ေ၀ဒနာ

ေမာင္းေနေသာ ကားက ဘရိတ္ အုပ္လိုက္တုိ္င္း တကၽြီကၽြီ ျမည္သံျဖင့္ သူ႕ကို သတိေပး ေနေလသည္။
“ဘရိတ္ရွူးေတြ ပါးေနျပီ။ လဲရေတာ့မယ္”ဟု သူ႕ဘာသာ ေတြးေနမိသည္။
“အင္း... အေရးထဲ ပိုက္ဆံ ျပတ္ေနပါတယ္ဆိုမွကြာ...”
သူနည္းနည္းေတာ့ ေဒါသထြက္လာသည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။ အလုပ္လိုက္ရွာရင္း ျမိဳ႕တကာ ေနရာအႏွံ႕ လိုက္ေလွ်ာက္သြားေနရေတာ့ မီးပြိဳင့္တကာမွာ ခဏခဏ ရပ္ရတာ ေျခာက္လ ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ သည္ ဘရိတ္ရွဴးမွ မပါးရင္လည္း ဘယ္အရာကမွ ပါးလိမ့္မည္ မဟုတ္။ အခုေတာ့ သူ႕ ခံႏိုင္ရည္ေတြကလည္း သူ႕ကား ဘရိတ္ရွဴးလို ပါးလွပ္ေနေလျပီ။

မဆီမဆိုင္ “ကားေလး တစင္းေလာက္၀ယ္ရင္ ဘရိတ္ ပါပါေစ...” ဆိုေသာ ေနာ္လီဇာ၏ သီခ်င္းအား သတိရလိုက္မိေသးသည္။

ကားေလးတစင္း ရွိတာ အေတာ့္ကို အလုပ္ရႈပ္ေလသည္။ ၃ လတခါ ဒါမွ မဟုတ္ ေမာင္းလာသည့္ မိုင္ေပါင္း ၃၀၀၀ ျပည့္တိုင္း ဆီေတြ လဲရသည္။ ၆ လတခါ တာယာေတြကို ရိုတိတ္လုပ္ရသည္။ တပတ္တခါေလာက္လည္း ေရခ်ိဳးေပးရသည္။ တႏွစ္တခါ ေဆးစစ္ ရေသးသည္။ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ သူ႕ကိုယ္သူ ေဆး မစစ္ခဲ့တာ ဘယ္ႏွႏွစ္ရွိေနျပီမွန္း မမွတ္မိေတာ့။ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကေတာ့ ခုထိ ဘ၀ဟိုင္းေ၀းၾကီးမွာ ေျပးလို႕ ေကာင္းေနတုန္း။ ခုေတာ့ ကယ္လီဖိုးနီးယားဟိုင္းေ၀းမွာ ေကာင္းေကာင္း မေျပးခ်င္သည့္ သူ႕ကားကို ေဆးစစ္ ရဦးမည္။ ဘာလို႕ဆို သူ႕ကားက အသက္ၾကီးျပီေလ။

သည္အေၾကာင္းေတြးရင္း သူငယ္ခ်င္း တဦးျဖစ္သည့္ ကားပြဲစား ေျပာသည့္ စကားကို သြားျပီး သတိရေနမိေသးသည္။

“ကားဆိုတာက အပ်ိဳေလးေတြလိုပဲကြ။ ေမာ္ဒယ္ အသစ္ေတြဆို အရမ္းလွတာ။ ေမာင္းလို႕လည္း ေကာင္းမွေကာင္း။ ေမာင္းရင္း ေမာင္းရင္း မိုင္းေလ့ဂ်္ေတြ တက္လာေတာ့ က်န္းမာေရးက က်လာေရာ။ ဆယ္ႏွစ္ပဲ။ အဲသည္ထက္ ေက်ာ္လာရင္ေတာ့ အဖြားၾကီး ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ေခ်ာင္းေတြဆိုး၊ ခါးေတြကုန္း၊ ဖင္နာ ေခါင္းကိုက္ေတြ ျဖစ္လာေရာ... ”

သူ႕ကားက ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ။ ဖင္နာ၊ ေခါင္းကိုက္ရံုတင္မက အခုဆို ေနရင္းထိုင္ရင္း ဘရိတ္မီးက မလင္းေတာ့။ ဒင္းကိုေတာ့ နားရင္း အုပ္ခ်င္ေနမိသည္။ ဒက္ရွ္ဘုတ္မွာလည္း ၀မ္နင္ေတြေပၚေနသည္။ ဘရိတ္မီး ျပသနာကလည္း တကယ္ေတာ့ မေသးလွ။ ေန႕ခ်င္းေမာင္းရင္ေတာ့ ျပသနာ မရွိလွေပမယ့္ ညဖက္ ေမာင္းသည့္အခါ ျပသနာ ရွိသည္။ အထူးသျဖင့္ ဟိုင္းေ၀းေတြမွာ ညဖက္ ေမာင္းေနခ်ိန္တြင္ ကိုယ္က ဘရိတ္ အုပ္သည့္အခါ ကိုယ့္ ဘရိတ္မီးကို ေနာက္ကားက မျမင္ရလွ်င္ ကိုယ့္ကို ဆက္ေမာင္းေနသည္ ထင္ျပီး ၀င္ေဆာင့္ႏိုင္သည္။ သူကေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ျပီး သည္အတိုင္း ေမာင္းေနသည္မွာ ၃-၄ လ။ “ညဖက္ မေမာင္းရင္ျပီးတာပဲကြာ” ဆိုျပီး ကိုယ့္ဖာသာ ကိုယ္ အေၾကာင္းျပျပီး သည္အတိုင္း ထားခဲ့သည္။

ခုေတာ့ ဆီလဲကာမွ စက္ဆရာက ေျပာလာသည္
“မင့္ကားက ဘရိတ္မီး အခ်က္ျပ အလုပ္ မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒါ ၀ိုင္ယာရင္းေတြ ျပင္ရမယ္။ လုပ္မလား” ေမးလာသည္။
“ေအး.. ဘယ္လာက္က်မလဲ...” ေမးမိေတာ့
“မသိေသးဘူး။ ခန္႕မွန္းေခ်ေတာ့ ၂၀၀ ၀န္းက်င္ ရွိမယ္...” ေျပာလာသည့္အခါ
“ဒါဆိုလည္း ေနေတာ့ကြာ... ေနာက္မွပဲ ငါလာလုပ္ေတာ့မယ္... ” ေျပာျပီး ကားေသာ့ကို ယူကာ အိမ္သို႕ ျပန္ေမာင္းလာခဲ့သည္။
ဘရိတ္မီး ျပင္တာ ၂၀၀ က်မည္လား။ သူမသိပါ။ သူကလည္း တကယ္ေတာ့ ကဗ်ာအေၾကာင္းကလြဲလွ်င္ ဘာမွ် သိသူ မဟုတ္။ ကားအေၾကာင္းကေတာ့ ေ၀လာေ၀း။ သိသူမ်ားကပဲ ေျပာျပေပးၾကပါ။ သူသိတာကေတာ့ သူ႕မွာ ဘရိတ္မီးကို ျပင္ဖို႕ ပိုက္ဆံ မရွိ။ ဒါပဲ သူသိသည္။

ေနထိုင္ရာ အပတ္မန္႕ ၀င္းထဲေရာက္ေတာ့ ပတ္ကင္မွာ ကားကိုထိုးရင္း သူ႕ကားကို သူ ေသခ်ာ လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။

“အင္း... အျပင္မွာေတာ့ ေခ်ာေန လွေနဆဲပါပဲ။ အထဲက ကလီစာေတြကေတာ့ ငါ မသိဘူးကြယ္။ မင့္ ဘရိတ္မီးကေလး ငါျပန္ျပင္ေပးပါ့မယ္။ ငါ့ အလုပ္ေတြ ေကာင္းတဲ့အခါေပါ့။ အခုေတာ့ မင္း ေခ်ာင္းဆိုး မေနရင္ ေတာ္ပါျပီ”

ကားေခါင္းကို ကိုင္ရင္း စိတ္ထဲမွ သူေျပာခ်င္ရာကို သူ႕ကားေလးကိုေျပာကာ သူ အိမ္ျပန္လာခဲ့ေလသည္။

သူ႕စကားကို သူ႕ကားကေလး ၾကားေလမည္လား။

သူ မသိပါ။