Jul 20, 2008

လမ္းတလမ္း၊ ပန္းတဖူးနဲ႕ သူရူးတေယာက္











(Painting by Sitt Nyein Aye on 8888, MyanmarISP.com)


သည္လမ္းကို သူေလွ်ာက္ခဲ့သည္မွာ အႏွစ္ ၂၀ နီးပါးရွိေတာ့မည္။ ေန႕တိုင္း မနက္မိုးလင္း ၆ နာရီကေန ညေနမိုးခ်ဳပ္ ၆ နာရီ ထိ သည္လမ္းကို အသြား အျပန္ သူ ေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေတြက အႏွစ္ ၂၀ နီးပါးရွိေတာ့မည္။ ဆိုေတာ့ သည္လမ္းေပၚမွာ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာရွိသည္ ဆိုတာကို အတိအက် သူ သိေနခဲ့သည္။ သူ႕မ်က္ေစ့ကို မွိတ္ထားဦး ဘယ္ေနရာမွာ ဘာ အေဆာက္အဦး ရွိသည္ ဆိုသည္ကိုပင္ သူ ေျပာျပ ေနႏိုင္ ပါေလသည္။ သည္လမ္းကို သူ ေလွ်ာက္ေနခဲ့သည့္ အႏွစ္ ၂၀ အတြင္းမွာ သည္လမ္းရဲ႕ ေဘးဘီ ၀ဲယာ တဖက္တခ်က္မွာ အေျပာင္းအလဲေတြလည္း ရွိခဲ့ပါသည္။ ဒါေပသည့္ ထို အေျပာင္းအလဲမ်ားက ေန႕ခ်င္း ညခ်င္း ေျပာင္းလဲ ခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ပါ။

ဥပမာ ဆိုပါစို႕။ သည္လမ္းေပၚမွာ လဘက္ရည္ဆိုင္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့သည္။ တရက္ရက္မွာ လဘက္ရည္ဆိုင္ အသစ္တခု သည္လမ္းေပၚမွာ ေပၚလာေတာ့မည္ ဆိုပါစို႕။ သူကေတာ့ သည္လမ္းကို ေန႕စဥ္ ေလွ်ာက္ေနသူ ပီပီ သည္ေနရာမွာ လဘက္ရည္ဆိုင္ အသစ္ တခု ေပၚလာလိမ့္မည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာကို သိေနခဲ့ပါေလသည္။ ဘာလို႕လည္းဆို လဘက္ရည္ဆိုင္ တခုကို ဖြင့္မည္ဆိုလ်င္ အရင္ဆံုးကေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ တခု တပ္ရမည္ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့ လဘက္ရည္ဆိုင္ တခု လိုအပ္သမွ်ကို ဆိုင္မဖြင့္ခင္ ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ ရမည္ မဟုတ္လား။ ဒါေတြအားလံုးကို ၾကိဳတင္ ျမင္ေနရပါသည္။ သည္ေတာ့ သူကလည္း ၾကိဳျပီး ေျပာျပႏိုင္ပါသည္။ လဘက္ရည္ဆိုင္ အသစ္တခု ဖြင့္ေတာ့မယ္။

ေနာက္တခု ေျပာစရာ ရွိေနပါေသးသည္။ သည္လမ္းေပၚမွာ ရွိသမွ် အေဆာက္အဦးေတြကိုလည္း တခုမက်န္ သူ သိေနပါသည္။ သူ႕ မ်က္ေစ့ မိွတ္ထားခဲ့သည့္တိုင္ သည္လမ္းေပၚမွာ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာ အေဆာက္အဦး ရွိသည္ ဆိုသည္ကို သူက အလြတ္ရေနျပီးသား ျဖစ္ပါသည္။ တခါတခါေတာ့လည္း သည္လမ္းေပၚမွာ အေဆာက္အဦး အသစ္ေတြ ေပၚလာခဲ့ပါသည္။ ဒါေပသည့္ သည္အေဆာက္အဦးေတြ အားလံုးက လက္ေဖ်ာက္ တခ်က္တီးျပီး ေပၚလာၾကသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သည္ေနရာမွာ အေဆာက္အဦးတခု ေပၚလာေတာ့မည္ကို ရက္ေပါင္း မ်ားစြာကပင္ မည္သူမဆို ၾကိဳသိႏိုင္ေနပါသည္။ ဥပမာ အေဆာက္အဦး တခုကို ေဆာက္လုပ္ဖို႕ လိုအပ္သည့္ အုတ္၊ သဲ၊ ဘိလပ္ေျမ- စသည္မ်ားကို ထို အေဆာက္အဦးကို ေဆာက္မည့္ ေနရာတြင္ စတင္ ေနရာခ် ေနကတည္းက မည္သူမဆို သည္ေနရာမွာ အေဆာက္အဦးတခု ေဆာက္ေတာ့မည္ ဆိုသည္ကို သိႏိုင္ေနသည္ မဟုတ္လား။
-----
သို႕ေသာ္လည္း သည္လမ္းကို အပ္က်သည္ကအစ သိသည္ဟု သူ ထင္ေနေသာ အေတြးမ်ား အဆံုးသပ္ သြားေသာ ေန႕တေန႕က ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ ထိုေန႕က အႏွစ္ ၂၀ နီးပါး သူေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ လမ္းသည္ သူ တခါမွ မေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးေသာ လမ္းတလမ္း အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေလသည္။
-----
ထိုေန႕က သည္လမ္းမွာ ေရၾကီးခဲ့သည္။ သည္လမ္းေပၚမွာ အေျပာင္းအလဲတခု ျဖစ္ေတာ့မည္ကို အျမဲတမ္း ၾကိဳသိေနေသာ သူသည္ ထိုေန႕က သည္လမ္းမွာ ေရၾကီးလိမ့္မည္ကို ၾကိဳမသိႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။ ထိုေန႕က အရွိန္အဟုန္ ျပင္းစြာ စီးဆင္းက်လာေသာ ပင္လယ္ၾကီးတခုမွ ေရလိႈင္းမ်ားျဖင့္ သည္လမ္းေပၚမွာ ေရလွ်ံခဲ့ပါ ေလသည္။ သည္လမ္းေပၚမွာ ရွိသမွ် လူအားလံုးကို ထိုေရလိႈင္းက သယ္ေဆာင္သြားခဲ့ေလသည္။ သည္လမ္းေပၚမွာ သူျမင္ေနက် အရာမ်ား၊ သူျမင္ေနက် အေဆာက္အဦးမ်ား၊ သူျမင္ေနက် လူမ်ားကို ဘာတခုမွ သူ မျမင္ရေတာ့။ သူျမင္ေနရသည္က သူတခါမွ မေတြ႕ခဲ့ဖူးေသာ လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြခ်ည္းသာ။ သူ ၾကည့္မိေလရာရာ အရပ္တိုင္းမွာ လူစိမ္းေတြ-- လူစိမ္းေတြ---။ ဒါေပသည့္ သည္လူေတြအားလံုးက ဦးတည္ရာ တခုတည္း ကိုသာ ညီညီညာညာ စီးဆင္းသြားေနေလသည္။ အလ်င္အျမန္ စီးဆင္းသြားေနေသာ သည္ေရလိႈင္းၾကီးထဲမွာ သူကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္စီးဆင္းေနရင္း သူ နားလည္သြားမိပါသည္။ - ဒီလမ္းဟာ ငါအႏွစ္ ၂၀ နီးပါး ေန႕စဥ္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းတလမ္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါဟာ အသစ္လြင္ဆံုး လမ္းတလမ္းပဲ၊ ဟုတ္တယ္-- ေဟာင္းႏြမ္း ေမွးမွိန္လြန္းတဲ့ေန႕ေတြကို ေတာက္ပသြားေအာင္ ေဆးေက်ာ လတ္ဆတ္ပစ္မယ့္ လမ္းပဲ။
-----
ေန႕စဥ္ မနက္ဆိုလ်င္ အိမ္ကေန သူထြက္ျပီး ေနရာတခုကို ဦးတည္ကာ သည္လမ္းေပၚ သူေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ညေန ေစာင္းလ်င္ သည္လမ္းကပင္ အိမ္သို႕ ျပန္လာခဲ့သည္။ ထိုေန႕ကေတာ့ အရာရာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည့္ သည္လမ္းကို သူ မသိခဲ့သည့္ လူစိမ္းမ်ားနဲ႕ အတူေလွ်ာက္ရင္း ညေန ေစာင္းသြားသည့္တိုင္ သူ အိမ္မျပန္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ တကယ္တမ္း အျပည့္အစံုေျပာရလ်င္ေတာ့ ထိုေန႕ကစျပီး ယေန႕အထိ သူ အိမ္မျပန္ႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။ သူက အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနခဲ့သူ တေယာက္ မဟုတ္ပါလား။
-----
ဒါေပသည့္ သူ႕လိုပင္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနခဲ့သူမ်ားကို ညေနဆည္းဆာရီထဲမွာ သူေတြ႕ရသည့္အခါ အေဖာ္စံုေသာ သည္လမ္းတလမ္းကိုပဲ သူ ႏွစ္သက္ ေနမိေသး ေတာ့သည္ေလ။

----------

`ဒီလမ္းကိုေတာ့ ဆံုးေအာင္ေလွ်ာက္ရမယ္ဗ်` သူက အားတက္သေရာ ေျပာေနမိသည္။
`ေအးပါဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ဒါကိုပဲ စဥ္းစားေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကို သြားရင္ ေကာင္းမလဲလို႕ က်ေနာ္ စဥ္းစားေနတာဗ်` ကိုေမာင္ေမာင္က သူ႕ထံုးစံအတိုင္း ေလေအးေအးေလးျဖင့္ ေျပာေနေလသည္။
`ေျမာက္ပိုင္းကိုေတာ့ မသြားခ်င္ဘူးဗ်ာ။ အေရွ႕ဖက္ကို က်ေနာ္ ပို စိတ္၀င္စားတယ္။ ႏိုင္ငံတကာနဲ႕လည္း အထိအေတြ႕ ပိုလြယ္မယ္လို႕ က်ေနာ္ ထင္တယ္` သူကေတာ့ ျဖန္႕က်က္ ေတြးေလ့ရွိသည့္အတိုင္း ေလွ်ာက္စဥ္းစားရင္းက ပိုေကာင္းသည္ ထင္ေသာ အေရွ႕ဖက္ကို ဆႏၵရွိေနမိသည္။
`ေအး ခင္ဗ်ားေျပာမွ က်ေနာ္ သတိရတယ္။ ကရင္ၾကီး မွတ္မိတယ္ ဟုတ္လား။ သူ က်ေနာ့္ကို ဆက္ထားဖူးတယ္။ တခုခုျဖစ္ရင္ သူ႕ဖက္ကိုထြက္လာခဲ့တဲ့` ကိုေမာင္ေမာင္က ေျပာရင္း သူ႕မ်က္မွန္ ေသးေသးေလးကို ဖံုသုတ္ေနျပန္သည္။
`ဒါဆိုလည္း လုပ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ က်န္တဲ့ ေဘာ္ေဘာ္ေတြကို စုလိုက္ဦးမယ္။ မနက္ျဖန္ ကိုေဇာ္ၾကီးအိမ္မွာ က်ေနာ္ အားလံုးကို ဆံုဖို႕ ခ်ိန္းထားတယ္။ အားလံုးစံုရင္ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို ဖုန္းထိုးလိုက္မယ္။ အိုေက` ေျပာရင္း သူ ထိုင္ရာမွ ထထြက္လာခဲ့သည္။

ေနာက္ေန႕ လူအားလံုး စံုေတာ့ အေရွ႕ဖ်ားသို႕ သြားဖို႕ကိစၥကို သူ စတင္ ေဆြးေႏြးလိုက္သည္။ သေဘာ တူသူက တူ မတူသူက မတူ။
`အိုေက၊ မတူတဲ့လူေတြ ျပန္ဗ်ာ။ တူတဲ့သူေတြပဲ ေနခဲ့ၾကေတာ့` သူက စိတ္လည္း သိပ္မရွည္တတ္သူပီပီ အျပတ္ပဲ ေျပာလိုက္သည္။
သည္လိုနဲ႕ လူ ၆ ေယာက္ က်န္ေနခဲ့သည္။ `ေၾသာ္- ဒါပဲလား။ ၂ လနီးပါး အတူတူ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတာမွာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လမ္းတူတာက ဒီ ၆ ေယာက္ပဲလား` သူ႕ဘာသာသူ ေတြးေနမိျပန္သည္။
သည္လိုနဲ႕ ကိုေမာင္ေမာင့္ကို သူ ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ အေျခအေနေတြကို လိုတိုရွင္း သူ ေျပာျပလိုက္သည္။
`ေအး က်ေနာ္ အဆက္ရျပီဗ်။ မနက္ဖန္ ၉ နာရီ ဘားအံကားဂိတ္ကို အားလံုး လာခဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ လက္မွတ္ ၀ယ္ထားမယ္။ အနားက လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုမယ္` ကိုေမာင္ေမာင္က ေျပာျပီး ဖုန္းခ်သြားေလသည္။

တကယ့္တကယ္ ေနာက္ေန႕မနက္က်ေတာ့ ကိုေဇာ္ၾကီးကိုယ္တိုင္က - `ခင္ဗ်ားလည္း သိပါတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ အေၾကာင္းကို။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမက သေဘာ မတူဘူးဗ်။ သိတဲ့အတိုင္း က်ေနာ့္ သမီးေလးကလည္း အခုမွ ၅ လ ပဲ ရွိေသးတာ`လို႕ေျပာေတာ့ က်န္သူေတြကလည္း -
`ငါ့အေမက ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာကြ။ ငါ ႏွႈတ္ဆက္ေတာ့ ငိုတယ္ ငါလည္း ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ကြာ`
`မင္းဟာက ဘာမွလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာႏိုင္ေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ညက အဲဒါကို ငါ စဥ္းစားတယ္။ ေသခ်ာမွ ငါ့ကို ေခၚကြာ။ အခုေတာ့ ငါ မလိုက္ခ်င္ေသးဘူး`
`----- -------`
`----- ----- ----- ----- ----- ----- -----`
`----- ----- ----- -----`
အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို သူၾကားေနရသည္။
`ေအးပါကြာ၊ ေအးပါကြာ၊ မင္းတို႕ ငါ့ကို အခုလို လာေျပာတာပဲ ငါေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အားလံုးကို ငါ နားလည္ပါတယ္` ေဒါသနဲ႕ ေျပာရင္း ကိုေဇာ္ၾကီးကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ဘားအံကားဂိတ္သို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။
(အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္တိုင္ မိသားစုေလးရွိေနျပီျဖစ္ေသာ သူသည္ ကိုေဇာ္ၾကီး ခံစားမႈကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ႏိုင္ေနတတ္ပါျပီ)

သည္လိုနဲ႕ ဘားအံကားဂိတ္နားက လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုၾကေတာ့ သူနဲ႕ လမ္းတူသူက ကိုေမာင္ေမာင္ တေယာက္တည္းသာ။ (ဒါေတာင္ အဲသည္ အခ်ိန္က ကိုေမာင္ေမာင့္ ဇနီးသည္က သမီးေလးတေယာက္ မီးဖြားျပီးကာစသာ ရွိေသးသည္။ အခုအခ်ိန္မွာ ကိုေမာင္ေမာင့္ကို သူ အရမ္းေလးစားမိပါသည္)

သည္လိုနဲ႕ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ဘားအံေရာက္၊ တညအိပ္။ ေနာက္ေန႕ ေကာ့ကရိတ္ဆက္ထြက္၊ ေကာ့ကရိတ္ အ၀င္မွာေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင္ အဖမ္းခံရသည္။ သူကေတာ့ စစ္တပ္ဂိတ္က အတင္းထြက္ေျပးရင္း သူ႕လိုပင္ ထြက္ေျပး လာသည့္ ကို၀င္းထိန္နဲ႕အတူ လြတ္လာခဲ့သည္။ အျဖစ္အပ်က္မ်ားက အိပ္မက္လိုပင္။

ညဖက္ေရာက္ေတာ့ ေကာ့ကရိတ္ေက်ာင္းသားမ်ားက သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္တအိမ္ျပီး တအိမ္၊ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္း တခုျပီးတခု ပို႕ျပီး လိုက္ဖြက္ေနေလသည္။ စစ္တပ္ကလည္း ေနာက္က လိုက္ဖမ္းေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူသူ မရွိေသာ အိမ္တအိမ္မွာ ေျပးလႊားျခင္း ဇာတ္လမ္းက ဆံုးခန္းတိုင္သြားႏိုင္ေတာ့သည္။

သည္လိုနဲ႕ ေနာက္တေန႕မွာေတာ့ ကရင့္ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ ထိန္းခ်ဳပ္ရာ အရပ္ဆီ ဦးတည္ေနသည့္ လမ္းေပၚမွာ စီးဆင္းေနၾကသူအားလံုးနဲ႕အတူ သူလည္း တကိုယ္တည္းစီးဆင္းလ်က္။

စက္တင္ဘာလ ၂၇၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္။
ကရင့္ အမ်ိဳးသား အစည္းအရံုး အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္မွ ဒူးပလာယာ ခရိုင္ ကရင့္ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ တပ္မဟာ (၆) ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ရွိ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းသို႕ သူ ေရာက္ရွိခဲ့ပါေလျပီ။
ဒါက သူ ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ လမ္း အဆံုးလား။ သူ မသိေသးပါ။
သူ႕လိုပင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ မ်က္ႏွာမ်ား။ အားလံုးက သူစိမ္းေတြခ်ည္းသာ။
သူကေတာ့ တေယာက္တည္းပါေပ။ အဆက္အစပ္ေတြ အားလံုးကလည္း ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႕ အတူ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ျပီ။
ဒါေပသည့္ သည္လမ္းကို ေလွ်ာက္မိကတည္းက ေနာက္လွည့္ျပန္ဖို႕ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားခဲ့မိသူပီပီ သူကေတာ့ ရသလို ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားေလသည္။
-----
ႏို၀င္ဘာလ (၁) ရက္၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္။
သည္လိုနဲ႕ အလြန္ရင္းႏွီးၾကေသာ သူစိမ္းမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားအပ္သည့္ သစ္တပင္က သည္ေျမမွာ ေပါက္ခဲ့ပါ ေလျပီ၊

ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး - မကဒတ (All Burma Students' Democratic Front - ABSDF) ကို ေသ့ေဘာဘိုး စခန္းမွာ ေအာင္ျမင္စြာ ဖြဲ႕စည္းႏိုင္ခဲ့ပါေလျပီ၊
















-----
သစ္တပင္ရွိလ်င္ အနည္းဆံုး ပန္းတဖူးကိုေတာ့ ေတြ႕ရမည္ပါ့။ ပြင့္မည့္ရက္ကိုသာ ေစာင့္ပါေလ။

----------

`ဟိုးဖက္ေထာင့္မွာဗ်` ရဲေဘာ္ ကိုိကုိေလးက ေျပာရင္း သူ႕ M-16 ေသနတ္ကို ထိုးခ်ိန္ျပေနေလသည္။ ရန္သူ႕ဖက္မွ တေဒါင္းေဒါင္းျဖင့္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ပစ္ခတ္ေနသည့္ ဂ်ီဖိုးတလက္ ရွိရာ ဖက္ကို ကိုကိုေလးက ေျပာျပေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သူကေတာ့ ေလွ်ာက္ေျမာင္း (Trench) ထဲမွာ ရွိေနသည့္ အာရ္ပီဂ်ီ (RPG-Rocket Propelled Grenade) ေလာင္ခ်ာ သမား တေယာက္ကို လွမ္းေခၚရင္း မီးပြင့္ေလးေတြ ထြက္ေနသည့္ ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ အာပီဂ်ီ-၅ (RPG-5)ကို ထမ္းထားသည့္ ကရင္ ရဲေဘာ္တေယာက္ အနားကို ေရာက္လာေတာ့ မီးပြင့္ေတြ ထြက္လာေနသည့္ ေတာစပ္ကို ျပရင္း `ေယာက္ဖေရ မုိဟဲသာ (ငရုတ္သီး) နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေကၽြးလိုက္ဦးကြာ`ဟု သူ ေျပာရင္း ေနရာဖယ္ေပး လိုက္ေလသည္။ ထိုရဲေဘာ္ေလးက `ေအး ေယာက္ဖ`ဟု ေျပာရင္း သူ႕၀ပ္က်င္း(Fox-Hole) ထိပ္ေပၚကို ခုန္တက္လိုက္ရင္း ဂ်ီဖိုးသံၾကားေနသည့္ ေတာစပ္ကို ခ်ိန္ရြယ္ကာ အာရ္ပီဂ်ီကို ပစ္လႊတ္လိုက္ေလသည္။ မီးခိုးဖုံလံုးတခုႏွင့္အတူ ဂ်ီဖိုးသံလည္း တိတ္သြားေတာ့သည္။ ဒီေကာင္ ေသျပီလား။ မည္သူမွ် မသိပါ။ အသံကေတာ့ တိတ္သြားသည္ေလ။
-----
သည္လိုမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ေတြက နိစၥဓူ၀။ ဖလူးခံတပ္ထဲကို သူေရာက္ကတည္းက။ ရွင္သန္ျခင္းႏွင့္ ေသဆံုးျခင္းကို ဒဂၤါးျပားတခုရဲ႕ ေခါင္းနဲ႕ ပန္းလို သူ ျမင္ေတြ႕ေနခဲ့ရသည္မွာ ခဏခဏ။ အခုေလးပဲ ကိုယ့္ေဘးနားမွာ ရွိေနသည့္သူ တေယာက္ ေနာက္ တမိနစ္မွာေတာ့ မရွိေတာ့။ လူေတြ စုဆံုေနၾကသည္။ အျပံဳးေတြနဲ႕ တေယာက္ကို တေယာက္ႏႈတ္ဆက္။ စကားေတြ ထိုင္ေျပာ။ စကားမွ ဆံုးေအာင္မွ မေျပာရေသး လက္နက္ၾကီးေတြက က်ေရာက္ေပါက္ကြဲ။ လူေတြ အားလံုးက ဖရိုဖရဲ။ မီးခိုးေတြစဲသြားေတာ့ ကိုယ့္ အနားက တေယာက္ေယာက္ကေတာ့ ေလာကၾကီးမွာ မရွိေတာ့။
-----
`စိတ္ - စိတ္- ညစ္- ညစ္-တယ္ဗ်` ကိုႏိုင္က အ ထစ္ ထစ္နဲ႕ ေျပာျပန္ပါေလသည္။ ရဲေဘာ္ေတြက သူ႕ကို အ ထစ္-ဟုလည္း ေခၚၾကသည္။
`ဘာျဖစ္ လာျပန္တာတုန္း ကိုႏိုင္`
သူကေတာ့ တပ္စုမွဴး တေယာက္လည္း ျဖစ္ေနေတာ့ ကိစၥအားလံုးကို ေျဖရွင္းေပးေနရသည္ေလ။
`ဘာ- ဘာ- ျဖစ္ရမွာလဲ - တညတည္း က်-က်-ေနာ္ ကင္း ႏွစ္-ႏွစ္ ခါ ေစာင့္- ေစာင့္ရတယ္`
`ဟုတ္တယ္ ကိုႏိုင္။ အားလံုးပဲ တညတည္း ၂ ခါေစာင့္ရတယ္။ ကိုႏိုင္ မသိလို႕။ က်ေနာ္တို႕ အကြက္ထဲမွာ လူ ၄ ေယာက္ ေလ်ာ့သြားတယ္ေလ။ ကရင္ ရဲေဘာ္ ၂ ေယာက္ က်သြားတယ္။ ၂ ေယာက္က ဒဏ္ရာရျပီး ေဆးရံုမွာ။ က်ေနာ္တို႕ လူ ၄ ေယာက္ ထပ္မရေတာ့။ အလွည့္နဲ႕ အားလံုး ကင္းေစာင့္ေနရတာ` သူရွင္းျပလိုက္ေတာ့ ကိုႏိုင္လည္း ျငိမ္သြားပါေလသည္။
-----
ကိုႏိုင့္ကိုေျပာျပီး သူကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ညစ္ေနမိေလေတာ့သည္။ အစားပ်က္ အအိပ္ပ်က္ နိစၥဓူ၀ လက္နက္ၾကီး လက္နက္ငယ္ မ်ိဳးစံုရဲ႕ ပစ္ခတ္သံေတြၾကားထဲမွာ ရွင္သန္ေနရသည့္ ဘ၀က ငရဲက်ေနသလိုပင္။ ဒါေပသည့္ သည္လမ္းက သူတို႕ ေရြးခဲ့သည့္ လမ္း မဟုတ္ပါလား။ အဘယ္မွ် ၾကမ္းတမ္းၾကမ္းတမ္း ဆက္ေလွ်ာက္ၾကရမည္ မဟုတ္လား။


















-----
တခါတခါလည္း သူ႕ဘာသာသူ ေမးေနမိေသးသည္။ ငါ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ၊ က်ိန္းေသတာ တခုကေတာ့ သူ အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး ေန႕တေန႕ကို ရူးသြပ္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
-----
ဘယ္သူေရးတဲ့ ဘယ္စာအုပ္လဲေတာ့ သူ မမွတ္မိ။ စာအုပ္တအုပ္ထဲမွာ သူ ဖတ္ရဘူးသည္ - ေကာင္းျမတ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာ ရူးသြပ္တဲ့ စိတ္နဲ႕ ကင္းကြာလို႕ ရတာ မဟုတ္ဘူး - ဆိုပဲ။ အဲသည္စာ ဖတ္ျပီးသြားခ်ိန္တုန္းက ေကာင္းျမတ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာ ဘာလဲ။ မေကာင္းျမတ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာကေရာ ဘာတဲ့လဲ။ ေနာက္ျပီး ရူးသြပ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာကေရာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ။ မရူးသြပ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာကေရာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ။ သည္ေမးခြန္းေတြ အတြက္ အေျဖရွာၾကည့္ရင္းက သူ ရူးခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သြားခဲ့ဖူးသည္။
-----
အခုခ်ိန္မွာေတာ့ သည္ ဖလူးခံတပ္အတြင္းမွာ ရွိေနသည့္ သူအပါအ၀င္ သူ႕ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးက ေန႕သစ္တေန႕ကို ျမင္ခ်င္ေနၾကသူမ်ားခ်ည္း မဟုတ္လား။ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ျခင္း၊ ျပည္သူ႕အက်ိဳး ေဆာင္ျခင္းသည္ ေကာင္းျမတ္သည့္ စိတ္ထားနွင့္ ဓြန္တြဲေနသည္ဆိုလ်င္ သူတို႕အားလံုးသည္ ရူးသြပ္သည့္ စိတ္ ရွိေနသူမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေျပာရလ်င္ သူတို႕အားလံုးက သူရူးေတြသာ ျဖစ္ပါသည္။ သူရူးေတြၾကားထဲမွာ သူကလည္း သူရူးတေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။
-----
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနသည့္ လမ္းတလမ္းေပၚမွာ တေန႕ေန႕ ပြင့့္လာမည့္ ပန္းတဖူးကို သယ္ပိုးရင္း မေမာတမ္း ေျပးလႊားေနသည့္ သူရူးတေယာက္ကို သင္ျမင္ခဲ့ဖူးပါလ်င္ -----

(၈-၈-၈၈ အေရးေတာ္ပံု အႏွစ္ ၂၀ ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳ ေရးသားပါသည္။)

No comments: