လြမ္းလို႕ေရးတဲ့စာ

ဟိုးတေလာက ဗမာျပည္ျပန္သြားတဲ့ မခင္ဦးေမ က Yangon ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ Yangon Series ကို 1 - 10 တင္ထားတာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ နံပါတ္ဘယ္ေလာက္အထိ ေရာက္ေအာင္ သူ ေရးေနဦးမလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပသည့္ သူ႕ဘေလာ့မွာ တင္ထားတဲ့ သၾကၤန္လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ အစားအေသာက္ေတြ၊ ေနရာေတြရဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြကိ္ု ေတြ႕ရေတာ့ ဗမာျပည္ကို အေတာ္ လြမ္းဆြတ္မိတယ္။ ကိုယ့္ျပည္၊ ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္ေဒသကို ျပန္ခြင့္ရလို႕ ျပန္ႏိုင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုယ္စား ၀မ္းသာမိသလို သူတို႕ ေရးသမွ် ပို႕စ္ေတြတိုင္းကိုလည္း အမိေျမကို အလြမ္းစိတ္နဲ႕ လိုက္လိုက္ ဖတ္မိပါတယ္။ အဲသည္လို စာေတြကို ဖတ္ရ၊ ဓါတ္ပံုေတြကို ေတြ႕ရတဲ့ အခါတိုင္း ထမင္း မရွိတဲ့ အရပ္မွာ ေအးစက္ မာခဲေနတဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲေလး တတံုး စားခြင့္ရသလိုပါပဲ ခံစားမိတယ္။ ပူပူေႏြးေႏြး ေဖြးေဖြးလြလြ ထမင္း တပန္းကန္ကို မစားရေပမယ့္ ထမင္းၾကမ္းေလး တခဲကို အဆာေျပ စားခြင့္ရသလို အာသာေျပခဲ့တဲ့ အတြက္ အဲသည္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ကိုယ္ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ လမ္းေတြ၊ ကိုယ္ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာေတြ၊ ကိုယ္စားခဲ့ဖူးတဲ့ အစား အေသာက္ေတြ၊ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ - အဲလို အရာေတြအားလံုးနဲ႕ ေ၀းကြာေနတဲ့ အရပ္တခုကို အေၾကာင္းေၾကာင္း ေတြေၾကာင့္ ေရာက္ေနခဲ့ရသူတိုင္းမွာ အလြမ္း ဆိုတာ ရွိေန တတ္တာပါပဲေလ။ အဲသည္ လူေတြထဲမွာ က်ေနာ္လည္း တေယာက္ အပါအ၀င္ေပါ့။ တခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ဖူးခဲ့တဲ့ အဲသည္ လမ္းေတြကို ခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ ေျခအစံုက လြမ္းတယ္၊ တခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ ေရာက္ဖူးခဲ့တဲ့ အဲသည္ေနရာေတြကို ခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ စိတ္အာရံုက လြမ္းတယ္၊ တခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ စားခဲ့ဖူးတဲ့ အဲသည္ အစားအေသာက္ေတြကို ခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ လွ်ာဖ်ားက လြမ္းတယ္၊ တခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အခုခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားက လြမ္းတယ္။

သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကေတာ့ က်ေနာ့္ကို အားမနာ လွ်ာမက်ိဳး ေျပာဖူးတယ္။ - အားအားရွိ လြမ္းေနတာပဲ... အလြမ္းေတြနဲ႕ပဲ ေပ်ာ့စိေနေတာ့တာပဲ... - တဲ့။ တကယ္လည္း ဟုတ္ေလာက္ ပါတယ္။ ဒါေပသည့္ က်ေနာ္ ကလည္း ကိုယ္ ခ်စ္မက္ရာ အရာအားလံုးကို ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုး စြဲလန္း ေပြ႕ဖက္ေနတတ္တဲ့ ႏွလံုးသား တခု ကလည္း ရင္ဘတ္ထဲမွာ ရွိေနခဲ့တာကိုး။ သည္လိုနဲ႕ သည္အရာအားလံုးနဲ႕ ေ၀းကြာေနရခ်ိန္မွာ လြမ္းဆြတ္မႈကို ခံစားေနရတတ္တာဆိုေတာ့ တစံုတေယာက္က အျပစ္ ေျပာလည္း ခံရရံုပါပဲ။ လြမ္းဆြတ္ တတ္တဲ့ ႏွလံုးသား တစံုနဲ႕ ေမြးဖြားလာတာ ဆိုေတာ့လည္း လြမ္းေနတတ္ေတာ့တာပါပဲေလ။

သည္ရက္ထဲ အလြန္ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ျဖစ္တဲ့ (မေက)က က်ေနာ့္အတြက္ အလြမ္းေျပ ဆိုျပီး သူ ရိုက္ယူ လာခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုတခ်ိဳ႕ကို ပို႕ေပးလာတဲ့အခါ လြမ္းစရာေတြ ပိုျဖစ္လာပါတယ္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ ပို႕ေပးတာက က်ေနာ္ ဘူမိေဗဒနဲ႕ ဘြဲ႕ရခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္မွာ အတန္းေတြ တက္ခဲ့ဖူးရာ မႏၱေလး ေဆာင္ကို သူက ဓါတ္ပံုရိုက္ယူလာတာပါ။ ၁၉၈၅ မွာ က်ေနာ္က ေက်ာင္းျပီးခဲ့တာ ဆိုေတာ့ ခုဆို မႏၱေလး ေဆာင္ကို က်ေနာ္ မေတြ႕ရေတာ့တာ အႏွစ္ အစိတ္နီးပါးရွိေနပါျပီ။ ခုေတာ့ ၂၅ ႏွစ္ နီးပါးၾကာမွ ျပန္ေတြ႕ရတဲ့အခါ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေရႊေရာင္ ေန႕ရက္ေတြကို ျပန္လြမ္းဆြတ္ပါတယ္။ အပူအပင္ မရွိခဲ့ေသာ ျပကၡဒိန္မ်ားကို ျပန္တမ္းတမိပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ မႏၱေလးေဆာင္ကေတာ့ အတြင္းထဲမွာ သူ႕နဂိုရ္အတိုင္းပါပဲ။ ဒါေပသည့္ အျပင္မွာေတာ့ အေျပာင္းအလဲေတြ ရွိမွာေပါ့ေလ။ ဗမာျပည္ရဲ႕ သမိုင္းတခုမွာ မွတ္တမ္းတခု ျဖစ္ခဲ့တဲ့ မႏၱေလးေဆာင္ဟာ နဂိုရ္တုန္းက စာသင္ေဆာင္မဟုတ္ပါဘူး။ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ Hostel ေခၚတဲ့ အေဆာင္ပါ။ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသမိုင္းကို ေျပာရင္ မႏၱေလးေဆာင္ကလည္း တေဒါင့္တေနရာမွာ ပါေနရတာပါပဲ။ မႏၱေလးေဆာင္ ေရွ႕တည္တည့္မွာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၈ ရက္မွာ မိုင္းခြဲ ျဖိဳဖ်က္ခံခဲ့ရတဲ့ တကသရဲ႕ Union အေဆာက္အဦး ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ကြက္လပ္ၾကီးရွိတယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေက်ာက္တိုင္ရွိတယ္။

က်ေနာ္ ေက်ာင္းတက္တုန္းက အေဆာင္ေရွ႕မွာ ေဘးမွာ ဘာ အပင္မွ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ ခုေတာ့ ေဘးမွာ အပင္ေတြနဲ႕။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းတက္တုန္းက မႏၱေလးေဆာင္က ျဖဴလြ သပ္ရပ္လို႕။ ခုလို ေဟာင္းႏြမ္း ညစ္ပတ္ မေနဘူး။ ေရွ႕မွာ ကေတာ့ တကသ အေဆာက္ဦး ရွိခဲ့ဖူးရာ ကြင္းျပင္ပါ။ ခုေတာ့ ဘယ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမွ အားကစား လႈပ္ရွားမႈ သြားမလုပ္ရေတာ့တဲ့ Gym ပဲ ရွိေတာ့တယ္။

ေနာက္တခုကေတာ့ ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေက်ာက္တိုင္။














အခုကေတာ့ က်ေနာ္ လြမ္းတယ္။

သည္ဓါတ္ပံုေတြၾကည့္ျပီး က်ေနာ့္ ေနာင္ေတာ္ၾကီးေတြကို က်ေနာ္ လြမ္းတယ္။

ွုဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္္ကို က်ေနာ္လြမ္းတယ္၊ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္း၊ ကိုေဌးျမိဳင္ - က်ေနာ္ လြမ္းတယ္။
ခင္ဗ်ားတို႕သာ က်ေနာ့္ေနရာမွာ ရွိေနရင္ ဆြန္ဇူးကိုလြမ္းမယ္၊ ကြန္ဖ်ဴးရွပ္စ္ကို လြမ္းမယ္၊ ဗုဒၶကို လြမ္းမယ္၊ ဂ်ီးဆပ္စ္ကို လြမ္းမယ္၊ ကားလ္မာ့က္စ္နဲ႕ အိန္ဂယ္လ္ကိုလည္း ခင္ဗ်ားတို႕ လြမ္းမွာပဲ။ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း ယံုၾကည္တယ္။