အလြမ္းနက္နက္ေတြရဲ႔ မ်က္၀န္းထဲမွာ

ေအာက္ေဖာ္ျပပါ စာေတြကေတာ့ ကိုစ်ာန္႕ ဘေလာ့ကေန ကူးယူျပီး ျပန္လည္ ေဖာ္ျပတာပါ။ က်ေနာ္ ေရးခဲ့တဲ့ အေမ့ေလ်ာ့ခံသူရဲေကာင္းမ်ားနဲ႕အတူတူ အေလးျပဳရမယ့္ ေနာက္ထပ္ သူရဲေကာင္းတေယာက္ အေၾကာင္းပါပဲ။ ဒါက ေနာက္ထပ္ တပုဒ္ေပါ့ေလ။

Wednesday, August 29, 2007
အလြမ္းနက္နက္ေတြရဲ႔ မ်က္၀န္းထဲမွာ

ကိုစ်ာန္

(၁)
“ဒါကေတာ့ ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္ေတြ လမ္းေလ်ာက္နည္း ...”
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ပိန္ပိန္ေသးေသးေလးကို တြန္႔လိမ္တြန္႔လိမ္ နဲ႔ ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္စတိုင္လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ကိုတူးႏိုင္ကိုၾကည့္ၿပီး ရဲေဘာ္ေတြ တ၀ါး၀ါးနဲ႔ပြဲက်ေနၾကသည္။ အစကတည္းက သူလမ္း ေလ်ာက္ရင္ လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္ဆိုေတာ့ ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္စတိုင္ေလ်ာက္ေတာ့ ပိုတူသြားသည္။ ဒါကေတာ့ စိုးျမတ္နႏၵာ၊ ဒါကေတာ့ အိႁႏၵာေက်ာ္ဇင္ ပံုစံမ်ဳိးစံုေအာင္လုပ္ျပေနသည္။

ညေန ေန၀င္ဆည္းဆာခ်ိန္မွာ ရဲေဘာ္ေတြ ဘားတိုက္ေပၚမွာ စုၿပီးေရာက္တက္ရာရာစကားေျပာရင္း သူက ဟာသေဖာက္ေနတာပါ။ အသားကညဳိညဳိ လူကပိန္ေသး မ်က္ႏွာေပၚမွာက ၀က္ျခံဗရပြနဲ႔၊ သူ႔ပံုက အၿမဲရယ္ရႊင္ေနတက္သည္။ ရဲေဘာ္ေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္လည္း ေနာက္တတ္၊ ဟာသ စကားပံုေတြကိုလည္း တခုမဟုတ္တခု အၿမဲေျပာတတ္သည္။

သူက က်ေနာ္တို႔တပ္ရင္းမွာ ေဆးမွဴး။ ပညာေပးေတာ့ အၿမဲ ေျပာျပသည္။ ေရ၏ေကာင္းက်ဳိး ... ေရေသာက္ရင္ အသားအရည္ စိုျပည္သည္၊ ဦးေႏွာက္လန္းဆန္းသည္၊ ေရႏွင့္အညစ္အညမ္းေတြ ေဆးထုတ္လို႔ရသည္ ... က်ေနာ္လည္း သိပ္မမွတ္မိေတာ့။ အဲဒီလို ေရ၏ေကာင္းက်ဳိးကို အၿမဲေျပာသည္။ သူ႔က်ေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္။ ေရခ်ဳိးခ်င္မွ ခ်ဳိးသည္၊ ေရေတာ့ေသာက္ပါ၏ အယ္ကိုေဟာ ...၊ က်ေနာ္တို႔က ခင္ဗ်ား က်ေတာ့ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အတိုင္းလဲ မလုပ္ဘူး။

“ဟ ... ငါက ေဆးမွဴးဆိုေတာ့ ေကာင္းက်ဳိးဆိုးက်ဳိးေတြကို သိတယ္ ေလကြာ ဟ ဲ... ဟဲ”

(၂)
ညေန ေမွာင္စကျပဳေနၿပီ။
“ေဟ့ ... ဘားတိုက္ႀကီးေပၚမွာ ေကာ္ဖီထုပ္နဲ႔ခေရာင္းတစ္ (စီးကရက္) ေတြ ေ၀ေနတယ္။ သြားယူလိုက္အံုး။ ေနာက္က်ရင္ စေကးမရပဲျဖစ္ေနမယ္”။

ကိုတူးႏိုင္တေယာက္ ရဲေဘာ္ ေတြေနတဲ့ ဘားတိုက္ တတိုက္ၿပီး တတိုက္ကို ေျခေညာင္းခံၿပီး လိုက္ေဆာ္ ၾသေနေလသည္။ ဘယ္က ရွာၾကံထား သည္မသိသည့္ ေကာ္ဖီထုပ္နဲ႔စီးကရက္ ကိုလည္း တျပျပ။ ေတာထဲမွာေနသည့္ ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ေကာ္ဖီထုပ္နဲ႔ ခေရာင္းတစ္ (စီးကရက္)ရရင္ ေရႊ။ တလတခါေတာင္ ရခ်င္မွရသည္။ သုခိတာေဆးေပါ့လိပ္ကိုပဲ ဖြာေနၾကရသည့္ရဲေဘာ္ေတြ ေကာ္ဖီထုတ္ နဲ႔ခေရာင္းတစ္ (စီးကရက္)ရမည္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္သြားၾကသည္။ တခါတေလ သုခိတာ ေဆးေပါ့လိပ္ ျပတ္သြားရင္ သုခိတာေဆးေပါ့လိပ္ဖင္ဆီခံ အေပၚက ေဆးသားအက်န္ေလးေတြကိုယူၿပီး စကၠဴနဲ႔ျပန္လိပ္ ေသာက္ေနၾကရတာ။ ဒီညေတာ့ အိပ္ခါနီး ေကာ္ဖီေလးေသာက္၊ စီးကရက္ေလးဖြာ၊ ဖေယာင္းတိုင္ မီးေလးနဲ႔စာဖတ္ဆိုေတာ့ အိပ္မက္ လွလွေတာင္မက္ႏိုင္တယ္လို႔ စိတ္ကူးတဲ့သူက ကူးေနၿပီ။ စေကး မမီမွာစိုးလို႔ ဘားတိုက္ႀကီးကို ရဲေဘာ္ေတြအေျပးအလႊား ...။

“ဗ်ဳိ႕ ... ရိကၡာထိန္းႀကီး ေကာ္ဖီထုပ္နဲ႔ ခေရာင္းတစ္ (စီးက ရက္)ေ၀ေနတယ္ဆို ဗ်” ရိကၡာကိုင္သည့္ ရဲေဘာ္ကလည္း ေၾကာင္ ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားသည္။
“ဟာ ... မင္းတို႔ကို ဘယ္သူေျပာတုန္း... ဒီမွာေတာင္ ရိကၡာတက္မယူႏိုင္ရေသးတဲ့ၾကားထဲ”
“ကိုတူးႏိုင္ က်ေနာ္တို႔ဘားတိုက္ေတြကို လာေျပာသြားတာ ဗ် ...”

“ဒီလူ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္ ... ဒါ က်ေနာ္တို႔ကို လာၾကပ္ သြားတာျဖစ္မယ္ ... ေတြ႔မယ္ ဒီလူ ...”
ရဲေဘာ္ေတြ သူ႔ဘားတိုက္ဘက္သြားရွာသည္ မေတြ႔ ... ဘားတိုက္ေတြႏွံ႔ေအာင္ သူ႔ကိုလိုက္ရွာသည္ မေတြ႔ ...၊ မနက္မိုး လင္းမွ ျပန္ေပၚလာသည္။ အေညာင္းေတြဘာေတြဆန္႔လို႔ ညတုန္းက သူဘာမွမလုပ္သလိုလို ခပ္တည္တည္။ စခန္းမွာရွိသည့္ ရဲေဘာ္ေတြအကုန္လံုး မနက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္အလံတိုင္ကို အေလးðပ သစၥာဆိုတန္းျဖဳတ္ၿပီးေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြက သူ႔ကို ညကအၾကပ္ခံရသည့္ကိစၥ ထုေထာင္းဖို႔ ေမးျမန္းၾက သည္။

“ခင္ဗ်ား ... ညတုန္းက က်ေနာ္ တို႔ကိုၾကပ္ၿပီး ဘယ္ေပ်ာက္သြားတာ တုန္း ...”

“ဘယ္မွမေပ်ာက္ဘူး ရွိပါတယ္ ဟ” သူမသိသလိုလို၊ သူ မလုပ္သလိုလို ခပ္တည္တည္ပဲ။ ပံုမွန္အတိုင္းပဲ။

“ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ္တို႔လိုက္ ရွာၾကတာ ဘယ္မွာမွမေတြ႔ဘူး ...”
“ေဟ ... ဟုတ္လား မင္းတို႔ ငါ့ကိုမေတြ႔ဘူးလား ... မင္းတို႔ ေကာ္ဖီ ထုပ္နဲ႔ခေရာင္းတစ္ (စီးကရက္)လာ ထုတ္မယ္ဆိုလို႔ ငါကရိကၡာထုတ္မယ့္ စတိုခန္းထဲက ေစာင့္ေနတာ ကြ ... အဟီး ...” ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး မ်က္ႏွာမ်ား မဲ့ရဲြ႕သြားေတာ့သည္။

“ခင္ဗ်ားကေတာ့ ရယ္ႏိုင္တာေပါ့ဗ်ာ က်ေနာ္တို႔မွာ ေျခလည္းေညာင္း ေကာ္ဖီထုပ္နဲ႔ ခေရာင္းတစ္ (စီးကရက္)ရမယ္ဆိုေတာ့ ဘားတိုက္ႀကီးကို အသည္းအသန္ေျပးလိုက္ရတာ ... အေမာပဲ” သူက ေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာ တျပံဳးျပံဳး။

(၃)
ေနာက္တေန႔ မနက္၊ ကိုတူးႏိုင္ကို ပုခက္နဲ႔ထမ္းၿပီးေဆး႐ုံ ပို႔ဖို႔အတြက္ ေလွေပၚတင္သြားတာ ေတြ႔လိုက္သည္။

“ဘာျဖစ္တာတုန္း ဗ် ... မေန႔တုန္းကေတာင္ ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္ လမ္းေလ်ာက္ နည္းေတြေတာင္ ေလ်ာက္ျပေနတာပဲ”က်ေနာ့္ ေဘးနားမွာရွိတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ ကို ေမးၾကည့္မိသည္။ သူကလည္း ေသေသ ခ်ာခ်ာမသိ။

“ေအးဗ် ... ညတုန္းကအေကာင္း အခုမနက္က်ေတာ့ ေလျဖန္းတယ္ဆိုလား ဘာလား လမ္းလည္းမေလ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ ဘူး ... စကားေျပာရင္လည္း အသံမပီ မသနဲ႔ တ၀ူး၀ူးတ၀ါး၀ါးျဖစ္ေနတာပဲ”ဟု ေျပာျပေတာ့ က်ေနာ္လည္းစိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသြားသည္။ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး လည္း စိတ္မေကာင္းၾက။ ရဲေဘာ္ေတြအား လံုးလည္း ေမ်ာ္စင္ေလးမွေနၿပီး ေလွထြက္ သြားသည့္ဘက္ကို မ်က္စိတဆံုးၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ဘားတိုက္ကို အသီးသီးကိုေခါင္းငိုက္ စိုက္ခ်ၿပီး ျပန္သြားၾကသည္။

ေနာက္ ၃ နာရီၾကာေတာ့ ကိုတူး ႏိုင္ကိုသယ္သြားသည့္ေလွ ျပန္ဆိုက္လာ သည္။ အံမယ္ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ ကိုတူးႏိုင္ ေလွေပၚက ဆင္းၿပီး ေတာင္ကုန္းေပၚကို အက်အနလမ္းေလ်ာက္ၿပီး ðပံးဖီးဖီးနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ကုန္းေပၚေရာက္ ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထိုင္ေနက် ေမ်ာ္စင္ေလး တြင္ သူေလည‡င္းခံၿပီး ထိုင္ေနလိုက္ေသး၏။ ဘားတိုက္အသီးသီးက ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးလည္း သူနားစုðပံေရာက္ လာၾကသည္။ အားလံုးလည္း အံ့အားသင့္ေနၾကသည္။ ၀ိုင္းေမးျမန္း ၾကသည့္စကားေတြလည္း ထပ္ေနသည္။

“ဘယ္လိုျဖစ္တာလည္း ... အခုျပန္ေရာက္လာၿပီ ခင္ဗ်ား ခုနကေလျဖတ္သလိုျဖစ္ၿပီး စကားေတာင္မေျပာႏိုင္ဘူး ...” ေနာက္ တေယာက္ကလည္း ေထာက္ခံၿပီး “ဟုတ္တယ္ ... ခင္ဗ်ား ခုနက လမ္းေတာင္မွ မေလ်ာက္ႏိုင္တာ ...”

“ကဲ ... ကဲ ... အားလံုးပဲေျပာျပမယ္ ခဏေစာင့္အံုး ကုန္းေပၚ တက္လာေတာ့ နည္းနည္းေမာလို႔ ...”သူကေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း မိန္႔မိန္႔ႀကီးျပံဳးလို႔ ...၊ အားလံုးကလည္း သိခ်င္ေဇာနဲ႔ သူ႔ကို၀ိုင္း ၾကည့္ေနၾကသည္။ “ေရေလး တခြက္ေလာက္တိုက္ပါအံုး ဟ ...” လူနာဆိုေတာ့လည္း ဘားတိုက္ႀကီးေပၚ ေရေျပးယူတဲ့သူက ယူေပး၊ ယပ္ခပ္ေပးတဲ့သူက ခပ္ေပး သူကေတာ့ဇိမ္ေတြ႔ေနသည္။ “ဟိတ္ ေကာင္ ... ယပ္မခပ္နဲ႔ကြာ ေတာ္ၾကာေလျပန္ျဖန္းသြားအံုးမယ္” “ဟုတ္ကဲ့ ... ဟုတ္ကဲ့ ...”သိခ်င္ေဇာနဲ႔ လုပ္ေပးေနသူကို သူက ေဟာက္လိုက္ေသး၏။

“ေျပာေတာ့ဗ်ာ ...”
“ေအာ္ ... ေအး ... ေအး ... ဒီလိုကြ၊ ငါ့ကိုကြာ ပုခက္ထမ္းစင္ နဲ႔ေလွေပၚတင္ေခၚသြားေကာ ဟိုဘက္ကမ္းလည္းေရာက္ေကာ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္က ပုခက္ထမ္းစင္နဲ႔ထမ္းၿပီး ေလွေပၚကေနျပန္ ခ်ေကာ”ရဲေဘာ္ေတြ စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့ မ်က္ေဒါင့္နီႀကီးမ်ားနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကၿပီ။ သူက အဲဒီေတာ့မွ အတိုခ်ဳံးၿပီးေျပာျပသည္။ ေလွေပၚကဆင္းေတာ့ကြာ ေဆး႐ုံသြားဖို႔ ကားေစာင့္ရတယ္၊ ကား ေစာင့္တာက ေနပူက်ဲတဲႀကီးထဲမွာ ပုခက္ထမ္းစင္ကိုလည္း ေျမေပၚ ခ်၊ ေနကလည္း ပူ၊ ကားေစာင့္တာ ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာသြားတယ္။ ေနပူနဲ႔ထိလို႔ထင္ပါ ရဲ႕ကြာ ... တနာရီေလာက္ၾကာေတာ့ လက္ေတြ လႈပ္လာတယ္၊ တနာရီခဲြေလာက္ၾကာေတာ့ ပါးရဲြ႕တာ ျပန္တည့္ၿပီး စကားေျပာလာႏိုင္တယ္။ ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ လမ္းေလ်ာက္ လာႏုိင္ေတာ့တာပဲဗ်ဳိ႕ ...ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ေျပာျပသည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ႏွစ္နာရီစာသာ အေသးစိတ္ျပန္ေျပာရင္ေတာ့ ႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီစာေလာက္ နားေထာင္ေနရအံုးမယ္ဆိုၿပီး ရဲေဘာ္ ေတြျပံဳးမိၾကသည္။ သူက အဲဒီလိုလည္း ဟာသေဖာက္တတ္သည္။

(၄)
ညေနပိုင္းေန၀င္ရီတေရာအခ်ိန္ဆိုရင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ အလံတိုင္ကိုအေလးျပဳၿပီး ေမွ်ာ္စင္ေလးမွာ ရဲေဘာ္ေတြ ၀ိုင္းစုၿပီး စကားေျပာတတ္ၾကသည္။ ေသာင္းရင္းျမစ္ရဲ႕ ေျပာင္းျပန္ စီးတဲ့ေရျပင္ႀကီးကိုၾကည့္ ေန၀င္ရီတေရာအေရာင္က ေသာင္ရင္း ေရျပင္ကိုဟပ္တာ သိပ္ၾကည့္လို႔ ေကာင္းပါသည္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ လြမ္းသလို ေဆြးသလိုလိုျဖစ္တက္ၾကပါသည္။ ဂစ္တာတီးသီခ်င္း ဆိုတဲ့သူက ဆို၊ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးနဲ႔ ေငးသူက ေငးေပါ့။

“အေနေ၀း ... ေရေ၀းမွာ ... ဆံုး႐ႈံးသြားရေတာ့မယ့္ ျပည္မွာ ေဆာင္း ...”
ခင္၀မ္းသီခ်င္းကို ရဲေဘာ္တေယာက္က လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးနဲ႔ ဆိုေနဆို။ ကိုတူးႏိုင္ကလည္း အေ၀းတေနရာကို ေငးရီလို႔၊ သူ႔မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြရစ္၀ိုင္းလို႔ ...။ အၿမဲေနာက္ေျပာင္ ဟာသ ေဖာက္တက္တဲ့ သူ႔မွာ အလြမ္းနက္နက္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနပါလား ...။ သူ႔အလြမ္းေတြကို သူျပန္တူးဆြေနတာကို သူမ်က္၀န္းကေန လွစ္ခနဲ ေတြ႔လိုက္ရသလိုပဲ။ မ်က္မျမင္တေယာက္ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြလိုမ်ဳိးနဲ႔ ဟိုး ... အေ၀း ... ႀကီး ... ကို ... ေငး ...။

သူက ေဘးနားမွာရွိေနတဲ့က်ေနာ့္ဘက္ကို ရီေ၀ေ၀မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လာသည္။ သူတခုခုကို ရင္ဖြင့္ခ်င္လာသည္ထင္ သည္။

“ကိုတူးႏိုင္ ... ခင္ဗ်ားက သိပ္လြမ္းလွခ်ည္လားဗ်” က်ေနာ္က သူရင္ဖြင့္လိုက္ရင္ ခံစားခ်က္ေတြေလ်ာ့ ေစခ်င္လို႔ ေမးလိုက္တာပါ။

“က်ေနာ့္ ... မိန္းမနဲ႔သားေလး ... ႏို႔ဘိုးဒုၡသည္ စခန္းထဲမွာရွိတယ္ ဗ်၊ သားေလးေကာ ေနေကာင္းရဲ႕လား မသိဘူး၊ မိန္းမလည္း ဘယ္လိုေနရွာ မလဲမသိဘူး ဗ်ာ ...”ေၾကကဲြသံဖြဖြေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာလာသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းေတြ ... သူ႔စကားသံေတြ ... သူရဲ႕ေၾကကဲြမႈေတြက က်ေနာ္ဆီကို ပါ ကူးစက္လာခဲ့သည္ ...။

(၅)
ေနာက္တေန႔ က်ေနာ္တို႔ဆီက ေက်ာင္းသားတပ္ဖဲြ႔တဖဲြ႔ ေရွ႕တန္းကို ထြက္သြားခဲ့ရသည္။ အဲဒီ ေရွ႕တန္း ထြက္သြားခဲ့တဲ့တပ္ဖဲြ႔ထဲမွာ ကိုထူးႏိုင္က ေဆးမွဴးအျဖစ္ပါသြားခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႔တပ္ဖဲြ႔က ေနာက္တန္းတြင္ က်န္ခဲ့သည္။

တညေန ...
ကိုတူးႏိုင္တေယာက္ဒဏ္ရာရၿပီး ပုခက္ထမ္းစင္နဲ႔ ေရွ႕တန္းကေန ေသာင္ရင္းကမ္းနား က်ေနာ္တို႔ စခန္းကိုျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူႏွင့္အတူ ဒဏ္ရာရလာေသာ ခြဲမွဴးေမာင္၀င္းလဲပါသည္။ အဲဒီက ေနတဆင့္ ေဆး႐ုံကိုပို႔ရမွာပါ။ “ရဲေဘာ္၀င္းကို၊ ရဲေဘာ္ေအာင္ေက်ာ္စိုး၊ ရဲေဘာ္စိုး၀င္းသန္း (က်ဆံုး)”ဆိုတဲ့ ေၾကးနန္းကေတာ့ ရၿပီးသား၊ ရဲေဘာ္ေအာင္ေက်ာ္စိုး ေျခေထာက္သဲ၀ဲစားေနခ်ိန္မွာ ကိုတူးႏိုင္က ေဆးထည့္ေပးသည္။ ရဲေဘာ္၀င္းကိုက ေဆးမွဴးလုပ္ခ်င္သူဆိုေတာ့ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ရန္သူ႔လက္နက္ႀကီးက သူတို႔နားက်သည္။ သံုးေယာက္စလံုး ထိသည္။ သူတို႔ကို ျပန္လာပို႔တဲ့ရဲေဘာ္က ျပန္ေျပာ ျပသည္။ အဲဒီအတြက္ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးလည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနခ်ိန္ပါ။ ကိုတူးႏိုင္ ပုခတ္ထမ္းစင္နဲ႔ေရာက္လာတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း သူနားမွာစုျပံဳၿပီး အားေပးၾကပါသည္။ သူကလည္း က်ဆံုးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးကိုလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေန ၾကမွန္း သူသိေနသည္။

“ဟ ... မင္းတို႔က ငါ့ကိုေမ်ာက္ပဲြၾကည့္သလို ၾကည့္ေနပါ လား၊ ငါဘာမွမျဖစ္ဘူး ပလာစတာကပ္ရင္ ေပ်ာက္တယ္ လက္နက္ က်ည္ဆံက ဆံပင္ျဖတ္ၿပီး ေခါင္းထိတာပဲရွိတယ္”သူ႔ေခါင္းၾကည့္ေတာ့ လည္း မီးျခစ္ဆံထက္နည္းနည္းႀကီးတဲ့ အေပါက္ပဲေတြ႔သည္။ ေနာက္ သူကစကားေျပာႏိုင္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း သိပ္စိတ္မပူေတာ့။ သူ႔ဦးေခါင္းဒဏ္ရာကိုကုဖို႔အတြက္ မဲေဆာက္ ေဆး႐ုံကိုေရာက္သြားသည္။ သူတို႔ကို ေဆး႐ုံတက္ရင္ကူညီဖို႔ ရဲေဘာ္ လည္းပါသြားသည္။ ငါးရက္-ေျခာက္ရက္ေနေတာ့ သတင္းေရာက္လာ သည္။

“ရဲေဘာ္တူးႏိုင္ က်ဆံုးသြားၿပီ၊ မဲေဆာက္ေဆး႐ုံႀကီးမွာပဲ မဲေဆာက္မွာပဲ သၿဂႋဳဟ္မယ္”
က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး မယံုၾကည္ႏိုင္ၾက။ အရင္ကလိုပဲ သူ ေနာက္ၿပီး ျပန္လာမွာပါ ... ဗ်ာ။ ေနပူထိရင္ေလ သူျပန္ေနေကာင္းမွာပါ ...။ က်ေနာ္တို႔ကို အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ျပန္လာေျပာပါဗ်ာ ...။
တစ္နာရီ-ႏွစ္နာရီမဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ရက္ၾကာၾကာ သံုးရက္ၾကာၾကာ က်ေနာ္တို႔စိတ္ရွည္ရွည္ နားေထာင္ေပးပါ့မယ္။

ေန၀င္ရီတေရာ ... ေသာင္ရင္းျမစ္ရဲ႕ ေရအလွ်င္ကို ေငးၾကည့္သူက ၾကည့္ ...။ သူ႔ကို သယ္သြားသည့္ေလွမ်ား ျပန္လာေလမလားလို႔ ေမွ်ာ္သူကေမွ်ာ္ ...။ လြမ္းလြမ္း ေဆြးေဆြး သီခ်င္းဆိုသူကဆို ...။

ကိုတူးႏိုင္ေရ ... ခင္ဗ်ားကေရာ အေ၀းတေနရာကို ေငးရီ ေနဦးမွာလား၊ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ ရစ္၀ိုင္းၿပီး အလြမ္းနက္နက္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနဦးမွာလား ...။ ခင္ဗ်ားအလြမ္းေတြကို ခင္ဗ်ား ျပန္တူးဆြၿပီး ... အလြမ္းသမားတေယာက္ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြလိုမ်ဳိးနဲ႔ ဟိုး ... အေ၀း ... ႀကီး ... ကို ... ေ၀း ... ... ေ၀း ... ...။


ကိုစ်ာန္
(၂၀၀၇ စက္တင္ဘာလ ၅ ရက္၊ ဒီမိုကေရစီသူရဲေကာင္းမ်ားေန႔ အတြက္ အမွတ္တရ)။

Posted by ကိုစ်ာန္ at 9:35 PM