သစ္ခုတ္သမား နိုးၾကားေလာ့ (အပိုင္း-၃ + ၄ + ၅)

စာရိုက္ရင္းနဲ႕ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ အားလံုး အစအဆံုး ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ တထိုင္တည္း အျပီးရိုက္ေပးလိုက္ပါတယ္။

၃။
အေမရိက... သင့္နယ္ေျမမွ တဖက္အစြန္
တိုင္းႏိုင္ငံမ်ားကို ငါ ေရာက္ခဲ့ဖူးျပီ။
အဲဒီေနရာေတြမွာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ
ငါ ပ်ံသန္းခဲ့၊ ခရီးသြားခဲ့၊ ေတးဆိုခဲ့၊ စကားေျပာခဲ့
လွည့္လည္ေနတဲ့ အိမ္ရာ လုပ္ခဲ့ဖူးရဲ႕။
အာရွမွာ၊ ရုရွားမွာ၊ ယူရဲလ္ေတာင္တန္းေတြမွာ
ငါ ရပ္နားျပီး အထီးက်န္မႈနဲ႕ ထင္းရွဴးဆီနံ႕ စိမ့္ေပ်ာ္၀င္ေနတဲ့
ငါ့၀ိညာဥ္ကို ဆန္႕ထုတ္ခဲ့ဖူးရဲ႕။
တိုက္ပြဲရဲ႕ ရိုက္ပုတ္ခ်က္နဲ႕ ခ်စ္ေမတၱာတို႕ျဖင့္
အာကာသ ဟင္းလင္းျပင္ထဲမွာ
လူဖန္ဆင္းထားတဲ့ အရာမွန္သမွ်ကို ငါ ခ်စ္တယ္။
ယူရဲလ္ေတာင္တန္းေတြေပၚက ငါ့ အိမ္ကေလးဟာ
ျမင့္ေ၀းသီေခါင္တဲ့ ပ်ားအံုတအံုလို
အိုမင္းတဲ့ ထင္းရွဴးေတာ ညမ်ားနဲ႔ တိတ္ဆိတ္မႈတို႕
ယခုတိုင္ ၀န္းရံေနတုန္းပါပဲ။
အဲဒီမွာ ဂ်ံဳနဲ႕ သံမဏိဟာ
လူရဲ႕လက္ထဲက လူရဲ႕ ရင္ထဲက ေမြးလာခဲ့ၾကတယ္။
လူေတြရဲ႕ ေတးဆိုသံေတြ ဟာ အိုမင္းလွျပီျဖစ္တဲ့ သစ္ေတာေတြကို
အျပာေရာင္ အရိပ္တခုလို သက္၀င္လာေစတယ္။
အဲဒီကေနျပီး လူေတြရဲ႕ ေဒသရပ္၀န္းေတြ
ကေလးေတြနဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ပထ၀ီ၀င္ေတြ၊ စက္ရံုေတြ
အခ်စ္နဲ႕ ေတးသီခ်င္းေတြ
မေန႕ကအထိ
ေျမေခြးရိုင္းေတြ ေနသြားၾကေသးတဲ့
သစ္ေတာၾကီးေတြထဲမွာ ဗိြဳင္အိုလက္ပန္းေတြလို
ေတာက္ပေနတဲ့ ေက်ာင္းေတြကို ငါ ၾကည့္မိတယ္။
ေျမပံုတခ်ပ္ကို ေထာက္သလို ငါ့လက္ဟာ အဲဒီ အမွတ္ကေနျပီး
ျမက္ခင္းျပင္ေတြရဲ႕ အစိမ္းေရာင္
အလုပ္ရံုတေထာင္ရဲ႕ မီးခိုးနဲ႕ အထည္အလိပ္ေတြရဲ႕ ရနံ႕
ဇက္ၾကိဳးခြံ႕ထားတဲ့ စြမ္းအင္ကို ငါ ေထာက္ၾကည့္တယ္။
ညေနခင္းမ်ားမွာ အသစ္ေဖာက္ထားတဲ့ လမ္းေတြအတိုင္း
ငါ ေလွ်ာက္လာခဲ့ျပီး မုန္လာထုပ္ေတြ ျပဳတ္ေနရာ
မီးဖိုေခ်ာင္ေတြထဲကို ငါ ၀င္ခဲ့တယ္။
ကမၻာၾကီးအတြက္ စမ္းေခ်ာင္းသစ္တခုဟာ
အဲဒီ မီးဖိုေခ်ာင္ေတြထဲက စီးဆင္းလာလိမ့္မယ္။

ဒီမွာလည္းပဲ လူငယ္ေတြဟာ အိမ္ကိုေတာ့ ျပန္လာခဲ့ၾကပါရဲ႕။
ဒါေပမယ့္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာတို႕ဟာ
စက္တိုင္မွာ တြဲေလာင္းက် ပုပ္ပြျပီး
အထူး မီးဖိုေတြထဲမွာ ေလာင္ျမိဳက္ခံရလို႕
က်န္ရစ္ခဲ့ၾကရတယ္။
သုတ္သင္ ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ၾကရလို႕
မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ သူတို႕နံမည္မွတပါး
တျခား ဘာမွ မက်န္ရစ္ခဲ့ၾကရွာဘူး။
သူတို႕ရြာေတြဟာလည္း အသတ္ခံခဲ့ၾကရတယ္။
ဆိုဗီယက္ေျမၾကီးဟာလည္း အသတ္ခံခဲ့ရတယ္။
အသိန္းအသန္းရွိတဲ့ မွန္ကြဲစေတြနဲ႕ အရိုးေတြဟာ
ေရာေထြးေနၾကတယ္။
ကၽြဲႏြားေတြနဲ႕ စက္ရံုေတြသာမက
ေႏြဦးေတာင္မွပဲ စစ္ရဲ႕ ၀ါးမ်ိဳျခင္း ခံလိုက္ရတဲ့အတြက္
ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၾကရတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း လူငယ္ေတြကေတာ့ အိမ္ကိုေရာက္ေအာင္ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။
သူတို႕ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္ၾကီးကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္ဟာ
သူတို႕ ကိုယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ေသြးနဲ႕ ေရာသြားၾကတယ္။
တို႕တိုင္းျပည္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ေသြးေၾကာေတြနဲ႕ ေျပာၾကတယ္။
တို႕တိုင္းျပည္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ေသြးနဲ႕ ဆိုၾကတယ္။
ျမိဳ႕ေတြ၊ ကၽြဲႏြားေတြနဲ႕ ေႏြဦးတို႕
ျပန္လည္ ေမြးဖြားရာမွာ ကူညီဖို႕ သူတို႕ ျပန္လာတဲ့အခါ
ဘာလင္က က်ဴးေက်ာ္သူေတြရဲ႕ အသံဟာ
က်ယ္ေလာင္စြာ ပဲ့တင္ထပ္ေနတုန္းပဲ။
အို... ေ၀ါ့ ၀ွစ္တမင္း။
ေပါင္းျမက္ရိုင္းပမာ ရႈပ္ေထြးေနတဲ့ မုတ္ဆိတ္ကို ေမာ့ျပီး
ငါနဲ႕အတူ ေတာထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။
ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ အျမင့္ကေနျပီး ငါနဲ႕အတူ ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။
ဘာကိုျမင္ရသလဲ ေ၀ါ့၀ွစ္တမင္း။
ေသသူတို႕က တရတဲ့၊ ေတာက္ပသစ္လြင္တဲ့
စတာလင္ဂရက္ျမိဳ႕ၾကီးထဲမွာ စက္ရံုေတြ ဘယ္လို ေဆာက္ျပီး
လမ္းေတြကို ဘယ္လို ေဖာက္ေနတယ္ ဆိုတာကို
ဥာဏ္ပညာရွိတဲ့ ငါ့ညီ ေျပာျပလို႕
ငါ ျမင္ရတယ္။
စစ္တလင္း ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ လြင္ျပင္ေတြထဲက ဒုကၡေတြ
မီးလွ်ံေတြၾကားထဲက
စိုစြတ္တဲ့ မနက္ခင္းမွာ ထြန္စက္တစင္း ေမြးလာျပီး
ျမည္ဟည္းသံမ်ားနဲ႕အတူ လယ္ကြင္းထဲကို ဆင္းလာတာကို
ျမင္လိုက္ရတယ္။
ေ၀ါ့ ၀ွစ္တမင္း၊ သင့္အသံနဲ႕
ေျမျမွဳပ္ခံရတဲ့ သင့္ရင္ထဲက ခြန္အားကို
ငါ့အား ေပးေလာ့။
ခိုင္ျမဲတဲ့ အျမစ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ သင့္မ်က္ႏွာကို
ငါ့အား ေပးေလာ့။
ခိုင္ျမဲတဲ့ အျမစ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ သင့္မ်က္ႏွာကို ငါ့အား ေပးေလာ့။
ဒီအရာမ်ားနဲ႕ ဒီျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးအေၾကာင္းကို
ငါ ေတးသီအံ့။
ပူေဆြးဒုကၡၾကားထဲမွ ေပၚေပါက္လာေသာအရာမ်ား တိတ္ဆိတ္ေသာျငိမ္သက္မႈမွ ကုန္းထလာေသာအရာမ်ား တည္ျငိမ္သည့္ေအာင္ပြဲမွ ေပၚထြက္လာေသာ အရာမ်ားအေၾကာင္းကို ငါတို႕ ဦးညြတ္ၾကကုန္အံ့။
အို... စတာလင္ဂရက္။
သင့္ရဲ႕ သံမဏိအသံဟာ ေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။
စုေပါင္းအိမ္တလံုးလို
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ တထပ္ျပီးတထပ္ တည္ေဆာက္လာခဲ့တယ္။
ေနာက္တဖန္ နက္ရႈိုင္းတဲ့ တုန္ခါျမည္ဟည္းမႈဟာ
ခ်ီတက္လာေနျပီ။
စာသင္ၾက
ေတးဆိုၾက
တည္ေဆာက္ၾကရင္းနဲ႕ပဲ
စတာလင္ဂရက္ဟာ ေသြးထဲက ေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။
ေက်ာက္တံုးနဲ႕ သံမဏိတို႕ပါတဲ့ သံစံုတီး၀ိုင္းၾကီးပမာ
စတာလင္ဂရက္ဟာ ေသြးထဲက ေပၚထြက္လာတယ္။
မုန္႕ဖိုေတြထဲမွာ ေပါင္မုန္႕ဟာ ျပန္လည္ ေမြးဖြားလာခဲ့ျပီး
ေႏြဦးဟာလည္း ေက်ာင္းသင္ခန္းေတြထဲမွာ
ေမြးဖြားလာခဲ့တယ္။
ခက္ထန္အိုမင္းတဲ့ ေဗာ္လ္ဂါျမစ္ၾကီး တျငိမ့္ျငိမ့္ စီးေနဆဲမွာ
ေလဟာ ျငမ္းစင္သစ္ေတြနဲ႕
သစ္ပင္ေတြေပၚကို တက္လာခဲ့တယ္။
ေတာက္ပသစ္လြင္တဲ့ ထင္းရွဴးသားနဲ႕ ၀က္သစ္ခ်သား
စာအုပ္စင္မ်ားေပၚက စာအုပ္ေတြဟာ
ေသဆံုးသြားတဲ့ လူသတ္သမားရဲ႕ သခ်ၤိဳင္းေတြေပၚမွာ
ျပန္လည္ စည္းလံုး ညီညြတ္ေနၾကတယ္။
အပ်က္အစီးပံုေတြၾကားထဲက တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ဇာတ္ရံုေတြဟာ
အာဇာနည္ ပီသမႈနဲ႕ ေတာ္လွန္မႈကို ေဖာ္ျပေနၾကတယ္။
စာအုပ္ေတြဟာ ေက်ာက္စာတိုင္လို ထင္ရွားၾကတယ္။
သူရဲေကာင္းတိုင္း၊ ေသျခင္းတရားရဲ႕ မီလီမီတာတိုင္း
ေျပာင္းပစ္လို႕မရတဲ့ ဂုဏ္က်က္သေရရဲ႕ ၀တ္လႊာတိုင္းအတြက္
စာအုပ္တအုပ္ ေရးဖြဲ႕ၾကတယ္။
အို... ဆိုဗီယက္ယူနီယံ။
သင့္တိုက္ပြဲေတြ ၾကားထဲမွာ က်ခဲ့ရတဲ့ ေသြးေတြ
လြတ္လပ္ေရးနဲ႕ ေသအံ့ဆဲသူတို႕ ရွင္ေအာင္
ကမၻာၾကီးကို ေပးခဲ့တဲ့ သင့္ေသြးေတြကို စုလိုက္ရင္
ငါတို႕မွာ အျခား သမုဒၵရာေတြထက္ၾကီးတဲ့
သမုဒၵရာသစ္ တစင္းပင္ ရေလာက္ရဲ႕။
ျမစ္အေပါင္းတို႕ တုန္ဟည္းစီးဆင္းရာ
အျခားေသာ သမုဒၵရာထက္
နက္ရိႈင္းတဲ့ သမုဒၵရာတစင္းပင္ ရေလာက္ရဲ႕။
အာေရာကန္နီယန္ မီးေတာင္မ်ားက
မီးလွ်ံမ်ားလို လႈပ္ရွားျပီး
ျမစ္အေပါင္းတို႕ရဲ႕ တုန္ဟည္းမႈမ်ိဳးကို ရေလာက္ရဲ႕။
တိုင္းျပည္တိုင္းမွ ျပည္သူအေပါင္းတို႕
သင္တို႕ရဲ႕ လက္မ်ားကို အဲဒီ သမုဒၵရာၾကီးထဲမွာ ႏွစ္လိုက္ပါ။
ျပန္ထုတ္ျပီး ျပန္ႏွစ္လိုက္စမ္းပါ။
ေမ့ေလ်ာ့ခံ၊ အေစာ္ကားခံ၊ အခိမ္ခံရတဲ့ အစြန္းအထင္းေတြ။
အေနာက္ဘက္က အမိႈက္ပံုက လူေလလူလြင့္ေတြ
သင့္ေသြးကို ေစာ္ကားခဲ့တဲ့ အရာေတြကို
အဲဒီ ပင္လယ္ၾကီးထဲမွာ ႏွစ္ျမွဳပ္ပစ္လိုက္ပါ့။
ေမႊးထံုတဲ့ ယူရဲလ္ ထင္းရွဴးေတာေတြထဲကေနျပီး
ရုရွားေျမ အလယ္ေကာင္မွာ အသစ္ေမြးလာတဲ့
စာၾကည့္ ပိဋကတ္တိုက္ေတြကို ငါၾကည့္ေနတယ္။
တိတ္ဆိတ္ျခင္း အလုပ္လုပ္ရာျဖစ္တဲ့ ဓါတ္ခြဲခန္းေတြကို
ငါၾကည့္ေနတယ္။
သစ္တံုးေတြနဲ႕ ေတးခ်င္းေတြကို
ျမိဳ႕သစ္ေတြဆီ သယ္ေဆာင္သြားၾကတဲ့
မီးရထားေတြကို ငါၾကည့္ေနတယ္။
ရင္ထဲမွာ ႏွလံုး ခုန္သလို
ပူေႏြးတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းထဲမွာ ခုန္ေနတဲ့
အရာသစ္တခု ေပၚလာတယ္။
မိန္းကေလးေတြနဲ႕ ခ်ိဳးငွက္ေတြ
စတက္လြင္ျပင္ေတြထဲကို ေရာက္လာျပီး
ျဖဴေဖြးမႈကို ဖ်က္ဆီးလိုက္တယ္။
လိေမၼာ္ပင္ေတြမွာ ေရႊေတြသီးလို႕။
အရုဏသစ္တိုင္းမွာ
ေစ်းကြက္ဟာ ရနံ႕သစ္နဲ႕ ထံုေနတယ္။
ရနံ႕သစ္လာရာ ေတာင္ကုန္းေတြဆီမွာေတာ့
အာဇာနည္အစြမ္းဟာ ပိုလို႕ၾကီးမားျပီး
အင္ဂ်င္နီယာမ်ားက
ေတာင္ကုန္းအမွတ္ေတြကို ေရးေနၾကတဲ့အတြက္
ေျမပံုစာရြက္ေတြဟာ တုန္ယင္ေနၾကတယ္။
ျမဴသစ္ေ၀ေဆာင္းရဲ႕ ေျမကမၻာတခြင္မွာ
ေရတံခါးၾကီးေတြဟာ လင္းေျမြၾကီးမ်ားသဖြယ္
တြန္႕လိမ္ေနၾကတယ္။
အို... အာကင္ဆတ္ နယ္သား
အို... ၀က္စပိြဳင့္ စစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္း ေရႊပိန္းခ် လုလင္
အို... ဒက္ထရြိဳက္ မကၠင္းနစ္ အလုပ္သမား
အို... ေဟာင္းႏြမ္းတဲ့ နူးေအာ္လီယြန္း ျပည္နယ္က ကူလီေခါင္း
ျမဲျမဲ ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ၾက။
က်ယ္ေျပာတဲံ လူ႕ေလာကၾကီးဆီကို နားစြင့္ထားၾကလို႕ ငါ ေျပာခ်င္တယ္။
သင္တို႕ကို စကားေျပာေနသူဟာ
အိမ္ျဖဴေတာ္က ထည္၀ါတဲ့ လူၾကီးလူေကာင္းမ်ား မဟုတ္။
ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ သံမဏိ ဘုရင္တပါး မဟုတ္။
အေမရိကတိုက္ ေတာင္အစြန္အဖ်ားက
ကဗ်ာဆရာတဦး
ပါတာဂိုနီးယားက
မီးရထား အလုပ္သမားတေယာက္ရဲ႕ သားတဦး
အင္ဒီးယန္းေတာင္ေပၚက ေလလို အေမရိကန္ ဆန္ျပီး
မက်ဥ္းေထာင္၊ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပမ္းမႈနဲ႕ ေသာကတို႕ ၾကီးစိုးရာ
ႏိုင္ငံျခား အရွင္ သခင္မ်ားအတြက္
ေၾကးနီနဲ႕ ေရနံကို ေရႊတံုးမ်ား အျဖစ္
ေျပာင္းလဲေပးရာ ျဖစ္တဲ့
တိုင္းျပည္တျပည္က ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ေနရတဲ့
၀ရမ္းေျပးတဦးသာျဖစ္တယ္။
သင္တို႕ဟာ
ေရႊတံုးတဖက္၊ ဗံုးတဖက္ ကိုင္ထားတဲ့
ရုပ္တုမ်ား မဟုတ္။
သင္တို႕ဟာ
ငါ့လို လူသားျဖစ္ခဲ့ၾက၊ ျဖစ္ေနၾကျပီး
လမ္းမၾကီးေတြ၊ လမ္းေသး လမ္းမႊာေပၚက
ရိုးသားတဲ့ ျပည္သူေတြကို
အကာအကြယ္ ေပးရမယ့္ လူေတြ ျဖစ္တယ္။
သင့္အကို ဂၽြန္လို ငါ့ညီ ဂ်ံဳဟာလည္း
ဖိနပ္ ေရာင္းရတာပဲ။
သင့္အမ ဂ်ိမ္းလို ငါ့ညီမ ဂ်ံဳနာဟာလည္း
အာလူးပဲ အခြံ သင္ရတာပါပဲ။
ပီတာရယ္၊ ငါ့ေသြးဟာလည္း မင့္ေသြးလို
သတၱဳတြင္းတူးသမားနဲ႕ သေဘၤာသား ေသြးပါပဲ။
မင့္ ကန္႕လန္႕ကာၾကီးကို ေဖာက္ထြင္းျပီး
ယူရဲလ္ေတာင္တန္းဆီက ေလညင္းတိုက္လာေအာင္
မင္းနဲ႕ငါ တံခါးေတြကို ဟင္းလင္း ဖြင့္ၾကပါစို႕။
ေဒသထြက္ေနသူမ်ားကို
''ခင္ဗ်ားတို႕ လြန္လြန္းျပီ။ ေတာ္ၾကေတာ့''လို႕
မင္းနဲ႕ငါ တသံတည္း ေျပာၾကပါစို႕။
အနာဂတ္မွာ ေျမၾကီးကို တို႕သာပိုင္တယ္။ အဲဒီေျမၾကီးေပၚမွာ စက္ေသနတ္ေတြရဲ႕ ေလခၽြန္သံ မရွိေစရဘူး။ ေတးသံေတြ၊ ေနာက္ထပ္ ေတးသံေတြ ေနာက္ထပ္ ေတးသံေတြသာ ရွိေစရမယ္။


၄။
အို... အေမရိကတိုက္၊ သန္႕စင္တဲ့ နယ္နိမိတ္ကို ဖ်က္ဆီးဖို႕
သင့္အိမ္သည္ေတြကို လက္နက္ တပ္ေပးေနရင္
ငါတို႕ခ်စ္တဲ့ ဂီတနဲ႕ စနစ္က်မႈကို အုပ္စိုးဖို႕
ရွီကာဂိုက သားသတ္သမားကို လႊတ္ေပးခဲ့ရင္
ငါတို႕ဟာ ေလနဲ႕ ေက်ာက္တံုးေတြထဲက ထလာျပီး
သင့္ကို ကိုက္ျဖတ္ပစ္မယ္။
ငါတို႕ဟာ ေနာက္ဆံုး ျပတင္းေပါက္က ထြက္လာျပီး
သင့္ကို ပစ္သတ္မယ္။
ငါတို႕ဟာ အနက္ရႈိင္းဆံုး လိႈင္းလံုးေတြထဲက ထလာျပီး
သင့္ကို ဆူးခက္ေတြနဲ႕ ထိုးပစ္မယ္။
ငါတို႕ဟာ ထြန္ေရးေၾကာင္းေတြထဲက ထလာျပီး
ကိုလံဘီယန္ လက္သီးခ်က္ မိသလိုရွိေအာင္
မ်ိဳးေစ့ေတြနဲ႕ ထိုးေဖာက္မယ္။
ငါတို႕ ထလာျပီး သင့္ကို ေပါင္မုန္႕နဲ႕ေရ ေပးဖို႕ ျငင္းဆန္မယ္။
ငါတို႕ ထလာျပီး သင့္ကို ေလာင္တိုက္ သြင္းပစ္မယ္။

နူးညံ့တဲ့ ျပင္သစ္ျပည္ေပၚကို ေျခမခ်နဲ႕ေတာ့။
အဲဒီမွာ စပ်စ္ႏြယ္ စိမ္းစိမ္းေတြက
စပ်စ္ရည္ေတြ ထြက္ေအာင္ တို႕ရွိေနမယ္။
ဆင္းရဲသူ ျပင္သစ္မကေလးဟာ
ဂ်ာမန္တို႕ရဲ႕ ေသြးေတြ ယေန႕တိုင္ စိုရႊဲရာ
ေျမမာမာကို ျပလိမ့္မယ္။
စပိန္ျပည္က ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ ေတာင္ရိုးေတြေပၚကို
မတက္ေလနဲ႕ေတာ့။
အဲဒီမွာ ေက်ာက္ေဆာင္တိုင္းဟာ မီးလွ်ံ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။
အဲဒီမွာ ရဲရင့္သူအေပါင္းဟာ
ႏွစ္အေထာင္အေသာင္းၾကာေအာင္ တိုက္ခဲ့ၾကတယ္။
သံလြင္ပင္ေတြၾကားမွာ မ်က္စိ မလည္ေစနဲ႕ေတာ့။
မ်က္စိလည္ခဲ့ရင္ေတာ့ အိုကလာဟိုးမားကို
သင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေရာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဂရိျပည္ထဲကို မ၀င္ပါေလနဲ႕။
အဲဒီမွာ ဒီေန႕ ျဖာက်ေနတဲ့ သင္တို႕ရဲ႕ ေသြးေတြက
ရုန္းထျပီး သင္တို႕ကို တားလိမ့္မယ္။
တိုကိုပီလာကို လာျပီး ငါးမမွ်ားေလနဲ႕။
အဲဒီက ၀ါးဓါးေျမာင္ဟာ သင္တို႕ရဲ႕ လုယက္မႈကို သိလိမ့္မယ္။
အာေရာကန္နီယန္က အညတရ သတၱဳတြင္းတူးသမားဟာ
ေျမမွာ ျမွဳပ္ထားတဲ့ ေရွးေဟာင္းျမွားကို ျပန္ရွာျပီး
ေခတ္သစ္နယ္သစ္ ရွာသူမ်ားကို ေစာင့္ေနတယ္။
ႏြားေက်ာင္းသား သီခ်င္းကို ဆိုေနတဲ့
ႏြားေက်ာင္းသားကို အထင္မေသးပါေလနဲ႕။
ကုန္ေလွာင္ရံုက ကူလီကိုလည္း အထင္ မေသးပါေလနဲ႕။
သူတို႕ဟာ မ်က္လံုးေတြ၊ လက္သီးေတြနဲ႕
ေနရာတကာမွာ သင္တို႕ကို ေစာင့္ေနၾကတယ္။
သင္တို႕ကို ေစာင့္ေနတဲ့ ဗင္နီဇြဲလား ျပည္သူမ်ားလို
သူတို႕ဟာလည္း တဖက္မွာ ဂီတာ
တဖက္မွာ ေရနံဆီပုလင္းကို ကိုင္ျပီး
သင္တို႕ကို ေစာင့္ေနၾကေလရဲ႕။
နီကာရာဂြာ ျပည္ထဲကို မ၀င္ေလနဲ႕။
အဲဒီမွာ ဆန္ဒီနိုဟာ သစ္ေတာအုပ္ထဲကေနျပီး
သင့္အလာကို ေစာင့္ေနတယ္။
သူ႕ရိုင္ဖယ္ေသနတ္က မိုးစက္ေတြ၊ ႏွင္းစက္ေတြ ဖံုးလို႕
သူ႕မ်က္လံုးမွာ မ်က္ခြံမရွိ။
ဒါေပမယ့္
ဓါးေရာင္ေဖြးေဖြးကို ေစာင့္ေနၾကတဲ့
ပ်ဴတိုရီကို ျပည္သူမ်ားလို
သူ႕ကိုယ္မွာ သင္ျပဳခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာမ်ားဟာလည္း
မေသေသးဘဲ အသက္ရွင္ေနၾကေသးတယ္။
ကမၻာၾကီးမွာ သင့္အဖို႕ ေနရာမရွိ။
သူခ်စ္တဲ့ ဒီစကားမ်ားကို ၾကားတဲ့အခါ
ေသာင္ကၽြန္းမ်ားသာမက ေလပင္လွ်င္ လူသူ တိတ္ဆိတ္ေနလိမ့္မယ္။

လူသားကို ေတာင္းရဲရင္ ေတာင္းၾကည့္စမ္း။
ေရွးေဟာင္းျမိဳ႕ပ်က္ေတြၾကားထဲက
၀ိုးတ၀ါး ႏွင္းျမဴထဲမွာ
ငါတို႕ ေသြးသားရဲ႕ အဘိုးအေဘးမ်ားဟာ
သင့္ကို ပိုင္းျဖတ္ဖို႕ သူတို႕ရဲ႕ မဟူရာ ဓါးသြားကို
ေျပာင္လက္ေအာင္ ေသြးေနၾကျပီ။
ေတာင္ၾကားေတြထဲမွာ ၾကမ္းတမ္းတဲ့
စစ္ခရာသံ ျမည္ဟီးျပီး အာမာခူရဲ႕ သားေကာင္မ်ားျဖစ္တဲ့
ေလာက္လႊဲကိုင္ စစ္သည္တို႕ကို ေခၚေနၾကျပီ။
မကၠဆီကိုက ေတာင္တန္းေတြေပၚမွာလည္း
အရုဏ္ကို တိုက္ခိုက္ဖို႕ သင္ လူလာ မစုေလနဲ႕ေတာ့။

ဇပါးတားရဲ႕ ရိုင္ဖယ္ ေသနတ္မ်ားဟာ အိပ္မေပ်ာ္ေသးဘဲ
ေျပာင္လက္ေနေအာင္ တိုက္ထားျပီး
တကၠဆက္လြင္ျပင္ေတြဆီကို ခ်ိန္ရြယ္ထားတယ္။
ပင္လယ္ထဲမွာ စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့
က်ဴးဘားျပည္ထဲကိုလည္း မ၀င္ေလနဲ႕။
ေခၽြးသံစိုရႊဲတဲ့ ၾကံခင္းေတြထဲမွာ
မည္းေမွာင္တဲ့ အၾကည့္တခုဟာ သင့္ကို ေစာင့္ေနျပီး
အသံတခ်က္ဟာ သင့္ကိုရင္လည္း သတ္လိမ့္မယ္။
ဒါမွမဟုတ္ သူ႕အသက္ကိုရင္လည္း စြန္႕လိမ့္မယ္။
အုန္းအုန္းကၽြက္ကၽြက္ ညံေနတဲ့
သန္းေခါင္ယံ ေျပာက္က်ားနယ္ေျမထဲကို
အရဲစြန္႕ျပီး တိုးမလာေလနဲ႕။
ေရာမျမိဳ႕မွာ သင္ထားတဲ့
သားနားတဲ့ ယူနီေဖာင္းေတြ ၀တ္ထားတဲ့
စစ္သားေတြရဲ႕ ေရွ႕ကို တိုးမလာေလနဲ႕။
စိန္႕ပီတာရင္ျပင္ ဒီဘက္ကိုလည္း လြန္မလာေလနဲ႕။
တဖက္အစြန္မွာ ေက်းရြာကို ေစာင့္တဲ့နတ္
ငါးကို ေစာင့္တဲ့နတ္၊ ေရကို ေစာင့္တဲ့နတ္ေတြဟာ
ကမၻာၾကီးအသစ္ ပြင့္ေ၀ရာျဖစ္တဲ့
လြင္ျပင္ေတြေပါတဲ့ သူတို႕ တိုင္းျပည္ၾကီးကို
အသက္ေပးျပီး ခ်စ္ၾကတယ္။
ဘူလ္ေဂးရီးယား ျပည္ထဲက
တံတားေတြနားကို သင္ မလာခဲ့နဲ႕။
သူတို႕ဟာ သင့္ကို ျဖတ္သန္းခြင့္ ေပးမွာ မဟုတ္။
က်ဴးေက်ာ္သူမ်ား မလာႏိုင္ေအာင္
ရူေမးနီးယားက ျမစ္ေတြထဲကို
ဆူပြက္ေနတဲ့ ေသြးေတြနဲ႕ ေလာင္းခ်ပစ္မယ္။
သူ႕ ပေဒသရာဇ္ အရွင္သခင္ရဲ႕ သခ်ၤိဳင္းကို သိေနျပီျဖစ္တဲ့
လယ္သမားေတြကို စစ္ထဲ ဆြဲမသြင္းနဲ႕။
သူတို႕ဟာ လက္တဖက္မွာ ထယ္သြားကို ကိုင္
တဖက္မွာ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကို ကိုင္ျပီး
အသင့္ေစာင့္ေနၾကေလရဲ႕။
သူတို႕ကို သင္သြားျပီး မၾကည့္လိုက္ေလနဲ႕။
ၾကယ္တလံုးလို ေလာင္ကၽြမ္း ပ်က္စီးသြားမယ္။
တရုပ္ျပည္ကို သေဘၤာ သြားမဆိုက္ေလနဲ႕။
ေၾကးစား ခ်န္ဟာ မရွိေတာ့ဘူး။
အဲဒီမွာ လယ္သမားေတြရဲ႕ တံစဥ္ေတာအုပ္ၾကီးနဲ႕
ယမ္းမီးေတာင္ၾကီးကိုသာ သင္ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။

အျခားေသာ စစ္ပြဲေတြမွာ
ေရေတြျပည့္ေနတဲ့ ကတုပ္က်င္းေတြ
သံၾကိဳးစေတြ၊ အစြယ္ၾကီးေတြ ေထာင္ေနတဲ့
သံဆူးၾကိဳးေတြ ရွိခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီစစ္ပြဲမွာေတာ့ ကတုပ္က်င္းက
အရင္ကထက္ ပိုက်ယ္တယ္။ ေရေတြက ပိုနက္တယ္။
သံဆူးၾကိဳးေတြကလည္း အမာဆံုးဆိုတဲ့ သတၱဳနဲ႕ လုပ္ထားတယ္။
အဲဒီ သတၱဳေတြကေတာ့ လူအဏုျမဴဆိုတဲ့ သတၱဳေတြပဲ။
ဆက္ထံုးေတြကေတာ့ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အသက္ေတြပဲ။
အစြယ္ေတြကေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ပူေဆြးနာၾကည္းမႈေတြပဲ။
ေ၀းလံတဲ့ ေတာင္ၾကားေတြနဲ႕ နယ္ေျမေတြရဲ႕
အလံအားလံုးနဲ႕ သေဘၤာအားလံုးရဲ႕
လိုဏ္ဂူအားလံုးရဲ႕
မုန္တိုင္းကို အန္တုခဲ့ၾကတဲ့ ပိုက္ကြန္အားလံုးရဲ႕
ကမၻာေျမၾကီးရဲ႕ ထြန္ေရးေၾကာင္းအားလံုးရဲ႕
ဆူပြက္ေနတဲ့ ဒယ္အိုးၾကီးေတြရွိရာ ငရဲဘံုအားလံုးရဲ႕
ရက္ကန္းစင္နဲ႕ သံရည္က်ိဳရံုအားလံုးရဲ႕
ပ်က္စီးသြားတဲ့ အသစ္ ျပန္တည္ေဆာက္ထားတဲ့
မီးရထားစက္ေခါင္းအားလံုးရဲ႕
ျပည္သူေတြရဲ႕ ပူေဆြး နညၾကည္းမႈေတြပဲ။
အျပင္ပန္းအားျဖင့္ ၾကည့္ရင္
အဲဒီ သံဆူးၾကိဳးၾကီးဟာ တစစီ တပိုင္းစီ ထင္ရေပမယ့္
ရုတ္တရက္ သံလိုက္ဓါတ္ေတြနဲ႕ ရစ္ပတ္ျပီး
ကမၻာေျမၾကီး တခုလံုးကို ဖံုးအုပ္သြားႏိုင္တယ္။

ဒါေတာင္ ေရွ႕ဆက္သြားရင္
ရႊင္လန္းျပတ္သားျပီး
သံမဏိလို ခိုင္မာတဲ့အျပင္ အျပံဳးေတြ တေ၀ေ၀နဲ႕
ေတးဆိုဖို႕ျဖစ္ျဖစ္၊ တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႕ ျဖစ္ျဖစ္
အသင့္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ တြန္ဒရာနဲ႕
တိုက္ဂါေတာၾကီးေတြထဲက
လူငယ္ေမာင္မယ္ေတြဟာ သင္တို႕ကို ေစာင့္ေနေလရဲ႕။
ေသျခင္းကို ေအာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့
ေဗာ္လ္ဂါျမစ္တရိုးက စစ္သည္ေတြ
စတာလင္ဂရက္က ကေလးငယ္ေတြ
ယူကရိန္းက လူထြားၾကီးေတြဟာ
ေသြးနဲ႕ ေက်ာက္တံုးနံရံၾကီးတခု
သံနဲ႕ သီခ်င္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းနဲ႕ သတၱိ
နံရံၾကီးတခုအျဖစ္
ေပါင္းစည္းေနၾကတယ္။
သည္ခံတပ္ တံတိုင္းၾကီးကို သင္သြားထိရင္
သင္ က်ဆံုးသြားျပီး စက္ရံုထဲက ေက်ာက္မီးေသြးမ်ားလို
ေလာင္ကၽြမ္းသြားလိမ့္မယ္။
ေရာ့ခ်က္စတာက အျပံဳးေတြဟာ အရိပ္ေတြ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။
အဲဒီ အရိပ္ေတြဟာ စတက္လြင္ျပင္က ေလထဲမွာ ပ်ံ႕လြင့္သြားျပီး
ႏွင္းေတြထဲမွာ ထာ၀ရ ေျမျမွဳပ္ခံရလိမ့္မယ္။
ပီတာဘုရင္ၾကီးရဲ႕ သူရဲေကာင္းသစ္မ်ားလို
ကမၻာတလႊားကို အံ့ၾသေစမယ့္
တိုက္ခိုက္ေရးသမားေတြ ေပၚလာျပီး
သင္တို႕ရဲ႕ ဆုတံဆိပ္ေတြကို
ေအးစက္တဲ့ က်ည္ဆန္မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေစလိမ့္မယ္။
ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ကမၻာေျမၾကီးေပၚမွာ
တရႊီရႊီျမည္တဲ့အသံမ်ားကို ျဖစ္ေစလိမ့္မယ္။
ထင္းရွဴးေတာဖံုးေနတဲ့ ဓါတ္ခြဲရံုထဲက
ေႏွာင္ၾကိဳးမဲ့တဲ့ အဏုျမဴကို
၀င့္ၾကြားတဲ့ သင့္ျမိဳ႕မ်ားဆီကို ေျဖလႊတ္လိုက္လိမ့္မယ္။


၅။
ဒီအျဖစ္မ်ိဳး ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ၾကပါေစနဲ႕ေတာ့။
သစ္ခုတ္သမားကို ႏိုးၾကားပါေစေတာ့။
ေအဘီဟာ သူ႕ပုဆိန္နဲ႕ သစ္သားခြက္ကို ကိုင္ျပီး
လယ္သမားေတြနဲ႕အတူ ထမင္းစားပါေစေတာ့။
သူ႕ေခါင္းဟာ သစ္ေခါက္လို ျဖစ္ေစျပီး
သူ႕မ်က္လံုးဟာ ပ်ဥ္ခ်ပ္ေပၚက မ်က္ကြင္းျဖစ္ေစကာ
၀က္သစ္ခ်ေပြးေပၚက သစ္ကြက္လို ျဖစ္ပါေစေတာ့။
ျပသာဒ္ေတြထက္ ျမင့္မားျပီး
သစ္ရြက္ေတြ အခက္အလက္ေတြေပၚက တိုးထြက္ေနတဲ့
ကမၻာၾကီးကို ၾကည့္ပါေစေတာ့။
ကုန္စံုဆိုင္မွာ သူ ၀ယ္ခ်င္တာ ၀ယ္ပါေစေတာ့။
ဘတ္စကားစီးျပီး တန္ပါကို သြားပါေစေတာ့။
မွည့္ရႊမ္းတဲ့ ပန္းသီးကို ကိုက္ပါေစေတာ့။
သာမန္ ျပည္သူေတြနဲ႕ စကားစျမည္ ေျပာႏိုင္ေအာင္
ၾကံဳရာ ရုပ္ရွင္ရံုတရံုထဲကို ၀င္ပါေစေတာ့။

အို... သစ္ခုတ္သမား နိုးၾကားေလာ့။

ေအဘီကို လာပါေစေတာ့။
ရင့္ေနတဲ့ သူ႕ မုေယာစပါးကို
အီလီႏိြဳက္စ္နယ္က ေျမၾကီးမွာ
ေရႊသီးပါေစေတာ့။
ကၽြန္ပိုင္ရွင္သစ္ကို ဆန္႕က်င္ျပီး
ကၽြန္ႏွင္တံသစ္ကို ဆန္႕က်င္ျပီး
အဆိပ္မိေနတဲ့ ပံုႏွိပ္စက္မ်ားကို ဆန္႕က်င္ျပီး
သူတို႕ အစြံထုတ္ေနတဲ့ ေသြးစြန္း ကုန္စည္မ်ားကို ဆန္႕က်င္ျပီး
သူ႕ျမိဳ႕ကေလးမွာ သူ႕ပုဆိန္ကို ေျမွာက္ပါေစေတာ့။
ငယ္ရြယ္တဲ့ လူျဖဴ၊ ငယ္ရြယ္တဲ့ လူမည္း
သူတို႕အားလံုးကိုလည္း ျပံဳးေစ၊ ေတးဆိုပါေစေတာ့။
ေရႊတံတိုင္းၾကီးမ်ားကို ဆန္႕က်င္ျပီး
အမုန္း ထုတ္လုပ္သူကို ဆန္႕က်င္ျပီး
ေသြးကုန္ကူးသူကို ဆန္႕က်င္ျပီး
သူတို႕အားလံုးကို ေတးဆိုပါေစေတာ့၊ ရယ္ေမာေစ၊ ေအာင္ႏိုင္ပါေစေတာ့။

အို... သစ္ခုတ္သမား နိုးၾကားေလာ့။

လာမယ့္ ဆည္းဆာခ်ိန္မ်ားအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
တြတားမ်ားအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
၀ိုင္အရက္မ်ားအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ငါ့ကို လိုက္ေနတဲ့ ကဗ်ာ စာပိုဒ္မ်ားအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ေျမၾကီးနဲ႕အခ်စ္တို႕ လိမ္ယွက္ရာ ငါ့ကဗ်ာေသြးအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ေပါင္မုန္႕ ႏိုးၾကားခ်ိန္ျဖစ္တဲ့
ျမိဳ႕လယ္ေကာင္ မနက္ခင္းအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ျမစ္တကာတို႕ရဲ႕ျမစ္ျဖစ္တဲ့ မစၥစၥပီျမစ္ၾကီးအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ငါ့ညီငယ္ရဲ႕ ရွပ္အကၤ်ီအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ေလေကာင္းေလသန္႕နဲ႕တူတဲ့ စာအုပ္ေတြအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ကိယက္ျပည္နယ္က စုေပါင္းလယ္ယာေတြအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ေသသူတို႕ရဲ႕ ျပာမႈန္ေတြအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ဘရြတ္ကလင္တံတားက
ေပေရေနတဲ့ သံေဘာင္ေတြအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ေန႕ရက္မ်ားလို အိမ္ေပါက္ေစ့ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့
စာပို႕သမားအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
စပ်စ္ခ်ံဳဘက္ကို လွည့္ျပီး ေအာ္လံတခုနဲ႕ ေအာ္ေနတဲ့
ကေခ်သည္အတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ရိုစာရီယို အေၾကာင္းကိုသာ ေရးခ်င္ေနတဲ့
ငါ့ညာဘက္လက္အတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
သံျဖဴခဲ တခဲလို လွ်ိဳ႕၀ွက္တတ္တဲ့
ဘိုလီဗီယန္ျပည္သူေတြအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
သင္ လက္ထပ္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ဘီယိုဘီယိုက သစ္စက္ေတြ အားလံုးအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ေျပာက္က်ား စပိန္ျပည္ရဲ႕
ကြဲအက္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ႏွလံုးသားပံု ေရႊျခည္ထိုးထားတဲ့ ေခါင္းအံုးကေလးဟာ
ခ်စ္စရာ အေကာင္းဆံုး ပစၥည္း ျဖစ္ေနတဲ့
၀ိုင္ယိုမင္းျပည္နယ္က ျပတိုက္ငယ္ကေလးအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ဂ်ံဳအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ေမြးဖြားေတာ့မယ့္
ေကာက္ႏွံေတြ အားလံုးအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ပန္းပြားျမိတ္ေ၀တဲ့ ရိပ္ျမံဳကို လိုက္ရွာေနတဲ့
အခ်စ္အတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
အသက္ရွင္သူအားလံုးအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ကုန္းေျမနဲ႕ ေရျပင္အားလံုးအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးသည္
ရွိေစသတည္း။

ငါ သင့္ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ငါ ျပန္ေတာ့မယ္။
ငါ့ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ငါဟာ
ပန္နာဂိုးနီးယားက အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေနတယ္။
အဲဒီမွာ ေလက စပါးက်ီကို ေခါက္ေနတယ္။
ပင္လယ္က ေရခဲေတြကို ပက္ေနတယ္။
ငါဟာ ကဗ်ာဆရာတေယာက္သာ ျဖစ္တယ္။
သင္တို႕အားလံုးကို ငါခ်စ္တယ္။
ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာၾကီးထဲမွာ ငါေလွ်ာက္သြားတယ္။
ငါ့တိုင္းျပည္မွာ သူတို႕ဟာ သတၱဳတြင္းတူးသမားေတြကို
ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ထားျပီး
သူတို႕ေတြက တရားသူၾကီးေတြကို
အမိန္႕ေတြ ေပးေနၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေအးစက္တဲ့ ငါ့တိုင္းျပည္ကေလးမွာ
သစ္ျမစ္ေတြကိုေတာင္ ငါခ်စ္တယ္။
တကယ္လို႕ အၾကိမ္ေပါင္း တေထာင္ ေသလို႕ရွိရင္
အဲဒီမွာပဲ ငါေသခ်င္တယ္။
တကယ္လို႕ အၾကိမ္ေပါင္း တေထာင္ ျပန္ေမြးရင္လည္း
အဲဒီမွာပဲ ငါေမြးခ်င္တယ္။
ျမင့္မားတဲ့ ထင္ရွဴးရိုင္းပင္ၾကီးေတြ နားမွာ
မုန္တိုင္းထန္တဲ့ ေတာင္ေလမွာ
အသစ္၀ယ္ထားတဲ့ ေခါင္းေလာင္းေတြ နားမွာ
ဘယ္သူမွ ငါ့အေၾကာင္းကို မေတြးပါေစနဲ႕ေတာ့။
ကမၻာေျမၾကီး အေၾကာင္းကိုပဲ ေတြးျပီး
စားပြဲကို အခ်စ္နဲ႕ ထုၾကပါစို႕။
ေပါင္မုန္႕ကို ႏွစ္ဖို႕၊ ပဲေတာင့္ကို ႏွစ္ဖို႕၊ ဂီတကို ႏွစ္ဖို႕
ေသြးေတြကို ေနာက္ထပ္ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။
သတၱဳတြင္းတူးသမားရယ္၊ သူငယ္မေလးရယ္
ေရွ႕ေနရယ္၊ သေဘၤာသားရယ္
အရုပ္လုပ္တဲ့သူရယ္
သူတို႕ကို ရုပ္ရွင္ရံုထဲ ၀င္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။
ျပန္ထြက္လာေတာ့ အနီရဲဆံုး ၀ိုင္ကို ေသာက္ေစခ်င္တယ္။
ငါဟာ ျပသာနာကို ေျဖရွင္းဖို႕ လာတာမဟုတ္ဘူး။
ေတးဆိုဖို႕ လာတာျဖစ္တယ္။
သင္တို႕လည္း ငါနဲ႕အတူ ေတးဆိုေစခ်င္တယ္။

(အေမရိကတိုက္ တေနရာ၊ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ေမလ)