သစ္ခုတ္သမား နိုးၾကားေလာ့ (အပိုင္း-၁)

Let the rail splitter awake - by Pablo Neruda

ေမာင္သစ္တည္ (ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႕ ကေလာင္ခြဲတခု) ဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့
- ေခတ္ေပၚ ႏိုင္ငံတကာ ကဗ်ာရွည္ ၃ ပုဒ္ - ထဲက
ခ်ီလီ ကဗ်ာဆရာၾကီး ပတ္ဗလိုနီရူဒါေရးခဲ့တဲ့
- သစ္ခုတ္သမားႏိုးၾကားေလာ့ - ဆိုတဲ့ ကဗ်ာမွာ
အပိုဒ္တခုကို က်ေနာ္က အရမ္းကို ႏွစ္ျခိဳက္မိခဲ့ပါတယ္။

အဲတာကေတာ့ -

(ေအးစက္တဲ့) ငါ့တိုင္းၿပည္ေလးမွာ..
သစ္ၿမစ္ေတြကိုေတာင္ ငါခ်စ္တယ္...
တကယ္လို႔ အၾကိမ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ေသရင္
အဲဒီမွာပဲငါေသခ်င္တယ္။
တကယ္လို႔
အၾကိမ္ေပါင္းတေထာင္ ၿပန္ေမြးရင္လည္း
အဲဒီမွာပဲ ငါေမြးခ်င္တယ္။

အဲတာကိုပဲ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ ဘန္နာမွာ သံုးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာမ မေနာ္ဟရီက အဲတာေလးကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္လို႕ သူ႕ဘေလာ့မွာ ယူသံုးခ်င္လို႕ ခြင့္ျပဳဖို႕ က်ေနာ့္ကို ေျပာလာပါတယ္။ အမွန္က က်ေနာ့္ကိုေတာင္ ခြင့္ေတာင္းစရာမလိုပါဘူး ယူသံုးလို႕ရတာပါပဲ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ခ်စ္တဲ့သူတိုင္းအတြက္ ဆရာၾကီး နီရူဒါက အၾကြင္းမဲ့ သံုးခြင့္ေပးလိမ့္မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း -သံုးလို႕ရပါတယ္ က်ေနာ့္ကိုေတာင္ ခြင့္ေတာင္းေနစရာမလိုပါဘူး- လို႕ သူ႕ကို က်ေနာ္ ေျပာခဲ့တာပါ။

ေနာက္ေတာ့ အဲကဗ်ာပိုဒ္ေလး တပိုဒ္ေၾကာင့္ပဲ ဆရာမ မေနာ္ဟရီ နဲ႕ မေအးျမတ္ျမတ္ကို နားလည္မႈလြဲတာေတြ ျဖစ္လာတာကို ဆရာမရဲ႕ အၾကိမ္ေပါင္းတေထာင္ ပို႕စ္နဲ႕ မေအးျမတ္ျမတ္ကိုရဲ႕ 1000 Times! ပို႕စ္ေတြမွာ ေတြ႕ရ ဖတ္ရေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္တယ္။

ဒါနဲ႕ပဲ ၾကားထဲက သူတို႕ရဲ႕ သက္ဆိုင္ရာ ပို႕စ္ေတြမွာ ကြန္မန္႕ေရးျပီး က်ေနာ္ ရွင္းျပေပးခဲ့ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ပဲ - သစ္ခုတ္သမားႏိုးၾကားေလာ့-ကဗ်ာကို အစအဆံုး ဖတ္ဖူးၾကရေအာင္ က်ေနာ္ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

အဲကဗ်ာက ကဗ်ာရွည္ၾကီးျဖစ္ေနလို႕ - အပိုင္းလိုက္ပဲ က်ေနာ္ တင္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ အဲကဗ်ာမွာ အပိုင္း (၅) ပိုင္းရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ ယူသံုးထားတဲ့ - အၾကိမ္ေပါင္း တေထာင္- ပါတဲ့ အပိုင္းက ေနာက္ဆံုးပိုင္း အပိုင္း (၅) မွာပါ။

ဒီေန႕အဖို႕ေတာ့ အပိုင္း (၁) ကိုပဲ တင္ေပးပါရေစ။

၁။
ကိုလိုရာဒိုျမစ္ အေနာက္ဘက္ဟာ
ငါ ခ်စ္တဲ့ ေနရာျဖစ္တယ္။
ငါ့ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ရွိသမွ် အရာ၀တၳဳအေပါင္းနဲ႕
ငါ့မွာ ရွိခဲ့တဲ့၊ ငါ့မွာ ရွိေနတဲ့
ငါ ယံုၾကည္ သက္၀င္ေနတဲ့ အရာ၀တၳဳအေပါင္းနဲ႕
(အဲဒီေနရာ) ငါ ခေညာင္း ၀ပ္တြားလိုက္တယ္။
အဲဒီမွာ
ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ ေလရိုင္းက
အျပိဳင္းျပိဳင္းထေနတဲ့
သူ႕ရဲ႕ လက္ေပါင္း တေထာင္နဲ႕
အေဆာင္ေဆာင္ အခန္းခန္း ျဖစ္ေအာင္ ေဆာက္လုပ္ထားရာ
ေက်ာက္ေဆာင္ နီနီျမင့္ျမင့္ၾကီးေတြ ရွိရဲ႕။
နရက္က တိုးထြက္လာတဲ့
မရမ္းျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ၾကီးဟာ
ေၾကးနီ မီးလွ်ံနဲ႕ အားမာန္ျဖစ္ဖို႕
အဲဒီ ေက်ာက္ေဆာင္နီနီေတြ အထက္ကို
တြားတက္လာခဲ့တယ္။
အေမရိကတိုက္ဟာ
ကၽြဲေရတခ်ပ္ကို ခင္းထားသလို
အစင္းသား ျပန္႕ေနတယ္။
သန္႕စင္ ေလရူးသုန္သုန္ တိုက္ျပီး
ကဆုန္စိုင္းတဲ့ ညမွာ
ၾကယ္တာရာအေပါင္း ခေညာင္းတဲ့
ေတာင္ေစာင္း ေတာင္ထြတ္ေတြကို
ပူေဇာ္ ဦးညြတ္ရင္း
သင့္ရဲ႕ ဆြတ္ပ်ံ႕ စိမ္းျမတဲ့ ႏွင္းရည္ခြက္ကို ငါ ေသာက္ခဲ့ရတယ္။

ဟုတ္တယ္၊ ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ အရီဇိုးနားမွာ
အဖုအထစ္ေတြ မ်ားလွတဲ့ ၀စၥကိုဆန္မွာ
ထန္ျပင္းတဲ့ ႏွင္းေတြၾကားက
ကုန္းထေနတဲ့ မီလ္ေ၀ါ့ကီမွာ
ပူေလာင္အိုက္စပ္တဲ့ ၀က္စပန္းက
စိမ့္ေတာေတြတ၀ွန္းမွာ
တာကိုးမားက ထင္းရွဴးေတာေတြထဲမွာ
သင့္ေတာအုပ္ေတြရဲ႕ သံမဏိ ရနံ႕ေတြ ၾကားထဲမွာ
မိခင္ေျမၾကီးေပၚ
အျပာေရာင္ သစ္ရြက္ေတြအေပၚ
ေရတံခြန္ စိမ့္စမ္းေတြ ေအာက္က ေက်ာက္တံုးေတြေပၚ
ဂီတလို တုန္ယင္ေနတဲ့ ေလေပြ မုန္တိုင္းေတြေပၚ
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ားမွာလို
ဘုရားရွိခိုးစာကို ရြတ္ဆိုေနၾကတဲ့ ျမစ္နဒီေတြေပၚ
ေတာငန္းရိုင္းေတြနဲ႕ ပန္းသီးေတြေပၚ
ေျမျပင္နဲ႕ ေရျပင္ေပၚ
ေကာက္ႏွံေတြကို ေမြးဖြားေပးလိုက္တဲ့
အဆံုးမရွိေသာ တိတ္ဆိတ္မႈေပၚကို
ငါ ေက်ာ္နင္းျပီး ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။
င့ါ ခႏၶာကိုယ္ ငါ့ဘ၀
ဗဟိုခ်က္မ ေက်ာက္ေဆာင္ၾကီးထဲကေနျပီး
ငါ့မ်က္လံုးေတြ၊ ငါ့နားေတြနဲ႕ ငါ့လက္ေတြ
ေလထဲမွာ ဆန္႕တန္း ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္
အင္ဂ်င္ေတြ၊ ဟာအုပ္ေတြ၊ ႏွင္းပြင့္ေတြ၊ တိုက္ပြဲေတြ
အလုပ္ရံုေတြ၊ သခၤ်ိဳင္းေတြ၊ စက္ရံုၾကီးေတြ၊ ေျခသံေတြကို
ငါ ၾကားေနရတယ္။
မင္ဟက္တန္ကေန ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္
ေလွတစင္းနဲ႕ ရြက္လႊင့္ေနတဲ့ လမင္းရယ္
ရက္ကန္းစက္ေတြရဲ႕ ေတးဆိုသံေတြရယ္
ေျမၾကီးကို ၀ါးမ်ိဳ စားေသာက္ေနတဲ့
သံမဏိ ဇြန္းၾကီးေတြရယ္
ေျမြတေကာင္လို ေပါက္လိုက္တဲ့ လြန္ပူေတြရယ္
ဖိတဲ့အရာ၊ ျဖတ္တဲ့အရာ၊ ခ်ဳပ္တဲ့အရာ၊ ေျပးတဲ့အရာေတြကို
ငါၾကားရတယ္။
အေတာမသတ္ လည္ပတ္ျပီး အေတာမသတ္ ေမြးဖြားေနတဲ့
ဘီးေတြနဲ႕ လူေတြကို ငါျမင္တယ္။
လယ္သမားေတြရဲ႕ တဲကုပ္ကေလးေတြကို ငါ ခ်စ္တယ္။
မန္က်ည္းေဖ်ာ္ရည္လို ရနံ႕ခ်ိဳေနတဲ့
မီးပူတိုက္ျပီးသား အ၀တ္ေတြလို လတ္ဆတ္ေနတဲ့
မိခင္ပ်ိဳေတြက အိပ္ေပ်ာ္လို႕
ၾကက္သြန္ခင္းေတြ ပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ့
ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အိမ္ေတြထဲမွာ
မီးလင္းဖိုေတြက ေတာက္ေလာင္လို႕။
ျမစ္ကမ္းနားက ေယာက္်ားေတြက ေတးဆိုၾကေတာ့
သူတို႕ရဲ႕အသံဟာ ျမစ္ၾကမ္းျပင္က
ေက်ာက္ခဲတုံးမ်ားလို ကြဲရွ ၾကမ္းတမ္းေနတယ္။
ျပန္႕ကားေနတဲ့ ေဆးရြက္ခင္းၾကီးထဲက
ေဆးရြက္နံ႕က ေထာင္းေထာင္းထလို႕။
ဒီအရာေတြ အားလံုးဟာ အိမ္ထဲကို သရဲသဘက္၀င္သလို
ငါ့ အေတြးထဲကို တိုးေ၀ွ႕ ၀င္လာၾကတယ္။
မစ္ဇိုရီျပည္နယ္ကို လာခဲ့ပါ။
အဲဒီက ဒိန္ခဲနဲ႕ အဲဒီက ေကာက္ႏွံ
တေယာျပားေတြလို နီရဲျပီး
ေမႊးပ်ံ႕ေနတဲ့ ပ်ဥ္ခ်ပ္ေတြ
မုေယာခင္းေတြထဲမွာ ေရကင္းလွည့္ေနတဲ့ ေယာက္်ားေတြ
ေပါင္မုန္႕နံ႕နဲ႕ ေကာက္ရိုးနံ႕သင္းေနတဲ့
နက္ျပာေရာင္ ျမင္းေပါက္ကေလးေတြကို ၾကည့္ပါ။
ေခါင္းေလာင္းေတြ၊ ေပၚပီပန္းေတြ၊ ပန္းပဲဆရာရဲ႕ မီးပံုေတြကို ၾကည့္ပါ။
ညစ္ညမ္းတဲ့ ရုပ္ရွင္ရံုေတြထဲမွာ
ေျမၾကီးက ဖြားလာတဲ့ အိပ္မက္ထဲမွာ
အခ်စ္ဟာ သူ႕သြားၾကီးေတြကို ျဖဲျပေနေလရဲ႕။

အို…ေျမာက္အေမရိကတိုက္
ငါတို႕ ခ်စ္တာဟာ သင့္မ်က္ႏွာ မဟုတ္
သင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးသာ ျဖစ္တယ္။
သင္ဟာ အေျပာက်ယ္တယ္၊ အဆင္းလွတယ္။
သင့္မ်ိဳးရိုးဇာတိဟာ
ခ၀ါသည္မရဲ႕ မ်ိဳးရိုးဇာတိလို
နိမ့္က်ဆင္းရဲတယ္။
သင့္ ျမစ္ကမ္းေဘးေတြဟာ
ျဖဴစင္တယ္။
မသိႏိုင္တဲ့ ေနရာမွာ ဖြဲ႕စည္းလာတဲ့
သင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရး ပ်ားသလက္ဟာ
ထာ၀စဥ္ အခ်ိဳျမိန္ဆံုး ျဖစ္တယ္။
အိုရီဂြန္နယ္က ရႊံ႕ေစးနီနီေတြလို
နီရဲတဲ့ လက္ေတြရွိတဲ့
သင့္ျပည္သူေတြကို ငါ ခ်စ္တယ္။
ဆင္စြယ္ရပ္၀န္းမ်ားမွာ ေမြးဖြားလာတဲ့
ေတးဂီတကို ယူေဆာင္လာသူ
သင့္ရဲ႕ လူမည္း သားသမီးေတြကို ငါခ်စ္တယ္။
သင့္ရဲ႕ျမိဳ႕၊ သင့္ရဲ႕ အႏွစ္သာရ
သင့္ရဲ႕ အလင္းေရာင္၊ သင့္ရဲ႕ စက္ယႏၱယား
အေနာက္ပိုင္း ျပည္နယ္မ်ားက သင့္ရဲ႕ ခြန္အားေတြကို
ငါတို႕ခ်စ္တယ္။
ျငိမ္ဆိပ္တဲ့ ပ်ားရည္နဲ႕ ေတာျမိဳ႕ကေလးေတြ
ထြန္စက္ေမာင္းေနတဲ့ အသံျပာျပာနဲ႕ ေကာင္ေလးေတြ
ဂ်က္ဖာဆန္ဆီက အေမြရခဲ့တဲ့ မုေယာခင္းေတြ
သင့္သမုဒၵရာ အက်ယ္အ၀န္းကို တိုင္းထြာေနတဲ့
ဂ်ံဳးဂ်ံဳးျမည္ဟီးတဲ့ ဘီးၾကီးေတြ
စက္ရံုမီးခိုးေတြနဲ႕ ျပည္နယ္သစ္ေတြရဲ႕
အနမ္းရာေထာင္ေတြကို ငါခ်စ္တယ္။
ငါတို႕ခ်စ္တာဟာ
ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ေနတဲ့ သင့္ေသြးနဲ႕
စက္ဆီေတြ ေပက်ံေနတဲ့ သင့္အလုပ္သမားေတြရဲ႕
လက္ၾကီးေတြ ျဖစ္တယ္။

ေရွးပေ၀သဏီကတည္းက
ပေရရီ ညေကာင္းကင္ေအာက္မွာ
ကၽြဲေရ တခ်ပ္ကိုခင္း
ငါတို႕ ဘိုးေဘးေတြနဲ႕ ငါတို႕အေၾကာင္းကို စပ္ဆိုတဲ့
ကဗ်ာလကၤာေတြ၊ ေတးသီခ်င္းေတြကို
ငါနားေထာင္ခဲ့ဖူးတယ္။
(စာေရးဆရာ) မဲလ္ဗီးဟာ
ေရမွာ ၾကီးျပင္းတဲ့ ထင္းရွဴးတပင္ ျဖစ္ပါတယ္။
သူ႕အကိုင္းအခက္ကေနျပီး
ေလွဦးတခု၊ သစ္သားလက္တေခ်ာင္းနဲ႕
ေလာင္းေလွတစင္း ေပၚလာခဲ့တယ္။
(ကဗ်ာဆရာ) ၀ွစ္တမင္းဟာ
ဂ်ံဳခင္းၾကီးေတြလို အဆံုးအစမရွိသူ ျဖစ္တယ္။
(စာေရးဆရာ) အဂၢါအလန္ပိုးဟာ
သခ်ၤာေဗဒဆိုင္ရာ ဆည္းဆာထဲမွာ
အဆံုးမရွိ ေတာက္ပသူ ျဖစ္တယ္။
(စာေရးဆရာ) ဒရက္ဇာနဲ႕ ၀ုလ္ဖ္ဟာ
ငါတို႕ မရွိမႈထဲမွာ
မေပ်ာက္ေသးတဲ့ ဒဏ္ရာသစ္ေတြ ျဖစ္ေနေသးတယ္။
မၾကာခင္က ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ ေလာ့ခ္ရစ္ ဟာ
နက္ရႈိုင္းတဲ့ေနရာကို ေရာက္သြားျပီ။
သူ႕လိုပဲ အရိပ္ထဲမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကရသူေတြ
ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ရွိေနျပီလဲ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္
သူတို႕ေခါင္းေပၚမွာေတာ့
ေျမာက္ဘက္ျခမ္း အရုဏ္ဟာ ေတာက္ပဆဲပါပဲ။
သူတို႕ေၾကာင့္ ငါတို႕ရယ္လို႕ ျဖစ္လာခဲ့ၾကတယ္။
ခြန္အားေကာင္းတဲ့ ခေလးငယ္ေတြ
မ်က္စိမျမင္တဲ့လူၾကီးေတြ
တခါတရံ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့
သစ္ရြက္စိမ္းစိုေတြနဲ႕ တိုက္ပြဲေတြၾကားမွာ
ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႕ ၀မ္းနည္းမႈက ပုဒ္မျဖတ္ေပးေနတဲ့
ယာဥ္ရထားေတြ ျဖတ္သန္းသြားတာ
ပေရရီ ျမက္ခင္းျပင္ၾကီးရဲ႕ေအာက္မွာ
တခါတရံမွ လူသူမေရာက္ဖူးတဲ့ လြင္ျပင္ေတြေအာက္မွာ
လူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေသခဲ့ၾကရျပီလဲ။
ပေရရီ ျမက္ခင္းျပင္ထဲက ကၽြဲေရေတြေပၚမွာ
စိတ္ေသာက ေရာက္ၾကရတဲ့ အျပစ္ကင္းသူေတြနဲ႕
အသစ္ပံုႏွိပ္လိုက္တဲ့ ပ႑ိတ္ေတြ
ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိခဲ့ၾကျပီလဲ။

ပ်ိဳရြယ္တဲ့ စစ္သားငယ္မ်ားဟာ
ျပင္သစ္ျပည္က၊ အိုကီနာ၀ါကၽြန္းက
ပင္လယ္ သႏၱာကၽြန္းေတြဆီက
ေဒါမာန္ထေနတဲ့ လိႈင္းေတြ ေလေတြထဲက
အားလံုးလိုလို ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၾကျပီ။
သူတို႕ရဲ႕ဘ၀က နာၾကည္းစိမ္းဆတ္
ရႊြံ႕ေတြ၊ ေခၽြးေတြနဲ႕ ရစ္ပတ္ေနတဲ့ ထုပၸတ္။
သႏၱာ ေက်ာက္တန္းေတြရဲ႕ ေတးဆိုသံမ်ားကို
သူတို႕ နားမေထာင္အား။
အေသခံရံုမွတပါး လက္ႏွင့္ပင္ တို႕ထိ မသြားခဲ့ၾကရ။
အို....ရဲရင့္ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ပန္းပြင့္မ်ား။
ေသြးနဲ႕ အညစ္အေၾကးေတြ
ညစ္ပတ္မႈနဲ႕ ၾကြက္ေတြက
သူတို႕ေနာက္ကို ေျပးလိုက္လာၾကတယ္။
ေၾသာ္... သူတို႕ရဲ႕ ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္
အထီးက်န္ ျဖစ္ေနရတဲ့ တိုက္ပြဲ၀င္ ႏွလံုးသား။
ခုေတာ့ သူတို႕ ျပန္လာၾကလို႕ သင္တို႕ကလည္း ဆီးၾကိဳေနၾကျပီေလ။
ေရာက္ခဲလွတဲ့ သင္တုိ႕ တိုင္းျပည္ကို
ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၾကျပီေလ။
အမည္မသိတဲ့ ပန္းပြင့္မ်ားပမာ
၀တ္လႊာကို ပိတ္ျပီး သူတို႕ အတိတ္ကို သူတို႕ ျပန္ေမ့ထားရင္း
အသစ္ျပန္ ေမြးဖြားလာခဲ့ၾကရျပန္တယ္။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)