ေလးစားမိေသာ တိုင္းရင္းသားတေယာက္

ဘာရယ္မဟုတ္ အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ေနရင္း တီဗီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။ က်ေနာ္ မသိတဲ့ ခ်ယ္နယ္ တခုကေန ရုပ္ရွင္ တကား လာေနတာပါ။ ဘာဇာတ္လမ္းလည္း က်ေနာ္ မသိ။ ျမင္ေနရ တာကေတာ့ မိုးထဲ ေလထဲမွာ စစ္ေၾကာင္း တခု လယ္ကြင္း ေတြကို သတိၾကီးၾကီး ထားျပီး ျဖတ္ေနတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ ဗီယက္နမ္ စစ္ကား တခု ျဖစ္မယ္္။

သည္လိုနဲ႕ က်ေနာ့္ စိတ္ေတြက ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ အတိတ္ေတြဆီ ေျပးထြက္သြား ေတာ့တာပါပဲ။

လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္။ သည္လို အခ်ိန္ကာလပဲ။

ဟုတ္တယ္။ အဲသည္လိုပဲ။ ခု ျမင္ေနရတဲ့ စစ္ေၾကာင္းလိုပဲ။ လယ္ကြင္းေတြကို တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ငါးလံကြာ ေလွ်ာက္ရင္း အသင့္အေနအထားနဲ႕ သတိၾကီးၾကီး ထားျပီး မိုးေရေတြ ထဲမွာ ျဖတ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ လယ္ကြင္း ေတြဟာ ပစ္ကြင္းေတြပဲေလ။ တကယ္ဆို killing field ေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ ေသနတ္ေတြကို ေဆ့ဖ္ဖြင့္၊ ထရစ္ဂါေပၚ လက္ညွိဳးတင္၊ မ်က္လံုးေတြကို ကိုယ္ တာ၀န္ယူထားရတဲ့ ဖက္ျခမ္းမွာ ျပဴးျပဲၾကည့္ရင္း။ ရန္သူ႕ စိုးမိုးနယ္ကို ဘယ္အခါမွာ ေသနတ္သံ ေပၚလာမွာပါလိမ့္လို႕ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ရင္း ျဖတ္ေက်ာ္ ခဲ့ရဖူးတာေပါ့။

၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တိတိ၊ အခုလို အခ်ိန္ပါပဲ။ ၾသဂတ္စ္ရဲ႕ မိုးေရစက္ေတြ ေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႕ စခန္းက တပ္ရင္း (၂၀၄) နဲ႕ (၂၀၅) ပူးေပါင္းျပီး တိုက္ခိုက္ေရး စစ္ေၾကာင္း တခု၊ ေဆးတပ္ဆြယ္နဲ႕ ႏိုင္ငံေရး အလုပ္ အဖြဲ႕ တခု ေပါင္းျပီး စည္းရံုးေရး စစ္ေၾကာင္း တခုကို ျပင္ဆင္ ဖြဲ႕စည္းခဲ့ပါတယ္။ သည့္ေနာက္မွာ ေဒသခံ မဟာမိတ္ ျဖစ္တဲ့ ကရင့္ အမ်ိဳးသား အစည္းအရံုးနဲ႕ ေဆြးေႏြး ညွိႏိႈင္းျပီး သည္ စစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ခုကို ဒူးပလာယာ ခရိုင္ (ဖားအံခရိုင္) အတြင္းမွာရွိတဲ့ ေကာ့ကရိတ္ ျမိဳ႕နယ္ ထဲကို ေစလႊတ္ခဲ့တာပါ။

က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ တိုက္ခိုက္ေရးစစ္ေၾကာင္းက ပထမဆံုး စုဖြဲ႕ဖူးတဲ့ လႈပ္ရွား စစ္ေၾကာင္း ျဖစ္တာမို႕ လက္ေတြ႕ တိုက္ပြဲ အေတြ႕ အၾကံဳက ဘာမွ် မရွိေသး။ ခံစစ္ေသမွာေတာ့ လနဲ႕ခ်ီျပီး အေတြ႕အၾကံဳ ရွိခဲ့တာ မွန္ေပမယ့္လည္း ေျပာက္က်ား စစ္မွာေတာ့ လက္ေတြ႕ ပြဲမတိုးဖူး ၾကေသး။ သည့္အတြက္ မဟာမိတ္ျဖစ္တဲ့ တပ္မဟာ (၆) တပ္မဟာမွဴး ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေရႊဆိုင္းက KNLA (ကရင့္ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္) တပ္ဖြဲ႕ေတြနဲ႕ မပူးတြဲေပးေသးပဲ KNDO (ကရင့္ အမ်ိဳးသား ကာကြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႔) တပ္ဖြဲ႕ေတြနဲ႕ပဲ ဦးစြာ ပူးေပါင္းေစကာ လက္ေတြ႕ ေျပာက္က်ားတိုက္ပြဲ ငယ္ေလးေတြဆီသို႕ ဦးေဆာင္ ေခၚသြားခဲ့တာပါ။ စစ္ပညာကို လက္ေတြ႕ တိုက္ပြဲေတြမွာပဲ သင္ယူၾကရတာေပါ့ေလ။

သည္လိုနဲ႕ တိုက္ခိုက္ေရးစစ္ေၾကာင္းက KNDO ရင္း (၆) က တပ္ခြဲ (၃) နဲ႕ ပူးတြဲျပီး စစ္ကြက္ေတြ ထဲမွာ ေျပာက္က်ား တိုက္ပြဲေတြကို လိုက္ေဖာ္ရပါတယ္။ ေျပာက္က်ား တိုက္ပြဲေတြ ဆိုတာကလည္း တကယ္ေတာ့ ၅ ေယာက္ထက္ မပိုတဲ့ တပ္ဖြဲ႕ေလးေတြပါ။ သည္ေတာ့ ကိုယ့္လူ ႏွစ္ေယာက္ KNDO က သံုးေယာက္ ၊ အဲလိုမ်ိဳးနဲ႕ ေျပာက္က်ား တပ္စိတ္ေလးေတြ ဖြဲ႕ျပီး စစ္ကြက္ေတြထဲ လႊတ္ရပါတယ္။ တပ္စိတ္ေလးေတြ အမ်ားၾကီး ျဖစ္ေနတာေပါ့ေလ။ သည္ တပ္စိတ္ေလးေတြက ရန္သူ႕ စစ္ေၾကာင္းေနာက္ကို လိုက္ရတယ္။ စစ္နံကေန အခြင့္သာရင္ ပစ္ေျပးေတြ လုပ္ရတယ္။ ရန္သူလည္း ထိခိုက္မႈ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိလာတာေပါ့ေလ။ သည္လိုနဲ႕ ေဒသ အေတြ႕အၾကံဳ၊ လူထု အေတြ႕အၾကံဳ၊ စစ္ေရး အေတြ႕အၾကံဳေတြ အေတာ္ရလာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႕ စခန္းက တိုက္ခိုက္ေရး စစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ခုလံုးဟာ KNLA တပ္ဖြဲ႕ေတြနဲ႕ အတူ ပူးတြဲ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ ခြင့္ရခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ေဆးတပ္ဆြယ္နဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအလုပ္အဖြဲ႕တခု ပူးေပါင္းထားတဲ့ စည္းရံုးေရး စစ္ေၾကာင္း ကိုေတာ့ တိုက္ခိုက္ေရး စစ္ေၾကာင္းလို မဟာမိတ္က ေနရာတကာ သြားခြင့္မေပး။ ဒါကလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ လံုျခံဳေရး အေျခအေနေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ေၾကာင္းတခုလံုးမွာ ေသနတ္က ၃ လက္ပဲ ပါတာလည္း တေၾကာင္း။ သည္ စစ္ေၾကာင္းမွာက ေသနတ္ထက္ ေဆးထိုးအပ္ အေရအတြက္က ပိုမ်ား ေနတယ္။ ကေလာင္တံေတြက ေသနတ္ထက္ ပိုမ်ားေနတယ္။ သည္ေတာ့ လံုျခံဳေရးအတြက္ မဟာမိတ္က ေနရာတိုင္း တာ၀န္ မယူေပးႏိုင္ပါဘူး။ သည္ေတာ့ ေနရာတကာ သြားလို႕က မရေတာ့ဘူး။

ေကာ့ကရိတ္ျမိ႕နယ္ အတြင္းမွာက ရန္သူ႕ စစ္ေၾကာင္း ၂ ခုက အျမဲတမ္း ရွိေနတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ၃ ေၾကာင္း၊ တေၾကာင္းက တက္လာ၊ တေၾကာင္းက ျပန္ဆင္း၊ တေၾကာင္းက တိုက္ကင္းလွည့္ေနဆဲ။ တိုက္ခိုက္ေရး အင္အား ၂၀၀ ေက်ာ္ရွိတဲ့ ရန္သူ႕ စစ္ေၾကာင္း ၃ ခုက အျမဲ လႈပ္ရွားေနတာပါ။ သည္ေတာ့ သည္စစ္ေၾကာင္းေတြနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ စည္းရံုးေရး စစ္ေၾကာင္း တိုးမိရင္ မလြယ္။ ဒါကို မဟာမိတ္က စိုးရိမ္တယ္။ သည္ေတာ့ ေနရာတကာ သြားခြင့္ မေပး။ ခြင့္ျပဳတဲ့ ေနရာေတြကိုပဲ က်ေနာ္တို႕ သြားႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္တခုက က်ေနာ္တို႕ ရည္ရြယ္တာကေတာ့ ေကာ့ကရိတ္ျမိဳ႕နယ္အတြင္းမွာ က်ေနာ္တို႕ ေဆးရံုေလးတရံု ေဆာက္မယ္။ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ အလြန္တရာ ပါးရွားလွတဲ့့ သည္နယ္ေျမမွာ သည္ေဆးရံုေလးနဲ႕ ျပည္သူလူထုကို က်ေနာ္တို႕ တတ္ႏိုင္သမွ် က်န္းမာေရး အကူအညီေတြ ေပးမယ္။ ေနာက္ ေက်ာင္းေလး တေက်ာင္း ဖြင့္မယ္။ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြကို စုစည္းျပီး ပညာေရးအတြက္ တတ္ႏိုင္သမွ် အကူအညီ ေပးဖို႕။ သည္စည္းရံုးေရး စစ္ေၾကာင္းမွာ ဆရာ၀န္ တေယာက္ ပါတယ္၊ ေသခ်ာ ေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ ေဆးမွဴးေတြ ၈ ေယာက္ေလာက္ ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာမ ၄ ေယာက္ ေက်ာင္းဆရာ ၂ ေယာက္ ပါတယ္။ ေျပာရရ်င္ အဆိုေတာ္ မြန္းေအာင္ၾကီးေတာင္္ ပါပါေသးတယ္။ သူ႕ကို က်ေနာ္က ဗဟိုရံုးကေန စခန္းကို အတင္း ေခၚလာခဲ့တာပါ။ ေနာက္ေတာ့ သူလည္း ေက်ာပိုးအိတ္တလံုး လြယ္လို႕ စစ္ေၾကာင္းထဲ ကန္႕လန္႕ကန္႕လန္႕ ပါလာေတာ့တာပါပဲ။

တိုက္ခိုက္ေရးစစ္ေၾကာင္းက ဘာျပသနာမွ မရွိေပမယ့္လည္း စည္းရံုးေရး စစ္ေၾကာင္း ကေတာ့ ျပသနာ တခ်ိဳ႕ ရွိလာ ပါတယ္။ ခရိုင္နဲ႕ တပ္မဟာမွာ ေဆြးေႏြးတင္ျပ သေဘာတူညီခ်က္ေတြ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတြ ရရွိျပီးေပမယ့္ လက္ေတြ႕ မွာေတာ့ တခ်ိဳ႕ ေနရာ ေဒသေတြမွာ နားလည္မႈ ေတြက လြဲေနပါတယ္။ လက္ေတြ႕ အလုပ္လုပ္ဖို႕ အခက္အခဲ ေတြက ရွိလာေနပါတယ္။ ခရိုင္မွာ ျပီးခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြက ျမိဳ႕နယ္မွာ စကား အေျခ အတင္ ေျပာစရာ ျဖစ္လာပါတယ္။

ဥပမာ- စည္းရံုးေရးစစ္ေၾကာင္း - မင္းတို႕က ဘာကို စည္းရံုးမလို႕လဲ။ ဒါ ငါတို႕လူထု ငါတို႕ စည္းရံုးျပီးသား။ မင္းတို႕ ထပ္ျပီး စည္းရံုးစရာကို မလိုဘူး။ အိမ္ၾကီးေပၚ အိမ္ငယ္ လာမေဆာက္နဲ႕။

က်ေနာ္တို႕ အေတာ္ရင္ကြဲခဲ့ရတာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆြးေႏြးပြဲေတြနဲ႕ အျမင္ တိမ္း ေစာင္းမႈ ေတြကို ခက္ခက္ခဲခဲ တည့္မတ္ခဲ့ ၾကရတာပါ။ လူထုက ေႏြးေထြးစြာ လက္ခံ ၾကိဳဆို ၾကတာကိုလည္း လူတခ်ိဳ႕က မနာလိုတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစံုတရာေတာ့ နားလည္မႈ ရလာခဲ့တာပါပဲ။

ေနာက္တခုက ေက်ာင္းကိစၥ။

တို႕မွာလည္း ေက်ာင္းရွိျပီးသားပဲ။ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းတခု မလိုဘူး။ ေနာက္ျပီး အဲေက်ာင္းမွာ ဘာေတြသင္မွာလဲ။ မဟာဗမာလူမ်ိဳးၾကီး၀ါဒက ျပဌာန္းတဲ့စာေတြကို သင္မွာလား။

သည္လိုနဲ႕ ေဆြးေႏြးပြဲ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာျ္ပီးတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႕ ရည္ရြယ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းတေက်ာင္း အစီအစဥ္ကို စြန္႕လႊတ္ခဲ့လိုက္ရပါတယ္။ ေဒသခံ အထက္တန္း ေက်ာင္းမွာပဲ က်ေနာ္တို႕ဆီက ဆရာဆရာမ ၄ ေယာက္ ၀င္ေရာက္ လုပ္အားေပးခဲ့ပါတယ္။

------------------------------------------------------------

အေပၚမွာ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့သမွ်ကေတာ့ အခု က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္း တခု အတြက္ နိဒါန္းပါ။

အခုေတာ့ က်ေနာ္ ေျပာလိုရင္း အေၾကာင္းကို ေျပာပါ့မယ္။

ကရင့္အမ်ိဳးသားအစည္းအရံုးလို႕ ေခၚတဲ့ KNU ရဲ႕ ဒူးပလာယာခရိုင္ (ဖားအံခရိုင္)၊ တပ္မဟာ (၆) နယ္ေျမမွာ က်ေနာ္ တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ေနခဲ့ခ်ိန္ေတြ တေလွ်ာက္လံုးမွာ မဟာမိတ္အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အဖြဲ႕၀င္ေတြကို ရဲေဘာ္ အဆင့္က စလို႕ တပ္မဟာမွဴးအထိ ထိေတြ႕ဆက္ဆံခဲ့ရဖူးပါတယ္။

တပ္မဟာ (၆) တပ္မဟာမွဴး ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေရႊဆိုင္းဆိုရင္ စစ္ေရးကိစၥေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ ဌာနခ်ဳပ္ အုန္းျခံမွာ က်ေနာ္ ခဏခဏ ေတြ႕ခဲ့ရတာပါ။ (အဲသည္အခ်ိန္က က်ေနာ္က မကဒတရဲ႕ တပ္ရင္း ၂၀၄ တပ္ရင္းမွဴးပါ) ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေရႊဆိုင္းကို က်ေနာ္က အဖိုးလို႕ ေခၚပါတယ္။ သူက က်ေနာ့္ကို ပအို႕၀္ေလးလို႕ ေခၚပါတယ္။ (က်ေနာ့္ မိခင္က ပအို႕၀္မို႕ပါ)။

အဲသည္လိုပဲ ဒူးပလာယာခရိုင္ရဲ႕ ဥကၠဌျဖစ္တဲ့ အဖိုး ဖူးတာအယ္ (ဗမာလိုဆို ဦးတင္ဦးေပါ့) ဆိုရင္လည္း မၾကာခဏ ေတြ႕ေနရတာပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးကိစၥ၊ စည္းရံုးေရး ကိစၥေတြနဲ႕။ ေတြ႕တိုင္းလည္း မ်ားေသာ အားျဖင့္ ကေတာ့ သူ႕အိမ္မွာပဲ သြားေတြ႕ရတာပါ။

အထက္မွာ က်ေနာ္ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ စစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ခုအေၾကာင္း အားလံုး ဖတ္ၾကျပီးပါျပီ။ ခု က်ေနာ္ ေျပာမွာက အဲသည္ စစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္း က်ိဳက္ဒံု (ဖားအံခရိုင္ ေနာက္တန္း စခန္း ဌာနခ်ဳပ္) ကို ေရာက္တဲ့အခါ မဟာမိတ္ က ထမင္းစားဖိတ္တဲ့ အေၾကာင္းပါ။

တိုက္ခိုက္ေရးစစ္ေၾကာင္းကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ KNLA နဲ႕ KNDO က တာ၀န္ရွိတဲ့သူေတြက ဖိတ္တယ္။ သက္ဆိုင္ရာ တပ္ရင္း တပ္ဖြဲ႕ ဌာနခ်ဳပ္ေတြမွာ သြားျပီး စားၾကတာေပါ့ေလ။

စည္းရံုးေရး စစ္ေၾကာင္းကေတာ့ တခ်ိန္ထဲမွာ ဒူးပလာယာခရိုင္ ဥကၠဌနဲ႕ ေကာ့ကရိတ္ျမိဳ႕နယ္ဥကၠဌက ထမင္းစားဖိတ္တာကို ၾကံဳရပါတယ္။ အဲသည္ အခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္က တိုက္ခိုက္ေရးစစ္ေၾကာင္းထဲမွာ မပါပါဘူး။ စည္းရံုးေရး စစ္ေၾကာင္းထဲမွာလည္း မပါပါဘူး။ တပ္မဟာမွဴးနဲ႕ စစ္ဆင္ေရးကိစၥ၊ လက္နက္ ခဲယမ္း မီးေက်ာက္ ကိစၥနဲ႕ က်ိဳက္ဒံုကို ေရာက္ေနတာပါ။ ကိုယ့္တပ္ေတြရွိေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း စည္းရံုးေရး စစ္ေၾကာင္းရဲ႕ ရံုးမွာပဲ တည္းေနတာေပါ့ေလ။

သည္လိုနဲ႕ ထမင္းစားဖိတ္ပြဲကို ႏွစ္စုခြဲျပီး သြားၾကဖို႕ ျဖစ္လာပါတယ္။ အမ်ားစုက လူငယ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ဆိုေတာ့ ဘရုတ္ကလည္း က်ၾကပါေသးတယ္။ ခရိုင္နဲ႕ ျမိဳ႕နယ္ဆို ထမင္းစားပြဲက ကြာမွာပဲလို႕ အမ်ားစုက ယူဆပါတယ္။ သည္ေတာ့ အဖိုးဖူးတာအယ္က ခရိုင္ဥကၠဌ ဆိုေတာ့ ခရိုင္က ဖိတ္တဲ့ ထမင္းစားပြဲကိုပဲ အမ်ားစုက သြားခ်င္တာပါ။ ေကာ့ကရိတ္ျမိဳ႕နယ္ ဥကၠဌက ဖိတ္တဲ့ ထမင္းစားပြဲကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မသြားခ်င္ၾကပါဘူး။ ခရိုင္ဆို အစားအေသာက္ေတြ ပိုေကာင္းမယ္ေပါ့ေလ။ အဲလိုပဲ ေတြးၾကတာပါ။

ဒါနဲ႕ ႏွစ္ဖြဲ႕ခြဲျပီး ထမင္းစားပြဲကို သြားၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ စခန္းက ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕နဲ႕ ေကာ့ကရိတ္ျမိဳ႕နယ္ ဥကၠဌဖိတ္တဲ့ ထမင္းစားပြဲကို သြားခဲ့ပါတယ္။ စည္းရံုးေရးစစ္ေၾကာင္းကလူေတြ အမ်ားစု (က်ေနာ္တို႕ စခန္းဥကၠဌ အပါအ၀င္) ကေတာ့ အဖိုး ဖူးတာအယ္ ဖိတ္တဲ့ ခရိုင္ ထမင္းစားပြဲကို သြားၾကတာေပါ့ေလ။

ျမိဳ႕နယ္က ဖိတ္တဲ့ ထမင္းစားပြဲကေတာ့ အမ်ိဳးကို စံုေနတာပါပဲ။ ဥကၠဌကလည္း ဗမာနဲ႕ ကရင္ စပ္တာဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ၾကိဳက္တတ္တာ သိပံုပါပဲ။ က်ေနာ္တို႕လို႕ ငတ္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြအတြက္ေတာ့ အူစိုေအာင္ လုပ္ေပးထားတာပါ။ ဘီယာနဲ႕ အရက္ တခ်ိဳ႕ေတာင္ ပါလိုက္ပါေသးတယ္။ ထမင္းစားပြဲျပီးေတာ့လည္း က်ေနာ္ တို႕ကို ကားနဲ႕ပါ လိုက္ပို႕လိုက္ ပါေသးတယ္။

ေနာက္တန္းရံုးျပန္ေရာက္ေတာ့ ျမိဳ႕နယ္ ထမင္းစားပြဲကို သြားခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႕က အူေတြစိုျပီး ေကာင္းေနပါျပီ။ ေရခ်ိန္ေတြ မွန္လို႕။ ခရိုင္ကို အထင္ၾကီးျပီး သြားခဲ့တဲ့ စခန္းဥကၠဌ အပါအ၀င္ ကိုမြန္းေအာင္ၾကီးတို႕ေရာ ဆရာ၀န္ေတြ ဆရာမေတြေရာ အားလံုးက အဖိုး ဖူးတာအယ္နဲ႕ သူမိန္းမကိုယ္တိုင္ ခ်က္ေကၽြးတဲ့ ထမင္းကို ငပိရည္၊ တို႕စရာနဲ႕ပဲ စားခဲ့ရျပီး ျပန္လာခဲ့ရေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ျမိဳ႕နယ္မွာ စားလာခဲ့ရတာေတြကို ေျပာျပေတာ့ - မွားပါတယ္ မွားပါတယ္ - နဲ႕။

-------------------------------------------------
ေနာက္တေန႕မွာ အဖိုး ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေရႊဆိုင္းနဲ႕ က်ေနာ္ေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ ထမင္းစား ဖိတ္တဲ့အေၾကာင္း စကားစပ္ရင္း အဖိုးဖူးတာအယ္ က်ေနာ့္စည္းရံုးေရးစစ္ေၾကာင္းကို ငပိနဲ႕ ထမင္းေကၽြးလိုက္ေၾကာင္း က်ေနာ္ ေျပာေတာ့ အဖိုး ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေရႊဆိုင္းက ရီပါတယ္။

ေဟ့ေကာင္ရ သူလည္း အဲဒါပဲ စားတာ။ မင္းတို႕ကို သူ အဲဒါပဲ ေကၽြးမွာေပါ့ကြ-တဲ့။

ေျပာရင္း အဖိုး ဖူးတာအယ္အေၾကာင္းကို ေျပာျပပါတယ္။ တပ္မဟာ (၆)နဲ႕ ဒူးပလာယာခရိုင္စတင္ တည္ေဆာက္စဥ္က အေၾကာင္းပါ။ အဖိုးဖူးတာအယ္က လက္၀ဲ၀ါဒကို ယံုၾကည္ပါတယ္။ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားကို ယံုၾကည္ပါတယ္။ တပ္မဟာအတြက္ အလုပ္ေတြစေတာ့ သူ႕ အိမ္ေဆာက္ဖို႕ အဖိုး ေရႊဆိုင္းဆီမွာ လာေျပာပါသတဲ့ အိမ္ေဆာက္ဖို႕ တခုခု လုပ္ေပးပါေပါ့... အဲေတာ့ အဖိုးေရႊဆိုင္းကလည္း မင္း ပစၥည္းမဲ့၀ါဒကို ယံုတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါဆို မင္းအတြက္ ဘာပစၥည္းမွ မလိုပါဘူး။ ငါလည္း ဘာမွ မေပးႏိုင္ဘူး-လို႕ ေျပာလႊတ္လိုက္ပါသတဲ့။ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ အဖိုး ဖူးတာအယ္က သူ႕မွာရွိတဲ့ ဓါးတေခ်ာင္းထဲနဲ႕ပဲ အိမ္ေရာ ရံုးေရာကို ရေအာင္ ေဆာက္ခဲ့ပါသတဲ့။ အဲဒါကို အဖိုးနဲ႕ က်ေနာ္ လူခ်င္းေတြ႕ေတာ့လည္း ေမးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဖိုးက ရီျပီး ေျပာပါတယ္။ - ဟုတ္တယ္ေလ။ ငါတို႕က အဲလိုယံုတာကိုး။ ယံုတဲ့အတိုင္းလည္း ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတာေပါ့ - တဲ့။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ စည္းရံုးေရး စစ္ေၾကာင္းအတြက္လည္း အဖိုးကပဲ အစစ အရာရာ တာ၀န္ခံ ကူညီေပးခဲ့တာပါ။

က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ေလးစားရတဲ့ တိုင္းရင္းသားတေယာက္ဟာ အဖိုး ဖူးတာအယ္ ပါပဲ။