သူပုန္တေယာက္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ (၁၃)

ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ က်ေနာ့ကို အားလံုးက ၀ိုင္းျပီး ဟား..ေနၾကပါေရာလား။ - ဒီေကာင္ကြာ အစေလး ရွပ္မွန္သြားတာကို ျပဴးတူးျပဲတဲနဲ႕ ဆရာ က်ေနာ့္ကို မွန္သြားျပီလား မသိဘူး ဆိုျပီး အိုဗာဟက္ထဲ ေျပး၀င္လာတာကြ - ဆရာစိုးျမင့္က က်ေနာ့္ကို ဟာသ လုပ္ေနရဲ႕.. - မင္းကို ရွပ္သြားတာ အိတ္တီဖိုး ျဖစ္မယ္ကြ - ကိုိကိုေလးကလည္း ၀င္ေျပာင္ပါေသးတယ္။ - အာ.. မဟုတ္ပါဘူး တရာ့ႏွစ္ဆယ္ ျဖစ္မွာပါ - ရဲေဘာ္ သန္းစိန္ကလည္း ၀င္ပါလိုက္ပါေသးတယ္။ ေဆးမွဴး ၀င္းတင့္ဟန္ကေတာ့ က်ေနာ့္ေခါင္းကို ကိုင္ျပီး ငယ္ထိပ္ေပၚက ဆံပင္ေတြ ျပတ္ျပီး ေျပာင္ေနတဲ့ ေနရာကို ေသခ်ာ ၾကည့္ျပီးေတာ့ - ပိြဳင့္ဖိုက္ျဖစ္မယ္ဗ်၊ ေသြးေလးေတြ ေျခာက္ေနတာ နံပတ္ ဖိုက္နဲ႕တူတယ္- နဲ႕ တေယာက္တေပါက္ ေလွ်ာက္ေျပာင္ေနၾက ေတာ့တာပါပဲ။ - ေအးပါ.. နင္တို႕ ငါ့ကိုေနာက္ေန။ နင္တို႕ ပစ္က်င္းမွာ ထိုင္မွ အိတ္တီ၀မ္း တည့္တည့္က်ကြဲလိမ့္မယ္ - က်ေနာ္က ေျပာရင္းနဲ႕ စားဖိုဆီ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ ထမင္းထုပ္သြားယူရင္းနဲ႕ ေနာက္တန္းက ေရဆိပ္မွာ ေရခ်ိဳးၾကတုန္း ရဲေဘာ္ေတြ အားလံုးက က်ေနာ့္ကို ၀ိုင္းေနာက္ ေနၾကတာပါ။ က်ေနာ္တို႕မွာလည္း ေပ်ာ္စရာက ဒါပဲ ရွိတာကိုး။ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ေနာက္ေျပာင္ရင္းနဲ႕ပဲ ေပ်ာ္ေနၾကရတာ။

ေနာက္ေတာ့ ထမင္းထုပ္ေတြ သယ္ျပီး ထိပ္တိုက္ကို က်ေနာ္တို႕ ျပန္တက္လာေတာ့ လက္နက္ငယ္ ပစ္သံေတြ ၾကားေနရပါတယ္။ - ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာတုန္း ဟ - ရဲေဘာ္ကိုကိုေလးက က်ေနာ့္ကို လာေမးေနေတာ့ - ဘယ္သိမလဲဟ... ေလွ်ာက္ေျမာင္းတူးေနတဲ့ ေကာင္ေတြကို ေတြ႕လို႕ ပစ္ေနတာေနမွာေပါ့ - (မနက္ဖက္နဲ႕ ေန႕လည္ဖက္ လက္နက္ၾကီးေတြ အပစ္အခတ္ ရပ္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရန္သူေရာ က်ေနာ္တို႕ေရာ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြ ျပန္တူးၾက၊ အိုဗာဟက္ေတြ ေျမျပန္ဖို႕ၾက လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ အခ်ိန္မွာ စနိုက္ပါေတြ မွန္ေျပာင္းနဲ႕ ၾကည့္ျပီး ျမင္ရတဲ့သူကို ေစာင့္ပစ္တတ္ၾကပါေသးတယ္။ အပစ္ခံရတဲ့သူကလည္း လွမ္းပစ္တယ္လို႕ ထင္တဲ့ ေနရာေတြကို မွန္းျပီး ျပန္ပစ္တတ္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္က ေျပာရင္း တခု သတိရတာနဲ႕ အားလံုးကို ေျပာျပမိပါေသးတယ္။ - ေဟး ... ခု တို႕ ျပန္ရင္ စက္လတ္ အိုဗာဟက္ အ၀ိုင္း ႏွစ္ခုနားက ျပန္ရင္ ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ၾကေနာ္။ ဆရာေဇာ္ခက္လည္း ေျပာထားတယ္ ကာဘိုင္ ႏွစ္လက္နဲ႕ ထိုင္ျပီး ေစာင့္ပစ္ေနတယ္လို႕ ေျပာတယ္ - (ေျပာရရင္ ပံုမွန္အားျဖင့္ က်ေနာ္တို႕ဟာ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြထဲကေန ေလွ်ာက္ေလ့ မရွိပါဘူး။ ရိုးရိုး ေျမျပင္ကပဲ ေလွ်ာက္သြားေနၾကတာပါ။ အပစ္အခတ္ရွိမွ - သို႕မဟုတ္ - လက္နက္ၾကီးေတြ ပစ္ေနမွသာ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြထဲ ဆင္းၾကတာကိုး။ အဲေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ေနာက္တန္းမွာ ေရသြားခ်ိဳး၊ စားဖိုက ထမင္းထုပ္ေတြ သယ္ျပီး ျပန္လာတဲ့ အခါတိုင္း ရိုးရိုး ေျမျပင္ကေန ျဖတ္သြားေလ့ရွိတဲ့ ေနရာတခုရွိပါတယ္။ ေနာက္တန္းကေန တည့္တည့္ ေလွ်ာက္ျပီး တက္လာ၊ အဲေနရာ ေရာက္ရင္ ကြန္ကရစ္ အိုဗာဟက္အ၀ိုင္းတခုကို ေတြ႕တာနဲ႕ ဘယ္ဖက္ကို ေကြ႕ျပီး ေလွ်ာက္၊ ျပီးရင္ ေနာက္ ကြန္ကရစ္ အိုဗာဟက္ အ၀ိုင္းတခုကို ေတြ႕ရင္ ညာဖက္ ျပန္ေကြ႕ေလွ်ာက္ရတဲ့ေနရာပါ။ အဲ ကြန္ကရစ္ အိုဗာဟက္ ႏွစ္ခုလံုးမွာ စက္လတ္ေတြ ရွိပါတယ္။ အဲေနရာက အယ္လ္ပံုသ႑ာန္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာပါ။ အဲမွာ ဘယ္ဖက္ကို ေကြ႕ျပီး စေလွ်ာက္ရတဲ့ ေနရာကေန ၾကည့္ရင္ ရန္သူ ေနရာယူထားတဲ့့ ေနရာေတြကို လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရန္သူက ေစာင့္ျပီး ပစ္တတ္တဲ့ ေနရာတခု ျဖစ္ေနပါတယ္၊ အဲေနရာကေတာ့ ဖလူးစခန္းရဲ႕ ထိပ္တိုက္ မဟုတ္ေပမယ့္ အိုမီဂါပံုရွိေနတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္အတိုင္း ၀ိုက္ဆင္းလာတဲ့ ေဘးတိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္ေတြ ရွိေနတဲ့ ေနရာအမ်ားစုက ပံုမွန္ ေျမျပင္ထက္ ၇ ေပ ၈ ေပေလာက္ အနည္းဆံုး ျမင့္ေနေပမယ့္ အဲေနရာကေတာ့ ေျမကလည္း တညီတည္းလိုလို ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရန္သူ ေနရာယူထားတဲ့ ေနရာနဲ႕ တေျပးညီတည္းလို ျဖစ္ေနတာမို႕ က်ေနာ္တို႕ ဖက္က လႈပ္ရွား သြားလာေနတာမွန္သမွ်ကို ရန္သူက ျမင္ေနရတဲ့ေနရာပါပဲ)

ဒီလိုနဲ႕ ေလွ်ာက္လာေနရင္းနဲ႕ လက္နက္ငယ္သံေတြကို က်ိဳၾကား က်ိဳၾကား ၾကားေနရပါတယ္။ စက္လတ္ အိုဗာဟက္ေတြနား ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ခဏေတာ့ ရပ္လိုက္ပါေသးတယ္။ အေျခအေန ၾကည့္ၾကည့္တာေပါ့ေလ။ ဆက္မေလွ်ာက္ေသးပဲ က်ေနာ္တို႕ အေရွ႕ဖက္ဆီက ေတာစပ္ဖက္ကို ၾကည့္လိုက္ပါေသးတယ္။ ဆရာစိုးျမင့္၊ ရဲေဘာ္ႏိုင္ႏိုင္နဲ႕ ေဆးမွူး ၀င္းတင့္ဟန္တို႕ကေတာ့ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြထဲကေန သြားႏွင့္ၾကပါျပီ။ သူတပါးထက္ ထူးခ်င္တဲ့ က်ေနာ္ရယ္၊ ရဲေဘာ္ ကိုိကိုေလးရယ္၊ ရဲေဘာ္ သန္းစိန္ရယ္သာ အဲ ေျမေပၚက ေလွ်ာက္ဖို႕ လုပ္ေနတာပါ။ အမွန္က လက္နက္ငယ္သံေတြ ၾကားေနရျပီပဲ။ က်ေနာ္တို႕ မသြားသင့္ေတာ့ဘူး။

ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္က စျပီး ေလွ်ာက္တာပါ။ - ပစ္ရင္ေတာ့ ေျပးၾက ေဟ့... - က်ေနာ္က ေျပာရင္းနဲ႕ ခပ္သုတ္သုတ္ စေလွ်ာက္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ ေနာက္မွာ ရဲေဘာ္ သန္းစိန္၊ သူ႕ေနာက္မွာက ရဲေဘာ္ ကိုိကုိေလး။ က်ေနာ္တို႕ ေလွ်ာက္စေတာ့ ဘာသံမွ မၾကားရပါဘူး။ ခပ္ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ေနရင္းနဲ႕ အိုဗာဟက္ ႏွစ္ခုရဲ႕ အလယ္ကို က်ေနာ္တို႕ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ စျပီး အပစ္ခံရတာပါ။ ဖန္း-ဖန္း-ဖန္း-ဖန္း-ဆိုတဲ့ အသံနဲ႕အတူ တုတ္-တုတ္-တုတ္-တုတ္-ဆိုတဲ့ အသံကိုပါ ၾကားလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေျပးျပီ။ ဖေနာင့္နဲ႕ တင္ပါး တသားထဲေပါ့။ ထမင္းထုပ္ေတြကေတာ့ လက္မွာ ဆြဲလ်က္သား။ ေရွ႔မွာ ျမင္ေနရတဲ့ စက္လတ္အိုဗာဟက္ထဲ အသားကုန္ေျပးျပီး ၀င္ရေတာ့တာ။ အထဲက ကရင္ ရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ လန္႕သြားတယ္ ထင္ပါ့။ - ေယာက္ဖ ဘာျဖစ္တာလဲဟ- တဲ့ ။ သူတို႕လည္း ထမင္းစားေနၾကတုန္း။ - ပစ္တယ္ေလ အေက်ာ္ (ကရင္လို အကို) - က်ေနာ္က ေဟာ..ဟဲ..ဆိုက္ေနတဲ့ ၾကားထဲက ျပန္ေျပာေတာ့ - နင္တို႕က လမ္းမွ မယူတာ -တဲ့။

ရဲေဘာ္သန္းစိန္လည္း အဲ အိုဗာဟက္ထဲ ဒိုင္ဗင္တပိုင္း ထိုးထည့္ျပီး ေရာက္လာတယ္။ - ထမင္း တထုပ္ေတာ့ သြားျပီ -တဲ့ ။ ရဲေဘာ္ ကိုိကိုေလးကေတာ့ ေနာက္ဘက္က အိုဗာဟက္ထဲ ျပန္လွည့္ေျပးသြားတယ္လို႕ သူက ေျပာပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဘယ္သူမွ မထိခိုက္ဘူး ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာရတာေပါ့ေလ။ အဲလိုနဲ႕ပဲ ေနာက္ မိနစ္ အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္တို႕ သံုးေယာက္လံုး ထိပ္တိုက္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ေန႕မ်ားမေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အသက္နဲ႕ကိုယ္ အိုးစားကြဲမယ့္ ေနရာေတြကိုေရွာင္ရင္း ေလွ်ာက္ေျမာင္းမ်ားအတိုင္းသာ အသက္ ဉာဏ္ေစာင့္ လုပ္ခဲ့ပါေၾကာင္း...။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)