ေရညွိ အထပ္ထပ္ တက္ေနတဲ့ ေက်ာက္တံုး စိမ္းစိမ္းလို
ကား အိုအိုၾကီးေတြ
လူေတြကို မ်ိဳမ်ိဳခ်ထားလိုက္သမွ
ဗိုက္ေတြဆို ျပဲကားလို႕....
ေသနတ္နဲ႕အၾကိမ္ၾကိမ္ ပစ္ခံရလြန္းလို႕
ေသြးစြန္းထားတဲ့
သူ႕အသားေတြကိုေတာင္
ေမ့ထား ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရင္း
မ်က္ေမွာင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ၾကဳပ္ထားၾကရရွာတဲ့
ကတၱရာ လမ္းမမ်ားကေတာ့...
လူသြားလူလာ မျပတ္....
အႏွစ္ ၂၀ ျပည့္သြားျပီ
လက္သီးဆုပ္ရာကေန
လက္အုပ္ခ်ီသြားၾကတဲ့
လူ႕ ငႏြားေတြ
ကိုယ့္ အေရျပား ကိုယ္ ခြာ
ဦးေႏွာက္ပါ အေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္ေနတဲ့
၀တ္လစ္စလစ္ ေစ်းမ်ား....
စည္စည္ကားကား....
အတတ္ပညာအစား
ေျမပံုအမွားေတြကို
သင္ၾကားေနၾကရတဲ့
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြနဲ႕
ေဟာင္းျမင္းေနဆဲ စာသင္ခံုမ်ား....
အရင့္အရင္ကပံုစံအတိုင္း...
မီးဖိုေခ်ာင္ေတြထဲက
ယင္ေကာင္မနားတဲ့
ဟင္းအိုးမ်ားေတာင္
ေလးေထာင့္စပ္စပ္ေတြျဖစ္လို႕...
ဘယ္ေနရာမွာရပ္ရပ္
နံရံေတြကလြဲရင္
ဟင္းလင္းျပင္ကို မျမင္ရပါဖူးတဲ့
စိတ္ပ်က္ ညစ္ညူးေနေသာ စက္ရုပ္မ်ား
လမ္းသြား လမ္းလာ မပ်က္တဲ့
ေအးစက္စက္ ရပ္ကြက္ေတြ....
ေစ်းအၾကီးဆံုးအရာေတြကို
စာရိတၱနဲ႕လဲလွယ္ရာ
မာယာေတာ...
ဗ်ာပါေတာ...
ဗုေဒၶါ သံၾကားေနလ်က္က
ေသာက မပ်က္
ျမိဳ႕ၾကီးရဲ႕ ေသြးေၾကာနက္နက္ေတြထဲ
ဆက္လက္ခ်ီတက္ျမဲ ခ်ီတက္လို႕.....
အရင္အတိုင္းပါပဲလား...
ရန္ကုန္ရယ္...
ငါ့ ရင္ခုန္သံေတြကေတာ့
ေႏွးေႏွးလာေနပါေပါ့.....
ATN
(သရုပ္ေဖာ္ပံုကိုေတာ့ Corel PhotoPaint 12 နဲ႕ ဆြဲျပီး Adobe Photoshop မွာ Sharpen Effect နဲ႕ Lighting Effects သံုးျပီး Modify ထားပါတယ္)
11 comments:
အစ္ကိုေရ အရင္ထက္မပ်က္စီးရင္ကို ေတာ္လွျပီလို႕မွတ္ေနရပါတယ္
လက္သီးဆုပ္ရာကေန လက္အုပ္ခ်ီသြားၾကတာကေတာ့ တကယ္ပါပဲ။ ကိုယ့္ကို လက္အုပ္ခ်ီ ႏွဳတ္ဆက္ရင္ ကိုယ္ကလဲ လက္အုပ္ခ်ီရမယ္ဆိုတာ ေမ့ထားၾကတယ္။
ေစ်းအၾကီးဆံုးအရာေတြကို
စာရိတၱနဲ႕လဲလွယ္ရာ
မာယာေတာ...
ဗ်ာပါေတာ...
ဗုေဒၶါ သံၾကားေနလ်က္က
ေသာက မပ်က္
ျမိဳ႕ၾကီးရဲ႕ ေသြးေၾကာနက္နက္ေတြထဲ
ဆက္လက္ခ်ီတက္ျမဲ ခ်ီတက္လို႕....
..................................................
ရန္ကုန္ရဲ႕ ေသြးေၾကာထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႕ရင္ခုန္ သံေတြ စီးေမ်ာေနတုန္းပဲ
ရန္ကုန္ကုိယ္တုိင္က ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔ ထုဆစ္ထားတဲ႔ ျမဳိ႔မဟုတ္လား....
လြမ္းေနတုန္းပဲဗ်ာ...။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ရွစ္ဆယ္ေလာက္က သိပၸံပညာရွင္တခ်ိဳ႕က ကမာၻၾကီး အရမ္းတုိးတက္ေနၿပီ၊ ဒီထက္ ထပ္ၿပီး တုိးတက္စရာမရွိေတာ့ လို႔ထင္ခဲ့တာ ပါစင္ေအာင္လြဲခဲ့တာေပါ့…
လြန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္လည္း ငါတုိ႔ႏိုင္ငံ ဒါထက္ပိုၿပီး ဆုိးစရာမရွိေတာ့လုိ႔ထင္ခဲ့တာ…. လြဲျပန္ၿပီ…
ကဗ်ာက အသက္၀င္လွတယ္ဗ်ာ…
ဒီကဗ်ာေလးကအခုျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို
အရွင္းလင္းဆံုျပသြားတဲ့ျပကြက္ေတြ
လိုပါပဲ အန္ကယ္ေရ့ ပံုနဲ ့လည္းအရမ္းလိုက္ဖတ္တာပဲ ဘယ္အခ်ိန္ထိမ်ား အရင္တိုင္းျဖစ္ေနအံုးမလဲမသိ.........................။
လူ ့ငႏြားမ်ားၾကီးစိုးရာ ဒီေျမရဲ့ ရန္ကုန္မွာေပါ့ ။
ကဗ်ာက..ရသ ပီျပင္..အလၤကာ ေျမာက္ တာ ေတာ့..အေထြအထူး မေျပာလိုေပမဲ့.. ဘတ္စ္ကားအို ေခါင္းတို ၾကီး ကေတာ့..တကယ့္ကို အသက္၀င္ပါေပတယ္။ ေမာဟိုက္ ႏြမ္းနယ္ ေနတဲ့.. သက္ၾကားအို ၾကီး ေတြ လို.. ေလာ က ၾကီး ကို..မဆန္႕ရင္ ကန္ ထမ္း ပိုးထား ရ တုန္း။ သူ ထမ္း ပိုးေန ရ တဲ့.. ေလာကၾကီး ကလည္း.. ေမာဟိုက္လို႕..ေျခကုန္လက္ပန္းက် တဲ့..ညေနခင္းေတြ နဲ႕။
ရြာသားေလး-၀ိုင္တီယူ - အဲလိုပဲ ဆုေတာင္းရေတာ့မယ္။
ပန္းခရမ္းျပာ - ေျပာသြားတာလည္း အမွန္ပါပဲ။
ကိုဖုန္း - ခုေတာ့ ရင္ခံုသံေတြ ေႏွးေနျပီလားလို႕။
ပီတိ - လြဲတဲ့အခါလည္း လြဲေပမေပါ့ဗ်ာ။
တူေမာင္မ်ိဳး - ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ဘူးငါ့တူေရ။
မေက - စာမူခေတြ ေပးတာ မ်ားေနျပီ။ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။
အင္း..အဲဒီ ဘတ္စကားၾကီးကို ဆြဲေနရင္းလည္း ေမာဟိုက္ခဲ့တယ္ ဆြဲျပီးသြားေတာ့လည္း ေျခကုန္လက္ပမ္း က်ခဲ့ပါရဲ႕
သို႕ေသာ္လည္း ခုလိုမ်ိဳး စာမူခေလးေတြ မ်ိဳးမ်ိဳးျမက္ျမက္ေလး ရေတာ့ အေမာေတြ ေျပသြားပါရဲ႕ဗ်ာ။
ရန္ကုန္သူ မဟုတ္
ေတာသူတစ္ေယာက္မို႕
(ရန္ကုန္တစ္ေနရာေလး မဟုတ္ပဲ)
တစ္ႏိုင္ငံ လံုးက ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္
ကိုယ္စားျပဳ ခံစား မိပါတယ္..။
အတတ္ပညာအစား
ေျမပံုအမွားေတြကို
သင္ၾကားေနၾကရတဲ့
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြနဲ႕
ေဟာင္းျမင္းေနဆဲ စာသင္ခံုမ်ား....
အရင့္အရင္ကပံုစံအတိုင္း....
အဲဒါ.. လုံး၀ တစက္မွ မလြဲေပဘူး
လူၾကီးဆိုတဲ့သူေတြ လာခါနီးမွ..
အျပင္နံရံေပၚ ေဆးေျပးသုတ္ထားတဲ့
အေပၚယံ ေရႊမွဳံၾကဲ.. က်ီးအာသီး စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ
သနားစရာ မ်ိဳးဆက္ျဖတ္ခံေနရရွာတဲ့
Parrot Education ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက
လူငယ္ေလးေတြ ရဲ႕ ဘ၀ေတြ
ဘယ္လိုမ်ား အဖတ္ျပန္ဆယ္ ႏိုင္မလဲ ရယ္ လို႕..
အေျဖမဲ့ ေနတဲ့ ေမးခြန္း ေတြနဲ႕...
ရင္ေမာေနခဲ့ၾကရတာ ၾကာေပါ့........။
မေလး
ကဗ်ာနဲ ့ အေပၚက ဘက္စ္ ကား ပံု
တထပ္တည္းက်တယ္ အကိုငယ္
မယ္ညိဳ
တျဖည္းျဖည္နဲ႔ ကဗ်ာ ကအရွိန္တက္လာတာ
ေကာင္းလိုက္တဲ့ကဗ်ာ
ေမြးေန႔တူ
ညီမ
အခုမွ ဒီကဗ်ာေလး ဖတ္ရတယ္ အစ္ကို...
ႀကိဳက္တယ္ဗ်..... :)
Post a Comment