"ေမာင့္မဟာဂီတသူမ"

ပို႕စ္အသစ္ မတင္ႏိုင္လို႕ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကို ေ၀မွ်ခ်င္လို႕ပါ။ ဆရာ ႏွင္းခါးမိုးရဲ႕ ေမာင့္မဟာဂီတသူမ-ကေတာ့ က်ေနာ့္ကို အသည္းကြဲသြားေစခဲ့တယ္။ ဒီကဗ်ာကို ဖတ္ရျပီးေတာ့ သူ႕ပို႕စ္မွာ က်ေနာ္ ကြန္မန္႕ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္က ေဇာ္ဂ်ီ-ဖြန္႕ကို မသံုးတတ္ေသးဘူး။ ဘိုလိုပဲ ကြန္မန္႕ ေပးခဲ့တယ္။ Out of words, I'm heart broken. လို႕။ ခံစားၾကည့္ၾကပါဦး၊


နမ္းေနတဲ့
ခေလးကေလးႏွစ္ေယာက္
ေခါင္းခ်င္းေ၀ွ႔ေနတဲ့
ေၾကာင္ကေလးႏွစ္ေကာင္
တကုိင္းတည္းနားေနတဲ့
ငွက္ကေလးႏွစ္ေကာင္
ဧည့္ခန္းထဲကဘီရုိေပၚ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ သူခင္းက်င္းထားပုံ၊

သမီးလုပ္သူက
ခ်စ္တဲ့သူရင္ခြင္မွာ
သုိက္ၿမံဳအသစ္ကေလးဖြဲ႔လုိ႔
သားကေတာ့
အပ်ံသင္စ..၊

ငါ့တဘ၀လုံး
မင္းတုိ႔ကုိထုိးမေကၽြးႏုိင္ဘူးတဲ့
မိသားစုဘ၀ကုိ
သူ႔အက်ဥ္းခန္းလုိ႔ခံစားေနရတဲ့
လင္သားရဲ႕ပူေလာင္ေနပုံကုိ
သူက ယပ္ကေလးခပ္ေပးခ်င္ေနျပန္တယ္၊

ေၾသာ္ သူမေအာင္ျမင္ခဲ့ရွာဘူး
သူလုပ္ခ်င္တာေတြ မလုပ္ရေသးဘူး
သူ႔တဘ၀လုံး အလုိမျပည့္ခဲ့ရွာသူ
သူ႔မ်က္လုံးေတြက အၿမဲတမ္း အေ၀းကုိေငးေမာလုိ႔
က်မရွင့္ကုိနားလည္ခဲ့ပါတယ္
အိမ္ေရွ႕မီးတုိင္ေလးေအာက္ကေနလည္း
က်မရွင့္ကုိေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ဘူးပါတယ္
အိမ္ေရွ႕ကေက်ာ္ေက်ာ္သြားတဲ့စာပုိ႔သမားကုိခုိးခုိးေစာင့္ရင္းလည္း
က်မမ်က္ရည္က်ခဲ့ဘူးပါတယ္
ႏွစ္ကာလေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ
သားေလးနဲ႔သမီးကုိဖက္ရင္း
ရွင္မရွိတဲ့အိပ္ယာတျခမ္းကုိ
ကေလးေတြမႏုိးေအာင္ေဖြစမ္းရင္း
ႀကိတ္လြမ္းခဲ့ဘူးပါတယ္၊

ရွင့္ယုံၾကည္ခ်က္အတြက္
က်မလည္း ရဲစခန္းမွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္မုိးလင္းခဲ့ဘူးပါတယ္
ရွင္ရွိတဲ့နံရံႀကီးေတြေရွ႕မွာ
တေနကုန္ထုိင္ေစာင့္ရင္း
ေဆးလိပ္တစည္းနဲ႔ ငပိေၾကာ္တထုပ္
ခ်စ္အၿပံဳးနဲ႔ သတင္းစကား
က်မအားေပးခဲ့ဘူးပါတယ္၊
အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့မလြမ္းဘူး
တေရးႏုိးလုိ႔ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လုိက္ေတာင္
ေဘးနားမွာရွင္အိပ္ေနသလုိပဲ
လြတ္ေနတဲ့ေခါင္းအုံးေတာင္ ေႏြးလုိ႔
ဘာမွသိပ္မသိေသးတဲ့သမီးကေတာင္
သူ႔အေဖအိမ္မွာရွိေနသလုိ
အရယ္အၿပံဳးမပ်က္ဘူး
ကစားရာကျပန္လာရင္
ေဖႀကီးဘယ္မွာလဲလုိ႔မေမးဘူး
ဒါဟာ ဆုံးရွဳံးမွဳတခု ကြက္လပ္တခု ေပးဆပ္ျခင္းတခုလုိ႔
တမိသားစုလုံး မခံစားခဲ့ရဘူး
နားထင္မွာစုိ႔ခဲ့တဲ့ေခၽြးကုိ
ဘ၀ေလပူမွာေသြ႔ေျခာက္ေစခဲ့တယ္
ရွင့္အင္အားေတြနဲ႔
က်မသန္မာခဲ့ဘူးတာေပါ့
အဲဒီတုန္းကေလ။

သတိရတယ္
မုိးစုိေနတဲ့ရွင့္လက္ေမာင္းက
က်မပါးျပင္ကုိေႏြးေထြးေစခဲ့
အိမ္ကုိျပန္လာတဲ့လမ္းၾကားေလးထဲမွာ
ႏွစ္ဦးသားစကားမဆုိမိၾက
စကားလုံးေတြမလုိအပ္ေလာက္ေအာင္
တုိ႔ေတြပူေႏြးေနခဲ့ၾကတာမဟုတ္လား
ပိန္ခ်ဳံးခ်ဳံးမ်က္ႏွာကုိစုိက္ေငးရင္း
ရွင့္မ်က္လုံးေတြက အရင္ထက္ေတာင္ ေတာက္ပလာတယ္လုိ႔
က်မေတြးခဲ့ဘူးတယ္
ရွင္ကေတာ့
က်န္ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကုိေတြးၿပီး
အိမ္ကထမင္းပြဲကုိ ဆက္မစားႏုိင္ခဲ့ဘူး
မနက္က်ေတာ့
အေစာႀကီးထထုိင္ေနတယ္
ဒီအခ်ိန္တန္းဖြင့္ၿပီတဲ့
ဘုရားခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ
တေနကုန္လမ္းေလ်ာက္ေနျပန္ေရာ
က်မဆုိင္သိမ္းလုိ႔ျပန္လာေတာ့
ေသာ့ခေလာက္သံလည္းမၾကားပါလားလုိ႔
တကုိယ္တည္း တုိးတုိး တုိးတုိး ေျပာေနျပန္ရဲ႕၊

ရွင့္အလုပ္အားလုံးကုိ
က်မနားမလည္ပါဘူး
ရွင္ယုံၾကည္တာေတြ၊ ရွင္ရြတ္ဖတ္တာေတြလည္း
က်မအားလုံးနားမလည္ဘူး
ရွင့္စာအုပ္ေတြကုိ
အထုပ္ထုပ္ၿပီးသိမ္းေပးထားခဲ့ေပမယ့္
တအုပ္မွ က်မမဖတ္ဘူး
ကာတြန္းစာအုပ္ေတာင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ဖတ္လုိ႔
ရွင့္ကက်မကုိဆူဘူးတယ္ေနာ္
ဒါေပမယ့္ က်မရွင့္ကုိနားလည္ခဲ့ပါတယ္
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆုိတာ အရာအားလုံးကုိနားလည္တယ္ေလ
က်မရွင့္ကုိေတာ့ စာတလုံးေတာင္ေက်ာ္မဖတ္ခဲ့ပါဘူး၊

ဒါေပမယ့္
တေနရာမွာ တခုခုေတာ့မွားခဲ့တယ္
သားေလးေမြးၿပီးခ်ိန္
ရွင္အေ၀းကုိထြက္သြားတယ္
ရွင္မယဥ္ပါးတဲ့ေတာနက္ထဲ၀င္ၿပီး
ရွင္မသိတဲ့အိပ္မက္ေတြကုိ အမဲလုိက္ခဲ့တယ္
ငါဒုကၡေရာက္ခ်ိန္မွာ
မင္းက မင္းေမတၱာတရားကုိျပသဖုိ႔ အခြင့္အေရးရခဲ့တယ္
မင္းစားခ်င္တဲ့သစ္သီးကုိ ငါခူးေပးမယ္တဲ့
ဒါေပမယ့္ ရွင္ခူးတဲ့သစ္သီးမွာ ခါခ်ဥ္ထုတ္နဲ႔
က်မအသဲႏွလုံးကုိတုတ္တယ္
ဒီေနရာမွာ က်မကုိ စာမ်က္နွာေက်ာ္ဖတ္ခြင့္ျပဳပါ
စာလုံးေတြက ၀ါးလာတယ္
ဒီကြက္လပ္ ဒီဆုံးရွဳံးမွဳ
ဘယ္ေတာ့မွျပန္မျပည့္ႏုိင္ေတာ့ဘူး
ကံေကာင္းေထာက္မစြာ
ရွင္အခု က်မေလွာင္အိမ္ေလးထဲမွာ
ဒါေပမယ့္ ရွင္သီတဲ့ေတးက
အေ၀းေတာတန္းတေနရာ..၊

ဒီေလွာင္အိမ္မွာ
ရွင္မုန္းတဲ့ေသာ့ခေလာက္မရွိဘူး
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆုိတာ
ႀကိဳးတေခ်ာင္းမဟုတ္ဘူး
ကားနံပတ္ျပားမဟုတ္ဘူး
ဘီရုိထဲမွာ
ဘ၀ႏွစ္ခုကုိ အလွထည့္ထားဖုိ႔မလုိဘူး
ရွင္သြားမယ့္လမ္းမွာ
တံတားတခုပဲျဖစ္ခ်င္ပါတယ္
က်မဟာတံခါးတခ်ပ္မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္..၊

ညားကာစကတည္းက
ရွင္က က်မကုိ ေမာင္ လုိ႔ေခၚေစခ်င္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား
ဒါေပမယ့္
ႏွဳတ္မရဲတာလား
အစြဲအလန္းတခုေၾကာင့္လား
ေခၚေစခ်င္မွန္းသိလုိ႔ ရွင့္ကုိေနာက္ရင္း ႏွဳတ္က်ဳိးသြားတာလား
ဘယ္တုန္းကမွ ေမာင္ လုိ႔ မေခၚျဖစ္ခဲ့ဘူး
သမီးေမြးကတည္းက
ေဖႀကီးလုိ႔ေခၚခဲ့တာေလ
ခုေတာ့ ေငြရတုတုိင္ေရာ့မယ္
ေဟမာေန၀င္းစတုိင္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္
ေမဆြိေလသံနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္
တခါေလာက္ေတာ့ ေမာင္ လုိ႔ ေခၚၾကည့္ရအုန္းမယ္
ရွင့္ေျခလွမ္းေတြေႏွးသြားေအာင္
ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေစခ်င္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆုိတာ
ဘာကုိမွမတားျမစ္ မခ်ဳပ္ေႏွာင္ပါဘူး ေမာင္ရယ္၊

တခ်ိန္မွာ
ဧည့္ခန္းေလးထဲ
သူတေယာက္တည္း ထုိင္ေနမွာ
အျခားတေနရာမွာ သူ႔ဖာသာေတာက္ေလာင္ေနမယ့္သူ႔လင္သားကုိ
သူက မီးလွမ္းလွဳံခ်င္လွဳံေနမွာ
အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့
အိမ္ျပန္လာေနၾကပါေလလုိ႔ တုိးတုိးဆုိရင္း
ဟင္းအုိးေတြေႏႊးခ်င္ေႏႊးေနအုန္းမွာ
သူ႔ျပတင္းေပါက္မွာလာလာနားမယ့္
သားနဲ႔သမီးကုိ
ေနေရာင္ျခည္လုိ
ခန္းဆီးေလးေတြလွပ္လွပ္ၿပီး ေမွ်ာ္ေနမွာ
ေငြရတုတမနက္ခင္းရဲ႕
စုိသီးလက္ပေနတဲ့ျမက္ဖ်ားႏွင္းစက္ေလးေတြကုိၾကည့္ရင္း
ေမာင္ လုိ႔
သူ႔ႏွလုံးသားကုိသူတီးခတ္လုိက္တဲ့အသံေလးထြက္လာတဲ့အခါ
မွန္ဘီရုိထဲကအရုပ္ကေလးေတြက တလွဳပ္လွဳပ္နဲ႔ကခုန္ၾကေလရဲ႕
အခ်စ္ဆုိတာ
စာသားထည့္ဆုိဖုိ႔မလုိတဲ့
ဂီတတခုပါကြယ္
အားလုံးျပည့္စုံခဲ့ပါတယ္ ေမာင္..။

ႏွင္းခါးမုိး

တပတ္ေလာက္ ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ေခ်ာင္းက ဒီညမွာ ျပန္ထခ်င္သလုိျဖစ္။ ေခ်ာင္းရွင္းရင္း ထထုိင္ျဖစ္ရာက ၂၀၀၈ ထဲ ရက္စြန္းလာတာကုိ သတိရ။ ဒီလုိနဲ႔ ကုိယ့္ဘ၀ ကုိယ့္အလုပ္ေတြအေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားျဖစ္။ ကုိယ့္ဘ၀ရဲ႕ အစိတ္အပုိင္းတခုလုိျဖစ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ မ အေၾကာင္း အေတြးေရာက္သြားရာကေန ဒီကဗ်ာကုိ ခ်ေရးျဖစ္ခဲ့မိတာပါ။ တင္ခဲ့တဲ့အေႂကြးေတြ၊ ထပ္တင္အုန္းမယ့္အေႂကြးေတြ ဒီတခုနဲ႔မေၾကမွန္းသိေပမယ့္၊ သူကလည္း ျပန္ရေကာင္းေစ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေတာင္းဆုိမွာမဟုတ္ေပမယ့္ သူ႔အေပၚ အတုိင္းအတာတခုအထိ က်ေနာ့္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါေၾကာင္း သိေစခ်င္တာပါပဲ။