စစ္ပြဲ

ID-4 လို႕ ေခၚတဲ့ 4th of July မွာ ေဗ်ာက္အိုးေဖါက္သံ အက်ယ္ၾကီးေတြေၾကာင့္ ျပန္ႏိုးလာတဲ့ ညမွာ... ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၃ ႏွစ္ (၁၉၈၉ ခုႏွစ္) က...သည္လို အခ်ိန္မွာပဲ ျပန္ႏိုးလာတဲ့... ညတညကို... သတိရမိေသာအားျဖင့္... သည္ကဗ်ာကို ေရးျဖစ္ပါတယ္... (atn)

လက္နက္ၾကီး တလံုးရဲ႕... ၀ုန္းကနဲ... ေပါက္ကြဲသံ အဆုံးမွာ... သူ႕ အိပ္မက္ကေလး မ်ိဳးတုန္းသြားမွာစိုးတဲ့... အိပ္မက္ကေလးဟာ... လက္ပစ္ဗံုးေလး တလံုးကို ... ညာဖက္လက္နဲ႕... ကေယာင္ကတမ္း... ဆုပ္ကိုင္ရင္း... ညအေမွာင္ထဲမွာ... က်ေပ်ာက္သြားတဲ့... အိပ္စက္ျခင္းကို... က်န္တဲ့... ဘယ္ဖက္ လက္တစံုနဲ႕... ဟိုဟိုသည္သည္... ရမ္းသမ္း... ေလွ်ာက္စမ္းေနခဲ့မိတဲ့... ကတုပ္က်င္းရဲ႕... ၾကမ္းျပင္ေပၚက... ရြံ႕ဗြက္အလိမ္းလိမ္းဟာ... စစ္ဖိနပ္ေတြ... အဆက္ဆက္က... တက္တက္ျပီး... နင္းလြန္းလို႕... ပြန္းပဲ့ေနရရွာတဲ့... သူ႕ေက်ာကုန္းကို... သက္သာလို သက္သာရာရေၾကာင္း... ေကာ့ခြက္ကာေနေနမိရင္း... ကတုပ္က်င္း... ေခါင္မိုးေပၚက... က်က်လာတဲ့... ေျမမႈန္႕နဲ႕ သဲမႈန္႕ေတြကို... မိုးေရနဲ႕ ေရာလို႕... (အႏၶေတြရဲ႕... လက္နက္ၾကီး တခါ က်တိုင္း... မင့္တို႕ရဲ႕ တန္ဖိုးမဲ႕အရာေတြ... ငါ့ကိုယ္အေပၚ... သြန္သြန္ခ်လို႕... အဆံုးမဲ့... ရိုင္းျပလွခ်ည္လား-လို႕... ) က်ေရာက္ေပါက္ကြဲသမွ်... ဗံုးေတြထက္... က်ယ္ေလာင္တဲ့အသံနဲ႕... ေပါက္ကြဲျပီး... က်ိန္ဆဲမိေတာ့... အျပင္ေလထုထဲမွာ... ဥဒဟို... ေျပးလႊား ပ်ံသန္းေနၾကတဲ့... က်ည္ဆန္ ထိပ္ဖူးေပါင္းစံုဟာ... လန္႕ျဖန္႕သြားလိုက္ၾကတာ... ေခတၱခဏမွာ... အသံေတြေတာင္... တိတ္သြားျပီး... ရပ္တန္႕... နားေထာင္ေနမိၾကတဲ့အထိပဲ... အဲသည့္အခိုက္... တစံုတေယာက္... တက္နင္းလိုက္တဲ့... ေျမျမွဳပ္မိုင္း တလံုးက... အရာအားလံုးရဲ႕... တိတ္ဆိတ္္မႈကို... အဆံုးသပ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့... ေသနတ္ေတြအားလံုးဟာ... သတိ ျပန္လည္လာၾကတဲ့အခါ... က်ည္ဆန္ေပါင္းစံုဟာလည္း... လားရာေပါင္းစံုနဲ႕... ဆက္လက္ ပ်ံသန္းေနလိုက္ၾကပံုဟာ... တခ်ိဳ႕လည္း ဆန္႕က်င္ဖက္ အရပ္ဆီ... တခ်ိဳ႕လည္း မ်က္ႏွာမူရာ အရပ္ဆီ... တခ်ိဳ႕လည္း က်ေရာက္ခ်င္ရာ အရပ္ဆီ... တခ်ိဳ႕လည္း ေလလြင့္... တခ်ိဳ႕လည္း ေျမသင့္... တခ်ိဳ႕လည္း ရင္ဖြင့္... တခ်ိဳ႕လည္း ေခါင္းဖြင့္... တခ်ိဳ႕လည္း အေလာင္းဆင့္... တခ်ိဳ႕လည္း အလဟႆ... တခ်ိဳ႕လည္း ေျချဖတ္ျပ... တခ်ိဳ႕လည္း လက္ျဖတ္ျပ... တခ်ိဳ႕လည္း မီးပြင့္... တခ်ိဳ႕လည္း သီးပြင့္... တခ်ိဳ႕လည္း မ်က္လံုးပြင့္... တခိ်ဳ႕လည္း ရင္ပြင့္... တခ်ိဳ႕လည္း ဦးေႏွာက္ပြင့္... အဆင့္ဆင့္... ပစ္လိုက္ခတ္လိုက္ၾကတဲ့... ေသနတ္ေပါင္း စံု... က်ည္ေပါင္း စံု... အရြယ္စံု... ဆိုက္စံု... ဂိုက္စံု... အေရာင္စံု... အမ်ိဳးအစား စံု... အရည္အေသြး စံု... အသံုး၀င္မႈ စံု... တန္ဖိုး စံု... (အို... ဘယ္လိုစံုစံု... ဂုဏ္အဂၤါကေတာ့... ေသနတ္မွန္ရင္... ေသတာ တခုထဲလို႕... ) မရဲတရဲ... ေျပာေနတဲ့ ညကို... ေသနတ္ေပါင္းစံုက... ၀ိုင္း၀န္းပစ္ခတ္လိုက္တဲ့... ညမွာ... အိပ္ယာက လန္႕ႏိုးလာတဲ့... ေကာင္ေလး တေယာက္ (တကယ္ေတာ့... သူပုန္ ေပါက္စေလးတေယာက္...)ဟာ... သူ႕ ေအေက-ေသနတ္ကို... ေကာက္ကိုင္လိုက္ျပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့... အမ်ားနည္းတူ... မ်က္ႏွာမူရာ အရပ္ဆီ... သူ႕ေသနတ္ကို... ခ်ိန္ရြယ္ ပစ္ခတ္လိုက္တဲ့အခါ... သူ႕ေသနတ္ေျပာင္း၀က... ျဖာထြက္သြားေနတဲ့ မီးပြင့္ေတြၾကားမွာ... ျမင္ရတဲ့... သူ႕မ်က္ႏွာဟာ... လူေသ တေယာက္လိုပါပဲ...

atn

အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္...

အဲသည့္လမ္းေလးတဖက္တခ်က္မွာ... ဖူးပြင့္လန္းဆန္းေနတဲ့... ေတာပန္းေလးေတြကို ေတြ႕မိေတာ့... က်ေနာ္က ရပ္တန္႕ ေငးေမာေနမိေသးတယ္... က်ေနာ့္ မ်က္လံုးေရွ႕မွာပဲ.... တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေနေအးသြားေနတဲ့ ညေနခင္းက ... ေျခကုန္လက္ပမ္းေတြက်လို႕... သူ႕ အပူအပင္အလံုးစံုကို ေလွ်ာ့ခ်သြားပံုရတယ္...  လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ဟိုးအေ၀းက ေတာင္ေပၚမွာေတာ့... က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားမိသလို.... ထံုးျဖဴျဖဴ ေစတီေလး တဆူ တေလမွကို ရွိမေနခဲ့ဘူး... ပိုင္လြန္တိုင္တခုနဲ႕ အင္တာနာတခုပဲ ေတြ႕ရတယ္... သည္ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ပဲ... စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္း အားငယ္သြားသလို... ကိုယ္ဟာ... ဒီႏိုင္ငံသား မဟုတ္တာ... ဒီတိုင္းျပည္ဟာ... ဗမာျပည္ မဟုတ္တာ... ဒီျမိဳ႕ဟာ... ရန္ကုန္ျမိဳ႕ မဟုတ္တာ... ဒီလမ္းဟာ... ရြာလယ္လမ္း မဟုတ္တာ... ဒီအိမ္ဟာ... အေမ့အိမ္ မဟုတ္တာ... က်ေနာ္ ရွဴေနမိတဲ့ေလဟာလည္း...  ေလထန္ကုန္းကို ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေလွ်ာက္မိရင္း... ရွဴခဲ့မိတဲ့ ေလ မဟုတ္တာ... ဆိုတဲ့အေၾကာင္း... ထံုထိုင္းပြေယာင္းေနတဲ့... က်ေနာ့္ဦးေခါင္းထဲမွာ ... ေခါင္းေလာင္းသံမ်ိဳးစံု... ဆူညံက်ယ္ေလာင္ၾကကုန္ေပါ့... ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာ လူေတြစံုေနတယ္... ကားမလာခင္ေလးမွာ... ညာဖက္တင္ပါးေနာက္က ေဘာင္းဘီအိပ္ကပ္ထဲ ထည့္ထားတဲ့ အိုင္ဖုန္းကို ဆြဲထုတ္လိုက္မိတဲ့ က်ေနာ့္လက္ဟာ... တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနတာ... အေၾကာင္းေတာ့ ရွိမွာပါ... ဖုန္းထဲက ကြန္တက္လစၥမွာ... ခ်စ္သူကို ရွာတယ္... စလံုး... ဖုန္းထဲက ကြန္တက္လစၥမွာ အကိုၾကီးကို ရွာတယ္... ယပက္လက္... ဖုန္းထဲက ကြန္တက္လစၥမွာ ညီေလးကို ရွာတယ္... ဂငယ္... ဖုန္းထဲက ကြန္တက္လစၥမွာ ညီမေလးကို ရွာတယ္... မ.. ဖုန္းထဲက ကြန္တက္လစၥမွာ ကာစင္ တေယာက္ကို ရွာတယ္... ဗထက္ခ်ိဳက္... ဖုန္းထဲက ကြန္တက္လစၥမွာ သမီးကိုရွာတယ္... ဒေဒြး... ဖုန္းထဲက ကြန္တက္လစၥမွာ သားကိုရွာတယ္... ကၾကီး... အားလံုးဟာ... ဗမာေျပ အျပင္အပမွာ... ခ်ည့္... ဖုန္းထဲက ကြန္တက္လစၥမွာ ေနာက္ထပ္ ဘယ္သူ႕ကို ရွာရဦးမလဲ... အေမကေတာ့ ဖုန္းထဲက ကြန္တက္လစၥမွာ မရွိ... တာ၀တိ ံသာ... အေဖကေတာ့ ဗမာျပည္မွာ... ေယာယု၀... က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္ ဖုန္းထဲက ကြန္တက္လစၥမွာ ျပန္ေခၚၾကည့္ေတာ့... ပို႕လန္းမွာ... ျပတ္ျပတ္သားသားပဲ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္... အဲသည့္လမ္းကို... သူ႕ဘာသာ ဘယ္ေလာက္ လန္းေနလန္းေန... က်ေနာ္ မေလွ်ာက္ေတာ့ဘူး... က်ေနာ္ အိမ္ျပန္လို႕ မရေသးေပမယ့္... က်ေနာ့္ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္... က်ေနာ့္မွာ အိမ္ဆိုတာ ရွိခဲ့ရင္... 

atn

က်ေနာ့္ မေက်နပ္မႈမ်ားမွာ... ခ်စ္သူက ဓါးစာခံ-ဆိုတာကို သင္ မယံု ၾကည္ေသးဘူးလား...

by Augustine Nge on Monday, May 21, 2012 at 2:52am ·

လမ္းေတြ မဆံုးေသးဘူးလား...
ရြာ မေတြ႕ေသးဘူးလား...
ငွက္ကေလးေတြ အိပ္တန္း မျပန္ၾကေသးဘူးလား...
ဒီေရလည္း မတက္ေသးဘူးလား...
လ မထြက္ေသးဘူးလား...
ၾကယ္ေတြ မစံုေသးဘူးလား...
ဖိုးေမာင္ ျပန္မလာေသးဘူးလား...
စေနေထာင့္မွာ ပန္းမလွဴႏိုင္ေသးဘူးလား...
မ်ဥ္းျပိဳင္ႏွစ္ေၾကာင္းက မဆံုႏိုင္ေသးဘူးလား...
နတ္သမီးပံုျပင္ေတြ မကုန္ႏိုင္ေသးဘူးလား...
လမ္းျပေျမပံုေတြ မစံုႏိုင္ေသးဘူးလား...
အေမးေတြကိုလည္း ဘယ္သူကမွ ျပန္မေျဖၾကေသးဘူးလား...
က်ေနာ့္ အိပ္မက္ေတြကလည္း မကုန္ခမ္းႏိုင္ေသးဘူးလား...
အဲသည့္လမ္းနံေဘးက ပန္းကေလးေတြကလည္း မပြင့္ႏိုင္ၾကေသးဘူးလား...
ေဟာသည့္ ကမၻာၾကီးကလည္း ၂၃.၅ ဒီဂရီထက္ ပိုျပီး မေစာင္းႏိုင္ေသးဘူးလား...
ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းက ေရခဲေတြကလည္း အရည္မေပ်ာ္ႏိုင္ၾကေသးဘူးလား...
စာတန္ကိုလည္း ဘုရားသခင္က အေသမသတ္ေသးဘူးလား...
အလံတိုင္၀က္လႊင့္ထားတဲ့ျမိဳ႕ေတြ မကုန္ႏိုင္ေသးဘူးလား...
အမွန္တရားေတြ သင္းသတ္ခံရတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြဟာ ဆုတ္ျဖဲလို႕ကို မကုန္ႏိုင္ေသးဘူးလား...
၀ိုင္ေတြ ေသာက္ထားတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ထဲက ဒႆနေတြကလည္း မကုန္ႏိုင္ေသးဘူးလား...
ကမၻာ့ရြာၾကီးကို ျပားပစ္လိုက္မယ့္ လမ္းၾကိတ္စက္ၾကီးကလည္း ဗမာျပည္ကို မျပားပစ္ႏိုင္ေသးဘူးလား...
လူတိုင္းရဲ႕ ခံႏိုင္ရည္ဟာ ဗမာျပည္မွာ ဘားမဆံုးေသးဘူးလား...
ဗားဂရာေခ်ာက္ၾကီးကို ဘာနဲ႕မွ မဖို႕ရေသးဘူးလား...
သမိုင္းေတြကို က်ေနာ္တို႕မွာလည္း သင္လို႕ကို မဆံုးေတာ့ဘူးလား...
ငါ့ အရိုးေတြကို ဘယ္ေခ်ာက္ထဲမွာမွ မဖို႕ပါဘူးလို႕ ေျပာမိတာကို မယံုေသးဘူးလား...
ယင္လတ္- ေတာင္ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ျပီ...ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း ခုထက္ထိ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ မျဖစ္ေသးဘူးလား... ...
ငါ ေျပာခ်င္ရာကို ေျပာတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း... ငါ့ ႏွလံုးသားနဲ႕ ေျပာတယ္ဆိုတာကို နင္ကလည္း ခုထက္ထိကို မယံုၾကည္ႏိုင္ေသးဘူးလား...

atn

ေႏြေရာက္ခဲ႕သည့္တိုုင္ေအာင္ မိုုးေမွာင္က်ေနဆဲပါပဲလား ဘ၀ဆိုုတာ ....

by Augustine Nge on Sunday, May 6, 2012 at 11:10pm ·

က်ေနာ္လႊင့္ပစ္လိုက္တဲ့ ပန္းတပြင့္မွာ... မူးယစ္ရီေ၀ ညေနခင္း တခ်ိဳ႕တ၀က္နဲ႕... အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ... အဆုတ္အျဖဲ ခံထားရရွာတဲ့ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္တရြက္ ပါသြားတယ္... ။ အိပ္ကပ္ၾကားထဲကေန အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ႏိႈက္ထုတ္လိုက္မိေတာ့ ေျမြတေကာင္ တိတ္တဆိတ္ ထြက္က်လာတယ္... ။ အဆိပ္ ရွိမရွိ ဆိုတာေတာ့ မသိပါဘူး... ။ လွ်ာကေတာ့ ႏွစ္ခြနဲ႕ပဲေလ... ။ ေမေမ့ကို - ေမေမ -လို႕ မေခၚရတဲ့ေန႕ေတြကို အေၾကြေစ့ေတြလို... ေရတြက္ေနမိတာဆိုရင္... တစံုတရာကေတာ့... က်ိမ္းေသေနျပီ... ။ တိုင္ကပ္နာရီ တလံုးတေလကိုေတာင္မွ... ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္... က်ေနာ့္ ဧည့္ခန္းမွာ ခ်ိတ္မထားဘူး... ။ အဲဒါပဲ အလြန္တရာ ေသခ်ာတယ္... ။ အျပာေရာင္ ျပတင္းတံခါးကို က်ေနာ္ဆြဲဖြင့္ေတာ့... လြင့္စင္မႈေတြ... က်ေနာ့္အေပၚ ျပဳတ္က်လာခဲ့တာ... ေရတံခြန္တခုလိုပဲ... ။ က်ေနာ္ကေတာ့ သိပ္ မမႈေတာ့ပါဘူး ေမေမ... ။ မထူးဇာတ္ေတြ ဆိုတာ... အရူးဇာတ္ေတြနဲ႕ အတူတူပဲ... မဟုတ္လား... ။ စိုးရိမ္ျခင္းအားျဖင့္... အသက္တာကို... တေတာင္ခန္႕မွ်... ရွည္ေစႏိုင္သေလာ-လို႕ ... သမၼာက်မ္းစာမွာ... လာတယ္... ။ မသမၼာက်မ္းစာ-မွာေတာ့... ဘယ္လိုလာမလဲလို႕... က်ေနာ္ကလည္း... ေတြးေနမိပါေသးတယ္... ရွာရွာ ေပါက္ေပါက္... ။ က်ေနာ့္ အသက္ ဘယ္ေလာက္ ရွိရွိ... ေမေမ့အတြက္ေတာ့... က်ေနာ္က ကေလးတေယာက္ .... မဟုတ္လားေလ... ။ ေမေမ က်ေနာ့္ကို... ခြင့္လႊတ္ေလာက္ပါတယ္... ။ ခုတေလာမွာ... တေနရာရာကိုေတာ့... က်ေနာ္ေရာက္ေရာက္ေနတတ္တယ္... ။ ဘူတာတခုလား... ကားမွတ္တိုင္လား... ဆိပ္ကမ္းတခုလား... ဇရပ္တခုလား... တရားစခန္းလား... အက်ဥ္းခန္းလား...။ က်ေနာ့္ ေျမပံုေတြကပဲ... မွားေနေလျပီလား...။ ဒါမွမဟုတ္... ေျမပံုေတြအေပၚ... ေရးဆြဲခံထားၾကရတဲ့ သေကၤတေတြကပဲ... ယုတ္မာေနၾကတာလား... ။ အဲသည့္ သေကၤတေတြကို ေရးဆြဲခဲ့ၾကသူေတြကပဲ... ယုတ္မာေနၾကတာလား... ။ ဘာမွ မကြဲျပားေနတဲ့ အခိုက္မွာပဲ... သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္အကြဲၾကီးပိုက္လို႕... ရတနာသိုက္ အရွာထြက္ခဲ့သူဟာ... က်ေနာ္ေပလား... ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ... ေဆာင္းခိုငွက္မ်ား တေရြ႕ေရြ႕ ပ်ံသန္းသြားေနၾကတဲ့ ေကာင္းကင္မွာ... က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို... ခ်ိတ္ထားလိုက္မယ္... ။ ေႏြရာသီရဲ႕... ေၾကြရြက္ အမိႈက္အစေတြကို... ဖိသိပ္ထည့္ထားလိုက္မယ့္ စကၠဴပံုးတပံုး... အခု က်ေနာ္ လိုတယ္... ။ ျပီးရင္... မိုင္းဗံုးတလံုးလို... အဲသည့္ အထီးက်န္ျခင္းသစ္ပင္ကို... အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာျဖစ္ေအာင္... ခြဲပစ္မယ္... ။ က်ေနာ့္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ညွပ္ေနတဲ့... နာက်င္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳးအတြက္... သြားၾကားထိုးတံတေခ်ာင္းလည္း က်ေနာ္ လိုတယ္... ေမေမ ။ အဲသည္ သြားၾကားထိုးတံေလးကိုေလ ခ်စ္သူ-လို႕ အမည္ေပးရရင္ ေကာင္းမလား... ။ ေကာင္းကင္ကို... ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့... ေျမၾကီးကို ေဇာက္ထိုး ၾကည့္ေနမိသလိုပဲ... ေမေမ... ။ ေခါင္းေမာ့ေနတာလား... ေခါင္းငံု႕ေနတာလား... မကြဲျပားဘူး... ။ က်ေနာ့္ ဒြိဟမ်ားကို ခြဲျခားဖို႕... ဖုန္းနံပါတ္ တခုတေလမ်ား ရႏိုင္မလား... ။ ရုပ္ရွင္တကား ျပီးဆံုးသြားသလိုမ်ိဳး... ကိုယ္ထိုင္ခဲ့တဲ့ ခံုကေန... ဖုံဖက္ခါထျပီး... ဘ၀ဆိုတာၾကီးထဲက က်ေနာ္ ျပန္ထြက္လာႏိုင္သလား... ။ က်ေနာ့္ေန႕မ်ားကို.. က်ေနာ္ မေမြးဖြားခဲ့ပါပဲလ်က္ကို... ဘာလို႕ သူတို႕ အို-နာ-ေသဆံုးၾကရပါသလဲ... ေမေမ... ။

atn

ဇာတ္လိုက္ၾကီး

သူ႕ကိုယ္သူေတာင္အႏိုင္ႏိုင္သယ္ေနရတဲ့ေကာင္...
အိမ္ေျမာင္ အျမီးျပတ္တေခ်ာင္းလိုလည္း
ေကာင္းေကာင္းၾကီးကို တဆတ္ဆတ္ခါတတ္ေသးတယ္...
သူ႕မွာပဲ အသက္ဓါတ္ရွိေနေသးသလိုလို...

အိုၾကီးအိုမေန႕ေတြကို စုျပံဳသယ္မလာျပီး
ကမၻာၾကီးရဲ႕ဖ်ားနာမႈေတြကိုကုစားမလို႕-ဆိုပဲ...
ရယ္လည္း ရယ္ရတဲ့ေကာင္...

သူ႕အိပ္ေထာင္ထဲ ထည့္ထားတာကေတာ့
စံဇာဏီဘို ေဗဒင္ေဟာစာတမ္း...
လမ္းမွာေတြ႕ရင္ေတာ့ သူ ေျပာပါလိမ့္မယ္
လမ္းၾကည့္ေရြးၾကပါကြယ္တို႕... တဲ့...
လမ္းမွားမိလို႕ ရင္ဆို႕ေမာပမ္းေနသူေတြကိုလည္း
ေဖးကူခ်င္ပါတယ္-ေျပာေနေသးသပ...

သူ႕ရင္ဘတ္ေပၚက တီရွပ္မွာ
အတၱာဟိ အတၱေနာနာေထာ... တံဆိပ္ ရိုက္ထားရဲ႕သားနဲ႔
ေမာလြန္းလို႕-တဲ့
ေရေအးေလးတခြက္ တိုက္လွည့္စမ္းပါ... ေျပာေန...

အင္း... ... ...
သူလည္းေလ...
ကိုယ္တိုင္...ေရမငင္တတ္သူပဲ... ျဖစ္မွာပါ...

atn

ျပည္တြင္းစစ္

က်ေနာ္တို႕ အိမ္ကေလးရဲ႕ နံရံတိုင္းဟာ...
က်ည္ဆန္ရာေတြအျပည့္နဲ႕ပါ... ေမေမ...

ေနာက္ထပ္ ေသနတ္က်ည္တေတာင့္အတြက္ေတာ့...
စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်ေနစရာ မလိုေတာ့ပါဘူးေလ...

atn<

span>

အမွတ္တရ... အင္ဒရီယာ...

ၾကိဳးတကာမွာမျမင္ရတဲ့ ၾကိဳးေတြဟာ ပိုမို ထူထဲေနၾက...
အပင္တပင္ကို ပ်ိဳးမိတဲ့ အခိုက္အတန္႕က်မွ
ေရေလာင္းေပါင္းသင္ရတဲ့အေၾကာင္းကိုေကာင္းေကာင္း ေလ့က်က္မိ...
အတၱႏွင့္ ထိေတြ႕လိုက္မိေသာ အရာအားလံုး
မိုးဦးက် ပန္းပြင့္မ်ားလိုလို
စိမ္းစိမ္း စိုစို လန္းလန္းဆန္းဆန္း
လန္းရင္း... လြင့္ရင္း... မနက္ခင္းကို ဆြဲဖြင့္လိုက္မိေသာ လက္ အစံုမွာ
အျပာေရာင္ မႈန္နံ႕သာအလြမ္း အစအနမ်ားျဖင့္ ေပက်ံစြန္းထင္းလ်က္...

သူ႕ ဆံစ ေကာက္ေကြးေလးမ်ားအတြင္း
မနက္ခင္းေနကို ပန္းတပြင့္လို က်ေနာ္ ခ်ပ္ရပ္ျပီးသည့္အခါ...
က်ေနာ့္ ဘ၀၏ နတ္သမီးမေလးအား ဗီးနပ္စ္-ဟု က်ေနာ္ အမည္ေပးပါမည္...
သူျပံဳးေနသည္ကို ျမင္ရရံုႏွင့္ က်ေနာ့္ရင္ခုန္သံမ်ား ပန္းရထားတစင္းျဖစ္ခဲ့ျပီ...

တမ္းတလြမ္းဆြတ္ျခင္းဆိုတာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ေနာက္ကေနေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္လာခဲ့တဲ့အရာ...
အတူမဆံုႏိုင္ေသးသ၍ ေန႕... ေန႕... ည... ည...တမ္းတ လြမ္းဆြတ္ေနၾကရဦးမွာေပါ့...

သူ႕ အျပံဳးကေလးေၾကာင့္ပဲ... ေလာကၾကီးတခုလံုး... က်ေနာ့္ကို မုန္းသြားသည့္တိုင္
က်ေနာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနႏိုင္ေၾကာင္း... သူ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္...
ေဟာသည့္ မနက္ခင္းမွာ... လမင္းတစင္း ပြင့္ခဲ့မယ္ ဆိုပါေတာ့... အဲဒါ... သူေပါ့...

အရိုးသားဆံုး... သူ႕ကို က်ေနာ္ ခ်စ္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္း...
ေဟာင္းႏြမ္း ေဆြးေျမ့ေနေသာ စကားလံုး မ်ားစြာကို... ဖယ္ရွားပစ္ျပီး...
သစ္လြင္ လန္းဆန္းေနေသာ ပန္းပြင့္ကေလးမ်ားျဖင့္သာ... အခ်စ္ ကဗ်ာ တပုဒ္... က်ေနာ္... ယက္လုပ္ ရြတ္ဆိုျဖစ္ပါျပီ...
ခ်စ္သူ... ၾကား... သိ... ခံစား... နား... လည္... ပါ... လိမ့္... မည္... လား...

က်ေနာ့္ နာရီမ်ားကို... သူ႕ ရီေမာသံမ်ားျဖင့္သာ... သံပတ္ေပးခ်င္ပါသည္...
မည္၍ မည္မွ် ခ်စ္ေၾကာင္းကို သူ႕အားေျပာျပရန္.. ေခတ္ေကာင္းေကာင္းတခုကို က်ေနာ္ ထုဆစ္ရပါဦးမည္...
သူ႕ ေျခရင္းမွာ... က်ေနာ္ ခ်ခင္းထားလိုက္ခ်င္သည့္ အနာဂတ္သည္... က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားသာ ျဖစ္ပါသည္...
ထိုေန႕မွာ... ေတာ္မလဲရ... ေလမတိုက္ရ... ေတာင္ မျပိဳရ... ပန္းမ်ား မငိုရ...
မည္သို႕ေသာ အေၾကာင္းႏွင့္မွ်... ဆုနာမိမ်ား... မထရ...
မီးေတာင္မ်ား... ထူးျခားေသာ အေၾကာင္း တစံုတရာ မရွိပဲ မေပါက္ကြဲရ...
ကမၻာၾကီးသည္... ေလ... မတိုက္ရ... မိုး... မရြာရ... ေန... မပူရ...
ပင္လယ္မ်ား... ေအာ္ဟစ္ျပီး မငိုရ...
ရွိရွိသမွ်ေသာ ေျခသြားလမ္းကေလးမ်ား.... ေျဖာင့္တန္းေနရမည္...
ထို တဒဂၤမွာ... မည္သည့္ အေၾကာင္းႏွင့္မွ်... မေကြ႕ေကာက္ရ...
သူ႕ကို... က်ေနာ္ ခ်စ္ေသာ ႏွလံုးသားႏွင့္အမွ်... လမ္းကေလးမ်ား အားလံုး ေျဖာင့္တန္းၾကပါေစ...
ရွိရွိသမွ်ေသာ ျမစ္နဒီမ်ား... သူနွင့္ က်ေနာ့္အားျဖင့္... ရီေမာ ေပ်ာ္ရႊင္သြားႏိုင္ၾကပါေစ...
ေတာပန္းအရိုင္းေလးမ်ား အမ်ိဳးစံု ပြင့္လန္းေနေသာ... ေျခသြားလမ္းေကာက္ေကာက္ေလးတခုမွာ...
သူ႕လက္ကို ဆြဲယူဆုပ္ကိုင္ကာ... က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ပါဦးမည္...
သူ႕အျပံဳးေလး တပြင့္အား... က်ေနာ့္ ပခံုးထက္မွာ ပန္ဆင္ထားခြင့္... ေပးပါဦး... ဘုရားသခင္...

လမ္း-ဆိုသည္မွာ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကဖို႕ပင္ မဟုတ္လား....
က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားကေတာ့ သူ႕လက္ဖ်ားေလးမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္ပါသည္...
က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕မွ လမ္းမ်ားကို ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႕ရာ... မည္သည့္ အင္အားမွ် မလိုအပ္ေတာ့ပါ...
က်ေနာ့္ ရင္မွာ... သူ႕ အျပံဳးေလးမ်ားစြာကို... ခ်ိတ္ဆြဲထားႏွင့္ခဲ့ျပီးျပီ မဟုတ္လား...

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ ထိေတြ႕သြားတဲ့အခါ... အက်ည္းတန္ဆံုး အရာေတြေတာင္ အလွအပဆံုးျဖစ္သြားတယ္-ဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားဖူးထားသူပါ... က်ေနာ္မွာ့ ျဖည့္စြက္ ေပးစရာ စကား တခ်ို႕ပဲ ရွိပါတယ္... ေ၀းကြာျခင္းနဲ႕သာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေပး မထိပါနဲ႕...

ငါ့ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကိုယံုၾကည္ျခင္း... မယံုၾကည္ျခင္း... တံဆိပ္ တခုခု ကပ္ဖို႕ရာ မင္းဘ၀အဘိဓၶာန္နဲ႕သာ တိုက္ဆိုင္ ဖတ္ရွႈပါ... အင္ဒရီယာ...

သူနဲ႕ က်ေနာ္ကေတာ့ ကမ္းေျခတေလ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ျပီ...
ဒုကၡနဲ႕သုခ အမည္ရေသာ ခရုခြံမ်ားကိုသာ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ လိုက္ေကာက္ၾကမလို႕ပါ...
က်ေနာ္တို႕ ေပ်ာ္ၾကပါတယ္ ေမေမ... အျခားအရာေတြကို က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ျပဳမူေဆာင္ရြက္မွာ မဟုတ္ဘူး...
က်ေနာ့္ကို သူ႕ခ်စ္ျခင္းမွာ လိပ္ျပာေရာင္စံုပ်ံသန္းေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ က်ေနာ္ရတယ္ ေမေမ...
သူ႕ကို က်ေနာ့္ ခ်စ္ျခင္းမွာ သီခ်င္းတပုဒ္... သူကေတာ့ ခပ္ အုပ္အုပ္ကေလး ရီေမာလို႕...
သက္တံ တစင္းကို က်ေနာ္တို႕ ခ်စ္ျခင္းနဲ႕ပဲ ေခ်ာ့သိပ္လိုက္တယ္...
သဲေျမမြမြေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေျခရာ မခ်ရေသးတဲ့ ေသာင္ကမ္းကို
က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္အတူ ထမ္းထားတယ္ ေမေမ...
သူ႕လက္သူၾကြယ္မွာ လက္စြပ္တကြင္း က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အပ္ႏွင္းျပီးတဲ့အခါ
အဲသည္ ေသာင္ကမ္းမွာ က်ေနာ္တို႕ ဟန္းနီးမြန္းထြက္မယ္...
ၾကယ္ေတြ စံုလက္... လထြက္ည... ပက္ပက္စက္စက္ လွပေနမွာေပါ့... ေမေမ...
အဲသည့္ညမွာ သူျပံဳးေနမယ့္အေၾကာင္း... ေမေမ့ကိုပဲ သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ပါရဲ႕...

သြားၾကမယ္ အင္ဒရီယာ... အဲသည္မွာ ေနသာတယ္... ငါ ၾကိဳက္တတ္တဲ့ ကမ္းေျခ... သဲေသာင္ေတြက ျပန္႕စင္းျဖဴလြလို႕... ဘ၀ဆိုတာကို လြတ္လပ္ျခင္း ကြင္းျပင္မွာ စိတ္ၾကိဳက္ ျဖန္႕ခင္းလိုက္ၾကမယ္.. .ေကာင္းကင္ျပာကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဖို႕သဲျပင္ေပၚ အတူ ေက်ာခ်ရင္း ခဏေလာက္ အိပ္ၾကပါစို႕... အင္ဒရီယာ...

သြားၾကမယ္ အင္ဒရီယာ... အဲသည္မွာ လထြက္တယ္... မနက္ခင္းေနကို... လတစင္းနဲ႕ အတူ... ေတြ႕... ေတြ႕... ေန... ေနရတဲ့... ေနရာ.. .ေနရယ္... လရယ္... ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုဘူးလို႕... ဘယ္သူ ေျပာသလဲ... နင္ရယ္... ငါရယ္... အဲသည္ေနရာမွာ အတူဆံုၾကမယ္... အင္ဒရီယာ... တို႕ ႏွစ္ေယာက္ မဆံုႏိုင္ပါဘူးလို႕... ဘယ္သူ ေျပာဦးမလဲ...

သြားၾကမယ္ အင္ဒရီယာ... အဲသည္မွာ ပန္းေတြပြင့္တယ္... အျပာေရာင္ သစ္ခြတပြင့္ကို နင့္အတြက္ ငါ ခူးဆြတ္မယ့္ ေနရာ... ငါ့ အခ်စ္ေတြကို ပန္းလို နင္ မပန္တတ္သည့္တိုင္... သစ္ခြအျပာေလး တပြင့္ကိုေတာ့ ငါ့အခ်စ္ေတြကိုယ္စားနင့္ လည္မွာ ဆြဲထားမယ္ မဟုတ္လား... အင္ဒရီယာ...

ကႏၱာရလို... ငါ တိတ္ဆိတ္မယ္... အရိပ္ေတြလို... ငါ လြင့္ေမ်ာမယ္... ပင္လယ္လို... ငါ က်ယ္ေျပာမယ္..
.ေနာက္ထပ္ ေျပာစရာ... ဆိုစရာ...ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာေတြ ရွိေနပါေသးသလဲ... အင္ဒရီယာ...
ေန႕ရက္တရက္ကို နင့္ ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ ရီေမာသံေလးမ်ားနဲ႕ ငါ စတင္ခဲ့ဖူးရာ...ေဟာသည့္ ေသာင္ေျခမွာ...
ငါ လက္နက္ခ်ခဲ့တယ္... ငါ့အား အဆံုးအစမဲ့လံုး၀ အႏိုင္ယူပါ့ ... အင္ဒရီယာ...

(ဘယ္အခ်ိန္ခါမဆို... ထာ၀စဥ္ ျပံဳးရႊင္... ေနတတ္တဲ့... ကိုယ့္ခ်စ္သူ...)
အဲ့လိုမ်ိဳး သီခ်င္းေတြ ေရးျပီး နင့္ကို ဆိုျပခ်င္တယ္.... အင္ဒရီယာ...
သို႕ေသာ္လည္း... ကိုယ္က ကဗ်ာေတြပဲ ေရးတတ္ေတာ့... ခ်စ္သူ- နားဆင္လို႕... ေျပာခြင့္ကို မသာဘူး...
ငါ ခ်စ္တာ... သူသိမွာပါေလ-လို႕... ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္းခဲ့မိေသာ ေန႕ရက္မ်ားသည္လည္း... တခါတခါမွာ... ႏွင္းေတြ... မႈန္... လို႕...
အင္ဒရီယာ-ရယ္... နင့္ကို ခ်စ္ရတာ... ငါ့မွာ စံုေထာက္ ဇာတ္ကား ၾကည့္ေနရသလိုပါပဲ... တရားခံက ဘယ္သူလဲ.. .ေနာက္ ဘာေတြ ျဖစ္ဦးမွာလဲ.. .ေမွ်ာ္လင့္ထားတာေတြနဲ႕ တကယ့္ အျဖစ္ အပ်က္ေတြက လြဲေနဦးမွာလား... အင္ဒရီယာ...

ခ်စ္ခင္ၾကင္နာ သနားမႈမ်ားျဖင့္ ငါ့အား နမ္းပါ့...
ေဟာသည့္ လူသားေပါင္းတသန္းေနထိုင္ေနတဲ့ျမိဳ႕မွာ အထီးက်န္ေနတဲ့ ငါ...
အင္ဒရီယာ-သာ မရွိခဲ့ရင္ ဘာေတြ ျဖစ္လာမလဲ... မေတြး၀ံ့ဘူး...
Cut it out! - လို႕ ငါ့ကို မေအာ္ေငါက္သင့္ဘူးေလ... အင္ဒရီယာ...ငါက နင့္ ခ်စ္သူပါ...
နင့္ လြဲေခ်ာ္သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ဘ၀ အဖုအထစ္ေတြကိုေတာင္...ငါက အခုထိ ခ်စ္ေနႏိုင္သူပါ... အင္ဒရီယာ...
လာပါ...လက္ခ်င္း ဆုပ္ကိုင္ပါ...ငါ့အား အႏိုင္ယူပါ... အင္ဒရီယာ...
နင့္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြ အားလံုးကို အဆံုးမဲ့ ငါခ်စ္ေနမိျပီ... အင္ဒရီယာ...

လုပ္ခ်င္တာေတြကို လုပ္ျပီးသြားတဲ့..... ပ်ားေရဓါးသြားေပၚမွာ
မလုပ္ခ်င္တာေတြကိုလည္း..... ဘယ္ေတာ့မွ..... ငါ မလုပ္ဘူး... အင္ဒရီယာ...
လိမ္လိမ္မာမာ မိုက္မဲေနသူဟာ... ေဟာသည့္ ကမၻာၾကီးမွာ..... ငါတေယာက္တည္း ရွိရဲ႕...
ဓါးသြားထက္က ပ်ားရည္စက္ကို.... ငါ လ်က္မယ္ ထင္သလား...
ဒဏ္ရာရထားတဲ့ ျခေသၤ့တေကာင္လိုပဲ..... ငါ့အနာေတြကို.... ငါ့လွ်ာနဲ႕ ငါလ်က္မယ္... အင္ဒရီယာ...
ခုညေတာ့.... အျပာေရာင္ ဒိန္ခဲ တခ်ပ္ကို ..... အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ပါးပါးလွီးစား..
.ျပီးေတာ့မွ... ငါ သတိရမိသြားတာ နင္ေပ့ါ... အင္ဒရီယာ...

နင္သာ....ငါ့ရဲ႕ အလွအပဆံုး အနက္ရိႈင္းဆံုး ဒဏ္ရာ..

အသံေတြထဲမွာ အခ်စ္ေတြ ထည့္လိုက္ပါတယ္ အင္ဒရီယာ... စကား မေျပာျဖစ္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာေနျပီေကာ...
ငါ့ ဂစ္တာၾကိဳးေတြထဲကေန နင္လည္း ခဏေလာက္ေတာ့ ထြက္သြားေပးရမယ္ ထင္တယ္...
ဘာသီခ်င္း တီး တီး...နင့္ အတြက္ခ်ည့္ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္...
တို႕ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္-ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကိုအတူူတူ ဆိုခ်င္တယ္ အင္ဒရီယာ...

ေအာက္တိုဘာကို ဒီဇင္ဘာလို႕ ငါထင္ေနတယ္ အင္ဒရီယာ..
.ေအးစက္တဲ့ ညေတြမွာငါဟာ ဘာလို႕ ပူေလာင္ေနရတာလဲ အေျဖမရွိ...
နင့္ကို တီးျပခ်င္စိတ္ျဖစ္မိတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ငါ့မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ယက္လုပ္ထားမိတယ္ အင္ဒရီယာ...

ငါ့ ခြက္ထဲမွာ ၀ိုင္နီေတြ... နဂိုရ္အတိုင္း...
အရိုင္းဆန္တဲ့ ေတးကို အာရံုျပဳေနၾကဆဲ...
သည္ညကို ၀ိုင္နီတခြက္လို... ငါ... ေသာက္ပစ္လိုက္ရမလား...
အၾကားအာရံုေတြကိုပဲ အျမင္အာရံုေတြနဲ႕ အစားထိုးလိုက္ရမလား...
ကမၻာ့ေထာင့္ၾကားေတြမွာ ညကို မူးယစ္သူေတြနဲ႕သာ ျပည့္ႏွက္ေနေရာ့သလား... အင္ဒရီယာ...

ငါ့ရဲ႕ညေတြကို တံခါး ပိတ္ထားလိုက္ပါ့မယ္ အင္ဒရီယာ...

မင့္ မ်က္၀န္းေလးေတြကို ျမင္ေတာ့ သမင္ေလးတေကာင္ကို ေတြ႕ရသလိုလို...
ငါ့ႏွလံုးသားကို သည့္ထက္ ပိုျပီး မခုန္ေစပါနဲ႕ေတာ့ အင္ဒရီယာ...
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွာ ကံၾကမၼာ မပါဘူး... ငါသိတယ္...
မေတြ႕ ... မျမင္... မၾကံဳ... မဆံုဆည္းႏိုင္ေသးသည့္တိုင္
နင့္ကို ယံုတယ္... အခ်စ္ကို ယံုတယ္... ကံကို မယံုပါ... အင္ဒရီယာ...

ငါ့ရဲ႕ညေတြကို တံခါး ပိတ္ထားလိုက္ပါ့မယ္ အင္ဒရီယာ...

atn

ေက်ာခိုင္းထြက္ခဲ့ေသာ ေန႕ရက္မ်ားအား က်ေနာ္ ေက်ာခိုင္းထြက္ခ်င္ေနျပီ ေမေမ...

by Augustine Nge on Thursday, October 27, 2011 at 8:54pm

အိမ္တအိမ္ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့တယ္...
အေၾကာင္းျပခ်က္ တခုေၾကာင့္ေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး... လိုအပ္ခ်က္ တခုေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မယ္..

အေမ့ကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္...
ခြဲခြာလိုျခင္းေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ဘူး... အေမ့ကို မခ်စ္လို႕လည္း မဟုတ္ဘူး...
လုပ္စရာ ရွိတာ တခုကို လုပ္ခဲ့ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္မယ္...
(သစၥာေဖာက္တဲ့ အလုပ္ကိုေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္နဲ႕... သား...)
က်ေနာ့္ နားထဲမွာ ခုထက္ထိ
ဆူက်ယ္အူေလာင္ေနမိဆဲပဲ ေမေမ..

ဆယ္တန္းကတည္းက တီးလာတဲ့
က်ေနာ့္ ဂစ္တာေလးကို
ဓနိမိုး ထရံကာ အိမ္ကေလးတလံုးရဲ႕
အခန္းတံခါး ေထာင့္ၾကား ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ေလးမွာ
တိတ္တဆိတ္ေထာင္ထားခဲ့တယ္...
သီခ်င္းစာအုပ္မ်ားကို
သူ႕အနားက ၾကမ္းျပင္မွာ စီထပ္ထားေနခဲ့တဲ့... က်ေနာ့္လက္ေပၚ
မ်က္ရည္တစက္ က်ခဲ့တယ္...
၀မ္းနည္းတာေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ဘူး... သံေယာဇဥ္တခုေၾကာင့္ပဲျဖစ္မယ္...

ရွစ္တန္းကတည္းက စီးလာတဲ့ စက္ဘီးကေလးကို
က်ေနာ္ ဖုန္သုတ္ျပီး အိမ္နံရံနားမွာ
ေဒါက္ခ်ထားခဲ့တာ...
ပိုင္ရွင္မဲ့သြားေစဖို႕ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္...
မျဖစ္မေန ခြဲခြာရျခင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မယ္...

က်ေနာ့္ထက္ ဆယ့္သံုးႏွစ္ငယ္တဲ့
က်ေနာ္ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ညီမေလးကိုလည္း
လက္ပတ္နာရီ၀ယ္ေပးခြင့္...
ေပြ႕ဖက္ ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ မရခဲ့ဘူး...
စိမ္းကားရက္စက္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး...
အခြင့္အေရး မရွိခဲ့တာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မယ္...

အေဖ့ကို ဖုန္းဆက္ခြင့္ရခဲ့တယ္...
(မင္းလမ္းကို မင္းေရြးတာ... ဘယ္သူမွ ေရြးေပးတာ မဟုတ္ဘူး...
ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ျပန္လွည့္မလာခဲ့နဲ႕... )
အေဖက ဘာလို႕ အမွန္တရားေတြခ်ည့္ ေျပာေနရတာတဲ့လဲ...
က်ေနာ္ ထပ္ မစဥ္းစားပါဘူး... သူ႕တသက္လံုး အဲလိုေတြခ်ည့္ ေျပာေနတာပဲ မဟုတ္လား...

အဖိုးကို ကန္ေတာ့ခဲ့တယ္...
(ငါလည္း လုပ္ခဲ့တယ္... မင္းအေဖလည္း လုပ္ခဲ့တယ္...
ခု ငါ့ေျမးကလည္း လုပ္ျပန္ျပီ....
ငါ့ျမစ္ေတြကိုေတာ့ သည္အလုပ္ကို မလုပ္ပါေစနဲ႕ေတာ့...)
အဖိုးကလည္း ေျပာျပန္ျပီ အမွန္တရားေတြ...
(က်ေနာ့္သားကိုလည္း သည္အလုပ္ မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး အဖိုးရယ္...)
စိတ္ထဲက ေျပာမိတာပါ...
အဲသည္အခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ့္မွာ ရီးစားတေကာင္ေတာင္ မရွိေသးပါဘူး...

က်ေနာ္တို႕ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဖြားကိုလည္း
ကန္ေတာ့ခဲ့တယ္...
(နင္တို႕ေတြ လုပ္ၾကျပန္ျပီ...
ဗမာျပည္မွာ မိခင္ေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္
ေနာက္ထပ္ မ်က္ရည္ၾကရျပန္ဦးမလဲ...)
အဖြားကလည္း ေျပာျပန္ျပီ အမွန္တရားေတြ...
(ဘုရားမွာပဲ ဆုေတာင္းေပးပါ အဖြား... )
စိတ္ထဲကပဲ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားပါ...
အဖြားကို ျပန္ေတြ႕ရဦးမွာပါလို႕ က်ေနာ္ ထင္ခဲ့တယ္...
အထင္အျမင္ေတြဆိုတာ အမွန္တရားနဲ႕ ေ၀းကြာလြန္းပါရဲ႕ေလ...

က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ ေနာက္တေန႕မွာ ျပန္ေတြ႕ေတာ့
က်ေနာ္ဟာ အေတာ့ကို ေနာက္က်ေနျပီ...
က်ေနာ့္ အကုသိုလ္မ်ားက ခရီးေပါက္ေနသေလာက္...
က်ေနာ့္ ကုသိုလ္မ်ားက ဖိနပ္ေပါက္ေန...

ရွိပါေစ...

က်ေနာ္ဟာ
ဘယ္အရာကိုမွ လိုခ်င္ ယူေဆာင္ထားသူမွ မဟုတ္တာ...
အဲသလို... ဂ်စ္ကန္ကန္ က်ေနာ္ ေျပာတယ္...

ဘယ္သူကမွလည္း တရားရံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ မေၾကျငာပါဘူး...

တခုပဲ...
မင္းတို႕ဟာ...
အရႈံးေပး စြန္႕ခြာသြားသူေတြ မဟုတ္လား...

အဲသည့္ တံဆိပ္ကပ္မႈကို
ဘယ္လိုလူမ်ိဳးက လက္ပိုက္ ၾကည့္ရႈေနမွာလဲ...

ဘုရားသခင္...
ကမၻာ ေလာကၾကီး တခုလံုးမွာ
သင္ဟာ...
အမွားအယြင္းဆံုး သက္ရွိပါပဲ...
အကယ္၍သာ သင္ဟာ
သက္ရွိ ျဖစ္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ေပါ့...

ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါ...
ကိုယ္ေတြက ဘုရားအေလာင္းလည္း မဟုတ္ဘူး...
ေမာ္စီတုန္းလည္း မဟုတ္ဘူး...
ဒါေပမယ့္ ဒါေတြကလည္း
ေပးခ်င္တဲ့ ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြလည္း မဟုတ္ဘူး...

ကိုယ္က လူပါ...
ႏြားမွ မဟုတ္တာ...
ႏြားဖားၾကိဳးေတာ့
ဘယ္ အထိုးခံခ်င္ပါ့မလဲ...

ကိုယ္အိမ္က ထြက္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းကို
ကိုယ့္ေလာက္ ဘယ္သူက ေကာင္းေကာင္း သိမွာလဲ...

အိမ္ အေၾကာင္း...
ေနာက္ထပ္ မေျပာၾကေၾကးေလ....

atn

ကစဥ့္ကလ်ား ျပန္႕က်ဲေနေသာ ေမပဲလ္ရြက္မ်ား

by Augustine Nge on Sunday, November 6, 2011 at 1:33am

သည္ေန႕မနက္ကေတာ့ ေနသာေနသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ေဆာင္းဦးေပါက္၏ ေျမာက္ျပန္ေလက ေအးစက္လြန္းေနေသာ ဓါးသြားပမာ စူးစူးရွရွ... ။ ဓါးႏွင့္ ထိုးအခြဲခံလိုက္ရသလို ေလအေ၀ွ႕မွာ တိုးရွဲလြင့္က်ဲသြားေသာ ေမပဲလ္ရြက္မ်ားမွာ မ်က္ေစ့တဆံုး...။ အေရာင္ေျပာင္းျပီးစ အရြက္မ်ားမွာ ညိဳစိမ္းနီ၀ါ... ။ ေလာက မာယာကို အဖ်ားအနားေလး တစံုမွ် ေတြ႕ထိလိုက္မိသလိုမ်ိဳး ေလထဲမွာ ေ၀့၀ဲေျပးသြားေသာ ေမပဲလ္ရြက္မ်ား.... ။

ေလာကကို တစံုတရာမွ် တုန္႕ျပန္မေျပာဆိုႏိုင္ေသာ အၾကည့္မ်ိဳးႏွင့္... ေလအေ၀ွ႕မွာ လြင့္စင္ က်ိဳးက်ဲသြားေနေသာ ေမပဲလ္ရြက္မ်ားကို သူၾကည့္ေနမိသည္။ သူသည္ပင္ သက္ရွိ ေမပဲလ္ရြက္ တရြက္ေလလား... ။

သူ စီးနင္းရမည့္ ဘတ္စ္ကား လာေနပါျပီ... ။ ရွစ္ဆယ့္တစ္ ေဒၚလာေပးရေသာ တလတာ ဘတ္စ္ကားစီးနင္းခြင့္ လက္မွတ္ကို လက္ထဲမွာ အသင့္ ကိုင္ေဆာင္ထားလိုက္သည္...။ (သူ႕ေရွ႕မွာ ထိုးရပ္လာေသာ ဘတ္စ္ကားကို နိဗၺာန္ယာဥ္အလား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သူ တက္ေရာက္ စီးနင္းလိုက္မည္ဟု မထင္ၾကပါႏွင့္...။)

အဆင္းအတက္မ်ားေသာ မွတ္တိုင္ျဖစ္သည္ႏွင့္ အညီ လူ ဆယ့္ေလး-ငါးေယာက္ေလာက္ ဆင္းျပီးမွ ဘတ္စ္ကားေပၚသို႕ သူ တက္ခြင့္ရသည္...။ ေကာင္းေသာ မနက္ခင္းပါ-ဆိုေသာ သူ႕ ၀တ္ေက်တမ္းေက် ႏႈတ္ဆက္စကားကို တလတာ ဘတ္စ္ကားစီးခြင့္ လက္မွတ္ကို ေထာင္ျပရင္း ဘတ္စ္ကား ဒရိုင္ဘာကို သူ ေျပာလိုက္သည္။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ဘတ္စ္ကား ဒရိုင္ဘာကလည္း - ေက်းဇူးပါ... ခင္ဗ်ားလည္း ထို႕အတူ ရွိပါေစ-ဟု ျပန္ေျပာသည္... ။

ထို္ေန႕မွာ ေလာကၾကီးသည္ ၀တ္ေက်တမ္းေက်အားျဖင့္ အျပန္အလွန္ လွပေနသည္ဟု သူ မဲ့ျပံဳး ျပံဳးမိေလသည္။

နီးရာ ခံုတခုမွာ ၀င္ထိုင္ရင္း... သူ႕ အိုင္ဖုန္းကို ဆြဲထုတ္ယူလိုက္သည္...။

Slide to unlock... ဟူေသာ ေျပးလႊားေနေသာ စကားစုေလးတစုကို သူ ျမင္လိုက္သည္... ။

---------------------------------------------------------------------------------

အိမ္-ဟူေသာ စကားလံုးကို ေတြ႕တိုင္း သူ႕ ရင္မွာ မုန္တိုင္းထန္သည္... ။

အိမ္တအိမ္မွာ သူေနခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအိမ္မွာ သူေပ်ာ္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ထို အိမ္မွာ သူ ၾကာျမင့္စြာ မေနခဲ့ရပါ။ ထိုအိမ္သည္... အေမ့အိမ္ မဟုတ္ပါ။ အဖြား၏ အိမ္ျဖစ္သည္။ အဖိုး၏ အိမ္ျဖစ္သည္။ အဖိုးႏွင့္ အဖြား၏ အိမ္မွာ သူ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးပါသည္။

ထို႕ေနာက္ ေနာက္ထပ္ အိမ္ တအိမ္မွာ သူေနခဲ့ရသည္။ ထိုအိမ္သည္ အေမ့အိမ္လား... အေဖ့အိမ္လား... မည္သူ႕အိမ္လဲ... သူ မစဥ္းစားရဲပါ...။ ထိုအိမ္ကို အေမ ပိုင္သည္လား...။ အေဖ ပိုင္သည္လား...။ မည္သူ ပိုင္သည္ျဖစ္ေစ... ႏုနယ္ေသာ ကေလးတေယာက္၏ ဦးေႏွာက္ကို အဆိပ္တက္ေစခဲ့ေသာ ထိုအိမ္မွာ မည္သည့္အခါကမွ် သူ မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးပါ။

-------------------------------------------------------------------------------

ေသနတ္ တလက္ကို သူ တကယ္ ကိုင္တြယ္ ပစ္ခတ္ခြင့္ရခ်ိန္မွာ ေသျခင္းတရား အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္း သိခဲ့ေလသည္...။ ေသျခင္းတရားသည္ မိမိတို႕ အနီး အနားမွာ အခ်ိန္မေရြး... ။ ေသခ်င္တိုင္း ေသ၍ မရ...။ မေသခ်င္လည္း ေသမည္။ ေသခ်င္ေသာ္လည္း မေသ။

ေသျခင္းတရားသည္... ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလို ဆန္းက်ယ္ေလသည္...။

ေသမွာ ေၾကာက္သူမ်ား မေသၾကေသး...။ ေသမွာ မေၾကာက္သူမ်ား တေယာက္ျပီးတေယာက္ ေသေနရေလသည္။

-------------------------------------------------------------------------------

ဘတ္စ္ကားေပၚမွ သူဆင္းလိုက္ခ်ိ္န္မွာ အိုင္ဖုန္းကို သူဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ည ၈ နာရီ ၃၄ မိနစ္ ရွိေနျပီ... ။

သူ မနက္က အလုပ္သြားခ်ိန္မွာ ေ၀့၀ဲ လြင့္ ပ်ံသြားေနေသာေမပဲလ္ရြက္မ်ားသည္လည္း ေအာ္ရီဂြန္၏ ေဆာင္းဦး မိုးေရစက္မ်ားၾကားမွာ ကတၱရာလမ္းႏွင့္ အနမ္းမ်ားေခၽြေနၾကပံုပင္... ။ အနက္ေရာင္ ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ ျပားခ်ပ္ေနေသာ ေမပဲလ္ရြက္မ်ားကို သူကပဲ သနားေနမိေသးေတာ့သည္... ။

--------------------------------------------------------------------------------

သို႕ေသာ္လည္း ေမပဲလ္ရြက္ေတြ တႏွစ္တခါ အေရာင္ေျပာင္းၾကတာကို သူက သတိရမိသြားေသးသည္။

-------------------------------------------------------------------------------

သူသည္ ေမပဲလ္တရြက္ မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။
သူသည္ ကစဥ့္ကလ်ား မည္သည့္ အခါအမွ် ျပန္႕က်ဲေနမည္ မဟုတ္။

သို႕ေသာ္လည္း... သူသည္... ........... ......................

atn

အပင္တပင္ကိုပ်ိဳးမိတဲ့အခိုက္မွ ေရေလာင္းေပါင္းသင္ရတဲ့ အေၾကာင္းကို ေလ့က်က္မိ...

atn

၂၃ ႏွစ္တာ မွန္ကူကြက္မ်ား...

၂၃ ႏွစ္တာ မွန္ကူကြက္မ်ား...

သည္ေန႕ အလုပ္နားရက္ဆိုေတာ့ မနက္ေစာေစာမထပဲ အားရပါးရအိပ္လိုက္ဦးမည္-ဟု အားခဲထားသမွ် ဧည့္ခန္းထဲမွ ႏိႈးစက္သံေၾကာင့္ သူ ႏိုးသြားသည္။ မေန႕ညက ႏိႈးစက္ကို ပိတ္ထားဖို႕ ေမ့သြားသည္ပဲ။ ႏိႈးစက္ကို သြားပိတ္ဖို႕ အိပ္ယာထဲမွ လူးလဲထလိုက္ရင္း ညက မပိတ္ပဲ ထားခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာစာအုပ္ စာမ်က္ႏွာကို အိပ္ခ်င္မူးတူး မ်က္လံုးမ်ားက ေရာက္သြားေသးသည္။ ဧည့္ခန္းထဲ သူေရာက္သည္အထိ ႏိႈးစက္ၾကီးက ေအာ္ေနဆဲ။ ႏိႈးစက္ကို ပိတ္ျပီး မ်က္ႏွာသစ္ဖို႕ ေရခ်ိဳးခန္းဆီ လွည့္အလာမွာ... ဂြဒ္ေမာနင္း ပါပါး..-ဆိုေသာ သားၾကီး၏ ႏႈတ္ဆက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေက်ာင္းသြားဖို႕ ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္ကာ သူ႕အခန္းမွ ထြက္လာေသာ သားၾကီးသည္ပင္ ၁၄ ႏွစ္သား ၉ တန္းေက်ာင္းသားၾကီး ျဖစ္ေနျပီ။ အခ်ိန္ေတြသည္ ဘယ္လို ကုန္သြားေလသည္လဲ။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ သြားတိုက္ေနရင္းက သူ႕ စိတ္အေတြးမ်ား အတိတ္သို႕ ျပန္ေျပးလႊားေနေတာ့သည္။

-----------------------------------------------------------------------------------

- သပိတ္... သပိတ္... ေမွာက္... ေမွာက္... -
- စစ္အစိုးရ... အလို မရွိ... -
- ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး... တို႕ အေရး... တို႕ အေရး... -
- အေရးေတာ္ပံု... ေအာင္ရမည္... -

လြန္ခဲ့ေသာ ၂၃ ႏွစ္က အသံမ်ား သူ႕နားထဲမွာ ဆူညံလာၾကျပန္သည္။

- ေၾသာ္... ၂၃ ႏွစ္ေတာင္ ရွိခဲ့ပါေပါ့လား... - သည္လိုေတြးရင္ သူ႕ရင္ထဲမွာ ေလးေလးပင္ပင္ၾကီး တခုကို ထမ္းပိုးထားရသလို ခံစားေနမိသည္။

ဘ၀၏ အခ်ိဳ႕ အခ်ိဳးအေကြ႕မ်ားက ညင္သာသည္။ တခိ်ဳ႕ အခ်ိဳးအေကြ႕မ်ားကေတာ့ တံေတာင္ဆစ္ခ်ိဳး ေကြ႕ခ်ိဳးၾကီးမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုေကြ႕ခ်ိဳးၾကီးမ်ားမွာ လူကိုယ္တိုင္ လြင့္စင္က်သြားႏိုင္သည္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၈) ရက္ ေကြ႕ခ်ိဳးၾကီးထဲမွာ လူေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ဘ၀ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ လြင့္စင္က်သြားၾကဖူးသည္။ သည့္ေနာက္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၁၈) ရက္ ေကြ႕ခ်ိဳးၾကီးထဲမွာ ေနာက္ထပ္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ လူေပါင္းမ်ားစြာ လြင့္စင္သြားခဲ့ၾကျပန္သည္ မဟုတ္လား။

ထိုေကြ႕ခ်ိဳးၾကီးမွာ သူလည္း လြင့္စင္သြားခဲ့သည္။ လြင့္စင္သြားခဲ့ေၾကာင္း သူ သတိထားမိသည့္ အခ်ိန္မွာ အျခားေသာ ေထာင္ခ်ီေနသည့္ လူငယ္မ်ားႏွင့္ အတူ သူသည္လည္း ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ တေနရာမွာ ေရာက္ရွိေနခဲ့ျပီ။

----------------------------------------------------------------------------------

တကယ္ေတာ့ သူတို႕ အားလံုးမွာ ေရြးခ်ယ္စရာ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မရွိ။ စစ္အုပ္စုက ဖြင့္ထားေသာ လမ္း ၃ လမ္းသာ ရွိသည္။ ထို လမ္း ၃ သြယ္ကို သူတို႕ အားလံုး ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈအလိုက္ ေရြးခ်ယ္လိုက္ၾကရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

တလမ္းက ဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွာ ေရြးေကာက္ပြဲလမ္း။ ထိုလမ္းကို လူ႕ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ-အမည္ျဖင့္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္မ်ားထဲမွ မိုးသီးဇြန္ဦးေဆာင္ကာ လိုက္ခဲ့ၾကသည္။ တနည္း ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကရသည္။

ေနာက္တလမ္းမွာ ေျမေအာက္အဖြဲ႕အစည္းအျဖစ္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ဆန္႕က်င္ၾကရသည့္ လမ္း။ ထိုလမ္းကို ဗကသ-အမည္ျဖင့္ မင္းကိုႏိုင္ ဦးေဆာင္ကာ ၈၈ မ်ိဳးဆက္မ်ားက ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကသည္။

ေနာက္ဆံုးတလမ္းကေတာ့... လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးလမ္း။ သည္လမ္းကေတာ့ ၾကမ္းတမ္းသလို ရႈပ္ေထြးေပြလီ အႏၱရာယ္လည္း မ်ားလွသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သည္လမ္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ သူအပါအ၀င္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္၀င္မ်ားအဖို႕ရာ ေခါင္းေဆာင္မႈ ျပႆနာကို ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ၾကရသည္။ ထိုစဥ္က ရွိေနသည့္ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္မ်ားထဲမွာ... လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေပၚ ေရာက္လာသည့္ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္၊ ၀င္းမိုး၊ ေအာင္ႏိုင္... သူတို႕က High Profile အျဖစ္ဆံုး...။ သို႕ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (ေခၚ) မကဒတ ကို ဖြဲ႕စည္းျဖစ္ေတာ့ သူတို႕ မပါ၀င္လာေတာ့။ သည္အခါ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး လမ္းေၾကာင္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္မ်ားအတြက္ ေခါင္းေဆာင္မႈျပႆနာ ရွိလာသည္။

မကဒတ၏ ပထမအၾကီမ္ညီလာခံမွာ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ဥကၠ႒ ျဖစ္လာသည္။ ရကသ ဥကၠ႒အျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ဖူးေသာ သန္း၀င္းက အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္လာသည္။

လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ဆိုသည္မွာ လြယ္ကူေသာ ကိစၥ မဟုတ္။ သူကေတာ့ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကိ္ု ဆင္ႏႊဲေနေသာ ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းမွ ေပါက္ဖြားလာသူပီပီ ဤကိစၥကို သိေနသည္။ ထိုစဥ္က သူ႕ အသက္မွာ ၂၄ ႏွစ္ သာ ရွိေသးသည္။ သို႕ေသာ္လည္း လီနင္-၏ ေရေသာက္ျမစ္ ၃ သြယ္လို ကိစၥမ်ိဳးကိုလည္း နားလည္ေနေသးသည္။ သည့္အတြက္ သူကိုယ္တိုင္ မကဒတ အဖြဲ႕၀င္ ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ မကဒတ၏ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႕အစည္းတခုအျဖစ္ ေန႕ခ်င္းၾကီးလာသည့္ ျဖစ္ရပ္ကို သူ လက္မခံႏိုင္ေသး။

မကဒတမွာ... ႏိုင္ငံေရးအရ အေတြးအေခၚ တခု ရွိေနျပီလား.... မကဒတမွာ... လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ဖို႕ ကိုယ္ပိုင္ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမတခု ရွိေနျပီလား... မကဒတက ဆင္ႏႊဲမည့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္... အင္အား ေရေသာက္ျမစ္ေတြ ရွိေနျပီလား... သည္လို သူ႕ဘာသာ ေမးခဲ့သည့္တိုင္... ထိုစဥ္က သူက သာမန္ ရဲေဘာ္တဦးမွ်သာ-ဆိုေတာ့ကာ... သူ႕အေမးမ်ားကို သူ႕ဘာသာပဲ ေျဖခဲ့ရဖူးသည္။

ေနာက္ေတာ့ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ မကဒတ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္း၏ တပ္ရင္း ၂ ရင္း အနက္ တပ္ရင္း ၂၀၄ ၏ တပ္ရင္းမွဴးအျဖစ္ သူ တာ၀န္ေပးအပ္ခံရသည္။ တပ္ရင္း ၂၀၄ ၏ ပထမဆံုး တပ္ရင္းမွဴးမွာ ဦးမ်ိဳးခ်စ္ျဖစ္သည္။ ဒုတိယေျမာက္ တပ္ရင္းမွဴးမွာ ယခု လက္ရွိ မကဒတ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ ဆလိုင္းေယာေအာင္ ျဖစ္သည္။ သူက တတိယေျမာက္ တပ္ရင္းမွဴးျဖစ္သည္။

သူ တပ္ရင္းမွဴးအျဖစ္ တာ၀န္ယူရသည့္ အခ်ိန္မွာ မဟာမိတ္ ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ(၆)နယ္ေျမ ဒူးပလာယာခရိုင္ရွိ ဖလူးခံစစ္စခန္းကို ရန္သူက အျပင္းအထန္ ထိုးစစ္ဆင္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သူ႕မွာလည္း ထိုအခ်ိန္က ေကာ့ကရိတ္-နွင့္-၀င္းေရးျမိဳ႕နယ္အတြင္း ေကဒဲန္ဒီအို တပ္ရင္းတပ္ခြဲမ်ားႏွင့္ တြဲဖက္ျပီး လႈပ္ရွားစစ္ကို မိမိတပ္ဖြဲ႕မ်ားအတြက္ အေတြ႕အၾကံဳယူေနရခ်ိန္ျဖစ္သလို... ဖလူးခံတပ္စခန္းလို ခံစစ္ေသအတြက္လည္း အင္အားမ်ားကို ထုတ္ႏႈတ္ထားရခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က သူ႕ ကြပ္ကဲမႈေအာက္မွာ တပ္ရင္းဖြဲ႕စည္းပံုထက္ ေက်ာ္လြန္ေသာ လူအင္အား ရွိေနသည္။ တိုက္ခိုက္ေရး အင္အားကလည္း ရွိေနသည္။ မရွိသည္က - ေသနတ္...သာ။ ေသနတ္ မရွိမွေတာ့ သည္လူေတြက ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ မဟုတ္ေတာ့။

သည္ေတာ့ တပ္ရင္းမွဴး တေယာက္အေနျဖင့္ ေသနတ္ အရွာ ထြက္ရေတာ့သည္။ မီးက်ိဳး ေမာင္းပ်က္-ဟု ဆိုလ်င္ ေသနတ္ကိုင္ဖူးသူမ်ား သိလိမ့္မည္။ သူ႕မွာေတာ့ မီးက်ိဳးက်ိဳး ေမာင္းပ်က္ပ်က္... ပစ္လို႕ တခ်က္ ထြက္ရင္ ျပီးေရာ ေသနတ္မ်ားကိုလည္း ၀ယ္ခဲ့ရဖူးသည္။ လွ်ိဳ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္၀ွက္ ၀ယ္ရသျဖင့္ ေမာင္းတင္လို႕ရရင္ ပစ္လို႕ရတာပဲ-ဆိုကာ ေမာင္းတင္ၾကည့္ျပီး ပစ္မရေသာ ေသနတ္မ်ားကိုလည္း ၀ယ္ခဲ့ဖူးေသးသည္။

ေနာက္ဆံုး Home-Made Rocket Launcher ေတြပါ သူ ၀ယ္သည္.... တရုပ္လုပ္ ၆၂ မမ ဒံုးပစ္ ေလာင္ခ်ာမ်ားက ေစ်းေကာင္းသည္... ပစ္ေကာင္းသည္... ထိခ်က္ေကာင္းသည္... သည္ေတာ့ ၆၂ မမ ေလာင္ခ်ာ အနည္းဆံုး ၂ လက္ေလာက္ေတာ့ ရွိမွ ျဖစ္မည္... ပထမဆံုး ထြက္ခဲ့ေသာ စစ္ေၾကာင္းအတြက္ သူ စဥ္းစားရသည္... စစ္ေၾကာင္း တေၾကာင္းလံုးမွာ ၆၀ မမ ေမာ္တာ တလက္ ရွိသည္။ ေမာ္တာအသီး အလံုး ၃၀ ေက်ာ္ ရွိသည္။ အာရ္ပီဂ်ီ-၅ တလက္ ရွိသည္။ ဒံုးက်ည္ (၇) လံုး ရွိသည္။ အဲမ္-ေဖာ္တိ တလက္ ရွိသည္။ အသီး - ၃၀ - ေလာက္ရွိသည္။ ခုေတာ့ ၆၂ မမ ၂ လက္ ရျပီ။ အသီးကေတာ့ အဖူး(တပ္မဟာ-၆ မွဴး) ဆီမွာ ေတာင္းရမည္။ စက္လတ္ တလက္ေတာ့ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေသာ္လည္း မ၀ယ္ႏိုင္ေတာ့။ ထိုစဥ္က ေအေက စက္လတ္ တလက္က ဘတ္ တေသာင္းခြဲေလာက္ ေစ်းေပါက္သည္။ ၁၆ စက္လတ္တလက္က ၂ေသာင္းခြဲေလာက္ရွိသည္။ ေသနတ္မ်ားကို ကိုင္ၾကည့္ ပစ္စမ္းရံုကလြဲလို႕ ေစ်းပင္ မဆစ္ရဲ။

---------------------------------------------------------------------------------

ေနာက္ေတာ့ ၁၉၈၉ ဒီဇင္ဘာ လကုန္ခါနီး ၂၉ ရက္မွာ ဖလူး ခံစစ္စခန္းၾကီး အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ရန္သူ႕လက္သို႕က်သြားသည္။ သည္စဥ္က သူ႕မွာ ရွိရွိသမွ်ေသာ အေကာင္းဆံုး ရဲေဘာ္မ်ား၊ အေတြ႕အၾကံဳရွိျပီး ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႕ လူသစ္မ်ားကို အေသအခ်ာ တြဲျပီး ဖလူး ခံစစ္စခန္းအတြက္ အားျဖည့္ရန္ ၆၅ ေယာက္ကို ထုတ္ႏႈတ္ထားခဲ့သည္။ ပထမအသုတ္ တပ္စုႏွင့္ သူကိုယ္တိုင္ စုရပ္မွ စတင္ ထြက္ခြာစဥ္မွာပင္ မနက္ အေစာၾကီး ၉ နာရီမွာ က/န ၀င္လာသည္။ စခန္းကို ျပန္လွည့့္ရန္ႏွင့္ တပ္ရုတ္ဆုတ္ခြာမႈအားလံုးကို ၂၄ နာရီအတြင္း အျပီး စီစဥ္ရန္။ သူကိုယ္တိုင္ ၁၉၈၉ ဇြန္လမွာ တလလံုးနီးပါး တပ္စု တစုႏွင့္အတူ ရန္သူကို ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ခဲ့ဖူးေသာ သည္ခံတပ္စခန္းၾကီး က်သြားျပီဆိုေသာ သတင္းကို သူ မယံုႏိုင္။ ေတာ့ေနာ္- ဟု သူတို႕ ေခၚေသာ တပ္မဟာ(၆) စက္ၾကီး (ဆသရ-ဗဟို) ကို သူလွမ္းေခၚသည္။ (ဟုတ္တယ္- ဖလူး က်သြားျပီ၊ ၂၄ နာရီအတြင္း စခန္းကို ဆုတ္ပါ...) ဟူေသာ အမိန္႕ကိုသာရသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္သည္ သူတို႕ စခန္းအတြက္ အခ်ိဳးအေကြ႕ၾကီးျဖစ္သည္။

ေရွ႕တန္းသို႕ ခ်ီေနသည့္ သူ႕ စစ္ေၾကာင္းတခုလံုး ေနာက္တန္းစခန္းသို႕ ေျခဦးျပန္လွည့္လာသည့္ လမ္းမွာ အားလံုး တိတ္ဆိတ္။ မည္သည့္ အသံတခုမွ် မထြက္။ ႏွလံုးသားေတြ ကြဲအက္ေနသည္လား...။

အေျခခ်ရာ စခန္းသို႕ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အနီးဆံုး အလံုျခံဳဆံုး မြတ္ဆလင္ စခန္း တခု ရွိရာ ေမာကဲရြာသို႕ ဆုတ္ဖို႕ ျပင္ရသည္။ မီးရွိဳ႕စရာ ရွိသည္မ်ားကို မီးရွိဳ႕၊ ဖ်က္ဆီးစရာ ရွိသည္မ်ားကို ဖ်က္ဆီး၊ ေျမျမွဳပ္ပစ္သင့္သည္မ်ားကို ေျမျမွဳပ္ အေတာ့ကို အလုပ္ရွဳပ္သြားၾကသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္ လက္ျဖင့္ တည္ေဆာက္လာခဲ့ေသာ ဘားတိုက္မ်ားကို မီးရွိဳ႕ပစ္ၾကဖို႕ကိုေတာ့ သူတို႕ အားလံုး မရွိဳ႕ပစ္ၾကရဲ။ စခန္းမွာ ရွိရွိသမွ် လူအားလံုး ေမာကဲရြာသို႕ ဆုတ္ခြာသြားျပီးျပီ။ သူႏွႈင့္ သူ႕ စစ္ေၾကာင္းမွ တပ္စု တစု သာ က်န္ေနခဲ့ေသာ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းသည္ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္လ်က္.... ပထမဆံုး အၾကိမ္အျဖစ္ သူ႕ စိတ္ထဲမွာ အားငယ္စိတ္မ်ား ၀င္လာသည္။ ဖလူးျပီးေတာ့ ေက်ာက္ခက္၊ ေက်ာက္ခက္ျပီးေတာ့ ေသ့ေဘာဘိုး၊ ေသ့ေဘာဘိုးျုပီးေတာ့ ေ၀ၚေလ၊ ေ၀ၚေလျပီးရင္... ငါတို႕ ဘယ္ကုိ ဆုတ္ရဦးမလဲ...။

---------------------------------------------------------------------------------

ဖလူး က်လဲ ဘာျဖစ္မွာလဲ... ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး...။ strategic post တခု က်သြားသည့္အခါ ေနာက္ဆက္တြဲ ဘာေတြျဖစ္မည္လဲကို တပ္မွဴးတိုင္း သိပါသည္။ ဖလူး ခံစစ္စခန္းျဖင့္ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ေသာ ေထာက္ပံ့ေရးလမ္းေၾကာင္းအားလံုး ဆံုးရွဳံးသြားသည္၊ လံုျခံဳေရးအားလံုး ဆံုးရွဳံးသြားသည္။ ရန္သူက တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ ၀င္ထြက္ႏိုင္ျပီ ဆိုမွေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး မ်က္ေစ့မွိတ္ေျပာလို႕က မရေတာ့ျပီ။ အေျခအေနက ကိုယ့္ အင္အားျဖင့္ overtake ကလည္း ျပန္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ အရာအားလံုးက mobile ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ အရင္က သူတို႕ အေျခခံစခန္းေလးက ခုအခါမွာ က်ီးႏွင့္ ေျခာက္ေျခာက္။ ကိုယ့္တပ္ကိုပါ body နွင့္ မထားႏိုင္ေတာ့။ ေပ်ာက္က်ား တပ္စိပ္ေတြ အျဖစ္ ခြဲထုတ္ရသည္။ ဆြဲဆန္႕ရသည္။ ထိုအခါ... မဟာမိတ္ ေကအဲန္ယူ တပ္စိတ္မ်ားႏွင့္ တြဲရသည့္အတြက္ ကိုယ့္ အင္အားေတြက ဟိုတကြက္ သည္တကြက္.... မကဒတမွာ ကိုယ္ပိုင္ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ မရွိေသးတာကို သူ အေတာ္ စိတ္တိုသည္။ ခုေလာဆယ္ေတာ့ ရွိေစေပါ့ေလ။

---------------------------------------------------------------------------------

သည္လိုႏွင့္ သည္ ေကြ႕ခ်ိဳးၾကီးတခုမွာပဲ သူုကိုယ္တိုင္ လြင့္စင္ထြက္သြားသည္။ တရက္သားမွာ ေမာင္လြမ္းဏီ-ဆိုေသာ ကဗ်ာဆရာႏွင့္ သူေတြ႕လိုက္ခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ ေကြ႕ခ်ိဳးၾကီး တခုကို သူ ေတြ႕လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ လူတိုင္းက ခ်စ္ေသာ၊ လူတိုင္းႏွင့္ အလြမ္းတည့္ေသာ ေမာင္လြမ္းဏီ။ သူႏွင့္ အလြမ္း မတည့္စရာ ဘာရွိမည္နည္း။ ကဗ်ာေတြကို ခ်စ္ေသာ သူ႕အတြက္ သူေရးထားေသာ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ကဗ်ာေလးေတြကို တခုပ္တရ ဖတ္ရွႈ ျပဳျပင္ေပးသူ... သူ႕ ကဗ်ာ လက္ဦးဆရာမွာ ေမာင္လြမ္းဏီျဖစ္ေလသည္။ သူ႕ကိုလည္း ညီအရင္းတေယာက္လိုခ်စ္ေသာ ေမာင္လြမ္းဏီ။ တခါတခါလည္း သူႏွင့္ ေမာင္လြမ္းဏီ အၾကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ မင္းဟာ... ဦးလွေရႊ သား မဟုတ္ဘူးဟု ေျပာေသာ ေမာင္လြမ္းဏီ စကား အေပၚ သူအနာေပၚ ဒုတ္က်ဘူးသည္။ က်ေနာ္က ဘယ္သူ႕ သားမွ မဟုတ္ဘူး ကိုလြမ္းဏီ-ဟု သူ အက်ယ္ၾကီး ျပန္ေအာ္ဖူးသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုလြမ္းဏီသည္ မကဒတမွာ တာ၀န္ေက်ပြန္ေနေနဆဲ...။ က်ေနာ္ကသာ အေ၀းမွာ။ သို႕ေသာ္လည္း ကိုလြမ္းဏီႏွင့္ က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားမ်ား နီးေနသည္ကို ကိုလြမ္းဏီ သိပါသည္။

----------------------------------------------------------------------------------

ရာသီမ်ား ေျပာင္းသလို အခ်ိန္ကာလမ်ား အေျခအနမ်ား ေျပာင္းခဲ့ျပီ။
သို႕ေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႕ စိတ္မ်ား ယံုၾကည္ခ်က္မ်ား မေျပာင္းလဲေသးပါ။

လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲျဖင့္သာ အဆံုးသပ္တိုက္ပြဲကို ရယူႏိုင္မည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့သျဖင့္သာ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚကို က်ေနာ္တို႕ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

၂၃ ႏွစ္တာ ခရီးမွာ မကဒတ၏ အလံေတာ္သည္ ယေန႕ထက္ထိ အျမင့္မားဆံုး လူးလြန္႕လ်က္...

တေန႕ေန႕မွာ ရန္ုကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ ခမ္းမေရွ႕မွ အလံတိုင္မွာ က်ေနာ္တို႕ မကဒတ အလံကို လႊင့္ထူပါမည္...

(ေအာင္သာငယ္)

on Wednesday, October 12, 2011 at 6:56am

ျဖည့္ဆည္းစရာမလိုေသာ ကြက္လပ္မ်ားျဖင့္ ခမ္းေျခာက္ေနေသာ ေလဟာနယ္မ်ား...

တေန႕တာ အလုပ္ ျပီးသြားခ်ိန္မွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပစ္ခ်လိုက္ေသာ အ၀တ္တစလို သူ ပံုက်သြားသည္။ သူ႕ရင္သည္ ဖုတ္လိႈက္ ဖုတ္လိႈက္ ျဖစ္သြားသည္။ အလိုလိုကို သူ ေမာဟိုက္ေနသည္။ အလုပ္ျပီးသြားလို႕ စိတ္ကိုေလ်ွ်ာ့ခ်မိတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ လဲျပိဳက်မလိုျဖစ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ေပၚသို႕ သူ႕ ရိန္းကုတ္ၾကီးကို စြတ္လိုက္ရင္း "ငါလည္း ခု ေတာ့ တကယ့္ကို ပို႕လန္းဒါး-ၾကီး ျဖစ္ေနပါ့လား" ဟု ေတြးလိုက္မိေသးသည္။ ပို႕လန္းသား မွန္လွ်င္ ေက်ာပိုးအိတ္ တလံုး၊ ရိန္းကုတ္တထည္၊ ေခါက္ထီးတေခ်ာင္း၊ ေရဘူးတဘူး၊ ဘတ္စ္ပါ့စ္တခု၊ ဦးထုပ္တလံုး ရွိကိုရွိရမည္ မဟုတ္လား။ ရိန္းကုတ္ကို ဇစ္တပ္ျပီးေနာက္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို စစ္သားတေယာက္ လြယ္သလို သူလြယ္လိုက္သည္။ လြယ္ရင္းက ေသနတ္တလက္ ေက်ာပိုးအိတ္တလံုးနွင့္ သူ႕ အတိတ္က အရိပ္အခ်ိန္တခုကို သတိရမိသြားေသးသည္။ ဘတ္စကားဂိတ္သို႕ လွမ္းေနေသာ သူ႕ေျခလွမ္းတခုႏွင့္တခုအၾကားမွာ ေသနတ္သံေတြကို သူၾကားေနရသည္။ လက္နက္ၾကီး ကြဲသံေတြ။ သူငယ္ခ်င္း ေယာဟန္ေအာင္၏ ကဗ်ာ... - ဗံုးသီးကြဲေျမာက္၊ ေမာင္းျပန္ေပါက္ထြက္၊ အတြဲဆက္ေတြ... ဆူပြက္ ေအာ္ဟစ္၊ ပစ္ ပစ္ ပစ္ၾက... ေဖါက္ျပန္သူေတြ- တို႕ပစ္ရမယ္... - သူ႕ ေသြးေၾကာေတြ တင္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သူ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ ပါလာသည့္ ၀ိုင္အနီပုလင္းၾကီး ႏွလံုးကို အာရ္ပီဂ်ီ-ဆဲဗင္း ဒံုးက်ည္ ႏွစ္လံုးလို လက္ျပန္ ေယာင္ရမ္း လွမ္းဆုပ္လိုက္မိေသးသည္။

----------------------------------------------------------------------------------

ဘတ္စကားဂိတ္သို႕ သူေရာက္ေတာ့ မည္သူမွ် မရွိေသး။ ကားဂိတ္က ခံုတန္း ၂ ခုအနက္ ညာဖက္ ခံုတန္း အစြန္းမွာ သူ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ အိုင္ဖုန္းကို ထုတ္ကာ Bus Stop ID No. ကို TriMet Message ထဲ ရိုက္ထည့္လိုက္ေတာ့ ၁၉ မိနစ္ ေစာင့္ရမည္-ဟု ေပၚလာသည္။ ေနာက္ေတာ့ မိန္းမ တေယာက္ ေရာက္လာျပီး တဖက္ ခံုတန္းမွာ သြားထိုင္သည္။ စီးကရက္ အနံ႕ကို ဆိုးဆိုးရြားရြားရလာသျဖင့္ သူ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ထို မိန္းမ လက္ထဲက စီးကရက္ကို ျမင္သည္။ "ဟင္း... စီးကရက္အနံ႕ရလို႕ ၾကည့္လိုက္ရင္ မိန္းမေတြခ်ည့္... " သူ႕ ဘာသာ စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္မိေသးသည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေဆးလိပ္ေသာက္သူ တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္လည္း လြန္ခဲ့သည့္ ၁၂ ႏွစ္က သူ ေဆးလိပ္ ျဖတ္ခဲ့သည္။ တရက္တည္းႏွင့္ ျဖတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေဆးလိပ္ျဖတ္ျပီ-ဟု သူဆံုးျဖတ္လိုက္သည့္ အခ်ိန္မွာ ေသာက္လက္စ စီးကရက္ဘူး၊ အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္ ေနာက္တဘူးႏွင့္ ဇစ္ပိုမီးျခစ္-ကိုပါ အမိႈက္ပံုးထဲ သူ လႊင့္ပစ္ခဲ့သည္။ ယေန႕ထက္ထိ လံုး၀ကို သူျပန္မေသာက္ေတာ့။ ျဖတ္စရာ ရွိလ်င္ သူက အျပတ္ျဖတ္တတ္သူေပပဲလား။ သူ႕ဘာသာသူလည္း ေသခ်ာ ေရရာ မသိပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေဆးလိပ္ကို တရက္တည္းႏွင့္ ျဖတ္ခဲ့တာေတာ့ေသခ်ာသည္။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္အရာေတြကို သူ အျပတ္ျဖတ္ရဦးမည္နည္း။ သူမသိေသးပါ။

----------------------------------------------------------------------------------

ဘတ္စ္ကို ေစာင့္ေနဆဲ လမ္းေထာင့္ခ်ိဳးအေကြ႕မွ မည္းကနဲ တစံုတခုက ရုတ္တရက္ ေပၚလာေတာ့ သူ လန္႕ျဖတ္သြားသည္။ ျပိဳင္စက္ဘီးတစီးႏွင့္ လူတေယာက္။ စက္ဘီးေပၚမွ ဆင္းျပီး စက္ဘီးကို ကားဂိတ္ နံရံမွာ ေထာင္ကာ ခံုတန္းမွာ ထိုင္ေတာ့မွ ေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ လူငယ္ တေယာက္၊ သူ႕သားၾကီးထက္ ၾကီးလွမွ ၃-၄-၅ ႏွစ္ေပါ့။ ေနပါဦး... မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရတာ ဆံပင္ တိုေပမယ့္ မိန္းကေလးလိုပဲ။ သူ ေနာက္ထပ္ တခါ ေသခ်ာ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ လူငယ္က သူ႕ကို ျပန္ၾကည့္သည္။ သူ မ်က္ႏွာ လႊဲလိုက္သည္။ မိန္းမေခ်ာေခ်ာတဲ့ ေယာက်္ားေလးလား... ။ စပ္စုခ်င္စိတ္ေတြက သူ႕ရင္ထဲ တဖြားဖြားေပၚေနသည္။ တကယ္ဆို- ဒါက သူ႕ အလုပ္မွ မဟုတ္တာ။ ဘာေၾကာင့္ က်ား-လား ... မ-လား... ငါက သိခ်င္ေနရတာတဲ့လဲ။ သူ႕ဘာသာသူ ေမးရင္း မသိမသာ လူငယ္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ ခႏၶာကိုယ္ အဆက္အေပါက္ကေတာ့ ေယာက်ာ္းေလး မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။ အင္း... ခက္ေတာ့တာပဲ။ Are you boy or girl - ဟု သြားေမးလို႕ကေတာ့ ပါးရိုက္ခံရမွာ ေသခ်ာသည္။ တခုခုေပါ့ကြာ... မင္းအလုပ္ မဟုတ္ဘူး... ကားေစာင့္မွာသာ ေစာင့္ေန... အရစ္ေတြ မရွည္ခ်င္ေနနဲ႕... - ဟု သူ႕ကိုယ္သူ အသံတိတ္ ဆဲလိုက္သည္။ ဆဲေနရင္းကကို... "အင္း... ေသခ်ာပါတယ္... အဲဒါ ေကာင္မေလးပါကြာ... " - ဟု စိတ္ထဲက ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္မိေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ သူလည္း မေသခ်ာပါ။ မိန္းမေခ်ာေခ်ာတဲ့ ေယာက်္ားေလး တေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္သလို... ေယာက်္ားေလးဆန္ေသာ မိန္းကေလး တေယာက္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

---------------------------------------------------------------------------------

သည့္ေနာက္ေတာ့ ဘာေတြ ဘယ္လိုျဖစ္သည္ သူမမွတ္မိေတာ့။ မီးနီ မီးျပာေတြ သူ႕ ျမင္ကြင္းမွာ လက္လက္ ထသြားေတာ့မွ သူ႕ အသိစိတ္က သူ႕ ဆီ ျပန္၀င္လာသည္။ သူ သတိျပန္လည္လာျခင္းလား။ မဟုတ္ပါ။ သူက သတိလစ္မသြားပါ။ တကယ္ေတာ့ သူ႕ အၾကည့္က မီးပြိဳင့္ အလည္ေခါင္ကို ေရာက္ေနသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဘာကိုမွ် ျမင္ပံုမေပၚ။ မီးနီ မီးျပာမ်ားျဖင့္ ေဆးရံုကားတစီး... ရဲကားတစီး သူ႕ျမင္ကြင္းထဲ ေရာက္လာေတာ့မွသာ သူက အသိစိတ္ဆီ ျပန္ေရာက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ သည္ အေရးေပၚကားမ်ား မလာမီ သူက ဘယ္ဆီ ေရာက္ေနသည္လဲ။ ဘယ္ကိုမွ် မေရာက္ပါ။ ဘတ္စ္စေတာ့ပ္မွာ ထိုင္ေနျခင္းပါ။ သို႕ေသာ္လည္း သူ႕ အၾကည့္မ်ား၏ လားရာမွာ မီးပြိဳင့္ အလည္ေခါင္တည့္တည့္သာ ျဖစ္သည္။ တမင္တကာလည္း သူ မၾကည့္ပါ။ သူ႕အၾကည့္မ်ားကလည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိပါ။ ၾကည့္စရာ မရွိေသာ မီးပြိဳင့္အလည္တည့္တည့္ကို သူၾကည့္ေနမိသည္ကလည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိရွိ မဟုတ္ပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ သူက စိတ္ႏွင့္ လူ မကပ္ျခင္းသာ ျဖစ္မည္။ သို႕ မဟုတ္ သူ႕ အသိစိတ္ႏွင့္သူ ေခတၱခဏ အဆက္ အသြယ္ ျပတ္သြားျခငး္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႕မဟုတ္ မသိစိတ္က အသိစိတ္ကို အႏိုင္ယူသြားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ခုေတာ့ အရာအားလံုး ရႈပ္ေထြး ေနၾကေလျပီ။

---------------------------------------------------------------------------------

က်ေနာ့္ကို ၀ိုင္အနီ တခြက္ေလာက္တိုက္ပါ...
ဗန္ပိုင္းယားေတြ ေသြးေသာက္သလိုမ်ိဳး...
က်ေနာ့္ ေျခာက္ေသြ႕မႈေတြကို က်ေနာ္ ေသာက္မယ္...

သူ႕ ကဗ်ာ တပုဒ္ အတြက္ အစပ်ိဳးထားေသာ ၀ါက် တခုကို...
သူသည္ သူ႕ဘာသာ အလိုလို... ေျခာက္ျခားေနေလသည္...။

ထိုေန႕က လမထြက္ပါ...
ထိုညမွာ ေနမပြင့္ပါ...
ကမၻာၾကီးသည္
၂၃ ႏွင့္ ႏွစ္ပိုင္းတပိုင္းဒီဂရီေစာင္းကာ
လည္ျမဲ လည္ေနပါ၏၊

atn

on Sunday, October 9, 2011 at 11:42pm

ဟိုးအျမင့္ဆံုးနံရံေတြေပၚမွာ လြတ္လပ္မႈကို က်ေနာ္ ယူခဲ့တယ္ ေမေမ...

က်ေနာ္ဟာ လူဆိုး မဟုတ္သလို...
က်ေနာ္ဟာ လူေကာင္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး ေမေမ...

အမ်ားအက်ိဳး ေဆာင္ခဲ့ဖူးသလို
အတၱကိုလည္း အစြမ္းကုန္ ၾကီးထြားေစခဲ့ဖူးပါတယ္....

ငယ္ငယ္တုန္းက လိမၼာခဲ့သေလာက္....
အသက္ၾကီးလာေလေလ တေစာက္ကန္း မိုက္ကန္းေနဆဲပါ...

တျခား လူေတြကို က်ေနာ္ လိမ္ရင္ လိမ္မယ္...
က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ ဘယ္အခါမွ မလိမ္ဘူး...

လူျမင္ကြင္းမွာ သူရဲေကာင္းၾကီး ဘယ္တုန္းကမွ
က်ေနာ္ မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး...

က်ေနာ့္ ကို အထင္ၾကီး အျမင္ၾကီးေအာင္
စကားလံုးၾကီးၾကီးေတြ က်ေနာ့္ ႏွဖူး ရင္ဘတ္မွာ
ဘယ္တုန္းကမွ ကပ္မထားခဲ့ဖူးဘူး...

က်ေနာ့္ကို အထင္ အျမင္ေသးမွာကိုလည္း
နည္းနည္းေလးမွကို စိတ္မ၀င္စားဘူး...

က်ေနာ့္ေအာက္စီဂ်င္ကို က်ေနာ္ ရွဴေနရတာပါေမေမ...
သူတပါး အထင္ အျမင္ေတြ က်ေနာ္က ဘာလို႕ ရွဴသြင္း သယ္ေဆာင္ေနရမလဲ...

လူေတြဆိုတာ ေခါင္းနဲ႕ပန္းလို...
အားလံုး ႏွစ္ျခမ္းရွိၾကတာပါပဲ...

လူအမ်ားစုက အေမွာင္ျခမ္းကို
ဖံုးလႊမ္းထားတတ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား... ေမေမ...

က်ေနာ့္မွာေတာ့ ဘာကိုမွ ဖံုးလႊမ္းလိုစိတ္မရွိဘူး....
က်ေနာ့္ အျဖဴအမည္း ႏွစ္ျခမ္းလံုးကို တံခါးဖြင့္ထားတယ္...

ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ စာေတြ ကဗ်ာေတြ က်ေနာ္ မေရးဘူး...
က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားနဲ႕ ခံစားရတာေတြပဲ က်ေနာ္ ေရးတယ္...

က်ေနာ့္ စာေတြ ကဗ်ာေတြေၾကာင့္
က်ေနာ့္ကို အထင္ၾကီးျခင္း ေသးျခင္းေတြကိုလည္း က်ေနာ္က သယ္ေဆာင္မထားဘူး...

က်ေနာ္ဟာ ေထာင္ေဖာက္ေျပးခဲ့သူတဦးပါ... ေမေမ...
လူတကာကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္တဲ့ အထင္ၾကီးခံလိုျခင္း အထင္ေသး မခံလိုျခင္း အက်ဥ္းေထာင္ကို
ေအာင္ျမင္စြာ က်ေနာ္ ေဖာက္ခဲ့ျပီ ေမေမ...

ေယာနသန္ဇင္ေယာ္လို ဟိုးအျမင့္ဆံုးနံရံေတြေပၚမွာ
က်ေနာ္ ပ်ံသန္းရပ္နားေနျပီေမေမ...

atn

ဧရာ၀တီျမစ္ကို က်ေနာ္ ခ်စ္တယ္... မဟသၤာ....

အက္စ္တိုးရီးယားနဲ႕ ကိုလံဘီယာျမစ္ကိုေတာင္
က်ေနာ္ ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္... မဟသၤာ...

မႏၱေလးေတာင္နဲ႕ ဧရာ၀တီျမစ္ကိ္ု
က်ေနာ္ မခ်စ္ပါဘူးလို႕...
ဘယ္လို အရူးကမွ ေျပာလို႕ မရပါဘူး ....

ျမစ္မင္း-ဧရာ ေခြကာ၀ိုင္းလို႕
စစ္ကိုင္း ေအာင္ျခာေျမ...
ေရလိႈင္းေလးေတြ ေနေရာင္ဖ်ဴးေတာ့
ေရႊေရာင္လူးကာေန...
ေငြေတာင္ဦးမွာ ရႈေမွ်ာ္ခင္းနဲ႕ ျမစ္တြင္း သံသာေပ...

ဧရာ၀တီကို
ဖြဲ႕ဆို ေတးသြားမ်ား...
က်ေနာ္တို႕ နွလံုးေသြးေတြၾကားမွာ
လူးလားေခါက္တုန္႕...

က်ေနာ့္ ပံုခ်ထားတဲ့ ေန႕ရက္တခုမွာ
ဧရာ၀တီက ဇာတ္လိုက္ၾကီး...

ဧရာ၀တီ...
ဧရာ၀တီ...

ဧရာ၀တီ...
ဧရာ၀တီ...

တညျ္ငိမ္တဲ့ သူ႕ရဲ႕ ေရအလ်ဥ္
ရင္က်က္တဲ့ေရျပင္...

က်ေနာ္ ရင္နာေနမိေပါ့ မဟသၤာ...

က်ေနာ့ အကိုၾကီး ခင္၀မ္းကို...
က်ေနာ္ လြမ္းပါတယ္...

ဧရာ၀တီရယ္...
ေအာင္သာငယ္....
ဘာေျပာရမယ္ မသိေတာ့ဘူး....

နံရံကို လက္သီးနဲ႕ ထိုးမိေတာ့မယ္...

တကယ္တမ္းမွာေတာ့...
ငါဟာ
ေလထုကို တိုးခြဲ ျဖတ္ထြက္သြားေနတဲ့
ေသနတ္က်ည္ဆန္တေတာင့္ပါ...

ငါ့ကို ပစ္ေဖါက္လိုက္ျပီဆိုေတာ့
ငါက ေနာက္ျပန္လွည့္လို႕ မရေတာ့ဘူးေလ...
ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႕သာ ငါ့ ျပကၡဒိန္...

ငါ့ ေမးခြန္း တခ်ိဳ႕က...

က်ည္ဆံတေတာင့္အျဖစ္
ငါက ဘယ္ေသနတ္ေျပာင္းရင္းထဲ...
ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္
ေမာင္းသြင္း ခံထားခဲ့ရတာတဲ့လဲ...

အဲသည့္ ေသနတ္ကို
ဘယ္သူက...
ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္
ေမာင္းတင္ပစ္ေဖါက္လိုက္ရတာတဲ့လဲ....

ငါက ဘယ္ပစ္မွတ္ကို
ဘာေၾကာင့္ သြားေရာက္ ထိမွန္ရမွာတဲ့လဲ...

atn