ရင္ဘတ္ထဲက ႏွင္းဆီျဖဴ

ရြာသားေလးက က်ေနာ့္ကို ေရးေစခ်င္တယ္ဆိုလို႕ ေရးလိုက္တာပါ...
ခံစားမိသလိုေရးပါတယ္...

ပန္းေလးတပြင့္ကို... မခူးရက္လို႕ ေငးေမာမိသူ...
က်ေနာ့္အျဖစ္ဟာ... တကယ္ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေၾကကြဲစရာ...
ေ၀းေ၀းသို႕သာ... အသည္းနင့္နင့္ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာ...
ဘ၀တေလွ်ာက္မွာ... ဘယ္လိုနည္းမွ မေျဖသိမ့္သာ...
ေရာက္ေလရာ... အျမဲ မ်က္ရည္၀ဲဖို႕ အေၾကာင္းဖန္လာ...
အေဖၚမစံုေသာ ခရီးဟာ... ေႏြပူက်ဲတဲ့ ေႏြကႏၱာ...

ၾကိဳးၾကာသံ အယ္လ္ဘမ္ထဲမွ ခင္ေမာင္တိုး၏ သီခ်င္းတပုဒ္က သူ႕ အခန္းထဲမွာ တီးတိုးလြင့္ပ်ံေနေလသည္။ ကုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းရင္း တဖက္နံရံေပၚမွာ ခ်ိတ္ထားေသာ မွန္ေဘာင္သြင္း ဓါတ္ပံုထဲက ႏွင္းဆီပန္း အျဖဴတပြင့္ကို သူ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ အခန္းထဲမွာ ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ သီခ်င္းသံႏွင့္အတူ သူ႕အေတြးမ်ားကလည္း ဆပ္ျပာပူေဖါင္းေတြ ေလထဲမွာ ေ၀့၀ဲပ်ံ႕လြင့္သြားၾကသလိုမ်ိဳး သူ ေမ့ေလ်ာ့ထားခဲ့ေသာ - သို႕မဟုတ္ - ေမ့ေလ်ာ့ထားခ်င္ခဲ့ေသာ အတိတ္ဆိုသည့္ အခ်ိန္ကာလတခုဆီ ေ၀့၀ဲလြင့္ပ်ံသြားၾကေလေတာ့သည္။

-------------------------------------------------------

မနက္ေစာေစာ အေမ ေက်ာ္ေပးေသာ ထမင္းေက်ာ္ကို ပဲျပဳတ္တခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ ထမင္းဘူးထဲ ျဖည့္ထည့္လိုက္ျပီးေနာက္ လြယ္အိပ္ဆြဲကာ ကားဂိတ္ဆီသို႕ သူထြက္လာခဲ့သည္။ သည္ေန႕ေတာ့ နည္းနည္း သူ ေနာက္က်ေနသည္။ ဓါတု ပရက္တစ္ကယ္က ၇ နာရီ စမွာဆိုေတာ့ ကားေစာင့္ရမွာနဲ႕ဆို ၇ နာရီ ၁၅ ေလာက္မွ ေက်ာင္းကို သူေရာက္ေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာေနသည္။ ရြာလယ္လမ္းေလး အတိုင္း ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ရင္း ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ အေၾကြတခ်ိဳ႕ကို ကားခေပးဖို႕ ႏိႈက္ထုတ္လိုက္သည္။ သည္အခိုက္မွာပဲ သူ႕နံေဘးအနားမွာ အနီေရာင္ အရိပ္တခုက ထိုးဆိုက္က်လာသည္။ သူ အလန္႕တၾကားလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနီေရာင္ တိုယိုတာကားေလးတစီး....
“ေက်ာ္စြာ... ကားေပၚတက္ေလ... နင္ ေက်ာင္းေနာက္က်ေနျပီ...”
ကားထဲမွ ထြက္လာေသာ အသံေနာက္ကို လိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူနဲ႕ တတန္းထဲ တရပ္ကြက္ထဲက သူငယ္ခ်င္း “ႏွင္းေအးျဖဴ”...
သူ ေၾကာင္ျပီး ရပ္ေနမိသည္။ ဘာမွလည္း ျပန္မေျပာျဖစ္။
“ဟဲ့... ဘာျဖစ္ေနတာလဲ... ကားေပၚတက္ပါဆို... ” ေျပာရင္း ေနာက္ခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္သည့္ သူငယ္ခ်င္းကို အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား ျပံဳးျပရင္း ကားေနာက္ခန္းထဲ ၀င္ထိုင္လိုက္မိသည္။ ကားတံခါးကိုလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆြဲပိတ္လိုက္သည္။ သည္မွာ ကားေမာင္းသမားထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ေနေသာ ဦးေလးၾကီးက.... “ေကာင္ေလး... တံခါး မေစ့ေသးဘူး... ျပန္ဖြင့္ျပီး ေသခ်ာအားနဲ႕ ဆြဲပိတ္လိုက္....” လို႕ ေျပာမွ ကားတံခါးကို ျပန္တြန္းဖြင့္ျပီး “ဂ်ိဳင္း”ကနဲ ျမည္ေအာင္ သူ ေဆာင့္ပိတ္လိုက္သည္။ ေဆာင့္ပိတ္ရင္းလည္း စိတ္ထဲက အားနာေနမိေသးသည္။ ကားတံခါးမ်ား တခုခု ျဖစ္သြားမလားလို႕...။ ဘာလို႕ဆို သူ႕ဘ၀ တေလွ်ာက္လံုးမွာ သည္တခါပဲ ကိုယ္ပိုင္ကားတစီးရဲ႕ တံခါးတခုကို ေဆာင့္ဆြဲပိတ္ဖူးတာေလ။
“နင္... ဘာလို႕ သည္ေန႕ ေနာက္က်ေနတာလဲ...” ေမးလာေသာ “ႏွင္းေအးျဖဴ”ကို ျပန္ၾကည့္ရင္း ကားေနာက္ခန္းမွာ အတူတူ တြဲထိုင္ေနမိတာကို သူ သတိထားမိသြားသည္။ စိတ္ထဲမေတာ့ ၾကည္ႏူးမိသလိုုလို အားနာမိသလိုလို...
“အင္း... က်ေနာ္ သည္ေန႕ အိပ္ယာထတာ ေနာက္က်သြားတယ္... ညက အေဖေနမေကာင္းလို႕ နင္းႏွိပ္ ျပဳစုေပးေနရတာနဲ႕ ညဥ့္နက္သြားတယ္ေလ... အေမလည္း အိပ္ယာထ ေနာက္က်သြားေတာ့... အေမ ေက်ာ္ေပးတဲ့ ထမင္းေက်ာ္ကိုလည္း ေစာင့္ေနရေသးတာကိုး...” သူေျပာေတာ့
“နင္ဟာေလ... ခုထိ ငါ့ကို... က်ေနာ္... က်ေနာ္နဲ႕... ေျပာေနတုန္းပဲ... အဲဒါ အရမ္း သူစိမ္းဆန္တယ္ဟဲ့... သိရဲ႕လား...” လို႕ သူ႕ကို ေျပာေလသည္။
သူကလည္း အူေၾကာင္က်ား အၾကည့္နဲ႕ ျပန္ၾကည့္မိရင္း “ဟုတ္ကဲ့...” ဟု ေျပာမိေလသည္။
“အာ... လာျပန္ျပီ... ဟုတ္ကဲ့...နင္က... ငါ့ကို မခင္လို႕လား...” ေမးေတာ့
“ေၾသာ္... မဟုတ္ပါဘူး... ေလးစားသမႈနဲ႕ပါ...” လို႕ သူျပန္ေျပာမိေလသည္။
“က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ ႏွင္းကို... နင္နဲ႕ ငါနဲ႕ မေျပာခ်င္ဘူး... ႏွင္းကို က်ေနာ္ခင္ပါတယ္... ႏွင္းနဲ႕ က်ေနာ္လို႕ပဲ ေျပာပါရေစ... နင္နဲ႕ ငါနဲ႕ေတာ့ မေျပာပါရေစနဲ႕...” တဆက္ထဲ ေျပာမိရင္း “က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ႏွင္း ၾကိဳက္သလို ေခၚေ၀ၚ ေျပာဆိုႏိုင္ပါတယ္...” လို႕ သူေျပာေနဆဲ...
“နင္ကေလ... ရီရတယ္... အရင္တုန္းကေတာ့ ငါ့ကို (မ...) တပ္ေခၚတာ... ခုေတာ့ ႏွင္းတဲ့... ဟင္း...ဟင္း...”
ထိုသို႕ ႏွင္းေျပာမွ သူ႕ဘာသာ အလန္႕တၾကား ျပန္စဥ္းစားခဲ့မိသည္။ ဟုတ္ပါသေကာ။ ေက်ာင္းစတက္ကတည္းက လက္ေတြ႕ခန္းမွာ အတူတူ တေလွ်ာက္လံုးမွာ မႏွင္းေအးျဖဴလို႕ပဲ သူ ေခၚခဲ့ဖူးသည္။ ခုမွ ဘယ္လိုက ဘယ္လို ႏွင္းျဖစ္သြားသလဲ သူလည္း မသိေတာ့။ သူ႕လွ်ာေတြ သည္ေန႕ စလစ္ျဖစ္သြားတာ ျဖစ္မည္။
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နင္ ငါ့ကို အဲလို ေခၚတာ ငါ ၾကိဳက္ပါတယ္...”
“ဒါနဲ႕... ငါေျပာဦးမယ္... တို႕ေတြက တေက်ာင္းထဲ တက္ေနတာပဲ... ရပ္ကြက္လည္း တခုထဲ... လမ္းလည္း တခုထဲ... ေနာက္ေန႕ကစျပီး... နင္ ဘတ္စ္ကား မစီးနဲ႕ေတာ့... ငါတို႕ကားကိုပဲ... အတူတူ စီးၾကမယ္... ဟုတ္ျပီလား... ခု ရြာလယ္လမ္းဆံုေလးမွာပဲ မနက္က်ရင္ေစာင့္ေနေတာ့... ဟုတ္လား...”
“ဟုတ္ကဲ့...”
“ဟယ္... လုပ္ျပန္ျပီ... ဟုတ္ကဲ့... တဲ့... ေအးပါ...လို႕ နင္ မေျပာတတ္ဘူးလား...”
“ေအး... ေအး... ေအးပါ...” ထစ္ထစ္ ေငါ့ေငါ့ သူေျပာမိေတာ့ ႏွင္းက ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ ရီေနျပန္ေသးသည္။

သည္လိုနဲ႕ ေက်ာင္းဖြင့္ေသာ ရက္ေတြအားလံုးမွာ ရြာလယ္လမ္းဆံုေလးမွာ ႏွင္းရဲ႕ ကားကို ေစာင့္ရင္း သူ ကဗ်ာေတြ စပ္ခဲ့ဖူးသည္။
သည္လိုနဲ႕ ကားေနာက္ခန္းမွာ နွင္းႏွင့္ အတူထိုင္ရင္း စာေတြအတူ ေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးသည္။
သည္လိုနဲ႕ ႏွင္းအေပၚမွာ သူ႕ သံေယာဇဥ္ေတြ ထူထပ္ခဲ့ဖူးသည္။
သည္လိုနဲ႕ မတူျခားနားေသာ ဘ၀ႏွစ္ခုအေၾကာင္းကို သူ ေကာင္းေကာင္း စဥ္းစားခဲ့ဖူးသည္။
သည္လိုနဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ႏွလံုးသားတခုေပၚမွာ တင္ပစ္လိုက္ဖို႕ သူစဥ္းစားရ ခက္ခဲခဲ့ဖူးသည္။
သည္လိုနဲ႕ ဘ၀ႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္ခ်ိန္မွာ မိသားစု ႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္ၾကရမည္ဆိုတာကို သူေတြးခဲ့ဖူးသည္။
သည္လိုနဲ႕ မတူညီေသာ ဘ၀ႏွစ္ခု မတူညီေသာ မိသားစု ႏွစ္စု ေပါင္းစပ္ၾကလွ်င္ ဘာေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မည္လဲလို႕ သူအေတြးေတြ ရွည္လ်ားခဲ့ဖူးသည္။

-------------------------------------------------------------

တရက္မေတာ့ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ မသိ... ဗိုလ္တေထာင္ ဘုရားကို သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး စုျပီး သြားျဖစ္ၾကသည္။ ဘုရားေရာက္ေတာ့ ရွိခိုးသူကရွိခိုး၊ ဆုေတာင္းသူက ဆုေတာင္း၊ ျပတိုက္ကိုၾကည့္သူကၾကည့္၊ သူနဲ႕ နွင္းကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေလွ်ာက္ျဖစ္ေနသည္။ လိပ္ေတြ အစာေကၽြးရာေနရာေရာက္ေတာ့
“နင္ဘာဆုေတာင္းသလဲ”တဲ့ ႏွင္းက ေမးလာသည္။
“က်ေနာ္က ဘာကိုဆုေတာင္းရမလဲ...” သူျပန္ေမးမိသည္။
“ငါ... နင့္ကို ခ်စ္ပါေစလို႕.. နင္ ဆုမေတာင္းဖူးဘူးလား...”
တကယ္ေတာ့ ႏွင္းက အလြန္ပြင့္လင္း လြတ္လပ္ေလသည္။


“က်ေနာ္ ဆုေတာင္းခဲ့ဖူးတာေပါ့.. အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ...”
“နင့္ကို ငါခ်စ္တယ္.. ေက်ာ္စြာ...” ႏွင္းက ေျပာေနေလသည္။
သူ သိပါသည္။ မိန္းကေလးတေယာက္က ေယာက္်ားေလးတေယာက္ကို ခ်စ္သည္ဟု ေျပာဆုိျခင္းမွာ ႏွလံုးသားေတြ မည္မၽွ်ရင္းႏွီးခဲ့ရမွွန္း သူသိေနသည္။
“ႏွင္းကိုလည္း က်ေနာ့ ႏွလံုးသားေတြနဲ႕အမွ် ခ်စ္ခဲ့တာပါ...” သည္လို သူေျပာမိေတာ့ နွင္းက နႈတ္ဆိတ္သြားျပန္ေလသည္။
“ဒါမယ့္ က်ေနာ္နဲ႕ ႏွင္းက ဘ၀မတူပါဘူး...” သူ ဆက္ေျပာမိသည္။
“က်ေနာ္ စိတ္ကူး မယဥ္ခ်င္ဘူး...”သည္လိုပဲ သူ ေျပာခဲ့သည္။
ႏွင္းကေတာ့ သူ႕ကို မုန္းပါမည္...
သူကေတာ့ ႏွင္းကို ခ်စ္ပါသည္...
ထိုေန႕က ေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ားသည္ ေနာက္ဆံုးစကားမ်ားျဖစ္ပါသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္ နွလံုးသားထဲက ႏွင္းသည္္ “ႏွင္းေအးျဖဴ”ျဖစ္ပါသည္
ႏွင္းေအးျဖဴသည္ က်ေနာ့္ ႏွင္းဆီ အျဖဴတပြင့္ျဖစ္ပါသည္...