နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ေျပာခ်င္တယ္

ဘာရယ္လို႕ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ခုတေလာမွာ အလုပ္ကလည္း အားေန အခ်ိန္ေတြကလည္း ပိုေနေတာ့ ဟိုလူနဲ႕ ခ်က္ ဒီလူနဲ႕ခ်က္၊ ဟိုဘေလာ့ သြားလိုက္ သည္ဘေလာ့ သြားလိုက္၊ ဟိုစာဖတ္ သည္စာဖတ္နဲ႕။ ဟိုဟို သည္သည္ ေလွ်ာက္စဥ္းစားမိတာေလး ေရးမိတာပါ။

ခုတေလာမွာ နံမည္ၾကီးဘေလာ္ဂါေတြ (ဥပမာ ကိုသင္ကာ) ဘေလာ့ တႏွစ္ျပည့္တဲ့အခါ အမွတ္တရ အထိမ္းအမွတ္ စာေလးေတြ ေရးၾကတာေတြကို ဖတ္ရေတာ့၊ သူတို႕ကို ခ်စ္ၾကခင္ၾက ေလးစား ရင္းႏွီးၾကတဲ့သူေတြက တရင္းတႏွီး စကားေတြ ေျပာၾကတာေတြကို ဖတ္ရေတာ့ သူတို႕ကိုယ္စား ၀မ္းသာ ၾကည္ႏူးမိပါရဲ႕။

တခါ တခ်ိဳ႕ဘေလာ္ဂါေတြ ေရးၾကတာလည္း ဖတ္ရတယ္။ ပို႕စ္ ၁၀၀ ေျမာက္အမွတ္တရ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ (က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ထင္ရာ ေလွ်ာက္တင္ထားတာ သီခ်င္းေတြတင္ျပီး ဆားခ်က္တာေတြလည္း ပါေတာ့ ပို႕စ္ေတြ ၁၀၀ ေက်ာ္သြားမွန္းေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သတိမထားမိပါဘူး)။ ေနာက္တခ်ိဳ႕ ဘေလာ္ဂါေတြ ကလည္း (ဥပမာ- We She Me) ဘေလာ့ ဟစ္တသိန္း အမွတ္တရ ေပါ့ေလ စာေတြေရးရတာ ဖတ္ရတယ္။

ဘာပဲေျပာေျပာ အဲလိုမ်ိဳးစာေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါ ေတြးေတြ စရာေတြလည္း ပါလာပါတယ္။ We She Me က Hit တသိန္းအမွတ္တရ မွာ ေျပာထားသလို ပို႕စ္တခု ေရးတယ္ဆိုတာ ထိုက္သင့္တဲ့ အခ်ိန္ေပးရတယ္-ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို စဥ္းစားမိပါတယ္။ အမွန္ပါပဲ။ ေရးတဲ့ အေၾကာင္းအရာလိုက္လို႕ေပါ့ေလ။ ဘေလာ္ဂါတေယာက္နဲ႕ တေယာက္ေတာ့ တူမယ္ မထင္မိေပမယ့္ သူေျပာသလိုပဲ အနည္းဆံုးေတာ့ ၂ နာရီေလာက္ေတာ့ ေပးရတာပါပဲ၊ အဲဒါနဲ႕ တဆက္တည္း က်ေနာ္ ဆက္ျပီး စဥ္းစားမိတာက ဘေလာ္ဂါက အခ်ိန္ေပးျပီးေရးရသလို ဖတ္ရႈေနၾကသူမ်ားမွာလည္း အခ်ိန္ေပးရတာပါပဲ။ ခုခ်ိန္မွာ ဗမာ ဘေလာ့ေပါင္း ၅၀၀၀ ေလာက္ရွိတယ္လို႕ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနည္းဆံုး ၅၀၀ ပဲထား အားလံုးေရးေနတာေတြကို သြား မဖတ္ႏိုင္ပါဘူး။ အခ်ိန္ေၾကာင့္ပါ။ ဒီေတာ့ ႏွစ္သက္ရာ ဘေလာ့ေတြကိုပဲ ဦးစားေပးျပီး သြားဖတ္ၾကရတာပါ။ ႏွစ္သက္စရာ ဘေလာ္ဂါေတြကလည္း အမ်ား ၾကီးျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္ဆို ဖတ္ခ်င္တဲ့ ဘေလာ္ဂါေတြ မ်ားလြန္းလို႕ အိမ္တိုင္ယာေရာက္ လိုက္ မဖတ္ႏိုင္လို႕ Google Reader နဲ႕ Feed ယူထားျပီး ဖတ္ေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ တခါခါေတာ့ အားမရလို႕ ဘေလာ့ကို ကိုယ္တိုင္လိုက္သြားျပီး ထပ္ဖတ္တယ္ ကြန္မန္႕ေတြ ေရးတယ္၊ ဆီပံုးထဲမွာ သြား ေအာ္တယ္။ ဒီလိုက်ေနာ္လုပ္တာကလည္း အဲသည္ဘေလာ္ဂါေရးတဲ့ ပို႕စ္အတြက္ က်ေနာ့္ အခ်ိန္ေတြကို ေပးေနတာပါပဲ၊ အဲသည္အခ်က္ကို က်ေနာ္ စဥ္းစားမိသြားတဲ့အခါ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ကို လာလည္ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြအေပၚ က်ေနာ္က တာ၀န္ မေက်သလို ဧည့္၀တ္မေက်သလို ျဖစ္ေနတာတခုကို သြားေတြ႕မိျပီး အရမ္း အားနာမိပါတယ္။ အားလံုးက သူတို႕ အခ်ိန္ေတြကို ေပးျပီး က်ေနာ့္ ဘေလာ့ကို လာလည္ၾကတယ္။ ကြန္မန္႕ေတြေရး၊ ဆီပံုးထဲမွာ ေအာ္သြားတာေတြကို အရင္တုန္းက က်ေနာ္ သည္အတိုင္းပဲ ၾကည့္ေနမိတာပါ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘာမွ ရွိလို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ အားလံုးကို က်ေနာ္ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ သူတို႕ေတြရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို ေပးျပီး ကိုယ့္ဆီကို လာလည္တာကို ေလးစားေသာအားျဖင့္ပါ။

သူငယ္ခ်င္း တေယာက္နဲ႕ က်ေနာ္ ခ်က္ထဲမွာ စကားေျပာဖူးတယ္။ သူကေျပာပါတယ္ တခ်ိဳ႕ဆို ကိုယ့္ဆီလာလည္ျပီး ကြန္မန္႕ေရး ဆီပံုးထဲ ေအာ္သြားတာေတြကို ကိုယ္ဘာျပန္ေျပာလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႕ ေနာက္တေခါက္ ျပန္လာျပီးဖတ္တာတဲ့။ ဒါလည္း အမွန္ပါပဲ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အဲလို လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကိုယ္ေျပာတာေလးကို သူ ဘယ္လို တုန္႕ျပန္သလဲေပါ့။ ဘယ္လိုပဲ တုန္႕ျပန္ တုန္႕ျပန္ ကိုယ့္ကို တုန္႕ျပန္တဲ့စာေလး တခုခုကို ဖတ္ရတဲ့အခါ ၾကည္ႏူးျပီး ျပန္လာရတာပါပဲ၊ အဲဒါကိုက ဘေလာ့ဖီလင္ ျဖစ္ေနေလသလားေတာ့ မသိ။

ခုေတာ့ အားလံုးကို က်ေနာ္ ျပန္ႏႈတ္ဆက္တယ္။ စကားျပန္ေျပာပါတယ္။ အျခား ဘေလာ္ဂါ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကိုလည္း တတ္ႏိုင္ရင္ သည္လို လုပ္ၾကဖို႕ က်ေနာ္ တိုက္တြန္းပါတယ္။ လာလည္တဲ့သူေတြ စိတ္ခ်မ္းေျမ့သြားတာ ကိုယ့္အတြက္လည္း ကုသိုလ္တခု၊ ပီတိတခု ရေစပါတယ္ေလ။

ေနာက္တခု အဲလိုမ်ိဳး ဘေလာ္ဂါေတြ ေရးတဲ့ အမွတ္တရ ပို႕စ္ေတြကို ဖတ္ရင္းနဲ႕ ကိုသင္ကာ့ပို႕စ္ မွာ ေျပာသလို -ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေလာကသည္ ေနေပ်ာ္လာသည္ေတာ့ အမွန္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ေလးမ အေတြးတူၾကသလို “ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာ ေလာက၏ အျခားေသာ ျပတင္းေပါက္တစ္ခု” ျဖစ္ပါသည္။ အြန္လိုင္း Community သာမရွိလွ်င္က်ေနာ္အဖို႔ အခုအခ်ိန္ ဘာလုပ္ေနရမည္ကို စဥ္းစား၍ပင္မရ။- ဆိုတာကို သြား စဥ္းစားမိတာပါ။

ဘေလာ့ေရးသူတိုင္း ေရးရျခင္း အေၾကာင္းတခုကေတာ့ ရွိၾကမွာပါပဲ။ သို႕မဟုတ္ တခုထက္ မကရင္လည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။ တဦးနဲ႕တဦးလည္း မတူႏိုင္ပါဘူး။ သို႕ေပမယ့္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ အျပန္အလွန္ ကူးစက္ခံစားခ်င္ၾကတဲ့ စိတ္က အေျခခံတယ္လို႕ က်ေနာ္ကေတာ့ ယူဆပါတယ္။ ကိုယ္ ထင္ျမင္ ယူဆ တာေလးေတြကို ေရးမယ္ ေျပာမယ္ တင္ျပမယ္၊ ကိုယ္ ခံစားရတာေလးေတြကို ဖြဲ႕ႏြဲ႕မယ္ ေဖာက္ထုတ္မယ္ မွ်ေ၀မယ္၊ အယူအဆတူ၊ အေတြးတူ၊ ခံစားခ်က္တူတဲ့ စာဖတ္သူေတြ ရွိလာေတာ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းေလးတခု ရရွိလာတာပါပဲ၊

က်ေနာ့္ တဦးတည္း အျမင္အရ ေျပာရရင္ေတာ့ ဘေလာ့ေရးေနသူေတြ အားလံုးနီးပါးဟာ ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ စာဖတ္ခဲ့သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွားနဲ႕ အမွန္ကို သိၾကတယ္၊ တရားမႈနဲ႕ မတရားမႈကို သိၾကတယ္။ ျပီး တနည္းနည္းနဲ႕ အမိဗမာျပည္နဲ႕ ေ၀းေနၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးမွာ ကိုယ္တိုင္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘ၀အေတြ႕အၾကံဳေတြ ရွိတယ္၊ ဘ၀ေပး အသိေတြ ရွိတယ္၊ ယံုၾကည္ရာေတြ ရွိတယ္၊ ကိုးကြယ္ရာေတြ ရွိတယ္။ ခံစားေနရတာေတြ ရွိတယ္၊ ေလာင္ျမိဳက္ေနတာေတြ ရွိတယ္၊ ခ်ို႕တဲ့ေနတာေတြ ရွိတယ္၊ ေပါက္ကြဲေနတာေတြ ရွိတယ္၊ ေဖာက္ခြဲပစ္ခ်င္ေနတာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေတြအားလံုးကို ကြန္ျပဴတာရဲ႕ ျပဴတင္းေပါက္ကေန ဘေလာ့ေပၚကို သြန္ခ်ေနသူမ်ားခ်ည္းသာ ျဖစ္ပါတယ္လို႕ က်ေနာ္ေျပာရင္ မွားမယ္လို႕ေတာ့ မထင္ပါဘူး။

မေကသြယ့္ဘေလာ့ေခါင္းစဥ္မွာ ေရးထားသလို Sharing same intrest... Making virtual friends... Creating own space... Pouring out unfinished thoughts... Because! Not always fortunate enough to have that all... ၊
မပန္ဒိုရာ ဘေလာ့မွာ ေရးထားသလို ရွင္သန္ျခင္းေတြ ျဖန္႕ခင္းထားတဲ့ေနရာ။
ဆရာမေမျငိမ္းဘေလာ့မွာ ေရးထားသလို ျပီးရင္... ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေတးေတြ သီေၾကြးလို႕ သြားစို႕၊
ကိုသင္ကာ့ ဘေလာ့မွာ ေရးထားသလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတြး၊
ကိုေ၀လင္းရဲ႕စိတ္ကူးေတးသီမွာ ေရးထားသလို စိတ္ကူးသမွ် ေတးျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္ သီေတာ့ ထားလိုက္ပါေလ။
ကိုကလိုေစးထူးဘေလာ့မွာ ေရးထားသလို ဟိုး...ေရွ႕မွာ ပန္းတိုင္ရွိတယ္၊ လာသြားၾကစို႕၊
မိုးခ်ိဳသင္းမွတ္တမ္း က တရားႏွင္႔ဓား၊ အား ႏွစ္အား တြင္၊ တရားကို ခ်စ္၊ ဓားကိုပစ္အံ႔၊ စစ္ကို ငါတို႔ မုန္းပါသည္။
ေကာင္းကင္ကိုဘေလာ့က ေလျပင္းေတြလာေခၽြလို႕ ေသမင္းဆီ ငါေၾကြသြားရင္ေတာင္ ကဗ်ာေတြကို စုပ္ခဲ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႕ ကမၻာေျမကို ႏႈတ္ဆက္နမ္းခဲ့မယ္- စသည္ စသည္မ်ားက အျပန္အလွန္ ကူးစက္ ခံစားခ်င္ၾကတဲ့ စိတ္နဲ႕ ထင္သာျမင္သာေအာင္ လႊင့္တင္ထားခဲ့တဲ့ အလံေတြပဲ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ အလံေလး တလက္ကို လႊင့္ခဲ့တယ္ ျမင္သာေလသလား မျမင္သာေလသလားေတာ့ မသိ။

ဆိုေတာ့ဗ်ာ အလံတူသူခ်င္း လမ္းတူသြားတဲ့အခါ အသိုင္းအ၀ိုင္းေလးတခု ရလာတာပါပဲ။ အဲဒီအခါ ကိုသင္ကာ ေျပာသလို ဘ၀ကလည္း ပိုျပီးေနေပ်ာ္လာတာပါပဲ၊ အခုေတာ့ ေနေပ်ာ္ေနတဲ့ ဘ၀ေလးထဲကေန ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ဒါေပမယ့္ တခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ့္ အလံေၾကာင့္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မ်က္ရည္ မခေစရဘူး။ က်ေနာ့္ ကဗ်ာတပုဒ္စာတပုဒ္ေၾကာင့္ေတာ့ ဘယ္သူမွ လဲမက်ေစရဘူး။ ဒါကိုေတာ့ က်ေနာ္ အာမခံခဲ့ပါတယ္။