သူပုန္တေယာက္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ(၄)

ဆက္ မေရးျဖစ္တာ ၾကာေနျပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ ဒိုင္ယာရီကို (၄၆)ၾကိမ္ေျမာက္ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ အထိမ္းအမွတ္ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႕ ဆက္ေရးလိုက္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ က်ေနာ့္ကို တြန္းအားတခုေပးခဲ့တဲ့ ဇူလိုင္၀ိညာဥ္ကို ေရးသားခဲ့တဲ့ မေကသြယ္ကို ေက်းဇူး အထူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။
-----
သည္လိုနဲ႕ သူ႕ အေဒၚ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႕ သူငယ္တန္း မေနခင္ကပင္ သူ စာေတြ ဖတ္တတ္ေနႏိုင္ခဲ့သည္။ သူ႕ လက္ေရးေတြကလည္း ၀ိုင္းစက္လို႕ပင္။ သူ႕ အကိုၾကီးရဲ႕ သူငယ္တန္းစာအုပ္ေတြက သူ႕အတြက္ လက္ေတြ႕ ေလ့က်င့္ေရးကြင္းၾကီး ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူငယ္တန္းကို သူ တက္ရေတာ့ အတန္းပိုင္ ဆရာမကပင္ အံ့ၾသရေလာက္ေအာင္ သူက သူငယ္တန္းစာေတြကို အစအဆံုး အလြတ္ ျပန္အံႏိုင္ေနခဲ့သည္ေလ။ သည္လိုနဲ႕ ေထာင္တြင္းမွ သူ႕အေမ ေရးပို႕ေပးေသာ စာမ်ားနဲ႕ ကဗ်ာမ်ားကို သူ ဖတ္ရႈ နားလည္ႏိုင္ေနေလေတာ့သည္။

ေဖေဖက `ေန`
ေမေမက `လ`
`ၾကယ္`ကေလးလို လက္ကာပ
သား လူေခ်ာလွ - ဆိုသည့္ အေမ့ ကဗ်ာကေတာ့ ရြတ္ဖတ္လို႕လည္း ေကာင္းေနေလေတာ့ သူ႕ ကေလးဘ၀မွာ အျမဲတမ္း ရြတ္ဖတ္ ေနေနမိသည့္ ကဗ်ာ တပုဒ္လည္း ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။

သည္လိုနဲ႕ - ေႏွာင္အိမ္တြင္းမွ ကဗ်ာမ်ား- ဟု အေမက အမည္ေပးထားေသာ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွ အေမေရးပို႕ေပးသည့္ ကဗ်ာမ်ားကို သူ အခါအခြင့္ သင့္သလို ဖတ္ရႈေနရေလသည္။ ဒါေပသည့္ ကေလးဆိုေတာ့လည္း အကုန္လံုးကို သူ နားမလည္ပါ။ သူနားလည္သည္ကေတာ့ တခ်ိဳ႕ကဗ်ာေတြမွာ အေမဆုိလိုတာက...
- သံတံခါးေတြ၊ အုတ္ရိုးေတြ။ သံဆူးၾကိဳးေတြကို ေက်ာ္လႊားျပီး သားကေလးေတြရွိရာကို ေျပးလာခ်င္သည္။ တကယ္တမ္းကေတာ့ လာလို႕မရ။ စိတ္ကပဲ လာလို႕ရသည္။ သည္ေတာ့ အေမက ငွက္ကေလးတေကာင္ ျဖစ္ခ်င္သည္။ ဒါမွလည္း သည္အတားအဆီးေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္လာႏိုင္မည္ မဟုတ္လား။

သည္လိုနဲ႕ တႏွစ္ျပီးတႏွစ္ ရာသီေတြ သစ္သစ္လာခဲ့သလို သူ႕ ဦးေႏွာက္ေတြလည္း ရင့္ရင့္လာခဲ့ေလသည္။ တေန႕မွာ သူ႕မိခင္၏ေမာင္ အၾကီးဆံုးျဖစ္ေသာ သူ႕ဒုတိယဦးေလးကို သူေမးမိသည္။
- ေမေမ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာလဲ ထြဋ္ထြဋ္။
သူ႕ဦးေလးက ျပန္ေျဖသည့္ အေျဖကို အဲသည္တုန္းက သူ ဘ၀င္မက်မိသည္မွာေတာ့ အမွန္ပါေပ။
- ျပန္လာေတာ့မွာပါ သားရယ္။ သိပ္မၾကာေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေန႕လဲေတာ့ ဦးဦးလည္း မသိဘူး။ တေန႕ေန႕ေပါ့ သားရယ္။
သည္လိုနဲ႕ အေမ့စာေတြထဲမွာလည္း သူ ဖတ္ေနရသည္။
- သိပ္မၾကာေတာ့ဘူး သားတို႕ေရ ေမေမ ျပန္လာေတာ့မယ္ သိလား။ ေမေမ ျပန္လာရင္ သားတို႕ဖို႕ မုန္႕ေတြ အမ်ားၾကီး ၀ယ္လာခဲ့မယ္ေနာ္။ ဖိုးဖိုး၊ ဖြားဖြားနဲ႕ မူမူတို႕၊ ယုယုတို႕ စကားကို နားေထာင္ၾက ဟုတ္လား-
ဆိုသည့္ အေမ့စာ တေစာင္ကို ဖတ္ခဲ့ရျပီးသည့္ေနာက္မွာ သတိရတိုင္း အေမ့ကို သူ ေမွ်ာ္ေနမိခဲ့သည္။

ကေလးဆိုေတာ့လည္း ေဆာ့ကစားရင္း အားလံုးကို ေမ့သြားတာမ်ိဳးလည္း ရွိေလသည္ေပါ့။ သို႕ေသာ္လည္း အေၾကာင္း တခုခုေၾကာင့္ (ဥပမာ- အေမဆိုေနက် - နီးဖို႕ရာဆိုရင္ ၀ါဆိုေတာင္မွ ျပာသို နားတြင္ ထားလိုက္ခ်င္- ဆိုသည့္ သီခ်င္းကို အမွတ္တမ့ဲနဲဲ႕ ေရဒီယိုက လာေနတာကို သူ ၾကားလိုက္ရရင္) အေမ့ကို သူ တအားလြမ္းရသည့္ အခ်ိန္အခါမ်ား ရွိေလသည္။ ထိုအခါ ကေလးေပမင့္ သူ အူေတြ လိပ္လိပ္တက္လာတာကိုလည္း သူ ယေန႕ထက္ထိ ခံစားေနရေသးသည္။
- အို- ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမ ျပန္လာေတာ့မွာပါေလ။
ဒီလိုပဲ သူ႕ဘာသာသူ ေျဖသိမ့္ေနေလသည္။

တေန႕သားေတာ့ (သူ႕စိတ္ထင္ ၁၉၇၀ ျဖစ္မည္။ တကယ္ကေတာ့ တညသား ျဖစ္ပါသည္) အေမ တကယ္ကိုပင္ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ အေမ့ကို ေခၚသြားသူမ်ားက ေခၚသြားတုန္းက သူရဲေဘာေၾကာင္စြာ ေခၚသြားခဲ့သလိုပင္ ျပန္ပို႕ ေတာ့လည္း သူရဲေဘာ ေၾကာင္စြာ ညဖက္ၾကီးမွ ျပန္ပို႕ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဒါေပသည့္ အေမေျပာခဲ့သလို သူတို႕အတြက္ မုန္႕ေတြ ပါမလာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မုန္႕ေတြထက္ အေမ့ကို သူ အလိုခ်င္ဆံုး မဟုတ္လား။ မုန္႕ေတြကိုလည္း သူ သတိမရပါ။ အေမ့ကိုသာ တင္းတင္း က်ပ္က်ပ္ၾကီး ဖက္ထားရင္း သူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္ေလ။ ညတိုင္း အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္မွာ သူ႕ကို ပံုေျပာေပးရသည့္ သူ႕ အေဒၚႏွစ္ေယာက္ကိုပင္ သူ သတိမရေတာ့ပါ။ ထိုေန႕က သူ႕ဘ၀မွာ အေပ်ာ္ရႊင္ရဆံုး ေန႕တေန႕ ျဖစ္ခဲ့သည္ေလ။ ေပ်ာ္လြန္းလို႕ အေမ အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည့္ေန႕က သူ ငိုသလား အေမ ငိုသလား ဆိုသည္ကိုပင္ သူ မမွတ္မိေတာ့ေခ်။

ေနာက္တေန႕ သူ ေက်ာင္းသြားေတာ့ ေတြ႕သမွ် သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကို သူ ၾကြားေနမိေလသည္။
- မေန႕ညက ငါ့အေမ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတယ္ သိလား။
သူ႕မ်က္ႏွာက ျပံဳးျပံဳးၾကီးလည္း ျဖစ္ေနေလသည္။ ဒါေပသည့္ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ သိပ္နားလည္ၾကဟန္ မတူပါ။ တေယာက္က သူ႕ကို ေမးေလသည္။
- မင္းအေမက ဘယ္သြားေနလို႕လဲ။
သူ႕ အေျဖကလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ပါသည္။
- သိဘူးကြ။
တခါတခါ သူကလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ပါေပ။
အတန္းထဲေရာက္ေတာ့ သူ႕ဆရာမ စားပြဲနားကိုသြားရင္း
- မဂၤလာပါဆရာမ။ သားေမေမ မေန႕ညက ျပန္ေရာက္လာတယ္ သိလား။
ဆရာမကေတာ့ သူ႕မိသားစု အေၾကာင္းကို သိထားေလသည္လား မသိဘူးလားေတာ့ သူလည္း မသိပါ။ ဒါေပသည့္
- ဟုတ္လား သား။ အခု သား သိပ္ေပ်ာ္သြားျပီေပါ့ ဟုတ္လား -
ဆိုသည့္ ဆရာမ၏ စကားေလး တခြန္းနဲ႕ပင္ သည္ဆရာမကို သူ သိပ္ခ်စ္သြားသည္ေလ။
- ေၾသာ္ ဆရာမက ငါ့ကို နားလည္သားပဲေနာ္။
ဆရာမနံမည္ ေဒၚတင္တင္-ဆိုသည္ကို သူ႕ အသည္းထဲမွာ စြဲသြားေတာ့ေလသည္။ သူ႕ ပထမတန္း အတန္းပိုင္ ဆရာမ ေဒၚတင္တင္။ ဘယ္ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူကပဲ ေမးေမး Who is your favorite teacher? ဆိုလ်င္ - ေဒၚတင္တင္ ပါေပ။

-----

အေမ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္လာကတည္းက အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ အေမ့နားမွာပဲ သူ ကပ္ေနခဲ့သည္။ သည္လိုနဲ႕ တေန႕သားေတာ့ စာအုပ္ဘီရိုေတြ ထားသည့္ အခန္းမွာ အေမ ပစၥည္းေတြ ရွင္းေနတာ သူေတြ႕ ရေလသည္။ စာအုပ္ေတြ၊ စာရြက္ေတြ၊ ဓါတ္ပံုေတြ၊ ေနာက္ ရင္ထိုးတံဆိပ္ေလးေတြ၊ အိုး-ပစၥည္းအမ်ိဳးစံုပါပဲ။ သူလည္း စိတ္၀င္စားမိသြားျပီး ေလွ်ာက္ၾကည့္ေလသည္။ သည္မွာ သူ ပထမဆံုး စိတ္၀င္စားသြားသည္က ရင္ထိုးတံဆိပ္ေလးတခု။
- မာမာ ဒါဘာလဲ ဟင္...။
တံဆိပ္ကေလးက ေရႊေရာင္ေလးလက္ေနသည္။ ကမၻာလံုးပံုလည္း ပါသည္။ စာအုပ္တခုပံုလည္းပါသည္။ (ဒါေပသည့္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေသးစိပ္ သူ မမွတ္မိေတာ့။ ႏွစ္ေတြက ၄၀ နီးပါးရွိေနျပီ မဟုတ္လား။)
- အဲဒါ ႏိုင္ငံတကာေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢတံဆိပ္ သားရဲ႕။
အေမ့ အေျဖကိုလည္း သူ နားမလည္ပါ။ ႏိုင္ငံတကာ-ကိုလည္း သူမသိ။ သမဂၢ-ကိုလည္း သူ မသိေခ်။ ဒါနဲ႕ တံဆိပ္ေလးကို လက္က သူ ခ်လိုက္ျပီး ေနာက္ထပ္ သူ စိတ္၀င္စားမိသည့္ စာရြက္တခုကို သူ ေကာက္ကိုင္လိုက္မိသည္။ စာရြက္ေပမယ့္ ရိုးရိုးစာရြက္ မဟုတ္၊ အျဖဴေရာင္ကတၳဴျပားတခုျဖစ္ျပီး ေဘာင္တခုလံုးမွာ ေရႊေရာင္ ေဖာင္းၾကြ ကႏုတ္ေတြ ခတ္ထားေလသည္။ စာရြက္ေပၚက စာေတြကို ဖတ္ၾကည့္မိေတာ့ အေဖ့နံမည္နဲ႕ အေမ့နံမည္ကို သူေတြ႕ရေလသည္။
- မာမာ ဒါက ဘာလဲ ဟင္။
- ဒါ သားေဖေဖနဲ႕ ေမေမ့ လက္ထပ္ စာခ်ဳပ္ေလ သားရဲ႕။
လက္ထပ္တာကိုေရာ စာခ်ဳပ္-ဆိုတာကိုေရာ ထို အခ်ိန္က သူ မသိေသးပါ။ သူ သိတာကေတာ့
- အေဖက အိမ္မွာလည္း မရွိဘူး။
သည္မွာ အေမ့ကို ေမးဖို႕ သူ သတိရသြားေလသည္။
-ဒါနဲ႕ ေဖေဖက ဘယ္မွာလဲ မာမာ။ သားလည္း တခါမွ မေတြ႕ ရဘူး။
သည္ေမးခြန္းေနာက္မွာေတာ့ အေမက သူ ရွင္းေနသည့္ ပစၥည္းပံုထဲမွ ဓါတ္ပံု တထပ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ရင္း -
- ဒီမွာ သား ေဖေဖ ဓါတ္ပံုေတြရွိတယ္။
အေမေပးလာသည့္ ဓါတ္ပံုမ်ားကို လွမ္းယူရင္းက အေမ့ကို သူထပ္ေမးလိုက္ျပန္သည္။
- ေဖေဖက အခု ဘယ္မွာလဲ မာမာ။
- တေနရာရာမွာေပါ့ သားရယ္။ ဒီကေန ဟိုးအေ၀းၾကီး တေနရာရာမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သားတို႕ကို သူက သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။
အေမ့စကားကို သူ နားလည္သလိုလို နားမလည္သလိုလို ျဖစ္ေနေလသည္။ ဒါကို အေမက သိဟန္တူသည္။
- ဒီမွာ ၾကည့္၊ သား ေဖေဖ့ပံုေတြ။
ေျပာရင္း အေမက ဓါတ္ပံုတခု ဆြဲယူလာျပသည္။ ဓါတ္ပံုထဲမွာက ခြပ္ေဒါင္း အလံတခုနဲ႕အတူ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခန္႕ လူရြယ္တအုပ္ လက္သီးလက္ေမာင္းေတြဆန္႕တန္းျပီး ေအာ္ဟစ္ေနၾကသည္ကို သူေတြ႕ရသည္။
- ေဖေဖက ဘယ္မွာလဲ ဟင္။
- ဒီမွာ သားရဲ႕။
အေမ ေထာက္ျပသည့္ ကတံုးဆံေတာက္နဲ႕ လူတေယာက္ရဲ႕ ပံုကို ၾကည့္ရင္း -
- ေအာ္ ဒါ ငါ့အေဖပဲ- လို႕ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိေသာ္လည္း သူ ဆက္ေတြးျဖစ္ေနမိသည္က
- အေဖနဲ႕ သည္လူေတြက ဘာျဖစ္လို႕ ေအာ္ေနၾကတာလဲ။
- ေဖေဖနဲ႕ ဒီလူေတြက ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ မာမာ၊ ဘာျဖစ္လို႕ သူတို႕ ေအာ္ေနၾကတာလဲ။
- ေအာ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး သားရဲ႕ ဆႏၵျပရင္း ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ တိုင္ေနၾကတာ။
- အား ေမးေလ ရႈပ္ေလ ျဖစ္လာျပီ-ဟု
သူ ေတြးေနမိသည္။
- ဆႏၵျပတယ္ဆိုတာ ဘာလဲ။ ေၾကြးေၾကာ္သံဆိုတာ ဘာလဲ။
သည္လိုနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ မဆံုးႏိုင္ေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို အေမက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျဖဆိုရင္း ေန႕တိုင္းနီးပါး သမိုင္းတခု၏ ၾကိဳးထံုးမ်ားကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သူ႕ကို ျဖည္ျပခဲ့ေလသည္။ ဓါတ္ပံုေတြကလည္း အေထာက္အကူ ျပဳေနေတာ့ - ဒါက ဦးဗေဆြေလး၊ ဒါက ဦးဘေကာင္း၊ ဒါက ဦးေအာင္သိမ္းႏိုင္၊ ဒါက ဦးလွၾကည္၊ ဒါက ေဖေဖ၊ ဒါက ေမေမ၊ ဒါက ဦးတင္ေမာင္၀င္း၊ ဒါက ဦးညိဳ၀င္း - စသည္ျဖင့္ ဓါတ္ပံုေတြကတဆင့္ လူေတြအားလံုးကို သူ ရင္းႏွီးေနခဲ့ေတာ့သည္။

သည္လိုနဲ႕ ဆဲဗဲင္းဂ်ဴလိုင္၊ ဗကသ၊ တကသ၊ တပ္ဦး၊ ဒီအက္စ္အို၊ သမဂၢ၊ ခြပ္ေဒါင္းအလံ၊ အိုးေ၀မဂၢဇင္း၊ စိန္ပန္းျပာ၊ မႏၱေလးေဆာင္၊ စစ္အစိုးရ၊ အၾကမ္းဖက္ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းမႈ၊ ယူနီယံအေဆာက္အဦး၊ ဗံုးခြဲမႈ၊ ရာေက်ာ္ေက်ာက္တိုင္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈ။ သူ႕ရင္ထဲမွာ အုပ္ခ်ပ္ေတြ တထပ္ျပီးတထပ္ စီထပ္ထားေသာ အေဆာက္အအံုတခုက ျဖစ္တည္ လာခဲ့ေလေတာ့သည္။

သမိုင္းေတြကို ျပန္ေျပာျပေနခ်ိန္မွာေတာ့ အေမက သူ႕မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ေခ်။ အေ၀းတေနရာဆီကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ေျပာေနေလ့ ရွိသည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ရဲ႕ ဇူလိုင္လ ၈ ရက္ေန႕မွာ သမဂၢ အေဆာက္အဦးမွာ က်င္းပဖို႕ စီစဥ္ထားတဲ့ အေဖနဲ႕အေမ့ရဲ႕ မဂၤလာ ဧည့္ခံပြဲ၊ သမဂၢရံုး အေပၚထပ္မွာ အေဖနဲ႕အေမ့အတြက္ စုပံုထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြရဲ႕ မဂၤလာလက္ဖြဲ႕ ပစၥည္းေတြ၊ အခမ္းအနားမွာ ေျပာဖို႕ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေဖနဲ႕အေမ့ရဲ႕ စကား။ အားလံုးဟာ ဆဲဗဲင္းဂ်ဴလိုင္ အေရးေတာ္ပံုၾကီးကို အၾကမ္းဖက္ ပစ္ခတ္ျဖိဳခြင္းခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ရူးသြပ္မိုက္မဲတဲ့ အာဃာတနဲ႕ ေဖါက္ခြဲ ဖ်က္ဆီး ပစ္လိုက္တဲ့ ယူနီယံအေဆာက္အဦးနဲ႕အတူ တစစီ ျဖစ္သြားရပံုေတြ။

သည္လိုနဲ႕ အိမ္ေထာင္ဦးအစမွာကတည္းက စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ တကြဲတျပားျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အေဖနဲ႕ အေမ့ရဲ႕ဘ၀က ၾကမ္းတမ္းလွသည္ကို သူ သိရွိ ခံစားလာခဲ့ရသည္။ ဆဲဗဲင္းဂ်ဴလိုင္တေစၦက သူ႕မိခင္နဲ႕ဖခင္ကို ေျခာက္ခဲ့သလို သူ႕ကိုလည္း ေျခာက္ခဲ့ပါေလသည္။ ၇ ႏွစ္သားမွာ သူ သူပုန္ ျဖစ္ခဲ့ပါျပီ။ ဒါေပသည့္ ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ သူက ငယ္ေသးသည္ မဟုတ္လား။ သူက စာအုပ္ သူပုန္သာ။

ကမၻာကို ကိုင္လႈပ္ေသာ ထိုဆယ္ရက္၊ သံမဏိ သူရဲေကာင္းမ်ား၊ တရုပ္ျပည္သူ႕ သူရဲေကာင္းမ်ား၊ အလံမလဲစတမ္း - စသည့္ သူ႕အတြက္ ဖတ္ရႈလို႕ ေကာင္းလြန္းလွေသာ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ခဲ့သည့္ သူရဲေကာင္းတို႕၏ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္မ်ား။

ေခ်ာအိရဲ႕ -

ေအာင္လံနီ လႊင့္ထူမည္၊
ဇြဲသတၱိနဲ႕ ရဲေသြးနီ၊
ဖက္ဆစ္ ဘီလူး ေခြးရူးဆီ၊
အေသသတ္ၾကဖို႕ ရင္ေကာ့ ခ်ီလာျပီ။
ေသနတ္ကိုဆြဲ တိုက္ခဲ့သည္
အလံမလွဲ ႏိုင္ေအာင္ပဲ ဇြဲနဲ႕ တိုက္ရမည္၊
ေသနတ္မရွိရင္ ဓါးနဲ႕ခုတ္မည္၊
ဓါးမရွိရင္ တုတ္နဲ႕ရိုက္မည္၊
တုတ္ကို ခ်ိဳးရင္ လက္သီးစာ ေၾကြးမည္၊
လက္ကို ခ်ဳပ္ရင္ ေျခနဲ႕ ကန္မည္၊
ေျခေတြျဖတ္လည္း ေခါင္းရွိေသးသည္၊
ေခါင္းနဲ႕ေ၀ွ႕ရမည္၊

- ဆိုေသာ
သူ႕ကို အေမ ဆိုဆိုျပေနသည့္ သီခ်င္းထဲမွ ေလွခြက္ခ်ည္းက်န္ အလံမလွဲစတမ္း စိတ္ဓါတ္မ်ား သူ႕ ေသြးေၾကာေတြထဲ စီး၀င္ လည္ပတ္ေနခဲ့ပါျပီ။

-----

အေ၀းကို ေငးၾကည့္ရင္း သမိုင္းဆက္ထံုးမ်ားအား သူ႕ကို ျဖည္ျပေနေသာ သူ႕မိခင္ကို ေနာက္ေက်ာဖက္မွ သူ အသာ ေပြ႕ဖက္ရင္း -
- မာမာ ေညာင္းေနျပီ။ ေမွာက္ေမွာက္ သား နင္းေပးမယ္။- ဆိုေတာ့
- သားရယ္ အခုေနဆို သား ေဖေဖက မာမာ့ထက္ ပိုေညာင္းေနမွာပါကြယ္။
- ဒါဆို ေဖေဖက ဘယ္မွာလဲ ဟင္။
- သား ေဖေဖကို သား ေတြ႕ခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ႏွစ္ခါေတာင္။ တခါက သားနဲ႕ မာမာနဲ႕။ ေနာက္တခါကေတာ့ သားေရာ သားကိုၾကီးပါ ပါတယ္။ သားက ငယ္လြန္းေသးေတာ့ မမွတ္မိေသးတာ။
သည္လိုနဲ႕ အေမက ဧရာ၀တီ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚမွာ အေဖ့ကို သူတို႕ သြားေတြ႕ခဲ့ရပံုေတြကို သူ႕ကို ျပန္ေျပာျပေနေလသည္။

(ဆက္ေရးပါဦးမယ္)

- ေအာင္သာငယ္ -