ေနာက္လမွ ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္

လာလည္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး မဂၤလာပါ
အိမ္ေျပာင္းေနလို႕ ေနာက္လမွပဲ အြန္လိုင္းကို ျပန္လာႏိုင္ပါမယ္
အားလံုးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္

ဘယ္သူ႕မွ ေမွ်ာ္မေနနဲ႕ ကိုယ့္မီး ကိုယ္ျငႇိမ္း

အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ဂမ္ဘာရီလည္း ျပန္ပါျပီ။

ဒီလိုပါပဲ-ေဒၚလာစားျပီး ကုလ အက်ိဳး ထမ္းေနရတဲ့သူေတြ ဆိုေတာ့ သြားလိုက္ ျပန္လိုက္ေပါ့ေလ။ ဗမာ့ အက်ိဳးကို ထမ္းေနတာမွ မဟုတ္တာ။ ျပီးရင္ သူ႕လစာ သူထုပ္ျပီး ကုလ အက်ိဳးကိုပဲ ဆက္ထမ္းေနမွာေပါ့။ ဘေလာ့ တကာမွာလည္း သူ႕လုပ္ရပ္ကို ေဖာ္ျပ၊ သူ႕သမိုင္းကို ေဖာ္ျပေနၾကတာပါ။ အဲလို ေရးသားေနၾကတာကို ေတြ႕ၾက ဖတ္ၾကရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီမွာ ဂမ္ဘာရီ အေၾကာင္း မေျပာပါဘူး။ သိခ်င္ရင္ တျခား ဘေလာ့ေတြမွာ သြားဖတ္ၾကပါ။ ဒီမွာ တခုဖတ္ၾကည့္ေပါ့ေလ။ ဟင္းလင္းျပင္မွာ ဒီလို ေရးထားပါတယ္။

က်ေနာ္တို႕ ျပည္သူလူထု တရပ္လံုးဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ခ်င္လွပါျပီ။ သို႕ေသာ္လည္း လြတ္ေျမာက္ဖို႕ လမ္းဟာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ေနွာင့္ေႏွးေနပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ဟိုလူ႕ အကူအညီ ရႏိုး ဒီလူ႕ အကူအညီ ရႏိုးနဲ႕ လည္ပင္း တဆန္႕ဆန္႕ လုပ္လာတတ္ၾကတာ ဓမၼတာပါပဲ။ ကုလသမဂၢ တပ္ၾကီးပဲ လာေတာ့မလား၊ အေမရိကန္ တပ္ၾကီးပဲ လာေတာ့မလား၊ လာပါေစ၊ ဘယ္သူလာလာ တို႕ ဒုကၡေတြက လြတ္ရင္ ျပီးေရာ။ အီးယူက အကူအညီ ရရင္ ေကာင္းမယ္၊ ဂ်ပန္က ဖိအားေပးမွပါ၊ တရုပ္ကို ေလာ္ဘီ လုပ္ရင္ေကာင္းမယ္၊ အိႏိၵယကလည္း ဖိအားေပးရင္ ဘယ္လိုလဲ၊ ေအစီယံက နည္းနည္း တြန္းအား ေပးလိုက္ ရင္လည္း ေကာင္းမယ္၊ စိတ္ဆႏၵေတြကေတာ့ ဒီလိုပဲ စဥ္းစားမိမွာပါ။ အားလံုးက မီးေလာင္ေနတာကိုး။

ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်ား - အားလံုး ေကာင္းပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း က်ေနာ့္ တဦးတည္း သေဘာအရ ေျပာရရင္ေတာ့ - ဘယ္သူမွ လာမွာ မဟုတ္ပါ ခင္ဗ်ား။ ကုလသမဂၢ တပ္ၾကီးလည္း လာမွာ မဟုတ္သလို အေမရိကန္ တပ္ၾကီးလည္း လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ထပ္ေျပာပါဦးမယ္ - ဘယ္သူမွ လာမွာ မဟုတ္ပါခင္ဗ်ား။ ကမၻာ့ ရြာၾကီးမွာ က်ေနာ္တို႕ အိမ္က မီး သူမ်ားအိမ္ကို မကူးမခ်င္း ဘယ္သူမွ လာျငိမ္းမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တျခား အိမ္ေတြကို ကူးေလာက္ေအာင္ အိမ္ခ်င္း မနီးဘူး ဆိုတာ ကုလသမဂၢေရာ၊ အေမရိကန္ေရာ၊ အီးယူေရာ၊ ဂ်ပန္ေရာ၊ တရုပ္ေရာ၊ အိႏိၵယေရာ၊ ေအစီယံေရာ သိပါတယ္။ ကိုယ့္အိမ္ကမီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ျငိမ္းရမွာပါ။

က်ေနာ့္ အေနနဲ႕ကေတာ့ ဒီမွာ ၄ ခ်က္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ (၁) ကုလသမဂၢ၊ (၂)အေမရိကန္အပါအ၀င္ ဥေရာပနဲ႕ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ား၊ (၃)ရုရွားနဲ႕တရုပ္၊ (၄)ေအစီယံအပါအ၀င္ ဆက္စပ္ေနေသာႏိုင္ငံမ်ား - ဆိုျပီး ေျပာခ်င္ပါတယ္။

၁၊ ကုလသမဂၢ

ဗမာျပည္အေရးကို ကုလသမဂၢၾကီးက ေျဖရွင္းေပးလိမ့္မယ္လို႕ုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမွ်ာ္လင့္ပါေလနဲ႕ခင္ဗ်ား။၊ ဗမာျပည္အေရးနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ နံပတ္ ထရီလီယံ တသိန္းသာ ျပည့္သြားပါ့မယ္။ ေၾကျငာ စာရြက္ေတြ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို အမ်ားၾကီး လိုက္ဖတ္ေနရတာသာ အဖတ္တင္ပါလိမ့္မယ္။ ဗမာျပည္ အေရးကေတာ့ ေျပလည္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္လည္း ကုလသမဂၢက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ေၾကျငာခ်က္ေတြ ထပ္ထုတ္ေနဦးမွာပါ။ ဘာလို႕ဆို သူတို႕ အလုပ္က ဒါေလးပဲရွိတာကိုး။ ခင္ဗ်ာမ်ားမွာ ေဒၚလာ စားျပီး လုပ္ေနရတာကိုး။ က်ေနာ္တို႕ ဗမာျပည္သူေတြလို ငတ္ငတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႕ အသက္ရွင္ေနရတာမွ မဟုတ္တာ။ ေၾကျငာခ်က္ေတြ ထုတ္မယ္ - ဗမာျပည္၌ ျဖစ္ေပၚေနေသာ အေျခအေနမ်ားနွင့္ ပတ္သက္၍ ကုလသမဂၢအဖြဲ႕ၾကီး အေနျဖင့္ ထံုးစံအတိုင္း အလြန္အမင္း ၀တ္ေက်တမ္းေက် စိုးရိမ္ပူပန္မိပါေၾကာင္း။ ျပီးရင္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ လႊတ္မယ္၊ မလႊတ္ရင္ အမ်ား ေျပာတာခံရမွာကိုး။ အမ်ား အေျပာေတာ့ မခံႏိုင္ပါဘူး - လခစားထဲက တေယာက္ေယာက္ကိုေတာ့ ကုလ ကိုယ္စားလွယ္ အထူးသံတမန္ ဆိုျပီး ထံုးစံအတိုင္း ၀တ္ေက် တမ္းေက် လႊတ္လိုက္ဦးမယ္ - ဒါပါပဲ ကုလသမဂၢက လုပ္ေနတာ။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ရွိသြားျပီ။ အဲေတာ့ ကုလသမဂၢကို ေမွ်ာ္မေနၾကပါနဲ႕ေတာ့။ ျပီးေတာ့ ကုလသမဂၢေၾကာင့္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ သြားခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံရယ္လို႕ကမၻာ့သမိုင္းမွာလည္း မရွိေသးပါဘူး။

၂၊ အေမရိကန္ အပါအ၀င္ ဥေရာပနဲ႕အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ား

အေမရိကန္ကေတာ့ ကမၻာ့ ပုလိပ္ၾကီး။ အၾကီးဆံုး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံၾကီး။ ေနရာတကာမွာ သူ႕ေျခ သူ႕လက္။ ဆိုေတာ့ - ဗမာျပည္ကိစၥလည္း သူ ၀င္ပါရမွာေပါ့ေလ။ ဟုတ္ပါတယ္။ သူ ၀င္ပါပါတယ္။

သို႕ေသာ္လည္း သူနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ေသေသခ်ာခ်ာလည္း ျပန္ေလ့လာဖို႕လိုပါလိမ့္မယ္။ ၁၉၆၂ ေန၀င္း အာဏာသိမ္းျပီးကတည္းက ဗမာျပည္မွာ ေန၀င္းက ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္ဆိုျပီး တည္ေထာင္လာတာပါ။ အေမရိကန္ဟာ ကြန္ျမဴနစ္နဲ႕ ဆိုရွယ္လစ္ေတြကို ရန္သူသတ္မွတ္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံပါ။ တခါ ျပန္ၾကည့္ရင္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ကို က်င့္သံုးေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ေန၀င္းရဲ႕ မဆလ စစ္တပ္နဲ႕ တေလွ်ာက္လံုး တိုက္ခိုက္ေနခဲ့တာက ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရုပ္နယ္စပ္မွာ ဌာနခ်ဳပ္တည္ျပီး မဆလကို တိုက္ေနခဲ့တဲ့ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ အမွန္လိုပါတယ္။ တရုပ္ကြန္ျမဴနစ္ေတြက ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ေပးေနခဲ့တာပါ။ ဒီအခါမွာ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္ရဲ႕ ရန္သူျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္က DEA ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ မဆလအစိုးရကို ဗကပေတြကို တိုက္ဖို႕ စစ္လက္နက္ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ ေငြေၾကးေတြ ပံ့ပိုးေပးခဲ့တာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ ရွင္းပါတယ္ - သူ႕ရန္သူ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ေခါင္းမေထာင္လာႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ေန၀င္းရဲ႕ မဆလ အစိုးရဟာ ဆိုရွယ္လစ္ အေရျခံဳထားတဲ့ ဖက္ဆစ္ေတြဆိုတာ အေမရိကန္က သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို တိုက္ေနတဲ့ မဆလ အစိုးရကို ကူညီေပးခဲ့တာပါပဲ။

အေမရိကန္အပါအ၀င္ အီးယူအဖြဲ႕၀င္ေတြအားလံုးဟာ ဟိုးတုန္းက NAM ေခၚတဲ့ ဘက္မလိုက္လႈပ္ရွားမႈမွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ဗမာျပည္ကို သိပ္ဂရု မစိုက္ခဲ့ပါဘူး။ ေန၀င္းအာဏာသိမ္းျပီးတဲ့အခါ NAM က ထြက္လိုက္ကတည္းက ဗမာျပည္ ဘယ္သြားမလဲ။ သူတို႕ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တာပါ။ ခုေတာ့ န၀တ၊ နအဖ ဟာ တရုပ္ကြန္ျမဴနစ္ေတြနဲ႕ နီးစပ္လာေနပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြဆိုတာ အေမရိကန္ အပါအ၀င္ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြ အားလံုးရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ရန္သူပါ။ ခုအခါမွာေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ တရုပ္ျပည္ရဲ႕ ၾသဇာေအာက္မွာ ဗမာျပည္ က်ေရာက္သြားမွာ သူတို႕ အားလံုးက မလိုလားပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနတာပါ။ သူတို႕အတြက္ ဗမာျပည္မွာ တျခား ဘာအက်ိဳးစီးပြားမွ မရွိပါဘူး။ ဒါကို နားလည္ရမယ္လို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အီရတ္မွာလို အေမရိကန္ တပ္ၾကီး ေနတိုးတပ္ၾကီး ဗမာျပည္ကို ၀င္လာလိမ့္မယ္လို႕ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ကူး မယဥ္ေစခ်င္ပါ။ တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ အကယ္၍ ေပါက္ေဖာ္တပ္ၾကီး ဗမာျပည္ကို ခ်ီတက္လာရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။

၃၊ ရုရွားနဲ႕တရုပ္

ဒီႏိုင္ငံေတြကေတာ့ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ကိုယ့္လြတ္ေျမာက္ေရးကို ကိုယ္တိုင္ ေသြးေခၽြးေတြနဲ႕ တိုက္ယူျပီး အၾကီးမားဆံုး ေအာင္ပြဲေတြ ရလာခဲ့တဲ့ နိုင္ငံေတြပါပဲ။ ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း လက္ရွိ အေျခအေနမွာ ဒီႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ျပည္သူလူထုေတြမွာ ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အေရးေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းတဲ့ လႈပ္ရွားမႈ မွန္သမွ်ကိုလည္း ဗမာအစိုးရလိုပဲ အၾကမ္းဖက္ ႏွိပ္ကြပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြပါပဲ။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို က်င့္သံုးေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြပီပီ သူတို႕ အနီးအနားက ႏိုင္ငံေတြမွာ ဒီမိုကေရစီ လႈပ္ရွားမႈေတြ ျဖစ္ပြားလာတိုင္း မ်က္ခံုးလႈပ္ေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေတြပါ။ သူတုိ႕ရဲ႕ ၾသဇာအာဏာကို သံုးျပီး ဒီလို ႏိုင္ငံေတြက ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈေတြကို အားနည္းသြားေအာင္ လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕လည္း ဗမာျပည္အေရးကို လံုျခံဳေရးေကာင္စီမွာ ေဆြးေႏြးဆံုးျဖတ္ၾကေတာ့ ဒီ၂ ႏိုင္ငံက ကန္႕ကြက္ခဲ့တာပါပဲ။ တျခား ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားစရာ မလိုပါဘူး။

တခုရွိတာက ရုရွားက ဗမာျပည္နဲ႕ နယ္နိမိတ္ခ်င္း မဆက္စပ္ေနဘူး။ သည္ေတာ့ သူက သိသိသာသာၾကီး တိုက္ရိုက္ပါ၀င္ ပတ္သက္မႈ သိပ္မရွိပါဘူး။ တရုပ္ကေတာ့ ဗမာျပည္နဲ႕ နယ္နိမိတ္ခ်င္း ဆက္စပ္ေနေတာ့ ဗမာျပည္က ျခံစည္းရိုးျပိဳရင္ သူ႕ဘက္ကို လဲက်မွာ စိုးရိမ္ေနရပါတယ္။ ဥပမာ - ဗမာျပည္က ၈၈ အေရးေတာ္ပုံၾကီး အျပီးမွာ တရုပ္ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း ဗမာျပည္ကို နမူနာယူျပီး တိန္႕အန္းမင္း အေရးေတာ္ပံုကို ေမြးဖြားခဲ့ၾကပါတယ္။ တင့္ကားနဲ႕ တက္ၾကိတ္ျပီး အဲဒီအေရးေတာ္ပံုကို ႏွိမ္နင္းခဲ့တဲ့ တရုပ္ကြန္ျမဴနစ္ အစိုးရဟာ ဗမာျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီထြန္းကားတာကို ျမင္ခ်င္မယ္လို႕ ခင္ဗ်ားတို႕ ထင္ပါသလား။ က်ေနာ္ကေတာ့ မထင္ပါခင္ဗ်ား။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဗမာျပည္ကိစၥတိုင္းမွာ တရုပ္က ကန္႕လန္႕ ကန္႕လန္႕ လုပ္ေနတာ အထင္အရွားပါပဲ။ ေနာက္တခုက သူ႕ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးရန္သူၾကီးျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ရဲ႕ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈကိုလည္း ဗမာျပည္မွာ သူမျမင္ခ်င္တာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း န၀တ၊ နအဖ အစိုးရကို စစ္လက္နက္ေတြ ေရာင္းျပီး ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေပးေေနခဲ့တာပါပဲ။ အဲေတာ့ ဗမာျပည္ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ေတာ့ တရုပ္နဲ႕ ရုရွားကို ဘယ္ေတာ့မွ ထည့္တြက္လို႕ ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

၄၊ ေအစီယံအပါအ၀င္ဆက္စပ္ေနေသာႏိုင္ငံမ်ား။

ေအစီယံႏိုင္ငံေတြကေတာ့ အားလံုးသိတဲ့ အတိုင္းပါပဲ ၁၉၆၇ က စခဲ့တဲ့ မူရင္းႏိုင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ စကၤာပူ၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ မေလးရွား၊ ဖိလစ္ပိုင္နဲ႕ထိုင္းႏိုင္ငံက ဆရာၾကီးေတြပါပဲ။ ျပီးေတာ့မွ ၁၉၈၄ မွာ ၀င္လာတဲ့ ဘရူႏိုင္း၊ ၉၅ မွာ ဗီယက္နမ္၊ ၉၇ မွာ ဗမာနဲ႕ လာအို၊ ၉၉ မွာ ကေမၻာဒီးယား - အားလံုး ဆယ္ႏိုင္ငံ။ အဲဒီမွာ အဓိက ေပၚလစီခ်ေနသူေတြကေတာ့ ဆရာၾကီးႏိုင္ငံေတြပါပဲ။ ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဒီႏိုင္ငံေတြ အားလံုးကလည္း အာရွရဲ႕ က်ားေတြ ျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဂ်ပန္လို၊ ေတာင္ကိုရီးယားလိုမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအတြက္ သူတို႕ လိုအပ္မယ့္ အရင္းအျမစ္ေတြ ရႏိုင္မယ့္ ႏိုင္ငံေတြကို လိုအပ္လာတယ္။ ဒီအခါ အရပ္စကားနဲ႕ ေျပာရရင္ ျပည္တြင္းစစ္ေတြနဲ႕ နာလန္မထူႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို အဖြဲ႕၀င္အျဖစ္ ေပး၀င္ျပီး ဆြဲစားေနတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႕ လာအို၊ ဗီယက္နမ္၊ ဗမာနဲ႕ ကေမၻာဒီးယားကို ၉၅ ေက်ာ္ ႏွစ္ေတြမွာ ေပး၀င္ခဲ့တာပါပဲ။

သို႕ေသာ္လည္း သူတို႕ လိုအပ္ေနတဲ့ ရင္းျမစ္ေတြရဖို႕ကေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံက အစိုးရေတြနဲ႕ အေၾကာင္းအေပါင္း သင့္မွလည္း ရမွာ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဗမာ့အေရးမွာ သည္ႏိုင္ငံေတြက ကန္႕လန္႕ကန္႕လန္႕ ပါေနတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဟိုးတေလာက သူတို႕တင္ခဲ့တဲ့ အျပဳသေဘာ ခ်ဥ္းကပ္ေရးမူ (Constructive Engagement) ဆိုတာ တကယ္ကေတာ့ သူတို႕ အက်ိဳးစီးပြားေတြ အတြက္ အေျခခံျပီး ခ်ထားခဲ့တာပါ။ ဗမာျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီရသြားရင္ အရင္က သူတို႕ ရခဲ့တဲ့ အက်ိဳး အျမတ္ေတြ အရင္လို မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ သူတို႕ သိပါတယ္။ ဥပမာ- အနီးဆံုး ထိုင္းႏိုင္ငံလိုေပါ့။ အကယ္၍ ဗမာျပည္မွာ ဒီမိုကရက္တစ္ အစိုးရတရပ္ ေပၚေပါက္လာရင္ အခု သူတို႕ ရေနတဲ့ ေစ်းအေပါဆံုး အလုပ္သမားေတြကို ဆက္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႕ စီးပြားေရးဆိုင္ရာမွာ အေဆာက္အအံု တခုလံုးကို ထိခိုက္လာမွာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သူတို႕ သိပါတယ္။ ဗမာျပည္ကို ဒီမိုကေရစီ မရေစခ်င္ဆံုး ႏိုင္ငံဟာ ထိုင္းႏိုင္ငံပါလို႕ က်နာ္ ေျပာရင္ လြန္မ်ားသြားမလား။

ဆက္ေျပာရရင္ ေအစီယံရဲ႕ အခန္းမွာ တျခားအာရွႏိုင္ငံေတြက ပါ၀င္ ပတ္သက္ေနတာကလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ ASEAN + 3 လို႕ ေခၚေနတဲ့ တရုပ္၊ ဂ်ပန္၊ ေတာင္ကိုရီးယား။ ေနာက္တခါ East Asia Summit မွာ ပါ၀င္ေနတဲ့ ASEAN + 3 အျပင္ အိႏိၵယ၊ ၾသစေၾတလ်နဲ႕ နယူးဇီလန္ ႏိုင္ငံေတြပါ ပါ၀င္ ပတ္သက္ ေနလို႕ပါပဲ။

ဗမာျပည္မွာ ရွိေနတဲ့ တရုပ္ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကိုေတာ့ အထက္မွာ ေျပာခဲ့ျပီးပါျပီ။ ခုေတာ့ အနီးအနားက အိႏိၵယ၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ ျပီးေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေတာင္ကိုရီးယားနဲ႕ ဂ်ပန္၊ အေ၀းက ၾသစေၾတးလ်နဲ႕ နယူးဇီလန္တို႕ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားေတြကိုလည္း ျပန္ၾကည့္ရပါဦးမယ္။ အားလံုးကေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအက်ိဳးစီးပြားေပၚမွာ အေျခခံျပီး ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးကို လွည့္ကစားေနၾကတာပါပဲ။ သို႕ေသာ္လည္း ေတာင္ကိုရီးယား၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ နဲ႕ နယူးဇီလန္ ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအရ သိပ္ ျပီး မပတ္သက္လွပါဘူး။ က်န္တဲ့ႏိုင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ အိႏိၵယ၊ ဂ်ပန္နဲ႕ ၾသစေၾတလ်ႏိုင္ငံေတြကသာ တိုက္ရိုက္ ပတ္သက္ေနတာပါ။

အိႏိၵိယကေတာ့ ရုရွၾသဇာခံႏိုင္ငံပီပီ တရုပ္ၾသဇာရွိေနတဲ့ ဗမာျပည္ကို သူ႕အက်ိဳးစီးပြားေပၚမူတည္ျပီး န၀တ၊ နအဖ စစ္အုပ္စုကို တမ်ိဳး၊ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြကို တမ်ိဳး ဆက္ဆံေနတာပါ။ သို႕ေသာ္လည္း သိသိ သာသာၾကီး ေျပာရေလာက္ေအာင္ေတာ့ ထူးထူး ျခားျခားေတြ မလုပ္ပါဘူး။ ဂ်ပန္ကေတာ့ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ တုန္းက သူကိုယ္တိုင္ က်ဴးေက်ာ္ သိမ္းပိုက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ေလေတာ့ ဗမာျပည္အေၾကာင္းကို သိပါတယ္။ သူ႕အတြက္ ဘယ္လို အရင္း အျမစ္ေတြ ရနိုင္မယ္ဆိုတာ သူသိပါတယ္။ သည္အေပၚမွာ အေျခခံျပီး စစ္အစိုးရကို အေလွ်ာ့အတင္းေလးေတြ လုပ္ေနတာပါပဲ။ သည့္ထက္ပိုျပီး ဒိမိုကေရစီ အင္အားစုေတြအတြက္ သူလည္း ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး။ ေအာ္ဇီကေတာ့ အီးယူမွာလည္း ပါလို႕ မရ။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြကလည္း ဘယ္ထဲမွ မထည့္၊ ေအစီယံထဲလည္း ၀င္ပါခ်င္ေပမယ့္ ပါလို႕မရနဲ႕ ၾကားလြတ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႕ ဗမာ့အေရးကို တျခားႏိုင္ငံေတြထက္ ပိုေျပာေလ့ရွိပါတယ္။

-----

ဘယ္လိုပဲ ေျပာေျပာ။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေတြအားလံုးဟာ ဗမာျပည္အေရးကို သူတို႕ အက်ိဳးစီးပြားနဲ႕သာ ယွဥ္ျပီး ပတ္သက္ေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႕ အက်ိဳးစီးပြား မရွိရင္ လွည့္ျပီး (စကားရိုင္းရိုင္းေျပာရရင္ က်င္ငယ္ေတာင္ စြန္႕မွာ မဟုတ္ပါဘူး) ၾကည့္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကို သေဘာေပါက္ျပီး ကိုယ့္အေရးကို ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးျပီး ေဆာင္ရြက္ၾကပါလို႕ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံကိုမွ ေမွ်ာ္မေနၾကပါနဲ႕။ ကိုယ့္မီးကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ျငိွမ္းရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေမာင္းခတ္ပါရေစခင္ဗ်ား။

အရာရာေနာက္က်ခဲ့တဲ့ေန႕

မဆံုးႏိုင္တဲ့ေန႕ရက္ေတြနဲ႕သာ
ျပကၡဒိန္ေတြဟာ ထူထူလာတယ္...
ငါ ဟာ ေန႕သစ္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲပါပဲကြယ္

စာရင္း မျပဳစုႏိုင္ေအာင္ကို
လိုအပ္ခ်က္ေတြက မ်ားျပားလြန္းလွတယ္..
ငါ ဟာ ေလာဘၾကီးလြန္းသူပါကြယ္

ဟင္းလင္းျပင္တခုရဲ႕ အဓိပၸါယ္က
က်ယ္ေျပာလြန္းလွတယ္...
ငါ ဟာ လမ္းေပ်ာက္ခ်င္ေနသူပါကြယ္

ေတာင္ယာတဲငယ္ တလံုးဆိုတာ
အရိုးသားဆံုး သီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္တယ္...
ငါ ဟာ ေတးဆိုခ်င္သူပါကြယ္

သက္တန္႕ တစင္းကိုေတာ့
တကယ္မရွိတဲ့ အရွိလို႕ ကဗ်ာစပ္ၾကတယ္...
ငါ ဟာ စိတ္ကူးနဲ႕ ရူးေနသူပါကြယ္

ငါ့မီးအိမ္ေလး မထြန္းညွိႏိုင္ေသးခင္
ေန၀င္သြားခဲ့ေလတယ္...
ငါ ဟာ ၀မ္းနည္းေနသူပါကြယ္

ငါ့နံေဘးနားမွာ ယွဥ္ထိုင္မယ့္ မင္း
မနက္ခင္းနဲ႕အတူ ေရာက္လာတယ္...
ငါ ကေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနဆဲပါကြယ္။

ATN
(ကုန္လြန္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေန႕ရက္ေတြတုန္းက ဖြဲ႕ဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ပါ)
ပံုကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း Adobe Photoshop နဲ႕ ဆြဲထားပါတယ္။

တြန္႕လိမ္ေနတဲ့အိမ္

အဲဒီေနရာပဲ
လ...တလံုးကို
ငါ...ထားခဲ့တယ္...။

လႊတ္ခ်သြားတာ...မဟုတ္သလို...
လြတ္က်သြားတာလည္း...မဟုတ္ေလဘူး...။

ထားကို...ထားပစ္ခဲ့ရတာ...။

သယ္ေဆာင္စရာ
ေနလံုးေတြက
မ်ားေနလြန္းလို႕ပါ....။

ATN
(ပံုကိုေတာ့ Corel PhotoPaint 12 နဲ႕ ဆြဲထားပါတယ္)

ငို ခ်င္ခ်င္ ရီ ခ်င္ခ်င္

ခုတေလာ ေအာင္သာငယ္ တေယာက္လည္း စိတ္ရႈပ္ေထြးေနပါတယ္။ အိမ္ေျပာင္းဖို႕ ကိစၥနဲ႕ ဟိုဟာ အဆင္မေျပ သည္ဟာ အဆင္မေခ်ာ။ ေဒါသထြက္လိုက္ စိတ္ညစ္လိုက္နဲ႕။ ျဖစ္ခ်င္သလိုကို ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ အိမ္ေျပာင္းမွာဆိုေတာ့ အလုပ္ကလည္း ထြက္ထားလိုက္ေသး။ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ေတြကလည္း Vacation ရေနသလိုကို ပိုေနေလေတာ့ ဟိုဘေလာ့ သြားလည္လိုက္၊ သည္ဘေလာ့ သြားလည္လိုက္၊ ဟိုလူနဲ႕ ခ်က္လိုက္ သည္လူနဲ႕ ခ်က္လိုက္၊ တဟိဟိ တဟားဟားနဲ႕ အေဖာ္ေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႕ လည္ေနတုန္း ၀ယ္ထားတဲ့ အိမ္အတြက္ ေငြ ထုတ္ေခ်းထားတဲ့ ဘဏ္က စာကိုရေတာ့ ေစာေစာက ဟား...ထားသမွ်ကေလးေတြ တခါတည္း နား....သြားေတာ့တာပါပဲ။ လူလည္း ငို...ရွင္ရွင္ ရီ...ရွင္ရွင္ ျဖစ္ေနေလရဲ႕။

ေအာ... ငို...ရွင္ရွင္ ရီ...ရွင္ရွင္...ဆိုတာေလးကို မသိေသးသူမ်ားကိုလည္း သိသြားေအာင္ ေဖာက္သည္ခ်ေပးရ ပါဦးမယ္။ ဟာဒယ ရႊင္ေဆးေပါ့ေလ...

ဒီလိုဗ်.... ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကေပါ့ဗ်ာ... ျမိဳ႕တျမိဳ႕မွာ အလုပ္အရမ္း ၾကိဳးစားျပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်မ္းသာတဲ့ တရုပ္ လူပ်ိဳၾကီး တေယာက္ ရွိတယ္ေပါ့ေလ...သူ႕တသက္လံုးမွာကလည္း အလုပ္ပဲ ၾကိဳးစားျပီး ပိုက္ပိုက္ေတြပဲ ငိုက္္ငိုက္ ငိုက္ငိုက္နဲ႕ ရွာလာခဲ့တာဆိုေတာ့ ရည္းစားဆိုတာကလည္း မရွိဘူးဆိုပဲ... ဒါနဲ႕ အျမင္မေတာ္သူေတြက ၀ိုင္းက်ပ္ၾကတာနဲ႕ လက္ထပ္စရာ ဇနီးမယားကို အနီးအနားက ရြာေတြမွာ လိုက္ရွာသတဲ့... (သူ႕ျမိဳ႕မွာေတာ့ မရွာဘူးခမ်... ေတာ္ေတာ္ လူလည္လုပ္တဲ့ ေပါက္ေဖာ္ၾကီး...) အဲလိုနဲ႕ ရြာတရြာက အေတာ္ေခ်ာလွတဲ့ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ မေလး တေယာက္နဲ႕ တရုပ္ၾကီးနဲ႕ အေၾကာင္းပါသြားပါေလေရာ... ဒါေပသည့္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ေလးကလည္း သူ႕ရြာမွာ တခ်ိန္လံုး ကြမ္းေတာင္ပဲ ကိုင္လာရတာဆိုေတာ့ အခ်က္အျပဳတ္နဲ႕ အိမ္ေထာင္ ထိမ္းသိမ္းမႈမွာ ဘာမွ မကၽြမ္းက်င္ေလဘူးေပါ့ဗ်ာ.... ညားကာစကေတာ့ တရုပ္ၾကီးက ဟီးဟီး ဟီးဟီးေပါ့... တရက္က်ေတာ့ အလုပ္က ေမာေမာပမ္းပမ္းနဲ႕ ျပန္လာတဲ့ တရုပ္ၾကီးဟာ ဗိုက္အရမ္းဆာတာနဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ တမ္း၀င္သြားပါေလေရာ... ေဟာဟိုမွာ သူေတြ႕သမွ်ေတြက ေမွာက္ထားတဲ့ အိုးေတြပဲ ဆိုေတာ့ - စားစရာ ဘာမွ မရွိတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ တရုပ္ၾကီး ေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲပါေလသတဲ့ -- ဒီတခါေတာ့ ငါ...ဟီးဟီး ဟီးဟီး မလုပ္ေတာ့ဘူး ဒီေကာင္မကို အျပတ္ ေဆာ္ပေလာ္တီးေတာ့မယ္--လို႕ ေမာင္းတင္ျပီး သူ႕ ဇနီးအေခ်ာအလွကို ေဒါထျပီး လိုက္ရွာပါေလေရာ... ဘယ္မွာမွ မေတြ႕တဲ့ အဆံုး အိပ္ခန္းထဲကို သြားၾကည့္တဲ့အခါ ... လွလွပပေလးေတြ ျပင္ဆင္ျပီး ကုတင္ေပၚကေန သူ႕ကို ျပံဳးျပေနတဲ့ သူ႕ဇနီးကြမ္းေတာင္ကိုင္ကို ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ တရုပ္ၾကီး ....
သြားေတြ အျဖီးသားနဲ႕ ေျပာၾကားလိုက္ပံုေလးကေတာ့--

မီးေခ်ာင္ထဲ သြားၾကည့္ေလာ့ ငါ...ငို..ရွင္ရွင္
အိပ္ခန္းထဲကို လာၾကည့္မိေလာ့ ငါ...ရီ...ရွင္ရွင္....ဆိုပဲ...

ေအာင္သာငယ္လည္း အဲလိုပါပဲဗ်ာ.. ခုေတာ့ ငို.. ရွင္ရွင္..ရီ...ရွင္ရွင္ ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြၾကားထဲက ကဗ်ာတပုဒ္ေရးလိုက္ စာတပုဒ္ေရးလိုက္နဲ႕ လက္မလည္ဘူး။ ဒီၾကားထဲ ပန္းခ်ီေတြကလည္း ဆြဲလိုက္ေသးတယ္။ ေျပာရရင္ အိမ္ေျပာင္းဖို႕ စီစဥ္တာက တလေလာက္ ရွိေနျပီ ခုထိ မေျပာင္းျဖစ္ေသးဘူး။ အဲဒီၾကားထဲ တင္လိုက္မိသမွ်ေတြကလည္း တခုနဲ႕ တခု ဆန္႕က်င္တာေတြ ပါေနတယ္။ ဥပမာ- ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ အမည္က ေန႕သစ္၊ ေနာက္တခ်ပ္ က်ေတာ့ ကႏၱာရ ျဖစ္သြားျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႕ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က ေမးပါရဲ႕ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ-တဲ့... စိတ္ညစ္ေနတယ္လို႕ က်ေနာ္က ျပန္ေျပာေတာ့ စိတ္ညစ္ေနတဲ့သူက သိဂၤါရေတြလည္း ေရးႏိုင္သလားလို႕ ေအာင္သာငယ္ကို ျပန္ေမးပါေလေရာ.. ေအာ ... ခက္တာပဲ... သည္မွာက ငို ခ်င္ခ်င္ ရီ ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနတာ ဘယ္သူမွ မသိတာကိုး...ေနာ...

သို႕ေသာ္လည္း ဒါကိုက ဘ၀ ျဖစ္ေနေလေတာ့ သဘာ၀က်စြာပါပဲ ဘ၀ထဲမွာ တက္လိုက္ က်လိုက္၊ ျမင့္လိုက္ နိမ့္လိုက္၊ ေပ်ာ္လိုက္ ညစ္လိုက္၊ ငိုလိုက္ ရီလိုက္နဲ႕ ျဖတ္သန္း ေလွ်ာက္လွမ္းေနရတာပါပဲ။ ဒါကိုကပဲ လူဆန္ေနေလသလားလို႕ တခါတခါလည္း စဥ္းစားေနမိပါေသးတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငို ခ်င္ခ်င္ ရီ ခ်င္ခ်င္နဲ႕ပဲ
ျပကၡဒိန္ေတြ ထူထဲလာတာပါ။

ငိုခ်င္သူမ်ား ရီျပီး ရီခ်င္သူမ်ားလည္း ရီၾကပါေစဗ်ား....

ရန္ကုန္လြမ္းခ်င္း

ေရညွိ အထပ္ထပ္ တက္ေနတဲ့ ေက်ာက္တံုး စိမ္းစိမ္းလို
ကား အိုအိုၾကီးေတြ
လူေတြကို မ်ိဳမ်ိဳခ်ထားလိုက္သမွ
ဗိုက္ေတြဆို ျပဲကားလို႕....

ေသနတ္နဲ႕အၾကိမ္ၾကိမ္ ပစ္ခံရလြန္းလို႕
ေသြးစြန္းထားတဲ့
သူ႕အသားေတြကိုေတာင္
ေမ့ထား ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရင္း
မ်က္ေမွာင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ၾကဳပ္ထားၾကရရွာတဲ့
ကတၱရာ လမ္းမမ်ားကေတာ့...
လူသြားလူလာ မျပတ္....

အႏွစ္ ၂၀ ျပည့္သြားျပီ
လက္သီးဆုပ္ရာကေန
လက္အုပ္ခ်ီသြားၾကတဲ့
လူ႕ ငႏြားေတြ
ကိုယ့္ အေရျပား ကိုယ္ ခြာ
ဦးေႏွာက္ပါ အေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္ေနတဲ့
၀တ္လစ္စလစ္ ေစ်းမ်ား....
စည္စည္ကားကား....

အတတ္ပညာအစား
ေျမပံုအမွားေတြကို
သင္ၾကားေနၾကရတဲ့
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြနဲ႕
ေဟာင္းျမင္းေနဆဲ စာသင္ခံုမ်ား....
အရင့္အရင္ကပံုစံအတိုင္း...

မီးဖိုေခ်ာင္ေတြထဲက
ယင္ေကာင္မနားတဲ့
ဟင္းအိုးမ်ားေတာင္
ေလးေထာင့္စပ္စပ္ေတြျဖစ္လို႕...
ဘယ္ေနရာမွာရပ္ရပ္
နံရံေတြကလြဲရင္
ဟင္းလင္းျပင္ကို မျမင္ရပါဖူးတဲ့
စိတ္ပ်က္ ညစ္ညူးေနေသာ စက္ရုပ္မ်ား
လမ္းသြား လမ္းလာ မပ်က္တဲ့
ေအးစက္စက္ ရပ္ကြက္ေတြ....

ေစ်းအၾကီးဆံုးအရာေတြကို
စာရိတၱနဲ႕လဲလွယ္ရာ
မာယာေတာ...
ဗ်ာပါေတာ...
ဗုေဒၶါ သံၾကားေနလ်က္က
ေသာက မပ်က္
ျမိဳ႕ၾကီးရဲ႕ ေသြးေၾကာနက္နက္ေတြထဲ
ဆက္လက္ခ်ီတက္ျမဲ ခ်ီတက္လို႕.....

အရင္အတိုင္းပါပဲလား...
ရန္ကုန္ရယ္...
ငါ့ ရင္ခုန္သံေတြကေတာ့
ေႏွးေႏွးလာေနပါေပါ့.....

ATN
(သရုပ္ေဖာ္ပံုကိုေတာ့ Corel PhotoPaint 12 နဲ႕ ဆြဲျပီး Adobe Photoshop မွာ Sharpen Effect နဲ႕ Lighting Effects သံုးျပီး Modify ထားပါတယ္)

ဖာနန္ဒိုနဲ႕ အႏွစ္ ၂၀

အပ်င္းေျပ သီခ်င္းေတြ ေလွ်ာက္နားေထာင္ရင္းနဲ႕ ေတြးမိတာေလးတခုကို ေရးမိတာပါ။ ABBA သီခ်င္းေတြကို က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ ၾကိဳက္ပါတယ္ အၾကိဳက္ဆံုး Pop Band ကို ေျပာပါဆိုရင္ သူတို႕အဖြဲ႕ကိုပဲ ေျပာမွာပါ။ သူတို႕ သီခ်င္းေတြ အားလံုးလိုလိုကို ၾကိဳက္ခဲ့တာပါ။ ဗမာျပည္မွာလည္း သူတို႕ သီခ်င္းေတြကို ေကာ္ပီ ျပန္ဆိုထားၾကတာ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ သို႕ေသာ္လည္း သီခ်င္းေတြရဲ႕ နဂိုရ္စာသားေတြ အဓိပၸါယ္ေတြကို သိဖို႕ကေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ အခက္အခဲရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ၾကိဳက္ရင္ အားလံုး လိုက္ခံစားေနတတ္တာ ဆိုေတာ့ စာသားေတြကို ရေအာင္ဖတ္တယ္။ စာသားေတြေနာက္က အဓိပၸါယ္ေတြကိုလည္း တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ ရွာေဖြၾကည့္ေလ့ရွိပါတယ္။

ဒီေန႕ေတာ့ ဘာရယ္ မဟုတ္ ABBA ရဲ႕ Fernando ကို ဖြင့္နားေထာင္ရင္းနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ဘ၀ေတြနဲ႕ တူေနတာေလးေတြကို သြားေတြးမိရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။

ကိုေယာဟန္ေအာင္ ေရးထားတဲ့ အႏွစ္ (၂၀) နဲ႕ ဒီေလထု ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေတြကိုလည္း ေလာေလာဆယ္ဆယ္လည္း ဖတ္မိထားတာရယ္ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း စာေမးပြဲ နဲ႕ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာ ၂ ပုဒ္ကို ေရးဖြဲ႕ခဲ့ဖူးတာဆိုေတာ့ ABBA ရဲ႕ Fernando သီခ်င္းကို ကိုယ့္ဘ၀ေတြနဲ႕ ထပ္တူျပဳျပီး ပိုခံစားမိသြားပါတယ္။

ကိုေယာဟန္ေအာင္ရဲ႕ အႏွစ္ ၂၀ ထဲက-

အႏွစ္ ၂၀
ဘာမွ မလုပ္ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး
ဒီလမ္းကိုခင္းတာ ေက်ာက္တတုံးမဟုတ္..
တက်င္းလည္း ျဖစ္ခဲ့ႏိုင္တယ္။

အႏွစ္ ၂၀
ခိုနားရာ အိမ္ကိုရွာတယ္
သစၥာကို ရွာတယ္
သမၼာပါလကို ရွာတယ္
ဒီအရာေတြကပဲ ရွားပါးေလေရာ့သလားကြယ္။

ဆိုသလို ဒီလမ္းကို ဆံုးေအာင္ ျပီးျပည့္စံုသြားေအာင္ မခင္းႏိုင္ေသးတာကို ဆံုးရႈံးမႈတခုလို အားမလုိ အားမရ ခံစားမိရပါတယ္။

အဲဒီအခါ ကိုေယာဟန္ေအာင္ရဲ႕ ဒီေလထု ထဲကလို -

ကမၻာဦးည ေမွာင္မဲထဲမွာ
က်ေနာ္ေပါက္ကြဲတယ္... ေမေမ
နံရံ ေက်ာကပ္ တန္းစီ ပစ္လိုက္ရရင္ေတာ့
စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြခ်ည္း သက္သက္ မဟုတ္ေလဘူး
က်ေနာ္ပါ သြားရပ္ရလိမ့္မယ္။ ။

က်ေနာ္လည္း သြားရပ္ခ်င္ေနမိတယ္။

သို႕ေသာ္လည္း Fernando သီခ်င္းထဲကလို -

အဲဒီညက ေလထုထဲမွာ တခုခု ရွိေနခဲ့တာေပါ့
ၾကယ္ေတြကလည္း ေတာက္ပေနတယ္ ဖာနန္ဒို
သူတို႕ေတြက မင္းနဲ႕ ငါ့အတြက္ လင္းလက္ေနၾကတာေပါ့
လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ဆိုရင္ ဖာနန္ဒိုေရ
ငါတို႕ ရွံဳးနိမ့္မယ္လို႕ ဘယ္တံုးကမွ မေတြးခဲ့သလို
ေနာင္တဆိုတာလည္း မရွိခဲ့ပါဘူး
ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္ၾကိဳးစား ရဦးမယ္ဆို
ငါ ထပ္ၾကိဳးစားဦးမွာပါပဲ သူငယ္ခ်င္း ဖာနန္ဒိုေရ-

There was something in the air that night
The stars' so bright, Fernando
They were shining there for you and me
For liberty, Fernando
Though we never thought that we could lose
There's no regret
If I had to do the same again
I would, my friend, Fernando-

ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ကေလးကိုပဲ စိတ္ထဲမွာ အထပ္ထပ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ဆိုျငည္းေနမိပါတယ္။

ေနာက္တၾကိမ္မက အၾကိမ္ၾကိမ္ ထပ္ျပီး ၾကိဳးစားေနရဦးမယ္ ဆိုရင္လည္း က်ေနာ္ ၾကိဳးစားေနပါဦးမယ္။

Fernando

Can you hear the drums Fernando?
I remember long ago another starry night like this
In the firelight Fernando
You were humming to yourself and softly strumming your guitar
I could hear the distant drums
And sounds of bugle calls were coming from afar

They were closer now Fernando
Every hour every minute seemed to last eternally
I was so afraid Fernando
We were young and full of life and none of us prepared to die
And I'm not ashamed to say
The roar of guns and cannons almost made me cry

There was something in the air that night
The stars' so bright, Fernando
They were shining there for you and me
For liberty, Fernando
Though we never thought that we could lose
There's no regret
If I had to do the same again
I would, my friend, Fernando

Now we're old and gray Fernando
And since many years I haven't seen a rifle in your hand
Can you hear the drums Fernando?
Do you still recall the frightful night we crossed the Rio Grande?
I can see it in your eyes
How proud you were to fight for freedom in this land

There was something in the air that night
The stars' so bright, Fernando
They were shining there for you and me
For liberty, Fernando
Though we never thought that we could lose
There's no regret
If I had to do the same again
I would, my friend, Fernando

There was something in the air that night
The stars' so bright, Fernando
They were shining there for you and me
For liberty, Fernando
Though we never thought that we could lose
There's no regret
If I had to do the same again
I would, my friend, Fernando
Yes, if I had to do the same again
I would, my friend, Fernando...

(သီခ်င္းမွာပါတဲ့ Rio Grande ဆိုတာက US နဲ႕ Mexico ထိ စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္ပါ။ Mexico မွာေတာ့ Río Bravo - အတိအက် ေျပာရရင္ Río Bravo del Norte လို႕ ေခၚပါတယ္)

ဘုရားမဲ့

အခ်ိန္ကာလကိုပဲ...
ေပြ႕ဖက္ထားရေလေတာ့တယ္။

တျခား...ဘာဆိုဘာမွ..
မရွိျပီေလ...။

အတင္းေပြ႕ဖက္ထားတဲ့ၾကားက
ဘုရားသခင္ေတြဟာ...
ခဏခဏပါပဲ...
လြတ္လြတ္ က်ေနေလေတာ့တယ္။

ခုေတာ့လည္း
ငါ...
လႊတ္ခ်လိုက္ပါျပီ။

ATN

က်ိန္စာ

နာရီ...တလံုး
အရွံဳးအႏိုင္တိုက္ပြဲ...တခု
ေကာင္းမႈ...ကုသိုလ္

ေန႕...ျဖစ္ျဖစ္
ည...ျဖစ္ျဖစ္
အခ်စ္သာ အလင္းလက္ဆံုး

ကမၻာကို ပတ္ခ်င္ ပတ္
ရင္ဘတ္ခ်င္း တိုက္ရင္တိုက္
အမိုက္မဲဆံုးဟာ
ငါ့ ႏွလံုးသားသာ ျဖစ္ပါတယ္

စကားတလံုးမွ..မဆိုႏိုင္တာ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို
အားနာလို႕...
ငါက ရူးသြပ္တတ္တာကိုး.....

အရူးတေယာက္အတြက္ေတာ့
ျပကၡဒိန္ဆိုတာ
ပါးလွပ္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕....

ATN

ည၊ လနဲ႕ျပဴတင္း

Adobe Photoshop 5.5 နဲ႔ပဲ ဆြဲပါတယ္။

ႏွစ္ဦးသေဘာ

Adobe Illustrator 8.0 နဲ႕ Adobe Photoshop 5.5 ေပါင္းျပီး ဆြဲထားပါတယ္။ Mouse နဲ႕ပဲ ဆြဲထားတာပါ။

ခ်စ္ျခင္း

ႏွလံုးသားကို
အမိႈက္ေတြၾကားထဲ
ခဏ ခဏ ပဲ
ေတြ႕ေတြ႕ေနရတယ္။

ငါ့ႏွလံုးသားကို
အမိႈက္ေတြၾကားထဲ
ဘယ္သူ လႊင့္ပစ္သြားပါလိမ့္...

တကယ့္တကယ္ေတာ့
အမိႈက္ဆိုတာ
လူတကာ
ေဖ်ာက္ဖ်က္ခ်င္ၾကတဲ့အရာ မဟုတ္လား။

ATN
(တခ်က္ခုတ္ ၂ ခ်က္ျပတ္ ပန္းခ်ီေရာ ကဗ်ာေရာ တခါတည္း တင္လိုက္ပါတယ္။ ပို႕စ္ ၂ ခု ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႕)
သရုပ္ေဖာ္ပံုကို Adobe Photosop 5.5 သံုးျပီး Wacom Graphire Tablet နဲ႕ ဆြဲပါတယ္

ျပန္စီၾကည့္မိေသာေျခရာမ်ား

ဘာလိုလိုနဲ႕ ေအာင္သာငယ္ ဘေလာ့ေရးလာတာ တႏွစ္ေတာင္ ျပည့္ေတာ့မယ္။ အဲ..အဲ... မဟုတ္ေသးပါဘူး... ၈ လ ေက်ာ္လာျပီ။ ရင္ဘတ္ခ်င္း ရင္ခုန္သံခ်င္း တူတဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြလည္း အေတာ့ကို မ်ားလာခဲ့ျပီ။ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ၈ လေက်ာ္တုန္းကလို မလည္မ၀ယ္ Fresher ေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ခုဆို ဆရာ တဆူလို ဘေလာ့က Template ေတြကို ကလိလို ကလိ.. Widget ေတြလည္း ထည့္လိုက္ ျဖဳတ္လိုက္နဲ႕ လုပ္ခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာ... တခါတေလဆို သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာင္ ဆရာ လုပ္လိုက္ေသးတယ္...ဟိုလို လုပ္ပါလား... သည္လို လုပ္ပါလားနဲ႕...။ ဒါနဲ႕ ကိုေယာဟန္ေအာင္ ေျပာမွ ပဲ ရပ္သြားေတာ့တယ္ (ခင္ဗ်ား အခု ဘေလာ့ပိုး ေတာ္ေတာ္ ထေနပံုရတယ္-တဲ့... း).. ဟုတ္မွာပါ....။

တခုေျပာရမွာက သူ႕ကို ေလးစားအားက်လို႕ က်ေနာ္ ဘေလာ့ စေရးျဖစ္တာပါ။ သူ တခုခုေျပာရင္ က်ေနာ္က အေလးအနက္ ထားရမွာေပါ့။ စာေတြ ေရးေအာင္လည္း သူပဲ က်ေနာ့္ကို အားေပးခဲ့တာ (အမွန္ကေတာ့ ေျမွာက္ေပးတာ ျဖစ္မွာ...)။ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ေလး လူရိုေသ ရွင္ရိုေသ ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္လို႕ ရႈလို႕ ေကာင္းေအာင္လည္း သူပဲ ဟိုလူသည္လူကို စကားေျပာျပီး အကူအညီ ေတာင္းေပးခဲ့တာ။ အမွန္ဆို သူက က်ေနာ့္ ဘေလာ့ရဲ႕ God Father ေပါ့။

က်ေနာ္ ဘေလာ့ စလုပ္ကာစတံုးက ေဇာ္ဂ်ီလည္း မသိေသးဘူး။ ကဗ်ာေတြကို Adobe Photoshop မွာ စာနဲ႕ရိုက္ျပီး jpg format နဲ႕ save လုပ္ျပီး ပံုေတြအျဖစ္နဲ႕ တင္ခဲ့တာ။ ဘာမွ မသိဘူး။ ပို႕စ္ေတြ တင္ေတာ့ အဂၤလိပ္လို ေရးခဲ့တာ။ သူမ်ား ဘေလာ့ေတြကို သြား ေလ့လာရေကာင္းမွန္းလည္း မသိဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ကိုေယာဟန္ေအာင္ေျပာမွ ေဇာ္ဂ်ီကို သိတာ။ ဒါနဲ႕ သူ အကူအညီ ေတာင္းေပးခဲ့လို႕ မခင္မင္းေဇာ္ က က်ေနာ့္ ဘေလာ့အတြက္ လိုအပ္တာေတြ လုပ္ေပးခဲ့တာ။ ခုဆို မခင္မင္းေဇာ္နဲ႕က်ေနာ္ ေမာင္ႏွမအရင္းေတြ ျဖစ္ေနျပီ။ ေျပာမနာ ဆိုမနာ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း။ အဲဒါက သူ႕ေက်းဇူး။

ခုေတာ့ ဘေလာ္ဂါ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရေနျပီ။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းေတြကပဲ က်ေနာ္ ေရးတဲ့ စာေတြ လာဖတ္၊ က်ေနာ္ စပ္တဲ့ ကဗ်ာေတြ လာခံစား၊ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြေပး၊ ခြန္အားေတြေပး၊ က်ေနာ္ ၀မ္းနည္းရင္ လိုက္ ၀မ္းနည္း၊ က်ေနာ္ ၀မ္းသာရင္ လိုက္၀မ္းသာ၊ က်ေနာ္ စိတ္ညစ္ရင္ လိုက္ စိတ္ညစ္၊ က်ေနာ္ ေပ်ာ္ရင္ လိုက္ေပ်ာ္...။ အဲလိုနဲ႕အတူတူ ရင္ခုန္ရင္းနဲ႕ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ေလးကို အသက္ဆက္ ေပးခဲ့တာ သူတို႕ေတြပါပဲ။ က်ေနာ့္ ရင္ခံုသံေတြက သူတို႕ ရင္ခံုသံေတြျဖစ္။ သူတို႕ ရင္ခံုသံေတြကလည္း က်ေနာ့္ ရင္ခုန္သံေတြျဖစ္။ အဲလိုနဲ႕ က်ေနာ္က အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အတူ ဆက္လက္ စီးဆင္း ျဖစ္ေနေတာ့တာကိုး...။

စီးဆင္းႏိုင္ခဲ့သေလာက္ စီးဆင္းခဲ့တာ အခုေတာ့ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ေျခရာေတြ ခ်န္မိခဲ့တာ မနည္းဘူးကိုး။ ကဗ်ာ (၃၆) ပုဒ္၊ ၀တၳဳတို (၇) ပုဒ္၊ ပန္းခ်ီ (၄) ကား၊ ခံစားမိသလိုေရးတဲ့စာ (၂၄) ပုဒ္ အားလံုးေပါင္း ကိုယ္ပိုင္ခံစားမႈ စစ္စစ္ (၇၁)ခုေတာင္ စီးဆင္းျဖစ္ခဲ့ပါေပါ့။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေတာင္ မယံုဘူး။

ခုေတာ့ အဲဒီလို စီးဆင္းျဖစ္ေအာင္ တိုက္တြန္း အားေပးခဲ့တဲ့ ဘေလာ္ဂါ သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်ေနာ့္ ေျခရာေတြနဲ႕ အတူ မွတ္တမ္းေလး တင္ထားခ်င္လို႕ပါ။ အစီအစဥ္အတိုင္း မဟုတ္ေပမယ့္ စိတ္ထဲက ေပၚလာသလိုေလး အဆင္ေျပသလိုေလး ေဖာ္ျပပါရေစ။

ေယာဟန္ေအာင္၊ ခင္မင္းေဇာ္၊ ေကသြယ္၊ ျမန္မာျပည္ကိုလြမ္းသူ၊ ကလူသစ္၊ ေမာင္ဖုန္းျမင့္၊ ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္၊ ႏွင္းခါးမိုး၊ ဂ်စ္တူး၊ ပန္ဒိုရာ၊ ႏိုင္းႏိုင္း၊ ေကာင္းကင္ကို၊ သက္ေ၀၊ စိုးေဇယ်၊ မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာ၊ ဇာနီ၀င္း၊ ကိုေအာင္၊ ကိုေမာင္ရင္၊ ျငိမ္းေ၀၊ ေဆာင္းယြန္းလ၊ လင္းလက္ၾကယ္စင္၊ ေခးေအာ့စ္၊ ဘေကာင္း၊ ပီတိ၊ ၀င္းေဇာ္၊ မုတ္သုန္၊ မိုးခ်ိဳသင္း၊ စိုးထက္၊ ေမာင္မ်ိဳး၊ ေ၀ေလး၊ လင္းထက္

ေမ့ျပီး က်န္ရစ္သြားတဲ့သူေတြ ရွိရင္လည္း ေျပာၾကပါဗ်ိဳ႕....

ေကာင္းကင္

ေ၀ါ့လ္ထ္ ဒစၥေန အျပာ
ပြင့္ခ်ပ္ျဖဴ တလႊာ
ပန္းသီး တမႊာ
ကႏၱာရထဲ ျမဳပ္ႏွံျပီးတဲ့အခါ
ပင္လယ္ဟာ
လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းေနေတာ့တယ္။

ATN

ကႏၱာရ

Adobe Photoshop 5.5 နဲ႕ပဲ ဆြဲထားပါတယ္။ ခုပံုကေတာ့ Mouse နဲ႕ပဲ ဆြဲထားတာပါ။ Digitizer က အလုပ္မလုပ္လို႕။

ရင္ခြင္ဦး

Adobe Photoshop 5.5 မွာ Wacom Graphire Tablet သံုးျပီး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ပံုေဖာ္ၾကည့္တာပါ။ Stroke ေတြကို ႏွလံုးသားနဲ႕ အရင္ ဆြဲတယ္။ ျပီးမွ Ripple Effect ကို ရင္ခုန္သံနဲ႕ ေပါင္းထားတာပါ။ ခ်စ္သူ ႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္ရလား။ မျမင္ရရင္ေတာ့ .......

မစီးဆင္းႏိုင္ေတာ့တဲ့ျမစ္

ဒါကေတာ့ ေနာက္ ပန္းခ်ီ တခ်ပ္ပါ။ Adobe Photoshop 5.5 နဲ႕ပဲ ဆြဲထားတာပါ။ Wacom Graphire Tablet နဲ႕ပဲ ဆြဲပါတယ္။

ေန႕သစ္

ဘာရယ္လို႕ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စာနဲ႕လည္း ေရးလို႕မရ။ ကဗ်ာနဲ႕လည္း ေဖာ္ျပလို႕ မရ။ အသံနဲ႕လည္း ကိုယ္စားျပဳလို႕ မရႏိုင္တဲ့ ခံစားခ်က္တခုကို ၾကားခံတခုခုနဲ႕ ေဖာ္ျပမိတာပါ။ အရုပ္၊ အရိပ္နဲ႕ အေရာင္ေလးေတြပါ။

ပန္းခ်ီဆြဲစရာ ဘာပစၥည္းမွ မရွိလို႕ Adobe Photoshop 5.5 နဲ႕ ဆြဲထားတာပါ။ Wacom Graphire Tablet နဲ႕ ဆြဲပါတယ္။

တိမ္ကိုစီး၍ သစၥာရွာသူ

ေအာက္ေဖာ္ျပပါ စာေတြကေတာ့ ကိုစ်ာန္႕ ဘေလာ့ကေန ကူးယူျပီး ျပန္လည္ ေဖာ္ျပတာပါ။ က်ေနာ္ ေရးခဲ့တဲ့ အေမ့ေလ်ာ့ခံသူရဲေကာင္းမ်ားနဲ႕အတူတူ အေလးျပဳရမယ့္ ေနာက္ထပ္ သူရဲေကာင္းတေယာက္ အေၾကာင္းပါပဲ။

Monday, February 11, 2008
တိမ္ကိုစီး၍ သစၥာရွာသူ

ညဳိထက္ (လမ္းသစ္ဦး)

ဒီေနရာက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕လႈပ္ရွားဂြင္ “အထူးေဒသ” ရဲ႕ အေျခအစပ္၊ ေျပာက္ၾကားတပ္ဖြဲ႔မ်ား စစ္ကစားႈ ေကာင္းသည့္ ေနရာေတာ့ မဟုတ္၊ ေဒသအေနအထားအရကိုကလည္း စစ္ေရးအေခၚအရ “ရန္၀င္၊ ငါ၀င္ေဒသ”၊ ရန္သူ႔စိုးမိုးဂြင္ ေျမျပန္႔ႏွင့္ မိမိတို႔ေျခကုတ္ေဒသတို႔ ထိစပ္နယ္ေျမ၊ ဤေနရာကို ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္က အလုပ္အဖဲြ႔ငယ္တခုျဖစ္သည့္ ရဲေဘာ္ထူးေအာင္ႏွင့္ က်ေနာ္၊ ထို႔အျပင္ ရြာသားတခ်ဳိ႔၊ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔တြင္ ထူးထူးျခားျခား မွတ္တိုင္တခုကို ထမ္းထားသည္၊ ထိုမွတ္တိုင္တြင္ ေရးထားသည္က …

ရဲေဘာ္ညဳိထြန္းေအာင္
အသက္ (၃၈) ႏွစ္
၃၀ – ၉ – ၉၅

(၁)
ေခ်ာင္းကေလးက သာမိတိုက္ရြာျဖစ္သည့္ သာစည္ရြာကေလးကို ၀ုိက္ေခြၿပီး စီးဆင္းေနသည္၊ က်ေနာ္တို႔ ရြာထဲသို႔မ၀င္၊ ကြင္းေကြ႔ၿပီး ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ေက်ာ္ၾကမည္၊ ေခ်ာင္းျဖတ္၍ၿပီးသည္ႏွင့္ ေတြ႔ရမည့္လမ္းက အေရးၾကီးသည္၊ ၆ ေပလမ္း၊ ထိုလမ္းမ်ဳိးက စစ္သံုးေျမပံုတြင္ပါေသာေၾကာင့္ ရန္သူ႔ စစ္ေၾကာင္းမ်ား အသံုးၿပဳေလ့ရွိသည့္ လမ္း၊ လက္ဆင့္ကမ္း သတင္းစနစ္အရေတာ့ ရန္သူရွင္းသည္၊ သို႔ေသာ္ ေပါ့၍မရ၊ ေရွ႕မွာရွိေနသည့္ေဒသက ကုိယ့္ေဒသမဟုတ္၊ ရုတ္ခ်ည္းေရာက္လာလ်င္ တုန္႔ျပန္ႏုိင္ရန္ ျပင္ဆင္ထားရမည္၊ လမ္းကိုေတြ႔ေနရၿပီ၊ သတိႏွင့္ေရွ႕ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္၊ ထူးျခားမႈမရွိ၊ လမ္းကို အေျပးျဖတ္ၿပီး ေတာစပ္သို႔ တိုး၀င္လိုက္ၾကသည္၊ ရြာသားတေယာက္ေရွ႕တက္လာသည္၊ သူက ေနရာသိသူ၊


သြားေနရသည္က ေတာထဲေတာင္ထဲကိုပင္ ေနာက္ေဖးေပါက္က ၀င္ေနရသလိုမ်ဳိး၊ ေတာကိုတိုး။ ေတာင္ကိုျဖတ္၊ ျခဳံႏြယ္ပိတ္ေပါင္းၾကားမွာ၊ ေရာက္ၿပီ၊ သူရဲေကာင္း၊ ေတာ္လွန္တဲ့သူရဲေကာင္း၀ိဥာာဥ္ ကိန္း၀ပ္ရာေျမပံုမို႔မို႔၊ ေတာင္ဆင္ေျခေလ်ာမွစီးဆင္းေသာ ေရစီးေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ေျမပံုအေနအထားပင္ ပ်က္လု႔ပ်က္ခင္၊ မနည္းရွာယူရသည္၊ ေၾကကြဲစရာ၊ ေတာ္လွန္ေသာ အညတရ သူရဲေကာင္း. မခမ္းနားေသာ အာဇာနည္ဗိြၽာန္၊ ဟုတ္သည္၊ မခမ္းနား၊ အျမင္မခမ္းနား၊ လံုး၀ကို အျမင္မခမ္းနား၊ သို႔ေသာ္ မဟာပထ၀ီေျမသားထုလို သိပ္သည္းသည့္ၾကီးျမတ္မႈေတြကေတာ့ ထည္၀ါခမ္းနားလြန္းလွသည့္ ေတာၾကိဳအံုၾကားကေျမပံု၊ ဆို႔နစ္ေသာခံစားမႈက က်ေနာ့္တကိုယ္လံုးကို ျဖစ္ညႇစ္ျပစ္ေနသလို၊
ဦးစြာ ေျမပံုကို ျပဳျပင္ရဦးမည္၊ ပါလာသည့္ ေပါက္တူးျဖင့္ ေျမပံုကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္သြားေအာင္ ျပဳျပင္ၾကသည္၊ ထို႔ေနာက္ မွတ္တိုင္ကို ေခါင္းရင္းဘတ္ေနရာတြင္ အေသအခ်ာစိုက္ထူေပးသည္၊ ၀ါးခုတ္ၿပီး ေျမပံုကို ကာရန္ေပးလိုက္ၾကသည္၊ တိရိစာန္မ်ား မျဖတ္ဆီးမိေစရန္၊ စည္းရိုးအျပင္မွေနၿပီး ေရဆင္း ေကာင္းေအာင္ ေျမာင္းေပါက္ေပးလိုက္ၾကသည္၊ ေဒသခံရြာသားမ်ားကလည္း သူ႔ေျမပံုျပဳျပင္ရာတြင္ စိတ္အားထက္သန္စြာ လုပ္ေပးခဲ့သည္၊ မွန္သည္၊ သူသည္ လူထုအက်ဳိးအတြက္ ရန္သူ၏ လူမဆန္စြာ ညႇင္းပန္းႏွိပ္စက္ သက္ျဖတ္မႈကို ရင္စီးခံခဲ့သူ၊ နီးစပ္ရာ ေတာပန္းမ်ားကိုဆြတ္ခူးၿပီး မဟာသူရဲေကာင္း. ေျမပံုေပၚမွာ ခင္းျဖန္႔ေပးၾကသည္၊
ေလးပင္ေသာ အေလးျပဳရန္ အမိန္႔ေပးသံ၊ ေလးပင္ေသာ လက္တင္အေလးျပဳ လႈပ္ရွားမႈမ်ား၊ ေလးပင္ေသာ သက္ျပင္းခ်သံမ်ား၊

(၂)
သူႏွင့္ က်ေနာ္ စတင္ေတြ႔ဆံုျဖစ္ၾကသည္က ဆရာဒဂုန္တာရာ ကဗ်ာျဖင့္ ပန္းခ်ီေရးခဲ့သည့္ မဲနယ္ေတာင္မွာ၊ ထိုအခ်ိန္က မဲနယ္ေတာင္တြင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က အလုပ္အဖြဲ႔တဖြဲ႔ ရွိေနသည္၊ ထိုအထဲတြင္ သူလည္းပါသည္၊ မၾကာေသးခင္က ျဖစ္ခဲ့သည့္ ထိေတြ႔မႈတြင္ ဒဏ္ရာရထားေသာ ရဲေဘာ္ (၂)ဦးလည္း ရွိေနသည္၊ ရဲေဘာ္ေအာင္ဒင္ႏွင့္ ရဲေဘာ္မိုးေက်ာ္၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေတာအ၀င္ခရီးကို လႈိက္လွဲမႈျဖင့္ ေႏြးေထြးစြာ ၾကိဳဆိုၾကသည္၊ သူထိုအခ်ိန္က တပ္စိတ္မႈးတာ၀န္ႏွင့္အတူ ဆက္သြယ္ေရးတာ၀န္ကိုပါ တြဲယူေနသည့္ အခ်ိန္၊ က်ေနာ္တို႔ေရာက္သည့္ေန႔မွာပင္ ေနာက္တန္းသို႔ သတင္းပို႔သည္၊

“ညီေနာင္အားသစ္ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦး ေရာက္ရွိ”
ထိုအခ်ိန္ကတည္းက စတင္ခဲ့ေသာ သူႏွင့္ က်ေနာ့္ၾကားက ဆက္ဆံေရးတြင္ အဖုအထစ္မရွိခဲ့၊ က်ေနာ္တို႔ၾကားတြင္ ရိုးရွင္းေသာ တေၾကာင္းသြားဆက္ဆံေရးသာ ရွိခဲ့သည္၊ သူႏွင့္ က်ေနာ္က ညီရင္းအကိုေတြလို ေနခဲ့ၾကသူေတြ၊ က်ေနာ္က အင္မတန္ အေမးအျမန္းထူသည္၊ မသိတာ။ မရွင္းတာ။ မေၾကညက္တာရွိလ်င္ ေႏွးေန။ ေတြေနတာေတြမရွိ၊ ခ်က္ခ်င္းပင္ တဲ့တိုးေမးေလ့ ရွိသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူက က်ေနာ့္ကို “ေမာင္လူေမႊး”ဟု ေခၚခဲ့သည္၊ သူကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ “ေမာင္လူေအး” ယခုေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေမာင္လူေအးလည္း မရွိေတာ့ၿပီ၊ က်ေနာ္တြင္လည္း မသိတာ။ မရွင္းတာ။ မေၾကညတ္တာရွိလ်င္ ယခင္ကလို တဲ့တိုးေမးတက္တဲ့ အေလ့က ေပ်ာက္သေလာက္ပင္၊ ႏုိင္ငံေရးေလာကဓံေတြၾကားမွာ “ေဗဒါပ်ံ အံခဲ”ခဲ့ရတာေတြက တနင့္တပိုးရွိခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား၊

သူက လူခ်စ္။ လူခင္အင္မတန္ မ်ားသည့္လူျဖစ္သည္၊ သူရဲ႕ရိုးရွင္းၿပီး မာန္မာနကင္းစင္သည့္ပံုရိပ္ႏွင့္ စိတ္ရွည္သည္းခံတက္သည့္ အရိပ္ၾသဇာတို႔က က်ေနာ္တို႔အေပၚ လြမ္းမိုးခဲ့ပံုရသည္၊ တပ္ရင္းတြင္ အဆိုးဆံုးရဲေဘာ္မ်ားပင္ သူ႔တပ္စိတ္ေရာက္လ်င္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းျဖစ္သြားေလ့ရွိသည္၊ ရဲေဘာ္မ်ားက သူ႔ကိုေၾကာက္၍မဟုတ္၊ သူက အာဏာျပ၍ ရဲေဘာ္ထိမ္းသည့္နည္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မသံုး၊ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ပညာေပးေလ့ရွိသည္၊
သူ႔မ်က္ႏွာက သုန္သုန္မႈန္မႈန္ ရွဴတည္တည္ မရွိ၊ အင္မတန္လည္း စိတ္ဆိုး စိတ္တိုခဲသည့္လူ၊ စံျပရဲေဘာ္ျဖစ္ေရးအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္းဆိုခဲ့သလို။ အျခားရဲေဘာ္မ်ားကိုလည္း ေတာင္းဆိုသူ၊ အားေပးကူညီ ထိမ္းေၾကာင္းေပးေလ့ရွိသည့္သူ၊ အနစ္နာခံေရးမူကို လက္ေတြ႔က်င့္သံုးသူ၊ ေ၀ဖန္ေရးလည္း ညင္သာသူ၊

သူ အရက္ေသာက္သည္ကို က်ေနာ္တၾကိမ္သာ ေတြ႔ဖူးသည္၊ ထိုတၾကိမ္သည္လည္း မွတ္မွတ္ရရ၊ ၁၉၉၄၊ အတာသၾကၤန္ပြဲ၊ ေတာခိုၿပီးကတည္းက သၾကၤန္ကို ေနာင္ေကာင္ကီမွာၫကံလိုက္။ ပြန္ေခ်ာင္းမွာ ၫကံလိုက္။ လြယ္ဖီမွာ ၫကံလိုက္။ မဲနယ္ေတာင္ေျခမွာ ၫကံလိုက္၊ ရန္သူႏွင့္ စစ္ကစားေနရသည့္ ေနရာမ်ားတြင္သာ ဆံုျဖစ္ၾကသည္၊ လြတ္လပ္ေသာ မိမိနယ္ေျမ ေနာက္တန္းစခန္းမွာ ၫကံရသည္က ႊအၾကိမ္ ပထမ၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဗဟိုေဒသ၊ ပြဲလည္းရွိေနသည္၊ ျပဇာတ္။ သံခ်ပ္။ သီခ်င္းသီဆိုမႈ။ ယိမ္းအက...စသည္၊ ထိုပြဲတြင္ ရဲေဘာ္မ်ားသံုးစြဲရန္ တပ္ရင္းမွဴးက မုန္႔ဖိုးေပးသည္၊ တေယာက္ ၅ ဘတ္၊ ၅ ဘတ္ရသည္ကိုပင္ က်ေနာ္တို႔မွာ ေပ်ာ္မဆံုး၊ ညေနေရာက္ေတာ့ အလွ်ဳိလွ်ဳိ၊ ေသာက္တက္သူမ်ားေရာ။ မေသာက္တက္သူမ်ားပါ သံလြင္ကမ္းေဘးက ေက်ာက္ေဆာင္ေတြေပၚမွာ၊ ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္ေရာသူပါ မေသာက္သူမ်ားစာရင္း၀င္၊ က်ေနာ္တို႔ မေသာက္တက္သူမ်ားခ်ည္း ၀ုိင္းဖြဲ႔သည္၊ ၿပီးေတာ့ သၾကၤန္ပြဲသို႔ ခ်ီတတ္ၾကသည္၊ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ ကၾကသည္၊ ေကြးေနေအာင္ ကၾကသည္၊ ကၾကရင္း ပို၍မူးလာၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလံုး ထိုးအန္လိုက္ၾကေတာ့သည္၊ ၿပီးေတာ့ ခ်ာခ်ာလည္၊ ရဲေဘာ္မ်ားကေတြ႔ၿပီး ၀ုိင္း၀န္းျပဳစုၾက၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္၊ ေနာက္ေန႔မွသိရတာက က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ “We are the World” ကို ကဗ်ာလြတ္ဆိုရင္း ထိုးအန္သြားၾကတာ ဆိုပဲ၊


(၃)
သူ႔ကို ရဲေဘာ္မ်ားက “အေမၾကည္”ဟု ခ်စ္စႏုိး ေခၚၾကသည္၊ ဟုတ္လည္း ဟုတ္သည္၊ သူက လႈပ္ရွားပဲျဖစ္ျဖစ္။ အထိုင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အိပ္ရာေစာေစာထၿပီး တပ္စစ္ေဆးမႈလုပ္သည္၊ ၿပီးလ်င္ တပ္စိတ္ ရဲေဘာ္မ်ားကို လိုက္ႏႈိးၿပီး stand by အေနအထားျပင္ခိုင္းသည္၊ သူႏွင့္ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႔က မီးေမႊးၿပီး ထမင္းခ်က္ဖို႔ျပင္ေတာ့သည္၊ ပါးစပ္ၾကီးဟၿပီး ထမင္းကို စိတ္၀င္တစားခ်က္ေနသည့္ သူပံုက ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္စရာ၊ ၿပီး...သူ႔ကို ၀ုိင္းကူခ်က္ျပဳပ္ေနသူမ်ားထဲတြင္ က်ေနာ္တို႔လို ရဲေဘာ္ငယ္မ်ားပါလာလ်င္ စစ္ေရး။ ႏုိင္ငံေရး ဆံုးမမႈမ်ားကို ေျပာေနလိုက္ေသးသည္၊ ထိုျမင္ကြင္းကို ေတြ႔ရဖန္မ်ားလာေသာအခါ ထိုအမည္တြင္သြားေတာ့သည္၊

သူ႔အမည္ရင္းက “ကိုၾကည္ဆန္း”၊ ျပည္ျမ႔ိဳသား၊ ငယ္စဥ္က စစ္တပ္အ၀န္းအ၀ုိင္းထဲတြင္ ေနခဲ့ဖူးသည္၊ ေမွာ္ဘီ တပ္၀င္းထဲတြင္၊ သူ႔အေဖက ေမၿမိဳ႕စစ္တကၠသိုလ္ အပတ္စဥ္ (၁) ေက်ာင္းဆင္း၊ မဆလေခတ္တြင္ ႏွစ္တခ်ဳိ႔သာတာ၀န္ယူခဲ့ၿပီး ႏႈတ္ထြက္ကာ ျပည္မွာအေျခခ်ခဲ့သည္၊ မဆလ အညႇဳိးသိုခံရသူ စစ္အရာရွိ၊ သူ၏ အကိုသည္လည္း ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံု မတိုင္မီေလးမွာတင္ မဆလမွ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားသည္မွ သတင္းအစအနမရ၊ ေနာက္ႏွစ္တခ်ဳိ႔ၾကာမွ သိရသည္က ေထာင္အႏွစ္ ၂၀ ခ်လိုက္သည္ဟူ၍။ ထပ္သိရသည္က သူတို႔၏ မိသားစုစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကိုပင္ စစ္အုပ္စု ေႏွာက္ယွက္မႈေၾကာင့္ အေျခရိုင္ေနရေသာအေနအထား၊ လူထုအတြင္းမွာကေတာ့ သူရဲေကာင္းမိသားစု၀င္မ်ား၊

သူက လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ ပါတီ၀င္၊ ျပည္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ဖူးေသာ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီ၀င္တိုင္း သူ႔အိမ္တြင္ စားဖူး။ ေသာက္ဖူး။ ေနဖူးၾကသူခ်ည္းပင္၊ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈတုိင္းကို ေခါင္းေအးေအးျဖင့္ ပါ၀င္ႏုိင္ခဲ့သူ၊ ရွစ္ေလးလံုး တိုက္ပြဲ။ စက္တင္ဘာ သေဘာတူညီခ်က္။ ၁၉၈၉ ျပည္ၿမိဳ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္ေရွ႔ အာဇာနည္ေန႔ လြမ္းသူပန္းေခြခ်ပြဲ။ ဒီခ်ဳပ္ – တစည စီးခ်င္းထိုးမူ။ ေမ – ၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ မဲဆြယ္စည္းရံုးေရး။ ၂/၉၀ ဖီဆန္ေရး။ သာဓုကန္အစည္းအေ၀း။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး၊

ျပည္ၿမိဳ႕သားတို႔ထံုးစံအတိုင္း ခင္၀မ္း။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ႏွင့္ ကိုေဆြတို႔အတြက္ အလြန္ဂုဏ္ယူတက္ၿပီး ျပည္ၿမိဳ႕၏ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ေတြအျဖစ္ ေျပာေလ့ရွိသူ၊ ယခုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္သည္ပင္ ျပည္ၿမိဳ႕ရဲ႕ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ခဲ့သည္ကို သိမသြားခဲ့သူ။ အႏုပညာကိုျမတ္ႏုိးသူ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ရံခါကဗ်ာဖန္တီးတက္ၿပီး တပ္ရင္းမွထုတ္ေ၀ေသာ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ားတြင္ ေရးသားခဲ့သူ။ ေတာ္လွန္ေရးကို ထြက္ခါနီး စက္မႈေက်းလတ္တြင္ ဆရာဒဂုန္တာရာအား ၀င္ေရာက္ဂါရ၀ျပဳခြင့္ရခဲ့သည္ကို တသသေျပာတက္သူ၊

(၄)
က်ေနာ္တို႔တပ္ဦး ႏုစဥ္ဘ၀က ကိစၥေလးတခုရွိခဲ့ဖူးသည္၊ ၁၉၈၈ ကတည္းက လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ေရာက္ေနသူမ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီ (လဘသ၊ ဗကသ...စသည္)မွ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ကူးေျပာင္းလာသူမ်ားၾကား စစ္ေရးသက္သက္။ ႏုိင္ငံေရးသက္သက္ဟူ၍ အခ်င္းပြားခဲ့ၾကသည့္ ကာလတခု ရွိခဲ့ဖူးသည္၊ ထိုကာလကို ေက်ာ္လြားရန္ၾကိဳးစားသည့္ ျဖစ္စဥ္တြင္ သူ၏ တရားျပည့္မႈႏွင့္ ႏုိင္ငံေရး စိတ္ရွည္မႈမ်ားက တပ္ရင္းအတြင္း အေရးပါအရာေရာက္ခဲ့သည္၊

သူက က်ေနာ္တို႔တပ္ရင္းရွိ ႏုိင္ငံေရးပါတီမွလာသူမ်ားထဲတြင္ ထူးျခားစြာ စစ္ေရးကိုစိတ္၀င္တစားရွိသူ။ တပ္ကိုင္ေကာင္းသူအျဖစ္ တပ္ရင္းက အသိအမွတ္ျပဳၾကသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္လည္းပဲ က်ေနာ္တို႔ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ၀င္ေရာက္ၾကသည့္အခါတြင္ သူက စစ္သင္တန္းမွဴးပင္ျဖစ္ေနၿပီ၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူက က်ေနာ္၏ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္သာလ်င္မက ဆရာလည္း ျဖစ္သည္၊ သူ သင္တန္းေပးခဲ့သည္က တပ္ရင္းတြင္း သင္တန္းသာလ်င္မဟုတ္၊ လ ပ ဒ တ(လူမ်ဳိးေပါင္းစံု ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီတပ္ေပါင္းစု) မွေပးေသာ ေကဒါ သင္တန္းတြင္လည္း စစ္သင္တန္းမွဴးအျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့သူျဖစ္သည္၊
သူက ထင္းေခြ၊ ေရခပ္၊ ထမင္းခ်က္။ ရိကၡာရွာသည့္ အေသးစိတ္လုပ္ငန္းမွသည္ ေပၚလစီေရးရာေဆြးေႏြးမႈအထိ စိတ္အားထက္သန္စြာလုပ္ေလ့ရွိသည္၊ က်ေနာ္တို႔တပ္မ်ား လႈပ္ရွားစစ္ထြက္လ်င္ ကိုယ့္ရကၡာ ကိုယ္သယ္ၾက ရသည္၊ အေျခခံရိွ်ာမ်ားျဖစ္သည့္ ဆန္။ ဆီ။ ဆား။ ဟင္းခ်ဳိမႈန္႔...စသည့္၊ ထိုအထဲတြင္ အေလးဆံုးက ဆန္၊ က်ေနာ္တို႔ အီေကြးမန္႔ခါးပတ္တြင္ လံုခ်ည္ကို ျဖတ္ခ်ဳပ္ထားေသာ ဆန္ၾကိဳးရွိသည္၊ ခရီးေ၀းလ်င္ ေ၀းသလို ၂၄ ဗူးအထိလြယ္ရသည္၊ စစ္ေၾကာင္းနားသည့္ေနရာေရာက္လ်င္ ထိုဆန္ၾကိဳးထဲမွ ဆန္ယူၿပီးခ်က္သည္၊ ခရီးကေ၀း။ ေတာင္ေတြကိုတတ္ရႏွင့္ ဆန္ၾကိဳးက ေလးေသာအခါ အေတာ္မလြယ္သည့္ကိစၥ၊ ထိုအေျခအေနမ်ဳိးတြင္ သူက အျခားရဲေဘာ္မ်ား၏ ဆန္ကို အရင္ယူသည္၊ ေနာက္ဆံုးမွ သူ႔ဆန္ၾကိဳးကို အသံုးျပဳသည္၊ ထိုသို႔ အေသးစိတ္မွ စၿပီး စည္းရံုးေရးမူကို က်င့္သံုးသည့္သူ၊

၁၉၉၃ - ရလလဖနယ္ေျမတြင္ မကဒတ၏ ႏုိင္ငံေရးလမ္းစဥ္မိတ္ဆက္ႏွင့္ လူထုစည္းရံုးေရးခရီးအျဖစ္ ပအို႔၀္ ေက်းရြာမ်ားကို လွည့္လည္ၾကစဥ္ကလည္း တပ္ရင္းမွခ်မွတ္ထားေသာ လူထုအား အကူအညီေပးေရးလုပ္ဟန္ကို ေမာပန္းေနသည့္ၾကားမွ ရဲေဘာ္တုိင္းႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းလုပ္ႏုိင္ရန္ ၾကိဳးစားခဲ့သည္၊ လုပ္လည္း လုပ္ႏုိင္ခဲ့သည္၊ ထိုသို႔ျဖင့္ က်ေနာ္တို႔အၾကား နားလည္မႈ တည္ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့ၾကသည္၊
သူႏွင့္ က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးသြားခဲ့ရသည့္စစ္ေၾကာင္းခရီးက ဗဟိုလံုၿခံဳေရးတုိက္ကင္းထြက္သည့္ ခရီးပင္၊ သိပ္မၾကာ သူႏွင့္ ရဲေဘာ္ေဆး အလယ္ပုိင္းေဒသ အေျခခံေဒသထိုးေဖါက္ေရးတပ္ဖြဲႏွင့္အတူ လိုက္ပါရန္ တာ၀န္ေပးအပ္ခံရသည္၊

(၅)
အျဖစ္အပ်က္မ်ားက မယံုၾကည္ႏုိင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဇယ္ဆက္ေနသည္၊ မာနယ္ပေလာ က်သည္၊ က်ေနာ္တို႔ဗဟိုလည္း ဆုတ္ေပးလိုက္ရသည္၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ပင္မတပ္ရင္းအင္အား အမ်ားစုက KNPP (ကရင္နီျပည္ တိုးတတ္ေရးပါတီ) ေဒသဘက္ကို ေျပာင္းေရႊ႕သြားရၿပီ၊ ကိုတိုက္ေမာင္းႏွင့္ အပါအ၀င္က်ေနာ္တို႔ တပ္စိတ္တစိတ္က်န္ခဲ့သည္၊ အလယ္ပုိင္းေဒသကို ထြက္ခြာရန္၊ က်ေနာ္တို႔မသြားျဖစ္၊ ကိုတိုက္ေမာင္း ကြယ္လြန္သည္၊ (၂၆ – ၄ – ၉၅) ႏွေျမာတသမႈေတြမွ အနည္မထိုင္ေသး အလယ္ပိုင္းအလုပ္အဖြဲမွ ေၾကးနန္စာေရာက္လာသည္၊ “ရဲေဘာ္ ၾကည္ဆန္းအား ရန္သူမွ လက္ရဖမ္းမိ” (၂၈ - ၉ – ၉၅) ႏွစ္ရက္သာၾကာသည္၊ ေနာက္ထပ္ေၾကးနန္း၊ “ရဲေဘာ္ၾကည္ဆန္း ယေန႔ပင္ က်ဆံုး” (၃၀ – ၉ – ၉၅) သြားၿပီ၊ က်ေနာ့္အခ်စ္ေတြ အဆုပ္လိုက္ေၾကြ၊ လြတ္ေျမာက္ေရးဗဟို။ ေတာ္လွန္ေရးဆံုရပ္။ ေတာ္လွန္စစ္ရဲ႕ ကြပ္ကဲေရးဌာန။ မိမိဗဟို။ မိမိတပ္ရင္း။ ေလးစားအားထားရသည့္ တပ္မႈး။ ညီရင္းအကိုလို ခ်စ္ခဲ့ရေသာ ေနာင္ေတာ္ရဲေဘာ္ၾကီး၊

က်ေနာ့္ရဲေဘာ္ၾကီး ရန္သူ႔လက္အတြင္း အသက္ရွင္လ်က္ဆင္းသက္ခဲ့ရသည့္ ႏွစ္ရက္တာခရီး၊ ျဖစ္ကာစမွာေတာ့ သိုးသိုးသန္႔သန္႔၊ စက္လိုင္းေပၚမွ စကားမ်ား၊ သိပ္ေတာ့ျဖင့္ ရုပ္လံုးမၾကြ၊ မပီျပင္ေသး၊
ေနာက္ေတာ့ အလယ္ပိုင္းအလုပ္အဖြဲ႔မွ ဗဟိုသို႔ျပန္လာၾကသူမ်ား ေရာက္လာသည္၊ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္လဲ ထိုေဒသကိုေရာက္သြားျဖစ္ခဲ့သည္၊ ပီျပင္လာၿပီ၊ ရုပ္လံုးၾကြလာၿပီ၊ ၾကားရသည့္သတင္းမ်ားက ၾကက္သီးပင္ထမိသည္၊

“သူရဲေကာင္းဆန္ခဲ့တယ္” “ေတာ္လွန္ေရးသမားပီသတယ္” “ေဒသခံလူထုအားလံုးက စုပ္တသပ္သပ္နဲ႔ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳၾကတယ္” “ရန္သူေတြ ေၾကာက္ရြံ႔တုန္လႈပ္သြားခဲ့ရတယ္” သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အႏွစ္ခ်ဳပ္၊ ၾကည့္စမ္း၊ ေတာ္လွန္တဲ့သူရဲေကာင္းတေယာက္ ကိုယ္အနီးအနားမွာ ကုိယ္နဲ႔အတူတူရွိေနခဲ့တာ၊ ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္ခဲ့ပါတယ္ ရဲေဘာ္ၾကီး၊
ရန္သူက သူ႔ကို ကၽြဲက်ေအာက္ရြာႏွင္ လွည္းစခန္းရြာအၾကားတြင္ ဖမ္းမိသြားျခင္းျဖစ္သည္၊ သူနဲ႔အတူ ရဲေဘာ္ရဲထိုက္ (အဘ)လည္းပါသည္၊ ရဲေဘာ္ ရဲထိုက္ကထိုေနရာတြင္ပင္ က်ဆံုးသြားသည္၊ သူ႔ကိုေတာ့ အရွင္မိသြားသည္၊ ၀ုိင္း၀န္းထိုးၾကိတ္ကန္ေက်ာက္ၿပီး တုတ္ေႏွာင္ေခၚေဆာင္သြားၾကသည္၊ ေျပာခဲ့ၿပီးသလို ထိုေဒသက ရန္၀င္။ ငါ၀င္ေဒသ၊ တဖက္ႏွင့္ တဖက္ အၿပီးတိုင္ဖယ္ရွားေရးအတြက္ လူထုအားကို ထူေထာင္ရသည္၊ ေတာ္လွန္ေရးအေပၚ ေထာက္ခံသည့္ လူထုကို အခိုင္အမာအင္အားစုျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ရသည္၊ ထိုကိစၥကို အရပ္၀တ္ျဖင့္ လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ သူအပါအ၀င္ အလုပ္အဖြဲ႔မ်ားက အသိဆံုး၊

သူ႔ကို ရန္သူက အရွင္မိသြားေတာ့ အၾကီးအက်ယ္ စစ္ေဆးေတာ့သည္၊ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတိုကလြဲၿပီး အ၀တ္အားလံုးကို ခၽြတ္သည္၊ ၾကိဳးနဲ႔တုတ္ၿပီး ထိုးၾကိတ္ကန္ေက်ာက္ၾကသည္၊ ခါးပတ္ႏွင့္ ရိုက္သည္၊ ေသနက္ဒင္ႏွင့္ ထုၾကၿပီး လူထုႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးကို သစၥာေဖါက္ေအာင္လုပ္ၾကသည္၊ မရ၊ ရြာစဥ္လွည့္ၿပီး ရြာထဲက ေတာ္လွန္ေရးသစၥာခံ လူထုအမာခံမ်ားကို ေဖၚထုတ္ခိုင္းသည္၊ သူလံုး၀မေျပာ၊ သူ႔ကို ဓါးျဖင့္မႊမ္းသည္ဟုပင္သိရသည္၊ အံၾကိတ္ခံခဲ့သည္၊ ရန္သူကို သူေျပာတဲ့စကားေတြက “မသိဘူး” “မရွိဘူး” “ငါကိုသတ္ ဘာမွမေျပာဘူး” လူထုႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးသစၥာကို အသက္ထက္တန္ဖိုးထားခဲ့သည္၊ ျဖစ္သမွ်ကိစၥမွန္သမွ်ကို သူတဦးတည္း ခါးစီးခံခဲ့သည္၊ ေတာ္လွန္ေသာ တာ၀န္ခံစိတ္ဓါတ္။ မွန္ကန္ေသာ လူထုအေတြးအေခၚ။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ လူထုကို အလုပ္အေၾကြးျပဳေရး လမ္းစဥ္၊
ၾကည့္ေနၾကရသည့္ လူထုထဲမွာ သူ႔ရဲ႕မိတ္ေဆြေတြရွိေနသည္၊ သူလည္းသိသည္၊ သို႔ေသာ္ ဘယ္လိုပင္ႏွိပ္စက္ပါေစ သူတို႔ကို ေယာင္လို႔ေတာင္မွ လွည့္မၾကည့္၊ တကိုယ္လံုး ေယာင္ကိုင္း။ ညဳိမည္း။ ေသြးအလိမ္းလိမ္း၊ ျမင္ရသူတိုင္း ႏွလံုးသည္းပြတ္ ဆြဲယူလႊင့္ပစ္ခံရသည့္ပမာ နာက်င္ေၾကမြ၊ သူကို ျမင္မိသူတိုင္း ငုိမိၾက၊ လူစိတ္မရွိတဲ့ စစ္၀ါဒီေတြကို အသည္းနာမိၾက၊ “ေတာ္ေတာ့္ကို လူမဆန္ေအာင္ ႏွိပ္စက္လိုက္ၾကတာဗ်ာ။ အဲဒီေကာင္ေတြ လူမွဟုတ္ေသးရဲ႕လားလို႔ေတာင္ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္၊ က်ေနာ္ဆိုရင္ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ထိခိုက္လာလို႔ ေဖၚခ်င္လည္းေဖၚပါေစဆိုၿပီး သူနဲ႔တည့္တည့္မွာသြားရပ္ေနတာ၊ က်ေနာ့္ကိုလည္း ေတြ႔တယ္၊ လံုး၀ကို ေဖၚမသြားဘူးဗ်ာ၊ ဒီေလာက္သစၥာရွိၿပီး သတၱိရွိတဲ့လူမ်ဳိး လံုး၀မေတြ႔ဖူးေသးဘူး၊” ဟူ၍ သူ႔မိတ္ေဆြတဦးက က်ေနာ့္ကို ေျပာျပသည္၊
အဆံုးတြင္ေတာ့ ရန္သူလက္ေလ်ာ့သြားရသည္၊ လူထုကိုသစၥာခံၿပီး ရန္သူကို ထီမထင္ခဲ့သူ။ သံဓိဌာန္ ျပတ္သားသူ။ အခက္အခဲကို စိန္ေခၚရဲသူ။ အသက္စြန္႔ရန္ ၀န္မေလးသူကို ရန္သူ အရႈံးေပးလိုက္ရသည္၊ ေသမိန္႔၊ ေသျခင္းကိုေတာင္းခံေနသူအတြက္ ေသမိန္႔သည္ တုန္လႈပ္စရာမဟုတ္၊ ဆုလာဒ္၊ ရန္သူေတာင္းဆိုသည့္ သတင္းကိုသူကမေပး၊ သူေတာင္းဆိုသည့္ ေသမိန္႔ကိုသာ ရန္သူက ေပးလိုက္ရသည္၊

ရန္သူက သူ႔ကို လက္ခုတ္ထဲက ေရလို႔ထင္ခဲ့သည္၊ ထိုထင္ျမင္ခ်က္ကို သူ၏ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔တိုက္ပဲြ၀င္ရဲသည့္ သတၱိက ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲျပစ္ႏုိင္ခဲ့သည္၊ ရန္သူတို႔ ေၾကာက္ဒူးတုန္ခဲ့ရၿပီ၊ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ သူ႔ကို တာ၀န္ခံႏွိပ္စက္ခဲ့သူ တပ္ၾကပ္ၾကီးမွာ စိတ္ေခ်ာက္ျခားၿပီး စိတၱဇေဆးရံုသို႔ ပို႔လိုက္ရသည့္သတင္းက ဖံုးမရေအာင္ ပြင့္ထြက္လာသည္၊

(၆)
ရဲေဘာ္ ညဳိထြန္းေအာင္က ရန္သူ၏ လူမဆန္ေသာ ရက္စက္မႈၾကားမွ ယံုၾကည္ခ်က္ကို အလံထူရင္း ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္စြာ က်ဆံုးခဲ့ရၿပီ၊ သို႔ေသာ္ တန္ဖိုးရွိေသာ...၊ သူ၏တန္ဖိုးႏွင့္ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို ျပန္ေျပာင္းတသ ဂုဏ္ယူမိျဖစ္ရင္းမွ သူကိုယ္တိုင္ေရးခဲ့သည့္ ကဗ်ာတပုဒ္က က်ေနာ့္ရင္ထဲ တလွပ္လွပ္တိုး၀င္လာေတာ့သည္၊

“တိမ္ကိုစီး၍”
ေတာင္တန္းေတြဆီကေန
ဧရာ၀တီႏွင့္ ခ်င္းတြင္းကို
လြမ္းေမာရင္း
ဆရာၾကည္ေအာင္က
သစၥာရွာဖို႔ “ငါ” ျမင္းစီးတယ္တဲ့၊

က်ေနာ္တို႔ေလ
ေသနတ္ထမ္း၍
ရွမ္းေတာင္တန္းရဲ႕
အျမင့္ဆံုးတေနရာမွာ
သစၥာရွာဖို႔
တိမ္စီးေနတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္ ကိုညဳိထြန္းေအာင္၊ ရဲေဘာ္ၾကီးဟာ ျမင့္ျမတ္စြာတိမ္ကိုစီးၿပီး သစၥာခရီးထြက္ႏုိင္ခဲ့ပါၿပီ၊ ဒါဟာ သစၥာတရားက တိမ္သားတိမ္ဆိုင္ေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲၿပီး ရဲေဘာ္ၾကီးကို သူရဲေကာင္းဗိမၼာန္ဆီ ခရီးႏွင္ေနတာပါ၊ အဖိႏွိပ္ခံတို႔ရဲ႕ သူရဲေကာင္းမွတ္တမ္းမွာ ရဲေဘာ္ၾကီးဟာ ျပန္တမ္း၀င္ခဲ့ပါၿပီ၊ အဆိုးဆံုးအေျခအေနမွာပင္ ေတာ္လွန္ေရးကို သစၥာခံ။ လူထုကို အလုပ္ေၾကြးျပဳ။ ရန္သူအေပၚျပတ္သား ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ရဲတဲ့စိတ္ဓါတ္၊ အဲဒီစိတ္ဓါတ္ဟာ ဦးညႊတ္အပ္တဲ့ “ညဳိထြန္းေအာင္ စိတ္ဓါတ္”

ညဳိထက္ (လမ္းသစ္ဦး)
(ဆံုဆည္းရာ ဘေလာ့ဘ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)

Posted by ကိုစ်ာန္ at 8:54 AM

လြတ္ေျမာက္ေရးေကာင္းကင္မွာ လင္းလက္ေနမယ့္ ၾကယ္စင္တစင္း

ေအာက္ေဖာ္ျပပါ စာေတြကေတာ့ ကိုစ်ာန္႕ ဘေလာ့ကေန ကူးယူျပီး ျပန္လည္ ေဖာ္ျပတာပါ။ က်ေနာ္ ေရးခဲ့တဲ့ အေမ့ေလ်ာ့ခံသူရဲေကာင္းမ်ားနဲ႕အတူတူ အေလးျပဳရမယ့္ ေနာက္ထပ္ သူရဲေကာင္းတေယာက္ အေၾကာင္းပါပဲ။ သူ႕အတြက္ ကိုေယာဟန္ေအာင္က ကဗ်ာတပုဒ္ စပ္ခဲ့တယ္။ သူရဲေကာင္းတေယာက္ အတြက္။

Saturday, February 17, 2007
ေသတမ္းစာ

အလင္းကိုေပးဖို႔
ထင္းဟာ မီးကို စားသလိုေပါ့၊
အားလံုးကို လင္းဖို႔
တို႔အသက္ေတြ ရင္းခဲ့ရတယ္ေလ။

ငါ့သူငယ္ခ်င္း
ရဲေဘာ္တဦး
ေခတ္တေခတ္ကို ျမင္ဖူးခ်င္လို႔
ေနလံုးတူးဆြ
ေသြးေတြစြန္းထင္းတဲ့
၀တ္စံုတစ္စံုရခဲ့တယ္။

မေန႔ကေလ
ေအ-ေကေသနတ္
သူျဖဳတ္တပ္ဆင္
တသသ ေရာင္တင္သုတ္ေနခဲ့တယ္။
မေန႔ကေလ
ညေနနီက်င္၊ ကင္းက်စဥ္က
ခပ္ေ၀းေ၀းၿမိဳ႕ျပ၊ ေမွာင္ရီက်စဥ္
မီးစတင္လင္း၊ ထမင္း၀ိုင္းမွာ
သူ႔မိဘေတြ၊ ဇြန္းလက္ဆံုေလတိုင္း
ဘာေတြ ေျပာေလမလဲ
သူေတြေ၀ေနခဲ့တယ္။

မီးခိုးဖံုလံုး၊ ဗံုးသီးကြဲေျမာက္
ေမာင္းျပန္ေပါက္ထြက္၊ အတြဲဆက္ေတြ
ဆူပြက္ေအာ္ဟစ္၊ ပစ္ ပစ္ ပစ္ၾက
ေဖာက္ျပန္သူေတြ တို႔ပစ္ရမယ္၊
ဒါေတာ္လွန္စစ္ရဲ႕ နိယာမေလ။

ငါ့သူငယ္ခ်င္း ...
မင္းအားတင္းပါ၊
မင္းဘာေျပာမလဲ၊
မင္းဘာမွာမလဲ
ေနမင္းကို သဲေတြၿပိဳဖို႔မိၾက
ေမွာင္မိုက္ခဲ့ရေပါ့။

သူဟာ
သူ႔ဓါတ္ပံုကို
ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ယံုၾကည္ခ်က္အေပၚမွာ ခ်ိတ္ပါ၊
သူ႔ဓါတ္ပံုကို
ရုပ္ရွင္ရံုမွာ အေလးျပဳပါ၊
သူ႔ဓါတ္ပံုကို
ေရစာရုပ္ပံု၊ ေငြေၾကးစံုမွာ ရိုက္ႏွိပ္ပါ၊
သူမွာမသြားခဲ့ဘူး။
သူဟာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ အိပ္စက္သြားခဲ့တယ္၊
မွတ္တမ္းငယ္တအုပ္ထဲမွာေတာ့
(ရက္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ဖ်ားနာစဥ္
ဘာမွ စားလို႔မ၀င္ဘူး၊
ေမေမ့ခ်ဥ္ေရဟင္းတခြက္
ညက အိပ္မက္တယ္ေလ)။

ဌာနခ်ဳပ္ကိုေပးမယ့္
ေၾကးနန္းစာေရးစဥ္
က်ေနာ့လက္ေတြ တုန္ယင္ေနခဲ့တယ္ေလ။

ေယာဟန္ေအာင္
ေဒါင္းအိုးေ၀ဂ်ာနယ္။ ေရဆန္းလမ္းသို႔အျပန္ (ႏိုင္၀င္းေဆြအမွတ္တရ ကဗ်ာမ်ား)၊ ေဖ ၁၉၉၆၊ ဧရာ၀တီညီေနာင္စာေပ။


ဒီလိုပဲ၊ စြန္႔လႊတ္သြားရတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ က်ေနာ္အမွတ္ရေနတာေတာ့ “မင္းလူေလး“ ပါ။ သူက က်ေနာ့ရဲေဘာ္၊ က်ေနာ့ထက္ငယ္တယ္။ တိုက္ပြဲတစ္ခုမွာ က်သြားတယ္။ ဒီလိုနဲ့ မီးေလာင္ဖို႔ ထင္းေတြအစာေကၽြးေနရသလိုပါပဲ။ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးထဲမွာလည္း၊ အသက္ေတြ၊ ဘ၀ေတြကို ေကၽြးေနရပါတယ္။ (န၀တ) ရဲေဘာ္ေတြလည္း ဒီထဲမွာ ထည့္ေကၽြးခံေနရတာပဲေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုရင္းေနၾကရတာလည္း၊ ေမးခြန္းထုတ္သူနည္းလွပါတယ္။ အေျဖေပးသူလည္း နည္းလွပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ ဘ၀ေတြဆံုးခဲ့ၾကတာပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ အခ်ဳိ႕ရဲေဘာ္ေတြက သူတို႔ဘ၀အတြက္ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႀကီးမွ ထားခဲ့ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ႏွိမ့္ႏွိမ့္ခ်ခ်နဲ႔ပဲ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ ၾကပါတယ္။


Monday, February 11, 2008
လြတ္ေျမာက္ေရးေကာင္းကင္မွာ လင္းလက္ေနမယ့္ ၾကယ္စင္တစင္း

ျမင့္ေဇ

ရြာအ၀င္တြင္ေတာ့ က်ေနာ့္ေျခလွမ္းမ်ား ေႏွးသြားသည္။ ေနာက္ကပါလာသည့္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ရဲေဘာ္ေလးက `ေဆးမွဴး အေရွ႔ကလူေတြနဲ႔ ျပတ္သြားဦးမယ္..´ သတိေပးမွ က်ေနာ္ ခပ္သုတ္သုတ္ လွမ္းမိ သည္။ ရာဘာေတာမွအထြက္ သူမတုိ႔ အိမ္ရွိရာလမ္းမွ ပြိဳင့္ မျဖတ္ဘို႔ ဆုေတာင္းေသာ္လည္း ပြိဳင့္သြားသည့္ ရဲေဘာ္က ခ်ဳိး၀င္သြားခ့ဲၿပီ။ အင္းေလ… ဒီလမ္းက ရြာလယ္ေရာက္ဘုိ႔ အနီးဆုံးလမ္း မဟုတ္လား။

သူမတုိ႔အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ထြက္လာသည့္ လူရိပ္တခုကို ေတြ႔လုိက္ရသည္။ သူမ…၊ က်ေနာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုေတာင္းေသာ္လည္း မျပည့္ခဲ့ပါလား။ စစ္ေၾကာင္းအေရွ႔ အေနာက္ကုိ ရွာၾကည့္ ေနပုံရသည္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ကုိေတြ႔ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ အေျပးကေလး က်ေနာ့္နားသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့…`ေဆးမွဴး၊ သူေရာဟင္.. သူဘာမွ မျဖစ္ဘူးမဟုတ္လား။ ´ `ဘုရားေရ.. သူမသိေသး ပါလား။ ´ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွ ေတြးမိသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ သမီးရည္းစားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့သည့္ က်ေနာ္က သူ က်ဆုံးသြားသည့္အေၾကာင္းကို ေျပာျပရသူျဖစ္ရဦးမည္။

က်ေနာ္လည္း စိတ္မသက္မသာႏွင့္ က်ဆုံးသြားသည့္ အေၾကာင္းကို ခပ္တုိတုိရွင္းျပလုိက္သည္။ နားေထာင္ေနေသာ သူမကို တည့္တည့္မၾကည့္ရဲ။ သူမယုံေရာ ယုံပါ့မလား။ ရည္းစားသက္တမ္းကို စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ တြက္ၾကည့္လွ်င္ ၃ ရက္သာၾကာေသးသည္။ အေျဖရၿပီးသည္ႏွင့္ တျခားရြာသုိ႔ စစ္ေၾကာင္း ထြက္ရသည္။ ျပန္လာေတာ့ သူမပါလာ။ က်ေနာ္ ေျပာေနရင္း ရႈိက္သံၾကားလုိ႔ငဲ့ၾကည့္ေတာ့ ကေလးမ ငုိေနရွာၿပီ။ ငုိပါ … ညီမေလးေရ။ ငုိပါ။ ငါတုိ႔လည္း ရင္ထဲမွာ ငုိေနၾကရတာဘဲ။ အဖုိးထုိက္တဲ့ လူသားေတြ ေသဆုံးမႈအတြက္ ငါတုိ႔ ရဲ့ မ်က္ရည္ေတြက ဂုဏ္ျပဳမႈပါဘဲ။

၁။

သူဆုိသည္က မင္းလူ။ ရန္ကုန္သား ။ ဖခင္ျဖစ္သူက အစုိးရ ေၾကးနန္းတပ္က။ ၈၈၈၈ ျဖစ္ၿပီး အေစာဆုံး ေတာခုိသည့္ ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ားထဲတြင္ မင္းလူလည္း ပါသည္။ က်ေနာ္ ေရာက္ေတာ့ သူက လုံးလုံး ေျပာက္က်ားစစ္သားၾကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ တပ္ရင္းရွိ အငယ္ဆုံးသူမ်ားထဲတြင္ သူပါသည္။ အလုပ္ လုပ္ရာတြင္လည္း တက္တက္ႂကြႂကြရွိသည္။ က်ေနာ္တခု မႀကိဳက္သည္က ရန္ျဖစ္တတ္ျခင္း။ မင္းလူနဲ႔ စကားမ်ား ရန္မျဖစ္ဘူးသူဆုိ၍ သိပ္မရွိလွ။ ဤသည္ကို က်ေနာ္က မႀကိဳက္။ တပ္ထိပ္ပုိင္းတာ၀န္ ရွိသူမ်ားက အစဥ္ေခၚယူေ၀ဘန္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔လုိ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူမ်ားက ေဖ်ာင္းဖ်ဆုံးမသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူက ၿပဳံးၿပဳံး ၿပဳံးၿပဳံးႏွင့္ ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနတတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ရန္ကေတာ့ ျဖစ္ၿမဲ။

ထုိစဥ္က ဘုရားသုံးဆူ ေဒသ မက်ေသး။ က်ေနာ္တုိ႔ တပ္ရင္းေနရသည္က ဘုရားသုံးဆူ ရြာစြန္နား တြင္ ရွိေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကုန္းရွိ အခင္းအနည္းငယ္သာရွိေသာ ဇရပ္၌။ ထုိဇရပ္ကို ေရာက္ၿပီးေနာက္ ၀ါးခုတ္ၿပီး အကာအခင္းအျပည့္လုပ္ရသည္။ စားဘုိ႔အတြက္ လူခြဲကာ ေတာင္ယာဖုန္းဆုိးေဟာင္းမ်ားကို ေမႊေႏွာက္ရသည္။ မည္မွ်ပင္ ေမႊေႏွာက္ေစကာမူ က်ေနာ္တုိ႔ ရခဲ့သည့္ အသီးအႏွံက ေက်ာက္ဖရုံသီး၊ ေရႊဖရုံသီးႏွင့္ သေဘာၤသီးပင္။ မနက္ ေက်ာက္ဖရုံဆုိပါက ည သေဘာၤ သုိ႔မဟုတ္ ေရႊဖရုံ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေဆးတပ္စိတ္က မွီခုိေနထုိင္ရသည့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအား ေန႔စဥ္ ေရထမ္းျဖည့္ရသည္။ ၾကမ္းတုိက္ ေပးရသည္။ သုိ႔အတြက္ ဘုန္းၾကီးမ်ားက သူတုိ႔ ဆြမ္းစားၿပီးလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔အား ဆြမ္းဟင္းအက်န္မ်ားကို စြန္႔ေလ့ရွိသည္။ ဆြမ္းဟင္းအက်န္ဆုိသည္က ငပိရည္သာ။ ငပိရည္ကလည္း နဲသည့္အတြက္ ကုိယ္ႏွင့္ ခင္မင္သူမ်ားကို ေခၚကာ ဒုိင္၍ စားရသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ အတူစားျဖစ္သည္က မင္းလူ။ ငပိရည္ ႏွစ္ဇြန္း သုံးဇြန္းကုိက ထုိအခ်ိန္က နတ္သုဒၶါ။

ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းေဆာက္ရန္ ေျမေနရာရသည္။ စခန္းေဆာက္ၿပီး၍ ေျပာင္းကာစမွာပင္ ဘုရားသုံးဆူ ၀န္းက်င္တခုိ၌ စစ္ရိပ္စစ္ေငြ႔မ်ားယွက္သန္းလာသည္။ ရန္သူစစ္တပ္က ထုိးစစ္ဆင္ေတာ့မည္။ ထုိအခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔မွ ရွိသည့္ ေသနတ္က လူဦးေရထက္စာလွ်င္ အပုံၾကီးနည္းလြန္းေနသည္။ က်န္ေသာ ေက်ာင္းသားတပ္မ်ား၊ မဟာမိတ္မြန္တပ္မ်ားျဖင့္ ေပါင္း၍ စစ္ေၾကာင္းထြက္ရန္ အေၾကာင္းၾကားစာ ေရာက္ လာသည္။ ရွိသည့္ေသနတ္မ်ားကုိ တြက္ၾကည့္ၿပီး စခန္းတြင္ အခ်ဳိ႔တ၀က္ ထားၿပီး က်န္ရွိသည့္ေသနတ္ႏွင့္ ေရွ့တန္းထြက္သြားၾကသည္။ ထုိအထဲတြင္ မင္းလူပါသြားသည္။ က်ေနာ္တုိ႔က ဘုရားသုံးဆူက်ခါနီးတြင္မွ ဆုတ္လာရသည္။

ဒီလုိႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းအသစ္ေျပာင္းေဆာက္ရသည္။ ထုိေနရာက ကရိန္ကန္တြင္ျဖစ္သည္။ မေအာင္ျမင္သည့္ ေရးၿမိဳ့သိမ္းတုိက္ပြဲ ဆင္ႏဲႊၾကသည္။ မင္းလူတုိ႔ ပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းေဆာက္အၿပီး ေရွ႔တန္းသုိ႔ ရိကၡာပုိ႔ရန္ တာ၀န္က်သည္။ ေသနတ္ အပုိရွိရင္ေတာ့ ေရွ႔တန္းမွာေနခဲ့မယ္ ဆုိသည့္ စဥ္းစားမႈျဖင့္ က်ေနာ္လုိက္သြားခဲ့သည္။ ၃ ရက္မွ် ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေလွ်ာက္ၿပီး ေရးေတာင္ပုိင္းရွိ ေခါဇာ ေက်းရြာဂြင္ထဲ ေရာက္သြားသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္မင္းလူတုိ႔က ေျမာက္ပုိင္းမွာ။ ေနာက္တန္းျပန္သည့္သူမ်ား ျပန္သြားၾကသျဖင့္ ေသနတ္တလက္ယူၿပီး ေရွ႔တန္းတြင္ က်ေနာ္ေနရစ္ခဲ့သည္။ ေရးေတာင္ပုိင္းဂြင္အတြင္း ၇လ ခန္႔ လွည့္လည္ေနထုိင္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္း ေျမာက္ပုိင္းသုိ႔သြားေပါင္း ရသည္။ ထုိသုိ႔သြားေပါင္း မွသာ မင္းလူႏွင့္ ျပန္ဆုံရျခင္းျဖစ္သည္။

(၂)

တပ္ကို ျပန္လည္စုဖြဲမႈလုပ္ေသာအခါ မင္းလူက က်ေနာ္တုိ႔တပ္စိတ္တြင္ ပါလာသည္။ နဂုိ ကတည္းက တြဲခဲ့သူမ်ားျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္လည္း ဆုိးတုိင္ပင္ေကာင္းတုိင္ပင္ ေနၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ အခ်စ္ေရး။ အခ်စ္ရာကိစၥတြင္ျဖစ္သည္၊ သူႏွစ္ၿခိဳက္ေနသည့္ တုိင္းရင္းသူကေလးကို မည္သုိ႔မည္ပုံခ်ည္းကပ္ သင့္သည္ကို က်ေနာ္က အၾကံေပးရသည္။ ဤကိစၥတြင္ က်ေနာ္က ျဖစ္ျဖစ္ထြန္းထြန္း ရွိလွသူ မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ တျခားတပါးေသာ သူမ်ားအတြက္ေတာ့ ရသည္။ အဓိက က ရည္းစားစာ ေရးေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ေရးသည့္စာကို သူက သူ႔လက္ေရးႏွင့္ ျပန္ေရးၿပီး က်ေနာ္က ေကာင္မေလး ေရသြားခပ္ခ်ိန္တြင္ လုိက္ေပး ေပးရသည္။ က်ေနာ္ေပးေတာ့ (က်ေနာ္ေပးသည္ဟု ထင္ပုံရ၍) ကေလးမက မယူ။ အက်ဳိး အေၾကာင္းႏွင့္ က်ေနာ္ေပးျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း ရွင္းျပေတာ့လည္း မရ။ ဒါဆုိ ႀကိဳက္တဲ့သူကို လာေပးခုိင္းလုိက္ဟု စကားျပန္လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒီေကာင္ကလည္း စစ္တုိက္ရင္ေတာ့ အလြန္ရဲရင့္သူ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီကိစၥမ်ဳိးမွာေတာ့ မရဲတင္း။ သူသြားေပးေတာ့ က်ေနာ့္ကို အတင္းေခၚသည္။ က်ေနာ္ကလည္း ေဆးရုိးသည္ အျဖစ္မခံႏုိင္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း သူ႔ဆႏၵကုိ လုိက္ေလ်ာၿပီး လုိက္သြားသည္။

သူသြားေပးေတာ့ ေကာင္မေလးက ျငင္းဘုိ႔ေတာင္ေမ့ေနပုံရသည္။ ခ်က္ခ်င္းကို စာလက္ခံလိုက္ သည္။ ေနာက္သိပ္မၾကာခင္ရက္မ်ားအတြင္းမွာဘဲ က်ေနာ္တုိ႔စစ္ေၾကာင္း အဲဒီရြာကို ျပန္၀င္ေတာ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္အနားရသည္။ ေဘာလုံးကန္ၾက၊ အပ်ဳိမလည္ၾကႏွင့္။ ေျပာက္ၾကားေဒသျဖစ္ေသာ္လည္း လူထု အေျခခံေကာင္းေသာေဒသျဖစ္၍ တပ္ႏွင့္ျပည္သူက ေရႏွင့္ငါးပမာ။ ေနာက္ေန႔စစ္ေၾကာင္း ထြက္မည္ဆုိေသာညတြင္ မင္းလူတေယာက္ေပ်ာ္လုိ႔ ေမာလုိ႔ တည္းရာအိမ္သုိ႔ ျပန္လာသည္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲကေတာ့ သိေနခဲ့သည္။ ဒီေကာင္ေလးေတာ့ ရည္းစားအေျဖျပန္ေပးလုိက္ၿပီ ဆုိသည္ကို။ သုိ႔ေသာ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အျခားစကားေတြေလွ်ာက္ေျပာသည္။ ေနာက္ဆုံးသူမေနႏုိင္ေတာ့။

`အကုိ သိလား.. က်ေနာ့္ကို အေျဖျပန္ေပးလုိက္ၿပီဗ်´ သူဆုိေတာာ့ ` သိပါတယ္ကြာ… မင္းပုံစံၾကည့္တာနဲ႔ ဒါေပမယ့္ အိပ္ၾကရေအာင္။ မနက္ျဖန္ ေစာေစာ စစ္ေၾကာင္းထြက္ရမယ္´ က်ေနာ္က ျပန္ေျပာလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ က်ေနာ္လည္း အိပ္ရာ၀င္ျဖစ္ခဲ့သည္။

(၃)

ေနာက္ေန႔မနက္ေစာေစာပင္ က်ေနာ္တုိ႔ အရုေတာင္ေက်းရြာဘက္သုိ႔ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ အရုေတာင္က နာမည္ၾကီး။ တလအတြင္း က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ပြဲေဆာ္ထားၾကသည္။ ထုိႏွစ္ပြဲတြင္ ရန္သူက ေတာ္ေတာ္အထိနာခဲ့သည္။ ဒါကို သူတုိ႔က အခဲမေက်။ ေက်းရြာသားမ်ားထံမွ သတင္းမ်ားအရ က်ေနာ္တုိ႔ကို အပို္င္အုပ္ရန္ စီစဥ္ေနသည္ ဟု သိရသည္။

အရုေတာင္ေရာက္ၿပီး ေနာက္ေန႔မနက္ ရန္သူ႔လႈပ္ရွားမႈ သတင္းၾကားရသည္။ ရြာအ၀င္ နည္းနည္းလွမ္းသည့္ ရာဘာေတာထဲတြင္ က်ေနာ္တုိ႔ ၿခံဳခုိတုိက္ပြဲလုပ္ရန္ ျပင္ရသည္။ တေနကုန္ထမင္းငတ္ သြားသည္။ ညေန ေလးနာရီေလာက္၌ ရြာသားမ်ား ထမင္းလာပုိ႔ၿပီး ထြက္လာသည့္ ရန္သူ ေရးၿမိဳ့ထဲသုိ႔ ျပန္၀င္သြားေၾကာင္း သတင္းပါလာသည္။ ထမင္းစားၿပီး ရြာထဲသုိ႔ျပန္၀င္ကာ ေနရာခ်သည္။ ထုံးစံအတုိင္း မင္းလူက က်ေနာ္ႏွင့္အတူအိပ္သည္။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ သူက ေျပာသည္။ ` က်ေနာ္က သူ႔ကုိ ႏွစ္ရက္ေလာက္ပဲ ၾကာမယ္ ေျပာခ့ဲတာဗ်။ ဒါဆုိ မနက္ျဖန္ေလာက္ဆုိ သူတုိ႔ရြာကို ျပန္ေရာက္ေလာက္ၿပီေပါ့ေနာ္။´ `ေအးျဖစ္ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စစ္ေရးဆုိတာကလည္း မင္းသိတဲ့အတုိင္း အစုိးရတာမွ မဟုတ္တာ။ ခုတမ်ဳိး.. ေတာ္ၾကာတမ်ဳိး ေျပာင္းတတ္တာဘဲ။ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေရာက္မွာပါ။ အိပ္မယ္။ ညဘက္က် ကင္းရွိေသးတယ္´ ဟု က်ေနာ္ဆုိေတာ့ `ဟုတ္ကဲ့´ ေျပာကာ တဘက္လွည့္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူကတိေပးခဲ့သည့္ ျပန္ေရာက္မည္ဆုိေသာမနက္ျဖန္သည္ က်ေနာ္တုိ႔အား ေၾကကြဲမႈမ်ားစြာေပးရန္ ေစာင့္စားေနသည္ကို က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး မသိၾကေခ်။

က်ေနာ့္ကင္းခ်ိန္က ညတနာရီက ႏွစ္နာရီ။ က်ေနာ္ၿပီးေတာ့ မင္းလူ ကင္းခ်ိန္။ မနက္ေလးနာရီ ထုိးေတာ့ အရုဏ္ဦးတုိက္တတ္သည့္အတြက္ အားလုံး ေနရာယူၿပီး ေနရသည္။ ငါးနာရီခြဲေလာက္အထိ ဘာမွ မထူးျခားေသာေၾကာင္း ျပန္ရုတ္ၿပီး ကုိယ္တည္းသည့္ အိမ္ကို ျပန္ၾကသည္။ ေစာင္ပါးေလး ၿခဳံၿပီး ျပန္ေကြးေနတုန္း… ဆူဆူညံညံႏွင့္ရြာျပင္ဘက္မွ ေအာ္၍ ေျပးလာေသာ အမ်ဳိးသမီးၾကီးတေယာက္၏ အသံကို ၾကားရသည္။ ေအာ္လာသည္က `ကြန္မနန္ဟမယ္(ဗမာစစ္သား)လား… ကြန္မနန္မြန္ (မြန္စစ္သား) လား မသိဘူး။အမ်ားၾကီးဘဲ´ ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ရြာျပင္မွာ ကိုယ့္လူမရွိ။ ရန္သူသာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး အီေကြးမင့္၊ ေသနတ္၊ေဘးလြယ္အိတ္ အားလုံး လက္တဘက္ႏွင့္ ဆြဲၿပီး ဖိနပ္ကို တဘက္မွ ကိုင္ကာ တကိုယ္စာအတြက္ ပစ္ပုိင္နယ္ေပးထားသည့္ ေနရာသုိ႔ အေျပးသြားခ်ိန္တြင္ပင္ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္မွ ပစ္လုိက္ေသာ RPG အသံကို ၾကားရသည္။ ထုိပစ္ခတ္မႈကပင္ က်ေနာ္တုိ႔ကို ကယ္လုိက္သည္။ ရန္သူက လမ္းမအတုိင္း အလုံးလိုက္ အခဲလုိက္ ေျပး၀င္လာစဥ္ ထုိပစ္ခတ္မႈက သူတုိ႔ ထုိးစစ္ကို ေနာက္ျပန္လန္သြားေစသည္။ အျပန္အလွန္ပစ္ခတ္မႈမ်ား ျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္က သတ္မွတ္ထားရာ ေနရာႏွင့္ ၁၅ ေပမွ် ကြာေနသည္။ က်ေနာ့္ဘယ္ဘက္ယြန္းယြန္းတြင္ မင္းလူ… ေဘးခ်င္းကပ္တြင္ ႏုိင္သူ။ မင္းလူက ပစ္ေနရင္း လွမ္းေအာ္သည္။ `အကိုတုိ႔ အဲဒီနားမွာဘဲေနဦး ..အဲဒီေနရာက က်ည္လမ္းေၾကာင္း အရမ္းက်ေနတယ္´ ေအာ္ေျပာရင္း တဖက္ကလည္း ပစ္ေနသည္။

ဒီလုိႏွင့္ က်ေနာ္ေရွ့နားတြင္ရွိေသာ ဆန္နီ ေျခေထာက္ထိသြားသည္။ တင္ေမာင္တက္ဆြဲေတာ့ ေျခေထာက္ ထပ္ထိသည္။ ေနာက္ ေမာင္ေမာင္လတ္ထပ္တက္ေတာ့ ဗုိက္ေဘးနားက လွ်ပ္ထိသြားသည္။ သူတုိ႔သုံးေယာက္ကို ဆုတ္ရန္ေျပာေတာ့ ဆုတ္သြားၾကသည္။ က်န္သည္က က်ေနာ္၊ ႏုိင္သူ ၊မင္းလူ။ ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔ညာေက်ာတြင္ ျဖန္႔ယူထားေသာ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္း ၁၀၂ မွ စစ္ကူ ႏွစ္ေယာက္ ဘေရာင္နင္ စက္လတ္တလက္ႏွင့္ေရာက္လာသည္။ သူတုိ႔လည္း ၁၅ မိနစ္ခန္႔သာ တေယာက္ထိသြားသည္။ တုိက္ပြဲက က်ည္ဆန္ ျဖည့္ခ်ိန္ေလာက္တြင္သာ တိတ္ဆိတ္သည္။ က်န္သည့္အခ်ိန္က မုန္တုိင္းလုိ။ ႏွစ္နာရီခန္႔ၾကာ သြားသည္။ မင္းလူကေတာ့ ရာဘာပင္လတ္လတ္တခုတြင္ ငုတ္တုတ္ထုိင္ပစ္လုိက္၊ ထပစ္လုိက္။ ခဏၾကာေတာ့ က်ေနာ္ႏွင့္ႏုိင္သူအၾကား အမ္ေအ ၉၄ တလုံးက်လာသည္။ ႏုိင္သူ ဗုိက္တြင္ အနည္း ငယ္ထိသည္။ က်ေနာ္လက္ေမာင္းကို ေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္လြင့္လာသည့္ ခဲစ အေသးေလးပြတ္သြားသည္။ မင္းလူအားလည္း အတင့္မရဲေအာင္ ေအာ္ရသည္။ သူမၾကားေတာ့။ သူ႔ခႏၶာကုိယ္တြင္ လူထုအတြက္ တုိက္ေနရသည္ဆုိသည့္ စိတ္က ပူးကပ္ေနခဲ့ၿပီ။ သူ႔ေရွ့ေမွာက္မွာလည္း အျခားေသာ ရဲေဘာ္မ်ားဒဏ္ရာ ရခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္လား။ သူတခ်က္ထပစ္သည္။ရုတ္တရက္ ဖုတ္ခနဲ ထုိင္ရက္သား ျပန္ျဖစ္သြားသည္။ သူ႔ဆီက ေသနတ္သံ ၿငိမ္သြားသည္။ ႏုိင္သူက သူတက္ၾကည့္မယ္ ကာပစ္ေပးရန္ ေျပာၿပီး တက္သြားသည္။ တြားသြား၍ တက္သြားကာ လည္ပင္းကို သုိင္းဖက္ၿပီး က်ေနာ့္ဘက္ကို ေခါင္းခါျပသည္။ ဆုိလုိသည္ကေတာ့ သူက်ဆုံးသြားၿပီ။ သူေသဆုံးသြားခဲ့ၿပီဆုိသည့္ အဓိပၸါယ္။ ႏုိင္သူက မင္းလူ၏ ေသနတ္၊အီေကြးမင့္၊ ေက်ာပုိးအိတ္တုိ႔ကို ဆြဲယူလာသည္။ အသက္မဲ့ခႏၶာကုိေတာ့ မဆြဲႏုိင္ေသး။

တုိက္ပြဲက ရွည္ၾကာလြန္းလွသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ၀မ္းမနည္းအားေသး။ ကုိယ္ရွင္သန္ဘုိ႔လည္း ပစ္ခတ္ရဦးမည္မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆုံး ရန္သူထုိးစစ္က ၾကီးသထက္ၾကီးလာေတာ့ ေန႔လည္ ၁၁ နာရီခြဲခန္႔တြင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဆုတ္ေပးလုိက္ရသည္။ ျပန္ဆုတ္ေတာ့ မင္းလူအပါအ၀င္ က်ဆုံးသြားသည့္ ရဲေဘာ္ ၆ဦး၏ ခႏၶာကုိယ္မ်ားကို က်ေနာ္တုိ႔ မသယ္ႏုိင္ခဲ့။

တုိက္ပြဲျဖစ္ေနစဥ္က မရြာခဲ့ေသာ မုိးက အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ သဲမဲျပင္းထန္လွစြာရြာသည္။ က်ေနာ္မ်က္ႏွာသည္လည္း မုိးေရႏွင့္ မ်က္ရည္စ ေရာေနသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အျပစ္တင္ေနမိသည္။ ခႏၶာကိုယ္ကို ရေအာင္ မသယ္ႏုိင္ခဲ့သည့္အတြက္…။ ႏုိင္သူကေတာ့ ေျဖသိမ့္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူလည္း ၀မ္းနည္းသံႏွင့္။ အဲဒီေန႔မွာ ခ်စ္သူႏွင့္ ေတြ႔ဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနခ့ဲတဲ့ အညတရ ေျပာက္က်ားတဦးရဲ ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ သည့္ ရုပ္ႂကြင္းကို သူ႔ခ်စ္သူရွိရာ ရြာမွာ ျမႇဳပ္ႏွံေပးခ်င္တာက က်ေနာ့္ဆႏၵပါ။ သူ႔ ေမြးဇာတိကို ျပန္ပုိ႔ဖုိ႔ဆုိတာကလည္း မျဖစ္ႏုိင္သည့္ ကိစၥမဟုတ္လား။ က်ဆုံးသြားသည့္အေၾကာင္း သတင္းစကားသာ ပါးႏုိင္မည္ေလ။

မျမင္ရသည့္ သူ႔၀ိဥာဥ္ကေရာ ေသဆုံးသည္ႏွင့္ ဘယ္ကို စီးေမ်ာသြားခဲ့ပါသလဲ။ အေမအိမ္ကိုလား.. ေ၀းကြာခဲ့တဲ့ စာသင္ခန္းကုိလား… သူ႔ခ်စ္သူဆီလား။ ဘယ္ကိုပဲစီးသြားတာ ျဖစ္ျဖစ္ လြတ္ေျမာက္ေရးေကာင္းကင္ထဲမွာ ေခတ္အဆက္ဆက္ လင္းလက္ခဲ့တဲ့ ၾကယ္စင္ေတြထဲက တစင္းေတာ့ သူ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ လုိ႔ စိတ္ထဲက ေျပာရင္း ငုိေနတဲ့ သူ႔ခ်စ္သူနံေဘးက ထြက္လာခဲ့သည္။ ဒီလုိအျဖစ္မ်ဳိးေတြ ကလည္း စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္က မလြတ္ေျမာက္မခ်င္းႀကံဳေနရမယ့္ အျဖစ္ေတြ မဟုတ္လား။

စာညႊန္း။ ။ ထုိတုိက္ပြဲတြင္ ေက်ာင္းသားတပ္မွ ၆ ဦးႏွင့ ္မြန္ျပည္သစ္တပ္မေတာ္မွ ၂ ဦးက်သည္။ စုစုေပါင္း ၁၄ ဦးခန္႔ ဒဏ္ရာရသည္။ နအဖ ဘက္မွလည္း ၃၀ ၄၀ ခန္႔ ထိခုိက္က်ဆုံးဒဏ္ရာရသည္ဟု သိရသည္။ (ဆံုဆည္းရာ ဘေလာ့ဘ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)

အလြမ္းနက္နက္ေတြရဲ႔ မ်က္၀န္းထဲမွာ

ေအာက္ေဖာ္ျပပါ စာေတြကေတာ့ ကိုစ်ာန္႕ ဘေလာ့ကေန ကူးယူျပီး ျပန္လည္ ေဖာ္ျပတာပါ။ က်ေနာ္ ေရးခဲ့တဲ့ အေမ့ေလ်ာ့ခံသူရဲေကာင္းမ်ားနဲ႕အတူတူ အေလးျပဳရမယ့္ ေနာက္ထပ္ သူရဲေကာင္းတေယာက္ အေၾကာင္းပါပဲ။ ဒါက ေနာက္ထပ္ တပုဒ္ေပါ့ေလ။

Wednesday, August 29, 2007
အလြမ္းနက္နက္ေတြရဲ႔ မ်က္၀န္းထဲမွာ

ကိုစ်ာန္

(၁)
“ဒါကေတာ့ ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္ေတြ လမ္းေလ်ာက္နည္း ...”
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ပိန္ပိန္ေသးေသးေလးကို တြန္႔လိမ္တြန္႔လိမ္ နဲ႔ ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္စတိုင္လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ကိုတူးႏိုင္ကိုၾကည့္ၿပီး ရဲေဘာ္ေတြ တ၀ါး၀ါးနဲ႔ပြဲက်ေနၾကသည္။ အစကတည္းက သူလမ္း ေလ်ာက္ရင္ လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္ဆိုေတာ့ ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္စတိုင္ေလ်ာက္ေတာ့ ပိုတူသြားသည္။ ဒါကေတာ့ စိုးျမတ္နႏၵာ၊ ဒါကေတာ့ အိႁႏၵာေက်ာ္ဇင္ ပံုစံမ်ဳိးစံုေအာင္လုပ္ျပေနသည္။

ညေန ေန၀င္ဆည္းဆာခ်ိန္မွာ ရဲေဘာ္ေတြ ဘားတိုက္ေပၚမွာ စုၿပီးေရာက္တက္ရာရာစကားေျပာရင္း သူက ဟာသေဖာက္ေနတာပါ။ အသားကညဳိညဳိ လူကပိန္ေသး မ်က္ႏွာေပၚမွာက ၀က္ျခံဗရပြနဲ႔၊ သူ႔ပံုက အၿမဲရယ္ရႊင္ေနတက္သည္။ ရဲေဘာ္ေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္လည္း ေနာက္တတ္၊ ဟာသ စကားပံုေတြကိုလည္း တခုမဟုတ္တခု အၿမဲေျပာတတ္သည္။

သူက က်ေနာ္တို႔တပ္ရင္းမွာ ေဆးမွဴး။ ပညာေပးေတာ့ အၿမဲ ေျပာျပသည္။ ေရ၏ေကာင္းက်ဳိး ... ေရေသာက္ရင္ အသားအရည္ စိုျပည္သည္၊ ဦးေႏွာက္လန္းဆန္းသည္၊ ေရႏွင့္အညစ္အညမ္းေတြ ေဆးထုတ္လို႔ရသည္ ... က်ေနာ္လည္း သိပ္မမွတ္မိေတာ့။ အဲဒီလို ေရ၏ေကာင္းက်ဳိးကို အၿမဲေျပာသည္။ သူ႔က်ေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္။ ေရခ်ဳိးခ်င္မွ ခ်ဳိးသည္၊ ေရေတာ့ေသာက္ပါ၏ အယ္ကိုေဟာ ...၊ က်ေနာ္တို႔က ခင္ဗ်ား က်ေတာ့ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အတိုင္းလဲ မလုပ္ဘူး။

“ဟ ... ငါက ေဆးမွဴးဆိုေတာ့ ေကာင္းက်ဳိးဆိုးက်ဳိးေတြကို သိတယ္ ေလကြာ ဟ ဲ... ဟဲ”

(၂)
ညေန ေမွာင္စကျပဳေနၿပီ။
“ေဟ့ ... ဘားတိုက္ႀကီးေပၚမွာ ေကာ္ဖီထုပ္နဲ႔ခေရာင္းတစ္ (စီးကရက္) ေတြ ေ၀ေနတယ္။ သြားယူလိုက္အံုး။ ေနာက္က်ရင္ စေကးမရပဲျဖစ္ေနမယ္”။

ကိုတူးႏိုင္တေယာက္ ရဲေဘာ္ ေတြေနတဲ့ ဘားတိုက္ တတိုက္ၿပီး တတိုက္ကို ေျခေညာင္းခံၿပီး လိုက္ေဆာ္ ၾသေနေလသည္။ ဘယ္က ရွာၾကံထား သည္မသိသည့္ ေကာ္ဖီထုပ္နဲ႔စီးကရက္ ကိုလည္း တျပျပ။ ေတာထဲမွာေနသည့္ ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ေကာ္ဖီထုပ္နဲ႔ ခေရာင္းတစ္ (စီးကရက္)ရရင္ ေရႊ။ တလတခါေတာင္ ရခ်င္မွရသည္။ သုခိတာေဆးေပါ့လိပ္ကိုပဲ ဖြာေနၾကရသည့္ရဲေဘာ္ေတြ ေကာ္ဖီထုတ္ နဲ႔ခေရာင္းတစ္ (စီးကရက္)ရမည္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္သြားၾကသည္။ တခါတေလ သုခိတာ ေဆးေပါ့လိပ္ ျပတ္သြားရင္ သုခိတာေဆးေပါ့လိပ္ဖင္ဆီခံ အေပၚက ေဆးသားအက်န္ေလးေတြကိုယူၿပီး စကၠဴနဲ႔ျပန္လိပ္ ေသာက္ေနၾကရတာ။ ဒီညေတာ့ အိပ္ခါနီး ေကာ္ဖီေလးေသာက္၊ စီးကရက္ေလးဖြာ၊ ဖေယာင္းတိုင္ မီးေလးနဲ႔စာဖတ္ဆိုေတာ့ အိပ္မက္ လွလွေတာင္မက္ႏိုင္တယ္လို႔ စိတ္ကူးတဲ့သူက ကူးေနၿပီ။ စေကး မမီမွာစိုးလို႔ ဘားတိုက္ႀကီးကို ရဲေဘာ္ေတြအေျပးအလႊား ...။

“ဗ်ဳိ႕ ... ရိကၡာထိန္းႀကီး ေကာ္ဖီထုပ္နဲ႔ ခေရာင္းတစ္ (စီးက ရက္)ေ၀ေနတယ္ဆို ဗ်” ရိကၡာကိုင္သည့္ ရဲေဘာ္ကလည္း ေၾကာင္ ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားသည္။
“ဟာ ... မင္းတို႔ကို ဘယ္သူေျပာတုန္း... ဒီမွာေတာင္ ရိကၡာတက္မယူႏိုင္ရေသးတဲ့ၾကားထဲ”
“ကိုတူးႏိုင္ က်ေနာ္တို႔ဘားတိုက္ေတြကို လာေျပာသြားတာ ဗ် ...”

“ဒီလူ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္ ... ဒါ က်ေနာ္တို႔ကို လာၾကပ္ သြားတာျဖစ္မယ္ ... ေတြ႔မယ္ ဒီလူ ...”
ရဲေဘာ္ေတြ သူ႔ဘားတိုက္ဘက္သြားရွာသည္ မေတြ႔ ... ဘားတိုက္ေတြႏွံ႔ေအာင္ သူ႔ကိုလိုက္ရွာသည္ မေတြ႔ ...၊ မနက္မိုး လင္းမွ ျပန္ေပၚလာသည္။ အေညာင္းေတြဘာေတြဆန္႔လို႔ ညတုန္းက သူဘာမွမလုပ္သလိုလို ခပ္တည္တည္။ စခန္းမွာရွိသည့္ ရဲေဘာ္ေတြအကုန္လံုး မနက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္အလံတိုင္ကို အေလးðပ သစၥာဆိုတန္းျဖဳတ္ၿပီးေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြက သူ႔ကို ညကအၾကပ္ခံရသည့္ကိစၥ ထုေထာင္းဖို႔ ေမးျမန္းၾက သည္။

“ခင္ဗ်ား ... ညတုန္းက က်ေနာ္ တို႔ကိုၾကပ္ၿပီး ဘယ္ေပ်ာက္သြားတာ တုန္း ...”

“ဘယ္မွမေပ်ာက္ဘူး ရွိပါတယ္ ဟ” သူမသိသလိုလို၊ သူ မလုပ္သလိုလို ခပ္တည္တည္ပဲ။ ပံုမွန္အတိုင္းပဲ။

“ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ္တို႔လိုက္ ရွာၾကတာ ဘယ္မွာမွမေတြ႔ဘူး ...”
“ေဟ ... ဟုတ္လား မင္းတို႔ ငါ့ကိုမေတြ႔ဘူးလား ... မင္းတို႔ ေကာ္ဖီ ထုပ္နဲ႔ခေရာင္းတစ္ (စီးကရက္)လာ ထုတ္မယ္ဆိုလို႔ ငါကရိကၡာထုတ္မယ့္ စတိုခန္းထဲက ေစာင့္ေနတာ ကြ ... အဟီး ...” ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး မ်က္ႏွာမ်ား မဲ့ရဲြ႕သြားေတာ့သည္။

“ခင္ဗ်ားကေတာ့ ရယ္ႏိုင္တာေပါ့ဗ်ာ က်ေနာ္တို႔မွာ ေျခလည္းေညာင္း ေကာ္ဖီထုပ္နဲ႔ ခေရာင္းတစ္ (စီးကရက္)ရမယ္ဆိုေတာ့ ဘားတိုက္ႀကီးကို အသည္းအသန္ေျပးလိုက္ရတာ ... အေမာပဲ” သူက ေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာ တျပံဳးျပံဳး။

(၃)
ေနာက္တေန႔ မနက္၊ ကိုတူးႏိုင္ကို ပုခက္နဲ႔ထမ္းၿပီးေဆး႐ုံ ပို႔ဖို႔အတြက္ ေလွေပၚတင္သြားတာ ေတြ႔လိုက္သည္။

“ဘာျဖစ္တာတုန္း ဗ် ... မေန႔တုန္းကေတာင္ ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္ လမ္းေလ်ာက္ နည္းေတြေတာင္ ေလ်ာက္ျပေနတာပဲ”က်ေနာ့္ ေဘးနားမွာရွိတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္ ကို ေမးၾကည့္မိသည္။ သူကလည္း ေသေသ ခ်ာခ်ာမသိ။

“ေအးဗ် ... ညတုန္းကအေကာင္း အခုမနက္က်ေတာ့ ေလျဖန္းတယ္ဆိုလား ဘာလား လမ္းလည္းမေလ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ ဘူး ... စကားေျပာရင္လည္း အသံမပီ မသနဲ႔ တ၀ူး၀ူးတ၀ါး၀ါးျဖစ္ေနတာပဲ”ဟု ေျပာျပေတာ့ က်ေနာ္လည္းစိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသြားသည္။ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး လည္း စိတ္မေကာင္းၾက။ ရဲေဘာ္ေတြအား လံုးလည္း ေမ်ာ္စင္ေလးမွေနၿပီး ေလွထြက္ သြားသည့္ဘက္ကို မ်က္စိတဆံုးၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ဘားတိုက္ကို အသီးသီးကိုေခါင္းငိုက္ စိုက္ခ်ၿပီး ျပန္သြားၾကသည္။

ေနာက္ ၃ နာရီၾကာေတာ့ ကိုတူး ႏိုင္ကိုသယ္သြားသည့္ေလွ ျပန္ဆိုက္လာ သည္။ အံမယ္ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ ကိုတူးႏိုင္ ေလွေပၚက ဆင္းၿပီး ေတာင္ကုန္းေပၚကို အက်အနလမ္းေလ်ာက္ၿပီး ðပံးဖီးဖီးနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ကုန္းေပၚေရာက္ ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထိုင္ေနက် ေမ်ာ္စင္ေလး တြင္ သူေလည‡င္းခံၿပီး ထိုင္ေနလိုက္ေသး၏။ ဘားတိုက္အသီးသီးက ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးလည္း သူနားစုðပံေရာက္ လာၾကသည္။ အားလံုးလည္း အံ့အားသင့္ေနၾကသည္။ ၀ိုင္းေမးျမန္း ၾကသည့္စကားေတြလည္း ထပ္ေနသည္။

“ဘယ္လိုျဖစ္တာလည္း ... အခုျပန္ေရာက္လာၿပီ ခင္ဗ်ား ခုနကေလျဖတ္သလိုျဖစ္ၿပီး စကားေတာင္မေျပာႏိုင္ဘူး ...” ေနာက္ တေယာက္ကလည္း ေထာက္ခံၿပီး “ဟုတ္တယ္ ... ခင္ဗ်ား ခုနက လမ္းေတာင္မွ မေလ်ာက္ႏိုင္တာ ...”

“ကဲ ... ကဲ ... အားလံုးပဲေျပာျပမယ္ ခဏေစာင့္အံုး ကုန္းေပၚ တက္လာေတာ့ နည္းနည္းေမာလို႔ ...”သူကေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း မိန္႔မိန္႔ႀကီးျပံဳးလို႔ ...၊ အားလံုးကလည္း သိခ်င္ေဇာနဲ႔ သူ႔ကို၀ိုင္း ၾကည့္ေနၾကသည္။ “ေရေလး တခြက္ေလာက္တိုက္ပါအံုး ဟ ...” လူနာဆိုေတာ့လည္း ဘားတိုက္ႀကီးေပၚ ေရေျပးယူတဲ့သူက ယူေပး၊ ယပ္ခပ္ေပးတဲ့သူက ခပ္ေပး သူကေတာ့ဇိမ္ေတြ႔ေနသည္။ “ဟိတ္ ေကာင္ ... ယပ္မခပ္နဲ႔ကြာ ေတာ္ၾကာေလျပန္ျဖန္းသြားအံုးမယ္” “ဟုတ္ကဲ့ ... ဟုတ္ကဲ့ ...”သိခ်င္ေဇာနဲ႔ လုပ္ေပးေနသူကို သူက ေဟာက္လိုက္ေသး၏။

“ေျပာေတာ့ဗ်ာ ...”
“ေအာ္ ... ေအး ... ေအး ... ဒီလိုကြ၊ ငါ့ကိုကြာ ပုခက္ထမ္းစင္ နဲ႔ေလွေပၚတင္ေခၚသြားေကာ ဟိုဘက္ကမ္းလည္းေရာက္ေကာ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္က ပုခက္ထမ္းစင္နဲ႔ထမ္းၿပီး ေလွေပၚကေနျပန္ ခ်ေကာ”ရဲေဘာ္ေတြ စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့ မ်က္ေဒါင့္နီႀကီးမ်ားနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကၿပီ။ သူက အဲဒီေတာ့မွ အတိုခ်ဳံးၿပီးေျပာျပသည္။ ေလွေပၚကဆင္းေတာ့ကြာ ေဆး႐ုံသြားဖို႔ ကားေစာင့္ရတယ္၊ ကား ေစာင့္တာက ေနပူက်ဲတဲႀကီးထဲမွာ ပုခက္ထမ္းစင္ကိုလည္း ေျမေပၚ ခ်၊ ေနကလည္း ပူ၊ ကားေစာင့္တာ ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာသြားတယ္။ ေနပူနဲ႔ထိလို႔ထင္ပါ ရဲ႕ကြာ ... တနာရီေလာက္ၾကာေတာ့ လက္ေတြ လႈပ္လာတယ္၊ တနာရီခဲြေလာက္ၾကာေတာ့ ပါးရဲြ႕တာ ျပန္တည့္ၿပီး စကားေျပာလာႏိုင္တယ္။ ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ လမ္းေလ်ာက္ လာႏုိင္ေတာ့တာပဲဗ်ဳိ႕ ...ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ေျပာျပသည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ႏွစ္နာရီစာသာ အေသးစိတ္ျပန္ေျပာရင္ေတာ့ ႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီစာေလာက္ နားေထာင္ေနရအံုးမယ္ဆိုၿပီး ရဲေဘာ္ ေတြျပံဳးမိၾကသည္။ သူက အဲဒီလိုလည္း ဟာသေဖာက္တတ္သည္။

(၄)
ညေနပိုင္းေန၀င္ရီတေရာအခ်ိန္ဆိုရင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ အလံတိုင္ကိုအေလးျပဳၿပီး ေမွ်ာ္စင္ေလးမွာ ရဲေဘာ္ေတြ ၀ိုင္းစုၿပီး စကားေျပာတတ္ၾကသည္။ ေသာင္းရင္းျမစ္ရဲ႕ ေျပာင္းျပန္ စီးတဲ့ေရျပင္ႀကီးကိုၾကည့္ ေန၀င္ရီတေရာအေရာင္က ေသာင္ရင္း ေရျပင္ကိုဟပ္တာ သိပ္ၾကည့္လို႔ ေကာင္းပါသည္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ လြမ္းသလို ေဆြးသလိုလိုျဖစ္တက္ၾကပါသည္။ ဂစ္တာတီးသီခ်င္း ဆိုတဲ့သူက ဆို၊ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးနဲ႔ ေငးသူက ေငးေပါ့။

“အေနေ၀း ... ေရေ၀းမွာ ... ဆံုး႐ႈံးသြားရေတာ့မယ့္ ျပည္မွာ ေဆာင္း ...”
ခင္၀မ္းသီခ်င္းကို ရဲေဘာ္တေယာက္က လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးနဲ႔ ဆိုေနဆို။ ကိုတူးႏိုင္ကလည္း အေ၀းတေနရာကို ေငးရီလို႔၊ သူ႔မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြရစ္၀ိုင္းလို႔ ...။ အၿမဲေနာက္ေျပာင္ ဟာသ ေဖာက္တက္တဲ့ သူ႔မွာ အလြမ္းနက္နက္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနပါလား ...။ သူ႔အလြမ္းေတြကို သူျပန္တူးဆြေနတာကို သူမ်က္၀န္းကေန လွစ္ခနဲ ေတြ႔လိုက္ရသလိုပဲ။ မ်က္မျမင္တေယာက္ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြလိုမ်ဳိးနဲ႔ ဟိုး ... အေ၀း ... ႀကီး ... ကို ... ေငး ...။

သူက ေဘးနားမွာရွိေနတဲ့က်ေနာ့္ဘက္ကို ရီေ၀ေ၀မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လာသည္။ သူတခုခုကို ရင္ဖြင့္ခ်င္လာသည္ထင္ သည္။

“ကိုတူးႏိုင္ ... ခင္ဗ်ားက သိပ္လြမ္းလွခ်ည္လားဗ်” က်ေနာ္က သူရင္ဖြင့္လိုက္ရင္ ခံစားခ်က္ေတြေလ်ာ့ ေစခ်င္လို႔ ေမးလိုက္တာပါ။

“က်ေနာ့္ ... မိန္းမနဲ႔သားေလး ... ႏို႔ဘိုးဒုၡသည္ စခန္းထဲမွာရွိတယ္ ဗ်၊ သားေလးေကာ ေနေကာင္းရဲ႕လား မသိဘူး၊ မိန္းမလည္း ဘယ္လိုေနရွာ မလဲမသိဘူး ဗ်ာ ...”ေၾကကဲြသံဖြဖြေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာလာသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းေတြ ... သူ႔စကားသံေတြ ... သူရဲ႕ေၾကကဲြမႈေတြက က်ေနာ္ဆီကို ပါ ကူးစက္လာခဲ့သည္ ...။

(၅)
ေနာက္တေန႔ က်ေနာ္တို႔ဆီက ေက်ာင္းသားတပ္ဖဲြ႔တဖဲြ႔ ေရွ႕တန္းကို ထြက္သြားခဲ့ရသည္။ အဲဒီ ေရွ႕တန္း ထြက္သြားခဲ့တဲ့တပ္ဖဲြ႔ထဲမွာ ကိုထူးႏိုင္က ေဆးမွဴးအျဖစ္ပါသြားခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႔တပ္ဖဲြ႔က ေနာက္တန္းတြင္ က်န္ခဲ့သည္။

တညေန ...
ကိုတူးႏိုင္တေယာက္ဒဏ္ရာရၿပီး ပုခက္ထမ္းစင္နဲ႔ ေရွ႕တန္းကေန ေသာင္ရင္းကမ္းနား က်ေနာ္တို႔ စခန္းကိုျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူႏွင့္အတူ ဒဏ္ရာရလာေသာ ခြဲမွဴးေမာင္၀င္းလဲပါသည္။ အဲဒီက ေနတဆင့္ ေဆး႐ုံကိုပို႔ရမွာပါ။ “ရဲေဘာ္၀င္းကို၊ ရဲေဘာ္ေအာင္ေက်ာ္စိုး၊ ရဲေဘာ္စိုး၀င္းသန္း (က်ဆံုး)”ဆိုတဲ့ ေၾကးနန္းကေတာ့ ရၿပီးသား၊ ရဲေဘာ္ေအာင္ေက်ာ္စိုး ေျခေထာက္သဲ၀ဲစားေနခ်ိန္မွာ ကိုတူးႏိုင္က ေဆးထည့္ေပးသည္။ ရဲေဘာ္၀င္းကိုက ေဆးမွဴးလုပ္ခ်င္သူဆိုေတာ့ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ရန္သူ႔လက္နက္ႀကီးက သူတို႔နားက်သည္။ သံုးေယာက္စလံုး ထိသည္။ သူတို႔ကို ျပန္လာပို႔တဲ့ရဲေဘာ္က ျပန္ေျပာ ျပသည္။ အဲဒီအတြက္ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးလည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနခ်ိန္ပါ။ ကိုတူးႏိုင္ ပုခတ္ထမ္းစင္နဲ႔ေရာက္လာတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း သူနားမွာစုျပံဳၿပီး အားေပးၾကပါသည္။ သူကလည္း က်ဆံုးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးကိုလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေန ၾကမွန္း သူသိေနသည္။

“ဟ ... မင္းတို႔က ငါ့ကိုေမ်ာက္ပဲြၾကည့္သလို ၾကည့္ေနပါ လား၊ ငါဘာမွမျဖစ္ဘူး ပလာစတာကပ္ရင္ ေပ်ာက္တယ္ လက္နက္ က်ည္ဆံက ဆံပင္ျဖတ္ၿပီး ေခါင္းထိတာပဲရွိတယ္”သူ႔ေခါင္းၾကည့္ေတာ့ လည္း မီးျခစ္ဆံထက္နည္းနည္းႀကီးတဲ့ အေပါက္ပဲေတြ႔သည္။ ေနာက္ သူကစကားေျပာႏိုင္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း သိပ္စိတ္မပူေတာ့။ သူ႔ဦးေခါင္းဒဏ္ရာကိုကုဖို႔အတြက္ မဲေဆာက္ ေဆး႐ုံကိုေရာက္သြားသည္။ သူတို႔ကို ေဆး႐ုံတက္ရင္ကူညီဖို႔ ရဲေဘာ္ လည္းပါသြားသည္။ ငါးရက္-ေျခာက္ရက္ေနေတာ့ သတင္းေရာက္လာ သည္။

“ရဲေဘာ္တူးႏိုင္ က်ဆံုးသြားၿပီ၊ မဲေဆာက္ေဆး႐ုံႀကီးမွာပဲ မဲေဆာက္မွာပဲ သၿဂႋဳဟ္မယ္”
က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး မယံုၾကည္ႏိုင္ၾက။ အရင္ကလိုပဲ သူ ေနာက္ၿပီး ျပန္လာမွာပါ ... ဗ်ာ။ ေနပူထိရင္ေလ သူျပန္ေနေကာင္းမွာပါ ...။ က်ေနာ္တို႔ကို အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ျပန္လာေျပာပါဗ်ာ ...။
တစ္နာရီ-ႏွစ္နာရီမဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ရက္ၾကာၾကာ သံုးရက္ၾကာၾကာ က်ေနာ္တို႔စိတ္ရွည္ရွည္ နားေထာင္ေပးပါ့မယ္။

ေန၀င္ရီတေရာ ... ေသာင္ရင္းျမစ္ရဲ႕ ေရအလွ်င္ကို ေငးၾကည့္သူက ၾကည့္ ...။ သူ႔ကို သယ္သြားသည့္ေလွမ်ား ျပန္လာေလမလားလို႔ ေမွ်ာ္သူကေမွ်ာ္ ...။ လြမ္းလြမ္း ေဆြးေဆြး သီခ်င္းဆိုသူကဆို ...။

ကိုတူးႏိုင္ေရ ... ခင္ဗ်ားကေရာ အေ၀းတေနရာကို ေငးရီ ေနဦးမွာလား၊ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ ရစ္၀ိုင္းၿပီး အလြမ္းနက္နက္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနဦးမွာလား ...။ ခင္ဗ်ားအလြမ္းေတြကို ခင္ဗ်ား ျပန္တူးဆြၿပီး ... အလြမ္းသမားတေယာက္ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြလိုမ်ဳိးနဲ႔ ဟိုး ... အေ၀း ... ႀကီး ... ကို ... ေ၀း ... ... ေ၀း ... ...။


ကိုစ်ာန္
(၂၀၀၇ စက္တင္ဘာလ ၅ ရက္၊ ဒီမိုကေရစီသူရဲေကာင္းမ်ားေန႔ အတြက္ အမွတ္တရ)။

Posted by ကိုစ်ာန္ at 9:35 PM

ေသာင္ရင္းေမ်ွာ္စင္

ေအာက္ေဖာ္ျပပါ စာေတြကေတာ့ ကိုစ်ာန္႕ ဘေလာ့ကေန ကူးယူျပီး ျပန္လည္ ေဖာ္ျပတာပါ။ က်ေနာ္ ေရးခဲ့တဲ့ အေမ့ေလ်ာ့ခံသူရဲေကာင္းမ်ားနဲ႕အတူတူ အေလးျပဳရမယ့္ သူရဲေကာင္းေတြ အေၾကာင္းပါပဲ။

Saturday, July 14, 2007
ေသာင္ရင္းေမ်ွာ္စင္

ကိုစ်ာန္
(ဒီမိုကေရစီ သူရဲေကာင္းမ်ားေန႔ အမွတ္တရ)
(၁)
ဒီဇင္ဘာ မနက္ခင္း ႏွင္းက ခရမ္းႏုေရာင္ေလးေတြ ေျပးေနသလိုပင္၊ က်ေနာ္လည္း ၆ နာရီထၿပီး ဘားတိုက္ ေဘးနားမွာရွိတဲ့ ေမွ်ာ္စင္ေလးေပၚကေန ေသာင္ရင္းျမစ္အလွကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ေသာင္ရင္းျမစ္ ေလညင္းကို တ၀ႀကီး ႐ွဴ႐ႈိက္ပစ္လိုက္ေလသည္။ ႏွင္းေလစိမ့္ေအးက လူကို လန္းဆန္းသြားသည္။ ေနာက္ သုခိတာ တလိပ္ထုတ္ၿပီး အခ်မ္းေျပ မီးညိႇဖြာ႐ႈိက္လိုက္သည္။ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က မီးလႈံရင္း ေထြရာေလးပါး ေျပာေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းက ေသာင္ရင္းျမစ္နံေဘးတြင္ ရွိသည္။ ေသာင္ရင္းျမစ္နံေဘးဆိုေပမယ့္ ကမ္းစပ္ကေန က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ စခန္းကုန္းေပၚကို ခပ္မတ္မတ္ေလ်ာက္တက္ရသည္။ ေသာင္ရင္းေရျပင္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ စခန္းကုန္းေပၚနဲ႔ဆိုရင္ ေပႏွစ္ဆယ္ အျမင့္ေလာက္ရွိမည္။ ေမွ်ာ္စင္ေလးက ေသာင္ရင္းျမစ္နံေဘး စခန္းကုန္းျမင့္ေပၚနဲ႔ တေျပးညီထားၿပီး အစြန္းထုတ္ထားတဲ့ ရွစ္ေပပတ္လည္ရွိသည့္ စင္တခုျဖစ္သည္။ သစ္သားထိုင္ခံုမ်ား ပတ္လည္တြင္ ရုိက္ထားသျဖင့္ လက္ရမ္းသဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ္ တို႔ ညေနပိုင္း ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆို ရဲေဘာ္ေတြ စကား၀ိုင္း ထိုင္ေျပာသည့္ အပမ္းေျဖရာ ေနရာတခုလည္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ေမွ်ာ္စင္ေလးအေၾကာင္းေတြးရင္ ရဲေဘာ္၀င္းကို ကို သတိရသည္။

ရဲေဘာ္၀င္းကိုက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတက္သည္။ အျမဲတမ္းစကားေျပာရင္ ျပဳံးၿပီးေျပာသည္။ သူမ်ားေနာက္ရင္လည္း တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေျပာတက္သူ၊ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ (ဂလန္ဂလား)လို႔ ေျပာရမယ့္ လူမ်ဳိးတြင္ပါသည္။ လူပံုက ႐ုိး႐ုိးအအ၊ လံုခ်ည္ကို ဒူးေလာက္မေရာက္တေရာက္ အျမဲ၀တ္ တတ္သည္။ ဆံပင္က ဘိုေက၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနတက္သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ ခါးကိုင္းကိုင္းနဲ႔ ကာတြန္းထဲက အမႊာညီအမ ေလးမြန္၊ ေထြးမြန္တို႔ရဲ႕ဦးေလး ေလးေလးဇာနဲ႔တူလို႔ က်ေနာ္တို႔က သူ႔ကို ေမာင္ေမာင္ဇာလို႔ ေနာက္ေျပာင္၍ ေခၚေလသည္။ သူ အျပဳံးမပ်က္။ ရဲေဘာ္ေတြအေပၚ အနစ္နာခံတက္သည္။ စခန္းတြင္ ခ်ဳံရွင္း၊ ထမင္းခ်က္ ဆတ္ေတာက္ ဆတ္ေတာက္ လိုက္လုပ္တက္ေလသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူေမွ်ာ္စင္ေလး လုပ္ျဖစ္ သည္။ ကမ္းနံေဘးက သစ္စက္မွာ သစ္တို သစ္စေတြကို မီးေမႊးဖို႔ထမ္းရင္း၊ သူေမွ်ာ္စင္ေဆာက္ဖို႔ အၾကံရေတာ့ သံ၀ယ္ခိုင္းၿပီး ေမွ်ာ္စင္ေလးကို ႐ုိက္ေတာ့တာပါပဲ။

‘ခါလေပါင္ကြ...’ သီခ်င္းဆိုသလို လုပ္ၿပီး ေမွ်ာ္စင္ေပၚတြင္ ခုန္ျပေနသည္။ ရဲေဘာ္၀င္းကို သူ႔ေမွ်ာ္စင္ၿပီးသြား လို႔ ေပ်ာ္ေနသည္။
“က်ေနာ့္စင္က ဆင္ေတာင္ တက္ကလို႔ရတယ္”
“ဟုတ္လို႔လားကြာ... ေတာ္ၾကာ မင္းေမွ်ာ္စင္က မခိုင္လို႔က်ဳိးၾကရင္ ေအာက္ကေခ်ာက္ နက္တယ္ေနာ္ ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲ တလိမ့္ေခါက္ေကြး က်သြားမွာ”
“ခုိင္ပါတယ္ဗ် ေသေသခ်ာခ်ာ ေျမတူးၿပီး တိုင္စိုက္ထားတာ သစ္ပင္နဲ႔လည္း တြယ္ၿပီး သံ႐ုိက္ထားေသးတယ္။” ဟုတ္သည္။ စင္ေဘးႏွစ္ဘက္ ႏွစ္ခ်က္မွာရွိတဲ့ သစ္ပင္ႏွစ္ပင္ကို တန္းထိုးၿပီး သံ႐ုိက္ထားေလသည္။“လာ.. လာၾကည့္ မိုက္တယ္၊ ဒီမွာ ေလလည္း တိုက္တယ္”က်ေနာ္လည္း မရဲတရဲနဲ႔ ေျခလွမ္း ေလးလွမ္းေလာက္ စင္ေပၚကို တက္ၾကည့္သည္။ ပထမဆံုး တက္ၾကည့္လို႔လားမသိ၊ ေမွ်ာ္စင္က အသည္းတယားယားနဲ႔ ယိုင္သလိုလို နဲ႔သလိုလို စိတ္ထဲမွာ ခံစားမိသည္။ သံုးေလးခါေလာက္ တက္ၾကည့္ေတာ့ ႐ုိးသြားသည္။ ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့။ ေနာက္ပိုင္း ထိုေမွ်ာ္စင္ေလးတြင္ ဘားတိုက္ အသီးသီးက ရဲေဘာ္ေတြစုၿပီး စကားေျပာရာ၊ သီခ်င္း ဆိုရာ ေနရာေလး ျဖစ္လာေတာ့သည္။

(၂)
တခါ က်ေနာ္တို႔ ေမ်ာ္စင္ေလးမွာ စကားေျပာေနၾကတုန္း သူက ရန္ကုန္ ေရႊတိဂံုဘုရားသြားဖူးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ေရႊတိဂံုဘုရား ေျမာက္ဘက္မုတ္က စက္ေလွကားကို သူဘယ္လို စီးရမွန္းမသိ၊ သူမ်ားစီးတာ ထိုင္ၾကည့္တာလည္း ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ၾကာတယ္။ စက္ေလွကားကလည္း စီးခ်င္၊ ေရႊတိဂံုဘုရား ေရာက္လို႔ စက္ေလွကား စီးမျပန္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ရြာေရာက္ရင္ သူ႔ကို လူေတြက ေျပာမည္။ ေနာက္ အဲဒီကေနဆင္း ျပည္သူ႔ ဥယ်ာဥ္လည္း သြားလည္ခ်င္ေသးသည္။ ေနာက္ဆံုး မထူးပါဘူးဆိုၿပီး လံုခ်ည္ကို ဒူးေလာက္ တိုတိုျပင္၀တ္ လိုက္သည္။ သူ႔လံုခ်ည္ စက္ေလွကားထဲ ညႇပ္ပါသြားမည္လည္း စိုးရိမ္ေသးသည္။ ဖိနပ္အပ္သည့္ေနရာတြင္ အပ္ရင္ ပိုက္ဆံ ကုန္မွာလည္း စိုးသည္။ ဖိနပ္ မအပ္ျဖစ္။ ဖိနပ္ထုတ္ကို တဘက္ကကိုင္၊ သားပိုက္ေကာင္ေတြ ခုန္သလို စက္ေလွကားေပၚ ေျခစံု ခုန္တက္လိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ သူ ကိုးရုိးကားယားႏိုင္ပံုကို ေကာင္မေလး ေတြက သူ႔ကို ၀ိုင္းၾကည့္ၿပီးရယ္ၾကေလေရာ သူလည္း ရွက္ရွက္နဲ႔ ျပန္လာခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာေလသည္။ က်ေနာ္တို႔ သူေျပာတာ နားေထာင္ၿပီး ၀ိုင္းရယ္ၾကသည္။

“အာ... အရယ္ခံရတာ အခုထက္ထိ မလြတ္ေသးပါလား”လို႔ သူရွက္ရွက္နဲ႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က ပိုရယ္ ၾကေလသည္။ သူရယ္ က်ေနာ္ရယ္ ရဲေဘာ္ ဖိုးစည္ရယ္က တစ္ဘားတိုက္ထဲမွာ ေနၾကသည္။ ညအိပ္ခါနီး က်ေနာ္တို႔ စာဖတ္ရင္ဖတ္ မဖတ္ရင္ စကားေျပာ ျဖစ္ၾကသည္။ သူ႔အေၾကာင္း သူေျပာရင္ ဟာသ လိုျဖစ္ေန သည္။ သူ႔ကိုယ္ေတြ႔ ဟာသေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားသည္။ သူက ေဆးမွဴးျဖစ္ခ်င္သူ။ ပါတာစီတေမာ့တို႔ ဘာမီတုန္တို႔ စတဲ့ေဆးေတြလည္း ေဆာင္ထားတက္ေလသည္။ သူေရွ႕တန္းထြက္ေတာ့ ရြာသားတေယာက္က သူ႔မိန္းမ ေခ်ာင္းဆိုးေနတယ္ ေခ်ာင္းဆိုးသံေၾကာင့္ က်ေနာ္ ညဘက္ ညဘက္ အိပ္မရဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔ မိန္းမအတြက္ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆးေလးမ်ားရွိရင္ ေပးပါဆိုၿပီး ေဆးေတာင္းေလသည္။ သူ႔မွာလည္း ဘာမီ တြန္ နဲ႔ ပါတာစီတေမာ့ပဲ ပါေလသည္။ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆး မပါ။ သူက“က်ေနာ့္မွာေတာ့ ေခ်ာင္းဆိုး ေပ်ာက္ေဆးမပါဘူး ဖထီးေရ..၊ ဖထီးမိန္းမ ေခ်ာင္းဆိုးလို႔ ဖထီးညဘက္အိပ္မရရင္ေတာ့ ဘာမီတြန္ေတာ့ ပါတယ္၊ ဖထီးက ဘာမီတြန္ေသာက္ၿပီးအိပ္လိုက္”ဆိုၿပီး ဘာမီတြန္ေတြ ေပးလိုက္တဲ့ လူစားမ်ဳိး။

ေရွ႕တန္းက ရြာတရြာမွ က်ေနာ္တို႔တပ္စိတ္၀င္နားတုန္း က်ေနာ္တို႔ တပ္စိတ္က ေျမပဲအစိမ္းေတြကို အခံြႏႊာၿပီး ေလွာ္စားမလို႔ လုပ္သည္။ က်ေနာ္က ေလွာ္မယ္ဆိုၿပီး ေျမပဲကို ထိုင္ေလ်ာ္ေနသည္။ သူက က်ေနာ္ ေျမပဲေလွာ္ ေနသည့္ေဘးနားလာထိုင္ၿပီး စကားစျမည္လာေျပာသည္။

“ရဲေဘာ္ႀကီး၊ ညေနက်ရင္ ေကအန္ယူတပ္ခဲြက ၀က္ေဖာ္မယ္ သိလား၊ ငါတို႔ေတာ့ ညေန ၀က္သားဟင္း စားရ ေတာ့မယ္၊”
“ဟုတ္လား ေကာင္းတာေပါ့ ၀က္သား မစားရတာၾကာၿပီကြ၊ ေကာင္းေကာင္းႀကိတ္လိုက္အံုးမယ္”
က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ စကားေကာင္း ေနသည္။ ဟင္းေကာင္းစားရမည္ဆိုေတာ့ ေျမပဲေလွာ္ေနတာကို ေမ့သြားသည္။ ေျမပဲက တူးနံ႔ထြက္လာသည္။ သူက “ဟာ.. တူးေနၿပီ၊ တူးနံ႔ထြက္ေနၿပီ”ဆိုၿပီး ကေယာင္ ကတန္းနဲ႔ ေဘးမွာရွိတဲ့ ေရခြက္ကို ေျမပဲေလွာ္တဲ့ အိုးထဲသြန္ထည့္လိုက္သည္။ သူက အဲဒီလိုမ်ဳိး။ ေရ၀င္သြား ေတာ့ ေျမပဲေတြက ေရေပၚေပၚလာသည္။ တူးကတည္းတူး၊ ေျမပဲကလည္း ေရလံုျပဳတ္ျဖစ္သြား၍ စားမရေတာ့။ ေျမပဲေလွာ္အိုးကို ၀က္စာေကြၽးလိုက္ရသည္။

(၃)
က်ေနာ္ သူ႔ကို ေနာက္ဆံုးေတြ႔တဲ့အခ်ိန္က ေနာက္တန္းစခန္းမွာ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ေရွ႕တန္းက ဒါဏ္ရာရ၍ ေနာက္တန္းသို႔ ျပန္ပို႔ခံရသည့္ အခ်ိန္။ က်ေနာ္ ဒဏ္ရာရတဲ့ တိုက္ပဲြမွာ သူ မပါ။ သူက စခန္းမွာ ငွက္ဖ်ားမိၿပီး က်န္ခဲ့ေလသည္။ က်ေနာ္ ခဏနားေနတဲ့ဆီကို သူေရာက္လာသည္။ က်ေနာ္က ပုခက္ေပၚမွာ က်ေနာ့္လက္ကို သူက ဆုပ္ကိုင္ၿပီး “ရဲေဘာ္ႀကီး ဘာမွ မပူနဲ႔ ေဆးရုံ ေရာက္ေတာ့မယ္” သူကမ္းနား စက္ေလွေပၚအထိ လိုက္ပို႔သည္။ က်ေနာ္ေဆးရုံတက္ေနတုန္း သူစာလွမ္းေရးသည္။ “မင္းတို႔နဲ႔ တိုက္ပဲြ ျဖစ္တဲ့ ရန္သူေတြ ငါတို႔နဲ႔ တိုက္ပဲြျဖစ္တယ္ ရန္သူေတာ္ေတာ္အထိနာၿပီး ဆုတ္ေျပးသြားတဲ့အေၾကာင္း၊ ငါတို႔ က်န္းက်န္းမာမာရွိတယ္ မင္းဒါဏ္ရာကို မင္းဂရုစိုက္၊ ဘာမွအားမငယ္နဲ႔” က်ေနာ္ သူ႔စာဖတ္ၿပီး အားတက္မိသည္။ က်ေနာ့္ဒါဏ္ရာ ေၾကာင့္ ေနာက္တန္းစခန္းမွာ အနားယူေနရသည္။ တညေန ဆက္သြယ္ေရးသမားက တပ္ရင္းမွဴးကို ေၾကးနန္းစာ တေစာင္လာပို႔သည္။

"ရဲေဘာ္ တူးႏိုင္၊ ရဲေဘာ္ ၀င္းကို၊ ရဲေဘာ္ ေအာင္ေက်ာ္စိုး က်ဆံုး။"

အျပင္မွာ မိုးေတြ တဖဲြဖဲြရြာေနတယ္ ရဲေဘာ္ႀကီး ဒါေပမယ့္ ငါ့ရင္ထဲမွာ မိုးေတြ ၿပဳိက်လာလိုက္တာ... ၿပဳိက်လာလိုက္တာ၊ ငါ့ရင္ တခုလံုး ေႂကြ...။ သြားၿပီ ရဲေဘာ္ ၀င္းကို မရွိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ မ်က္၀န္းအစံု ရီေ၀လြမ္းဆြတ္သြားသည္။

“သူက ေဆးကုတာ ၀ါသနာပါတယ္ေလ။ ရဲေဘာ္တေယာက္ ေျခေထာက္မွာ သဲ၀ဲစားေတာ့ ေဆးမွဴးက ေဆး ထည့္ေပးေနတာ သူကေဘးနားမွာ ၾကည့္ေနတယ္။ ရန္သူက လက္နက္ႀကီးနဲ႔လွမ္းပစ္ေတာ့ သံုးေယာက္ လံုး ထိတာပဲ။” သူ႔ရက္လည္ဆြမ္းေကြၽးမွာ ေျပာသံေတြ ၾကားေနရသည္။ “တိုက္ပဲြေတြျဖစ္ေတာ့ သူ႔အသံၾကားေနရ ေသးတယ္။ သူ႔မ်က္စိမွာ ရန္႔သူလက္နက္ႀကီးပစ္ေတာ့ ဖုန္၀င္သြားတယ္နဲ႔တူတယ္၊ မ်က္စိကို အက်ႌနဲ႔ သုတ္ေန တာ ေတြ႔တယ္။ ေျခေထာက္နဲ႔ ရင္ဘတ္မွာလည္း ဒါဏ္ရာရထားေတာ့ သူမေျပးႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ သူက မ်က္စိ မျမင္ရေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ သူထေျပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ရန္သူက သူ႔ကို ကာဘိုင္နဲ႔ပစ္ေတာ့ ေနာက္ျပန္လွန္ၾကသြား တာ။ သူ႔အေလာင္းကို ရန္သူက ရေတာ့၊ သူ႔အိပ္ထဲက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္လက္စဲြ စာအုပ္ေတြ႔ တယ္တဲ့။” တရားနာ ေနတုန္း နားထဲက မထြက္။ ရဲေဘာ္ႀကီး ဒီမိုကေရစီ သူရဲေကာင္းပီသစြာ ေကာင္းရာ သုဂတိလားပါေစ။

(၄)
အဲဒီေန႔ ညေနဘက္ က်ေနာ္တို႔ ေမွ်ာ္စင္ေလးမွာ စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ၾက ေသာင္ရင္းျမစ္ရဲ႕ အရွိန္ျပင္းစြာ စီးဆင္းေနတဲ့ ေရအလ်င္ကို ေငးေမာေနၾကသည္။ သီခ်င္းေတာ့ ဆိုျဖစ္ၾကသည္။ ဂစ္တာတီးတဲ့တေယာက္က ကမၻာမေၾကဘူး သံစဥ္ကို စ၀င္လိုက္ေလသည္။

“ကမၻာ မေၾကဘူး..” ရဲေဘာ္ေတြ အကုန္လံုး တိုင္ပင္ထားျခင္း မရွိပဲ တီးတိုးဆိုျဖစ္လိုက္ၾကသည္။

“ငါတို႔ေသြးနဲ႔ ေရးခဲ့ရတဲ့ ေမာ္ကြန္းေတြ...၊” ရဲေဘာ္၀င္းကို ႐ုပ္ပံုကို တျဖည္းျဖည္းမ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ လာမိသည္။ ရဲေဘာ္ အားလံုးလည္း သီခ်င္းဆိုရင္း ေငးေမာ။

“ေတာ္လွန္ေရး...၊ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပဲြအတြင္းမွာ က်ဆံုးေသာ...” က်ေနာ္တို႔ အသံေတြ ဆို႔နစ္ကုန္ၾကသည္။

“အို.. သူရဲေကာင္းတို႔ေရ..”သီခ်င္းဆိုရင္း မ်က္ရည္ေတြ ရစ္သိုင္းလာၾကသည္။ အံႀကိတ္မာန္တင္းၿပီး အသံကုန္ ဟစ္လိုက္ ၾကသည္။

“အာဇာနည္ေတြေနတဲ့ တိုင္းျပည္”။ ။

Posted by ကိုစ်ာန္ at 11:43 AM

ဘ၀ဆိုတာ တိုတိုေလး ခ်ိဳေအာင္ေနၾက

ေအာင္သာငယ္ တေယာက္ ဆားခ်က္ျပန္ျပီလို႕ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေျပာေကာင္း ေျပာၾက ေပလိမ့္မယ္၊ အဲသလိုေတာ့လည္း မဟုတ္ရပါဘူး။ ခုတေလာ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရဲ႕ ဘေလာ့ေပၚမွာ ျငင္းၾက ခုန္ၾက ေဆြးၾက ေႏြးၾကရာကေန တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ တြယ္ၾက ခတ္ၾကတဲ့အထိ ျဖစ္လာတာေတြကို ေတြ႕ေနရလို႕ စိတ္ညစ္ျငဴးမိတာနဲ႕ ဒီ စာေလးကို ေရးမိတာပါ။

ဘ၀ဆိုတာ တိုတိုေလး ခ်ိဳေအာင္ေနၾက-တဲ့
ဆံုးသြားရွာျပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ မိခင္က က်ေနာ့္ကို ဆံုးမခဲ့ဖူးတယ္၊ ဟိုလူ သည္လူနဲ႕ က်ေနာ္ ျငင္းခုန္ ရန္ျဖစ္တဲ့အခါတိုင္း အေမ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ တကယ္ကေတာ့ က်ေနာ္က ျငင္းခုန္ရတာကို ၀ါသနာ မပါပါဘူး။ ျငင္းၾကခုန္ၾကတဲ့ ၀ိုင္းေတြမွာလည္း ဘယ္ေတာ့ မွ မပါခဲ့ဘူး၊ ရပ္လည္း မၾကည့္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုဆံုၾကလို႕ လဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရင္ေတာင္ အေၾကာင္းအရာ တခုခုကို ေရာက္သြားျပီး အျငင္းအခုန္ေတြ စျပီဆိုတာနဲ႕ က်ေနာ္ကေတာ့ လဘက္ရည္၀ိုင္းမွာေတာင္ ဆက္ျပီး ထိုင္မေနေတာ့ပဲ ထထြက္လာတတ္တယ္။ အျငင္းအခုန္ေတြကေနတဆင့္ ေပၚလာမယ့္ ျပသနာေတြကို ေရွာင္ခ်င္လို႕ပါ။

ဒါေပမယ့္ ဘ၀မွာ တခါတခါက်ေတာ့လည္း မျငင္းခ်င္ မခုန္ခ်င္တဲ့ ၾကားထဲကကို ျငင္းခုန္ဖို႕ရာ မလႊဲမေရွာင္သာ ျဖစ္လာရတဲ့ ကာလေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခါ ျငင္းခုန္ရင္းနဲ႕ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေဒါသေတြ ပါလာ မာန္မာနေတြ ပါလာတဲ့ အခါတိုင္း မေျပာသင့္တာေတြ ေျပာမိ မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္ရနဲ႕ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္စရာေတြ ခဏခဏ ၾကံဳခဲ့ရတယ္။ အဲသည္မွာ က်ေနာ္ အပါအ၀င္ ျငင္းခုန္ပြဲမွာ ပါ၀င္ေနတဲ့သူတိုင္းက မွန္မွန္ကန္ကန္ မျငင္းခုန္ၾကရင္ေတာ့ ဘာမွ အက်ိဳးအျမတ္ မရွိတဲ့ အခ်ိန္ျဖဳန္းတီးမႈ တခုပဲ ျဖစ္သြားတာပါ။ အားလံုးက မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျပာၾကဆိုၾက ပုဂၢိဳလ္ေရးေတြ မပါဘူးဆိုရင္ေတာ့ အက်ိဳးရွိတဲ့ ရလာဒ္တခုကို ရမွာပါပဲ။

ဒီမွာ ဘာရယ္လို႕ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီစာေရးရင္းနဲ႕ ကိုငွက္ၾကီး (ထူးအိမ္သင္) သီခ်င္းေလးတပုဒ္ကို သြားသတိရမိတာနဲ႕ ဒီသီခ်င္းေလးကိုပါ စာသားေတြေဖာ္ျပျပီး ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။ ႏွလံုးသားေလးေတြနဲ႕ ခံစားၾကပါလို႕ း)

စာသားေလးေတြကိုု အရင္ဖတ္၊
ျပီးရင္ သီခ်င္းေလးနားေထာင္၊

ေနာက္ျပီး-
သီခ်င္းကို ေနာက္တေခါက္ ထပ္ဖြင့္၊
ျပီးရင္လိုက္ဆိုၾကေပါ့။

ႏွလံုးသားတိုင္း ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစဗ်ား---

ခ်စ္ေသာကမၻာေျမ

ေတာင္တန္းေတြနဲ႕ ပင္လယ္ျဖတ္ျပီး မိုးတိမ္ေတြကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္
ကိုယ့္ရဲ႕ေန႕ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား
တခုေသာေကာင္းကင္ ေကာင္းကင္ျပာၾကီး ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြလို ခရီးႏွင္ၾက-----

မိုးတိမ္မ်ား ေမ်ာလြင့္ဆဲ ဘယ္လို ပံုသ႑ာန္ေတြကြဲလည္း
တကယ့္တကယ္တမ္းေတာ့ ေကာင္းကင္ တမိုးေအာက္ ခရီးသြားမ်ားပါပဲ-----

တို႕လူသား ဘ၀ေတြလည္း ဘယ္လို အေျခအေနေတြျခားလည္း
ျငင္းဆန္မရတဲ့ ေလာကဓံတရားရဲ႕ ရုပ္ေသးရုပ္မ်ားပါပဲ----

အားလံုးပဲ ဆႏၵမ်ား ေနာက္လိုက္ ေမာဟနဲ႕ေလာင္ျမိဳက္ရင္း
တကယ္ဆိုရင္ ဘာမွ မကြဲျပားမွန္း သိလ်က္နဲ႕ ဘာေၾကာင့္မ်ား မာနတံတိုင္း ျခားေနခ်င္လဲ----

အက်ည္းတန္တဲ့ ရန္ပြဲေတြက ဘယ္လို အခ်ိန္မွာ ရပ္သြားမလဲ
အညွိဳးေတြနဲ႕ မာနေတြဖြဲ႕ အမုန္း ဒီမီးေတာက္မ်ားပါပဲ-----

အိုး--- လဲက်တဲ့လူ ထူေဖးမလို႕ အားနည္းတဲ့သူ ကူရင္း ဒဏ္ရာေတြ အျပန္အလွန္ မေပးၾကနဲ႕
ေလာကထဲ ဒီခဏေလး ဆံုလာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြပဲ-----

ဒီကမၻာကို အခ်စ္မ်ားနဲ႕ ေရးျခယ္ ဒဏ္ရာေတြ ကုစားၾကပါစို႕
အျပာေရာင္ မိုးသားမ်ားရဲ႕ေအာက္ ခ်ိဳေသာ သီခ်င္းေတြကို ဆိုျငည္းလို႕
အတူသြားၾကမယ္ ႏွလံုးသားတိုင္း
ဒီကမၻာကို အခ်စ္မ်ားနဲ႕ ေရးျခယ္ ဒဏ္ရာေတြ ကုစားေပးႏိုင္ဖို႕
အျပာေရာင္ မိုးသားမ်ားရဲ႕ေအာက္ ခ်ိဳေသာ သီခ်င္းေတြကို ဆိုျငည္းလို႕
အတူသြားၾကမယ္ လာသြားစို႕

ေက်းဇူးတရားမ်ားနဲ႕ ခ်စ္ေသာ ကမၻာေျမကို

ဘယ္ေလာက္ ၾကီးငယ္လည္း ဘယ္လိုနိမ့္က်မလည္း လူဟာ ျမဴမႈန္ငယ္တခုပဲ
သမုဒၵရာထက္ ေရပြက္ငယ္ေလး ခုျမင္ ခုေပ်ာက္ ခဏတာပဲ -----

တို႕အခ်စ္ရဲ႕ ေျခသံမ်ားေနာက္လိုက္ မိမိကအစ ကမၻာေျမအဆံုး လူပီစြာ အတူလက္တြဲၾကစို႕ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ -----

ဒီကမၻာကို အခ်စ္မ်ားနဲ႕ ေရးျခယ္ ဒဏ္ရာေတြ ကုစားၾကပါစို႕
အျပာေရာင္ မိုးသားမ်ားရဲ႕ေအာက္ ခ်ိဳေသာ သီခ်င္းေတြကို ဆိုျငည္းလို႕
အတူသြားၾကမယ္ ႏွလံုးသားတိုင္း
ဒီကမၻာကို အခ်စ္မ်ားနဲ႕ ေရးျခယ္ ဒဏ္ရာေတြ ကုစားေပးႏိုင္ဖို႕
အျပာေရာင္ မိုးသားမ်ားရဲ႕ေအာက္ ခ်ိဳေသာ သီခ်င္းေတြကို ဆိုျငည္းလို႕
အတူသြားၾကမယ္ လာသြားစို႕

ေက်းဇူးတရားမ်ားနဲ႕ ခ်စ္ေသာ ကမၻာေျမကို
ေက်းဇူးတရားမ်ားနဲ႕ ခ်စ္ေသာ ကမၻာေျမကို

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္

ႏွစ္ ၂၀ အတြင္းမွာ
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းနဲ႕
ဆံပင္ေတြ ျဖဴ..ျဖဴ...လာတယ္တဲ့

ျဖဴပါေစ... ျဖဴပါေစ... ညီေလးေရ...
အျဖဴေတြ... မ်ား...မ်ား...လာမွ
အမည္းေတြ... နည္း...နည္း...သြားမွာေလ

ATN

(ဆံပင္ေတြ ျဖဴလာတဲ့ ညီေလးဖတ္ဖို႕)