လမ္းေတြက ရွည္လ်ားသေလာက္... တဖက္တခ်က္က လူေနရပ္ကြက္ေတြကလည္း ထူထပ္တယ္...တကယ္ေျပာေနတာပါ... ေမေမ... ကားတစီးစီး ျဖတ္သြားေလတိုင္း... ရႊံ႕ဗြက္ေတြ စင္စင္ေနတဲ့ ဧရိယာအက်ယ္အ၀န္း-ကလည္း စကားေျပာေနေပါ့... က်ေနာ့္သားကေလး ေျပးလႊားကစားရမယ့္ နယ္နိမိတ္ကလည္း ဘာလင္တံတိုင္းလုိလို... ရပ္ကြက္ထိပ္က ေညာင္ညိဳပင္အိုအိုၾကီးမွာလည္း... အရင္ကလို... ျမင္းညိဳရွင္ အရုပ္ေတြ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး...အဲသဟာက ဂ်န္နေရးရွင္း ဂက္-ေပပဲလား... လူအမ်ားက... ပိုက္ဆံအလိုက်... နံပါတ္တပ္ထားတဲ့ စာရြက္ေတြကိုပဲ ကိုးကြယ္ေနၾကေတာ့တာပဲေလ...ေခတ္ကို... အျပစ္မဆိုပါဘူး... အျပစ္တင္ခ်င္း တင္... က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္ တင္မွာေပါ့...ေနရာက-အမွား... အခ်ိန္ကာလ-အမွား... ငါဟာ-မွားျပီးေရာက္လာတဲ့သူ...မဆိုခ်င္တဲ့ သီခ်င္းကိုပဲ ကာရာအိုေက-ဆိုမယ္...ျမဴမႈန္လို-ဘ၀ပဲ... ဆိုေတာ့... လြင့္... စင္... က်ဲ... ပါး... ေသး... မႊား... ပ... ေပ်ာက္... တယ္...အဲသည့္ေနာက္မေတာ့... မနက္ခင္း မပါလာတဲ့ ညေနခင္းေတြပဲ အေရာင္းအ၀ယ္လိုက္ေနေတာ့တယ္...ဆိုခ်င္တဲ့ သီခ်င္းကိုလည္း ကာရာအိုေကဆိုင္မွာ-ဆိုတယ္...ကီးခ်င္းက အတူတူဆိုရင္ေတာ့ အားလံုးက အိုေက-ေနသလိုလိုပါပဲ... ဒါေပသည့္ က်ေနာ့္ ဘယ္ဖက္ ရင္ဘတ္မွာေတာ့ တဆတ္ဆတ္နာေနတယ္...ေသခ်ာတာက... က်ေနာ့္ မနက္ခင္းေလး.... က်ည္သင့္ခဲ့ျပီပဲ ျဖစ္မယ္... ေမေမ...
(atn)
No comments:
Post a Comment