ပဥၥလက္ေတာင္တန္းေပၚက လူတေယာက္သို႕

ကိုျငိမ္းေ၀ေရးတဲ့ ကမၻာအျပားၾကီးေပၚက က်ေနာ္နဲ႕ကိုခိုင္ ကို ဖတ္ျပီး ဒီစာကို က်ေနာ္ေရးခ်င္ေနတာ အခုမွ ေရးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

ကမၻာအျပားၾကီးကို က်ေနာ္လည္း ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။ ပဥၥလက္ ေတာင္တန္းေပၚက လူတေယာက္က ေအာင္သာငယ္ဆိုတဲ့ မေလာက္ေလး မေလာက္စား ကဗ်ာေရးသမားေလး တေယာက္ (အခုေတာ့ က်ေနာ္လည္း ကဗ်ာေရးသမားၾကီးျဖစ္ေနပါျပီ ကိုျငိမ္းေရ႕... ဟဲ..ဟဲ.. အသက္ေတြ ၾကီးလာလို႕- ) ကို ျပန္သတိရ မွတ္မိသြားလို႕။

အမွန္ကေတာ့ ကိုျငိမ္းမွာလည္း အျပစ္မရွိပါဘူးေလ။ က်ေနာ္ေတာင္ တခါတခါ က်ေနာ့္ တပ္ရင္းထဲက ရဲေဘာ္ေတြ နံမည္ကို စဥ္းစားလို႕ မရေတာ့ဘူး။ တစံုတေယာက္က ဘယ္သူဘယ္၀ါလို႕ ေျပာလာရင္ ေတာ္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားေနရတာကိုး။ ႏွစ္ေတြကလည္း ၾကာေညာင္းလာ၊ အသက္ေတြကလည္း ၾကီးလာ၊ ဘ၀ေတြကလည္း ေရႊ႕ေျပာင္းေနရတဲ့ ေတာင္ယာေတြလို အတည္တက် မရွိ၊ အခ်ိန္ကာလလိုက္လို႕ တသမတ္တည္း ေျပာင္းလဲေနေနတဲ့ ျပကၡဒိန္ေတြမွာ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ျပန္ခ်ိန္ညွိေနရတာကိုက တခ်ိဳ႕တေလကို ေမ့သြားႏိုင္ဖို႕ လံုေလာက္ေနရဲ႕။

က်ေနာ္ကေတာ့ ကဗ်ာေတြကို ခ်စ္သူ၊ ကဗ်ာေရးသူေတြကို ခ်စ္သူဆိုေတာ့ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမထဲမွာ လူခ်င္းမသိတဲ့လူေရာ လူခ်င္းသိတဲ့လူေရာ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ ကဗ်ာေရးသူေတြအားလံုးကို ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာ-ကိုျငိမ္းရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြမွာ ေဖာ္ျပေလ့ရွိတဲ့ ကဗ်ာဆရာ တိုက္ေမာင္းဆိုရင္ က်ေနာ္ လူခ်င္း အလြန္ေတြ႕ခ်င္ခဲ့ဖူးသူပါ။ ေတြ႕ခြင့္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မရလိုက္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ႏွင္းခါးမိုး။ လူခ်င္း မေတြ႕ႏိုင္ေအာင္ကို အခ်ိန္ကာလနဲ႕ ေနရာေဒသေတြက ျခားခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ ဘေလာ့ဂိုစဖီးယားထဲက်မွ လာျပန္ေတြ႕ရ ပါေတာ့တယ္။ ကဗ်ာဆရာေမာင္လြမ္းဏီဆိုရင္ က်ေနာ့္ ဆရာတေယာက္လို၊ အကိုရင္း တေယာက္လို က်ေနာ္ ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့သူပါ။ ခ်စ္ခင္ရသူေတြထဲမွာ ကဗ်ာဆရာျငိမ္းေ၀ဆိုတဲ့ ကိုျငိမ္းလည္း ပါခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ကို ခ်စ္ခင္ရေတာ့ သူ႕ရဲ႕ မေဒ၀ီကိုေတာင္ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနခဲ့ရတာေပါ့။

ေဒ၀ီေရ
ေရႊျပည္ေတာ္ကို ေမွ်ာ္ရ
ဒိုရာသန္းေအး ေလွကေလး
အေတြးထဲမွာ ေလွာ္ရ- ဆိုတဲ့

သူ႕ကဗ်ာကို က်ေနာ္ အရမ္းၾကိဳက္ခဲ့တာေပါ့။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း - ေဘးမသန္းပဲ ေအးခ်မ္းခ်င္ေနသူ- မဟုတ္လား။ အဲလိုနဲ႕ ခင္မင္းရင္းႏွီးမႈေတြက သံေယာဇဥ္ တခုကိုလည္း ျဖစ္ေစခဲ့တာပါပဲ။

အခ်ိန္ကာလလိုက္လို႕ အေျခအေနေတြကို လိုက္လို႕ ေလတိုက္ခံရတဲ့ တိမ္ေတြလိုပဲ ဘ၀ေတြက ေနရာတကာကို စီးေမ်ာလြင့္ပါးသြားခဲ့ရေပမယ့္ တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ သတင္းေတြ စံုစမ္းေနခဲ့တယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္မွာလဲ။ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ-ဟင္။ ဖုန္းနံပတ္ေလးမ်ား ရမလား။ အီးေမးလ္ရွိရင္ လုပ္ပါဦး။ အခ်ိန္ရွိသမွ် အခြင့္အေရးရသမွ် ခ်စ္ခင္သူေတြကို ရွာေဖြေနခဲ့တာပါပဲ။ ကိုျငိမ္းေဆာင္းပါးေတြ ကဗ်ာေတြ အင္တာနက္မွာ စာေစာင္ေတြမွာ ေရဒီယိုေတြမွာ ေတြ႕ေန၊ ဖတ္ေန၊ ၾကားေနရတယ္။ လူခ်င္းကေတာ့ ဘာအဆက္အသြယ္မွ မရွိ။

ဒီလိုနဲ႕ တေန႕သားေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ေယာဟန္ေအာင္ ဘေလာ့ေရးေနေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေျပာျပလာေတာ့မွ ဘေလာ့ေတြကို တက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ အဲေလာက္ထိ က်ေနာ္က ဘ၀ထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနခဲ့မိတယ္။ ဘေလာ့ေတြ ဖတ္ရင္းနဲ႕ အားက်လာတယ္။ ရင္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ေလာင္ျမိဳက္ေနတဲ့ အရာေတြကိုလည္း ေဖာက္ခ်ခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚလာရာကေန ဘေလာ့ စေရးျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ၊ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဘေလာ္ဂါအသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္တေယာက္ျဖစ္လာေတာ့ ဘေလာ့တကာ ေလွ်ာက္သြားျပီး အိမ္လည္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ရေတာ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ တေနေတာ့ ျငိမ္းေ၀ဆိုတာကို ဘေလာ့ တခုက လင့္ခ္မွာ သြားေတြ႕လိုက္တယ္။ အဲဒီလမ္းျပေျမပံုနဲ႕ ကိုျငိမ္း အိမ္ေပါက္၀ကို ဆိုက္ဆိုက္ ျမိဳက္ျမိဳက္ က်ေနာ္ ေရာက္ခဲ့ပါရဲ႕။ ၀မ္းသာလိုက္တာေလ။ ဒါမဲ႕ အဲဒီတံုးက ကိုျငိမ္းဘေလာ့မွာ ဆီပံုးမရွိေသးဘူး။ သူကလည္း ေခတ္ျပိဳင္စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ရသစာမ်က္ႏွာ ျဖဳတ္လို႕ ဘေလာ့ေရးဖို႕ စီစဥ္ရေၾကာင္း ေျပာထားပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ႏႈတ္မဆက္ႏိုင္ပဲ ျပန္ခဲ့တယ္။ သတိရတိုင္း အခ်ိန္ရတိုင္း အိမ္ေရွ႕မွာ သြားသြားရပ္ခဲ့တယ္။ ႏႈတ္ဆက္စရာ လူမေတြ႕ပဲ ျပန္ခဲ့ရတာ အၾကိမ္ၾကိမ္၊

ဒီလိုနဲ႕ တေန႕ေတာ့ သူ႕ဘေလာ့မွာ ဆီပံုးေလးခ်ိတ္ထားတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႕၀မ္းသာအားရ ဆီပံုးထဲမွာ ေအာ္ခဲ့တယ္။ - အလည္လာတာ ခဏခဏပဲ ဆီပံုး မရွိလို႕ ႏႈတ္မဆက္ခဲ့ရဘူး ဆရာၾကီး။ ခ်မ္းေျမ့ပါေစဗ်ာ-လို႕ ေအာ္ခဲ့တာ။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ ဆီပံုးထဲမွာ - 2 Mar 08, 09:23 ၿငိမ္းေ၀: က်ေနာ္ လာလည္သြားတယ္။ သတိရတယ္ဗ်ာ... ဆိုျပီး ေရးသြားတယ္။ (က်ေနာ္က ဆီပံုးထဲက ဆီေတြကို ခပ္ခပ္ျပီး သိမ္းသိမ္းထားတတ္တယ္။ အမွတ္တရ ျဖစ္ေအာင္လို႕...)။ ဒါနဲ႕ ေအာ္ ကိုျငိမ္း ငါ့ဆီကို လာလည္သြားတယ္ေပါ့။ ၀မ္းေတြသာလို႕။

အဲလိုနဲ႕ ကိုျငိမ္းအိမ္ကို က်ေနာ္ သြားသြားလည္တာ အၾကိမ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ။ ဒါမဲ့ ကြန္မန္႕ေတြ ဘာေတြ မေရးခဲ့ဘူး။ ဆီပံုးထဲ မွာလည္း ဘာမွ မေအာ္ျဖစ္ခဲ့ဖူး။ ေျခရာ မခ်န္ပဲ လွည့္လွည့္ ျပန္ျပန္လာခဲ့တယ္။ တေန႕ေတာ့ ဘာရယ္လို႕ မဟုတ္ပါဘူး သူ႕ဆီပံုးထဲ ခင္ခင္မင္မင္ သြားေအာ္ခဲ့တယ္။ -က်ေနာ္ လာလည္တယ္။ ခဏခဏပဲ။ ေျခရာေတာ့ မခ်န္ခဲ့ဖူး။ ကိုျငိမ္းေ၀ကေတာ့ က်ေနာ္ဆီတခါမွ မလာဘူး။ စိတ္ဆိုးတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား ကဗ်ာေတြကို ကြန္ျပဴတာနဲ႕ စာရိုက္ခဲ့ေပးခဲ့ဖူးတဲ့သူ တေယာက္ကို ခင္ဗ်ားက အခုေတာ့ ေမ့ေနျပီေပါ့ ဟုတ္။-

ေနာက္ေတာ့ ကိုျငိမ္း စာမွာေရးထားသလို ကိုျငိမ္းနဲ႕ က်ေနာ့္ၾကား တေယာက္ေယာက္က ၀င္ေႏွာက္သြားေတာ့ ကိုျငိမ္းကို က်ေနာ္ စိတ္ခုသြားတယ္။ ဒါနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စကားေျပာရင္ေတာင္ သူ႕ကို စိတ္ဆိုးတဲ့ စကားေတြ ေျပာေနမိေတာ့တယ္။ ကိုျငိမ္းကေတာ့ ဘာမွ်မသိ။

ေနာက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မေနႏိုင္တာနဲ႕ ကိုျငိမ္း ဘေလာ့က အီးေမးလ္ထဲ စာေတြ ေရးထည့္ပစ္လိုက္တယ္။ ကိုျငိမ္းကလည္း ျပန္ေျပာရွာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ တရက္က်ေတာ့ အရာအားလံုး ေျပလည္သြားပါတယ္။ ကိုျငိမ္း က်ေနာ့္ဆီကို ပို႕လာတဲ့ အီးေမးလ္ကို က်ေနာ္ ဖတ္ရတယ္။

ကိုေအာင္ခိုင္ (ကိုခိုင္)

က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ခရီးထြက္ရာက ျပန္ေရာက္ပါၿပီ။ က်ေနာ္ ခရီးထြက္ေနတုန္း ဘေလာ့ ကိစၥဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အိမ္မွာက်န္ေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ဘေလာ့ကိစၥ၊ရံုးကိစၥ အကူအညီေပးေနတဲ့ တူမေလးက ဖုန္းနဲ႔ေျပာမွ အေၾကာင္းစံုသိရတာ။ သူကလည္း က်ေနာ္က “ခင္ဗ်ားကို မသိပါဘူး၊ မေႏွာက္ယွက္ပါနဲ႔ ဆိုတဲ့စာမ်ဳိး ဘာျပဳလို႔ ဘဘက ဒီလိုျပန္ေရးရတာလဲ” ဆိုၿပီး ေမးမွ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပူသြားတာ။ ဘယ္ပုဂိၢဳလ္က၀င္ၿပီး ေရးလိုက္သလဲဆိုတာ က်ေနာ္ မသိခဲ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားဆီကေရးတဲ့ ပထမစာ ၿပီးေတာ့ ၾကားထဲက ၀င္ေရးတဲ့လူရဲ႔စာ၊ ခင္ဗ်ားက စိတ္ဆိုးလို႔ေရးတဲ့စာေတြကို တခုမွ က်ေနာ္ မဖတ္ခဲ့ရပါဘူး။ က်ေနာ့္တူမေျပာမွ သိရတာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေတာင္းပန္တဲ့စာ ခင္ဗ်ားဆီကို ကမန္းကတန္း ျပန္ခဲ့ရတယ္။ တူမလုပ္တဲ့ သူနဲ႔ ဖုန္းထဲမွာ အခ်ီအခ်စကားေျပာေတာ့ ကိုလြမ္းဏီက ေဘးမွာ ရိွေနတယ္၊ သူနဲ႔က်ေနာ္က အတူတူ ခ်င္းမုိင္ကို ေရာက္ေနတာ။ သူက ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ေမးေတာ့ က်ေနာ္က အေၾကာင္းစံုရွင္းျပရတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ေအာင္သာငယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားမွန္း က်ေနာ္ မသိေသးဘူး။ ကိုလြမ္းဏီက ေျပာျပမွ သိရေတာ့တယ္။ စိတ္မေကာင္းလုိက္တာဗ်ာ။

က်ေနာ့္စီေဘာက္မွာ ခဏခဏအခုလိုပဲ ၀င္ၿပီး ေႏွာက္ယွက္ေနတဲ့လူ ရိွတယ္။ ထားေတာ့ ... ။ အခုေတာ့ အဆင္ေျပသြားၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ေအာင္သာငယ္ဆီကို က်ေနာ္ ခဏခဏ လာလည္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားလိုပဲ ေျခရာမခ်န္ခဲ့မိတာပဲ ရိွတာပါ။ ကဗ်ာေရးတဲ့ ဘေလာ့ဟူသ၍ က်ေနာ္ ေရာက္တာေပါ့။ “ကိုခုိင္” မွန္း သိရေတာ့ ေန႔တိုင္း ေရာက္ေနအုန္းေတာ့မွာေပါ့။ ဒါပါပဲ “ကိုခိုင္” ေရ ... ။ ေနာက္မွ ...။ ေနာက္မွ က်ေနာ့္ကို ခြင့္လြတ္ ... ၿငိမ္းေ၀

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ ၀မ္းသာခဲ့ပါတယ္ ကိုျငိမ္း။ ကိုယ့္ ခ်စ္တဲ့ ခင္မင္တဲ့သူတေယာက္နဲ႕ ႏွစ္ေတြ အမ်ားၾကီး ကြဲကြာသြားျပီးမွ ျပန္ေတြ႕ရတာ။

ကိုျငိမ္းမွာလည္း အျပစ္မရွိပါ။
က်ေနာ္ ထပ္ေျပာပါတယ္ဗ်ာ
ကိုုျငိမ္းမွာ လံုး၀ အျပစ္မရွိပါ။