ေမ့ေလ်ာ့ခံသူရဲေကာင္းမ်ား

၈၈ အေရးေတာ္ပံုၾကီး စတင္ကတည္းက အမိဗမာျပည္ၾကီးအတြက္ ျပည္သူလူထု အားလံုးအတြက္ က်ရာေနရာကေန ႏိုင္ရာ တာ၀န္ေတြကို ထမ္းေဆာင္လာခဲ့ၾကသူေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕ေတြလည္း လူသိထင္ရွား၊ တခ်ိဳ႕ေတြလည္း လူမသိသူမသိနဲ႕ သူတို႕ဘ၀ေတြကို ေပးဆပ္ေနခဲ့ၾကရပါတယ္။

စင္ေပၚမေရာက္၊ ဂုဏ္ျပဳမခံရ၊ ဆုေတြမရ၊ လူမသိသူမသိဘ၀နဲ႕ ေပးဆပ္ေနခဲ့ၾကတဲ့ အေမ့ေလ်ာ့ခံ သူရဲေကာင္းမ်ားကို က်ေနာ္က မွတ္တမ္းတင္လိုျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို မွတ္တမ္းတင္ခြင့္ ျပဳပါ။ စိတ္မေကာင္းစရာ ျဖစ္တာတခုကေတာ့ က်ေနာ္ မွတ္တမ္းတင္လိုတဲ့ တခ်ိဳ႕ သူရဲေကာင္းမ်ား အတြက္ က်ေနာ့္မွာ ဓါတ္ပံုေတြ မရွိတာပါပဲ။

ကိုေဇာ္ထြန္း

ကိုေဇာ္ထြန္းဟာ အသားျဖဴျဖဴ၊ လူပံုက ႏြဲ႕ႏြဲ႕၊ စကားေျပာလည္း ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ မာတဲ့သူပါ။ ၈၈ အေရးေတာ္ပံု ကာလေတြတုန္းက ရန္ကုန္ တတိုင္းလံုးမွာ အေထြေထြ သပိတ္ေကာ္မတီ -GSC (General Strike Committee) ရဲ႕ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ တာ၀န္ ယူခဲ့တဲ့ ကိုေဇာ္ထြန္းဟာ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေတာ့မယ့္ ေဆးေက်ာင္းသားတဦးပါ။ GSC ဆိုတာက အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ရန္ကုန္ ဧရိယာတခုလံုးမွာ အျမင့္မားဆံုး အဖြဲ႕အစည္းပါပဲ။ GSC အလံေအာက္မွာ အဖြဲ႕အစည္း အားလံုး စုရပ္ခဲ့ၾကတာပါ၊ ဗကသပါ ပါပါတယ္။ ၈၈ အေရးေတာ္ပံု ကာလေတြ တေလွ်ာက္လံုးမွာ အဖြဲ႕အစည္း ေပါင္းစံုကို စုစည္း ထိန္းသိမ္းရတဲ့ ၾကီးမားလွတဲ့ တာ၀န္ၾကီးကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့ ပါတယ္။ စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္ အာဏာသိမ္းမႈျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ GSC ရဲ႕ တာ၀န္ေတြကို လြယ္ပိုးျပီး တြဲဖက္ အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္သူ ဆရာဦးျမင့္လိႈင္နဲ႕အတူ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကို ကိုေဇာ္ထြန္း ေရာက္လာ ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ ေရာက္ရွိခဲ့တဲ့ ကရင့္ အမ်ိဳးသား အစည္းအရံုးရဲ႕ ဒူးပလာယာခရိုင္၊ ကရင့္ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္၊ တပ္မဟာ (၆) ထိန္းခ်ဳပ္ရာ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းမွာ သူတို႕ ၂ ေယာက္နဲ႕ က်ေနာ္ တခဏတာ ဆံုလိုက္ရပါေသးတယ္။ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ အသက္ရွင္လ်က္ က်န္းက်န္းမာမာ ေတြ႕ရတာကိုက ၀မ္းသာစရာေကာင္းေၾကာင္း သူကပဲ ေျပာသြားပါေသးတယ္။

၈၈ ႏို၀င္ဘာထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ေတြလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မကဒတ) ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ (All Burma Students' Democratic Front) ဖြဲ႕စည္း၊ တပ္ရင္း အသီးသီးမွာ ေပ်ာ္၀င္ လႈပ္ရွားေနၾကရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုေဇာ္ထြန္း ကလည္း GSC အေနနဲ႕ DAB (Democratic Alliance of Burma) မွာ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ေနတာကို သိေနခဲ့ရပါတယ္။ သူကေတာ့ အဖြဲ႕အစည္းေပါင္းစံုရဲ႕ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ေတြ ရံုးစိုက္ရာ မာနယ္ပေလာမွာပဲ ေနထိုင္ လႈပ္ရွားရင္း ရွိရွိသမွ် အဖြဲ႕အစည္းေတြကို သူ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဆက္စပ္ႏိုင္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနတာကို သိရွိေနခဲ့ရပါတယ္။ မဲေဆာက္မွာ တခါတရံ သူနဲ႕ က်ေနာ္ ဆံုဆည္းခြင့္ ရတတ္ပါေသးတယ္။ ဆံုခြင့္ရတိုင္း ဘံုရန္သူု န၀တကို တိုက္ဖို႕အတြက္ တပ္ေပါင္းစု လိုအပ္ေၾကာင္းလည္း တဖြဖြ သူ ေျပာေနတတ္ပါေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ့ မာနယ္ပေလာမွာေနရင္းနဲ႕ မကဒတရဲ႕ တပ္ရင္း (၂၀၈) မွာ ကိုေဇာ္ထြန္း ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေနတယ္ဆိုတာ ၾကားသိေနရ ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ ျဖစ္တတ္ေလ့ရွိတဲ့ အတြင္းပဋိပကၡေတြကို မကဒတလည္း ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ေတာ္လွန္ ေကာ္မတီ ဆိုျပီး မကဒတ သမိုင္းမွာလည္း ေပၚလာခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီကာလေတြတုန္းက မဲေဆာက္မွာ သူနဲ႕ က်ေနာ္ေတြ႕ေတာ့ သူက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားဖို႕ က်ေနာ့္ကို နားခ်ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ တပ္ရင္းက အခက္အခဲေတြနဲ႕ က်ေနာ့္ဘာသာ က်ေနာ္ ရႈပ္ေထြးေနေလေတာ့ သူ႕စကားေတြလည္း နားထဲ မ၀င္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ လူခ်င္း မဆံုမိၾကေတာ့ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႕ တေန႕မွာေတာ့ ကိုေဇာ္ထြန္း ေပ်ာက္သြားေၾကာင္း သတင္းဟာ က်ေနာ္တို႕ အားလံုးၾကားမွာ ျပန္႕ႏွံ႕လာေနပါေတာ့တယ္။ မာနယ္ပေလာကေန မဲေဆာက္ကို ထြက္သြားေၾကာင္းနဲ႕ မဲေဆာက္ကို ေရာက္မလာေၾကာင္း အားလံုး သိေနၾကပါတယ္။ မာနယ္ပေလာကေန မဲေဆာက္ကို မေရာက္ခင္ ခလယ္တလူေခၚတဲ့ ေလွဆိပ္ကို အရင္ သြားရပါတယ္။ အဲဒီ ေလွဆိပ္ကေနမွ မဲေဆာက္ကို လာရတာပါ။ ကိုေဇာ္ထြန္းကေတာ့ မဲေဆာက္ကို မေရာက္လာခဲ့သလို၊ ခလယ္တလူကိုေရာ ေရာက္လာရဲ႕လားဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာ သူဘာျဖစ္သြားလဲဆိုတာ သူနဲ႕ ဘုရားသခင္ပဲ သိလိမ့္မယ္လို႕ က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္။ အကယ္၍ ဘုရားသခင္ဆိုတာ ရွိခဲ့ရင္ေပါ့ေလ။

ဘာပဲျဖစ္္ျဖစ္ ကိုေဇာ္ထြန္းကေတာ့ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ပါျပီ။ အမိျမန္မာျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ သူတတ္ႏိုင္တဲ့ ေနရာကေန ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ရင္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ကိုေဇာ္ထြန္းကို က်ေနာ္ အေလးျပဳလိုက္ပါတယ္။ အခုေတာ့ သူ႕ကို အားလံုးက ေမ့ေလ်ာ့ေနပါျပီ။



ကိုသိန္း










မကဒတ မွာေတာ့ ကိုသိန္းကို အားလံုး သိၾကပါတယ္။ အခုေတာ့ သူခမ်ာ အေမ့ေလ်ာ့ ခံေနရေလသလားလို႕ စဥ္းစားမိရင္း သူ႕ အေၾကာင္း က်ေနာ္ ထိေတြ႕ခဲ့ရသေလာက္ ေဖာ္ျပခ်င္တာပါ။

၁၉၈၉ စက္တင္ဘာလမွာ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမက အဖြဲ႕အစည္းေတြ အားလံုးပါ၀င္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး စီမီနာတခုကို ထိုင္းႏီုင္ငံ တေနရာမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ မကဒတရဲ႕ စခန္းေပါင္းစံုက ေစလႊတ္တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႕ ကိုသိန္းလည္း အပါအ၀င္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က သူက တပ္ရင္း (၂၀၇)ရွိရာ ေရေက်ာ္စခန္းရဲ႕ဥကၠဌပါ။ စီမီနာမွာ ႏိုင္ငံတကာက ႏိုင္ငံေရးကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပညာရွင္ေတြလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ ေဆြးေႏြးၾကရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကလည္း အစံုပါပဲ။ က်ေနာ္တို႕ ႏိုင္ငံလို ရႈပ္ေထြးလြန္းလွတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ျပသနာေတြဟာ ေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာလည္း အၾကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြးရ၊ ထိုးၾကၾကိတ္ၾကတဲ့ အထိပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ မကဒတ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကေတာ့ ထိုးၾကိတ္ၾကတဲ့ပြဲေတြမွာ မပါခဲ့ပါဘူး။

စီမီနာက စက္တင္ဘာ လလည္ကေန ႏို၀င္ဘာထိ တလခြဲေလာက္ ၾကာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကာလေတြအတြင္းမွာ က်ေနာ္တို႕ တည္းခိုရတဲ့ တည္းခိုေဆာင္မွာ ကိုသိန္းနဲ႕ က်ေနာ္က ကုတင္ခ်င္းကပ္လ်က္။ ေန႕တိုင္းအတူတကြ သြားလာစားေသာက္ရင္း သူနဲ႕ က်ေနာ္ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။ အသားညိဳညိဳ၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ ဥပဓိရုပ္နဲ႕ စကားေအးေအး ေျပာတတ္တဲ့ ကိုသိန္းဟာ ခင္မင္စရာ ေကာင္းတဲ့ သူတဦးပါ။ မကဒတရဲ႕ စခန္း ဥကၠဌတဦးျဖစ္ေပမယ့္ မသိရင္ သာမန္ရဲေဘာ္တဦးလိုပဲ ေနေလ့ရွိပါတယ္။ အေနရိုးရိုးနဲ႕ စကားေျပာရင္ ေလးေလး နက္နက္ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ကိုသိန္းကို က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးစားခဲ့ပါရဲ႕။ ဘယ္ အေၾကာင္း အရာကို ေျပာေျပာ သူက တေလးတနက္ ေဆြးေႏြးေလ့ရွိပါတယ္။ သူ႕မွာ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထားတဲ့အရာ တခုမွ ရွိပံု မရပါဘူး။

သည္လိုနဲ႕ တေန႕သားေတာ့ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္တို႕ ဖက္ဒရယ္တို႕ကို ေဆြးေႏြးရတဲ့ ရက္တရက္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ အခု UWSA (၀သပ) ထဲေရာက္သြားတဲ့ ငတိေတြလည္း ပါပါတယ္။ သူတို႕က က်ေနာ္တို႕ကို ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ မင္းတို႕ ေက်ာင္းသားေတြက ဗမာျပည္နယ္ ေတာင္းရမယ္-ဆိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ကေတာ့ ဟာသ မလုပ္ပါဘူး။ ဒါေဆြးေႏြးေနတာပဲ၊ ဘာလို႕ က်ေနာ္တို႕က ဗမာျပည္ ေတာင္းရမွာလဲေပါ့။ မကဒတ-ဟာ ဗမာျပည္နယ္ေတာင္းဖို႕ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ေနတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ျပီးေတာ့ မကဒတဟာ ဗမာ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးတည္းကိုပဲ ကိုယ္စားျပဳေနတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းမွ မဟုတ္ပဲ၊ ဒီလို က်ေနာ္တို႕က ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးပါတယ္။ ဒီမွာ ျပသနာ ထတက္တာကေတာ့ ကရင္နီျပည္နယ္က ကိုယ္စားလွယ္နဲ႕ အဲငတိပါပဲ။ မင့္ကိစၥ မင္း အရင္ ရွင္းပါလားကေန စလိုက္တာ ထိုးၾကၾကိတ္ၾကတဲ့အထိပါပဲ။

ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ ၀ငတိနဲ႕ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ သိပ္ မေၾကမလည္ေတြျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ ၀ငိထိန္းခဲ့တာက ကိုသိန္းပါ။ အမွန္က ကိုသိန္းနဲ႕ က်ေနာ္က အသက္ခ်င္းလည္း သိပ္မကြာပါဘူး။ က်ေနာ္က သေဘာေကာင္းပါတယ္။ အျငင္းအခံု ၀ါသနာမပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ မျငင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မရွည္ဘူး။ ခုလို ျငင္းခံုရတာေတြမ်ားလာေတာ့ လက္ပါခ်င္ေနျပီ။ ကိုသိန္းက ပြဲထိန္းပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ျပီးသြားတယ္ဆိုပါေတာ့။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ ေတာထဲကို က်ေနာ္တို႕ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ အခ်ိန္ကာလေတြလည္း ေရြ႕လ်ားလာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေရြ႕လ်ားသြားတယ္။ တေန႕သားေတာ့ သတင္းတခု ၾကားရတယ္ ကိုသိန္းကို ရန္သူက ဖမ္းမိသြားတယ္။ လက္နက္ေတြနဲ႕၊ ရန္သူက သူ႕ကို ေသဒဏ္ေပးလိုက္တယ္။ ၾကားရတာ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ကိုသိန္းရယ္။ ခုေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႕ကို ေသဒဏ္ ္မေပးေသးေပမယ့္ သာယာ၀တီေထာင္မွာ သူ႕ကို ထားထားတယ္။ မ်က္လံုးတဖက္ကြယ္သြားျပီ။ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ၾကားရတာေတြက။ သူ တတ္ႏိုင္တာေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထမ္းေဆာင္သြားခဲ့တဲ့ ကိုသိန္း။ သူဟာ သူရဲေကာင္းတေယာက္ပါပဲ၊ အခုေတာ့ သူ႕ကို အားလံုးက ေမ့ေလ်ာ့ေနေလျပီလား။

ေဒါက္တာမင္းသိမ္း

သူ႕ကို က်ေနာ္တို႕ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းမွာ ေတြ႕ကာစတုန္းကဆို ဆရာ၀န္မွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ အဲေလာက္ အေနရိုးကုပ္တဲ့သူပါ။ သူ လုပ္စရာရွိတာကို သူလုပ္တယ္။ စကား အပို မေျပာဘူး။ လူပံုက အရပ္ခပ္ျပတ္ျပတ္နဲ႕ မ်က္မွန္မထူတထူနဲ႕။ စကားေျပာရင္လည္း ခပ္ေလးေလး ဒါေပမယ့္ ျပတ္ျပတ္ေျပာတတ္သူ။ က်ေနာ္ေတြ႕ေတြ႕ေနတာကေတာ့ ျပင္ပက သတင္းေထာက္ေတြ လာရင္ သူက စကားေျပာေနသူဆိုေတာ့ အီးေမဂ်ာက တေယာက္ေယာက္ေပါ့ေလ က်ေနာ္က ထင္ေနတာ။ ေနာက္ေတာ့မွ စခန္း ေဆးရံုမွာလည္း ေတြ႕ေတာ့မွ ေၾသာ္ ဆရာ၀န္မွန္းသိရေတာ့တာ။

သည္လိုနဲ႕ ကိုသိန္းနဲ႕အတူ က်ေနာ္ စီမီနာတက္ေတာ့ သူလည္း ပါလာပါတယ္္။ ကိုသိန္းလိုပဲ က်ေနာ္ ခင္ရသူ။ ဒါေပသည့္ စီမီနာမွာ Workshop ေတြလုပ္ေတာ့ သူက တျခား Group မွာခ်ည္း။ ဒါနဲ႕ စီမိီနာ တေလွ်ာက္လံုးမွာ သူနဲ႕ တခါမွ မတြဲခဲ့ဖူး။ အမွန္ကေတာ့ ေဒါက္တာမင္းသိမ္းက က်ေနာ္တို႕ စခန္းက မဟုတ္ ေစာထစခန္းမွ လာသူ။

က်ေနာ္တို႕ စခန္းမွာ သင္တန္းေတြမ်ိဳးစံုေပးေတာ့ သူက အဲသည္မွာ ေဆးသင္တန္းမွာနည္းျပ။ သည္လိုနဲ႕ သူနဲ႕ က်ေနာ္ စခန္းမွာ တတြဲတြဲ ျဖစ္လာတယ္္။ အရက္အတူေသာက္။ စကားေတြအတူေျပာ။ တခါတခါလည္း သူေျပာတာေတြ က်ေနာ္ နားမလည္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကို ခင္ပါတယ္။

သည္လိုနဲ႕ သင္တန္းေတြျပီးေတာ့ သူက သူ႕ ေစာထစခန္း ျပန္သြားေလရဲ႕။ ေနာက္ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္ဆင္းတဲ့့ စစ္ေၾကာင္းမွာ ပါသြားတယ္ ဆိုတာကိုလည္း ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေယဘူယ်အားျဖင့္ ဆရာ၀န္ေတြကို စစ္ေၾကာင္းထဲ မထည့္ပါဘူး။ ေဆးမွဴးေတြသာ စစ္ေၾကာင္းထဲ လိုက္ၾကေလ့ရွိတာကိုး။ သူကေတာ့ အတင္းေတာင္းဆိုျပီး လိုက္သြားသည္တဲ့။

သိပ္မၾကာပါဘူး။ မုပၸလင္နဲ႕ ဘီးလင္းမွာ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္တာကို ၾကားရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဒါက္တာမင္းသိမ္းကို ရန္သူက ဖမ္းမိသြားတယ္ ဆိုတာကိုပါ ၾကားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ သတင္း အတိအက်ေတာ့လည္း မည္သူမွ် မသိရေတာ့။ ဒဏ္ရာနဲ႕ ေဆးရံုမွာေသသြားသည္။ ရန္သူက မေသမခ်င္း ႏွိပ္စက္သည္။ က်ိမ္းေသတာကေတာ့ ေဒါက္တာမင္းသိမ္း က်ဆံုးသြားပါျပီ။

သူလည္း သူရဲေကာင္းတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ခုေတာ့ လူေတြ သူ႕ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနေလျပီလား။