သူပုန္တေယာက္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ (၅)

(မေရးျဖစ္တာလည္း ေတာ္ေတာ္ ၾကာေနျပီျဖစ္တဲ့ သည္ ဒိုင္ယာရီကို ဆက္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ညီတေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေကာင္းကင္ကိုကလည္း ဖလူးခံတပ္က ကိုယ္ေတြ႕ တိုက္ပြဲေလးအေၾကာင္း ေရးပါဦး ဖတ္ခ်င္ပါတယ္ဆိုလို႕ အဲဒါေလးကို ္ေရးလိုက္ပါတယ္။)

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ရွစ္ေလးလံုး လူထု အေရးေတာ္ပံုၾကီးေနာက္ စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္ စစ္အာဏာသိမ္းမႈ ျဖစ္ပြားတဲ့အခါ အေရအတြက္အားျဖင့္ ေသာင္းနဲ႕ခ်ီတဲ့ ဗမာျပည္ အရပ္ရပ္က လူငယ္ လူရြယ္ေတြဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ နယ္စပ္ေတြ တေလွ်ာက္မွာ ရွိေနတဲ့ အမ်ိဳးသား အင္အားစုေတြရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ ေဒသေတြ ဆီကို စြန္႕စား ထြက္ခြာခဲ့ၾကရ ပါတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ လက္နက္ အားကိုးျပီး ျပည္သူ လူထုကို အႏိုင္ က်င့္ေနတဲ့ စစ္အုပ္စုကို ျဖိဳခ်ႏိုင္ဖို႕ပါပဲ။ ဒီအတြက္ ေနာက္ဆံုး ေရြးခ်ယ္စရာ ျဖစ္ေနတဲ့ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး လမ္းကို သူတို႕ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကရတာပါပဲ။ ဒီလို ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႕ကိုလည္း စစ္အုပ္စုကသာ တြန္းပို႕ ေပးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

သည္လိုနဲ႕ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ကို ဆင္ႏႊဲဖို႕ နယ္စပ္ ေဒသေတြဆီကို ေရာက္လာ ခဲ့တဲ့ ေသာင္းခ်ီတဲ့ လူငယ္ လူရြယ္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္လည္း တေယာက္ အပါအ၀င္ပါ။ အဲသည္ အခ်ိန္က က်ေနာ္က ၂၄ ႏွစ္သာ ရွိပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ ေရာက္ရွိခဲ့တာကေတာ့ ကရင့္ အမ်ိဳးသား အစည္းအရံုး (Karen National Union - KNU) ရဲ႕ ဒူးပလာယာ ခရိုင္ (ဖားအံခရိုင္) ျဖစ္ျပီး ကရင့္ အမ်ိုးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (Karen National Liberation Army - KNLA) တပ္မဟာ (၆) ထိန္းခ်ဳပ္ရာ ေသ့ေဘာဘိုး (ကရင္လို-ပန္းေပါင္းစံုတဲ့ ေနရာ-လို႕ အဓိပၸါယ္ရေၾကာင္း မွတ္သားဖူးပါတယ္) စခန္း ျဖစ္ပါတယ္။

အဲစခန္းကို က်ေနာ္ ေရာက္ေတာ့ စက္တင္ဘာ ၂၆ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏို၀င္ဘာ ၁ ရက္မွာေတာ့ နယ္စပ္ေဒသေရာက္ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြအားလံုး တစုတစည္းတည္း ပါ၀င္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး - မကဒတ (All Burma Students' Democratic Front - ABSDF) ကို ဖြဲ႕စည္းႏိုင္ခဲ့ ပါတယ္။ မကဒတကို ဖြဲ႕စည္းခါစမွာ စခန္းေပါင္း (၁၃) ခု ရွိျပီး တပ္ရင္းေပါင္း (၁၇) ရင္း ရွိပါတယ္။

ကရင့္ အမ်ိဳးသား အစည္းအရံုး (KNU) စီမံခန္႕ခြဲမႈေအာက္က ကရင့္ အမ်ိုးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (KNLA)ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္ရာ ေဒသေတြမွာ ရွိတဲ့ တပ္မဟာ နံပတ္ေတြကို လိုက္ျပီး မကဒတ (ABSDF) တပ္ရင္းေတြကို ဖြဲ႕စည္း ခဲ့ပါတယ္။ တပ္မဟာ (၄) မွာ ရွိတဲ႕ မင္းသမီးစခန္း၊ မိုးေတာင္စခန္း ရဲ႕ တပ္ရင္း (၂၀၁) (၂၀၂) (၂၀၃)။ တပ္မဟာ (၆) မွာ ရွိတဲ႕ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းရဲ႕ တပ္ရင္း (၂၀၄) (၂၀၅) မိုးကဲစခန္းရဲ႕တပ္ရင္း (၂၀၆)။ တပ္မဟာ (၇) မွာ ရွိတဲ့ ေရေက်ာ္စခန္း၊ ေစာထစခန္း၊ သံလြင္စခန္း၊ ၀မ္းခါစခန္းေတြျဖစ္တဲ့ (၂၀၇) (၂၀၈) (၂၀၉) (၂၁၀)။

အဲသည္လိုပဲ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ (New Mon State Party - NMSP) ထိန္းခ်ဳပ္မႈ ေအာက္မွာရွိတဲ့ ဘုရားသံုးဆူ စခန္းမွာရွိတဲ့ မကဒတ (ABSDF) တပ္ရင္းေတြကို (၁၀၁) (၁၀၂) ဆိုျပီး ဖြဲ႕ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ ကရင္နီျပည္တိုးတက္ေရးပါတီ (Karenni People Progressive Party - KNPP) ထိန္းခ်ဳပ္ရာ ေဒသမွာ ရွိတဲ့ မကဒတ (ABSDF) အင္းအားစုေတြကို တပ္ရင္း (၃၀၁) (၃၀၃) ဆိုျပီး ဖြဲ႕ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ ကခ်င္အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး အဖြဲ႕ (Kachin Independent Organization - KIO) ထိန္းခ်ဳပ္ရာ ေအာက္မွာရွိတဲ့ ကခ်င္အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ (Kachin Independent Army - KIA) ေဒသမွာ မကဒတ (ABSDF) တပ္ရင္း (၄၀၁) ဆိုျပီး ဖြဲ႕ခဲ့ပါတယ္။

ထို႕အတူပဲ ဗမာျပည္ အလယ္ပိုင္း အလြန္ရႈပ္ေထြးတဲ့ ေနရာျဖစ္တဲ့ ပအို႕၀္နယ္ေျမမွာ ပအို႕၀္အမ်ိဳးသား အစည္းအရံုး (Pa-Oh National Organization - PNO) ထိန္းခ်ဳပ္ရာေျမမွာ မကဒတ (ABSDF) တပ္ရင္း (၆၀၁) ဆိုျပီး ဖြဲ႕ခဲ့ပါတယ္။

၁၉၈၉ ႏွစ္ဦး မွာ စစ္အစိုးရက ေတာခိုသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားကို အိမ္ျပန္လာဖို႕ ေျပာပါတယ္။ သူတို႕က ခြင့္လႊတ္ေၾကာင္း တပ္မေတာ္၏ သေဘာထားအမွန္ကို သိေစခ်င္ေၾကာင္းနဲ႕ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၈ ရက္ေန႕ ေနာက္ဆံုးထားျပီး အိမ္ကို ျပန္လာေစခ်င္ေၾကာင္း။ အဲေနာက္မွာေတာ့ မျပန္လာသူ မွန္သမွ်ကို ေသာင္းက်န္းသူအျဖစ္ ေၾကျငာမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း။

က်ေနာ္ မွတ္မိတာကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ မဲေဆာက္ျမိဳ႕ကေနတဆင့္ တာ့ခ္ေလဆိပ္ကေန အလံေထာင္ျပီး ျပန္တဲ့သူေတြက ျပန္သြားပါတယ္။ တပ္မေတာ္၏ သေဘာထားအမွန္ကို သိသြားသူမ်ားလို႕ ျမက္ခင္းသစ္ (ႏြားစားက်က္လို႕လည္း အမ်ားကေခၚၾကတယ္) မဂၢဇင္းကလည္း ေရးလိုက္ေသးတယ္ေလ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးတခုဟာ ပစ္ကနစ္ ထြက္တာမွ မဟုတ္ပဲ ဒီေလာက္ေတာ့ မလြယ္ဘူး ဆိုတာ အားလံုးက သိၾကရင္ ေကာင္းတာေပါ့ေလ။ သို႕ေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕က သိမွ မသိပဲဟာ။ ဒီေန႕ လက္နက္ကိုင္ မနက္ဖန္ ေအာင္ပြဲခံ - အဲလိုမ်ိဳး ထင္ေနၾကေတာ့လည္း ခက္သား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ေတြ႕ ဘ၀က အားလံုးကို တိုင္းတာခဲ့တာပါပဲ။ ထမင္းနပ္မမွန္တဲ့ ေန႕စဥ္ဘ၀ထဲမွာ မကူးခပ္ႏိုင္သူေတြ က်န္ခဲ့တာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕က အိမ္ျပန္သြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အိမ္ျပန္ရံုတင္မက အိမ္မျပန္တဲ့ သူေတြကိုပါ ဒုကၡေပးသြား ေသးတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ ေန႕ရက္ေတြ ဆက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း စစ္သင္တန္းေတြ တက္ရတယ္။ အေျခခံ စစ္သင္တန္း။ ေနာက္ေတာ့ မြမ္းမံ၊ အဆင့္ျမင့္၊ တပ္မွဴး သင္တန္း - စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ သင္တန္းေတြျပီးေတာ့ က်ေနာ္က ဒု-စိပ္မွဴး စျပီးတာ၀န္ယူရတယ္။ က်ေနာ့္ ေအာက္မွာ ရဲေဘာ္ ၆ ေယာက္ ရွိတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ တပ္စိပ္မွဴး။ ေနာက္ေတာ့ တပ္စုမွဴး။ အဲလိုနဲ႕ အဆင့္ဆင့္ တာ၀န္ယူခဲ့ရ။

သည္လိုနဲ႕ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ထဲမွာေတာ့ ရန္သူ န၀တ စစ္အုပ္စုက KNU နယ္ေျမမွာ ရွိသမွ် စခန္းအားလံုးကို ေျခမႈန္းဖို႕ ထိုးစစ္ေတြ စတင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႕ ရွိေနတဲ့ KNLA တပ္မဟာ (၆) နယ္ေျမမွာရွိတဲ့ ဖလူး စခန္းကို လက္ရ သိမ္းပိုက္ႏုိင္ေရးအတြက္ ႏွစ္ဆန္း ကတည္းက ထိုးစစ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ၾကိဳးစားခဲ့တာပါပဲ။

၁၉၈၉ ခုႏွစ္ရဲ႕ ေမလ တရက္သားေတာ့ က်ေနာ္တို႕ စခန္းက တပ္ရင္း ႏွစ္ရင္းလံုးမွာ ရွိသမွ် က်န္းမာေရး ေကာင္းသူေတြကို စခန္း အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေကာ္မတီက စာရင္းယူတယ္။ ျပီးေတာ့ ဖလူးစခန္း (ထိုအခ်ိန္က န၀တ တပ္မ်ားက ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ အျပင္းအထန္ ထိုးစစ္ဆင္ေနေသာ ကာလ) စစ္ကူအတြက္ သြားဖို႕ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ စခန္းမွာ ရွိသမွ် ရဲေဘာ္ေတြအထဲက လူ ၈၀ ေက်ာ္ တရာနီးပါးကို ေရြးထုတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ယူနီေဖာင္းေတြဆင္ အီကြစ္မဲန္႕ေတြ တပ္နဲ႕ အားလံုး အသင့္ ျပင္။ အဲအထဲမွာ က်ေနာ္ မပါေလဘူး။ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ လူေတြ တန္းစီေတာ့ အဲသည္ လူတန္းၾကီးကို ၾကည့္ျပီး က်ေနာ္ ေပါက္ကြဲတယ္။ မ်က္ရည္ေတြလည္း က်လို႕ ငါ့က် ဘာလို႕ မေခၚလည္းေပါ့။ အမွန္ကေတာ့ တာ၀န္ရွိသူေတြက လိုအပ္သမွ်ကို လိုအပ္သလို လုပ္တာပါ။

စစ္ကူထဲမွာ ပါသြားတဲ့ က်ေနာ့္ကို ညီအကိုလိုခင္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္က လာႏႈတ္ဆက္ေတာ့ က်ေနာ္ ပိုေပါက္ကြဲသြားတယ္။ သြားကြာ- မင္းတို႕က ပိုျပီး သင့္ေတာ္လို႕ ျဖစ္မွာေပါ့- က်ေနာ္ ေျပာလိုက္မိတယ္။ သည္လိုနဲ႕ စခန္းထဲမွာ ဟိုလွည့္ သည္လွည့္ လုပ္ေနခဲ့ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း တႏံု႕ႏံု႕နဲ႕ ငါ့ကို ဘာလို႕ မေခၚသလဲ၊

အမွန္က ရန္သူ န၀တ တပ္ေတြက တေလွ်ာက္လံုး ထိုးစစ္ဆင္လာတာပါ။ ပြင့္လင္းရာသီ တေလွ်ာက္လံုး မွာလည္း ထိုးခဲ့တာပါပဲ။ သည္ခံတပ္က မက်ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သည္ေတာ့ မိုးရာသီ ေရာက္ခါနီးမွာ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ အျပင္းထန္ဆံုး ထိုးစစ္ဆင္တာပါ။ သည္တေခါက္ ေနာက္ဆံုးဆိုျပီး ထိုးတာပါပဲ။ အျပင္းတကာ့ အျပင္း ထန္ဆံုးေပါ့။ ရရင္ရ မရရင္လည္း အိမ္ျပန္မယ္ေပါ့။

သည္လိုနဲ႕ တိုက္ပြဲသတင္းေတြကိုနားေထာင္ရင္း စခန္းထဲမွာပဲ က်ေနာ္ ေနေနရတယ္။ တညေတာ့ စခန္းဥကၠဌ ကိုစေအာင္လြင္ ေရာက္လာတယ္။ ည ၉ နာရီ ေက်ာ္ေနျပီ။ က်ေနာ့္ကို -မင္းပစၥည္းေတြယူ-တဲ့ -အာ- ဘာျဖစ္လို႕လဲ-လို႕ က်ေနာ္ေမးေတာ့ ျပန္မေျပာေလဘူး။ ဒါနဲ႕ စစ္သားတို႕ ထံုးစံအတိုင္း က်ေနာ့္ ပစၥည္းေတြ က်ေနာ္ သိမ္းထုပ္လိုက္ျပီး အသင့္ အေနအထားနဲ႕ တပ္ခြဲ အေပါက္၀မွာ ရပ္လိုက္တယ္။ အဲမွာ က်ေနာ္ သြားေတြ႕ရတာက က်ေနာ့္ကို အကိုအရင္းတေယာက္လိုခင္တဲ့ တပ္ခြဲထဲက တပ္စု တပ္ၾကပ္ၾကီး ေစာေအးမင္း၊ သူလည္း သူ႕ ပစၥည္းေတြနဲ႕ ရပ္လို႕။ -ဘာလဲဟ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ- လို႕ သူ႕ကို က်ေနာ္ ေမးေတာ့ - က်ေနာ္လည္း မသိဘူး အကိုၾကီး-တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ မိုးေရေတြထဲမွာ မည္းမည္း မည္းမည္းနဲ႕ ေနာက္ထပ္ ရဲေဘာ္ေတြ။ အားလံုး ၁၂ ေယာက္။ ဘယ္သူေတြမွန္းေတာ့ မသိေသး။မ်က္ႏွာေတြကို မျမင္ရ။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကအတိုင္း လွ်ိဳ႕၀ွက္ စစ္ဆင္ေရး က်ေနတာပဲ- က်ေနာ္ ေတြးလိုက္မိပါေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ့ မိုးရြာၾကီးထဲ ညဥ့္ေမွာင္မဲၾကီးထဲ က်ေနာ္တို႕ ခ်ီတက္ခဲ့ရ။ ေနာက္ တနာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ေသ့ေဘာဘိုး ရြာၾကီးထဲ ေရာက္ေနပါေပါ့လား။ ရြာသားအားလံုးကေတာ့ အိပ္ေမာက်လို႕။ ေနာက္ေတာ့ ရြာဥကၠဌ အဖိုးဖူးေလာကြား (ဗိုလ္ၾကီးေလာကြား) ဆီမွာ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ယူျပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်ေနာ္တို႕ကို လက္နက္ေတြ တပ္ဆင္ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္ ကိုင္ရတာက အဲမ္(၁၆) တလက္နဲ႕ မဂၢဇင္း ၃ ေဘာက္၊ အဲမ္ ၃၆ လက္ပစ္ဗံုး ၂ လံုး။ တျခားသူေတြေတာ့ ဘာေတြ ရေလတယ္မသိ။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ေမွာင္ၾကီးမဲမဲထဲ ပိြဳင့္ တာ၀န္ကို က်ေနာ္နဲ႕ အျခားရဲေဘာ္တေယာက္ ယူပါေတာ့တယ္။

သည္လိုနဲ႕႔ စမ္းတ၀ါး၀ါး မိုးေရေတြၾကားမွာ သြားရင္း တညလံုး ခ်ီတက္ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ေန႕ မိုးေသာက္ခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့ ရြာေလးတရြာမွာ ခဏနား။ အိပ္ျပီးေတာ့ ေန႕လည္ ဖက္မွာ ဆက္လက္ျပီး ခရီးထြက္ခဲ့ရပါတယ္။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ မီးခိုးဖံုလံုးေတြနဲ႕ မြစာက်ဲေနတဲ့ ဖလူးဆိုတဲ့ ခံတပ္ၾကီးကို အေ၀းတေနရာက လွမ္းျမင္ရတဲ့ ေနရာကို က်ေနာ္တို႕ ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အေ၀းကေန လွမ္းျမင္ေနရတာကေတာ့ ဖံုလံုးေတြ ခ်ည္းသာ။ ဒံုး-ကနဲ အသံတခုကို အေ၀းကေန ၾကားလိုက္ရျပီးတဲ့ေနာက္ ဖံုလံုးၾကီးတခုကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရေသးတယ္။ တပ္စုမွဴးျဖစ္သူ ကိုထြန္းထြန္းက အဲဒါ ၁၂၀ ကြ-လို႕ ေျပာတာေတာ့ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ သြားရင္းနဲ႕ မိုးခ်ဳပ္လာတယ္။ ည ၈ နာရီ ေလာက္ က်ေတာ့ ဖလူးခံတပ္ရဲ႕ေက်ာဖက္က်ေနတဲ့ ထိုင္း ႏိုင္ငံ ဖက္ကမ္းမွာ က်ေနာ့္တို႕တပ္ဖြဲ႔ ေရာက္ေနေလ ေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႕လိုပဲ ေရာက္ႏွင့္ ေနတဲ့ တပ္ဖြဲ႕ ေပါင္းစံုကိုလည္း အေမွာင္ထဲမွာ ေတြ႕ျမင္ ေနရပါေသး တယ္။ အားလံုးက ဖလူးခံတပ္ထဲကို မိမိတို႕ကို သယ္ပို႕ ေပးမည့္ ေလွကို ေစာင့္ေန ၾကရျခင္းပါပဲ။

ေလွကိုေစာင့္ရင္း ဘ၀မွာ တၾကိမ္တခါမွ် မျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အရာေတြကို ျမင္ေတြ႕ရပါတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ရဲ႕ အရိပ္မည္းမည္းထဲမွာ ကူးသြား ေနတဲ့ ေလွတစင္းနဲ႕ ထိုေလွတစင္းေပၚမွ သူပုန္မ်ား။ ထိုသူမ်ားကို ပစ္ခတ္ေနတဲ့ န၀တတပ္က ၀.၅ စက္ေသနတ္ၾကီးရဲ႕ မီးတန္းမ်ားနဲ႕ ထိုစက္ေသနတ္ၾကီးကို ကိုင္တြယ္ပစ္ခတ္သူ ျမင္သာေအာင္ ေကာင္းကင္ယံ ေပၚမွာ ပစ္ခတ္ေဖါက္ခြဲေပးေနတဲ့ မီးက်ည္မ်ား။ ဖလူးစခန္း အ၀င္မွာကိုပဲ အသက္ကို ဖက္နဲ႕ထုပ္ျပီး ေလွေပၚ တင္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ကို အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ျပီး မစဥ္းစား၀ံ့။ ပိြဳင့္ဖိုက္ စက္ေသနတ္ၾကီးမွ ပစ္ခတ္ လိုက္တဲ့ မီးက်ည္ တန္းကို ေမာ့ၾကည့္ ေနခဲ့ရျခင္းကကိုပဲ အသက္ေဘးမွ ေ၀းေနခဲ့ေၾကာင္း ခုမွ သိေတာ့ေလတယ္္။ ထိုအခ်ိန္က မသိေသး။ မီးျမင္ ေနရျခင္းက အသက္ ရွိေနျခင္းပင္ မဟုတ္လား။

ေနာက္ေတာ့ ဖလူးဆိုတဲ့ သံဆူးၾကိဳးေပါင္းစံု ကာရံထားတဲ့့ ခံတပ္ၾကီးထဲ က်ေနာ္တို႕ ေရာက္ခဲ့ေလျပီ။ က်ေနာ္တို႕ အားလံုး ေရာက္ေတာ့ ည ၈ နာရီ ခြဲေနျပီ။ KNLA မွ အရာရွိတဦးက က်ေနာ္တို႕အားလံုးကို ေနရာ ခ်ေပးသြားေလတယ္။ ဘန္ကာ တခုမွာ ၂ ေယာက္ ႏႈန္းနဲ႕ ေနာက္တန္းက ဘန္ကာ ၆ လံုးမွာ က်ေနာ္တို႕ အားလံုး ေနရာ က်သြားပါေလျပီ။

က်ေနာ္က တပ္ရင္း (၂၀၄)က ဆိုေတာ့ (၂၀၄) တပ္ရင္းမွ လူေတြကို သိပါတယ္။ (၂၀၄) မွ ဆရာစိုးျမင့္၊ ရဲေဘာ္ ေစာေအးမင္း။ (၂၀၅) မွ ကိုထြန္းထြန္း၊ ရဲေဘာ္စိုးေအာင္၊ ရဲေဘာ္ အဘီး၊ ရဲေဘာ္ ကိုကိုေလး၊ ရဲေဘာ္ ႏိုင္ႏိုင္၊ ရဲေဘာ္ သန္းစိန္နဲ႕ က်ေနာ္ အမည္မသိတဲ့ အျခားရဲေဘာ္ ၃ ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တန္းမွာရွိတဲ့ အိုဗာဟက္ ေတြထဲမွာ ေနရာခ်ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ ရဲေဘာ္အဘီးက ကရင္ရဲေဘာ္တဦးနဲ႕တူ ေနရာက်ပါတယ္။ သည့္ေနာက္ ေတာ့ ထိုတညလံုး န၀တတပ္ေတြက ပစ္ခတ္ေနတဲ့ လက္နက္ၾကီးငယ္ ေပါင္းစံုရဲ႕ေပါက္ကြဲသံေတြကို နာခံရင္း မိုးစင္စင္ လင္းခဲ့ပါေလတယ္။ မနက္ ၅နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ ပစ္ခတ္သံေတြ ရပ္စဲသြားပါေတာ့တယ္။ အိပ္ေတာ့ေဟ့-ဆိုတဲ့ ကရင္ရဲေဘာ္ရဲ႕ စကားက ေနာက္က်ေနပါလိမ့္ဦးမယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ ရဲေဘာ္ အဘီးကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ၾကာျပီ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

သည္လိုနဲ႕ ေနာက္တေန႕မနက္ကိုေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕အားလံုးကို ထိပ္တိုက္ (န၀တတပ္မ်ားနဲ႕ တိုက္ရိုက္ ရင္ဆိုင္ ပစ္ခတ္ေနေသာေနရာ) ဆီသို႕ ေျပာင္းလဲ ပို႕ေဆာင္လိုက္ ပါတယ္။ မနက္ ၁၀ နာရီခြဲမွာ က်ေနာ္တို႕ အားလံုး ေသနတ္ေတြကို စစ္ေဆးျပီး အရံက်ည္နဲ႕ လက္ပစ္ဗံုးေတြကို ထပ္မံရရွိပါတယ္။ ထို႕ေနာက္ ထိပ္တိုက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဘန္ကာၾကီးတခုေဘးမွ စျပီး က်ေနာ္တို႕အားလံုး ေနရာယူၾကရပါတယ္။ ဖလူးစခန္းမွာ အိုမီဂါပံု ရွိေနျပီး ၃ ဖက္ ၃ တန္မွာ ေသာင္ရင္းျဖစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ထို႕အတြက္ န၀တတပ္နဲ႕တိုက္ရိုက္ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ေျမေနရာမွာ ထို အိုမီဂါပံုရဲ႕ အပြင့္ဖက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုေနရာကို ထိပ္တိုက္ဟု ေခၚပါတယ္။
ထိပ္တိုက္သို႕ က်ေနာ္တို႕ ေရာက္ခ်ိန္မွစျပီး ဆာလာအိပ္မ်ားထဲသို႕ သဲမ်ား ျဖည့္ထည့္ျပီး မိမိေနရာယူရတဲ့ အိုဗာဟက္မ်ားကို လက္နက္ၾကီးမ်ား (၆၀ မမ ေမာ္တာ၊ ၈၁ မမ ေမာ္တာ၊ ၁၂၀ မမ ေမာ္တာ၊ ၅၇ မမ ေနာက္ပြင့္၊ ၇၅ မမ ေနာက္ပြင့္) ဒဏ္မွ ခံႏိုင္ေအာင္ ထပ္မံအားျဖည့္ျခင္းကို လုပ္ေဆာင္ ေနရတာဟာ ညေန ၅ နာရီထိ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ထို႕ေနာက္တြင္မေတာ့ ေရခ်ိဳးခြင့္ ရပါတယ္။ ထိပ္တိုက္ေနရာမွ ေနာက္တန္းသို႕ လမ္းေလ်ွာက္ သြားျပီး ေသာင္ရင္းျမစ္တေနရာမွာ ေရခ်ိဳးရျခင္းပါေပ။ ေရခ်ိဳး ေနစဥ္မွာပင္ ရန္သူ န၀တ တပ္မ်ားက ရမ္းသမ္း ပစ္ခတ္ေသာ ပိြဳင့္ဖိုက္ (၀.၅) စက္ၾကီး သံမ်ားကို ၾကားေနရပါေသးတယ္။

သည့္ေနာက္ေတာ့ ညေမွာင္စလာသည္ႏွင့္ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ယူရ ပါတယ္။ ထိပ္တိုက္ရွိ ပြိဳင့္ဖိုက္ စက္ေသနတ္ၾကီး ရွိရာ ဘန္ကာၾကီး ျပီးလ်င္ ကရင္ ရဲေဘာ္ ၂ ေယာက္ ရွိသည့္ ဘန္ကာတခု၊ ျပီးလွ်င္ ေအေက စက္လတ္ ရွိသည့္ ဘန္ကာတခု၊ ျပီးလွ်င္ က်ေနာ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ ႏိုင္ႏိုင္တာ၀န္ယူရသည့္ ဘန္ကာတခု၊ ျပီးလွ်င္ ရဲေဘာ္ကိုိကိုေလးႏွင့္ ရဲေဘာ္ သန္းစိန္ တာ၀န္ယူရသည့္ ဘန္ကာတခုစသည္ျဖင့္ ထိပ္တိုက္ ေဘးမွ ဘန္ကာ ေလး ခုကို က်ေနာ္တို႕ တာ၀န္ယူရပါတယ္။ တျခား ဘန္ကာေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။
က်ေနာ္နဲ႕ရဲေဘာ္ႏိုင္ႏိုင္ တာ၀န္ယူရတဲ့ဘန္ကာမွာလည္း ဆြဲမိုင္းခလုပ္ ၂ ခု ရွိပါတယ္္။ M-60 ေခၚ Claymore Mine ေတြကို ဘန္ကာ ေအာက္ေျခမွာ တပ္ဆင္ထားျပီး ရန္သူက မိမိ ဘန္ကာ အနားသို႕ ကပ္ လာေလမွ မိုင္းမ်ားကို ခြဲႏိုင္ရန္ စီစဥ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ဘန္ကာထဲသို႕ မ၀င္မီ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ အမ္-၁၆ ကို စစ္ေဆးျပီး ႏိုင္ႏိုင္က သူ႕ ဂ်ီ-၃ ၾကီးကို စစ္ေဆးကာ အားလံုး စိတ္ခ်ရတဲ့အခါမွသာ ဘန္ကာထဲသို႕ က်ေနာ္တို႕ ၀င္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ဘန္ကာထဲမွာ အျခား ေသနတ္ ၂ လက္လည္း ရွိပါေသးတယ္။ အျခား အမ္-၁၆ တလက္ႏွင့္ အိပ္ခ်္ေက-၃၃ တလက္ ျဖစ္ပါတယ္။

သည္လိုနဲ႕ တခ်ိန္လံုး ညအေမွာင္ထဲမွာ ဘန္ကာေရွ႕ရွိ ေသနတ္ပစ္ ေပါက္မွ က်ေနာ္တို႕ နွစ္ေယာက္လံုး မ်က္ေစ့ တခ်က္ မမွိတ္ ၾကည့္ေန ခဲ့ၾကပါတယ္။ ညေမွာင္ကတည္းက န၀တတပ္မ်ားက လက္နက္ၾကီး မ်ိဳးစံုကို အရမ္းကာေရာအျပင္ မဟာဗ်ဴဟာေျမာက္ပါ ပစ္ခတ္ေနခဲ့တာပါ။ သည္ညေတာ့ ရန္သူက တက္ထိုး ေတာ့မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဘယ္ဖက္လည္းေတာ့ မသိ။ အားလံုး အသင့္ အေနအထားသာ ျပင္ေနၾကေပေရာ့။ ည ဆယိနာရီခြဲေတာ့ ဘန္ကာထဲရွိ ေ၀ၚကီေတာ္ကီမွ မီး လင္းလာတယ္။ - လင္းျပီ- ဆိုတဲ့အခ်က္ ေပးစကားကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဓိပၸါယ္က ရန္သူ ကပ္ေနျပီ။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ အမ္-၁၆ ကို ဘန္ကာရွိ ဘယ္ဖက္က ေသနတ္ပစ္ေပါက္မွာ ထိုးထည့္လိုက္ျပီး အေမွာင္ ထဲသို႕ ၾကည့္လိုက္မိတယ္္။ ဘာမွ် မျမင္ရ။ အေမွာင္မွလြဲ၍ ဘာမွ် မျမင္ရ။ ႏိုင္ႏိုင္ကလည္း သူ႕ ဂ်ီ-၃ ၾကီးကို ညာဖက္ ေသနတ္ပစ္ေပါက္မွာ ထိုးထည့္လိုက္ျပီး အေမွာင္ထဲသို႕ ၾကည့္ေနပါတယ္။ - ႏိုင္ႏိုင္ ဘာျမင္ရလဲ- က်ေနာ္က သူ႕ကို ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ ေမးလိုက္တဲ့အခါ - ဘာ-ဘာ-ဘာ မွ မ-မ-မ ျမင္ရဘူးကြ- တိုးတိုးေလးအထစ္ထစ္နဲ႕ျပန္ေျပာတဲ့ ႏိုင္ႏိုင့္စကားေၾကာင့္ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ က်ေနာ့မွာ အေမွာင္ထဲမွာ ျပံဳးမိပါေသးတယ္။ သူက စကားထစ္တယ္ မဟုတ္လား။

သည့္ေနာက္ေတာ့ -ေဖါင္း-ကနဲ အသံတခုနဲ႕အတူ က်ေနာ္တို႕ေရွ႕ျမင္ကြင္းက ရုတ္တရက္ၾကီး ေန႕ခင္းအလား လင္းထိန္သြားပါေလတယ္။ မီးက်ည္ (illumination round) တခုကို ေမာ္တာျဖင့္ ပစ္ထုတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါ တယ္။ ညအေမွာင္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ ေရွ႕ျမင္ကြင္းရွိ ျခံဳဖုတ္ေတြထဲမွာ လူ အရိပ္ႏွင့္ လႈပ္ရွားမႈေတြကို က်ေနာ္ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ လူတခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္ ေတြ႕လိုက္ေပမယ့္လည္း လူက ေၾကာင္ေနပါတယ္။ စိတ္ထဲက လက္ညွိဳးကို အတင္းေကြးခ်ေနမိေပမယ့္လည္း ေသနတ္ trigger ေပၚက က်ေနာ့္ လက္ညွိဳးေတြ ေကြးမသြားပါ။ က်ေနာ့္ ရင္ေတြကလည္း တဒုန္းဒုန္း ခုန္ေနပါေသးတယ္။ က်ေနာ့္ ေသနတ္က မီးမပြင့္ေသးပါ။ -ပစ္-ပစ္-ပစ္ ဟ- ႏိုင္ႏိုင္က ေျပာလည္း ေျပာ သူ႕ ဂ်ီ-၃ ၾကီးကိုလည္း ထိုးခ်ိန္ျပီး ပစ္ခ်ပါေတာ့တယည္။ ေဒါင္း-ေဒါင္း-ေဒါင္း-ဆိုတဲ့ အသံကိုသာ က်ေနာ္ ၾကားလိုက္ျပီး ဘာမွ ထပ္မၾကားရေတာ့။ သူ႕ ေသနတ္ jam ျဖစ္သြားေလျပီ။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ မ်က္ေစ့မွိတ္ျပီး က်ေနာ့္ လက္ညွိဳးကို အတင္း ဆြဲျပီး ညွစ္ခ်လိုက္မိတယ္။ ေဖာင္း-ေဖာင္း-ေဖာင္း-ေဖာင္း ျမည္သြားတဲ့ အမ္-၁၆ အသံၾကားမွာ က်ေနာ့္ အေရွ႕ကျခံဳဖုတ္တခုဟာ အပိုင္းပိုင္းအစစ လြင့္စင္ ေနတာကို မီးက်ည္ရဲ႕အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ က်ေနာ္ ျမင္ေနရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ က်ေနာ့္ လက္ညွိဳးကို ညွစ္ထားမိသလည္း က်ေနာ္မသိ က်ေနာ္သတိရေတာ့ က်ေနာ့္ေသနတ္မွာ က်ည္ကုန္ေနေလျပီ။

ငါ့ကို အိပ္ခ်္ေက ေပး-ေပး ဦးဟ- ဆိုသည့္ ႏိုင္ႏိုင့္ အထစ္ထစ္ စကားကို ၾကားမိေတာ့မွ က်ေနာ္ ျပန္သတိရ ေတာ့တယ္။ သူ႕ကို က်ေနာ့္ ေဘးနားမွာ ေထာင္ထားတဲ့ အိပ္ခ်္ေက-၃၃ ကို လွမ္းေပးလိုက္ရင္း က်ေနာ့္ ေသနတ္ကက်ည္ေဘာက္ကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္မိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ က်ည္ေဘာက္ အသစ္တခုကို လဲလွယ္ တပ္လိုက္ျပီး ေမာင္းထပ္တင္ကာ ေသနတ္ပစ္ေပါက္မွာ က်ေနာ့္ အမ္-၁၆ ကို ထိုးထည့္ လိုက္ျပီး အေရွ႕မွာ ျမင္ေနရတဲ့ ျခံဳပုတ္ေတြထဲကို ၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။ အဲေကာင္ ေသျပီလား။ က်ေနာ့္ ဘာသာ က်ေနာ္ စဥ္းစားရင္း ရင္ထဲမွာလည္း တဒုတ္ဒုတ္ ခုန္ေနမိေသးတယ္။ ငါ လူတေယာက္ကို သတ္လိုက္မိျပီလား။

ႏိုင္ႏိုင္ကေတာ့ ဆဲေနေသးတယ္။ - ေခြးမသားေတြ ေျပးလိုက္တာ။ ျမန္လိုက္တာ။ ရွာလို႕ေတာင္ မေတြ႕ ေတာ့ဘူး ။
တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမွးမွိန္လာေနတဲ့ မီးက်ည္ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ေရွ႕ျမင္ကြင္းက အားလံုး ျငိမ္သက္ေန ပါတယ္။ မျငိမ္ေသးသည္က က်ေနာ့္ ရင္သာ။ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနဆဲ။ ဘာလို႕ ခုန္ေနမွန္းလည္း မသိ။ အာေတြကလည္း ေျခာက္လာေနတာကို ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ သိေနတယ္။ သည္လိုနဲ႕ ေဘးနံရံမွာ ထည့္ထားတဲ့ ေရဘူးကို ဆြဲလိုက္ျပီး တုန္ယင္ေနတဲ့လက္ေတြနဲ႕ ဖြင့္ေသာက္လိုက္မိတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ျငိမ္သြား သလိုပါပဲ။

ဘန္ကာထဲက ေ၀ၚကီေတာ္ကီက မီးထပ္လင္းလာတယ္- ဒီေရ - တဲ့။ ထပ္တက္လာေနေသးသည္-ဟု အဓိပၸါယ္ ရေလျပီ။ ကဲ-လာၾကစမ္းကြာ- က်ေနာ္ကေတာ့ ေနာက္ထပ္ မီးက်ည္ အပစ္ကိုပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္ေနမိ ေတာ့တယ္။ - သည္တခါ မီးက်ည္ ပစ္လို႕ ျမင္ရရင္ေတာ့လားကြာ- စိတ္ထဲက က်ံဳး၀ါးရင္း အေမွာင္ထဲကို ေသေသ ခ်ာခ်ာၾကီးကို စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္မွာ နံက္ ၅ နာရီ ထိုးတဲ့ အထိ ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီညအဖို႕ေတာ့ မည္သူတဦးတေယာက္ကိုမွ် က်ေနာ္ ထပ္မျမင္ခဲ့ရပါ။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)