သူပုန္တေယာက္ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ (၁၂)

ဘာမွန္သြားမွန္းမသိတဲ့ ေခါင္းကို ျပန္စမ္းလိုက္တိုင္း ဆံပင္ေတြ ျပတ္ေနတဲ့ ေခါင္းေပၚက ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာ ေနရာေလးက စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနဲ႕ က်ိန္းစပ္စပ္ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ဆရာစိုးျမင့္ကေတာ့ - သံခေမာက္ ေဆာင္းထားကြာ - ဆိုျပီး ကြန္ကရစ္ အိုဗာဟက္ၾကီးထဲမွာ ရွိေနတဲ့ သံခေမာက္ေတြထဲက တလံုးကို ယူျပီး က်ေနာ့္ကို ေပးပါတယ္။

အဲသံခေမာက္ေတြက အေလးၾကီးေတြပါ။ က်ေနာ့္ စိတ္ထင္ ၂ ပိသာခြဲ ေလာက္ ေလးမယ္ထင္တယ္။ ေသခ်ာေတာ့ မသိပါဘူး။ ေခါင္းေပၚမွာ ေဆာင္းထားျပီးရင္ ေခါင္းကို နည္းနည္းေလး အသာေလး ငံု႕လိုက္တာနဲ႕ ေအာ္တိုမက္တစ္ အေလးျပဳျပီးသား ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ အဲေလာက္ ေလးတဲ့ ခေမာက္ၾကီးေတြပါ။ အဲသံခေမာက္ၾကီးရဲ႕ အေလးခ်ိန္က ေခါင္းကို ႏွိမ့္ခ်သြားတာကိုး။ အဲေလာက္ေလးတယ္ ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေလးမလဲ ဆိုတာ ခန္႕မွန္းလို႕ ရမယ္ ထင္ရဲ႕။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲသံခေမာက္ၾကီးကို ေဆာင္းျပီး ကြန္ကရစ္ အိုဗာဟက္ထဲက က်ေနာ္ ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲသံခေမာက္က တကယ္ေတာ့ ႏွစ္ထပ္ပါ။ အေပၚက သံခေမာက္၊ ေအာက္က ဖိုင္ဘာ ခေမာက္။ ေအာက္မွာက ေမးသိုင္းၾကိဳးေတြပါ ပါတဲ့ ဖိုင္ဘာ ခေမာက္ပါ၊ အဲအေပၚမွာ ငံုထားတဲ့ ခေမာက္ကမွ သံ ခေမာက္ပါ။ အဲသံခေမာက္က ဖိုင္ဘာ ခေမာက္ေပၚမွာ လွည့္လိုက္ရင္ ဘယ္ ညာ လည္ေနပါေသးတယ္။

တခုခု ရွပ္မွန္ျပီးသြားေတာ့ က်ေနာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္သြားတာ အမွန္ပါပဲ။ ေနာက္ထပ္လည္း တခုခု ကိုယ့္ကို မွန္မွာ ေၾကာက္သြားတယ္။ အဲတာနဲ႕ သံခေမာက္ၾကီး ေဆာင္းျပီး ပစ္က်င္းမွာ သြားျပန္ထိုင္ရပါတယ္။ ခဲမွန္ဖူးတဲ့စာသူငယ္ဆိုတာလိုမ်ိဳးပဲ နဂိုရ္က ထိုင္ခဲ့သလိုေတာင္ ခပ္မတ္မတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ကိုယ္ကို ခပ္က်ံဳ႕က်ံဳ႕နဲ႕ ပစ္က်င္းႏႈတ္ခမ္းမွာ ကိုယ့္ေမးကို အသာေလး တင္ထားျပီး သံခေမာက္ၾကီး အားကိုးနဲ႕ ေနေနေတာ့တာ။

ခုေန ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ ရီစရာၾကီးပါ။ ဘာမွ အစိုးမရတဲ့ အေျခအေနမွာ အသက္ဆိုတာကလည္း ဘုရားေပးသေရြ႕၊ သို႕မဟုတ္ ကိုယ့္ ကံရွိသေလာက္ ရွင္သန္ေနရတဲ့ အေျခအေနမွာ သံခေမာက္ၾကီးကို အားကိုးေနတာ အေတာ့ကို အဓိပၸါယ္ မရွိတာပါပဲ။ အမွန္ေတာ့ အဲ သံခေမာက္ၾကီး ရွိ၊ ရွိ၊ မရွိ၊ ရွိ၊ က်ေနာ့္မွာ ထိခိုက္ဖို႕ အေၾကာင္းရွိလာရင္ ထိကို ထိခိုက္မွာ အမွန္ပါပဲ။

ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္မိေတာ့လည္း ေသမွာ ေၾကာက္တာက အရင္းခံထင္ပါရဲ႕။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္က ေသမွာကို ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္တယ္။ ေၾကာက္တာမွ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေတြးျပီး ေၾကာက္ခဲ့တာ။ ေသမွာေၾကာက္တဲ့ၾကားထဲကပဲ အဲလိုမ်ိဳး အေျခအေနေတြကို ေအးေအးေဆးေဆး ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့တာ ယံုၾကည္ခ်က္ တခုခုေၾကာင့္လို႕ ထင္ရဲ႕။

ပစ္က်င္းကို က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္ျပီး အေတာ္ၾကာေတာ့ ပစ္ေနခတ္ေနတဲ့ မီးေတြကလည္း အေတာ့ကို နည္းသြားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဘာမွ မျမင္ရတဲ့ အေမွာင္ထုၾကီးကိုပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနရေတာ့တာပါပဲ။ လက္နက္ၾကီးေတြကေတာ့ က်ိဳးၾကား က်ိဳးၾကား က်ေနပါေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာလာေတာ့ က်ေနာ္လည္း အိုဗာဟက္ထဲကို ျပန္၀င္ျပီးေနခြင့္ရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ကြန္ကရစ္ အိုဗာဟက္ၾကီးထဲ ျပန္၀င္လာျပီး တေရးအိပ္လိုက္ရပါေသးတယ္။ စိတ္ထင္ေတာ့ တနာရီခြဲေလာက္ပဲ အိပ္လိုက္ရတယ္ ထင္ပါတယ္။ ဆရာစိုးျမင့္က က်ေနာ့္ကို လႈပ္ႏိႈးတာနဲ႕ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ က်ေနာ္ နိုးလာပါတယ္။ အဲက်မွ တဂ်ံဳးဂ်ံဳးနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္ေပၚမွာ က်ေနတဲ့ လက္နက္ၾကီးကြဲသံေတြကို ၾကားရေတာ့တာပါ။ လူက ဘယ္ေလာက္ ပင္ပမ္းေနလဲဆိုတာ အဲ လက္နက္ၾကီးသံေတြကိုေတာင္ မၾကားေတာ့တဲ့ အထိပါပဲ။

ဆရာစိုးျမင့္ေရာ ကရင္တပ္ၾကပ္ၾကီးေရာ သူတို႕ ပစ္ေပါက္မွာ သူတို႕ ေသနတ္ေတြ ထိုးျပီး ပစ္ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ ေသနတ္ဆြဲျပီး က်ေနာ့္ ပစ္က်င္းဆီ ျပန္ထြက္လာရပါတယ္။ သံခေမာက္ၾကီးေတာင္ ပါမလာေတာ့ဘူး။ သံခေမာက္ၾကီးကိုလည္း ယူလာဖို႕ သတိမရဘူးေလ။ ေသနတ္ဆြဲျပီး ပစ္က်င္းမွာ သြားကပ္ရတာကိုး။

ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲ က်ေနာ္ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကရင္ ရဲေဘာ္ ၃-၄ ေယာက္ကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ေသးတယ္။ ပစ္က်င္းထဲ က်ေနာ္ ထိုင္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ ပစ္ပိုင္နယ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ျခမ္းအစြန္ဆံုးမွာ မီးပြင့္ေတြ လက္လက္-လက္လက္ ထြက္ေနတဲ့ ေနရာ တေနရာကို စေတြ႕ရပါတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ အဲမီးေတြက က်ေနာ့္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက တေနရာဆီကို သြားေနတာ ေတြ႕ေနရတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္ ေသခ်ာ ၾကည့္မိေတာ့ နဂိုရ္တုန္းက က်ေနာ္တို႕ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေပါက္သြားတဲ့ အိုဗာဟက္ဖက္ကို ပစ္ေနတာပဲ-ဆိုတာ သိလိုက္ပါတယ္။

ဆူညံေနတဲ့ အသံေတြၾကားထဲမွာ အဲမီးက ဂုတ္...ဂုတ္....ဂုတ္ဂုတ္...ဂုတ္ဂုတ္....ဆိုတဲ့ အသံနဲ႕ ပြင့္ေနတာဆိုေတာ့ ဂ်ီဖိုးလို႕ ခန္႕မွန္းမိတာပါပဲ။ အဲတာနဲ႕ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ အဲမ္-၁၆ ကို အဲကို ခ်ိန္ျပီး ၂ တြဲေလာက္ ဆြဲခ်လိုက္တယ္။ - ေပါက္-ေပါက္-ေပါက္ေပါက္-ေပါက္ေပါက္- နဲ႕ က်ေနာ့္ အဲမ္-၁၆ က ျမည္သြားတဲ့ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ အေနာက္ကို ကရင္ ရဲေဘာ္ တေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ - ေယာက္ဖ အဲတာ ၅၇ (၅၇ မမ ေနာက္ပြင့္ ရိုင္ဖယ္) ရွိတဲ့ ဖုတ္ ဟ။ ကၽြန္းပင္အရင္းမွာ ကပ္တူးထားတာ။ ခု ပစ္ေနတာ ဂ်ီဖိုးပဲ။ အဲကိုအဲလို သြားမပစ္နဲ႕ နင့္ကို ျပန္ေဆာ္ သြားလိမ့္မယ္။ ခနေနဦး- လို႕ ပုခံုးပုတ္ျပီး လာေျပာေနတုန္း ျဖန္း-ျဖန္း-ျဖန္း-ျဖန္းနဲ႕ က်ေနာ့္ အနားက ၾကခတ္ ၀ါးရံုေတြဆီကို လာထိတဲ့ မီးတန္းေတြကို ေတြ႕လိုက္ရတာပါပဲ။ ဒါမဲ့ က်ည္သြားလမ္းက အရမ္းျမင့္ေနေတာ့ ပစ္က်င္းမွာ က်ေနာ္ တက္ရပ္ေနရင္ေတာင္ က်ေနာ့္ကို ထိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

အဲကေန က်ေနာ္ ပစ္လိုက္တဲ့ မီးပြင့္ေတြကို ျမင္ေနရလို႕ ျပန္ပစ္တာပါပဲ။ က်ေနာ့္ အဲမ္-၁၆ က အတြဲလိုက္ ပစ္လိုက္ေတာ့ ေသနတ္ ေျပာင္း၀မွာ မီးေတြ ျဖာထြက္သြားတာ ေျခာက္ေဒါင့္ၾကယ္ေတြလိုပဲေလ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အဲ ေျခာက္ေထာင့္ၾကယ္လို မီးပြင့္ကို ျမင္ေနရတယ္။ ရန္သူကလည္း လွမ္းေတြ႕ေနရေတာ့ ျပန္ျပီး လွမ္းပစ္တာပါပဲ။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ထပ္ မပစ္ေတာ့ပဲ အသာ ေစာင့္ ၾကည့္ေနမိတယ္။

ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို လာသတိေပးတဲ့ ကရင္ရဲေဘာ္နဲ႕ ေနာက္တေယာက္ကို ၅၇ မမ ေနာက္ပြင့္ရိုင္ဖယ္တလက္ မလာတာကို အေမွာင္ထဲမွာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူတို႕က က်ေနာ့္ကို ပစ္က်င္းကေန ဖယ္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၅၇ ၾကီးကို က်ေနာ့္ ပစ္က်င္းကေန တဆင့္ ဂ်ီ-ဖိုးပစ္ေနတဲ့ ဆီကို လွမ္းခ်ိန္ျပီး တလံုး ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ဂ်မ္း-ဆိုတဲ့ အသံၾကီးတခု ၾကားရတာနဲ႕ တျပိဳင္နက္တည္း အဲ ဟို ဂ်ီဖိုးမီးေတြပြင့္ေနတဲ့ ေနရာမွာလည္း မီးေတြ လက္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ီဖိုးသံ ထပ္မၾကားရေတာ့ဘူး။

အဲေကာင္ ေသျပီလား- က်ေနာ္ ေတြးေနမိေသးတယ္။ ကရင္ရဲေဘာ္ ၂ ေယာက္ကေတာ့ သူတို႕ ၅၇ ၾကီးကို ျပန္မသြားပါတယ္။

ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႕ ၂ ေယာက္က က်ေနာ့္ကိုယ္စား လာပစ္ေပးသြားသလိုပါပဲ။ အဲေနာက္မွာေတာ့ မိုးလင္းကာနီးအထိ ဘာမွ က်ေနာ္ ထပ္မေတြ႕ရ မပစ္ရေတာ့ပါဘူး။