သူပုန္တေယာက္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ(၁)

သည္ေန႕ တနလၤာေန႕။ သူ အလုပ္နားသည္။ အလုပ္နားသည့္ေန႕တိုင္း တမနက္လံုး သူ အိပ္ အိပ္ေန တတ္သည္ေလ။ သူ အလုပ္ဆင္းရသည့္ ေန႕ေတြက ညဥ့္နက္သည္ မဟုတ္လား။ သည္ေန႕ကေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ သူ အေစာၾကီး ႏိုးေနသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မနက္ ၅ နာရီဆိုသည္ႏွင့္ အိမ္ေရွ႕ ျမက္ခင္းေပၚ ေရာက္ေနတတ္သည့္ သတင္းစာကို မိုးမလင္းခင္ ေကာက္ဖတ္ရင္း ဗမာျပည္ သတင္းထဲမွ အေမရီကန္ ကာကြယ္ေရး ၀န္ၾကီး ေရာဘတ္ အဲမ္း ဂိတ္စ္ က ဗမာ စစ္အာဏာရွင္မ်ားကို ေျပာခဲ့သည့္ Criminal Neglect ဆိုတာကို သူ သေဘာက် ေနမိသည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ ရာဇ၀တ္မႈ ေျမာက္တဲ့ ဥေပကၡာျပဳမႈ။ ကိုယ့္ ႏိုင္ငံသားေတြ အသက္ အႏၱရာယ္ ျဖစ္ေစတဲ့ ေဘးဒုကၡေတြ က်ေရာက္ေနတာကို ဥေပကၡာ ျပဳေနတာဟာ ရာဇ၀တ္မႈေပါ့။

သည္လိုနဲ႕ သူ ေလ်ာက္စဥ္းစားေနမိသည္။ ဥေပကၡာျပဳတယ္ ဆိုတာကေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ျပဳမူျခင္း မဟုတ္လား။ ဂရုစိုက္ မေနပါနဲ႕ကြာ- ဆိုတာမ်ိဳးလိုေပါ့။ တမင္သက္သက္ကို ေမ့ထားပစ္တာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ သည္လိုေတြးေနရင္းက အလြန္ အထိတ္တလန္႕ သူေတြးလိုက္မိသည္ - ငါ အေမ့ကို အဲလိုမ်ိဳး ဥေပကၡာ ျပဳခဲ့မိသလား။

ျပီးခဲ့သည့္ တလေက်ာ္ေက်ာ္က သူ႕မိခင္ ဆံုးပါးသြားခဲ့သည္။ သူ႕မိခင္ ဆံုးသြားသည္ကိုေတာင္မွ သူ႕ မိတ္ေဆြ တေယာက္က သူ႕အား အသိေပးေတာ့မွ သူသိခဲ့ရျခင္းပင္။ သူ႕ကမၻာၾကီး ျပိဳက်သြားသလို သူ ခံစားလိုက္ရသည္။ သည္လိုနဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ က်ေနရင္း သူ႕အိမ္သို႕ သူ ဖုန္းလွမ္းေခၚခဲ့သည္။ ညီမျဖစ္သူနဲ႕ ဖုန္းထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္အတူ ငိုၾကရင္း စကားေျပာေတာ့ ညီမျဖစ္သူက ေျပာေလသည္ - အေမက ကိုေလး ဖုန္းေခၚမွာကို ေစာင့္ေနတာ။ ကိုေလး သား အငယ္ဆံုးေလး ေမြးတုန္းက ဖုန္းေခၚတာ ျပီးကတည္းက လတိုင္းကို ေမွ်ာ္ေနတာ။ ကိုေလး မေခၚေတာ့ အေမ အရမ္း စိတ္ပူေနတာ။ ဘာျဖစ္ေနၾကလဲ မသိဘူး။ အဆင္မွေျပၾကရဲ႕လား-နဲ႕ အျမဲေျပာေနတာ။ ၃ လေလာက္ ၾကာေအာင္ ဖုန္းမေခၚေတာ့ အေမ စိတ္ပူတာေပါ့ ကိုေလး။ ကိုေလးကလည္း ဘာလို႕ မေခၚတာလဲ။ အခု အေမ မဆံုးခင္မွာေတာင္ ေျပာသြား ေသးတယ္။ ငါ့သားေလးလည္း ဖုန္းမေခၚဘူး-တဲ့ ။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနၾကလည္း မသိဘူး။ ငါ စိတ္ပူတယ္-တဲ့။

သူ ရင္ကြဲသြားသည္။ သူ ဘာမွ် ခ်က္ခ်င္း ျပန္မေျပာႏိုင္ေခ်။ အမွန္ကေတာ့ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးနဲ႕ သူ လံုးလည္ ပတ္ခ်ာ လိုက္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။ သူ႕မိသားစုအတြက္ လိုအပ္သမွ်ကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ဖို႕ကိုပင္ အလုပ္ တခုနဲ႕ မလံုေလာက္သည့္အတြက္ အလုပ္ ၂ ခုကို သူ လုပ္ေနရသည္ေလ။ သို႕ေသာ္လည္း နားရက္ကေလး တရက္မွာ တကယ္ေတာ့ အေမ့ကို သူ ဖုန္းေခၚသင့္ သည္ေလ။ သူကေတာ့ နားရက္ေတြမွာ အိပ္၊ ျပီးေတာ့ လုပ္ခ်င္တာေလးေတြ လုပ္နဲ႕ ျပီးခဲ့သည့္ လေတြမွာ အဲသည္လိုပဲ ေနေနျဖစ္ခဲ့သည္။ အေမ့ကို သတိမရတာေတာ့ မဟုတ္။ သတိရသည္။ အေမ့ကို ဥေပကၡာျပဳခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္။ ေမ့ေလ်ာ့ ထားခဲ့မိသည္။

-----------

တိုက္ဆိုင္မႈေတြကလည္း အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေနသည္ေလ။ သတင္းစာ ဖတ္ရင္းမွ အေမ့ အေၾကာင္း စဥ္းစားမိသြားသည္အထိ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ စိတိ္မေကာင္း ျဖစ္ေနဆဲ ထိုင္းမွ ျပန္လာေသာ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က သူ႕ကို ဖုန္းလွမ္းေခၚရင္း သူ႕မိခင္ စ်ာပနနဲ႕ ရက္လည္ အခမ္းအနားမ်ားကို မွတ္တမ္းတင္ထားေသာ ဗြီဒီယိုစီဒီကို သူ႕ဆီ ေသာၾကာေန႕ ကတည္းက လွမ္းပို႕ လိုက္သည္ဟု ေျပာျပေလသည္။ သူ႕ သူငယ္ခ်င္း ဖုန္းဆက္ျပီးလို႕မွ သိပ္မၾကာေသး စာပို႕ကားက အိမ္ေရွ႕မွာ လာရပ္ေလသည္။ သူကလည္း အိမ္ထဲမွ ထြက္ကာ စာပို႕သမား အဖိုးၾကီးကို လွမ္းလက္ျပလိုက္ရင္း စာတိုက္ပံုးထဲ စာေတြကို ထိုအဖိုးၾကီး မထည့္ခင္မွာ သြားယူလိုက္ေလသည္။

သည္မွာ စာအိပ္အ၀ါေရာင္နဲ႕ ထည့္ထားေသာ ဗြီစီဒီ တခ်ပ္ကို သူ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ထိုစာအိပ္ကို ဖြင့္လိုက္ရင္း အထဲမွာေတြ႕ရသည့္ ဗြီစီဒီကို ဆြဲထုတ္လိုက္ျပီး သူ႕ ကြန္ျပဴတာရွိ ဒီဗြီဒီဒရိုက္ဗ္ထဲ ထည့္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္မွာေတာ့ သူ႕ကြန္ျပဴတာ ေမာ္နီတာမွာ ျမင္ေနရသည့္ ျမင္ကြင္းအားလံုးက သူ႕ စိတ္ကို အၾကီးအက်ယ္ ေနွာက္ယွက္ ဖ်က္ဆီးေလေတာ့သည္။

-----

သစ္ တပင္တိုင္းက သူ ၾကီးထြား ရင့္သန္ခဲ့ရသည့္ အေလ်ာက္ အရစ္ အေပြးေတြ တက္သလိုပဲ လူ႕ သမိုင္း မွာလည္း လူ အားလံုးက ကိုယ့္သမိုင္းနဲ႕ကုိယ္ စာတမ်က္ႏွာခ်င္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရးေနခဲ့ၾကသည္ေလ။ သည္ စာမ်က္ႏွာေတြက သမိုင္းျဖစ္လာခဲ့သည္ မဟုတ္လား။

က်ိန္းေသတာတခုကေတာ့ သူ႕ မိသားစု၀င္ အားလံုးက ပိုမို ေကာင္းမြန္ေသာ ႏိုင္ငံ့သမိုင္းကို ေရးဖို႕ စြမ္းအားရွိသမွ် ၾကိဳးစားခဲ့ၾကသူမ်ားခ်ည္းသာ။ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာ သမိုင္းတခုကို ေရးဖို႕ဆိုသည္ကလည္း လြယ္ကူသည့္ အလုပ္ တခုေတာ့ မဟုတ္ပါေခ်။ အထူးသျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္အာဏာကို မတရားရယူထားႏိုင္ခဲ့သည့္ လူတစုက ဆိုးရြားေသာ သမိုင္းတခုကို ပစၥလကၡတ္ ေရးသားေနခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သည္သမိုင္းကို ျပန္ေကာင္းမြန္ေအာင္ ဖန္တီးရသည့္အခါ သို႕မဟုတ္ ဖန္တီးေနသည့္အခါမွာ ဆရာ ေမာင္လြမ္းဏီရဲ႕ ကဗ်ာထဲကလို သူ႕မိသားစု၀င္ အားလံုးက - အာခံဆန္႕က်င္ ဘုရင္ ေၾကာက္တဲ့ သူပုန္ေလ-။ သူလည္း အလိုအေလ်ာက္ ေမြးကတည္းက သူပုန္ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ Natural-born Rebel.

သည္လိုနဲ႕ သူပုန္ မိသားစုထဲမွာ သူ ၾကီးျပင္းခဲ့သည္။ သူ႕ အသိုင္းအ၀ိုင္း တခုလံုးက သူပုန္ေတြ ခ်ည္းသာ။ အနိမ့္ဆံုး သူ႕ အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႕ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္ေနၾကေသာ သူေတြသည္ပင္လ်င္ သူပုန္ တပိုင္းေတြ ။ သူပုန္ေတြကို အားေပး လိုလားသူေတြ။ သူပုန္ေတြကို ခ်င္ခင္ ျမတ္ႏိုးတတ္သူေတြ။ သူပုန္ေတြကို အားေပး ေထာက္ပံ့သူေတြ။ သူပုန္ေတြကို ဖံုးကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးသူေတြ။ သူပုန္ေတြအတြက္ အသက္ေပးသြားသူေတြ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

သူပုန္ေတြၾကားမွာ သူလူျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူပုန္ေတြၾကားမွာ သူ လူျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူပုန္ေတြၾကားမွာ သူ လူျဖစ္လာခဲ့သည္။

သူပုန္ေတြၾကားမွာ ပ်ံသန္းေနသည့္ ငွက္က ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕လႊတ္ အနစ္နာခံျခင္း လင္းယုန္။ ၾကက္တေကာင္လို မဟုတ္ အျမင့္ဆံုး ပ်ံသန္းခဲ့သည့္ လင္းယုန္ - တိမ္ဆိုင္ ျဖဴေဖြးေတြနဲ႕ ထိေတြ႕ႏိုင္ခဲ့သည္အထိ။ ျပီးေတာ့ သူပုန္ေတြၾကားမွာ ေလးနက္မႈကလည္း ရွိေနေလေသးသည္။ ငွက္ေမႊးထက္ ေပါ့ပါးေသာသူမ်ားနဲ႔ ထိုက္စန္းေတာင္ထက္ ေလးလံေသာသူမ်ားရဲ႕ ကြဲျပားျခားနားျခင္း။

သည္လိုနဲ႕ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာ လူ႕ေလာကၾကီးအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕လႊတ္ အနစ္နာခံခဲ့ေသာ သူပုန္ သူရဲေကာင္း မွတ္တမ္းမ်ားနဲ႕ သူ လူလားေျမာက္ခဲ့သည္။ သူ႕ သူပုန္ သူရဲေကာင္းေတြက နတ္သမီးပံုျပင္ေတြ မဟုတ္ေသာ တကယ့္ လူသားမ်ားရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြခ်ည္းသာ။ FairyTale ဆိုသည္က သူ႕အတြက္ ရီေမာစရာ။ သူ႕ သူရဲေကာင္းေတြက ဒ႑ာရီမဟုတ္ေသာ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕လႊတ္ အနစ္နာခံတတ္ေသာ သက္ရွိလူသားေတြခ်ည္းသာ။ ေခ်ေဂြဗားရား၊ ငုယင္ဗန္ထရိြဳင္း၊ ေနာ္မန္ဗက္သြန္း၊ အို႕ယန္ဟိုင္း။ အတိုင္းမသိ စြန္႕လႊတ္ခဲ့ၾကေသာ လူသားမ်ား။ အခ်ိန္ကာလနဲ႕ ေနရာေဒသေတြသာ ကြဲလြဲခဲ့သည္။ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ခဲ့ၾကေသာ ျမင့္ျမတ္သည့္ ထိုသူရဲေကာင္းမ်ား၏ ႏွလံုးသားမ်ားက အတူတူသာ။

-------


အိမ္ထဲကထြက္လာျပီး အိမ္ထဲကို ျပန္၀င္လို႕ မရေတာ့သည့္ လူတေယာက္အေနနဲ႕ သူ႕မွာ နာက်င္ေနရတာေတြလည္း ရွိေနေသးသည္။ ဒါကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ရင္ အလြမ္းလို႕ အမည္ရေလမလား။ သူမသိေခ်။ ဒါေပသည့္ အိမ္နဲ႕ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ေ၀းေနသူ တေယာက္ အတြက္ေတာ့ အလြမ္းဆိုသည္ထက္ ပိုမိုေလးနက္ေသာ အဓိပၸါယ္ေတြ ရွိေနေသးသည္ဟု သူထင္သည္။

အေမ့ကိုလြမ္းသည္။ လူတိုင္း အေမ့ကို အေ၀းတေနရာ ေရာက္ေနက်ရင္ လြမ္းၾကမည္သာ။

ဒါေပသည့္ လြမ္းစရာ အေမ မရွိေတာ့ရင္ေရာ။ သူ႕မွာေတာ့ လြမ္းစရာ အေမ မရွိေတာ့ေခ်။

အလြမ္းေျပအျဖစ္ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းပို႕ေပးလိုက္ေသာ ဗီစီဒီအား ၾကည့္မိသည္။

အလြမ္း မေျပပါ။ သူ႕ရင္မွာ ဒဏ္ရာေတြသာ အထပ္ထပ္ တိုးလာရေတာ့သည္။

အေမ့ သက္မဲ့ခႏၶာကိုယ္ကို ထိေတြ႕ရင္း ငိုေၾကြးေနေသာ သူ႕ဖခင္ရဲ႕ ေၾကကြဲမႈမ်ားကိုသာ သူ ၾကည့္ျမင္ေနရေလသည္။ သူ႕ဖခင္ကို သည္အခ်ိန္မွာ ရာခိုင္ႏႈန္းအျပည့္ စာနာ နားလည္ႏိုင္သည္ေလ။ ဘ၀တိုက္ပြဲကို အတူတူတြဲတိုက္ခဲ့ေသာ လက္တဖက္ ျပဳတ္ထြက္သြားသည့္အခါ အေဖ ဘယ္လို ခံစားရမည္ဆိုတာ သူနားလည္ႏိုင္ပါသည္။ သည္လို နားလည္ႏိုင္ေအာင္လည္း သူ႕မွာလည္း ဘ၀တိုက္ပြဲကို သူနဲ႕ အတူ အတူတြဲတိုက္ခဲ့ေသာ လက္တဖက္ရွိေနခဲ့သည္ေလ။ သည္လက္တဖက္ကို ဆံုးရွံဳးသြားမွာ သူ အလြန္ စိုးရြံ႕ေၾကာင့္က်ခဲ့ဖူးသည္။

အေဖ့မွာေတာ့ သည္လက္တဖက္ကို စြန္လႊတ္ခဲ့ရျပီ။ ငိုလိုက္ပါဦး အေဖရယ္ မ်က္ရည္ေတြ ခမ္းသြားသည္အထိ။ မ်က္ရည္ေတြ ခမ္းသြားျပီးရင္ အေဖ ထပ္ မငိုႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္သိတယ္။ အေဖ့ ေၾကကြဲမႈကို က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း နားလည္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ တေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး အေဖရယ္။ အေဖ့ ေဘးဘီ၀ဲယာမွာ စာနာနားလည္သူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။

---------

ဗီဒီယိုကို ဆက္ျပီး သူၾကည့္ေနမိသည္။ အေဖက စပါယ္ပန္းေတြကို အေမ့သက္မဲ့ခႏၶာကိုယ္အေပၚကို ျဖန့္က်ဲေပးေနရင္း - မိဥာဏ္ နင့္အတြက္ ငါခူးလာတဲ့ ပန္းေတြေလ။ ငါအခုပဲ ခူးလာခဲ့တာ-။ သူ႕ အူေတြ လိပ္တက္လာသည္။ ၀မ္းနည္းမႈေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မည္။ အေမက စံပယ္ပန္း အရမ္းၾကိဳက္သည္ေလ။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာ အဓိပၸါယ္ရွိေတာ့မလဲေလ။

ဗီဒီယို တေနရာအေရာက္မွာေတာ့ သူ အေမ့ကို ဖုန္းေျပာခြင့္ ရစဥ္တုန္းက ရြတ္ျပခဲ့တဲ့ ကဗ်ာကို ပန္းျခင္းတခုမွာ ေရးဆြဲျပီး ကပ္ထားတာေတြ႕လိုက္ရသည္။

မဆံုးခဲ့တဲ့ကဗ်ာ

`ေဖေဖက -ေန-
ေမေမက - လ-
ၾကယ္ကေလးလိုလက္ကာပ
သားလူေခ်ာလွ`တဲ့ ...

ကေလးဘ၀က
ဖတ္ရတဲ့ နရသိ္ရ္ထဲကအေမ့ကဗ်ာ
ရင္မွာတသစူးနင့္
အလြမ္းပြင့္ေတြေ၀သီ
ႏွလံုးသားေတြ နီေနဆဲ ...

ေမေမ ...
က်ေနာ့္ကို လြမ္းေနလား...။

လြမ္းေနရတဲ့ညေတြမွာ
ေကာင္းကင္ျပာၾကီးကို
လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါ၊

အဲဒီမွာ
သား ရွိတယ္၊
သားဟာ
ၾကယ္ကေလးပါ ေမေမ၊

ၾကယ္ကေလးေလ
မုန္တိုင္းေတြသိမ္းဖြက္ထားတဲ့
ျမက္ရိုင္းထူထူေတြထဲ ပုန္းေအာင္းေနသူ
`နီရူဒါ`ရဲ.သစ္ခုတ္သမား။

ၾကယ္ကေလးေလ
ေန၀န္းနီနီကိုေပြ.ဖြက္
ေကာက္သစ္စားမယ့္ေန.ေတြအတြက္
ခရီးရွည္ထြက္ခဲ့တယ္။

ၾကယ္ကေလးေလ
ေနမင္းပံုရိပ္
သူ.ယံုၾကည္ခ်က္မွာ ခ်ိတ္ထားတယ္၊
လမင္းအမွာစကား
သူ.ႏွလံုးသားထဲ သိမ္းထားတယ္၊

ေမေမရယ္
ၾကယ္ကေလးအတြက္
မ်က္ရည္ေတြအစား
ပန္းမ်ားပြင့္လိုက္ပါ။

(ကိုခိုင္)

---------

ေနာက္ တေနရာ အေရာက္မွာေတာ့ အေဖက သူေရးထားတဲ့ ကဗ်ာစာရြက္ကို တစံုတေယာက္ဆီက ေတာင္းေနတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ အေဖက ကို္ယ္တိုင္ေရးထားသည့္ ကဗ်ာတပုဒ္ကို အေခါင္းထဲက အေမ့ သက္မဲ့ ကိုယ္ခႏၶာေပၚ တင္ေပးလိုက္ရင္း - မိဥာဏ္ ငါ ဒါပဲ နင့္အတြက္ တတ္ႏိုင္တယ္။ နင္ ငါ့ကို ေခၚပါဦး။ နင္ ငါ့ကို ေခၚပါဦး - လို႕ ေျပာေနတာကို သူ ၾကားရသည္ေလ။ ကဗ်ာနာမည္ကို - ခင္၀ိုင္း-လို႕ သူ႕ဖခင္က ဘာေၾကာင့္ေပးထားတာလည္းေတာ့ သူလည္း မသိေခ်။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ အေမက ခင္မင္သူေတြ ၀ိုင္းေနလို႕ ျဖစ္မည္။

ခင္၀ိုင္း

နင္ဟာ ... ငါ
ငါဟာလည္း နင္ပဲ ....

တလမ္းတည္း
ခရီးၾကမ္းကို အတူေပြ႕ဖက္
ေန႕ရက္ေတြနဲ႕အျပိဳင္
အရွံဳးအနိုင္
မွတ္တိုင္ေတြ စိုက္ခဲ့....

အခုေတာ့
နင္မရွိတဲ့ ကမၻာထဲ
ငါတေယာက္တည္း
က်ဲရဦးမယ္။

သြားႏွင့္ကြယ္
ခရီးတေနရာမွာ
ေတြ႕ၾကမယ္။ ။


ေအးခိုင္

-----

ဘ၀ဆိုတာကလည္း တခါတခါ ထူးဆန္းလြန္းလွသည္။ သူ႕ နားရက္ ကေလးမွာမွ သူ႕မွာ နာက်င္ ေၾကကြဲေနရသည္ေလ။ နားရက္ဆိုေပမယ့္ သူ႕ စိတ္မ်ားက အနားမရေတာ့ပါေပ။

(ဆက္ေရးပါဦးမယ္)