Jun 17, 2009

ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ ဥယာဥ္မွဴးသို႕

ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္
ေခါက္သိမ္းထားလိုက္တယ္ ...
ဆူးစူးရင္ဆူးနဲ႕ႏႊင္ ....
စကားမစပ္ ...
အျပာေရာင္ဆူးတစ္ေခ်ာင္း ဆာေလာင္တယ္ ...။

Zephyr ၏ မုတ္သုန္ဂီတ-မွ

က်ေနာ္ ဘေလာ့ေရးေနတာ တႏွစ္ခြဲရွိပါျပီ။ ဘေလာ့ေရးျဖစ္တာကလည္း က်ေနာ္ ေလးစား အားက်တဲ့ က်ေနာ့္ ဆရာေယာ ေၾကာင့္ပါ ဆိုတာ သည္မွာ တခါ ေျပာျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ က်ေနာ္က ကဗ်ာေတြ ေရးတာပါ။ ကဗ်ာေတြ ေရးရင္းနဲ႕ တျခား ဘေလာ့ေတြ ဖတ္ရင္း ရင္ထဲမွာ ေရးခ်င္တာေလးေတြ ေပၚလာေတာ့ စာတခ်ိဳ႕ ခ်ေရးမိတယ္၊ ေဆာင္းပါးလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္၊ အက္ေဆးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ အမည္ မေပးတတ္ေလေတာ့ ခံစားမိသလိုေရးပါသည္-ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာပဲ အဲသည္ စာေတြကို ထည့္ပစ္လိုက္တယ္။ ၀တၳဳတို တခ်ိဳ႕လည္း စမ္းေရးခဲ့ဖူးတယ္။ ဘေလာ့ လာဖတ္သူ အမ်ားစုက က်ေနာ္ေရးတဲ့ ၀တၳဳေတြကို က်ေနာ့္ ကဗ်ာေတြေလာက္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကပံု မရပါဘူး... း)

ေျပာခ်င္တာက တျခား ေျပာေနတာက တျခား ျဖစ္သြားျပန္ျပီ။ ေျပာခ်င္တာက သည္လိုပါ။ က်ေနာ္ ဘေလာ့ ေရးသက္ေလး တႏွစ္ ျပည့္လာေတာ့ တူရာတူရာ စုတယ္ပဲ ေျပာရမွာေပါ့ေလ၊ ရင္ဘတ္တူတဲ့ ဘေလာ္ဂါေတြ ရွိလာပါတယ္။ အားလံုးကလည္း သူငယ္ခ်င္း ဆိုတာထက္ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြလိုကို ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ ေနရာေဒသေတြနဲ႕ ေရးသားေနၾကတဲ့ စာေတြကေတာ့ မတူၾကဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပသည့္ ဦးတည္ရာ အရပ္ခ်င္းက တူေနၾက၊ ရင္ခုန္သံခ်င္းက တူေနၾက၊ နာက်င္ပံုခ်င္းကလည္း တူေနၾကတဲ့အခါ အေရျပားတူတဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ ျဖစ္လာၾကေတာ့တာပါပဲေလ။ သည္ေတာ့ သည္ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြထဲက တေယာက္ေယာက္ကို ဘေလာ္ဂိုစဖီးယားထဲ မျမင္မေတြ႕ရတဲ့အခါ လြမ္းဆြတ္ရပါတယ္။

သည္ကာလေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကလည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဘေလာ့နဲ႕ ေခတၱခဏ ကင္းကြာသြားတာလည္း ရွိၾကပါတယ္။ ဥပမာ- ဇင္ေယာ္ ဆိုရင္ အခုဆို ဘယ္ေရာက္လို႕ ဘယ္ေပါက္ေနမွန္းေတာင္ မသိရ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ လကတည္းက ေပ်ာက္ သြားလိုက္တာ ခုထိ ျပန္ေပၚမလာေတာ့ဘူး။ သေဘၤာ တစင္းစင္းေပၚမွာ တေထာက္ နားေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ တေယာက္ကေတာ့ ကဗ်ာေတြ ေရးေနတဲ့ ညီမေလး တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေခးေအာ့စ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ လကတည္းက ေပ်ာက္ေနတာ ခုထိကို ျပန္ မေတြ႕ရေသး။ ေနာက္ ညီငယ္ တေယာက္ကေတာ့ မ်ိဳး၀င္းေဇာ္။ ေပ်ာက္မသြားေပမယ့္ သူ ေရးတာေတြ မဖတ္ရတာ ၄ လ ေက်ာ္ေနျပီ။ အလုပ္မ်ားေနလို႕ပဲ ျဖစ္မွာပါေလ။ ေနာက္ ညီမငယ္ တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေယာနသံဇင္ေယာ္ ကေတာ့ ခဏနားမယ္လို႕ကို ေျပာျပီး ေပ်ာက္ သြားတာပါ။ သူ႕စာေတြကို ျပန္ဖတ္ရဖို႕ ေစာင့္ေမွ်ာ္ခြင့္ ေလးေတာ့ ရွိေနေသး တာေပါ့ေလ။ သည္အထဲမွာ အျပီး ထြက္သြားသူကေတာ့ ညီမငယ္ ဂ်စ္တူး ပါပဲ။ ျပတ္သားတဲ့ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကို ေလးစား အားက်မိေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ စာေတြ ျပန္ေရးေနေစခ်င္ ေသးတယ္။ ေနာက္ တေယာက္ကေတာ့ ကိုေမာင္ရင္၊ ဦးနာေအာက္ကို နိဂံုးကမၸတ္ အဆံုးသပ္ သြားျပီးကတည္းက ျပန္ကို ေပၚမလာေတာ့ဘူး။

သည္ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ ကဗ်ာေရးတဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြဆို က်ေနာ္က ပိုခင္မင္မိတတ္ပါတယ္။ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြ တေယာက္ျပီးတေယာက္ ေလ်ာ့ပါးေနရတဲ့ ၾကားထဲမွာ ကဗ်ာအေရးေကာင္းတဲ့ ေနာက္ ညီငယ္တေယာက္က သူ႕ဘေလာ့ကို ပိတ္ခ်သြားပါေလေရာ။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ ဘာေၾကာင့္လဲ-ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြနဲ႕ မူးေနာက္လို႕။ သူကေတာ့ သူ႕ခရီးကို သူဆက္သြားေနတာပါ-တဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားစရာရွိတာေတာ့ ဆက္သြားပါ၊ အိမ္တံခါးေလးေတာ့ ပိတ္မထားခဲ့ပါနဲ႕-လို႕ က်ေနာ္ ေျပာရတာေပါ့ေလ။ ဘာလို႕ဆို သူ႕ဥယာဥ္ကေလးက လွတယ္ေလ။ တခါတခါ ပရိေဒ၀ေတြ ေလာင္စားတဲ့အခါ သူ႕ဥယာဥ္ေလးမွာ ေခတၱခဏျဖစ္ျဖစ္ ထိုင္လိုက္ရရင္ ေလာကကို ေမ့သြားတယ္။ သည္လို ေအးခ်မ္းတဲ့ ဥယာဥ္ေလးပါ။ တခ်ိဳ႕ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ သည္ဥယာဥ္ေလး ရွိေနမွန္း သိခ်င္မွေတာ့ သိၾကေပလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ပထမတုန္းက သည္ဥယာဥ္ေလး ရွိေနမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။ သည္ဥယာဥ္ရဲ႕ ဥယာဥ္မွဴးက သိုသိုသိပ္သိပ္ကေလး ေနေနတာကိုး။ သူ႕ပန္းပြင့္ကေလးေတြကိုပဲ သူ ပ်ိဳးေနတာကိုး။

မေန႕ကေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေျပာလာတယ္ ဥယာဥ္တံခါးေလးကို ျပန္ဖြင့္ ထားခဲ့ေပးပါတယ္-တဲ့။ ေက်းဇူးပါ ညီေလး-လို႕ သည္ေနရာကေန အကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားစရာရွိတဲ့ ခရီးေတြကို ဆက္သြားလိုက္ဦးေပါ့ေလ။ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ကလည္း မျမင္ခဲ့ဖူးၾကေတာ့ ျပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္ဖို႕လည္း အခြင့္အေရးက မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ဥယာဥ္မွဴးတေယာက္ကို တစံုတေယာက္က သတိတရ ရွိေနရင္းနဲ႕ အျဖဴေရာင္ စူးတေခ်ာင္း ရင္ဘတ္မွာ စူးေနခဲ့တယ္ဆိုတာ ... ... ... ...

9 comments:

Anonymous said...

က်မက ကဗ်ာထက္ ၀တၳဳကိုပိုၾကိဳက္ႏွစ္သက္ပါတယ္...
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေရးေနဖို႔ဘဲ လိုပါတယ္..ဖတ္ခ်င္လို႔ပါ...ဘေလာ႔ဂ္ေလာကထဲကေတာ႔ ေပ်ာက္မသြားေစခ်င္ပါရွင္
.......(mie nge )

Anonymous said...

ျပန္ဖြင့္ထားေပးလို႕ ဝမ္းသာတယ္။ က်ေနာ္လည္း စသိကတည္းက အၿမဲလိုလို သြားထိုင္ျဖစ္တဲ့ ဥယ်ာဥ္ကေလးပဲ။
ေက်းဇူး ။

Yaw Han Aung said...

ပံုမွန္ ဘေလာ့ခ်င္ပါတယ္။ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ပဲ ေျပာရမလား၊ အလုပ္မ်ားေနတာေၾကာင့္လား၊ စသျဖင့္ ဆင္ေျခေတြနဲ႔ ပံုမွန္ မဘေလာ့ျဖစ္ပါဘူး။ အခုစာေလး ဖတ္ရလို႔ ၀မ္းသားပါတယ္။

ဘေလာ့ေလာကထဲကေတာ့ ထြက္သြားဖို႔ထိ ျပတ္သား တဲ့စိတ္ကူး မရွိေသးပါဘူး။

MANORHARY said...

အကိုေရ
ဥယ်ာဥ္မွဴးေလးကို ဥယ်ာဥ္တံခါးၿပန္ဖြင့္ေအာင္
စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သူေတြလည္းရွိေသးရဲ႕ .. း) း)
(ကိုယ္တိုင္လည္းပါခ်င္ပါေနမွာ ရွဴးတုိးတိုး ၾကားသြား ဥိးမယ္ ..)

kiki said...

လူတခု ပူမႈရယ္က ဆယ္ကုေဋ ..
ေပ်ာက္ေသာသူ ရွာရင္ေတြ ့မွာ ပါ .. တေန ့ေတာ့ သူ ျပန္လာမည္လို ့ စိတ္မွာမွန္းျပီး.....ေနသာ သလို ေနၾကရေအာင္..

Zephyr said...

Thanks for your post bro.

Let me recite some lines of Frost :

The woods are lovely, dark and deep,
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep.

(Robert Frost)

Anyway, I am the regular reader of your blog for a long time and will be so in the future.

Take good care bro.

Peace B With U.

With Peace,
Z

Anonymous said...

ဇင္ေယာ္ၾကီးကလည္း အားလံုးကိုသတိရပါတယ္တဲ့ဗ်ာ
ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ျမန္မာေဖာင့္နဲ႕စာရိုက္ဖုိ႕ အဆင္မေျပလို႕ပါတဲ့။ သူစာရိုက္လို႕ အဆင္ေျပခဲ့ရင္ က်ေနာ္ေမာင္ရြာသားက စာေတြကူတင္ေပးမယ္ ေျပာေပမယ့္ ကြန္ျပဴတာထဲမွာ ျမန္မာေဖာင့္မရွိလို႕ပါတဲ့ခင္ဗ်ာ။ ေနာက္တစ္ခါ ကမ္းကပ္ရင္ အစ္ကို႕ ရဲ့စာကို ကိုဇင္ေယာ္ၾကီး မ်က္ရည္က်ျပီးဖတ္ေနရေအာင္ ေဖာ္၀ပ္လုပ္ေပးလိုက္ပါမယ္။

P.Ti said...

အျမဲေတာ့ စာေရးဖုိ႔ စိတ္ကူးပါတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ မွတ္တမ္းေလးျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဘာေရးမယ္လုိ႔ ပံုေသမရွိ ေရးခ်င္ေရးမွာပါ။

စာေရးေကာင္းတဲ့လူေတြ (ကေအာင္သာငယ္ တို႔လို႔) လူေတြကိုေတာ့ မ်ားမ်ား ဘေလာ့ေစခ်င္တာေပါ့ :D

tg.nwai said...

ဟုတ္တယ္အကို...ခဏေပ်ာက္တာမဟုတ္ပဲ အၿပီးေပ်ာက္သြားတဲ႔အျပင္ ဘေလာ႔ဂ္ကိုပါ ပိတ္ထားခဲ႔ရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္...ကိုယ္ကလည္း ကုိယ္ပါေလ.. အေၾကာင္းကိုယ္စီရွိၾကမယ္..ေတြ႔ဆံုၾကံဳကဲြဆုိေပမယ္႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာပါပဲ...ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေလးေတြဆုိ စာအသစ္မရွိေတာင္မွ အေခါက္ေခါက္အခါခါ ေမႊေနွာက္လုိ႔ ဖတ္ေနမိတတ္လုိ႔..။