Mar 21, 2009

လမ္းဆံုးေရာက္သြားသူမ်ား (၂)

ျပီးခဲ့တဲ့ ၃ ရက္က ေရးခဲ့တဲ့ လမ္းဆံုးေရာက္သြားသူမ်ားကို ဆက္ေရးဖို႕ဟာ ဘာလို႕မွန္း မသိ စာေရးရမွာ ပ်င္းေနတာနဲ႕ မေရးျဖစ္တာပါ။ ခုေတာ့ ဆက္ေရးလိုက္ပါတယ္။
------------------------------
၈၈ အေရး ေတာ္ပံုၾကီး အျပီးမွာ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးဘ၀ထဲ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ လူငယ္ေတြ ထဲမွာ က်ေနာ္လည္း တေယာက္ အပါအ၀င္ပါ။ ကရင္ျပည္နယ္ ဖားအံ ခရိုင္မွာ ရွိတဲ့ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းကို ေရာက္လာခဲ့တာပါ။ ျမိဳ႕ေတြေပၚကေန ေတာထဲကို ေရာက္လာတဲ့ လူငယ္ေတြ အားလံုး ပထမဆံုး ၾကံဳေတြ႕ ၾကရတဲ့ ရန္သူ ကေတာ့ ငွက္ဖ်ားပါပဲ။ သည္ရန္သူနဲ႕ ကေတာ့ ေန႕တိုင္း တိုက္ေနၾကရတာပါ။ ဘူမိေဗဒမွာ ငွက္ဖ်ား ဧရိယာေတြကို ကြင္းဆင္း ခဲ့ဖူးေတာ့ က်ေနာ္က ငွက္ဖ်ားနဲ႕ေတာ့ အထိ အေတြ႕ရွိေနျပီးပါျပီ။ သည္ေတာ့ ေတာထဲ မ၀င္ခင္မွာကို ရန္ကုန္က ထြက္ကတည္းက ငွက္ဖ်ား ေဆးေတြ ၾကိဳတင္ျပီး ေသာက္လာ တာပါ။ ေတာထဲ ေရာက္ေတာ့လည္း ကာကြယ္ ေဆးေတြကို အပတ္စဥ္ ပံုမွန္ ေသာက္တာပါပဲ။ သည္ၾကားထဲ ကကို ၃ လ ေက်ာ္တဲ့ အခါမွာ ငွက္ဖ်ား စျဖစ္တာပါပဲ။ စခန္းမွာ ငွက္ဖ်ား မျဖစ္တဲ့သူဆိုတာ တေယာက္မွ မရွိပါ။ ျပင္းထန္တာ မျပင္းထန္တာပဲ ကြာၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တို႕ စခန္းေဘးမွာ ျဖတ္စီး သြားတဲ့ ေခ်ာင္းကေလး တေခ်ာင္းရွိပါတယ္။ ကရင္လို မဲကလ ေခ်ာင္းလို႕ ေခၚပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကေတာ့ ကိုယ့္ ဘာသာကိုယ္ ဘာသာ ျပန္ထားတယ္ - မဂၤလာ ေခ်ာင္းေပါ့။ တရက္ မွာေတာ့ အဲ မဂၤလာ ေခ်ာင္းမွာပဲ က်ေနာ္တို႕ ရင္း (၂၀၄)က ရဲေဘာ္ တေယာက္ လမ္းဆံုးကို ေရာက္သြား ပါတယ္။ စခန္းမွာ ေရခ်ိဳးဆိပ္က ၂ ခု ရွိပါတယ္။ တခုကေတာ့ စခန္းရဲ႕ မိန္းဂိတ္ကေန ဆင္းသြားတဲ့ ေရခ်ိဳးဆိပ္နဲ႕ ေနာက္တခုကေတာ့ ေဆးရံု ရွိတဲ့ ေနရာကေန ဆင္းတဲ့ ေရခ်ိဳးဆိပ္ပါ။ ေႏြေရာက္လာေတာ့ ေခ်ာင္းေရက နဂိုရ္ ရွိတာထက္ က်သြားပါတယ္။ သည္ေတာ့ ေဆးရံုကေန ဆင္းတဲ့ ေရခ်ိဳးဆိပ္မွာ ေရတိမ္လြန္း အားၾကီးလို႕ ဘယ္သူမွ ေရမခ်ိဳးၾကေတာ့ပါ။ မိန္းဂိတ္က ေရခ်ိဳးဆိပ္မွာပဲ ခ်ိဳးၾကပါတယ္။ ဒါေပသည့္ ေဆးရံုမွာ ငွက္ဖ်ားနဲ႕ ေဆးရံုတက္ေနၾကရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ မနက္ဖက္ ဆိုရင္ မ်က္နွာ သစ္တဲ့ အခါ ဖ်ားနာထားလို႕ အားနည္း ေနတာနဲ႕ ေ၀းေ၀း လံလံ မသြားႏိုင္ေတာ့ အနီးဆံုး ျဖစ္တဲ့ ေဆးရံုက ေရခ်ိဳးဆိပ္ မွာပဲ မ်က္ႏွာသစ္ ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ငွက္ဖ်ားျဖစ္ထားတဲ့သူေတြဟာ အခ်ိန္ မေရြးလည္း တက္တတ္ သတိလစ္တတ္ ၾကတာပါပဲ။ (Pass-out ျဖစ္တာေပါ့) တေန႕ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ရင္း (၂၀၄)က ရဲေဘာ္ တေယာက္ဟာ ေဆးရံု ေရဆိပ္မွာ မ်က္ႏွာ ဆင္းသစ္တုန္း ငွက္ဖ်ား တက္ရင္း မူးလဲသြားတာပါ။ တေတာင္ မျပည့္တဲ့ ေရထဲမွာ ေခါင္းစိုက္ျပီး မူးလဲသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ဟာ ေရတိမ္ထဲမွာ အသက္ပါ ပါသြားတာ ပါပဲ။ ေရတိမ္ နစ္တယ္ ဆိုတာ တကယ္ပါပဲ။ သူ တေယာက္တည္း မနက္ အေစာၾကီး ေရခ်ိဳးဆိပ္ကို ဆင္းတာ ဆိုေတာ့ အနီးအနား မွာလည္း ဘယ္သူမွ မရွိၾကပါဘူး။ သူ႕ကို ေဆးရံုမွာ မေတြ႕လို႕ လိုက္ရွာၾကေတာ့မွ ေခ်ာင္းထဲမွာ ေတြ႕ပါတယ္။ ေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္မွာ အသက္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သည္လိုနဲ႕ သူဟာ က်ေနာ္တို႕ စခန္းရဲ႕ ပထမဆံုး ေျမျမဳပ္ရတဲ့ ရဲေဘာ္ တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။ ဗမာ တျပည္လံုး ျပည္သူ လူထုေတြရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ သူ ကိုယ္တိုင္ အားထုတ္ရင္း ေရတိမ္မွာ သူနစ္ခဲ့ရတာပါ။ က်ေနာ္ အမွတ္ မမွားခဲ့ဖူး ဆိုရင္ မွတ္မိေနတာကေတာ့ သူ႕ နံမည္က ရဲေဘာ္ ေမာင္ၾကီးပါ။

သူ႕လိုပဲ ေနာက္ထပ္ အသက္ မဆံုးသင့္ပဲ ငွက္ဖ်ားေၾကာင့္ ဆံုးရတဲ့ ရဲေဘာ္ တေယာက္ ရွိပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ တို႕ေတြ ေတာထဲမွာ စခန္း ေဆာက္ၾကေတာ့ တပ္ရင္းနဲ႕ တပ္ခြဲေတြ အလိုက္ ဘားတိုက္ေတြ ေဆာက္ၾကရ ပါတယ္။ ဘားတိုက္ေတြရဲ႕ ၾကမ္းခင္းကေတာ့ သစ္စက္ေတြက လႊင့္ပစ္တဲ့ ပကာေတြေပါ့။ သစ္ခြဲ စက္ေတြက ပကာေတြကလည္း အတို အရွည္ေတြ မညီပါဘူး။ ဘားတိုက္ေတြမွာ အလယ္က လူသြားလမ္း လုပ္ျပီး ဟိုဖက္သည္ဖက္ ၾကမ္းခင္း ၂ ခု လုပ္တဲ့အခါ ဘားတိုက္ရဲ႕ နံရံ အျပင္ဘက္ကို ပကာေတြက ပိုထြက္ ေနပါတယ္။ အဲဒါကို ဘယ္သူကမွလည္း ညီသြားေအာင္ ျပန္ျပီး ျဖတ္မေနၾက ေတာ့ပါဘူး။ သည္အတိုင္းပဲ ထားလိုက္ ၾကပါတယ္။ ဘားတိုက္ ေဘးမွာ သည္အတိုင္းပဲ အစြန္းထြက္ေနတဲ့ ပကာေတြ အေပၚမွာ ပစၥည္းေတြလည္း တင္ရင္ တင္ထားတတ္ၾကပါေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြကေတာ့ အစြန္း ထြက္ေန တာက တေတာင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ထိ ရွည္ေနတဲ့ ေနရာေတြမွာ တခါတခါ လူေတြ တက္အိပ္ တတ္ၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မနက္ပိုင္း ေနပူတဲ့အခါမ်ိဳးမွာေပါ့ေလ။ တရက္မေတာ့ ရင္း (၂၀၄) ခြဲ(၂)က ငွက္ဖ်ား ျဖစ္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ဟာ ေဆးရံုကေန လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ ခြဲ (၂)က ဘားတိုက္မွာ အဲပကာ အစြန္းထြက္ေတြေပၚမွာ အိပ္ရင္းနဲ႕ ေနပူစာ လံႈေနခဲ့ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲသည္အခ်ိန္က က်ေနာ္တို႕ စခန္း တခုလံုးဟာ စစ္သင္တန္း တက္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ စခန္းမွာက ေဆးမွဴးတခ်ိဳ႕၊ ေကာ္မတီ၀င္ တခ်ိဳ႕နဲ႕ ဖ်ားနာေနတဲ့ ဂီလာနေတြပဲ က်န္ေနခဲ့တာပါ။ အားလံုးက စစ္သင္တန္းျပီးတဲ့ ညေနၾကမွ ကိုယ့္ဘားတိုက္ကို ကိုယ္ျပန္ေရာက္ၾကတာပါ။ သည္လိုနဲ႕ ညေနေစာင္းေတာ့ ေဆးရံုမွာ သည္ရဲေဘာ္ ေပ်ာက္ေနတယ္ ဆိုတာ သိသြားေတာ့ ရွာၾကရတာပါ။ ဘယ္မွာမွ ရွာမေတြ႕ဘူး။ ေနာက္ဆံုးက်မွ သူ႕ခြဲ (၂) ဘားတိုက္ရဲ႕ ပကာအစြန္းေတြေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းလ်က္သား အသက္ ေပ်ာက္ေနတဲ့ သူ႕ကို သြားေတြ႕ ၾကရတာပါ။ ၾကည့္ရတာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း (pass-out) ျဖစ္သြားပံုရပါတယ္။ အနားမွာ တေယာက္ေယာက္ ရွိရင္ေတာ့ အသက္ မေသႏိုင္ပါဘူး။ သူကေတာ့ ဒုတိယေျမာက္ ငွက္ဖ်ားနဲ႕ ေသဆံုးရတဲ့ ရဲေဘာ္ပါ။ က်ေနာ္ မွတ္မိ သေလာက္ ကေတာ့ သူ႕နံမည္က ရဲေဘာ္ စိန္၀င္းပါ။

ငွက္ဖ်ားနဲ႕ တတိယေျမာက္ ဆံုးတဲ့ ရဲေဘာ္ကေတာ့ ရဲေဘာ္တင္ေရႊပါ။ စခန္းမွာ ငွက္ဖ်ားျဖစ္၊ အေျခအေန ဆိုး လာေတာ့ မဲေဆာက္ပို႕၊ သည္ၾကားထဲက မဲေဆာက္ေဆးရံုမွာ ကုေနရင္းက က်န္တဲ့ ေရာဂါေတြပါ ၀င္လာျပီး ဆံုးတာပါ။ သူဆံုးေတာ့ စခန္း ေကာ္မီတီက ေထာက္ပံံေရး တာ၀န္ခံ ကိုျမင့္စိုး၊ ရံုးအဖြဲ႕မွဴး ကိုတင္ႏြယ္နဲ႕ က်ေနာ္ အေလာင္းကို ေဆးရံုက သြားထုတ္ျပီး စ်ာပနအတြက္ ေရမိုးခ်ိဳး ျပင္ဆင္ေပးရတာပါ။ က်ေနာ့္ အတြက္ ေတာ့ ဘ၀မွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ အေလာင္းျပင္ခဲ့ဖူးတာပါ။ ျပီးေတာ့ မဲေဆာက္ သခၤ်ိဳင္းမွာ မီး သျဂၤိဳဟ္ ခဲ့ရ တာပါ။ သူဆံုးျပီ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ၃ ေယာက္ ေဆးရံုကို သြားျပီး အေလာင္း ထုတ္ရပါတယ္။ ေရခဲ ေသတၱာ အၾကီးၾကီးလို ျဖစ္ေနတဲ့ ေရခဲတိုက္ ထဲမွာ အေပၚထပ္မွာ သူ႕ အေလာင္းကို ထည့္ထားတာပါ။ က်ေနာ္တို႕က စတီးလ္ဘန္းေပၚတင္ထားတဲ့ သူ႕အေလာင္းကို အဲ ေရခဲေသတၱာထဲကေန ဆြဲထုတ္ျပီး အသုဘ ျပင္တဲ့ ေက်ာက္ကုတင္ေပၚကို တင္ရပါတယ္။ အသားေတြက၀ါျပီး ေဖာသြပ္ေနတဲ့ သူ႕အေလာင္းက လံကြတ္တီ ေလးတခုကလြဲျပီး ဘာအ၀တ္အစားမွ မရွိပါ။ သူ႕အေလာင္းကို က်ေနာ္တို႕ ၃ ေယာက္ ေျခနဲ႕ လက္က ကိုင္ျပီး ကုတင္ေပၚကို တင္ရပါတယ္။ ေရခ်ိဳးေပးျပီး အ၀တ္အစားေတြ ၀တ္ေပးရပါတယ္။ အဲသည္လို လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ သူ႕ အသား ေတြက ညိဳမည္း ျပာႏွမ္းလာတာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အေခါင္းထဲ ထည့္ျပီး ကားနဲ႕ သခ်ၤ ိဳင္းကို သယ္ရတာေပါ့ေလ။ အဲမွာေတာ့ မီးသျဂၤ ိဳဟ္တာပါ။ အသုဘ အခမ္း အနားျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ၃ ေယာက္လံုးကို အားလံုးက ေျပာတာပါပဲ - ပုပ္ေစာ္နံေနတယ္- တဲ့။ က်ေနာ္ တို႕ကေတာ့ ဘယ္သိမလဲေလ။ ေရခဲတိုက္ကလည္း လူေသေတြ အမ်ားၾကီး မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႕ စခန္း မျပန္ခင္ မဲေဆာက္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနားက စားေသာက္ဆိုင္မွာ ညေနစာ စားရင္း ကိုယ့္လက္ကို ကိုယ္ နမ္းၾကည့္ေတာ့ - ဟုတ္ပါ့ - အနံ႕ေတြ နံေနတာပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ရဲေဘာ္တင္ေရႊကို ေရခ်ိဳးေပးတုန္းက သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကို ကိုင္ထားတဲ့ လက္ေတြဟာ အဲသည္ ေအးစက္စက္ အထိအေတြ႕ၾကီးကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ရေနေတာ့တာပါပဲ။

သည္ရဲေဘာ္ ၃ ေယာက္လံုးရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ၁၉၈၈နဲ႕ ၈၉ အစပ္မွာပဲ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာပါ။ ေျပာရရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ကပါ။ ဒါေပသည့္ က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ မေန႕တေန႕ကလိုပါပဲ။ သည္ရဲေဘာ္ ၃ ေယာက္လံုးဟာ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို မၾကိဳက္ဘူး၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ၾကိဳက္တယ္၊ ဗမာျပည္က ျပည္သူ လူထုအတြက္ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး တိုက္ပြဲမွာ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲကို ယံုၾကည္လို႕ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲေတြ ရွိရာကို လိုက္လာခဲ့သူေတြပါ။ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲေတြ ရွိရာ နယ္ေျမမွာ ရွိတဲ့ ငွက္ဖ်ားနဲ႕ ရင္ဆိုင္ တိုက္ခိုက္ရင္း သူတို႕ က်ဆံုးသြားခဲ့ရတာပါ။ ABSDF ရဲ႕ မွတ္တမ္းထဲ မွာေတာ့ သူတို႕ဟာ ေသဆံုး သြားသူေတြပါ။ က်ဆံုးသြားသူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ They are not KIAs (Killed-in-action). ဒါေပသည့္ က်ေနာ့္ တဦးတည္းရဲ႕ မွတ္တမ္းထဲမွာေတာ့ သည္ရဲေဘာ္ ၃ ေယာက္ဟာ (သို႕မဟုတ္) သည္ သူရဲေကာင္း ၃ ေယာက္ဟာ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို တိုက္ပြဲ၀င္ရင္း က်ဆံုးသြားသူေတြပါ။ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို အျမစ္ျဖဳတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားရင္း က်ဆံုးသြားရတဲ့ သူရဲေကာင္း ရဲေဘာ္ေတြ အျဖစ္ က်ေနာ္ မွတ္တမ္းတင္ လိုက္ပါတယ္။

12 comments:

မမသီရိ said...
This comment has been removed by the author.
mama said...

စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕ ဖတ္သြားပါတယ္
ငွက္ဖ်ားကေတာ့ က်မ လဲ မေသလို႕ ဒီေေန႕ရွိေနခဲ့တယ္လို႕ ေတာင္ေျပာလို႕ ရတာပါ
၂ၾကိမ္ေလာက္ထိ သတိလစ္ျပီး ေသမဲ့အဆင့္ေရာက္ခဲ့ လို႕ ကိုယ္ခ်င္းစာ ႏိုင္တယ္..
...
ဒါနဲ႕..
လမ္းဆုံးေရာက္သြား သူမ်ား က ျပီးျပီလား..
ဖတ္ရတာ..ေတာ့... ေရးခ်င္ခဲ့တာ နဲ႕ ေရးျဖစ္တာက
နဲနဲ မ်ား လြဲေနသလား လို႕...
မဟုတ္ဆိုရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္..
.....
သူရဲေကာင္း ၃ ေယာက္ ကိုလဲ ဂုဏ္ျပဳသြား ပါတယ

Anonymous said...

အစ္ကို တိုက္ပြဲမွာက်ဆံုးခဲ့တာမဟုတ္ေပမယ့္ ေလွာ္ရင္း တက္က်ိဳးသြားရတဲ့ လူငယ္ေတြဟာလည္း သူရဲေကာင္းေတြပါပဲ။ တကယ္လို႕သာ ဒီတုိက္ပြဲကို တိုက္စရာမလိုရင္ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြ ႀကံဳခဲ့ရမွာလား။

လင္းဒီပ said...

စိတ္မေကာင္းစြာ နားလည္စြာ ဖတ္သြားတယ္အစ္ကို...

Anonymous said...

အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ရင္း ေသဆံုးသြားတဲ့ သူတို႔အတြက္ ေသျခင္းကျမတ္တယ္လို႔ေျပာရင္ တန္ပါ့မလား အသက္တစ္ေခ်ာင္း ဒီေလာက္လြယ္လြယ္ေလး က်ိဳးျပတ္ရတာေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ ။

Unknown said...

ေရတိမ္နစ္ခဲ့တဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ့ၿပီလဲ...? ဘယ္ ေလာက္မ်ားမ်ားေရာ ဆက္ၿပီးေရတိမ္နစ္ဖို႕ ရွိေနၾကေသး လဲ....? ဘာေၾကာင့္လဲ...? ဘာအတြက္လဲ...? ဘယ္လိုလုပ္မလဲ..? ဘယ္ေတာ့လဲ....? လဲ...လဲ..လဲ..လဲ...

Moe Cho Thinn said...

ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲ ေရာက္ေနရမဲ႔ အရြယ္ေတြ ေတာထဲ ေတာင္ထဲ ေရာက္ေနရတယ္ဆိုကတည္းက သူတို႔ စြန္႔လႊတ္မွဳကို ေလးစား အသိအမွတ္ျပဳရမွာပါ။
အကို႔ မွတ္တမ္းကို စိတ္မေကာင္းစြာ ဖတ္သြားပါတယ္။

yehtutnaung said...

ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ ေလးစား ဂုဏ္ယူပါတယ္။

Anonymous said...

ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ အကိုရာ။ သူတို႔ေတြကို ဂုဏ္ယူမိတယ္

Anonymous said...

လမ္းဆံုးဆိုတာ လူတိုင္း နိစၥဓူဝ ဦးတည္ၿပီးေလွ်ာက္ေန ၾကရတာပါပဲ၊ မေသခင္သာ ေကာင္းတဲ႔ မွတ္ေက်ာက္ တင္ႏိုင္ေအာင္ ျပဳမူေနထိုင္ၾကရတာ မဟုတ္ပါလား? .. ကိုေအာင္...ဘာပဲေျပာေျပာ ႏိုင္ငံ ခ်စ္၍ မိမိကိုယ္ကို စြန္႔လႊတ္သူေတြကိုေတာ႔ ေလးစားပါတယ္။
ထားပါေတာ႔ L.A မွာ အဆင္ေျပၿပီလား? အကို....?

ATN said...

မမ၊ ေမ့သမီး၊ ညီ လင္းဒီပ၊ တူေမာင္မ်ိဳး၊ ညီငယ္ အိပ္မက္နက္၊ ညီမ ခ်ိဳသင္း၊ ေနညိဳရင့္၊ သက္ပိုင္သူ၊ ဒူကဘာ လာေရာက္ အားေပး ဖတ္ရႈၾကတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါေနာ။

Nge Naing said...

ကၽြန္မတို႔ တပ္ရင္းမွာေတာ့ ငွက္ဖ်ားက လူတိုင္း ျဖစ္ေပမယ့္ ငွက္ဖ်ားျဖစ္တဲ့သူတိုင္း ေဆးရံုမွာပဲ Quinine Sulphate ကို Course ျပတ္ေအာင္ ေဆးမွဴးေတြကိုယ္တိုင္ ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္ တိုက္တာကို ေသာက္ၿပီးမွ ေဆးရံုက ျပန္ဆင္းရလို႔ ငွက္ဖ်ားနဲ႔ ဆံုးတာသိပ္မရွိဘူး။ မွတ္မိသေလာက္ တေယာက္ပဲ ရွိတယ္ ဒီတေယာက္ေတာင္မွ ငွက္ဖ်ားျဖစ္ၿပီး ငွက္ဖ်ားပိုးၾကာင့္ဆံုးတာ မဟုတ္ဘူး အသည္းေရာင္ အသား၀ါလည္းရွိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ Haemoglobin ( ေသြးနီဥပါ၀င္တဲ့ဓါတ္) ေတာ္ေတာ္နည္းသြားတာ သိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေသြးသြင္းဖို႔ အခ်ိန္မမီလိုက္ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုေအာင္သာငယ္ ဘေလာ့ဂ္ကို ၀င္လာတိုင္း အင္တာနက္ျပဳတ္က်လို႔ ေနာက္ပိုင္း သိပ္မလာျဖစ္ခဲ့ဘူး။