သူပုန္တေယာက္ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ (၁၁)

က်ေနာ့္ရဲ႕ ဆက္မေရးျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ဒိုင္ယာရီကို အားထုတ္ျပီး ေရးလိုက္ပါတယ္။
----------
က်ေနာ္တို႕ အဖြဲ႕ထဲက တပ္မွဴးျဖစ္တဲ့ ကိုထြန္းထြန္းနဲ႕ ရဲေဘာ္စိုးေအာင္ ဒဏ္ရာ ရျပီး ေနာက္တန္းကို ေရာက္သြားခဲ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ရဲေဘာ္စိုးေအာင္ရဲ႕ ဒဏ္ရာက ျပင္းေတာ့ ညတြင္းခ်င္းပဲ မဲေဆာက္ကို ပို႕ရတဲ့အတြက္ ဥကၠဌ ကိုစေအာင္လြင္လည္း မဲေဆာက္ကို လိုက္သြားရပါတယ္။ အဲေနာက္ေတာ့ ေနာက္ေန႕ မနက္မွာ က်ေနာ္တို႕ တပ္ဖြဲ႕ တာ၀န္ယူထားရတဲ့ အကြက္မွာ အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလို႕ဆို ကိုထြန္းထြန္းက ဒီ အကြက္ကို တာ၀န္ခံထားရတဲ့ တပ္မွဴး ဆိုေတာ့ သူ ဒဏ္ရာရလို႕ မရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႕ကိုယ္စား တာ၀န္ယူ ကြပ္ကဲမယ့္သူက က်ေနာ္တို႕ထဲမွာ မရွိပါဘူး။ အဲတုန္းက က်ေနာ္ကလည္း တပ္စုမွဴးပဲဆိုေတာ့ အားလံုးကို တာ၀န္ မယူႏိုင္ေသးပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႕ ဘီအဲမ္၀ိုင္ ေခၚတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမလူငယ္တပ္ဖြဲ႕ (Bo Mya Youth) က ဒီအကြက္ထဲမွာ အင္အား လာျဖည့္ပါတယ္။ တပ္မွဴးကေတာ့ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ အရမ္းေကာင္းတဲ့ နံမည္ေက်ာ္ တပ္မွဴးတဦးျဖစ္တဲ့ မန္းေရာဘတ္ဇန္ပါ။ သူ႕ဖခင္ကေတာ့ ကရင့္ အမ်ိဳးသား အစည္းအရံုးရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္ ဥကၠဌျဖစ္သူ မန္းဘဇန္ပါ။

သူတို႕တပ္နဲ႕ က်ေနာ္တို႕ တပ္ဖြဲ႕ တြဲျပီး အဲအကြက္ကို ျပန္ေနရာယူရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ဘီအဲမ္၀ိုင္က တပ္ၾကပ္ၾကီး တေယာက္ရယ္၊ ကရင္ ရဲေဘာ္ တေယာက္ရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္၊ ဆရာစိုးျမင့္ရယ္က ကိုထြန္းထြန္းတို႕ ေနခဲ့တဲ့ ကြန္ကရစ္အိုဗာဟက္ၾကီးမွာ တာ၀န္ က်ပါတယ္။ က်န္တဲ့ က်ေနာ္တို႕ ရဲေဘာ္ေတြ အားလံုးလည္း အိုဗာဟက္ တခုစီမွာ ဘီအဲမ္၀ိုင္က ရဲေဘာ္ တေယာက္စီနဲ႕ တြဲျပီး တာ၀န္က်ၾကပါတယ္။

ထံုးစံအတိုင္း ညဖက္ကို ျပန္ေရာက္လာေတာ့ လက္နက္ၾကီးေတြ မ်ိဳးစံု က်ေရာက္ေပါက္ကြဲတာကို နားေထာင္ေနၾကရတာပါပဲ။ အဲလိုနဲ႕ ည ၁၀ နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ ရန္သူ ကပ္ျပီဆိုလို႕ က်ေနာ္နဲ႕ ဘီအဲမ္၀ိုင္က ကရင္ ရဲေဘာ္ တေယာက္ ကြန္ကရစ္ အိုဗာဟက္ၾကီးရဲ႕ ေဘး တဖက္ တခ်က္မွာ ရွိေနတဲ့ ပစ္က်င္းမွာ သြားထိုင္ရပါတယ္။ ကရင္ ရဲေဘာ္ေလးက ညာဖက္က ပစ္က်င္းမွာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘယ္ဖက္က ပစ္က်င္းမွာ သြားထိုင္ရပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ရွိသမွ် က်ည္ေဘာက္ ၆ ခ်ပ္လံုးကို ယူလာျပီး ပစ္က်င္း ႏႈတ္ခမ္းမွာ ထပ္ထား လိုက္ပါတယ္။ က်ည္တြဲေတြေတာ့ မသယ္လာခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ ခါးမွာ ရွိေနတဲ့ အဲမ္-၃၆ နာနတ္သီး လက္ပစ္ဗံုး ၂ လံုးကိုလည္း ပစ္က်င္းရဲ႕ ဘယ္ဖက္ျခမ္းမွာ လိုအပ္ရင္ အဆင္သင့္ ပစ္လို႕ရေအာင္ တင္ထားလိုက္ပါေသးတယ္။ အဲမ္-၉၇ သံပုရာသီး လက္ပစ္ဗံုး ၂ လံုး ကိုေတာ့ က်ေနာ့္ အီကြစ္မဲန္႕မွာပဲ တြဲ ထားထားပါတယ္။ ပစ္က်င္းႏႈတ္ခမ္းမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ အဲမ္-၁၆ ကို အသင့္ တင္ထားျပီး က်ေနာ္ တာ၀န္ယူထားရတဲ့ ပစ္ပိုင္နယ္က ပစ္ကြင္းကို ၾကည့္ေနမိပါတယ္။

ျမင္ေနရတာကေတာ့ အေမွာင္ခ်ည္းပါပဲ။ ေရွ႕အေတာ္လွမ္းလွမ္းမွာ ျမင္ေနရတာက သံဆူးၾကိဳး ႏွစ္ထပ္ၾကားက ကြက္လပ္ပါ။ အဲေနာက္ေတာ့ ညာဖက္ျခမ္းမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ရဲ့ လေရာင္ဟပ္ေနတဲ့ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ေရျပင္က လြဲရင္ အားလံုးက ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနတာပါပဲ။ အဲ အေမွာင္ထဲမွာမွ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အားလံုးကို အမ်ိဳး အမည္ေတြ ခြဲျခားေနရတာပါ။

လက္နက္ၾကီးေတြကေတာ့ ဆက္တိုက္ကို က်ကြဲေနတာပါပဲ။ ဒါမဲ့ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ေတာ့ အေတာ့္ကို လွမ္းပါတယ္။ အေနာက္ျခမ္းက တပ္ရင္း (၂၀၆) ရွိတဲ့ဖက္မွာ က်ကြဲတဲ့ အသံေတြကို ဆက္တိုက္ ၾကားေနရပါတယ္။

အဲလုိနဲ႕ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္လာတဲ့အခါမွာ သတင္းစၾကားရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ အကြက္ထဲ တိုးလိမ့္မယ္-။ ဗိုလ္စိုးမိုး အိုဗာဟက္က ဆရာ-ေဇာ္ခက္ေရာ၊ က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္က ကရင္ တပ္ၾကပ္ၾကီးကေရာ က်ေနာ္တို႕ကို လာေျပာသြားပါတယ္ - ရန္သူ ကပ္ေနျပီ၊ ေသခ်ာၾကည့္ထား၊ မီးက်ည္ပစ္ရင္ ေတြ႕လိမ့္မယ္။ မလြတ္ေစနဲ႕...

အဲလိုနဲ႕ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္အဲမ္-၁၆ ကို တင္းတင္းဆုပ္။ ေဆ့ဖ္ (လံုျခံဳေရးေသာ့)ကို ေအာ္တိုမက္တစ္မွာ ဖြင့္ျပီး အသင့္ အေနအထားနဲ႕ အေမွာင္ထဲ ျပဴးျပဲၾကည့္ျပီး ေစာင့္ေနေတာ့တာပါပဲ။

နာရီေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားလဲ က်ေနာ္ မသိ။ သိလိုက္တာကေတာ့ ထံုး..ဆိုတဲ့ အသံတခုကို ၾကားလိုက္ျပီးတဲ့ မေရွး မေႏွာင္းမွာ က်ေနာ္ ၾကည့္ေနတဲ့ ပစ္ပိုင္နယ္ထဲမွာ ေန႕ခင္းလို လင္းထြက္သြားတာ တခုပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္...။ ရန္သူ တက္ေနျပီေပါ့...။ အဲေနာက္ေတာ့ ေသနတ္ေပါင္းစံုက ပစ္လိုက္တဲ့ အသံေပါင္းစံုကို ဆူညံေနေအာင္ ၾကားလိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။ ဒါမဲ့ က်ေနာ့္ ေရွ႕ျမင္ကြင္းထဲမွာ က်ေနာ္ ဘာမွ မေတြ႕ရဘူး။ ေတြ႕ရတာကေတာ့ မီးတန္းေတြ က်ေနာ့္ ေရွ႕ျမင္ကြင္းမွာ ရႈပ္ရွက္ခပ္ေနတာပဲ။ ဒါမဲ့ အားလံုးက က်ေနာ့္ဆီကို လာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲမီးတန္းေတြ အားလံုးက က်ေနာ့္ေရွ႕က ကန္လန္႕ျဖတ္ေျပးေနၾကတာပါ။ ၾကည့္ရတာလည္း အေတာ့ကို လွပါေပ့။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ရန္သူက က်ေနာ္တို႕ အကြက္ထဲကို ထိုးေနတာပါ။ သို႕ေသာ္လညး္ ပစ္ခတ္မႈအားလံုးက က်ေနာ္တို႕ တာ၀န္ယူထားတဲ့ေနရာကို မဟုတ္ပဲ တျခားတေနရာကို ဦးတည္ေနတာပါ။

က်ေနာ္္က အဲ...မီးေတြကို ပစ္က်င္းထဲက ထိုင္ၾကည့္ေနရတာပါ။ အဲလိုၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ က်ေနာ့္ေခါင္းမွာ ပူကနဲ ျဖစ္သြားတယ္လို႕ က်ေနာ္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႕ ကိုယ့္ေခါင္းကိုယ္ (အဓိကကေတာ့ ငယ္ထိပ္ေပါ့နာ္) ျပန္စမ္းၾကည့္မိေတာ့ ေခါင္းအလယ္က ေဗြေနရာမွာ ပူတူတူ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႕ကြန္ကရစ္ အိုဗာဟက္ၾကီးထဲကို ျပန္သြားျပီး ဆရာစိုးျမင့္ကို - ဆရာ က်ေနာ့္ ေခါင္းကို ၾကည့္ပါဦး- လို႕ သြားေျပာၾကည့္ေတာ့မွ----

အား..လား..လား... တခုခု က်ေနာ့္ကို ရွပ္မွန္သြားတာေပါ့ဗ်ား...ဘာမွန္သလဲေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသိ.... ဆံပင္ေတြလည္း အဲမွာ ပါသြားတာေပါ့။ တကယ္လို႕မ်ား အဲထက္ နည္းနည္း နိမ့္ခဲ့ရင္ .... ဦးေနွာက္ပါ ...ပါသြားမွာ အေသအခ်ာေပါ့