ကမၻာထဲက ဘေလာ့။ ဘေလာ့ထဲက က်ေနာ္တို.

ဒီေန. တနဂၤေႏြေန.ဆို ေတာ့ ကေလးေတြ ေက်ာင္းပို.စရာလည္း မရွိ ေက်ာင္းၾကိဳစရာလည္း မရွိနဲ.မို. ဘေလာ့ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္တယ္။

ကို္ယ္ႏွစ္ျခိဳက္တဲ့ စာေလးေတြဖတ္ရ။ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာေလးေတြ ခံစားရေတာ့ တျခားသူေတြကိုလည္း မွ်ေ၀ခံစားေစခ်င္လိုစိတ္နဲ. အဲဒီဘေလာ့ေလးကို လင့္ခ္လုပ္ရ။ သူတို. စာေလးေတြ ကဗ်ာေလးေတြမွာ ကြန္မန္.၀င္ေပးလိုက္၊ သူတို.ဆီပံုးထဲ တခြက္ႏွစ္ခြက္ ၀င္ျဖည့္လိုက္၊ သူတို.ကလည္း အျပန္အလွန္ ကိုယ့္စာေလးေတြ ကဗ်ာေလးေတြကို ၀င္ဖတ္သြားလိုက္။ ကြန္မန္.ေပးသြားလိုက္။ ကိုယ့္ဆီပုန္းေလးထဲ တခြက္ႏွစ္ခြက္ ၀င္ျဖည့္သြားလိုက္နဲ. အေတာ္ေလးေတာ့ ျမိဳင္ဆိုင္စိုျပည္သား။ ဒီလိုနဲ. ရဲေဘာ္မိတ္ေဆြေတြလည္း အေတာ္ေလးကို မ်ားလာ။ ကိုယ့္ဘေလာ့ေလးကိုလည္း ကိုယ္အားရၾကည္ႏူးလာ။ ဒီလိုနဲ. ဆရာေယာ ေျပာသလို ကိုယ့္ဘေလာ့ကို တေရးႏိုးထၾကည့္မိတဲ့အထိ ျဖစ္သြား။ ရူးသြပ္သြားမိပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။


က်ေနာ္ ဒီကို စေရာက္ကတည္းက မိသားစုစား၀တ္ေနေရးနဲ. လံုးေထြးေနခဲ့ရေတာ့ အားလံုးနဲ. အဆက္ျပတ္သြားသလို ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ကြန္ျပဴတာေလးတလံုး ၀ယ္ႏိုင္ကာစကေတာ့ အင္တာနက္ေလး ခ်ိတ္ရင္းနဲ. သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ.နဲ. ေမးလ္ေလးဘာေလး ပို.တာေလာက္ပဲရွိခဲ့တယ္၊ ျပီးခဲ့တဲ့ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္ခ်ိန္ထိ ေလာကၾကီးနဲ. အဆက္ျပတ္ေနမိရဲ.။

ထိုင္းနယ္စပ္မွာ ရွိေနစဥ္တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ.အစည္းေတြရဲ. စာအုပ္ထုတ္ေ၀မႈအမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ ထဲထဲ၀င္၀င္ ပါ၀င္ေနခဲ့တာေပါ့၊ ကြန္ျပဴတာနဲ. မထိရတဲ့ေန.ဆိုတာမွ မရွိခဲ့ရတာ၊ အိုင္တီဆိုတာလည္း အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မ်က္စိေ၀း နားေ၀းမွ မဟုတ္တာ။

ဒီလိုနဲ. ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ အေရးပါတဲ့ ဘေလာ့ဂါမ်ားရဲ.အခန္းက႑ကို သတိျပဳမိရာကေန ဘေလာ့ေတြကို တက္ၾကည့္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္၊ တက္ၾကည့္ျဖစ္ေတာ့မွပဲ အမ်ားတကာဟာ အားက်စရာျဖစ္ေနရဲ.၊ က်ေနာ့္ ဆရာေယာ ဆိုရင္ ဘေလာ္ဂိုပိုးအက္ေတာင္ ျဖစ္ေနျပီပဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အားငယ္မိပါရဲ.၊

ဒီလိုနဲ. က်ေနာ္ ဘေလာ့စေရးဖို. စဥ္းစားမိပါေတာ့တယ္၊ ဘေလာ့ေလးကို စေရးမယ္ဆိုေတာ့ ဘာစလုပ္ရမွန္းလည္း မသိဘူး၊ လူရႊင္ေတာ္ၾကီး ဦးၾကင္ခဲ ေျပာသလိုပဲ - ကေလးတေယာက္ ေမြးမိပါတယ္ ဘယ္သူ. အေဖေခၚရမွန္း မသိဘူး-ဆိုတာလိုမ်ိဳး ဘေလာ့ေလးတခု ေဆာက္ခ်င္ပါတယ္ ဘယ္သူ. အကူအညီ ေတာင္းရမွန္း မသိဘူး၊ ျပီးေတာ့ ဘယ္သူ.ကိုမွ အားမကိုးတတ္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ.ဉာဥ္ဆိုးေလးကလည္းရွိဆိုေတာ့ ဘယ္သူ.ကိုမွ အကူအညီမေတာင္းမိဘူး။ ဒီလိုနဲ. က်ေနာ္ေနတဲ့ ျမိဳ.ကေလးက စာၾကည့္တိုက္ကိုသြားျပီး ေမႊေႏွာက္မိပါေတာ့တယ္၊ ေနာက္ဆံုးမွာ (Elizabeth Castro) ေရးတဲ့ (Publishing a Blog with Blogger) ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကေလးကို သြားေတြ.ပါေတာ့တယ္၊ အဲဒီစာအုပ္ကေလး ေဘးမွာထားရင္း က်ေနာ့္ ဘေလာ့ေလးကို တည္ေဆာက္ခဲ့ပါေၾကာင္း၊

ဒါေပမယ့္ ျပႆနာေတြကရွိေနေသးတယ္။ သူ.စာအုပ္က ဗမာလို ဘေလာ့မွာ ဘယ္လိုတင္ရမယ္ဆိုတာ မပါပါဘူး၊ ဒါနဲ. ရွိျပီးသား ဘေလာ့ဂါမ်ားရဲ. ဘေလာ့ေတြမွာ ဆည္းပူးရပါေတာ့တယ္၊ ေစတန္ေဂါ့ရဲ့ ဘေလာ့လုပ္နည္း။ ညီလင္းဆက္ရဲ. ဘေလာ့လုပ္မယ္ဆိုရင္။ အဲဒါေတြအားလံုး က်ေနာ့္ ဆရာသမားမ်ားပါ့၊ ေက်းဇူးၾကီးမားလွပါေပ့ ဆရာသမားမ်ား၊ သင္တို.၏ Contribution မ်ား မပါလွ်င္ က်ေနာ္တို. ဘေလာ့ေတြ အသက္၀င္ေလမည္မဟုတ္၊

ဒီလိုနဲ. က်ေနာ့္ ဘေလာ့ေလးကို ဘေလာ့ဂါေလာကထဲ မရဲတရဲ တိုးရွဲျဖတ္သန္းၾကည့္ခဲ့တယ္၊ ၂၀၀၇ ဒီဇင္ဘာထဲမွာ။ ဘေလာ့ေလးတင္ထားျပီးေတာ့ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ ထိုင္ေစာင့္ၾကည့္တယ္၊ ဘယ္သူမွလည္း လာမလည္ၾကပါလား၊ ေစ်းထဲမွာလိုမ်ိဳး - ေဟာဒီမွာ ဘေလာ့ေတြေနာ္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေလး - ဆိုျပီး ေအာ္ေရာင္းလို.လည္း ရတာမဟုတ္ေတာ့ ခက္သား။ ဒါနဲ. တခုခုေတာ့ ေဆာင္ရြက္မွျဖစ္ေခ်မည္ဆိုျပီး က်ေနာ့္ရဲ. အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းလည္းဟုတ္၊ အကိုဆိုလည္းဟုတ္၊ ဆရာဆိုလည္းဟုတ္တဲ့ ကိုလြမ္းဏီကို က်ေနာ့္ဘေလာ့ တင္ထားေၾကာင္း ေၾကျငာေမာင္းခတ္ရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပထမဆံုးလာလည္သူက မာန္လႈိင္းငယ္ပါ။ သူက အဆင္ေျပပါေစဗ်ာ-လို. ဆီပံုးထဲ တခြက္ထည့္သြားပါတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ကိုလြမ္းဏီပါ၊ သူကလည္း က်ေနာ့္ကို အားေပးပါတယ္ - ငါလာသည္။ ငါျမင္သည္။ ငါေအာင္ပြဲခံဦးမည္ - ဆိုျပီး က်ေနာ့္ဆီပံုးထဲ ဆီပူေတြ ေလာင္းထည့္သြားပါရဲ.၊ အားနားပါးနာ မင္းကဗ်ာေလးေတြ ခံစားသြားပါရဲ.ေတာင္ မေျပာဘူး၊ (ဆန္ရင္း နာနာဖြတ္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္)၊

ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ဆရာႏွင္းခါးမိုး၊ သူ.ကိုေတာ့ က်ေနာ္တို. မကဒတရဲ. အေစာဆံုးထြက္ခဲ့တဲ့ ေဒါင္းအိုးေ၀ေတြမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ သူ.ကဗ်ာေတြဖတ္ျပီး ေလးစားမိတဲ့သူ။ လူခ်င္းေတာ့ ခုထိ မေတြ.ဖူးေသးပါဘူး။ တေန.ေန.ေတာ့ ေတြ.ႏိုင္မယ္လို. ေမွ်ာ္လင့္ထားရဲ.၊ -အမွန္တရားအတြက္ အသက္စြန္.ခဲ့တာမွာ၊ က်ေနာ္ဟာ ပထမဆံုး မဟုတ္သလို၊ ေနာက္ဆံုးလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး အေဖ- အဲဒီစာကိုဖတ္မိကတည္းက ၀ိဉာဥ္ရဲ.တင္းေနတဲ့ ၾကိဳးေတြအေပၚ က်ေနာ့္ဘ၀ကို တင္ခဲ့တာေပါ့- ဆိုတဲ့ သူ.ကဗ်ာက က်ေနာ့္ကို အားအင္ေတြသြင္းေပးခဲ့ဖူးတယ္၊ သူ က်ေနာ့္ဘေလာ့ကို လာလည္ေတာ့ - လာလည္ပါတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္အကိုၾကီး ေအာင္ပြဲခံေနလို. တိုးတိုးေလးႏႈတ္ဆက္သြားတယ္၊ မဂၤလာပါဗ်ာ-လို. က်ေနာ့္ဆီပံုးေလးထဲ ႏွင္းခဲေတြ ေလာင္းထည့္သြားရဲ.။ (ေက်းဇူးပါ ကိုေ၀လင္း။)

ဒီလိုနဲ. က်ေနာ့္ ဘေလာ့ေလး အသက္ဆက္ခဲ့တယ္၊ အျပန္အလွန္ ကူးလူးခံစားၾကရင္းနဲ. မိတ္ေဆြ ရဲေဘာ္ရင္းေတြ ရခဲ့တယ္၊ က်ေနာ္ အားရေက်နပ္ေနခဲ့တယ္။ အျပန္အလွန္ နားလည္ၾက၊ အျပန္အလွန္ ခံစားၾက။ ဒီလိုနဲ. မိခင္ေျမရဲ.အေ၀းမွာ က်ေနာ္တို. တေယာက္နဲ.တေယာက္ နီးလာခဲ့ၾကတယ္၊ က်ေနာ္တို. တေယာက္နဲ. တေယာက္ မေ၀းႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို. အထီးမက်န္ၾကေတာ့ဘူး၊ ေဟာ့ဒီကမၻာၾကီးထဲ က်ေနာ္ တေယာက္ထဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ က်ေနာ့္ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြ ရွိေနေသးတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ဟာ အားနည္းေနတဲ့ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားထဲ အႏၱိမစြမ္းအားေတြ ျဖည့္ခဲ့ေပါ့။ စဥ္းစားမိတိုင္း က်ေနာ္ မ်က္ရည္၀ဲတယ္။ ၀မ္းသာလြန္းလို.ပါ၊

က်ေနာ္တို.ဟာ ဗမာေတြ။ က်ေနာ္တို.ဟာ ေက်ာင္းသားေတြ။ က်ေနာ္တို.ဟာ တရားမွ်တမႈကို လိုလားသူေတြ။ က်ေနာ္တို.ဟာ ကိုယ့္အမိေျမကို ခ်စ္သူေတြ။ က်ေနာ္တို.ဟာ ႏွလံုးသားရွိသူေတြ။

အဲဒီ ႏွလံုးသားေတြနဲ. ေမွာင္မဲေနတဲ့ က်င္းထဲ က်ေနာ္တို. ဘ၀ေတြကို မ်ိဳးေစ့တခုလို ထည့္ ဒဏ္ရာ အနာတရ ေျမေတြနဲ.ဖို. အလင္းေရာင္ဆိုတဲ့ ပန္းပြင့္ဖို. အရိုးသားဆံုး ရင္းႏွီးခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ကာလဆိုတဲ့ ပဥၥလက္ဆရာက ခြင့္ေပးတဲ့တေန. က်ေနာ္တို.ပန္းေတြ အစြမ္းကုန္ ပြင့္ဖူးမယ္။ က်ေနာ္ယံုတယ္။