ခပ္တုိးတုိးေလး ဆိုေနတယ္

စိတ္ညစ္ေနတဲ့သူကို အတင္း သီခ်င္း လာဆိုခိုင္းေနတဲ့ အလိုက္ကမ္းဆိုး မသိတတ္ေသာ္လည္း ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ညီမငယ္ မေၾကးမံု အတြက္ မဆိုခ်င္ ဆိုခ်င္နဲ႕ ဆိုျပရေတာ့မွာေပါ့ေလ။ ေအာ္ဟစ္ ေပါက္ကြဲထားတာေတြက မ်ားေနေတာ့ ေအာ္ မဆိုႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အသံ မထြက္ႏိုင္ေတာ့လို႕ ခပ္တိုးတိုးေလးပဲ ဆိုျပလိုက္ပါတယ္... း(

---------------------------------------------------------------------------------------

တိမ္တိုက္ေတြရဲ႕... အဆံုး... အေနာက္ဖက္က... အေ၀း... မိုးကုပ္... တေနရာမွာ...
ေနေရာင္... တခ်ိဳ႕... ရွိေနေသးရဲ႕...
ျမဴေတြ... ဆိုင္းေနတဲ့... ရခိုင္ရိုးမရဲ႕... အရိပ္...
ဟိုး... တဖက္ကမ္းေျခ... ျမစ္ရိုးမွာ... ေမွာင္မိုက္ေနျပီ...
ဗမာျပည္ကို လြမ္းမိတိုင္း ဧရာ၀တီကို သတိရတယ္။ တေန႕ေန႕မွာ အဲသည္ တိမ္တိုက္ေတြရဲ႕ အဆံုးကို လိုက္ၾကည့္မယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ ျမစ္ရိုးေဘးကပဲ ကိုယ့္ရဲ႕ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ ဘ၀ၾကီးကို အျပီး ေမွ်ာခ် လိုက္ခ်င္ ပါေတာ့တယ္ ဧရာ၀တီ ရယ္။

ငါဟာ မတည္ျငိမ္တဲ့ မိုးတိမ္ပဲ... ကေနတဲ့ ဇာတ္လမ္း မွားေနျပီ...
ဘယ္လိုေနထိုင္ရမလဲ ဘ၀ဆိုတာ... အိုး---ျပဇာတ္တပုဒ္လိုပဲ....
ငါဟာ မတည္ျငိမ္တဲ့ မိုးတိမ္ပဲ... ငါဟာ ဂ်စ္ပ္ဆီ-ေဟ့ ခရီးႏွင္တယ္...
ၾကိဳတင္ကာ ဇာတ္ညႊန္းဖတ္မလာသူ... မင္းသား တေယာက္ လိုပဲ...
ဘ၀ ဇာတ္ခံုေပၚမွာ ကိုယ္က ဇာတ္လိုက္လုပ္ျပီး တက္ကမိတာလား။ ဘယ္သူေတြက ဇာတ္ဆရာ ဒါရိုက္တာ လုပ္ျပီး ဘယ္သူေတြက ၾကည့္ေနတာပါလဲ။ ကုိယ့္ ဘ၀ၾကီး တခုလံုးက တခန္းရပ္ ျပဇာတ္လား။ ဒါဆို ဘယ္ေတာ့ ရပ္မလဲ။ ကိုယ္ သည္ဇာတ္ကို နားခ်င္ေနပါျပီ။ ျပီးေတာ့လည္း ကိုယ့္ကို ဘယ္သူက မင္းသား လုပ္ခိုင္းတာလဲ။ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေတာ့ မင္းသား မလုပ္မိတာ အမွန္ပါပဲ။ ေနရင္းထိုင္ရင္း မင္းသား ျဖစ္လာရသူပါ။ ခုေတာ့လည္း ၾကိဳတင္ျပီး ဇာတ္ညႊန္း မဖတ္လာခဲ့တဲ့ မင္းသားဟာ အလြမ္းေတြနဲ႕ ျပည့္သိပ္ ပြေဖာင္းေနတဲ့ ဂ်စ္ပ္စီမိုးတိမ္ အေဟာင္း ၾကီးပါပဲ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းကင္ဆီကို ခရီးႏွင္ လြင့္ေမ်ာရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူးေလ။

ေနညိဳခ်ိန္ရဲ႕ ေလညင္းေလး... သယ္ယူလာတဲ့ အေမွာင္ရဲ႕ည... သတိရမိတယ္ မင္းနဲ႕ ငါ့ အတိတ္ေဟာင္း... အို... ပင္လယ္ျပင္မွာ ရိုက္ေသာလိႈင္း... ခံႏိုင္ရည္နဲ႕ ျဖတ္သန္းတိုင္း... ဘ၀ရဲ႕ လိႈင္းဒဏ္ၾကားထဲ တို႕ ေပ်ာ္ခဲ့... ရင္မွာ၀မ္းနည္း... ခိုင္မာေနတဲ့ အခ်စ္ပ်က္သုဥ္း... တို႕ ေ၀းမယ့္အေၾကာင္းေတြ မရွိခဲ့... ယုံၾကည္ေနရင္းနဲ႕... အေ၀း-- ေ၀းျပီေဟ့---
ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ည----- နာက်င္ေနတဲ့အခ်ိန္တိုင္း----- ကိုယ္ဘယ္လိုမွ ျဖတ္သန္း မရႏိုင္တဲ့ အလြမ္းမ်ား------
ေနညိဳခ်ိန္ေတြ ငါေက်ာခိုင္း ... အခ်ိန္နာရီေတြ ငါေမ့လိုက္... တို႕ေရွ႕ဆက္ရမယ့္လမ္းမ်ားလည္း ေပ်ာက္ဆံုး... ဒီရာသီေတြဟာ လည္ပတ္ခဲ့... ဘ၀ရဲ႕ လိႈင္းဒဏ္ေတြ႕ရတိုင္း... အို- မင္းမရွိတဲ့အခါ တမ္းတရင္း ေၾကကြဲ... ရင္မွာ၀မ္းနည္း... ခိုင္မာေနတဲ့ အခ်စ္ပ်က္သုဥ္း... တို႕ ေ၀းမယ့္အေၾကာင္းေတြ မရွိခဲ့... ယုံၾကည္ေနရင္းနဲ႕... အေ၀း-- ေ၀းျပီေဟ့---
ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ည----- နာက်င္ေနတဲ့အခ်ိန္တိုင္း----- ကိုယ္ဘယ္လိုမွ ဆက္ျပီး မရုန္းႏိုင္ေတာ့... ေျပးထြက္ခဲ့ ... အတူတူေလွ်ာက္ဖူးတဲ့ေနရာမ်ား... မင္းရယ္ တို႕ရယ္... ရင္မွာ ရူးသြပ္တဲ့ ညတိုင္း... အလြမ္းမ်ား-----
ယံုၾကည္တာေတြကိုလည္း မယံုၾကည္ေတာ့ဘူး။ မယံုၾကည္တာေတြကိုလည္း မယံုၾကည္ ႏိုင္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ အလြမ္းေတြက လြဲလို႕ ဘာကိုမွ မယံုၾကည္ခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။ အလြမ္းမ်ား နဲ႕ တ၀ုန္း၀ုန္း ေမာင္းခ်သြားတဲ့ ခႏၶာ ရထားၾကီးကို ထမ္းထားရင္း ေန႕နဲ႕ည သံလမ္း ၂ စင္းကေတာ့ ခပ္တင္းတင္းပဲ က်န္းမာေရး ေကာင္းေနဆဲ။ မ်က္ေစ့ တဆံုးက ဟိုး မုိးကုပ္စက္၀ိုင္း အစပ္မွာ သည္ရထားၾကီး ရပ္သြားရင္လည္း ေကာင္းမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

တစ္ေလာကလုံးမွာ... ခရမ္းႏုေရာင္ေလးေတြ... မိႈင္းမိႈင္းေ၀ေန…
ႏွင္း၀တ္မႈန္ေတြရဲ႕... အတားအဆီးမဲ႔ နယ္ကၽြံမႈေတြ...
ရင္ခြင္မွာ တြယ္ျငိလာတဲ႔... အတိတ္ဆုိတဲ႔ ကမၻာ…
အေပးအယူေလးကုိ... ေတာင္းဆုိဖုိ႔ရာ... အလွမ္းေ၀းေနျပီလား…
ေနွာင္းေနခ်ိန္မွာ... မထူးေတာ႔တဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ... ရင္ခြင္မွာ ခံစားေနတဲ႔... ဘ၀ဆုိတဲ႔ကဗ်ာ…
အဆုံးစြန္အထိသာ... ေတြ႔ႏုိင္ခဲ႔ရင္... မဆုံးျဖတ္ခဲ႔ပါဘူး…
အမွား၀ကၤပါမွာ... စိတ္ေနာက္ကုိယ္ပါမိေတာ႔ ... ရင္ခြင္မွာ... နာက်ည္းေနတဲ႔... ေနာင္တေတြနဲ႔လူ…
ငယ္တုန္းကေတာ့ ေနာင္တဆိုတာ ဘာလဲလို႕ ေတြးမိခဲ့ဖူးတယ္။ စာေတြထဲ ဖတ္ရတဲ့ အခါလည္း နားကို မလည္ႏိုင္ဘူး။ ခုေတာ့လည္း ေနာင္တေတြနဲ႕ နာက်ည္းေနတဲ့သူဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖစ္ေနပါေရာ လားေလ။ နာက်င္မႈေတြနဲ႕ ျပည္မွာေဆာင္း ကို အခုမွပဲ ေကာင္းေကာင္း ခံစားေနမိေတာ့တယ္။

ေၾကြျပီ... ပုန္းညက္... လြမ္းခ... သစ္ရြက္ေစြ...ေျဖသိမ့္ေတြးေလ... ေနႏိုင္ေစသား...
ႏြမ္းလ်တဲ့... ဘ၀ေႏြ... ေခၽြးသိပ္ခဲ့ျပီ...ေမ...
ညွိဳးေလ်ာ့ခဲ့... ေျခတလွမ္းဟာ... ရင္နာရြာ... ျပန္မလွည့္ဘူး...ေမ...
ခ်စ္ခြင့္ထူးခံ... ဆုပန္မယ့္... ေယာက်္ားထဲ ...ကိုယ္... မပါေနဆဲပါ...
ေ၀သီ... ညွိဳးရက္...ဆိုးသက္ပင့္... ရိႈက္ေန... ေျမစိမ့္စမ္းေရ... လြင္ႏိုင္ေစသား....
ဖူးဆဲ... အပြင့္... လန္း ေနရွာ... လြမ္းစကားသင့္... ႏြမ္းျပီေလ...
ဆန္းျပားခဲ့... အတိတ္လမ္းမွာ...ေ၀ဒနာရြာ... တည္ေဆာက္ဆဲ... ေမ...
အမုန္းခြင့္ထူးခံ... ဆုပန္မယ့္... ေယာက်္ားဟာ...ကိုယ္တေယာက္ထဲပါ...
အခ်စ္ကို ရွာရတာ ခက္တယ္။ အဲသည္ေတာ့လည္း လြယ္လြယ္ကူကူ အမုန္းကိုပဲ ခံစားရင္း တေယာက္ထဲပဲ လြမ္းသင့္ေ၀သီ ေနမိတာက ေကာင္းမယ္ ထင္ပါရဲ႕လို႕ တခါတခါေတာ့လည္း ေတြးေနမိေသးတယ္။

ရင္မွာ... မွန္လိုကြယ္... ျမင္ေနမယ္... ရာသီေတြ... အခ်ိန္ေတြ... ေျပာင္းဦးကြယ္... ေနာက္ထပ္... ေပးဦးမယ့္ ေန႕ေတြအလယ္... ပံုသ႑ာန္ ထင္ျမင္ေယာင္... လြမ္းရမယ္... ဟိုအရင္... က်ေနာ္... ငယ္စဥ္အရြယ္...ကေလးတေယာက္နဲ႕... လမ္းကေလးမ်ား... ေက်ာင္းဆင္းနဲ႕... ေက်ာင္းတက္... တ၀ဲလည္လည္... ေရာင္စံုပံု... ထင္ရာဆြဲခ်င္တယ္... ငိုလြယ္ ရီလြယ္... ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္တယ္... ျပီးေတာ့... ၾကီးပ်င္းတဲ့ လမ္းေပၚ၀ယ္... ရန္ခုန္သံ ျမန္ျမန္... အခ်စ္တဲ့ကြယ္... ေဆြးဖို႕... အသည္းကြဲဖို႕... ေရာက္လာတယ္... မၾကာခင္ ၾကံဳျပီ... အလြမ္းတဲ့ကြယ္... ဒိုင္ယာရီကို... ျမင္ေယာင္တယ္... ကေလးေလးရဲ႕... လမ္းမ်ားအျပီး... အခ်ိဳးအေကြ႕နဲ႕... အေျပာင္းအလဲ... လမ္းေပၚမွာ... သီခ်င္းတပုဒ္ေလာက္... မေကာင္းေတာ့ပါ... ကဗ်ာ ကာရန္... မညီညာ... ဘ၀ရဲ႕လကၤာ...
စိတ္ညစ္စရာေတြ ၾကံဳတိုင္း ကေလးဘ၀တုန္းက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ဆြဲခဲ့ဖူးတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေရာင္စံု အရုပ္ပံုေလးေတြကို ျပန္ျပီး ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ခုေတာ့ ကိုယ္ဆြဲမိသမွ် ရုပ္ပံုေတြက စိတၱဇဆန္ျပီး ထိုင္းမိႈင္း မဲေမွာင္လို႕။ ဘ၀ရဲ႕လကၤာ အတြက္ သရုပ္ေဖာ္ပံုေတြက သီခ်င္း တပုဒ္ေလာက္ေတာင္ မေကာင္းေတာ့ပါဘူးေလ။

ေနရစ္ခဲ့လို႕... ထားခဲ့သူ... ျပန္ေတြ႕ၾကဖို႕... မလြယ္ကူ...
ေနရစ္ခဲ့... တေယာက္ထဲ... ဘ၀မွာ... အတိတ္ရဲ႕...အရိပ္ေတြ... ေနရာတကာ...
ေနရစ္ခဲ့လို႕... ခြဲခဲ့တာ... ရက္စက္လွတဲ့... ကံၾကမၼာ...
သီခ်င္းကေတာ့ တေယာက္မ်က္နွာတေယာက္ၾကည့္ကာ။ လက္ေတြ႕ဘ၀ကေတာ့ ကိုယ္ၾကည့္ေနရတာ ဟင္းလင္းျပင္ၾကီး။ ဘာမွကို မရွိဘူး။ လြတ္လပ္ ေလဟာနယ္ၾကီး။ အဲသည္ထဲမွာ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ကိုယ္ ျပန္ရွာရဦးမယ္။

အပူရွိန္... ေန႕ဖက္ ျပင္းသည္ထက္ျပင္းလာျပီ... မဟူရာ... ညက် “လ”က မရွိ...
သည္လို... အသည္းကြဲျမိဳ႕က... လြတ္ခ်င္ျပီ... ဒဏ္ရာ... ဒီဂရီ... ျမင့္သည္ထက္ျမင့္လာျပီ...
ေမရယ္... ေက်ာခိုင္းဖို႕... ဆံုးျဖတ္လို႕... မုန္းျပီလား... အခ်စ္ရဲ႕...
မင္းမရွိတဲ့... ျမိဳ႕ေတာ္မွာ... ကိုယ္ဟာ... ၀မ္းနည္း ေဆြးေျမ့မူး... လမ္းေတြမွာ... အေဖာ္မပါ...
ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႕ လွမ္းေနမိ... ခ်စ္သူေရ... လြမ္းေနမိ...
မင္းမရွိတဲ့... ျမိဳ႕ေတာ္မွာ... ကိုယ္ဟာ... ထြက္ေပါက္ေတြ႕ဖို႕ေတာ့... ခု မလြယ္ကူပါ...
ေျပးဖို႕... ေျမမရွိ... မေတြးရဲ... ေဆြးျမဲ ေဆြးေနၿပီ...
ခုေတာ့ အသည္းကြဲျမိဳ႕ေတာ္ ထဲက ကိုယ္ ထြက္ပါေတာ့မယ္ေလ။ ျပီး အသည္းေၾကတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ထဲ ကိုယ္ ေရာက္သြားမွာေပါ့။ ျပီးရင္ အသည္းအက္တဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ကိုလည္း ကိုယ္ အလည္သြားဦးမွာပါ။ အဲသည္က ျပန္ရင္ အသည္းခြဲတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္မွာ ကိုယ္ စားေသာက္ဆိုင္ဖြင့္မယ္။ အသည္းေတြပဲ ေက်ာ္ေရာင္းမယ္ေလ။ ဒါေပသည့္ စီးပြားျဖစ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဘယ္သူကိုယ္နဲ႕ ရွယ္ယာ ထည့္ၾကဦးမလဲ... ?

(ေအာင္သာငယ္)