အျဖဴေရာင္တခုအတြက္ က်ေနာ္ ျပန္လာခဲ့တယ္

ဘ၀မွာ တခါတခါေတာ့လည္း မထင္မွတ္တာေတြက ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ အမွားေတြ လုပ္မိတဲ့ အခါလည္း ရွိရဲ႕။ တခါတခါ ဘာမွ မဟုတ္တာေလးက အမိႈက္ကစ ျပသာဒ္ မီးေလာင္တဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခြင့္ မလႊတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘေလာ္ဂိုစဖီးယားမွာ မထင္မွတ္ပဲ လုပ္ခဲ့မိတဲ့ အမွား တခုအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခြင့္မလႊတ္ခ်င္ဘူး။ သည္အခါ ဘေလာ့ကို ဆက္မေရးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘေလာ့ေရးတာ နားပါတယ္လို႕ ေျပာခဲ့မိ။

ဘေလာ့ေရးမိမွ မၾကံဳဖူးတာေတြ ၾကံဳရ၊ မဖတ္ဖူးတာေတြ ဖတ္ရ၊ မျမင္ဖူးတာေတြ ျမင္ရ၊ ရင္မခုန္ဖူးတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ရင္ခုန္ရ၊ မျဖစ္ဖူးတာေတြျဖစ္ရ၊ မရဖူးတဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ ရ၊ မေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ ရင္ဘတ္တူသူေတြ အေရျပားတူသူေတြ ေတြ႕ရ၊ သည္လိုပဲ မလုပ္ဖူးတဲ့ အမွားေတြလည္း လုပ္မိရဲ႕။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္က ျငိမ္းခ်မ္းခ်င္သူပါ။ လူမွန္းသိစကတည္းက ပူေလာင္ခဲ့တဲ့ အပူေတြဟာ သည္ ဘေလာ့ေလး ေရးမိမွ စျပီး ေအးျမခဲ့ဖူးတာပါ။ သည္လိုပါပဲ ဘေလာ္ဂိုစဖီးယားမွာ ရွိေနသမွ်သူေတြ အားလံုးကိုလည္း က်ေနာ္ ေအးျမသလို ေအးျမေစခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါက က်ေနာ့္ရဲ႕ ရင္ထဲက တကယ့္ ေစတနာပါ။

ဘေလာ္ဂိုစဖီးယားထဲမွာ ပူေလာင္ေနတဲ့သူေတြကို က်ေနာ္ တတ္ႏိုင္သမွ် ေအးျမေပးခဲ့တယ္။ လဲက်ေနခဲ့သူေတြကို က်ေနာ္ တြဲထူေပးခဲ့တယ္။ ထို႕အတူ က်ေနာ့္ အပူေတြကို မွ်ေ၀ ယူေဆာင္သူေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ သည္လိုနဲ႕ ဘေလာ္ဂိုစဖီးယားထဲမွာ က်ေနာ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ရွင္သန္ေနခဲ့တာ တႏွစ္ခြဲရွိခဲ့ပါျပီ။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္က ကဗ်ာေရးသူပါ။ ကဗ်ာေတြကို ခ်စ္တယ္၊ ကာရန္ေတြကို ခ်စ္တယ္၊ သေကၤတေတြ၊ နိမိတ္ပံုေတြ၊ အသံေတြ၊ ရစ္သမ္ေတြ၊ စကားလံုးေတြ၊ ရင္ခုန္သံေတြ၊ အသက္ရွႈသံေတြ အားလံုးကို ခ်စ္တယ္။ ကဗ်ာေရးသူေတြကို ညီအကို ေမာင္ႏွမလို ခ်စ္တယ္။

တကယ္ဆို က်ေနာ္က ေကာင္းကင္ကိုတို႕လို၊ ေဆာင္းယြန္းလတို႕လို ကဗ်ာေတြခ်ည္း ေရးခ်င္တာပါ။ ဒါေပသည့္ တေန႕တပုဒ္လည္း က်ေနာ္ မေရးႏိုင္ပါဘူး။ ေရးေနရင္လည္း အဓိပၸါယ္ မရွိပါဘူး။ ထို႕အတူ စာဖတ္သူ အားလံုးကလည္း ကဗ်ာဖတ္သူေတြ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ လူတကိုယ္ တေယာက္ အၾကိဳက္ တမ်ိဳးစီပါ။ သည္အတြက္ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ကို လာဖတ္သမွ် ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြ၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ စာဖတ္သူေတြအတြက္ မရိုးရေလေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး က်ေနာ္ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ေျပာရရင္ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ကို လာဖတ္သူေတြအတြက္ က်ေနာ္ တတ္ႏိုင္သမွ် တခု မဟုတ္ တခုကို က်ေနာ္ ဖန္တီးေပးခဲ့ပါတယ္။ ၀တၳဳတို ေလးေတြက အစ၊ သီခ်င္းေတြ အဆံုး။ က်ေနာ့္ ဘေလာ့အတြက္ အခ်ိန္ေပး လာလည္သူတိုင္း အနည္းဆံုးေတာ့ တခုခု ႏွစ္သိမ့္ ေက်နပ္ျပီး ျပန္သြားေစခ်င္တာ က်ေနာ့္ ေစတနာပါပဲ။

သည္လိုပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္ ေစတနာ ေရာင္ျပန္ဟပ္တယ္ ဆိုတာကို အခု က်ေနာ္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အေၾကာင္း တခုေၾကာင့္ ဘေလာ့ ဆက္မေရးေတာ့ဘူးလို႕ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္မိတဲ့ အခ်ိန္မွာ အားလံုးကိုေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ဖို႕ တာ၀န္ရွိတယ္လို႕ က်ေနာ္ ယူဆတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ နႈတ္ဆက္တာပါ။ တကယ္ဆို သည္အတိုင္းလည္း ဘာမွ မေျပာပဲ ဘေလာ့ကို က်ေနာ္ ပိတ္ခ်လိုက္လို႕ရပါတယ္။ အဲလိုေတာ့ က်ေနာ္ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ကို ဖတ္ေနတဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ စာဖတ္သူေတြ အားလံုးကို ေလးစားေသာ အားျဖင့္ က်ေနာ္ အသိေပး နႈတ္ဆက္တာပါ။ ဒါေပသည့္ ႏႈတ္ဆက္မိမွ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ သံေယာဇဥ္ကို က်ေနာ္ ျမင္ရတာပါ။ က်ေနာ္ မထင္မွတ္ထားတဲ့ အျဖဴေရာင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ ၾကိဳးေတြကို က်ေနာ္ ျမင္လိုက္ရတယ္၊ က်ေနာ္ ႏွလံုးသားက ခံစားထိေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္း ေက်ာခိုင္းျပီလို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့မိတဲ့ ေနရာကို က်ေနာ္ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ ျပန္လာတာ အျဖဴေရာင္တခု အတြက္ သက္သက္ပါ။

ခုေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းပို႕စ္မွာ ကြန္မန္႕လာေရးျပီး က်ေနာ့္ကို စိတ္ခြန္အား ေပးသြားၾကသူ ညီအကို ေမာင္ႏွမ၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ စာဖတ္သူမ်ား အားလံုးကို အထူး ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း၊ ထို႕အတူ ကြန္မန္႕မွာ မေရးသြားၾကေပမယ့္ C-Box ထဲကေန၊ ေမးလ္ထဲကေန စိတ္ခြန္အား ေပးသြားခဲ့ၾကသူ ညီအကို ေမာင္ႏွမ၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႕ စာဖတ္သူမ်ား အားလံုးကိုလည္း ေက်းဇူး အထူး တင္ပါေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။