ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ ဘာသာေပါင္းစံုဆုေတာင္းပြဲ

နအဖ စစ္အုပ္စုက အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္ ထိန္းသိမ္းျခင္းကို တရားမဲ့ ခံခဲ့ရျပီး ယခု ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေမလ ၃၀ ရက္ေန႕ တြင္ အက်ယ္ခ်ဳပ္မွလႊတ္ေပးရမည့္ အစား ေနအိမ္မွ အင္းစိန္ ေထာင္သို႕ ပို႕ေဆာင္ျခင္း ခံရကာ တဘက္သပ္ တရားစြဲဆိုျခင္း ခံေနရ သည့္ လူထု ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ ဘာသာ ေပါင္းစံု ဆုေတာင္း ေမတၱာ ပို႕ပြဲ တရပ္ကို LA Organizers 4 Burma အဖြဲ႕က ဦးစီးကာ La Puente ျမိဳ႕ 710 S Grandview Lane ရွိ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ေက်ာင္း တြင္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေမလ ၃၁ ရက္ တနဂၤေႏြေန႕က ညေန ၆ နာရီမွ ၉ နာရီ အထိ က်င္းပ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္ရွိ LA ႏွင့္ အနီး တ၀ိုက္ရွိ ျမိဳ႕မ်ားမွ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ခ်စ္ခင္ ေလးစား ၾကေသာ ဗုဒၶဘာသာ၊ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၊ အစၥလာမ္ဘာသာ အစ ရွိသည့္ ဘာသာ၀င္ေပါင္းစံု ျမန္မာႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားမ်ားႏွင့္ ၄င္းတို႕၏ မိသားစု၀င္မ်ား လာေရာက္ စုရံုးကာ အတူတကြ ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႕သခဲ့ၾကသည္။

ဒီမိုကေရစီရရွိေရးတိုက္ပြဲစဥ္ တေလွ်ာက္လံုးတြင္ အသက္ေပးလွဴခဲ့ၾကေသာ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသားျပည္သူ အာဇာနည္အေပါင္းအား တမိနစ္ ျငိမ္သက္ျခင္းျဖင့္ ဦးညႊတ္ အေလး ျပဳကာ အခမ္းအနားကို စတင္ခဲ့ျပီး LA Organizers 4 Burma အဖြဲ႕၏ ဦးေဆာင္သူ တဦး ျဖစ္သည့္ ကိုေျပျငိမ္းက ေက်းဇူးတင္ စကားႏွင့္ အမွာ စကား ေျပာၾကားခဲ့သည္။














ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က ဗုဒၶဘာသာထံုးစံအရ ငါးပါး သီလ ေပးျပီးေနာက္ ေဒၚေဆာင္ဆန္းစုၾကည္ အပါအ၀င္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သား တရပ္လံုး ေဘး အႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းေစေရး အတြက္ ေမတၱာသုတ္လာ ေမတၱာပြားနည္း (၁၁) နည္းကို သံုးၾကိမ္ စုေပါင္း ရြတ္ဆိုၾကျပီး ဆုေတာင္းၾကသည္။ ထို႕ေနာက္ အစၥလာမ္ဘာသာ ထံုးစံအရ ဆုေတာင္းျခင္းကို ဆရာ ဟာဂ်ီေဇာ္မင္းထြန္းက ဦးေဆာင္ ဆုေတာင္းခဲ့ျပီး ခရစ္ယာန္ဘာသာ ထံုးစံအရ သိကၡာေတာ္ရဆရာ ဦးသန္းဦးက သမၼာက်မ္းစာလာ က်မ္းခ်က္အခ်ိဳ႕ကို ဖတ္ ၾကားျပီး ဆုေတာင္းခဲ့သည္။ ဆုေတာင္းျခင္းမ်ား ျပီးဆံုးသည့္အခါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အတြက္ “မသဒၵါ” ေရးသားခဲ့သည့္ “က်မ ျပစ္မႈ မက်ဴးလြန္ဘူး” ဟူသည့္ ကဗ်ာကို မေလးႏိုင္အိက ခံစားခ်က္အျပည့္ျဖင့္ ရြတ္ဆိုသြားခဲ့သည္။ ထို႕ေနာက္ LA Organizers 4 Burma အဖြဲ႕၏ ဦးေဆာင္သူတဦးျဖစ္သည့္ ကိုသူရထြန္းေမာ္က ေက်းဇူးတင္ စကား ေျပာၾကားခဲ့သည္။














စုေပါင္းဆုေတာင္းေနၾကစဥ္














ဆုေတာင္းပြဲသို႕ တက္ေရာက္လာၾကသူမ်ား

Photo Credit: Maung Myo Naing

Garfield (2)

ခုရက္ထဲ သေဘာက်ေနမိတဲ့ Garfield Cartoon Strip တခ်ိဳ႕ပါ။
ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ သည္ကာတြန္းေလးေတြက ႏိုင္ငံေရးပါေနလို႕ပါ.... း)








၁၉၇၉ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၃ ရက္။








၁၉၇၉ ခုႏွစ္ ဧျပီလ ၁၀ ရက္။








၁၉၇၉ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၈ ရက္။








၁၉၇၉ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၉ ရက္။








၁၉၇၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၅ ရက္။








၁၉၇၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၆ ရက္။








၁၉၇၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၂၉ ရက္။








၁၉၇၉ ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလ ၁၄ ရက္။
သည္တခုကိုေတာ့ သေဘာအက်ဆံုးပဲ... း)

မတရားမႈမွန္သမွ် မုခ်က်ဆံုးရမည္

မိုးမခ မီဒီယာမွာ ေဖာ္ျပထားျပီးတဲ့ ေဆာင္းပါးပါ။


သမိုင္းဆိုင္ရာ အေၾကာင္း တစံုတရာကို ေျပာဆိုမည္ဆိုလွ်င္ ခိုင္မာေသာ အခ်က္အလက္ လိုေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သမိုင္းသည္ ဒ႑ာရီ မဟုတ္။ သမိုင္းသည္ နတ္သမီး ပံုျပင္မဟုတ္။ သမိုင္းသည္ ယံုတမ္းစကား မဟုတ္။ သမိုင္းသည္ တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အခ်ိန္ကာလ အလိုက္ အဆင့္ဆင့္ မွတ္တမ္း တင္ျခင္းသာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ သမိုင္းတြင္ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းမ်ား မပါ။ စိတ္ဆႏၵမ်ား မပါ။ သမိုင္းတြင္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသာ ပါေလသည္။ စိတ္ကူးယဥ္ မဟုတ္ေသာ တကယ္စင္စစ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသာ ပါေလသည္။

သို႕ေသာ္လည္း လူသားတို႕တကယ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရေသာ ရာစုႏွစ္ႏွင့္ခ်ီသည့္ အခ်ိန္ကာလမ်ားမွာပင္ သမိုင္း ဆိုသည့္ စကားလံုး၏ အဓိပၸါယ္ကို အႏိုင္ရသူမ်ားကသာ ဖြင့္ဆိုႏိုင္သည္ဟု ဆိုခဲ့ေသာ ကာလမ်ား ရွိခဲ့ဖူး ေလသည္။ သည္လိုႏွင့္ သမိုင္းဆိုသည္မွာ အႏိုင္ရခဲ့သူမ်ား၏ မွတ္တမ္း၊ သို႕မဟုတ္ အႏိုင္ရေနသူမ်ား ကသာ သူတို႕ တင္ခ်င္သလို တင္ခဲ့ၾကေသာ မွတ္တမ္းတခုဟု အဓိပၸါယ္ဖြင့္ခဲ့ၾကဖူးေလသည္။ သည္လိုႏွင့္ ရာဇ၀င္ ဆိုသည့္ စကားလည္း ေပၚေပါက္လာဖူးသည္။ သည္လိုနွင့္ သမိုင္းဆိုသည့္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္မွာလည္း လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရ ေလေတာ့သည္။ သမိုင္းဆိုသည္မွာ ႏိုင္သူတို႕၏ မွတ္တမ္း။ သည္လိုႏွင့္ သမိုင္းကို ႏိုင္သူတို႕သာ ေရးႏိုင္သည္ဟု မွတ္ယူေနေသာ န၀တ (သို႕မဟုတ္) နအဖကလည္း သမိုင္း မွတ္တမ္းအမွန္ ျပဳစုေရးဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ကိုယ့္ နံမည္ ကိုယ္ေရးဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့ေသာ ရာဇ၀င္ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ကၽြႏု္ပ္တို႕ ဖတ္ခဲ့ၾကရ ေလေတာ့သည္။

သို႕ေသာ္လည္း သမိုင္းသည္ သူေနရမည့္ေနရာမွာ သူ ေနေနေလသည္။ ႏိုင္သူ ရံႈးသူတို႕က ထားရာမွာ သူ မေန။ အခ်ိန္ကာလတခုမွာ မည္သူက ႏိုင္သူ၊ မည္သူက ရံႈးသူ ဆိုသည္ကို သမိုင္းက သစၥာရွိစြာ မွတ္တမ္း တင္ေလသည္။ တခ်ိန္ထဲမွာပင္ မည္သူက မွန္ကန္သူ၊ မည္သူက မွားယြင္းသူ ဆိုသည္ကိုလည္း သမိုင္းက သစၥာရွိရွိ မွတ္တမ္းတင္ေလသည္။ ထို႕အတူ အခ်ိန္ကာလတခု ေရာက္သည့္အခါတြင္ မွန္ကန္သူကသာ ႏိုင္သူ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း သမိုင္းက ရာစုႏွစ္ ေထာင္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည္အထိ သက္ေသခံကာ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ေလသည္။

သည္လိုႏွင့္ ယဥ္ေက်းေသာ လူ႕သမိုင္းသည္ အႏိုင္ အရံႈးထက္ မွန္ကန္မႈ၊ မွားယြင္းမႈကိုသာ တင္ခဲ့ေသာ သမိုင္း ျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့သည္။ တနည္းအားျဖင့္ တရားမႈႏွင့္ မတရားမႈကို စာရင္းတို႕ခဲ့ေသာ သမိုင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။ အခ်ိန္ကာလတခုတြင္ တစံုတေယာက္ - သို႕မဟုတ္ - တစံုတရာသည္ အမွားအယြင္း လုပ္သူအျဖစ္ ရာဇ၀င္တခုတြင္ အမည္တို႕ ခံရေကာင္း ခံရမည္။ သို႕ေသာ္ အခ်ိန္ကာလတခုတြင္ အမွန္တရား ဘက္ေတာ္သား အျဖစ္၊ သူရဲေကာင္းအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ ခံရမည္မွာလည္း အေသအခ်ာသာ ျဖစ္ေလသည္။ သည္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို သမိုင္းကသာ မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။

သည္လုိႏွင့္ ေဂ်ာ္ဒန္ႏိုဘရူႏို-သည္ သူရဲေကာင္း ျဖစ္ခဲ့သည္ မဟုတ္လား။

သည္အခါ သမိုင္းဆိုင္ရာ အေၾကာင္းတစံုတရာကို ေျပာဆိုတိုင္း အရွံဳး အႏိုင္ ဆိုသည္ထက္ အမွန္တရားကိုသာ ကၽြႏ္ုပ္တို႕ ေျပာဆိုရမည္မွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုသည္ တစံုတရာရံႈးနိမ့္ခဲ့သလို တစံုတရာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေလသည္။

ရံႈးနိမ့္ခဲ့ျခင္းမွာ ကၽြႏု္ပ္တို႕လိုလားေသာ ဒီမိုကရက္တစ္ အစိုးရတရပ္ကိုရရွိသည္အထိ အေရးေတာ္ပံုကို မသယ္ေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႕ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္မွာ ဖိႏွိပ္မႈ မွန္သမွ်ကို အံုၾကြ ေတာ္လွန္ျခင္းျဖင့္ အဆံုး သပ္ႏိုင္သည္ဆိုေသာ ႏိုင္ငံေရးအရ အေရးပါသည့္ အသိတရားကို ျပည္သူအားလံုးအား ေပးႏိုင္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ သည္ ေအာင္ျမင္မႈက ယေန႕ထက္ထိတုိင္ အက်ိဳးသက္ေရာက္ေနပါေသးသည္။ သည္လိုႏွင့္ ၁၉၉၆ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးၾကီးကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္ မဟုတ္ေလာ။

ယခုေလာေလာဆယ္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕ အားနည္းေကာင္း အားနည္းေနမည္၊ ကၽြႏ္ုပ္တို႕ ရံႈးနိမ့္ေကာင္း ရံႈးနိမ့္ေနမည္။ သို႕ေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္တို႕သည္ မွားယြင္းသူမ်ား မဟုတ္ၾက။ အမွားအယြင္းကို လုပ္ေနသူမ်ား မဟုတ္ၾက။

သို႕ေသာ္လည္း သမိုင္းဆိုင္ရာ အခ်က္အမ်ားအရ ကၽြႏ္ုပ္တို႕ မည္သို႕ အားနည္းေနသည္ျဖစ္ေစ မတရားမႈကို တရားမႈႏွင့္ ဆန္႕က်င္ေနခဲ့ေသာ သည္အခ်က္ကပင္ ေနာင္ တခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕သည္ ေအာင္ႏိုင္သူမ်ား ျဖစ္လာၾကလိမ့္မည္ကို သမိုင္းတကာက ေျပာျပေနေလသည္။ သည့္အတြက္ တေန႕ေန႕တြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕ ေခတ္အေၾကာင္း သမိုင္းဆိုင္ရာအရ ေျပာဆိုၾကသည့္အခါ ကၽြန္ုပ္တို႕က မွန္ကန္သူမ်ားသာ ျဖစ္သည့္အေၾကာင္းကို သမိုင္းက မွတ္တမ္း ေကာင္းေကာင္း တင္ပါလိမ့္မည္။

ထို႕အတူ လူသား၏ သမိုင္းတေလွ်ာက္လံုးတြင္ မည္သည့္အခါကမွ် မတရားမႈက တရားမႈအေပၚ အႏိိုင္မရခဲ့ဖူးေၾကာင္း သမိုင္းႏွင့္ခ်ီေျပာရင္း ျမန္မာျပည္တြင္သာမက တကမၻာလံုးရွိ မတရားမႈ မွန္သမွ် သည္လည္း က်ဆံုးရမည္မွာ မုခ် အေသအခ်ာပင္ျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ပါေၾကာင္း....။

မီးထဲကၾကာ ေပး ေမတၱာစာ

ျမိဳ႕လုလင္သူ
နင့္ျပည္သူက ၾကိမ္မီးအုန္း
မီးဟုန္းဟုန္းကို ေတာက္ေစအံ့။

ခင္ၾကည့္သမီးေထြး
ဧရာေသြးပ
အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ရမည္။

တရားမဲ့မႈနဲ႕ တရားမႈ
အံတုစစ္ပြဲ၊ ျမဲတဲ့သစၥာ
လူထုကဗ်ာ၊ လူထုပိုစတာ။

၅ ေယာက္ထက္ေက်ာ္
၆ ေယာက္ဆင့္ကမ္း
ေအာင္ဆန္းေသြးေတြ၊ ကမၻာေျမအႏွံ႕။

ေထာင္က်ဥ္းငရဲ
အေမွာင္ထဲမွာ
တိုက္ပြဲလူထု၊ လူထုတိုက္ပြဲ
ရဲရင့္သူတို႕ေျပာတဲ့ သမိုင္းေတြ။

ျမိဳ႕လုလင္သူ
ဘိုးတူဘမ်ိဳး၊ မညွိဳးသေရ
မေၾကကမၻာ၊ က်ဴးရင့္ပါလင့္
နင့္ျပည္သူေတြ ႏိုးျပီ ဟ။

ေမာင္လြမ္းဏီ
၂၈-၅-၀၉

အလင္းေရာင္တံခါးမ်ားသို႕

ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး... ခုရက္ထဲ နားေထာင္လို႕ ေကာင္းေနတဲ့ သီခ်င္း တပုဒ္ပါ... ။ ကိုယ္ ၾကိဳက္ေနတာနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပန္ share တာပါ...။ အြန္လိုင္းကေန ေဒါင္းလုပ္ ဆြဲထားတာ... ။ ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ တကိုယ္ေတာ္ေလလြင့္ျခင္း - ဆိုတဲ့ အယ္လ္ဘမ္ထဲက သီခ်င္း တပုဒ္ပါ။ ေရးတာကေတာ့ ကိုသစ္မင္း ထင္တာပဲ... မေသခ်ာဘူး...။ သိသူမ်ား ေျပာသြားၾကပါ...။ သီခ်င္းကေတာ့ ကဗ်ာ တပုဒ္လိုပါပဲ... ။ ေဒါင္းလုပ္ဆြဲခ်င္ရင္ သည္မွာ ဆြဲပါ...။

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

ၾကင္နာပါ ေမေရ… လံုး၀ မီးမထြန္း အလင္းမဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးမဲ့လားေလ…
ၾကင္နာပါ ေမေရ… လံုး၀ မီးမထြန္း အလင္းမဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးမဲ့လားေလ…
သမိုင္းဦးည… အေမွာင္လိုပဲလား…
မင္းမရွိတဲ့… အလြမ္းကမၻာၾကီးဟာ… မဲေမွာင္သြားပလား…
မင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္ေလးမ်ား…
ထြန္းလင္း လမ္းျပလို႕… ေပးလိုက္ဦးေတာ့… ကိုယ့္အခ်စ္ေလးေရ….
ၾကင္နာပါေမေရ… စိမ္းလန္းေအးျမတဲ့စကားမ်ား… အနားက ေျပာျပဦးေလ…
တံခါးမ်ား ေခါက္လို႕… ေခၚသံၾကားလား…
မနားတမ္း မေမာတမ္း… ကိုယ့္အခ်စ္ေလးေရ… တံခါးေတြ ဖြင့္ပါ… ေျပာၾကား…
ရင္ခြင္တံခါးေတြကို ဖြင့္ဦး… အခ်စ္ရဲ႕ တံခါးေပါက္ေလးမ်ား…
(အားလံုး သံုးဥတု တံခါးပိတ္ မီးမွိတ္ ရက္စက္မိတယ္…)
အလင္းမ်ားလည္း ေပးဦး…
(အားလံုး သံုးဥတု တံခါးပိတ္ မီးမွိတ္ စိမ္းကားသူရယ္…)
ၾကိဳးမ်ား ပူးခ်ည္ထားလား… ရင္ထဲမွာ အေဆြးမ်ား…
အခ်စ္ရယ္ ၾကားလား… လြမ္းတယ္… တမ္းတတယ္… အလင္းေရာင္ေပးပါ…
အလင္းေရာင္ေပးပါ… အခ်စ္ရယ္ ေပးပါ…
(အားလံုး သံုးဥတု တံခါးပိတ္ မီးမွိတ္ ရက္စက္မိတယ္…)
အလင္းေရာင္မ်ား ေပးဦး…
(အားလံုး သံုးဥတု တံခါးပိတ္ မီးမွိတ္ ရက္စက္မိတယ္…)
တံခါးေတြ ဖြင့္ထားဦး… (တံခါးေတြ ဖြင့္ထားဦး…)
စိမ္းလန္းေအးျမတဲ့စကားမ်ား… အနားက ေျပာျပဦးေလ…
အလင္းေရာင္မ်ား ေပးဦး… (အလင္းေရာင္မ်ား ေပးဦး…)
(စိမ္းလန္းေအးျမတဲ့စကားမ်ား… အနားက ေျပာလိုက္ဦးမယ္…)
အလင္းေရာင္မ်ား ေပးဦး… (အလင္းေရာင္မ်ား ေပးဦး…)
(စိမ္းလန္းေအးျမတဲ့စကားမ်ား… အနားက ေျပာလိုက္ဦးမယ္…)
အလင္းေရာင္မ်ား ေပးဦး… (အလင္းေရာင္မ်ား ေပးဦး…)
(စိမ္းလန္းေအးျမတဲ့စကားမ်ား… အနားက ေျပာလိုက္ဦးမယ္…)

အသည္းအသန္ေန႕ရက္မ်ား

ငါ့ လက္ဖ၀ါးေတြနဲ႕
မင့္ႏွလံုးသားကို ပြတ္သပ္ခြင့္ေပးပါ...
မင့္ လက္ဖ၀ါးေတြလည္း
ငါ့ ႏွလံုးသားကို ပြတ္သပ္ခြင့္ေပးမယ္...

ဒါမွပဲ
အသည္းအသန္ေန႕ရက္ေတြမွာ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို အေရာင္တင္တဲ့အခါ
တဦးတေယာက္ထဲနဲ႕
စြမ္းေဆာင္္လုိ႕ မရဘူးဆိုတာ
ကမာၻေျမသိမယ္...

ေသသြားတဲ့ ေန႕ေတြကို
ေမွာင္မိုက္တဲ့ ညထဲက
အသည္းအသန္
ျပန္ႏိႈက္ယူခဲ့ရ...

ထာ၀ရ ဘုရားသခင္ကိုလည္း
ဖန္ဆင္းမႈေတြထဲကပဲ
အသည္းအသန္
ျပန္ႏိႈက္ယူခဲ့ရ...

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း
အတိတ္ထဲကေန
အသည္းအသန္
ျပန္ႏိႈက္ယူခဲ့ရ...

ရွင္သန္မႈကိုလည္း
ေသျခင္းတရားထဲက
အသည္းအသန္
ျပန္ႏိႈက္ယူေနရတဲ့အခါ....

မင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကိုလည္း
အသည္းအသန္
ငါလိုအပ္ေနျပန္ေတာ့တယ္...

ATN

Photo Source: http://paintings.name/image-files/abstract-portrait-5.php

သန္းထြန္းေျပာတဲ့ သမိုင္း

လူ ၅ ေယာက္စု
ဥပေဒအရ ပျခဳပ္။

အေျပာအေဟာေတာ္
ေခၚယူစစ္ေမး၊ ေထာက္လွမ္းေရးပျခဳပ္။

အေရးအသားေကာင္း
ထုေထာင္းရိုက္သတ္၊ စစ္တပ္ပျခဳပ္။

ဧည့္စာရင္းမတိုင္
ဒဏ္ေငြနဲ ့ ပုလိပ္ပျခဳပ္။

ခရီးထြက္ေလ
ေနအိမ္အက်ယ္ ပျခဳပ္။

အိမ္ထဲလူေရာက္
အိမ္ထဲလူ၀င္၊ ရံုးတင္တရားစဲြ
ေထာင္ငရဲပျခဳပ္။

ဒါ တို ့ျပည္
ဒါ တို ့ေျမကြယ္၊ နယ္လွည့္ရာဇ၀င္သစ္။

ေမာင္လြမ္းဏီ

(သည္ကဗ်ာကို က်ေနာ့္ ဘေလာ့ေပၚမွာ တင္ခြင့္ ေပးခဲ့တဲ့ အကိုလြမ္း အား ေက်းဇူး အထူး တင္ရွိပါေၾကာင္း)

အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္၊ မျပယ္ေသးတဲ့ ဒဏ္ရာနဲ႕ သင္ခန္းစာ တခ်ိဳ႕

လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွာ မိုးမခမီဒီယာမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ စာတပုဒ္ပါ။ အေျခအေန အခ်ိန္ကာလကလည္း တိုက္ဆိုင္ေနတာနဲ႕ မဖတ္ရေသးသူမ်ား ဖတ္ရေအာင္၊ ျပန္ဖတ္ခ်င္တဲ့ မအယ္တို႕လို သူငယ္ခ်င္းေတြြရဲ႕ စိတ္ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာတဲ့ အေနနဲ႕ပါ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္

အိမ္က ထြက္လာသည္မွာ ၾကာျပီ...။ ၾကာျပီဆို အေတာ့ကို ၾကာေနျပီ...။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာေနျပီလဲ ဆိုေတာ့ ထြက္လာခဲ့တဲ့ ရက္ကေန ျပန္ တြက္ရေပ မေပါ့...။ အိမ္က ထြက္လာတဲ့ေန႕က ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၂၁) ရက္...။ ခုဆို ဒီဇင္ဘာလ (၁၈) ရက္၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဆိုေတာ့...။ အႏွစ္ ၂၀ ေတာင္ မကေတာ့ဘူး...။ လေတာင္ စြန္းေနျပီ...။

အႏွစ္ ၂၀ ဆိုတာ နည္းေနာတဲ့ အခ်ိန္ ကာလေတြ မဟုတ္...။ လူသားတေယာက္ ေမြးဖြား လာရာကေန လူ႕ဘ၀မွာ အေတြ႕ အၾကံဳေတြ အတတ္ ပညာေတြနဲ႕ ကိုယ့္ ေျခေထာက္အေပၚ ကိုယ္ ရပ္တည္ ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ျပီးျပည့္စံုသည္ အထိ လံုေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ကာလ...။ သည္ကာလအတြင္းမွာ ကိုယ္ လိုက္စားရာ သို႕မဟုတ္ ကိုယ္ ရူးသြပ္ရာ အတတ္ ပညာ တခုခုမွာ တဖက္ကမ္း ခပ္ႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ကို လံုေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ ကာလေပပဲ...။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၂၁) ရက္မွာ ေမြးတဲ့ ကေလးတေယာက္ဟာ က်ားက်ား မမ ခုဆို အသက္ ၂၀ ျပည့္ျပီးျပီ...။ တႏွစ္တတန္း မွန္မွန္ ေအာင္ခဲ့ရင္ ဘြဲ႕ရတေယာက္ ျဖစ္ေနျပီ...။ ေလ့လာ လိုက္စား ခဲ့တဲ့ အတတ္ ပညာ တခုကို လိုက္လို႕ ခုဆိုရင္ ပညာရွင္ တေယာက္ ျဖစ္ေနေလာက္ျပီ...။ ဘ၀ တခုကို ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် စတင္ တည္ေဆာက္ ေနသူတေယာက္ ျဖစ္ေနေလာက္ျပီ...။ လက္တြဲေဖာ္ တေယာက္နဲ႕ေတာင္ ဘ၀ တခုကို အတူတကြ တည္ေဆာက္ ေနၾကမဲ့ အခ်ိန္ ကာလ ေတာင္ ျဖစ္ေနျပီ...။

ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတ္လ၊ ဖုန္းေမာ္ အေရးအခင္းကေန စတင္လိုက္တဲ့ ၁၃၅၀ ျပည့္ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုၾကီးဟာ ခုဆို အႏွစ္ ၂၀ ရွိခဲ့ျပီ...။ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး လႈပ္ရွားမႈၾကီး တခု လံုးရဲ႕ သက္တမ္းဟာ ခုဆို အႏွစ္္ ၂၀ ရွိေနခဲ့ျပီးျပီ...။

ဒါဆို ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတ္လကတည္းက ေမြးဖြားဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့ၾကတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ကေလးေလးဟာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ရဲ႕ ခုခ်ိန္ဆို လူလားေျမာက္ေနျပီေပါ့...။ သူ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္ ဘ၀ တခုကို တည္ေဆာက္ ေနျပီေပါ့...။

တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္မေတာ့ သည္လို မဟုတ္ေသး...။ ကေလးေလးက အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ သက္တမ္း ရွိခဲ့ျပီး အေတြ႕ အၾကံဳေတြ စံုေနခဲ့သည့္တိုင္ ကိုယ့္ ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ မရပ္ႏိုင္ေသး...။ ကိုယ္ပိုင္ ဘ၀ တခုကို မထူေထာင္ ႏိုင္ေသး...။ ေျပာရရင္ လူလား မေျမာက္ႏိုင္ေသး....။

ဘယ္သူမွ မျငင္းဆိုႏိုင္တဲ့ အခ်က္အလက္ကေတာ့ ဒီမိုကေရစီ ကေလးေလးဟာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ၾကာသည့္တိုင္ ကိုယ္တိုင္ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေသးတာပါပဲ...။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ဆိုတာကို က်ေနာ္တို႕အားလံုး မွတ္မွတ္ရရ နာက်င္ေနခဲ့ၾကပါျပီ...။

မျပယ္ေသးတဲ့ ဒဏ္ရာ

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကစျပီး ဗမာျပည္မွာ ရွိရွိသမွ် မိသားစုေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ. ဘ၀ေတြဟာ ေျပာင္းလဲ သြားပါတယ္...။ မိဘေတြက သား သမီးေတြနဲ႕ ကြဲ...။ သားသမီးေတြက မိဘေတြနဲ႕ ကြဲ...။ တခ်ိဳ႕ မိသားစု ေတြမွာ မိဘေတြက သား သမီးေတြကို ဆံုးရွဳံး...။ တခ်ိဳ႕ မိသားစုေတြမွာေတာ့ သား သမီးေတြက မိဘေတြကို ဆံုးရွံဳး....။

ထားပါေတာ့...။

က်ိန္းေသတာ တခုကေတာ့ ၁၉၈၈ ဟာ ဗမာျပည္မွာ ရွိရွိသမွ် မိသားစု အေတာ္ မ်ားမ်ားရဲ႕ ဘ၀ကို ေျပာင္းျပန္ လွန္ပစ္ခဲ့တာပါပဲ...။

မိသားစု၀င္ေတြ တခ်ိဳ႕ဟာ ငရဲသားေတြရဲ႕ အက်ဥ္းစခန္းေတြမွာ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိ သြားတယ္...။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သုသာန္မွာ စကား တလံုးတေလမွကို မဆိုႏိုင္ေအာင္ နႈတ္ပိတ္ တိတ္ဆိတ္လို႕...။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေတာၾကိဳ အံုၾကားထဲမွာ လက္နက္ တစံုတရာကို အံၾကိတ္ ကိုင္စြဲရင္း...။ တခ်ိဳ႕ ကေတာ့ အိမ္နဲ႕ ေ၀းရာမွာ ေျခာက္ျခား မ်က္လံုးေတြနဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုးကို က်ီးကန္း ေတာင္းေမွာက္ ၾကည့္လို႕...။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ထဲမွာ ကိုယ္ေနရင္း ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ကုိယ္ တင္းတင္း ေစ့လို႕...။

သည္လိုနဲ႕ အမွန္တရားအတြက္ ကိုယ္ ႏိုင္ရာ ႏိုင္ရာ တာ၀န္ကိ ထမ္းရြက္ ခဲ့ၾကသူေတြ ေနရာတိုင္း ၀န္းက်င္တိုင္း ျမိဳ႕တိုင္း နယ္တိုင္းမွာ ေတြ႕ခဲ့ၾက ေတြ႕ေနရ ေတြ႕ေနရဦးမွာပါပဲ...။ သမိုင္းက ကိုယ့္ ပခံုးေပၚကို တင္ေပးလိုက္တဲ့ တာ၀န္ကို ထမ္းရြက္ သယ္ပိုးရင္း အခ်ိန္ကာလေတြကို ေမ့ထား ခဲ့ၾက ရတယ္...။ တခ်ိဳ႕လည္း ဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွာ ပါတီအဖြဲ႕အစည္းေတြထဲ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ရင္း...။ တခ်ိဳ႕ ေတာ့လည္း လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းေတြ အတြင္းမွာ... ။ တခ်ိဳ႕ ေတာ့လည္း ေျမေအာက္ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေဆာင္လို႕...။ တခ်ိဳ႕ တေလ ေတာ့လည္း ျပည္ပမွာ...။ အားလံုးဟာ ကေလးငယ္ေလး တေယာက္ လူလား ေျမာက္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနခဲ့ၾက...။

သည္လိုနဲ႕ အခ်ိန္ကာလက အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ဆိုတဲ့ အေရအတြက္ တခုကို ေရာက္လာတဲ့အခါ သည္ ကေလးငယ္ေလးဟာ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ မေျပာနဲ႕ ထိုင္ေတာင္ မထိုင္ႏိုင္ေသး ပက္လက္ေလး ျဖစ္ေနတံုး ဆိုေတာ့ အားလံုးက ရင္နာေနရတယ္...။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွန္တရားကို ခ်စ္တတ္တဲ့သူေတြ အားလံုးဟာ ဒဏ္ရာရခဲ့ပါျပီ...။

ခုေတာ့ သည္ဒဏ္ရာဟာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ၾကာခဲ့ျပီ...။ အိုင္းအမာ တခုလို ဗမာျပည္ရဲ႕ ရင္ဘတ္ ေပၚမွာ ဖုထစ္ေနတဲ့ သည္ဒဏ္ရာဟာ အားလံုး နာက်င္ေနရတဲ့ အနာတခုပါပဲ...။ သည္အနာဟာ မျပယ္ေသးတဲ့ ဒဏ္ရာ ပါပဲ...။

သင္ခန္းစာ တခ်ိဳ႕

ဒဏ္ရာေတြ ရေတာ့ ေၾကာင္ေတြလို က်ားေတြလို ကိုယ့္ဒဏ္ရာေတြကို ကိုယ့္လွ်ာနဲ႕ ကိုယ္ လ်က္ရတယ္...။ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ၾကာလာေတာ့ ဒဏ္ရာေတြက ျပင္းလာတယ္...။ က်ားနာေတြလိုပဲ သည္ ဒဏ္ရာေတြကို ထိမိရင္ ဘယ္သူမွ မခံႏိုင္ဘူး...။ အလိုအေလ်ာက္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တုန္႕ျပန္ တတ္လာ ၾကတယ္...။

တခ်ို႕က ဥပေဒေဘာင္အတြင္းက တိုက္ပြဲ၀င္ေနသူေတြကို လက္ညွိဳးထိုးတယ္...။ တခ်ိဳ႕က လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းေတြကို ေမးေငါ့တယ္...။ တခ်ိဳ႕က ျပည္ပ ေရာက္ေနသူေတြကို အျပစ္ဖို႕တယ္...။ တခ်ိဳ႕က ျပည္သူလူထုၾကီးကို မ်က္ေစာင္း ထိုးတယ္...။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးဟာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကေပးလိုက္တဲ့ ဒဏ္ရာေတြ ကိုယ္စီနဲ႕ပါ...။ ျပင္းထန္လာတဲ့ ဒဏ္ရာေတြမွာ သင္ခန္းစာတခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရတယ္...။ အဲ သည္အခါ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ လွ်ာနဲ႕ လ်က္လို႕ မရေတာ့ဘူး...။

၁၉၈၈ ခုနွစ္ လူထုတိုက္ပြဲေတြ အျမင့္ဆံုး အမွတ္ကို ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ အျပင္းထန္ဆံုးေသာ လူထု တိုက္ပြဲကို လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲနဲ႕ မေပါင္းစပ္နိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ဒါဟာ တကယ့္ အျဖစ္ အပ်က္ပါ..။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ၁၉၈၈ လူထု အေရးေတာ္ပံုၾကီး ေအာင္ပြဲနဲ႕ ေ၀းခဲ့တယ္။

လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းတိုင္းမွာ အဲအေျခအေနနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ အက်ိဳး အေၾကာင္း အခ်က္ အလက္ေတြ ရွိႏိုင္ ပါတယ္။ ဘာလို႕ေျပာႏိုင္လဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး ထဲမွာ ပါ၀င္ခဲ့ဖူးတာ ေၾကာင့္ပါပဲ...။ သို႕ေသာ္လည္း လူထုတိုက္ပြဲကို လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲနဲ႕ မေပါင္းစပ္ ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ၾကီးကို အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တိုင္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေန လို႕ေတာ့ မရပါဘူး...။

ေနာက္တခုကေတာ့ ဘံုရန္သူကို အားလံုးက သိေနၾကသည့္တိုင္ လက္ေတြ႕မွာ အဖြဲ႕ အစည္း တိုင္းဟာ ကိုယ့္အဖြဲ႕ အစည္း အတြင္းမွာကို ၀ါဒေရးရာ အယူအဆေရးရာ ပုဂၢိဳလ္ေရးရာ ဘာသာေရးရာ အတြင္း ပဍိပကၡေတြနဲ႕ နပမ္းလံုးေနခဲ့ၾကတယ္...။ စည္းရံုးေရးအရ ျပိဳကြဲေနခဲ့ ၾကတယ္...။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ဆိုရွယ္လစ္ေတြ မဆလေဟာင္းေတြ တပ္ထြက္ေတြ ဦးႏုလူေတြ ဖဆပလေတြ ခရစ္ယာန္ေတြ ဗုဒၶဘာသာေတြ အၾကမ္းမဲ့တိုက္ပြဲ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ ေသနတ္ တခ်က္မွ မေဖါက္ဖူးခဲ့တဲ့ေကာင္ ေထာင္မက်ခဲ့ဖူးတဲ့ေကာင္ ေတာင္ေက်ာ္ေတြ သေဘၤာသားေတြ စာအုပ္သမားေတြ စသည္ျဖင့္ စကားလံုးေတြ ေထာင္ခ်ီ ေနခဲ့တယ္..။ တဖြဲ႕ခ်င္းစီမွာ ျပသနာေတြ အမ်ိဳးစံုေနခဲ့ၾကျပီး မွန္မွန္ကန္ကန္ မေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ ၾကတဲ့အခါ ဘံုရန္သူ ေပ်ာက္ေနခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ...။

သည္လိုနဲ႕ အဖြဲ႕အစည္းေတြဟာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အၾကာမွ တျဖည္းျဖည္း အားနည္း လာတာပါပဲ...။ အုပ္စုေတြ ကြဲတယ္ အဖြဲ႕၀င္ေတြ ႏႈတ္ထြက္တယ္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေတြကို ထြက္သြားတယ္ စသည္ျဖင့္ အဖြဲ႕ေတြဟာ အားနည္း လာတာပါပဲ...။ တဖြဲ႕ခ်င္းစီမွာ အားနည္း လာတဲ့အခါ အဲအဖြဲ႕ေတြ စုစည္း ထားတဲ့ တပ္ေပါင္းစုေတြမွာလည္း အားနည္းမႈေတြ ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ မဟုတ္လား...။ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕ေတြ အားနည္း လာတဲ့အခါ ရန္သူ႕ဖိအားကို တစံုတရာ ခံစားလာရတာ အမွန္ပါပဲ...။ သည္ အခါမွာ ျငိမ္းအဖြဲ႕ေတြ ေပၚေပါက္ လာေတာ့တာပါပဲ...။ သည္အခါ လက္နက္ကိုင္ အင္အားစုေတြမွာ ပိုလို႕ေတာင္ အခက္အခဲ ၾကီးလာၾကရတာပါပဲ...။

ေနာက္တခုကလည္း တေလွ်ာက္လံုးမွာ ျငင္းခုန္ေနခဲ့ၾကတဲ့ အၾကမ္းမဖက္ (Non-violence Action) နဲ႕ အၾကမ္းဖက္ (Armed Struggle) ကြဲလြဲ ေနမႈကလည္း ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈၾကီးတခုလံုးကို ရိုက္ခတ္ပါတယ္...။ LA က အမ်ိဳးသားေန႕ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ဆရာစြမ္းရည္ ေျပာသြားခဲ့တဲ့ စကားကို က်ေနာ္ အေတာ္ သေဘာက်ပါတယ္...။ အၾကမ္းဖက္ဖက္ အႏုဖက္ဖက္ အေရးၾကီးတာက တခုခုကို ဖက္ေနဖို႕ပါပဲ ဆိုတဲ့ ဆရာ့စကားက အလြန္တန္ဖိုးရွိတဲ့ စကားပါ...။

က်ိန္းေသတာတခုကေတာ့ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲနဲ႕ လူထုတိုက္ပြဲကို မေပါင္းစပ္ႏိုင္သမွ်...၊ စည္းရံုးေရး ျပိဳကြဲေနမႈေတြကို မေျဖရွင္းႏိုင္သမွ်... ၊ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲနဲ႕ က်န္တဲ့ တိုက္ပြဲ ပံုသ႑ာန္ေတြကို မွန္မွန္ ကန္ကန္ မေပါင္းစပ္ႏိုင္သမွ်... က်ေနာ္တို႕ ျမင္ခ်င္တဲ့ ကေလးေလး တေယာက္ သူ႕ ေျခေထာက္ေပၚ သူ ရပ္ေနတာကို ျမင္ရဖို႕ ေ၀းပါေသးသည္ ဟု ယူဆမိပါေၾကာင္း...။

(ေအာင္သာငယ္)

မိုးမခမီဒီယာ - မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ျပီးျဖစ္ပါသည္။

ေသတမ္းစာ

ေဟာသည္ကမၻာေျမမွာ
ဘယ္လိုလူေတြမွ မေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့
ပန္းအျဖဴေရာင္ေတြ ပြင့္တဲ့ တေန႕မွာ
မင့္အမည္ကို ငါေရးခဲ့ပါတယ္
အဲသည္ေနရာကေတာ့
ငါ့ ႏွလံုးသားေပါ့

ခြင့္လႊတ္ပါေလကြယ္
မင့္ အမည္မပါတဲ့
အျခားေနရာေတြမွာလည္း
ငါ့ႏွလံုးသားက
မဖူးပြင့္တတ္ေလဘူး

ATN

Photo Source: http://farm3.static.flickr.com/2156/2231600748_f215d6082b.jpg

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း

တေန႕ေန႕ဆိုတာ
ရွိကို ရွိပါတယ္...
ရွိကို ရွိေနေသးတယ္...

မင္းေရာ ငါေရာ
ဖ်ားနာေနဖို႕မလိုဘူး...

ဒါေပသည့္
မင္းဖ်ားနာေနတဲ့အခါ
ငါလည္း ဖ်ားနာပါရေစကြယ္...
ဒါမွ ငါဟာ မင္း ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း
ကမၻာေျမေကာင္းေကာင္း သိသြားမယ္...

ေန႕ေတြက
သမားရိုးက် လင္းပလို႕...
ညေတြကလည္း
သမားရိုးက် မဲေမွာင္ျပလို႕...

သမရိုးက်ေတြကို မုန္းတီးေနတာ
ငါတေယာက္တည္းမဟုတ္...
သမားရိုးက်ေနခဲ့ေသာ လူေတြ
သိန္းေပါင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာ...

ဒါသည္ပင္
သမားရိုးက်ေနခဲ့ပါျပီေလ...


ATN

Photo Source: http://www.digitalangeldonnadj.com/pics/paintinglovingheart.JPG

အိျႏၵာႏွင့္စကားေျပာျခင္း

အိျႏၵာရဲ႕ ဗားေတာ့ဗရက္နဲ႕စကားစျမည္ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကို ဖတ္မိလို႕
သည္ကဗ်ာကို ေရးမိပါတယ္။

အိျႏၵာႏွင့္စကားေျပာျခင္း

အခ်ိန္ကာလဆိုတဲ့ အခိုက္အတန္႕ကိုက
စကၠန္႕မေရြး ေပါက္ကြဲသြားဖို႕ အားယူေနတဲ့
လူမသိသူမသိ တခ်က္ခ်က္ျမည္ေနတဲ့
နာရီပ်က္တလံုးကို သယ္ပိုးရင္းနဲ႕
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာေကာင္မွန္း မသိတဲ့
ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးတလံုးလည္း ျဖစ္ေနခဲ့တာ
ၾကာပါေပါ့... ငါ့ ညီမ...

သည္ဗံုး မေပါက္ကြဲခင္မွာကို
ေဟာသည္လို ရက္ရက္စက္စက္
ေကာက္က်စ္ ပက္စက္ေနတဲ့ ေလာကၾကီးမွာ
သင္ယူစရာေတြဆိုတာကလည္း
မ်ားကို မ်ားလြန္လြန္းေနတယ္...

ေပါက္ကြဲသြားမယ့္ အခ်ိန္ေတြကို
အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေျခာက္ျခားေနရင္းက
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ၀ံ့စားထားတဲ့
ကဗ်ာတပုဒ္ပုဒ္ကို
ရင္ေတြ တဒုတ္ဒုတ္ခုန္ရင္း
ႏွလံုးသားနဲ႕ႏိႈက္ထုတ္ေနခဲ့ရတာကိုကလည္း
သင္ယူေနၾကရတာပါပဲေလ...

ဆရာေဇာ္ဂ်ီ႕ဆီက သင္ယူမယ္...
ဆရာတာရာ့ ဆီက သင္ယူမယ္...
ဆရာဂ်မ္း ဆီက သင္ယူမယ္...

ပတ္ဗလိုနီရူဒါ ဆီက သင္ယူမယ္...
အိုမာခိုင္ယမ္ ဆီက သင္ယူမယ္...
ယက္ဖ္တူရွင္ကို ဆီက သင္ယူမယ္...

ပ်ဥ္းမငုတ္တို ေရွ႕မွာ သင္ယူမယ္...
ေဗဒါလမ္းမွာ သင္ယူမယ္...
ထင္းရူးပင္ရိပ္ေအာက္မွာ သင္ယူမယ္...

လူသားေတြအားလံုး
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို သင္ယူျခင္း ျပီးဆံုးတဲ့အခါ
ကမၻာေျမ လွပါလာပါလိမ့္မယ္....

အဲသည္ေန႕မွာ
ဗားေတာ့ဗရက္အေၾကာင္း
ေကာင္းေကာင္းၾကီးေျပာၾကေသးတာေပါ့...

ATN

Photo source: http://dianeclancy.com/images/Conundrum-I.jpg

အခ်စ္သီခ်င္း

အိမ္မွာေနရင္း သီခ်င္း တပုဒ္ေလာက္ ဆိုခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတာနဲ႕ keyboard ကို ဖြင့္ျပီး ဘယ္သီခ်င္းကို ဆိုတီးရပါ့မလည္း ေလွ်ာက္စဥ္းစားမိတယ္။ စဥ္းစားရင္းနဲ႕ Melody ေရာ Lyrics ေတြေရာ အရမ္းလွတဲ့ ဆဲလ္ေရးတဲ့ သီခ်င္းကို ေဂ်ေမာင္ေမာင္ သံစဥ္ရွာျပီး ခိုင္ထူးဆိုထားတဲ့ “အခ်စ္သီခ်င္း”ကို သတိရသြားမိတာနဲ႕ ေတးသြားေတြကို keyboard နဲ႕ စမ္းတီး ျပန္ရွာမိတယ္။

စာသားကေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ ရွိေနျပီးသားဆိုေတာ့ သီခ်င္း တပုဒ္လံုး အစအဆံုးကို ျပန္ စမ္းတီးမိတဲ့အခါ အေတာ္ေတာ့ အဆင္ေျပသား။ ဒါနဲ႕ keyboard နဲ႕ သီခ်င္း တပုဒ္လံုးကို ျပန္တီးလို႕ ရသြားေတာ့ အေတာ္ေလး ၀မ္းသာမိတယ္။ အဆင္ေျပရင္ ဘေလာ့မွာ တင္မယ္ ေပါ့ေလ။ ဒါနဲ႕ အသံမဖမ္းခင္ အရင္ rehersal အေနနဲ႕ အသံကုန္ ေအာ္ဆို ေနတုန္း ေဘးခန္းက ငတိ ႏွစ္ေကာင္က တဒုန္းဒုန္းနဲ႕ ထုတယ္။ ေမာင္မင္းၾကီးသားေတြက ဗမာ စကားကို နားမလည္လို႕ ျဖစ္မွာပါ။ သည္ေလာက္ ေကာင္းတဲ့ အခ်စ္သီခ်င္းကို ဒင္းတို႕က မခံစားတတ္တာ အျပစ္ ေျပာလို႕လည္း မရဘူး မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႕ ဂရုမစိုက္ပဲ ဆက္ဆိုေနတုန္း ေနာက္ထပ္ ထပ္ျပီးေတာ့ နံရံကို ခပ္ျပင္းျပင္း ထပ္ထုပါတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ Shut-up ျဖစ္မွာပါ။ ကိုယ္လည္း အခ်င္း မမ်ားခ်င္ဘူး။ Apartment ေတြမွာ ေနရတဲ့ အခါ အဲလိုပဲေလ။ ဟိုဖက္သည္ဖက္ အသံေတြက ၾကားေနရတာကိုး။ ကိုယ္ကသာ ဆက္ဆို တီး လုပ္ေနရင္ သူက ၉၁၁ ႏွိပ္ျပီး ရဲေခၚမယ္။ ရဲလာရင္ သူတို႕က night shift ဆင္းရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အိပ္ေနတုန္း ဆူညံတဲ့ ကိုယ္က အျပစ္ ျဖစ္ေတာ့မယ္။

ဒါနဲ႕ အဆိုကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ တိုးတိုးေလး ဆိုရင္း သီခ်ငး္ကို keyboard နဲ႕ တီးထားတာေလးကို Record လုပ္လိုက္ျပီး ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ ႏိုင္ငံၾကီးမွာ ျဖစ္ေစဦး Freedom ဆိုတာကလည္း အကန္႕အသတ္ ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား။ သူတပါးကို ထိခိုက္ေအာင္ ကုယ္က လြတ္လပ္ေနလို႕ မရဘူးေလ။

အခ်စ္သီခ်င္း
စာသား - ဆဲလ္
သံစဥ္ - ေဂ်ေမာင္ေမာင္
ဆို - ခိုင္ထူး

အခ်စ္ရနံ႕ေတြ ေမႊးပ်ံ႕ ထံုအီေနတုန္းက... အခ်စ္ငွက္ကေလး ဂစ္တာမွာ လာနားရင္း...
သံေယာဇဥ္ သီခ်င္းေလးေတြ က်ဴးရင့္လို႕ ဆိုေနခဲ့တယ္...

ကိုယ့္ခ်စ္သူ ဆည္းလည္းေလးလို ရီသံခ်ိဳတဲ့အခါ... မြန္းတဲ့ခ်ိန္ေနလည္း ပူတယ္ မထင္ခဲ့မိပါ...
အင္အားမဟာ အခ်စ္အတြက္ ရူးသြပ္ျခင္းလို႕ ေခၚခ်င္ေခၚေတာ့ကြယ္...

ပန္မျဖစ္တဲ့ အခ်စ္ရဲ႕ အရိပ္ကေလးေတြ ရင္ထဲမွာ တစတစစီေၾကြ...
ငိုေတာ့မယ့္ မ်က္ရည္လည္ လာတတ္ျပီ...
အခ်စ္ဆိုတာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာမ်ားနဲ႕ အတူတူ ပူေဆြးမႈမ်ားလည္း သူ ေခၚခဲ့တယ္...

မုန္တိုင္းထဲမွာ ပြင့္တဲ့ပန္းလို ေၾကမြသြားခဲ့စဥ္... အခ်စ္မ်က္ႏွာေလး ေယာင္ကာ အိပ္မက္ မက္တယ္...
ပတ္၀န္းက်င္လွည့္ၾကည္မိေတာ့ တမ္းတတဲ့သူ ကိုယ္ တေယာက္ထဲကြယ္...

ပန္မျဖစ္တဲ့ အခ်စ္ရဲ႕ အရိပ္ကေလးေတြ ရင္ထဲမွာ တစတစစီေၾကြ...
ငိုေတာ့မယ့္ မ်က္ရည္လည္ လာတတ္ျပီ...
အခ်စ္ဆိုတာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာမ်ားနဲ႕ အတူတူ ပူေဆြးမႈမ်ားလည္း သူ ေခၚခဲ့တယ္...

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

လြမ္းလို႕ေရးတဲ့စာ

ဟိုးတေလာက ဗမာျပည္ျပန္သြားတဲ့ မခင္ဦးေမ က Yangon ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ Yangon Series ကို 1 - 10 တင္ထားတာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ နံပါတ္ဘယ္ေလာက္အထိ ေရာက္ေအာင္ သူ ေရးေနဦးမလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပသည့္ သူ႕ဘေလာ့မွာ တင္ထားတဲ့ သၾကၤန္လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ အစားအေသာက္ေတြ၊ ေနရာေတြရဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြကိ္ု ေတြ႕ရေတာ့ ဗမာျပည္ကို အေတာ္ လြမ္းဆြတ္မိတယ္။ ကိုယ့္ျပည္၊ ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္ေဒသကို ျပန္ခြင့္ရလို႕ ျပန္ႏိုင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုယ္စား ၀မ္းသာမိသလို သူတို႕ ေရးသမွ် ပို႕စ္ေတြတိုင္းကိုလည္း အမိေျမကို အလြမ္းစိတ္နဲ႕ လိုက္လိုက္ ဖတ္မိပါတယ္။ အဲသည္လို စာေတြကို ဖတ္ရ၊ ဓါတ္ပံုေတြကို ေတြ႕ရတဲ့ အခါတိုင္း ထမင္း မရွိတဲ့ အရပ္မွာ ေအးစက္ မာခဲေနတဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲေလး တတံုး စားခြင့္ရသလိုပါပဲ ခံစားမိတယ္။ ပူပူေႏြးေႏြး ေဖြးေဖြးလြလြ ထမင္း တပန္းကန္ကို မစားရေပမယ့္ ထမင္းၾကမ္းေလး တခဲကို အဆာေျပ စားခြင့္ရသလို အာသာေျပခဲ့တဲ့ အတြက္ အဲသည္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ကိုယ္ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ လမ္းေတြ၊ ကိုယ္ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာေတြ၊ ကိုယ္စားခဲ့ဖူးတဲ့ အစား အေသာက္ေတြ၊ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ - အဲလို အရာေတြအားလံုးနဲ႕ ေ၀းကြာေနတဲ့ အရပ္တခုကို အေၾကာင္းေၾကာင္း ေတြေၾကာင့္ ေရာက္ေနခဲ့ရသူတိုင္းမွာ အလြမ္း ဆိုတာ ရွိေန တတ္တာပါပဲေလ။ အဲသည္ လူေတြထဲမွာ က်ေနာ္လည္း တေယာက္ အပါအ၀င္ေပါ့။ တခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ဖူးခဲ့တဲ့ အဲသည္ လမ္းေတြကို ခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ ေျခအစံုက လြမ္းတယ္၊ တခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ ေရာက္ဖူးခဲ့တဲ့ အဲသည္ေနရာေတြကို ခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ စိတ္အာရံုက လြမ္းတယ္၊ တခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ စားခဲ့ဖူးတဲ့ အဲသည္ အစားအေသာက္ေတြကို ခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ လွ်ာဖ်ားက လြမ္းတယ္၊ တခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အခုခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားက လြမ္းတယ္။

သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကေတာ့ က်ေနာ့္ကို အားမနာ လွ်ာမက်ိဳး ေျပာဖူးတယ္။ - အားအားရွိ လြမ္းေနတာပဲ... အလြမ္းေတြနဲ႕ပဲ ေပ်ာ့စိေနေတာ့တာပဲ... - တဲ့။ တကယ္လည္း ဟုတ္ေလာက္ ပါတယ္။ ဒါေပသည့္ က်ေနာ္ ကလည္း ကိုယ္ ခ်စ္မက္ရာ အရာအားလံုးကို ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုး စြဲလန္း ေပြ႕ဖက္ေနတတ္တဲ့ ႏွလံုးသား တခု ကလည္း ရင္ဘတ္ထဲမွာ ရွိေနခဲ့တာကိုး။ သည္လိုနဲ႕ သည္အရာအားလံုးနဲ႕ ေ၀းကြာေနရခ်ိန္မွာ လြမ္းဆြတ္မႈကို ခံစားေနရတတ္တာဆိုေတာ့ တစံုတေယာက္က အျပစ္ ေျပာလည္း ခံရရံုပါပဲ။ လြမ္းဆြတ္ တတ္တဲ့ ႏွလံုးသား တစံုနဲ႕ ေမြးဖြားလာတာ ဆိုေတာ့လည္း လြမ္းေနတတ္ေတာ့တာပါပဲေလ။

သည္ရက္ထဲ အလြန္ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ျဖစ္တဲ့ (မေက)က က်ေနာ့္အတြက္ အလြမ္းေျပ ဆိုျပီး သူ ရိုက္ယူ လာခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုတခ်ိဳ႕ကို ပို႕ေပးလာတဲ့အခါ လြမ္းစရာေတြ ပိုျဖစ္လာပါတယ္။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ ပို႕ေပးတာက က်ေနာ္ ဘူမိေဗဒနဲ႕ ဘြဲ႕ရခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္မွာ အတန္းေတြ တက္ခဲ့ဖူးရာ မႏၱေလး ေဆာင္ကို သူက ဓါတ္ပံုရိုက္ယူလာတာပါ။ ၁၉၈၅ မွာ က်ေနာ္က ေက်ာင္းျပီးခဲ့တာ ဆိုေတာ့ ခုဆို မႏၱေလး ေဆာင္ကို က်ေနာ္ မေတြ႕ရေတာ့တာ အႏွစ္ အစိတ္နီးပါးရွိေနပါျပီ။ ခုေတာ့ ၂၅ ႏွစ္ နီးပါးၾကာမွ ျပန္ေတြ႕ရတဲ့အခါ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေရႊေရာင္ ေန႕ရက္ေတြကို ျပန္လြမ္းဆြတ္ပါတယ္။ အပူအပင္ မရွိခဲ့ေသာ ျပကၡဒိန္မ်ားကို ျပန္တမ္းတမိပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ မႏၱေလးေဆာင္ကေတာ့ အတြင္းထဲမွာ သူ႕နဂိုရ္အတိုင္းပါပဲ။ ဒါေပသည့္ အျပင္မွာေတာ့ အေျပာင္းအလဲေတြ ရွိမွာေပါ့ေလ။ ဗမာျပည္ရဲ႕ သမိုင္းတခုမွာ မွတ္တမ္းတခု ျဖစ္ခဲ့တဲ့ မႏၱေလးေဆာင္ဟာ နဂိုရ္တုန္းက စာသင္ေဆာင္မဟုတ္ပါဘူး။ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ Hostel ေခၚတဲ့ အေဆာင္ပါ။ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသမိုင္းကို ေျပာရင္ မႏၱေလးေဆာင္ကလည္း တေဒါင့္တေနရာမွာ ပါေနရတာပါပဲ။ မႏၱေလးေဆာင္ ေရွ႕တည္တည့္မွာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၈ ရက္မွာ မိုင္းခြဲ ျဖိဳဖ်က္ခံခဲ့ရတဲ့ တကသရဲ႕ Union အေဆာက္အဦး ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ကြက္လပ္ၾကီးရွိတယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေက်ာက္တိုင္ရွိတယ္။

က်ေနာ္ ေက်ာင္းတက္တုန္းက အေဆာင္ေရွ႕မွာ ေဘးမွာ ဘာ အပင္မွ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ ခုေတာ့ ေဘးမွာ အပင္ေတြနဲ႕။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းတက္တုန္းက မႏၱေလးေဆာင္က ျဖဴလြ သပ္ရပ္လို႕။ ခုလို ေဟာင္းႏြမ္း ညစ္ပတ္ မေနဘူး။ ေရွ႕မွာ ကေတာ့ တကသ အေဆာက္ဦး ရွိခဲ့ဖူးရာ ကြင္းျပင္ပါ။ ခုေတာ့ ဘယ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမွ အားကစား လႈပ္ရွားမႈ သြားမလုပ္ရေတာ့တဲ့ Gym ပဲ ရွိေတာ့တယ္။

ေနာက္တခုကေတာ့ ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေက်ာက္တိုင္။














အခုကေတာ့ က်ေနာ္ လြမ္းတယ္။

သည္ဓါတ္ပံုေတြၾကည့္ျပီး က်ေနာ့္ ေနာင္ေတာ္ၾကီးေတြကို က်ေနာ္ လြမ္းတယ္။

ွုဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္္ကို က်ေနာ္လြမ္းတယ္၊ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္း၊ ကိုေဌးျမိဳင္ - က်ေနာ္ လြမ္းတယ္။
ခင္ဗ်ားတို႕သာ က်ေနာ့္ေနရာမွာ ရွိေနရင္ ဆြန္ဇူးကိုလြမ္းမယ္၊ ကြန္ဖ်ဴးရွပ္စ္ကို လြမ္းမယ္၊ ဗုဒၶကို လြမ္းမယ္၊ ဂ်ီးဆပ္စ္ကို လြမ္းမယ္၊ ကားလ္မာ့က္စ္နဲ႕ အိန္ဂယ္လ္ကိုလည္း ခင္ဗ်ားတို႕ လြမ္းမွာပဲ။ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း ယံုၾကည္တယ္။

ပထမဆံုးၾကံဳရတဲ့ ကယ္လီဖိုးနီးယားငလ်င္

က်ေနာ္ ကယ္လီဖိုးနီးယားကို ေရာက္လာတာ ခုဆို ၈ လ ရွိပါျပီ။ ကယ္လီဖိုးနီးယားဟာ ကမၻာေက်ာ္ ဆန္အင္ဒရီးစ္ျပတ္ေရြ႕ၾကီး ရွိေနတဲ့ ျပည္နယ္ပါ။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ငလ်င္ေတြ ေပါမ်ားတဲ့ ျပည္နယ္ၾကီးေပါ့။ သည္မွာ ေရာက္ႏွင့္ေနျပီးသား သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အဲသည္ ငလ်င္ေတြကို ၾကံဳဖူးေနၾကပါျပီ။ ဥပမာ- မိုးခ်ိဳသင္းဆို ရံုးတက္ေနတုန္း ငလ်င္လႈပ္တာ ၾကံဳရတဲ့အေၾကာင္း သူ႕ဘေလာ့မွာေတာင္ ေရးထားခဲ့ေသးတာပဲေလ။

က်ေနာ္ သည္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ငလ်င္အေၾကာင္း ေမးဖူးပါတယ္။ အခု က်ေနာ္ ေနတဲ့ ျမိဳ႕မွာေတာ့ ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ လူတိုင္းနီးပါး ၾကံဳဖူးေနၾကတာပဲ။ မေၾကာက္ဖူးလား က်ေနာ္ ေမးေတာ့ - အို... အားလံုးက သိေနတာပဲ။ ေသရင္လည္း ကိုယ္ တေယာက္ထဲမွ မဟုတ္တာ... - လို႕ ျပန္ေျဖၾကေလရဲ႕။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဟာရီကိန္း မုန္တိုင္း ေတြနဲ႕ ေ၀းရာ ဖေလာ္ရီဒါကို ေက်ာခိုင္းျပီး ငလ်င္ေတြေပါရာ ကယ္လီဖိုးနီးယားကို ေျပာင္းလာခဲ့တာပါ။ ဟာရီကိန္းေတြကို စိတ္ညစ္လို႕ ငလ်င္ေတြကို လာေပြ႕ဖက္တာပါ... း)

ဒါေပသည့္ က်ေနာ္ ေရာက္ကတည္းက တခါမွကို မၾကံဳေသးဘူး။ (အမွန္ေတာ့ တခါမွကို သိသိသာသာ မခံစားရေသးဖူးဘူးလို႕ ေျပာရမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ ေန႕တိုင္းလို လႈပ္ေနတာပါ။ ကိုယ္က မခံစားရလို႕ပါ)

ေဟာ... သည္ေန႕ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ကယ္လီဖိုးနီးယားက ငလ်င္တခုနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ ပါသဗ်ား...။ ည ၈း၃၉။ က်ေနာ္တို႕ မိသားစု ေနထိုင္ရာ အပတ္မန္႕ အေဆာက္အဦး တခုလံုး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ယိမ္းထိုး လႈပ္ရွား သြားခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္လက္မွာ ပတ္ထားတဲ့ နာရီကို က်ေနာ္ ၾကည့္လိုက္တာပါ။ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ပန္းကန္ေတြ ေဆးေနတဲ့ က်ေနာ့္ မေဟသီက - ဟဲ့... ဘာျဖစ္တာလဲ.. ဘာျဖစ္တာလဲ... - လို႕ အသံကုန္ ေအာ္ေန ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္နဲ႕ က်ေနာ့္ သားၾကီးက Game တခုကို အတူ ေဆာ့ေနၾကတာပါ။ - ငလ်င္လႈပ္တာ... ေဟ့... - လို႕ က်ေနာ္ ျပန္ေအာ္ေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သားၾကီးကလည္း - It is just an earthquake, Momo... - လို႕ ျပန္ေအာ္လိုက္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမေတာ့ နည္းနည္း ပူပန္သြားပါတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ငလ်င္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေခါင္းေတြ ခဏ မူးသြားလို႕ပါ။ သည္အခ်က္က ငလ်င္ဟာ ရစ္ခ်တာစေကးလ္အရ သိပ္မေသးဘူးဆိုတာ နားလည္လိုက္လို႕ပါ။ တမိနစ္ ေလာက္ေတာ့ တအိမ္လံုးဟာ တေယာက္ေယာက္က ကိုင္ျပီး ဆြဲခါေနသလို တဒုန္းဒုန္း လႈပ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ သတိရတာနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သားအငယ္ဆံုးေလးကို သူ႕ ပုခက္ထဲက သြားေပြ႕လာျပီး က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ခ်ီထားလိုက္ပါတယ္။ ငလ်င္က ေနာက္ေတာ့ ခဏ ျငိမ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၃ ၾကိမ္ လႈပ္တာဆိုေတာ့ ျငိမ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ေနာက္ ငလ်င္ အေသးစားေလးေတြ ဆက္လႈပ္ေနေၾကာင္းေတာ့ သိေနပါတယ္။

ဒါနဲ႕ Local Earthquake Link ေတြကို က်ေနာ္ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သည္လို ျမင္ရပါတယ္။

VI

5.0

GREATER LOS ANGELES AREA, CALIFORNIA33.94°N -118.34°W 13Km Deep

2009-05-18 03:39:36 UTC2009-05-17 20:39:36 LOCAL

CI10410337

27637

ရစ္ခ်္တာစေကးလ္မွာ ၅.၀ ရွိတဲ့ ငလ်င္ပါ။ သိပ္ေတာ့ မေသးဘူး။ ေအာက္မွာ ရစ္ခ်္တာစေကးကို အားလံုး သိႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ္ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။

ပထမဆံုး နံပတ္ေတြကေတာ့ ျပင္းအားပါ။ ေနာက္ အဂၤလိပ္စာကေတာ့ ငလ်င္ အမ်ိဳးအစားပါ။ သူ႕ေနာက္ ကေတာ့ ငလ်င္ရဲ႕ သက္ေရာက္မႈျဖစ္ျပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးကေတာ့ ျဖစ္ပြားေလ့ရွိတဲ့ အၾကိမ္အေရအတြက္ပါ။

၂.၀ ေအာက္ Micro လႈပ္မွန္း မသိရ၊ တေန႕ အၾကိမ္ ၈,၀၀၀ ခန္႕။
၂.၀-၂.၉ ထိ Minor ပံုမွန္အားျဖင့္ လႈပ္မွန္း မသိရ၊ တေန႕ အၾကိမ္ ၁,၀၀၀ ခန္႕။
၃.၀-၃.၉ ထိ Often လႈပ္မွန္းသိ၊ ပ်က္စီးမႈ ျဖစ္ခဲ၊ တႏွစ္ အၾကိမ္ ၄၉,၀၀၀ ခန္႕။
၄.၀-၄.၉ ထိ Light အေဆာက္အဦးမ်ားလႈပ္၊ ၾကီးမားေသာပ်က္စီးမႈျဖစ္ခဲ၊ တႏွစ္ အၾကိမ္ ၆,၂၀၀ ခန္႕။
၅.၀-၅.၉ ထိ Moderate ငလ်င္ဒဏ္ခံ မဟုတ္ေသာ အေဆာက္အဦးမ်ား ပ်က္စီး၊ ငလ်င္ဒဏ္ခံ အေဆာက္ အဦးမ်ား အနည္းငယ္ပ်က္စီး၊ တႏွစ္ အၾကိမ္ ၈၀၀ ခန္႕။
၆.၀-၆.၉ ထိ Strong ငလ်င္ဗဟိုမွ မိုင္တရာအတြင္း အဓိက ပ်က္စီးမႈမ်ားျဖစ္၊ တႏွစ္ အၾကိမ္ ၁၂၀ ခန္႕။
၇.၀-၇.၉ ထိ Major အလြန္ျပင္းထန္ေသာ ပ်က္စီးမႈမ်ားျဖစ္၊ တႏွစ္လ်င္ ၁၈ ၾကိမ္ ခန္႕။
၈.၀-၈.၉ ထိ Great မိုင္ရာခ်ီေသာဧရိယာအတြင္းတြင္ အလြန္ျပင္းထန္ေသာပ်က္စီးမႈမ်ားျဖစ္၊ တႏွစ္လ်င္ တၾကိမ္ ခန္႕။
၉.၀-၉.၉ ထိ Devastating မိုင္ေထာင္ခ်ီေသာဧရိယာအတြင္းတြင္ အလြန္ျပင္းထန္ေသာ ပ်က္စီးမႈမ်ားျဖစ္၊ႏွစ္ ၂၀ လ်င္ တၾကိမ္ ခန္႕။
၉.၉ အထက္ Epic မွတ္တမ္း မတင္ႏိုင္ေသး၊ အလြန္တရာ ျဖစ္ခဲ။

သည္ ရစ္ခ်္တာစေကးအရဆို အခု လႈပ္တဲ့ ငလ်င္က ၅.၀ ရွိတာမို႕လို႕ က်ေနာ္တို႕ ေနေနတဲ့ အပတ္မန္႕ ကသာ ငလ်င္ဒဏ္ ခံေအာင္ မေဆာက္ထားခဲ့ရင္ ျပိဳက်ပါျပီ။ ဒါေပသည့္ ကယ္လီဖိုးနီးယားမွာေတာ့ Building Code ေတြအတိုင္း အေဆာက္အဦးေတြကို ေဆာက္ထားတာပါ။ သည္ေတာ့ အနည္းဆံုးေတာ့ သာမန္ ငလ်င္ ေလာက္နဲ႕ေတာ့ ျပိဳက်မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပသည့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ Major Earthquake ေတြဆိုရင္ေတာ့ ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္တာေတာ့ က်ိန္းေသေနတာပါပဲ။

ခုေတာ့ ကယ္လီဖိုးနီးယားငလ်င္ အေၾကာင္း ေတြးရင္းကေန ကိုယ့္ ဗမာျပည္က ငလ်င္ေတြ အေၾကာင္းပါ ဆက္ေတြးမိပါတယ္။

ဗမာျပည္မွာ ေျမာက္ကေနေတာင္အထိ ျဖတ္ျပီး စစ္ကိုင္းကေန အင္းေတာ္ၾကီး အထိ ၂၆၀ ကီလိုမီတာ ခန္႕ရွိတဲ့ စစ္ကိုင္းျပတ္ေရြ႕ဟာ ဗမာျပည္မွာ ငလ်င္ေတြကို ျဖစ္ေစတဲ့ အဓိက လက္သည္ပါ။ သည္ျပတ္ေရြ႕ ေၾကာင့္ ၁၈၃၉ ခု မတ္လ ၂၃ ရက္ေန႕မွာ အင္း၀နဲ႕ စစ္ကိုင္းအနီးမွာ ဗဟိုျပဳ (epicenter) ခဲ့တဲ့ အင္း၀ငလ်င္ ျဖစ္ပြားခဲ့ ပါတယ္။ ရစ္ခ်္တာစေကး ဘယ္ေလာက္ ရွိတယ္ဆိုတာ အတိအက် မသိႏိုင္ေပမယ့္လည္း ဧရာ၀တီ ျမစ္ကမ္းမွာ ၅ ေပ မွ ေပ ၂၀ ေလာက္ထိရွိတဲ့ အက္ေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ေပၚျပီး သဲေတြ ေရေတြ ပန္းထြက္ ခဲ့တယ္လို႕ မ်က္ျမင္ သက္ေသေတြရဲ႕ ေျပာစကားေတြကို မွတ္တမ္း တင္ထားခဲ့တဲ့ စာေတြအရေရာ၊ အုတ္နဲ႕ ေဆာက္ထားတဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ေက်ာင္းေတြ ျပိဳၾကလို႕ ေသဆံုးရတဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြ အပါး ၃၀၀ ေလာက္ ရွိတယ္လို႕ မွတ္တမ္းေတြမွာ ေတြ႕ရတာေၾကာင့္ အနည္းဆံုးေတာ့ ၈.၀ ေလာက္ရွိမယ္လို႕ ခန္႕မွန္းရပါတယ္။

မွတ္တမ္းေတြအရ ဗမာျပည္မွာ လႈပ္ခဲ႔ဘူးတဲ့ ငလ်င္ၾကီးအခ်ိဳ႕ထဲမွာ ေအာက္ပါ ငလ်င္ေတြဟာ အပ်က္အစီးေတြ အေတာ္မ်ားခဲ့ပါတယ္။
၁။ ၁၈၃၉ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၃ - အင္း၀ငလ်င္၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီး အပါး ၃၀၀ ခန္႕ ေသေၾက၊ မင္းကြန္း ပုထုိးေတာ္ၾကီး ပ်က္စီး။ မင္းကြန္း ပုထိုးေတာ္ၾကီးဟာ အဲသည္အခ်ိန္က တည္ေဆာက္ေနဆဲပါ။ ငလ်င္ၾကီး ေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားတဲ့အတြက္ ဆက္လက္ မတည္ေဆာက္ ႏိုင္ေတာ့ပဲ အဲသည္အပ်က္အတိုင္း သည္ေန႕ ထက္ထိ ျမင္ေတြ႕ေနၾကရေတာ့တာပါ။
၂။ ၁၉၂၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လ ၅ - ပဲခူးငလ်င္၊ ေရႊေမာ္ေဓာေစတီေတာ္ ပ်က္စီး။ လူအေသအေပ်ာက္ ရွိခဲ႔။
၃။ ၁၉၃၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေမလ ၅ - ပဲခူးငလ်င္၊ လူ ၅၀၀ႏွင္႔ အေဆာက္အဦးမ်ား ပ်က္စီး။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕၌လည္း အေဆာက္အဦးမ်ား ပ်က္စီး။
၄။ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ - ပုဂံငလ်င္၊ ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈနယ္ေျမရွိ ေစတီပုထုိးအေတာ္မ်ားမ်ား ပ်က္စီး။

သည္ ငလ်င္ေတြထဲမွာေတာ့ ၁၉၇၅ ပုဂံငလ်င္က စစ္ကိုင္းျပတ္ေရြ႕ အတိုင္း ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ရန္ကုန္မွာလည္း လႈပ္ခဲ့ ပါတယ္။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ပထမဆံုး ၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ ငလ်င္ပါပဲ။ က်ေနာ္တို႕ ညီအကို ေနေနတဲ့ ၂ ထပ္ အေဆာက္အဦးနဲ႕ အေရွ႕က ေဆးဆိုးပန္းရိုက္ လုပ္ရာ အေဆာက္အဦး အရွည္ၾကီးဟာ အဲသည္အခ်ိန္က ထိမ္းထိုး လႈပ္ရမ္းေနခဲ့တာပါ။ ၅ မိနစ္ေလာက္ ၾကာမယ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အဲသည္ အခ်ိန္က ၂ ထပ္မွာ ေရာက္ေနတာပါ။ ေခါင္းေတြ မူးကုန္တယ္။ ကုိယ့္ေရွ႕က အေဆာက္အဦးၾကီး တခုလံုး ယိမ္းထိုး လႈပ္ခါေနတာ ဘ၀မွ ပထမဆံုး အၾကိမ္ ျမင္ဖူးျခင္းပါပဲ။

ဘာပဲေျပာေျပာ သဘာ၀ ေဘးဒုကၡ အႏၱရာယ္ေတြကေန က်ေနာ္တို႕ လူသားေတြ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ ေသးပါဘူး။ အႏၱရာယ္ ရွိေနမွန္း သိသိၾကီးနဲ႕ အႏၱရာယ္ရွိရာ ေနရာမွာ ရွင္သန္ေနရတာကိုကလည္း လူသားေတြရဲ႕ ဘ၀ေလလား က်ေနာ္ ေတြးေနမိပါေသးတယ္။

တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္

(မအယ္ ရဲ႕ ဘလာဘလာယဥ္ေက်းမႈကို ဖတ္ျပီး သူ႕ ပို႕စ္ကို ေထာက္ခံသည့္ အေနျဖင့္ သည္စာကို ေရးပါသည္)

ဘယ္နားသြားသြား တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႕ ၾကားေနရသည္။

- ဟဲ့... သိလား... ဘယ္သူ႕ကိုေလ... ဘယ္၀ါက... အ၀ွာအမႈ လုပ္လိုက္ျပီတဲ့... အခု ဟိုေနရာကို ပို႕လိုက္ျပီတဲ့... ဟိုေလာက္ေတာ့ အျပစ္ခ်မယ္လို႕ ေျပာေနၾကတယ္... သိလား... -

အလြန္တရာ လွ်ိဳ႕၀ွက္အပ္ေသာ အႏွီႏိုင္ငံၾကီးမွာ လင္မယားခ်င္း စကားေျပာလည္း တီးတိုး ေျပာရေလသည္။ သည္လိုနဲ႕ ေစ်း၀ယ္ဖို႕ သြားသြား၊ ဘတ္စကား တိုးစီးစီး၊ ခရီးပဲ ထြက္ထြက္၊ လဘက္ရည္ဆိုင္ပဲ ထိုင္ထိုင္၊ ဘီယာဆိုင္မွာပဲ ႏွပ္ႏွပ္ တီးတိုးတီးတိုး ေျပာဆိုေနသံေတြ ကေတာ့ အဆက္မျပတ္ကို ၾကားေနရေလသည္။ လူေတြလူေတြ ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနလို႕ကေတာ့ တီးတိုး တီးတိုး လုပ္၊ တြတ္တီး တြတ္တာ ေျပာ ေနၾကေတာ့သည္။ အထက္မွ တီးတိုးစကားနဲ႕ အတူ ေနာက္ဆက္တြဲ အျမဲၾကားေနရသည္ကေတာ့...

- စိတ္ညစ္ဖို႕ ေကာင္းလိုက္တာ... -

စိတ္ညစ္ဖို႕ပါဆိုမွ ဘယ္လိုလုပ္ ေကာင္းေတာ့မလဲ။ ဒီလူေတြဟာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ စိတ္ မညစ္ဖို႕ ကသာ ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူးလား။ အေတာ္ ခက္တဲ့လူေတြ။ စိတ္ညစ္ဖို႕ဆိုတာကို ေကာင္းတယ္လို႕ သူတို႕ ယူဆေနလို႕ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေအာင္ ထိုင္ စိတ္ညစ္ေန ၾကတာျဖစ္မယ္။ စိတ္မညစ္ဖို႕ကသာ ေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းကို ဒီလူေတြ နည္းနည္းေလးမွ စဥ္းစားမိၾကပံု မေပၚဘူး။ ဒီလိုမ်ိဳး ဘာမွ မစဥ္းစားတဲ့ လူေတြ အေၾကာင္းကို စဥ္းစားရတာလည္း အေတာ္ကို စိတ္ ညစ္ဖို႕ ေကာင္းတာပဲ။ ဒုေကၡာ... အာ.... ကိုယ္ပါ သူတို႕ စကားေတြ ခဏခဏ နားေထာင္မိျပီး ေရာေယာင္ျပီး စိတ္ညစ္ဖို႕ ေကာင္းေနမိျပီ။ ဒုကၡပါပဲ။

- ဘယ္လို လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ မသိေတာ့ပါဘူး... -

ေဟာ ၾကားရျပန္ျပီ။ စိတ္ညစ္ဖို႕ ေကာင္းလိုက္တာ ဆိုတဲ့ စကားလိုပဲ။ ဒီစကားကလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ ဆိုတာ မသိရင္ - ဘယ္လို မလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ - အဲဒါကို ေတြးၾကရမွာ။ ဒီလူေတြ အဲဒါကို စဥ္းစဥ္းစားစား စဥ္းစားၾကပါေတာ့လား။ ဘယ္လို မလုပ္ရင္ ေကာင္းမယ့္ဟာေတြကို စဥ္းစားႏိုင္ၾကရင္ က်န္တာေတြက ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ လုပ္လို႕ ေကာင္းမယ့္ဟာေတြပဲေပါ့။ ဒီေလာက္ လြယ္တာေလးကို။ ဒီလူေတြ မစဥ္းစားႏိုင္ၾကတာ အံ့ပါရဲ႕။ ဒီလူေတြကို ဘယ္လို လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ မသိေတာ့ပါဘူး။ ဟဲ့... ပလုပ္တုပ္... စဥ္းစားရင္းနဲ႕ ကိုယ္ပါ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ မသိတဲ့ ဂိုဏ္း၀င္ ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။ မျဖစ္ေသးပါဘူး ေဖာက္ထြက္ျပီး ေတြးဦးမွပဲ။ out of the box လို႕ ေျပာေျပာေနၾကတာ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္။ ျဖန္႕က်က္ေတြးတာတို႕၊ ေဖာက္ထြက္ေတြးတာတို႕... အဲလိုမ်ိဳးေပါ့။ ေနဦး ခုေလာေလာဆယ္ အိပ္ငိုက္ေနေတာ့ ျဖန္႕က်က္ မေတြးႏိုင္ေသးဘူး။ ေဖာက္ထြက္ပဲ ေတြးေတာ့မယ္။ ေဖာက္ထြက္ေတြးဖို႕ ခံုေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္ေလး ... အဟဲ... း)

- ဒီလိုပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနၾကေတာ့မွာလား... -

ေဟာ... ၾကားရျပန္ျပီ။ ခက္တဲ့လူေတြပဲ။
ဒီလိုပဲ ထိုင္မၾကည့္ခ်င္ရင္ ၾကည့္ေနလို႕ရတဲ့ နည္းေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနတဲ့ဟာကို။
ထိုင္မၾကည့္ခ်င္ရင္
ေဖာက္ထြက္ေတြးဖို႕ ေမွာက္လ်က္ကေလး ၾကည့္၊
ဒါမွမဟုတ္ နက္နက္ေတြးဖို႕ ပက္လက္ကေလး ၾကည့္၊
ဒါမွမဟုတ္ စိတ္လက္ေအးဖို႕ အိပ္လ်က္ကေလး ၾကည့္၊
ဒါမွမဟုတ္ အေရးအေၾကာင္းရွိေျပးဖို႕ ေဘးေစာင္းကေလးၾကည့္။
ထိုင္ မၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ ၾကည့္ခ်င္တဲ့ နည္းနဲ႕သာ ၾကည့္ၾကေပေတာ့ဗ်ာ။
ၾကည့္ဖို႕ပဲ ဆံုး ျဖတ္ထားၾကရင္ေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာသလိုသာ ၾကည့္ေနၾက ေပေတာ့။
အေကာင္းဆံုးကေတာ့ အဆိုေတာ္ ဖိုးကာရဲ႕ သီခ်င္းေလးတပုဒ္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္လို
တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ ေနၾကေပေတာ့ဗ်ား...

၀န္ခံခ်က္။ ။ က်ေနာ့္ အားနည္းခ်က္ တခုရွိတယ္။ ရြဲ႕တတ္တာပါ။ ဘေလာ့ေတြေပၚမွာ ကြန္မန္႕ေတြ ကိုလည္း ရြဲ႕ျပီး က်ေနာ္ ေရးတတ္တယ္... း) တကယ္ စိတ္ထဲက ေရးခ်င္လို႕ မဟုတ္ပါ။ ခုစာကလည္း တကယ္ ရီစရာ စာမဟုတ္ပါဘူး။ ရြဲ႕ခ်င္စိတ္ ေပၚလာတာနဲ႕ ေရးလိုက္တာပါလို႕ အရိုးသားဆံုး ၀န္ခံအပ္ပါတယ္။

(ေအာင္သာငယ္)

ေရးမထားတဲ့စာ

ငါ့ေကာင္းကင္က
ၾကယ္ေတြေၾကြက်တဲ့ညတခုမွာ
ဆုေတာင္းဖို႕ ငါ ေမ့ေနခဲ့ပါတယ္...

ေမ့လက္စနဲ႕
အေမ့ကိုပါ ငါ ေမ့ထားခဲ့တယ္။
ကင္းပံုသီးေတြ အျပည့္နဲ႕
ငါၾကီးျပင္းခဲ့ရာ ျခံ၀င္းတခုကို ေမ့ထားခဲ့တယ္။
ငယ္စဥ္က ေန႕တိုင္းေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့
ေႏြအခါ ေျခာက္သြားတတ္တဲ့ ေရၾကည္စမ္းေခ်ာင္းငယ္ေလးရွိရာ
ရြာလယ္လမ္းကို ငါ ေမ့ထားခဲ့တယ္။
ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေပြ႕ဖက္ခဲ့တဲ့
ဂစ္တာေလးတလက္ကို ငါ ေမ့ထားခဲ့တယ္။
အျပစ္မသိေသးတဲ့
ညီမေလးတေယာက္ကို ငါ ေမ့ထားခဲ့တယ္။
မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာ သိပ္တိုေတာင္းေနတဲ့
ငါ့အရိပ္ေဟာင္းကိုလည္း ငါ ေမ့ထားခဲ့တယ္။
ငါ့အေပၚသိပ္ေကာင္းခဲ့တဲ့
သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းကိုလည္း ငါ ေမ့ထားခဲ့တယ္။
ငါ့ကို ေနရာတကာပို႕ေပးခဲ့တဲ့
စက္ဘီးေလးကိုလည္း ငါ ေမ့ထားခဲ့တယ္။

ငါဟာ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းခရီးကို
အျပီး ထြက္ခဲ့သူပါကြယ္...

ညတညမေတာ့
ငါ့ လတစင္းပါ
ထပ္မံေၾကြက်သြားတဲ့အခါ
ခရီးကို ငါ ရပ္နားမိပါေပါ့...

သည္အခါ
အေမ့မ်က္္ရည္ေတြ ငါ့ႏွလံုးသားကို စြတ္စို...
ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ့လာတဲ့ ျခံ၀င္းေလး င့ါအေပၚ ပိျပိဳ...
ရြာလယ္လမ္းေလးကေတာ့ ငါ့ေရွ႕မွာ ေျဖာင့္တန္းေနဆဲ...
ဂစ္တာတလက္က ငါ့အေပြ႕အဖက္ကို လြမ္းဆြတ္ေနျမဲ...
ညီမေလးတေယာက္ကေတာ့ ငါ့ကို တမ္းတရွာ...
ဆည္းဆာထဲက ငါ့အရိပ္ေတြကေတာ့ ရွည္လ်ားလာ...
သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ငါ့အေၾကာင္း ေျပာေနၾကခ်ိန္မွာ...
စက္ဘီးေလး တစင္းခမ်ာမေတာ့
ငါ့ကို သယ္ေဆာင္သြားဖို႕ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေတာ့တယ္၊

ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းခရီးသြားတေယာက္သည္လည္း
မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ အၾကိမ္ေျမာက္အျဖစ္
ေသေကာင္ေပါင္းလဲ
လြမ္းဆြတ္ေနတတ္ျမဲျဖစ္ေၾကာင္း
ကမၻာေျမ ေကာင္းေကာင္း သိပါတယ္.... ...

ATN

တိတၳိတဦး၏မွတ္တမ္း (၁)

သူ မယံုၾကည္ေသာ အရာအေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေလသည္။ ဥပမာ - သရဲ တေစၦ ဥစၥာေစာင့္ နတ္ စသည္ တို႕ကို သူ မယံုပါ။ သည္လို အရာေတြႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ စာေတြ ဇာတ္လမ္းေတြလည္း မ်ားလွျပီ။ သူရဲေၾကာက္တတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း သူ ဆဲခဲ့ ဖူးလွျပီ။ ငယ္စဥ္တုန္းက စာအုပ္ဆိုင္မွ ငွားဖတ္ခဲ့ေသာ ဆရာၾကီး ျမစၾကာ၏ သူရဲ တေစၦ သိုက္ စုန္း ကေ၀ႏွင့္ ဥစၥာေစာင့္ ဇာတ္လမ္းမ်ားက ဖတ္ေကာင္းရံုမွ်သာ။ သည္စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ျပီး ညဖက္ အိမ္သာ မသြားရဲေသာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း သူ ေလွာင္ေျပာင္ ဟားတိုက္ဖူး ေလသည္။ သူကေတာ့ သရဲ တေစၦကို လံုး၀ အယံုအၾကည္ မရွိ။ သည္လို သူ႕ မယံုၾကည္မႈကို ပိုျပီး ခိုင္မာေစေသာ အေၾကာင္းမ်ားကလည္း ရွိလာေသးသည္။ သူ႕ မိသားစု ေနထိုင္ရာ ျခံ၀င္းအတြင္း သူတို႕ ညီအကို ေနထိုင္ေသာ အိမ္ႏွင့္ ကပ္လ်က္ ထန္းပင္တြင္ ေန႕တိုင္း ထန္းတက္ေနၾကျဖစ္ေသာ ထန္းတက္သမားၾကီး မေတာ္တဆ ထန္းပင္မွ ျပဳတ္က်ကာ ေသဆံုး သြားျပီး ေနာက္ပိုင္း သရဲေျခာက္သည္ဟု ရပ္ကြက္ထဲတြင္ နံမည္ၾကီးလာေသာ သည္ထန္းပင္ကို ညသန္းေခါင္ မ်ားတြင္လည္း သူ သြားၾကည့္ဖူးသည္။ မည္သည့္ သရဲကမွ် သူ႕ကို မေျခာက္။ သူကလည္း မည္သည့္ အခါကမွ် ထိုသရဲကို မေတြ႕ခဲ့ဖူးပါ။

တေန႕ လဘက္ရည္ဆိုင္သို႕ သူေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သရဲ တေစၦ အေၾကာင္းမ်ား ေျပာေနၾကေလသည္။ သူက စားပြဲတြင္ ၀င္ထိုင္ရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေျပာေနၾကသည့္ အေၾကာင္းကို ေခတၱခဏ နားစြင့္လိုက္သည္။ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ မႏၱေလး ေဆာင္မွ ေက်ာေပါက္ၾကီးတို႕၊ တံတားျဖဴ အနားတြင္ မ်က္လံုး လိုက္ရွာေနေသာ သူတို႕၊ တကၠစီသမား တေယာက္ ညဖက္ အိမ္အျပန္တြင္ ကားေနာက္ခန္းမွာ မည္သည့္ အခ်ိန္က ပါလာမွန္း မသိေသာ မိန္းမၾကီးတဦးတို႕ စသည္စသည္ ၾကားဖူး ေနၾကျဖစ္ေသာ တေစၦ ပံုျပင္ မ်ားသာ ျဖစ္ေနေလသည္။ - မင္းတို႕ကလည္းကြာ အဓိပၸါယ္ မရွိတာေတြပဲ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ။ အဲဒါေတြက တကယ္ေရာ ဟုတ္လို႕လား - သူ ၀င္ေျပာသည့္အခါ - ဟုတ္လို႕ ဒီအေၾကာင္းေတြ ၾကံဳခဲ့တဲ့လူေတြက ေျပာလာၾကလို႕ လူေတြ သိလာတာေပါ့ ဟ... - မ်ိဳးၾကီးက ျပန္ေျပာေလသည္။ - ဟုတ္တယ္လို႕ မင္းတို႕ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ သက္ေသ ျပမတုန္း... ။ ဥပမာကြာ - ေက်ာေပါက္ၾကီး ဇာတ္လမ္း ဆိုရင္ ငါ့ အေဒၚေတြ တကၠသိုလ္ တက္ကတည္းက ငါၾကားဖူးခဲ့တာ...။ ခုထိလည္း ၾကားေနရတုန္း...။ မႏၱေလး ေဆာင္မွာဆို ငါကိုယ္တိုင္လည္း ညအိပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္... ။ မင္းတို႕ ေျပာသလိုသာဆို ငါလည္း အဲသည္ ေက်ာေပါက္ၾကီးကို ေတြ႕ရမွာေပါ့... ။ လူေတြက ဇာတ္လမ္း လုပ္ျပီး ေလွ်ာက္ေျပာေနတာပါကြာ... ။ ငါေတာ့ သရဲဆိုတာကို ယံုကို မယံုဘူး... - သူ ေျပာေတာ့ - မင္းကေတာ့ သရဲက မင္းကို လည္ပင္းညွစ္တာ ကိုယ္တိုင္ခံရမွ ယံုမယ့္ ေကာင္စားမ်ိဳးပါကြာ ... - ထြန္းလွက ၀င္ေျပာ ေလေတာ့သည္။ - ဟီး... ဟီး... ငါ့ လာ လည္ပင္း ညွစ္ရင္ သရဲကုိလည္း ငါ ျပန္ညွစ္မွာေပါ့... ဟ... သူညွစ္ ကိုယ္ညွစ္ေပါ့... - သူ ျပန္ေျပာေတာ့ က်န္သည့္ သူငယ္ခ်င္း မ်ားက ၀ိုင္းရီၾကေလသည္။ - ေဟ့ေရာင္... မင္း တကယ္ သတၱိရွိတယ္ ဆိုရင္ သရဲ ရွိတယ္ ဆိုတာ မယံုဘူး ဆိုရင္ ေလာင္းေၾကး စားေၾကး လုပ္မလား... - ေဒါကန္ ေနသည့္ ထြန္းလွက ေျပာလာ ေလေတာ့သည္။ - အာ... အေလာင္းအစားေတြ ငါ ၀ါသနာ မပါဘူး... ဒါေပမယ့္ သတၱိ ရွိတာ မရွိတာနဲ႕ သရဲရွိတာ မရွိတာနဲ႕ ဘာဆိုင္လို႕လဲ... - သူ ျပန္ေမးသည့္အခါ - ေအးေလ... ဆိုင္လို႕ ေျပာေနတာေပါ့... သရဲဆိုတာ သခ်ၤိဳင္းတိုင္းမွာ ရွိတယ္... ။ မင္းမယံုဘူးဆိုရင္ အခု ည သန္းေခါင္မွာ က်ိဳကၠဆံသခ်ၤိဳင္းမွာ သရဲေတြ သြားေခၚရဲမလား....။ ဒါေပမယ့္ မင္း တေယာက္တည္း သြားရမွာ... သတၱိရွိမွ လုပ္...- ထြန္းလွက ေျပာလာသည့္အခါ - ေနပါဦး အဲတာ သြားလုပ္တာနဲ႕ ေလာင္းေၾကးစားေၾကးက ဘယ္လို ပတ္သက္ေနလို႕လဲ... - သူ ျပန္ ေမးမိေလသည္။ - မဟုတ္ဘူးေလ ... သရဲရွိတယ္ဆိုတာကို မင္းမယံုဘူး မဟုတ္လား...။ ငါေတာ့ ယံုတယ္...။ အဲေတာ့ အခု ငါေျပာသလို မင္းသြားလုပ္ၾကည့္... မင္းကိုယ္တိုင္ သရဲကို ေတြ႕ကို ေတြ႕ရလိမ့္မယ္...။ အဲသည္အခါက်မွ ထြက္မေျပးနဲ႕... ။ အဲဒါကို ငါေလာင္းမွာ... - ထြန္းလွက ျပန္ေျပာေလသည္။ - ေအာ... အဲလိုလား... ။ ဟုတ္ျပီ...။ ဒါဆို ငါ သရဲ မေတြ႕ရင္ မင္းရံႈးျပီးေပါ့...။ ဒါနဲ႕ ဘာေၾကး ေလာင္းမွာလဲ...။ ဒါေပမယ့္ မင္းက စျပီး ေလာင္းတာေနာ္... ။ ငါက ဘာမွ ေၾကးထပ္ စရာ မလိုဘူး...။ မင္းရံႈးရင္သာ ငါ့ကို ဘာ အေလ်ာ္ေပးမလဲ... - သူ ေမးလိုက္ ေလသည္။ - မင္းဘာလိုခ်င္လဲ ေျပာ... - ထြန္းလွက ခပ္မာမာေမးေလသည္။ - အိုေက... မင္းရံႈးရင္ မင္း အခု စီးေနတဲ့ ျပိဳင္စက္ဘီးကို ငါ့ကို ေပးမလား... - သူက ထြန္းလွ၏ အသည္းစြဲ စက္ဘီးကို ေစ်းေခၚလိုက္ပါသည္။ - ေအး... ေပးမယ္...။ ဒါေပမယ့္ သခ်ၤိဳင္းထဲမွာ မင္း အက်ယ္ၾကီး ေအာ္ေျပာရမွာေနာ္... ငါတို႕က နားေထာင္ေနမွာ... - ထြန္းလွက ေျပာေလသည္။ - ေကာင္းျပီေလ... - သူ ေျပာျပီးသည့္အခါ - ေဟ့ေရာင္ေတြ ဒါက ေနာက္စရာ ေလာင္းစရာ မဟုတ္ဘူးေနာ္... ။ မလုပ္နဲ႕ ေဟ့ေရာင္... - စိုးလင္းေအာင္က သူ႕ကို ၀င္တားေလသည္။ - ေနပါကြာ... လက္ေတြ႕ စမ္းသပ္ၾကည့္မွ သိမွာေပါ့... မဟုတ္ဘူးလား... - သူ ေျပာရင္း - ကဲ ... ငါက သခ်ၤိဳင္းထဲေရာက္ရင္ ဘာကို အက်ယ္ၾကီး ေအာ္ေျပာရမွာလဲ... - ထြန္းလွကို ေမးလိုက္ေလသည္။ - မင္း ေျပာရမွာက... ဤအရပ္တြင္ မွီတင္းေနထိုင္ေနသည့္ ရွိရွိသမွ်ေသာ အသူရကာယ္ ျပိတၱာ မွင္စာ သရဲ တေစၦႏွင့္ စုန္း ကေ၀မ်ားပါမက်န္ သင္တို႕ရွိေနေၾကာင္း ငါမယံုပါ... သင္တို႕ ရွိေနေၾကာင္း သက္ေသျပသည့္ အေနျဖင့္ ငါ့အား ကိုယ္ထင္ျပၾကပါ... လို႕ မင္း... ၃ ခါ ေအာ္ရမယ္... - ဟု သူ႕ကို ေျပာေလသည္။ - ဟုတ္ျပီ... - သူေျပာရင္း လဘက္ရည္ဆိုင္ ပိတ္သည္အထိ ထိုင္ရင္း ညသန္းေခါင္ကို ေစာင့္ေနၾကေလသည္။ သန္းေခါင္ ေရာက္ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္း တစုလံုး က်ိဳကၠဆံသခၤိ်ဳင္းကုန္းရွိရာသို႕ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကေလသည္။

ထိုည သန္းေခါင္မွာ အပုပ္နံ႕တခ်ိဳ႕ လြင့္ေမ်ာေနေသာ က်ိဳကၠဆံသခ်ၤိဳင္းမွာ တေစၦသရဲမ်ားကို ေခၚခဲ့ေသာ သူ႕ ေအာ္သံကို သူငယ္ခ်င္း အားလံုး ၾကားခဲ့ၾကပါသည္။ သူ႕ကို မည္သည့္ တေစၦသရဲကမွ် ကိုယ္ထင္ မျပခဲ့ပါ။ သူကလည္း ထြန္းလွ၏ ျပိဳင္စက္ဘီးကို ေလာင္းေၾကးအျဖစ္ မယူခဲ့ပါ။

-----------------------------------------------------------------------------------

သူ ဘြဲ႕ရျပီးသည့္အခါ ရွမ္းျပည္နယ္ရွိ ျမိဳ႕တျမိဳ႕တြင္ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ အလုပ္ရေလသည္။ သည္လိုႏွင့္ ထိုျမိဳ႕ ကေလးသို႕ ေက်ာင္းဆရာ တေယာက္အျဖစ္ ေရာက္လာသည့္ သူ႕ကို နယ္ခံအားလံုးက ၀မ္းပမ္းတသာ ေလးေလးစားစား ၾကိဳဆိုၾကေလသည္။ သူ႕ကို အိမ္တအိမ္တြင္ တာ၀န္ရွိသူမ်ားက ေနရာခ်ထားေပး ေလသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူက တကိုယ္ေရ တကာယသမား ျဖစ္သည္ႏွင့္ အညီ တဦးတည္းသာ သီးသန္႕ေနခ်င္ေလေတာ့သည္။ သည့္ အတြက္ သူ တဦးတည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေနႏိုင္မည့္ ေနရာတခုကိုသာ ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႕ ေတာင္းခံမိေလသည္။

- ဆရာေလးရဲ႕... သည္မွာကေတာ့ အားလံုးက မိသားစုေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ တေယာက္တည္း ေနတဲ့သူက လံုး၀ကို မရွိဘူးဗ်... - သူ တာ၀န္က်ရာ ေက်ာင္းရွိသည့္ အရပ္မွ ရပ္ကြက္လူၾကီးက ေျပာေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ - က်ေနာ္ ကေတာ့ က်ေနာ့္ အတြက္ ဘယ္သူမွ တာ၀န္ မၾကီးေစခ်င္ လို႕ပါ...။ က်ေနာ့္ဘာသာ က်ေနာ္ ခ်က္ျပဳတ္ စားလို႕လည္း ျဖစ္ပါတယ္... ။ အဲလို ေနရာ တခုေလးသာ က်ေနာ့္ကို ရွာေပးပါ... - သူက ထပ္ ေျပာလိုက္ ပါသည္။ - အင္း... ဒါဆို တေနရာေတာ့ ရွိတယ္ ဆရာေလးရဲ႕... ဒါေပမယ့္ ဆရာေလးကိုလည္း အဲသည္မွာ မေနေစခ်င္ဘူး... - ဟု ရပ္ကြက္လူၾကီးက ဆက္ေျပာေလသည္။ - ဟာ... တေနရာ ရွိရင္ ရျပီေလ... က်ေနာ္ေနပါ့မယ္... ကိစၥမရွိဘူး... - သူက အားတက္သေရာ ေျပာမိသည့္အခါ - မဟုတ္ဘူး ဆရာေလးရဲ႕ .. အဲသည္ ေနရာက သရဲေျခာက္လို႕ပါ... ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မေနဘူး... - ဟု သည္လူၾကီးက ေျပာလာေလသည္။ - က်ေနာ္က သရဲကို အယံုအၾကည္ မရွိပါဘူး... ရပါတယ္ က်ေနာ္ ေနပါ့မယ္... - သူေျပာသည့္အခါ - အင္း... ဆရာေလးလိုပဲ ဆရာေလးတခ်ိဳ႕ အဲသည္မွာ ေနခဲ့ဖူးပါတယ္... ၃ -၄ ေယာက္ေပါ့...။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႕အားလံုး ေျပာင္းေျပးသြားၾကတာပါပဲ... - ဟု လူၾကီးက ေျပာေလသည္။ - အား... က်ေနာ္ကေတာ့ ေျပာင္း မေျပးပါဘူး... တကယ္ပါ... အဲသည္မွာပဲ က်ေနာ္ ေနပါ့မယ္... - သူက ဇြတ္အတင္း ေျပာေလသည္။

သည္လိုႏွင့္ ေတာင္ေျခအစပ္တခုရွိ ျခံ၀င္းတခုအတြင္းမွ အုတ္ခံ အိမ္ကေလး တလံုးသို႕ သူ ေရာက္ရွိ သြားေလ ေတာ့သည္။ ျခံ၀င္းအတြင္းမွာ စံပယ္ပင္မ်ားသာ ရွိသည္။ အျခား ဘာမွ် မရွိ။ အိမ္ကေလးကလည္း အခန္း ၂ ခန္းသာ ရွိေလသည္။ ဧည့္ခန္းႏွင့္ အိပ္ခန္း။

- ဒါနဲ႕ ေနပါဦး ဒီေလာက္ ေအးေဆးတဲ့ ေနရာမွာ သရဲက ဘယ္လို ေျခာက္တာတုန္း... - သူ ေမးမိ သည့္အခါ - သည္လို ဆရာေလးရဲ႕ ... သည္ အိမ္ရွင္ကလည္း ေက်ာင္းဆရာ တေယာက္ပါ... ရွမ္းအမ်ိဳးသားေပါ့... မႏၱေလးမွာ တကၠသို္လ္တက္ရင္း ဗမာ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္နဲ႕ အေၾကာင္းပါတယ္...။ ေနာက္ေတာ့ သည္မွာပဲ သူက ေက်ာင္းဆရာ လာျပန္လုပ္တာ...။ သူ႕အမ်ိဳးသမီးကလည္း ေယာင္ေနာက္ ဆံထံုးပါ ပါလာတာ ေပါ့ေလ...။ သည္အမ်ိဳးသမီး ကေတာ့ အခု ဆရာေလး ျမင္ေနတဲ့ စံပယ္ေတြပဲ စိုက္တယ္... ။ စံပယ္ေတြကို သူ ေရာင္းတာေပါ့ေလ...။ တရက္ေတာ့ သည္ ေက်ာင္းဆရာက သူ႕ ပညာေရးကိစၥနဲ႕ ျမိဳ႕ကို သြားရတယ္။ လမ္းမွာ ကားေမွာက္ျပီး ေသေရာ...။ အဲသည္ေနာက္မွာေတာ့ သည္အမ်ိဳးသမီး ခမ်ာ စိတ္ေနာက္ သလို ျဖစ္သြားတာပဲ...။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ စကား မေျပာေတာ့ဘူး...။ လူေတြ ေတြ႕တာကေတာ့ တခ်ိန္လံုး အခန္းထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာပဲ ေတြ႕တယ္...။ တရက္မေတာ့ သည္ အိပ္ခန္းထဲမွာ ၾကိဳးဆြဲခ်ျပီး ေသေနတာ ေတြ႕ရတယ္ ဆရာေလးရဲ႕...။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြကလည္း မရွိ အိမ္ကလည္း သူတို႕ ပိုင္တာဆိုေတာ့ သည္အတိုင္းပဲ ရပ္ကြက္က ထားထားတာပါ...။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာတခ်ိဳ႕ ေရာက္လာေတာ့ သည္မွာ က်ေနာ္တို႕ ေနရာ ခ်ေပးတယ္...။ သရဲေျခာက္တယ္ဆိုျပီး ဆရာေလးေတြလည္း ထြက္ေျပးၾကတာပဲ... - ရပ္ကြက္လူၾကီးက အေသးစိပ္ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ရွင္းျပေနေလသည္။

သူ႕အတြက္ လိုအပ္ေသာ စားနပ္ရိကၡာမ်ားႏွင့္ မီးဖိုေခ်ာင္ ပစၥည္းမ်ားကို အစစ စီစဥ္ေပးျပီးသည့္အခါ ရပ္ကြက္ လူၾကီးႏွင့္ သူ႕လူမ်ား ျပန္သြားၾကေလသည္။ သိပ္မမ်ားလွေသာ သူ႕ပစၥည္းမ်ားကို ေနရာ ခ်ထားျပီးသည့္ အခါ စားေသာက္ဖို႕အတြက္ သူ စီစဥ္ရင္း ျခံ၀င္းနွင့္ အိမ္ကေလးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္မိ ေလသည္။ ျခံ၀င္းအတြင္းရွိ စံပယ္ပင္ မ်ားကေတာ့ အေတာ့ကို ၾကီးမား ထူထပ္ေနေလသည္။ အိမ္ထဲသို႕ သူ ျပန္၀င္လာရင္း သူ႕အတြက္ သယ္လာေပးေသာ ေခါက္စားပြဲကို ဧည့္ခန္းတြင္ ျဖန္႕ခင္းလိုက္သည္။ စာအုပ္တခ်ိဳ႕ကို စားပြဲေပၚသို႕ တင္ထားလိုက္သည္။ သည့္ေနာက္ အိပ္ခန္းထဲသို႕ ျပန္၀င္ရင္း ကြပ္ပ်စ္ေပၚရွိ သူ႕ အိပ္ယာကို ျပင္လိုက္ေလသည္။ သည္လိုႏွင့္ ညေရာက္လာသည္။ ေနာက္တေန႕ စာသင္ဖို႕ အတြက္ လိုအပ္သည္မ်ားကို ျပင္ဆင္ရင္း သူ႕ဖာသာ ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ထားေသာ ညစာကို စားလိုက္သည္။ သည့္ေနာက္ မေတာ့ ဥတၱရေလ ေအးေအးမွာ ေစာင္ျခံဳရင္း သူ ေကြးလိုက္မိ ပါေတာ့သည္။

ရာသီဥတု ေအးေအးမွာ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္ သြားေသာ သူသည္ အသံ တသံေၾကာင့္ ႏိုးလာမိေလသည္။ သူ နိုးလာေတာ့ ပထမဆံုး ျမင္ရသည္က ေခါင္းရင္းရွိ ျပတင္းေပါက္မွ ၀င္လာေနေသာ လေရာင္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက လေရာင္ကို က်က္မိသြားခ်ိန္မွာ သူ႕နားမ်ားက ေျခသံ တျဖတ္ျဖတ္ကို အေသအခ်ာ ၾကားေနရ ေလသည္။ သည္ ေျခသံက ဧည့္ခန္းထဲမွ ထြက္ေပၚလာေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သူ႕ဘ၀မွာ ပထမဆံုး အၾကိမ္ သူ႕တကုိယ္လံုး ေအးခဲသြားသည္ကို သူခံစားလိုက္ရေလသည္။ - အိမ္ထဲမွာ လူတေယာက္ ေရာက္ေနျပီ... - သူ႕ဘာသာ စဥ္းစားမိလိုက္သည္။ ၾကိမ္းေသတာတခုကေတာ့ သည္အိမ္မွာ ခိုး၀ွက္ယူစရာ အဖိုးတန္ ပစၥည္း ဘာမွ်ကို မရွိ။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း သည္ေန႕မွ သည္အိမ္ကို ေရာက္လာသူ။ သည္ အိမ္မွာ သူကလြဲလို႕ တျခားသူလည္း မည္သူမွ် မေန...။ ဒါဆို ဘယ္သူလဲ...။ ပထမဆံုး အၾကိမ္ သူ႕ ရင္ေတြ တဒုတ္ဒုတ္ ခုန္သြားေလသည္။ - ဒါဟာ... သူတို႕ ေျပာေနတဲ့ သရဲလား... ။ အာ... ေဟ့ေကာင္... မင္း ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ... - သူ႕ကိုယ္သူ ေျပာရင္း ေခါင္းရင္းမွ လက္ႏွိပ္ ဓါတ္မီးကို သူ ဆြဲယူလိုက္သည္။ သည့္ေနာက္ မေတာ့ လက္ႏွိပ္ ဓါတ္မီးကို ထိုးခ်လိုက္ရင္း ဧည့္ခန္းထဲသို႕ သူ ထြက္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ တျဖတ္ျဖတ္ ေျခသံက ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္သြား ေလေတာ့သည္။ ဓါတ္မီးႏွင့္ ဧည့္ခန္း တခုလံုးကို သူ ထိုးၾကည့္ ေသာ္လည္း ဘာတခုမွ် မေတြ႕ပါ။ သူခင္းထားသည့္ ေခါက္စားပြဲႏွင့္ စားပြဲေပၚမွ စာအုပ္ တခ်ိဳ႕ကလြဲ၍ ဘာမွ် မရွိေသာ ဧည့္ခန္းကို သူ အေသအခ်ာ ၾကည့္ေနဆဲမွာပင္ တျဖတ္ျဖတ္ ေျခသံကို သူ ထြက္လာရာ အိပ္ခန္းဆီမွ သူ႕နားႏွင့္ ဆတ္ဆတ္ ၾကားလိုက္ရေလေတာ့သည္။ ဓါတ္မီးကို ထိုးရင္း အိပ္ခန္းထဲသို႕ သူ အလ်င္အျမန္ ၀င္လိုက္ေလသည္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ သူ႕အိပ္ယာခင္းထားေသာ ကြပ္ပ်စ္မွ လြဲ၍ ဘာတခုမွ် မရွိပါ။ ထို႕အတူ သူၾကားခဲ့ေသာ ေျခသံကိုလည္း ထပ္မၾကားရေတာ့ပါ။ ကြပ္ပ်စ္ နံေဘးတြင္ သူ ေတြေ၀ ေနမိစဥ္မွာပင္ ေနာက္ထပ္ တျဖတ္ျဖတ္ ေျခသံကို ဧည့္ခန္းဆီမွ သူ ျပန္ၾကားေနရပါ ေလေတာ့သည္။ ဓါတ္မီးကို ထိုးထားရင္း ဧည့္ခန္းသို႕ သူ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ သူေျပးထြက္လာခဲ့သလိုပင္ တျဖတ္ျဖတ္ ေျပးသြားေသာ ေျခသံကို သူ႕နားႏွင့္ ဆတ္ဆတ္ ၾကားလိုက္ရပါေလသည္။ ေျခသံက အိမ္အျပင္ ဖက္သို႕ ဦးတည္သြားေနခဲ့သည္။ သူ႕လက္မွာ ပတ္ထားေသာ နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ မနက္ ၃ နာရီ ထိုးေတာ့မည္။ လတ္တေလာမွာေတာ့ သူ အေတာ္ ေတြေ၀သြားေလသည္။ - ဒါဟာ သရဲလား...။ သရဲဆိုတာ တကယ္ ရွိတာမွ မဟုတ္တာ...။ တေယာက္ေယာက္ ငါ့ကို လာ ေႏွာက္ယွက္ေနတာလား...။ ဒါဆို ေျခသံေတြက ဘယ္ကေန လာေနတာလဲ...။ ၾကိမ္းေသတာကေတာ့ ေျခသံေတြက တကယ့္ ေျခသံစစ္စစ္ပဲ... ငါ ေျပးထြက္လာတဲ့ ေျခသံလိုပဲ... - သူ႕ အေတြးမ်ား ရႈပ္ေထြးသြားေနပါျပီ။ သရဲ မယံုေသာသူ သရဲနဲ႕ ေတြ႕ေနျပီလား။ သူ႕ဘာသာ ျပန္ေမးေနမိေလသည္။ သည္လိုႏွင့္ သူ ျပန္မအိပ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ မိုးလင္းခဲ့ရ ေလေတာ့သည္။

သည္အိမ္မွ သူ႕ ပထမဆံုးည အေတြ႕အၾကံဳကို မည္သူ႕ကိုမွ် ေနာက္တေန႕မွာ သူ မေျပာျပျဖစ္ပါ။ သူ လုပ္စရာ ရွိသည္မ်ား အားလံုးကို လုပ္ျပီးသည့္အခါ ဒုတိယေျမာက္ ညအတြက္ သူ ျပင္ဆင္ဖို႕ စဥ္းပါေလ ေတာ့သည္။ - အခန္း ၂ ခန္းလံုးကို မီးေတြ ဖြင့္ထားမယ္... - သည္လို သူေတြးျပီး ၂ ခန္းလံုးကို မီးဖြင့္ထားကာ သူ အိပ္ယာ ၀င္ခဲ့ေလသည္။ ျပီးခဲ့သည့္ ညက အိပ္ေရး မ၀ခဲ့သည့္ အတြက္လည္း အိပ္ယာ ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ သူ အိပ္ေမာက်သြားခဲ့ေလသည္။

ျဖတ္ျဖတ္ ျဖတ္ျဖတ္ ျမည္ေနသည့္ အသံတခုက သူ႕ကို အိပ္ေမာက်ေနရာမွ လႈပ္ႏိႈး လိုက္ေလသည္။ သူ႕ မ်က္လံုး ၂ လံုး ပြင့္သြားခ်ိန္မွာ အိပ္ခန္း အလယ္တည့္တည့္မွ မီးလံုးကို သူ အရင္ဆံုး ျမင္ရေလသည္။ သည့္ေနာက္ မွာေတာ့ ဧည့္ခန္းဆီမွ ထြက္ေပၚလာေနသည့္ တျဖတ္ျဖတ္ ေျခသံမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ သူ ၾကားလိုက္ရေလသည္။ အခန္း ၂ ခုလံုးမွာ မီးဖြင့္ထားသည္မို႕ ဓါတ္မီးကို သူမလိုပါ။ အိပ္ခန္းမွ သူ ထြက္လာလာခ်င္းပင္ ဧည့္ခန္းထဲမွ သူၾကားေနရေသာ ေျခသံ တျဖတ္ျဖတ္က ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္သြား ေလေတာ့သည္။ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ဘာမွ် မရွိပါ။ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ သူ ဟိုသည္ ၾကည့္ေနဆဲမွာပင္ တျဖတ္ျဖတ္ ေျခသံမ်ားက အိပ္ခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္ေပၚလာေနသည္ကို သူ ၾကားလိုက္ရေလေတာ့သည္။ အိပ္ခန္းထဲသို႕ သူ ေျပး၀င္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ေျခသံကလည္း ျပန္ ေပ်ာက္သြားေလေတာ့သည္။ သည့္ေနာက္မေတာ့ ဧည့္ခန္းဆီမွ တျဖတ္ျဖတ္ ေျခသံကို သူ ၾကားရျပန္ပါေတာ့သည္။

ၾကိမ္းေသပါသည္။ သူ႕ကို သရဲေျခာက္ေနျပီ။ သည္အိမ္မွာ သရဲရွိေနျပီ။ - ဟင္... သရဲ မယံုတဲ့ေကာင္... အခုေတာ့ သရဲနဲ႕ ေတြ႕ေနျပီေပါ့.... - သူ႕ဘာသာ သူ ျပန္ေျပာရင္း - ဒါက တကယ္ေရာ ဟုတ္လို႕လား... စိတ္က လွည့္စားေနတာ မဟုတ္လား... - သူ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနပါေလျပီ။

အိပ္ခန္းထဲတြင္ သူ ငိုင္ေတြစဥ္းစားေနရင္း ဧည့္ခန္းထဲမွ ၾကားေနရသည့္ ေျခသံတျဖတ္ျဖတ္က ပိုျပီး က်ယ္ေလာင္ လာသည္ဟု သူ ခံစားေနရေလသည္။

ရုတ္တရက္ သူ႕ စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာသည့္ ခံစားမႈအတိုင္း သူ႕ပါးစပ္မွ စကားလံုးတခ်ိဳ႕ ထြက္က်သြား ေလေတာ့သည္ - ေဟ့... ဒီ္မွာ... ခင္ဗ်ား ဘာလဲဆိုတာ က်ေနာ္ မသိဘူး...။ က်ေနာ္ ဒီမွာ လာေနတာကေတာ့ ကေလးေတြကို စာသင္ေပးဖို႕ပဲ...။ ခင္ဗ်ားကို ဒုကၡေပးဖို႕ ေႏွာက္ယွက္ဖို႕ မဟုတ္ဘူး...။ တျခားမွာ ေနစရာ မရွိလို႕ က်ေနာ္ ဒီမွာ လာေနတာပါ...။ ခင္ဗ်ား မၾကိဳက္ရင္ က်ေနာ္ ဒီမွာ မေနေတာ့ပါဘူး... ။ ခင္ဗ်ား အေၾကာင္းကိုလည္း က်ေနာ့္ကို ဒီကလူေတြ ေျပာျပထားပါတယ္...။ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး...။ တခုပဲ က်ေနာ့္ကို ဒီမွာ ဆက္မေနေစခ်င္ရင္ ခင္ဗ်ားေျခသံေတြနဲ႕ က်ေနာ့္ကို ေျပာပါ...။ တကယ္လို႕ က်ေနာ့္ကို ဆက္ေနေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားေျခသံေတြကို က်ေနာ္ ထပ္မၾကားပါရေစနဲ႕ေတာ့... -

အရူးတေယာက္လို သူေျပာေနသည့္ စကားအဆံုးမွာ မည္သည့္ ေျခသံကိုမွ် သူ ထပ္မၾကားရေတာ့ပါ။ ထို အခ်ိန္ကစျပီး ထိုအိမ္တြင္ မည္သည့္ ေျခသံကိုမွ် သူ ထပ္ မၾကားရေတာ့ပါ။

-------------------------------------------------------------------------------------

သို႕ေသာ္လည္း တိတၳိတဦးက သရဲရွိေၾကာင္း ယံုၾကည္သြားပါသည္ဟု ဆိုလွ်င္ သင္တို႕ ရီေမာ ၾကေလမည္လား။ ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ ရီေမာၾကပါကုန္...

တိတၳိတဦး၏မွတ္တမ္း (နိဒါန္း)

အသက္တရာ မရွည္ေပမယ့္ အခက္တရာ ေပြႏိုင္ေသးတယ္...
သည့္ထက္မကရင္လည္း ေတြ႕ရမယ္ မေရႏိုင္ေတာ့ျပီပဲ...

ခင္ေမာင္တိုး၏ “အရြယ္လြန္ေရြ႕လ်ား” သီခ်င္းသံက သူ႕အခန္းထဲမွာ ခပ္တိုးတိုး လြင့္ပ်ံ႕ေန ေလသည္။ အပ်င္းေျပ ေတြ႕ရာ ေကာက္ဖတ္မိေသာ စာအုပ္ထဲသို႕ နစ္မ၀င္သြားႏိုင္ေသာ သူ႕စိတ္က သီခ်င္းသံဆီသို႕ ေရာက္သြားေလသည္။ ဘာအေၾကာင္းအရာမွန္း မသိေသာ သူ ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို စားပြဲေပၚသို႕ ပစ္ခ် လိုက္ရင္း ခင္ေမာင္တိုး သီခ်င္းကို အာရံု စိုက္လိုက္ မိသည္။ သီခ်င္းကို နားေထာင္ ေနရင္းမွာပင္ သူ႕နားထဲမွာ သီခ်င္းသံကလည္း တိုးတိတ္ကာ ေပ်ာက္ဆံုး သြားေလသည္။ သူ႕အာရံုက သီခ်င္းသံမွာလည္း မရွိေတာ့ပါ။ သူ႕အာရံုက အေတြး တခုထဲသို႕ ေရာက္သြားေနေလသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူ ေတြးမိ ေနသည္က အခက္ တရာလည္း မဟုတ္ပါ။ အခက္အခဲေတြလည္း မဟုတ္ပါ။ သူကိုယ္တိုင္ ေသာ္၄င္း၊ သူ႕လို ထပ္တူ ယံုၾကည္ခ်က္ရွိေသာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေသာ္၄င္း ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္ေတြးေနမိျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

--------------------------------------------------------------------

သူက သာမန္လူမ်ားႏွင့္ အနည္း ငယ္ ကြဲျပားျခားနားေနေလသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ သာမန္ လူေတြလို သူ မၾကီးျပင္းခဲ့ရ။ လူတိုင္းနီးပါး မိဘ လက္ေပၚမွာ ၾကီးျပင္းလာၾကရသည့္ အခ်ိန္မွာ သူက အဖိုးအဖြားႏွင့္ ဦးေလး အေဒၚေတြ လက္မွာ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရေလသည္။ သာမန္ ကေလးမ်ား သားေခ်ာ့ေတး၊ အိပ္ယာ၀င္ ပံုျပင္မ်ားႏွင့္ အိပ္စက္သြားၾကခ်ိန္မွာ သူက အေဖႏွင့္ အေမ ဆိုေသာ စကား ႏွစ္လံုးကို တီးတိုး ရြတ္ဆိုရင္း အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ရဖူးသည္။ စာဖတ္တတ္ေသာ အရြယ္မွာ အျခားကေလးမ်ား ေဆာ့ကစား ေနခ်ိန္မွာ သူ႕အိမ္ရွိ ဘီရို ေလးလံုးစာ အျပည့္ရွိသည့္ စာအုပ္ပံုထဲ ေခါင္းထိုးထားခဲ့ေသာ သူသည္ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းလည္း နည္းခဲ့ေလ သည္။ သူ႕ အတန္းထဲတြင္ အေကာင္ အေသးဆံုး ျဖစ္သေလာက္ အေမးအျမန္း အထူဆံုး ျဖစ္ေသာ သူ႕ကို အခ်ိဳ႕ ဆရာ ဆရာမမ်ားက ႏွစ္သက္ပံု မျပၾက။ သို႕ေသာ္လည္း သူ တက္ရ သမွ်ေသာ အတန္းတိုင္းတြင္ ေရွ႕ဆံုးခံုမွာ သူထိုင္ခြင့္ ရေနျခင္းကလည္း သူ႕ အရည္အခ်င္းကို ေဖာ္ျပေနျခင္းလည္း ျဖစ္ေလသည္။ သည္လိုႏွင့္ သူ စိတ္၀င္စားေသာ အရာရာတိုင္းကို အေသးစိတ္ ေလ့လာ စူးစမ္း တတ္ျပီး အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္ တခုခုကို သူကိုယ္တိုင္ စိတ္တိုင္းက်မွသာ လက္ခံခ်င္လာေသာ အေလ့အထ တခုက သူ႕မွာ စြဲကပ္လာေလ ေတာ့သည္။ သည္လိုႏွင့္ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ ျပည့္ျပီးခ်ိန္မွာ သူသည္ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚသူ တေယာက္ ျဖစ္လာ ေလေတာ့သည္။ ထို႕အတူ သာမန္လူမ်ားႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဖက္ သို႕လည္း အလိုအေလ်ာက္ ေရာက္သြားေလ ေတာ့သည္။ ဥပမာ- မိဘမ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ တခုလံုး ကိုးကြယ္ ယံုၾကည္ခဲ့ေသာ ဗုဒၶဘာသာကို သူကိုယ္တိုင္ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ နားမလည္ ႏိုင္ေသးေသာေၾကာင့္ သူ႕ကိုယ္သူ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အျဖစ္မွ ႏႈတ္ထြက္ခဲ့ေလသည္။ သူ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ကေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ နားမလည္ႏိုင္ ေသးသည့့္ အရာတခုကို ဘာေၾကာင့္ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္အျဖစ္ လက္ခံရမလဲ။ သည္လိုနွင့္ လူအခ်ိဳ႕က သူ႕ကို တိတၳိဟု ေခၚၾကေလသည္။ ထိုအခါ သူက - တိတၳိဆိုတာ ဘာလဲ ။ တိတၳိရဲ႕ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ အတိုင္း ဆိုရင္ ပုပ္ရဟန္းမင္းၾကီးကို တိတၳိလို႕ ေခၚၾကမလား - ဟု ေမးခြန္း ျပန္ထုတ္ခဲ့ဖူးေလသည္။ သူ႕ အတြက္ေတာ့ အရာရာတိုင္းက ဂ်ီၾသေမၾတီမွ သီအိုရမ္ တပုဒ္လို အဆိုျပဳခ်က္ မွန္ကန္ေၾကာင္း သက္ေသျပစရာမ်ား လိုအပ္ေနေလ ေတာ့သည္။ သည္လိုႏွင့္ လူ႕ဂြစာ တေယာက္ အျဖစ္သို႕လည္း သူေရာက္ရွိ သြားေလေတာ့သည္။

--------------------------------------------------------------------

တေန႕တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ လဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရင္း သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ႏွင့္ အတူ ပါလာသည့္ လူ တေယာက္ႏွင့္ သူ ေတြ႕ေလသည္။ သည္လူကလည္း သူ႕လိုမ်ိဳး လူ႕ဂြစာ တေယာက္ ျဖစ္မည္။ သူေျပာသမွ် သည္လူကလည္း အခ်က္အလက္ေတြႏွင့္ ျပန္ျငင္းသည္။ သည္လူေျပာသမွ်ေတြကိုလည္း သူက အခ်က္အလက္ႏွင့္ ျပန္ျငင္းသည္။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနသည္ကို နားၾကားပ်င္း ကပ္လာပံုရသည့္ ေဘးခံုမွ အဖိုးၾကီး တေယာက္က ၀င္ေျပာေလသည္ - သည္မွာ ငါ့တူတို႕ မင္းတို႕ ႏွစ္ေယာက္ဟာ စာေတြလည္း အေတာ္ ဖတ္ခဲ့ၾကပံုရပါတယ္။ ဉာဏ္လည္း အေတာ္ ေကာင္းၾကပံုရပါတယ္။ အဘ တခုေျပာမယ္။ အခု အဘ အသက္ ၈၀ နား နီးေနျပီ။ အေတြ႕အၾကံဳေတြ စံုခဲ့ျပီ။ အဲသည္ေတာ့ ဒီ အေတြ႕အၾကံဳေတြအရ အမွန္တရား ဆိုတာ ဘာလ ဲဆိုတာလည္း သိေနျပီ။ အခု မင္းတို႕ ျငင္းေနၾကသလိုမ်ိဳးနဲ႕ကေတာ့ အမွန္တရားဆိုတာ မင္းတို႕ ေတြ႕ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ အမွန္တရားဆိုတာ အခ်က္အလက္ေတြအေပၚမွာ မူမတည္ ပါဘူး။ အမွန္တရားဟာ သူ႕ဘာသာသူ မွန္ေနတာပါပဲ။ မင္းတို႕ေတြ သက္ေသျပမွ မွန္တာ မဟုတ္ဘူး။ တခုပဲ ရွိတယ္။ မွန္တယ္ မမွန္ဘူးဆိုတာကို မင္းတို႕ကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ၾကံဳတဲ့အခါမွပဲ သိလိမ့္မယ္။ ဒါက အဘကိုယ္ေတြ႕မို႕လို႕ ေျပာျပတာပါ။ လက္ခံတာ လက္မခံတာကေတာ့ မင္းတို႕ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အပိုင္းေပါ့။ - ေျပာရင္း ထိုင္ရာမွ ထထြက္သြားသည့္ သည္အဖိုးၾကီးကို သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ဘာမွ် ျပန္ေျပာခြင့္ မရလိုက္ပါ။ အဖိုးအိုက သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို အႏိုင္ပိုင္းသြားျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု သူခံစားေနမိေလသည္။

--------------------------------------------------------------------

သို႕ေသာ္လည္း အရာရာတိုင္းကို အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္သာ အမွန္တရား ျဖစ္သည္ မျဖစ္ သည္ဟု သူ တိုင္းတာ ႏိုင္ခဲ့ေသာ ေန႕ရက္မ်ားကို သူ ကိုယ္တိုင္ လက္လႊတ္ခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ ကာလမ်ားက သူ႕ဘ၀ထဲမွာ ရွိလာခဲ့ပါ ေလေတာ့သည္။ သည္အခ်ိန္ကာလမ်ားက အဖိုးအို ေျပာခဲ့ေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ အခုေတာ့ သည္အခ်ိန္ကာလမ်ားတြင္ ျဖစ္ပ်က္ ခဲ့သည့္ သူ႕ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို သည္ေနရာတြင္ သူက မွတ္တမ္းတင္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။

ဤစာသည္ သူ တင္မည့္ မွတ္တမ္း၏ နိဒါန္းသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ေလးသလား၊ ေပါ့သလား

ကမၻာေပၚတြင္ သက္ရွိသတၱ၀ါ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွင္သန္ ေနထိုင္ေနၾကေပသည္္။ သည္သတၱ၀ါမ်ား အနက္ ဦးေႏွာက္၏ အေလးခ်ိန္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္၏ အေလးခ်ိန္တို႕ကို အခ်ိဳးခ်လိုက္လွ်င္ ရရွိလာသည့္ ကိန္းဂဏန္းတခု ပမာဏအားျဖင့္ ကမၻာေပၚရွိ သက္ရွိ သတၱ၀ါမ်ား၏ အသိဥာဏ္ ရွိမႈ မရွိမႈ စြမ္းအားကို တိုင္းတာႏိုင္ပါသည္ဟု ေလ့လာေတြ႕ရွိခ်က္တရပ္က ဆိုေလသည္။ ဥပမာ- ခႏၶာကိုယ္အရ တန္ခ်ိန္ အခ်ိဳ႕ ရွိသည္အထိ ေလးလံေနေသာ ဆင္တေကာင္တြင္ ေပါင္ခ်ိန္ တခ်ိဳ႕စာမွ်သာ ရွိေသာ ဦးေႏွာက္ကို ေတြ႕ခဲ့ၾကေလသည္။ သည္အခါ ဆင္တေကာင္ (သို႕မဟုတ္) ဆင္အားလံုးသည္ အသိဥာဏ္ဇယားတြင္ အနိမ့္ဆံုးသို႕ အလို အေလ်ာက္ ေရာက္ရွိ သြားေလေတာ့သည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဆင္ထက္ ခႏၶာကိုယ္အားျဖင့္ ငယ္ရြယ္ ေပါ့ပါးျပီး ဆင့္ ဦးေႏွာက္ထက္ အေလးခ်ိန္အားျဖင့္ ၾကီးမားေလးလံေသာ ဦးေႏွာက္ကို ပိုင္ဆိုင္သည့္ လူသား ဆိုေသာ သတၱ၀ါက ေျမျပင္ရွိ သက္ရွိ အားလံုးတြင္ အၾကီးဆံုးေသာ ဆင္ကို သူ႕လိုအပ္ခ်က္မ်ားအတြက္ ခိုင္းေစ အသံုးခ်ႏိုင္ေနသည့္ အခ်က္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သည္ အဆိုက မွန္သည္-ဟု ယူဆ လက္ခံရမည္ မဟုတ္ေလာ။ သည္ အခ်က္အလက္ကို အေၾကာင္းျပဳျပီး လူသားမ်ားက သတၱေလာက (သို႕မဟုတ္) သက္ရွိ ေလာကတြင္ စြမ္းအား အၾကီးဆံုး ဥာဏ္ပညာ အျမင့္မားဆံုး သတၱ၀ါမ်ား ျဖစ္သည္ ဟု၄င္း၊ လူသားသည္ သည္ကမၻာကို အစိုးရသည္ ဟူ၍၄င္း အဆိုအမိန္႕မ်ားစြာ ရွိေနေလေတာ့သည္။

-------------------------------------------------------------------

အေပၚက စာေတြက က်ေနာ္ ေျပာတာ မဟုတ္ပါ။ ပညာရွင္ေတြ ေျပာခဲ့သမွ် စကားေတြကို ဖတ္ထားခဲ့ဖူးသမွ်ေတြထဲက ကိုယ္နားလည္ သေလာက္ အႏွစ္ခ်ဳပ္ၾကည့္တာပါ။ ဒါေတာင္ ဘာသာေရးအရေတြ ဘာမွ မပါေသးပါဘူး။ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အဲသည္လို သိပၸံပညာရွင္ေတြ ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိခဲ့တဲ့ အခ်က္ အလက္ေတြက တကယ္ေရာ မွန္ကန္ရဲ႕လား။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲသည္ အခ်က္အလက္ဆိုတာေတြကို မယံုပါဘူး။

တကယ့္ ဘ၀မွာ လူတေယာက္ ထက္ သစၥာပိုရွိတဲ့ ေခြး။ ေခြးေလာက္ေတာင္ သစၥာမရွိတဲ့လူ။ ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့တဲ့ မယံုစရာ၊ နားမလည္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုပဲ စဥ္းစားမိတယ္။ အဲဒါေတြကလည္း ကိုယ္ေတြ႕ေတြေပါ့။ ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း တခ်ိဳ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဆိုတာက ကုိယ္ေတြ႕ ၾကံဳမွပဲ သိမယ္လို႕ ခံစားမိတာပါ။

အထက္က အဆိုအမိန္႕ေတြ၊ ေတြ႕ရွိခ်က္ေတြအရဆိုရင္ ဦးေႏွာက္ခ်င္း အေလးခ်ိန္ တူရင္ ကိုယ္ခႏၶာအရ ေလးလံတဲ့သူေတြက ဆင္ေတြ ျဖစ္ေနေလမလား။
ဆင္ေတြကိ္ု က်ေနာ္ သနားတယ္... း)

More than words

အခုရက္ထဲ The Love Guru ဆိုတဲ့ Comedy ရုပ္ရွင္ တကားကို ၾကည့္မိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း သည္ကားကို ၾကည့္ဖူးၾကမွာပါ။ အဓိကဇာတ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ အိႏၵိယက Guru Pitkta အျဖစ္ Austin Power ဟာသ ဇာတ္ကားေတြမွာ သရုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ Mike Myers က သရုပ္ေဆာင္ ပါတယ္။ မင္းသမီးကေတာ့ Jessica Alba ပါ။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ပါတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို သူတို႕ ဆိုေနပံုကို ၾကည့္ရတာ ရီရလြန္းလို႕ ဂီတ ၾကိဳက္တဲ့ ဦးဂင္ၾကီးတို႕လို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ က်န္သူေတြအတြက္ မွ်ေ၀ေပးလိုက္တာပါ။ ၾကည့္ဖူးသူေတြအတြက္ေတာ့ ရီရမယ္ မထင္ ေတာ့ဘူး။ သည္သီခ်င္းရဲ႕ မူရင္းကေတာ့ Extreme ရဲ႕ More Than Words ျဖစ္ပါတယ္။ (ၾကည့္လို႕ မရီရရင္ေတာ့ ဒါရိုက္တာကိုပဲ အျပစ္ဖို႕ၾကပါ... း)

Garfield

ခုရက္ထဲ ဘာစာမွလည္း မေရးျဖစ္။ ကဗ်ာေဟာင္းတခ်ိဳ႕ပဲ တင္ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးခ်င္စိတ္ ကလည္း မေပၚလာဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ သည္ေန႕ေတာ့ အိမ္မွာ ရႈပ္ပြေနတဲ့ စာရြက္ စာတမ္းေတြ ျပန္ရွင္းရင္းနဲ႕ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္တုန္းက သိမ္းထားမိခဲ့တဲ့ ကာတြန္းျဖတ္ပိုင္းေလးေတြ ျပန္ေတြ႕တာနဲ႕ ထိုင္ဖတ္ရင္း ရီေနရေသးတယ္။ အဲသည္လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္တုန္းက ဘန္ေကာက္ပို႕စ္ သတင္းစာမွာ ပါတဲ့ ကာတြန္းေတြထဲမွာ Garfield, Beetle, the Wizard of Id, B.C. စတဲ့ ကာတြန္းေတြ ဆိုရင္ ကိုယ္ သေဘာက် တာေလးေတြ ေတြ႕ရင္ ျဖတ္ျဖတ္ျပီး သိမ္းထားမိတယ္။ ေနာက္ပိုင္း က်ေတာ့လည္း မသိမ္းျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အခု စာရြက္ေတြ စာအုပ္ေတြ ရွင္းရင္း ျပန္ေတြ႕ရတဲ့ ကာတြန္း ျဖတ္ပိုင္းေလးေတြ ကေတာ့ စာအုပ္ၾကီး တအုပ္ ၾကားထဲ ညွပ္ထားမိလို႕ သည္အထိ ပါလာတာပါ။ သည္ျဖတ္ပိုင္းေတြထဲက ေလာေလာဆယ္ ကိုယ့္ အျဖစ္နဲ႕ လာတိုက္ဆိုင္ေနတဲ့ Garfield ကာတြန္းကို ေတြ႕ေတာ့ ျပံဳးမိလို႕ သူငယ္ခ်င္း ေတြကို ျပန္မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္။ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၆ ရက္ေန႕က ကာတြန္းပါ။ ဆားခ်က္တာ လို႕လည္း ေျပာလို႕ရပါတယ္... း)

အတၳဳပၸတၱိ

ငွက္ေမႊး တစကေတာင္
ေက်ာက္ခဲ တလံုးလို ေလးလံျပရင္း
ပိပိရိရိ ဟန္ေဆာင္ေနႏိုင္တဲ့ ည...
အဲသည္ညမွာ
ေပါ့ပါးေနတဲ့ ငွက္ေမႊးတစကို
ေက်ာက္ခဲေတြက ဘာေျပာရပါ့...

အစိုးမရတဲ့ တိမ္ တအုပ္က
ေတာင္တန္း တခုလို မ်က္လႊာေတြခ်
တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ အိေျႏၵရေနတဲ့ ေန႕...
အဲသည္ေန႕မွာ
လြင့္ခ်င္ရာလြင့္ေနတဲ့ တိမ္ တအုပ္ကို
ေက်ာက္ခ်ထားတဲ့ ေတာအုပ္ တအုပ္က ဘာေျပာရပါ့...

သဲပြင့္ေတြကလြဲလို႕ ဘာမွ မရွိတဲ့ ကႏၱာရ
အျမဲစိမ္းေတာ တအုပ္လို ေအးေအးျမျမ
အလြန္တရာ စိုစြတ္ျပေနတဲ့ ေဒသ...
အဲသည္ ေဒသမွာ
ပူေလာင္ ေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့ ကႏၱာရကို
ျမက္ခင္းစိမ္းနဲ႕ တဲငယ္ေလးက ဘာေျပာရပါ့...

ေသြးေအးတဲ့ လူသတ္သမား တေယာက္က
ေမတၱာတရားကို ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာလို ၀တ္ဆင္ရပါမယ့္အေၾကာင္း
အၾကိမ္ေပါင္း ေထာင္ေသာင္း ေဟာေျပာေနတဲ့ ႏိုင္ငံ...
အဲသည္ႏိုင္ငံမွာ
ေသြးဆာေနတဲ့ လူသတ္သမားကို
အျပစ္မဲ့ အသတ္ခံလိုက္ရသူက ဘာေျပာရပါ့...

သစ္ရြက္ေျခာက္ တရြက္က
ေလအတိုက္မွာ အပင္က ေၾကြက်ခဲ့ရတာကို
အနစ္နာခံလိုက္တာပါလို႕ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ေနတဲ့ စာမ်က္ႏွာ...
အဲသည္စာမ်က္ႏွာမွာ
အခ်ိန္တန္လို႕ ေၾကြက်တဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ကို
ရြက္ႏုသစ္ေတြနဲ႕ စိမ္းစိုေနတဲ့သစ္ပင္က ဘာေျပာရပါ့...

အလင္းေတြကို ခိုး၀ွက္လုယူရင္း
တစမက်န္ စားေသာက္ပစ္ျပီး ေအာင္ပြဲခံေနတဲ့ညက
ေန႕တေန႕ဟာ သူ႕ အလုပ္ သူ မလုပ္ဘူးလို႕ စြပ္စြဲေနတဲ့ ကာလ...
သည္ကာလမွာ
စဥ္းလဲေနတဲ့ညကို
အခ်ိန္ကာလက ဘာေျပာရပါ့...

ၾကက္တေကာင္က
အမည္သာကြဲတာပါ
ငွက္ခ်င္းအတူတူပါပဲလို႕ လင္းယုန္တေကာင္ကို တန္းညွိလိုက္တဲ့ အခါ...
သည္အခါမွာ
တိမ္ေတြထဲ မပ်ံသန္းႏိုင္တဲ့ ၾကက္ကို
သိန္းစြန္ငွက္တေကာင္က ဘာေျပာရပါ့...

ဘယ္မွာပဲ အညွာကို စစ မစစ
အရွိန္အဟုန္ ၾကီးၾကီး မၾကီးၾကီး
ေရတံခြန္လို ေဇာက္ထိုး ဆင္းဆင္း မဆင္းဆင္း
ေသာင္ထြန္းထြန္း မထြန္းထြန္း
ကၽြန္း ခံခံ မခံခံ
ေခ်ာင္းမွန္ရင္ ျမစ္ထဲ စီးဆင္းရ...
ျမစ္မွန္ရင္ ပင္လယ္ထဲစီးဆင္းရ...
သည္ဓမၼမွာ
ေခ်ာင္းဟာ ျမစ္ မဟုတ္တာ
အေသအခ်ာေပါ့...

ATN

Photo Source:http://abstractart.blogdrive.com/

အေသေမြးခဲ့တဲ့ေန႕

အခန္းေတြတိုင္းမွာ ဘာတခုမွမရွိတဲ့ အိမ္ေတြက
အရိပ္ေတြနဲ႕သာ ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့အခါ...
ဖန္ခြက္ ေဟာင္းေလာင္းေတြနဲ႕ပဲ
ျပည့္ႏွက္ေနရွာတဲ့ အခန္းလြတ္ေတြကလည္း
တျခားအရာေတြအတြက္ ေနရာမေပးႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ...
ေန႕ေတြကို မ်ိဳမ်ိဳခ်ပစ္ခဲ့တဲ့ ညေတြဆိုတာကလည္း
ပက္ပက္စက္စက္ကို လင္းလက္ေနတဲ့အခါ...
ရင္ဘတ္ထဲမွာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ က်ိတ္မွိတ္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့ရတဲ့ အသံေတြသာ
ဘယ္သူမွ မၾကားရေအာင္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေပါက္ကြဲရရွာ...

သူ႕ပန္းတိုင္ရွိရာ ဒံုးစိုင္းေျပးသြားတဲ့
ငါ့အိမ္ေရွ႕က လမ္းကေလးက ေျဖာင့္တန္းေနဆဲမွာ...
အမူးသမားတေယာက္က ေကြ႕ေကာက္ ယိုင္ထိုးရင္း
မ်ဥ္းေျဖာင့္တေၾကာင္းကို တြန္႕လိမ္သြားေအာင္ ေရးဆြဲခဲ့တာ...

သည္လိုနဲ႕
တစ္နဲ႕ တစ္ ေပါင္းလို႕ ႏွစ္ မရခဲ့တဲ့အေၾကာင္း
ဂဏန္းေပါင္္းစက္တခုက ေကာင္းေကာင္း သိသြားတဲ့အခါ
သိဂၤ ါရအလကၤာေတြ ေသသြားပါျပီ...

သည္လိုနဲ႕
စာတအုပ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြကို
စိတ္မပါ လက္မပါ တရြက္စီ တရြက္စီ အပ်င္းေျပ လွန္သလိုမ်ိဳး
ညေတြကို တညစီ တညစီ ဆြဲယူလို႕
သစ္ရြက္ေတြလို တညျပီး တည ထပ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ
ည ႏွစ္ည အၾကား အညွပ္ခံထားခဲ့ရတဲ့ ေန႕ရက္တရက္
ထြက္က်လာပါျပီ...

ငံု႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့...
အဲသည္ေန႕မွာ
ေနေရာင္ဆိုတာ
ပါကို ပါမလာခဲ့ဘူး...

ATN

နာဂစ္တႏွစ္ျပည့္ဆုေတာင္းေမတၱာပို႕ပြဲ

၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ေမလ ၂ ရက္ေန႔တြင္ တိုက္ခတ္ခဲ့ျပီး လူေပါင္း တသိန္းခြဲေက်ာ္ အသက္ ဆံုးရံႈးေစရံုမွ်မက လူဦးေရတသန္းနီးပါးကို အိုးအိမ္မဲ့ျဖစ္ေစခဲ့သည့္ နာဂစ္ ဆိုင္ကလံုး မုန္တိုင္းဒဏ္သင့္ခဲ့ၾကရေသာ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားႏွင့္ အသက္ဆံုးရံႈးခဲ့ရသူမ်ား အတြက္ တႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႕ပြဲ တရပ္ကို LA Organizers 4 Burma အဖြဲ႕က ဦးစီးကာ La Puente ျမိဳ႕ 710 S Grandview Lane ရွိ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ေက်ာင္းတြင္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေမလ ၂-ရက္ စေနေန႕က ညေန ၄ နာရီမွ ၆ နာရီအထိ က်င္းပ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္ရွိ LA ႏွင့္ အနီးတ၀ိုက္ရွိျမိဳ႕မ်ားမွ ျမန္မာႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားမ်ားႏွင့္ ၄င္းတို႕၏ မိသားစု၀င္မ်ား လာေရာက္စုရံုးကာ အတူတကြ ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႕ခဲ့ၾကသည္။

ဆုေတာင္းပြဲသို႕တက္ေရာက္လာၾကေသာ ျမန္မာမိသားစု၀င္အခ်ိဳ႕












ဆုေတာင္းေမတၱာပို႕ေနစဥ္















တရားနာယူေနၾကေသာ ျမန္မာမိသားစု၀င္အခ်ိဳ႕

Photo Credit: Maung Myo Naing

အျဖဴေရာင္အေပၚ အိပ္စက္ျခင္း

ငါ့သစ္ရြက္ေတြက အစိမ္းေရာင္ရင့္ရင့္္…
ငါစီးထားတဲ့ ဖိနပ္က အနက္ေရာင္…
ငါ့အကၤ် ီကေတာ့ အျပာေရာင္…
ငါ့ေန႕ေတြက လိေမၼာ္ေရာင္ သမ္းေန…
ငါ့မွန္ွေတြ ခမ်ာမေတာ့ အေရာင္မဲ့…
ငါ့ႏွလံုးသား ကေတာ့ မိုးသားလို ျပာရင္း…
ငါ့ျပတင္းေပါက္ကေလးက အစိမ္းေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့…
ငါ့လမ္းကေလးကေတာ့ သဲႏုႏုေတြ ျဖဴမြလို႕…
ငါ့အိမ္ကေလးက အ၀ါေရာင္ရင့္တယ္…
ငါ့ေကာင္းကင္က ေလာေလာဆယ္ဆယ္ ခရမ္းေရာင္…
ငါ့အရိပ္ေတြ ခမ်ာမေတာ့ မီးခိုးေရာင္ေတြ အူထလို႕…
ငါ့မနက္ဖန္ကို လွမ္းၾကည့္တဲ့အခါ ပုဇြန္ဆီေရာင္ေတြ ေတာက္ပေန…
ငါ့ခ်စ္သူကို လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ပါးမို႕မို႕မွာ ပန္းေရာင္ကေလး ေျပးလႊား…
ငါ့ရင္ဘတ္ငါ ငံုၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ အျပာေရာင္ရင့္ရင့္ေတြ စီးဆင္း…
ငါ့လက္ထဲက ဂစ္တာေလးကေတာ့ အျဖဴေရာင္ေတြနဲ႕ ေစးပ်စ္လို႕…
ငါ့ အနီးက ကမၻာၾကီးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနီေရာင္ေတြ ေတာက္ေလာင္ေန…
ငါ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေရာင္စဥ္ ခုႏွစ္သြယ္ လက္ျဖာလို႕…
ၾကာလာေတာ့ အေရာင္ေတြကို ငါ စိတ္ညစ္တယ္…
တညတာ အိပ္စက္ဖို႕ ငါ ဆြဲယူလိုက္မိတဲ့ ေခါင္းအံုးကေလးကေတာ့
အျဖဴေရာင္နဲ႕ သန္႕ရွင္းလို႕…
“သည္တညေတာ့ မင့္ရင္ခြင္မွာ အိပ္ဖို႕ေရာက္လာျပီ… ”
ခင္ေမာင္တိုး သီခ်င္းတပုဒ္ကို တီးတိုးဆိုျငည္းရင္း
ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ေခါင္းအံုးေလးအေပၚ အိပ္စက္လိုက္ပါတယ္…
ေနာက္တေန႕မွ
ငါ့ဘ၀ရဲ႕ အေရာင္ေတြကို
စာရင္းျပဳစုပါရေစကြယ္…

ATN