သူပုန္တေယာက္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ (၁၀)

ထမင္းထုပ္ယူျပီး အျပန္မွာ ေျခရွည္ျပီး အတြင္းလမ္းက ျပန္လာတဲ့အျပင္ ထိပ္တိုက္ကို ျပန္အေရာက္ေနာက္က်ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို က်န္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက လက္နက္ၾကီး က်သံေတြၾကားေတာ့ စိုးရိမ္ေနၾကပါတယ္။ ထိပ္တိုက္ကို က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ ေယာက္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္နဲ႕ ရဲေဘာ္ကိုိကိုေလးက ေလွ်ာက္ေျမာင္းအစပ္မွာ ထိုင္ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ ၀င္းတင့္ဟန္ကို လွမ္းေတြ႕လိုက္ေတာ့ ကိုိကိုေလးက - နင္တို႕ ႏွစ္ေကာင္ ၃ လက္မ စာ မိေနျပီထင္တာ - လို႕ လွမ္းေအာ္ေနပါေသးတယ္။ - ေအး မိမလို႕ေဟ့... မကြဲလို႕ဟ တလံုးက ငါတို႕ေရွ႕မွာ က်တာကြ - က်ေနာ္က ေျပာရင္း က်ေနာ္ ေလွ်ာ္လာခဲ့တဲ့ ယူနီေဖာင္းကို အနားက တဲတလံုးရဲ႕ နံရံကေန ဆြဲထားတဲ့ သြပ္ၾကိဳးတန္းေပၚ လႊားတင္လိုက္္ျပီးေတာ့ ထမင္းထုပ္ကိုဆြဲျပီး ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲ ခုန္ဆင္းလိုက္ပါတယ္။

ရဲေဘာ္ကိုကိုေလးနဲ႕ ရဲေဘာ္ သန္းစိန္တို႕ကေတာ့ မနက္စာ စားျပီးသြားပါျပီ။ ႏိုင္ႏိုင္ကေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ေနရေတာ့ မစားရေသးပါဘူး။ ဆရာ စိုးျမင့္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ သူလည္း ေဆးမွဴး၀င္းတင့္ဟန္ကို ေစာင့္ေနရတာကိုး။ - ႏိုင္ႏိုင္ေရ႕ စားရေအာင္... အိုဗာဟက္ထဲမွာ ထိုင္စားမယ္- က်ေနာ္က သူ႕ကို ေခၚရင္းနဲ႕ ထမင္းထုပ္ကိုဆြဲျပီး အိုဗာဟက္ထဲ တြား၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ႏိုင္လည္း ေလွ်ာက္ေျမာင္း ႏႈတ္ခမ္းေပၚကေန ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲ ခုန္ခ်ျပီး လိုက္၀င္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္စာက ထမင္းထုပ္ ေလးထုပ္ပါ။ မနက္စာနဲ႕ ညစာေပါ့ေလ။ ေရကေတာ့ ေလွ်ာက္ေျမာင္း နံရံမွာ တူးျပီးထည့္ထားတဲ့ ေလးဂါလံပံုးၾကီးေတြနဲ႕ အျပည့္ရွိတယ္။ ပါလာတဲ့ ထမင္းထုပ္ေတြထဲက ႏွစ္ထုပ္ကို အိုဗာဟက္ေဘးနံရံမွာ တူးထားတဲ့ ေျမဆင့္ေလးမွာ တင္လိုက္ရင္း က်န္တဲ့ ႏွစ္ထုပ္ကို ျဖည္လိုက္ပါတယ္။ ေသာက္ေရဘူးကေရနဲ႕ လက္ေဆးရင္း က်ေနာ္တို႕ အတြက္ ထမင္းထုပ္ ႏွစ္ထုပ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟင္းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ငါးေသတၱာကို ငါးပိခ်က္လို ေက်ာ္ခ်က္လုပ္ျပီး ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႕ ခ်က္ထားတာပါ။ ေက်ာ္ထားတဲ့ ငါးရုတ္သီးေျခာက္ ေလးေတြပါ ပါပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႕အတြက္ေတာ့ နတ္သုဒၶါပါပဲ။

အဲလိုစားေကာင္းေနတုန္း ေနာက္ထပ္ လက္နက္ၾကီး ပစ္သံေတြကို ထပ္ၾကားလိုက္ရပါေသးတယ္။ - ထံု-ထံု-ထံု-ထံု- ေလးခ်က္။ ေနာက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ -ထံု-ထံု-ထံု-ထံု- ေလးခ်က္။ - လာျပန္ျပီဟ... ဘယ္ကို ပစ္ေနလဲ မသိဘူး - က်ေနာ္က ေျပာရင္း ထမင္းဆက္စားေနပါတယ္။ ႏိုင္ႏိုင္ကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာပါဘူး။ ေနာက္ စကၠန္႕ အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့ - ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း- ဆိုျပီး လက္နက္ၾကီးကြဲသံေတြ က်ေနာ္တို႕ အေနာက္ဖက္ အိုဗာဟက္ ၀င္လမ္းဘက္ကေန ၾကားရပါတယ္။ - ဒီ-ဒီ-ဒီ-ဒီဘက္ကို ပစ္-ပစ္-ပစ္-ေနတာဟ... - ႏိုင္ႏိုင္က အထစ္ထစ္နဲ႕ ေျပာေနေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ရီရတာ ထမင္းေတာင္ သီး မတတ္ျဖစ္သြားပါေသးတယ္။ သူေျပာေနတာကလည္း လက္နက္ၾကီး ထြက္သလိုပဲ။ တလံုးခ်င္း ထြက္လာတာကိုး။ က်ေနာ္ရီေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္ကဆဲပါေသးတယ္ - လခီြး - တဲ့ အဲတာေတာ့ မထစ္ဘူးဗ်။ း)

အဲေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ရီေကာင္းတုန္းရွိေသး ေနာက္ထပ္ေလးလံုးမွာ တလံုးက က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္ေပၚကို က်ပါသဗ်ာ။ -ဂ်ံဳး- ဆိုတဲ့ အသံၾကီးနဲ႕ တျပိဳင္နက္တည္းပဲ က်ေနာ္တို႕ ထိုင္ေနတဲ့ ေျမၾကီးေရာ အိုဗာဟက္ တခုလံုးေရာ ခါထြက္သြားတာ အမိုးေပၚက ဖုန္ေတြ သဲေတြဆိုတာ ဖြားကနဲ က်ေနာ္တို႕ စားေနတဲ့ ထမင္းထုပ္ထဲ က်လာေတာ့တာပါပဲ။ စားေနတဲ့ ထမင္းထုပ္ ႏွစ္ထုပ္လံုးေပၚမွာ ႏွမ္းေလးေတြ ျဖဴးထားသလိုပါပဲဗ်ာ ဖုန္ေတြနဲ႕ သဲေတြ။ -အား ... .........သားေတြ - ႏိုင္ႏိုင္ေရာ က်ေနာ္ေရာ ႏွစ္ေယာက္လံုး မတိုင္ပင္ပဲ တျပိဳင္တည္း ေမတၱာပို႕မိပါေရာ။ ထမင္းေတြကေတာ့ လႊင့္ပစ္လို႕ မျဖစ္ေတာ့ အေပၚက သဲေတြက်တဲ့ အလႊာေလးပဲ လက္နဲ႕ ဖယ္ျပီး က်န္တာကို စားရတာေပါ့ေလ။ ဒါမဲ့ သဲ မစင္ပါဘူး က်န္တဲ့ အပိုင္းေတြလည္း စာရင္းနဲ႕ သဲ တက်ိက်ိပါပဲ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ၀ါးပစ္ရတာေပါ့။ ညစာ ႏွစ္ထုပ္ကို ထုတ္စားလို႕မွ မျဖစ္တာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲတုန္းက သြားကလည္း ေကာင္းေသးတယ္ေလ။ သဲေတြလည္း ၀ါးႏိုင္ေသးတာကိုး။ း)

ပံုမွန္ဆို ေန႕လည္ၾကီး လက္နက္ၾကီး ပစ္ေလ့ မရွိပါဘူး။ ခုကေတာ့ ပစ္ကြက္ စမ္းေနတာျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္ထပ္ လက္နက္ၾကီးေတြ ေနရာ အနွံ႕အျပား အဲေန႕လည္က က်တာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႕လည္း အိုဗာဟက္ထဲက ထြက္ၾကည့္လိုက္ ကိုယ့္အနားကို နီးလာတယ္ထင္ရင္ အိုဗာဟက္ထဲ ျပန္၀င္ေျပးလိုက္ပါပဲ။

ေနာက္ေတာ့ ေန႕လည္ေရာက္ေတာ့ ဆရာေဇာ္ခက္က က်ေနာ္တို႕အကြက္ထဲက ရွိသမွ် အိုဗာဟက္ေတြြကို တခုခ်င္းကို ဘယ္ေနရာကို ဂရုစိုက္ရမယ္ဆိုတာ သတိလာေပးပါတယ္။ - ေဟး... ဒီည တို႕အကြက္ထဲကို ထိုးဖို႕ မ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပစ္ကြက္စမ္းေနတာ။ ထိုးတိုင္း နင္တို႕ ေဘးက ဖုတ္ (အိုဗာဟက္)ကို အျမဲတမ္း တက္တယ္။ အဲမွာက တက္တဲ့ လမ္းလည္း ရွိတယ္။ အဲတာ သတိထား။ ခုနင္တို႕ အဲလမ္းနဲ႕ ေနရာေတြ ၾကည့္ထားၾက။ နင္တို႕ အထဲကေတာ့ တိုက္ရိုက္ မျမင္ရဘူး။ လိုအပ္ရင္ တေယာက္ အျပင္ထြက္ပစ္ ဟုတ္လား - ဆိုျပီး က်ေနာ္နဲ႕ ႏိုင္ႏိုင္ကို လာေျပာသြားပါတယ္။

အဲေတာ့ က်ေနာ္တို႕လည္း ညမေမွာင္ခင္ ထြက္ၾကည့္ရပါတယ္။ ပိြဳင့္ဖိုက္ စက္ၾကီး အိုဗာဟက္ကေန ျပန္ေရရင္ ထိပ္တိုက္ေဘးက အိုဗာဟက္တလံုး။ ျပီးေတာ့ ေနာက္တလံုး။ ျပီးရင္ ဆရာေဇာ္ခက္ေျပာတဲ့ ရန္သူ တက္ေန ေနၾက ဆိုတဲ့ အိုဗာဟက္။ အဲမွာ ေအေက စက္လတ္ တလက္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္က အဲ ေဘးမွာပါ။ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြေပၚကို တက္ျပီး ၾကည့္ေတာ့မွ ပတ္၀န္းက်င္ တခုလံုးကို ေသခ်ာ ျမင္ရေတာ့တာကိုး။ အဲမွာ အဲအိုဗာဟက္ဆီကို တက္လာလို႕ရတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ျမင္ေနရပါတယ္။ သံဆူးၾကိဳး ႏွစ္ထပ္ ရွိေနေပမယ့္လည္း အဲတက္လမ္းမွာ ေပါက္ေနတာကိုပါ လွမ္း ျမင္ေနရပါတယ္။ ဆရာေဇာ္ခက္ေျပာတဲ့ လမ္းက အဲလမ္းပါပဲ။ ဒါမဲ့ အဲတက္လမ္းေၾကာင့္လည္း ေအေကစက္လတ္ တလက္ကို အဲအိုဗာဟက္မွာ ထားထားတာပါပဲ။ အဲေအေကစက္လတ္ရွိတဲ့ အိုဗာဟက္နဲ႕ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ပစ္ကြင္းၾကားထဲမွာ သစ္ပင္ၾကီး တပင္က ခံေနပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႕က အဲလမ္းကို က်ေနာ္တို႕ အုိဗာဟက္ကေန မျမင္ရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာေဇာ္ခက္က တိုက္ပြဲျဖစ္ရင္ တေယာက္ အျပင္ထြက္ပစ္လို႕ ေျပာသြားတာပါ။ ေလွ်ာက္ေျမာင္း ႏႈတ္ခမ္းေတြမွာက ပစ္က်င္းေလးေတြ (Fox Hole) ရွိပါတယ္။

ဒါနဲ႕ ကိုယ့္ေနရာပတ္၀န္းက်င္ေတြကို ၾကည့္ျပီးသြားေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္လည္း အိုဗာဟက္ထဲကို ျပန္၀င္ျပီး ေသနတ္ေတြ ျဖဳတ္ျပီး ေသနတ္ေျပာင္းေတြ ျပန္တိုက္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေန႕လည္ေစာင္းမွာ လက္နက္ၾကီးသံေတြ ၾကားထဲမွာပဲ ႏိုင္ႏိုင္နဲ႕ က်ေနာ္ တေယာက္တလွည့္စီ ခဏေလာက္ အိပ္လိုက္ၾကပါ ေသးတယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႕ ျပန္ႏိုးျပီးေတာ့ ညမေမွာင္ခင္မွာ က်န္ေနတဲ့ ထမင္းထုပ္ ႏွစ္ထုပ္ကိုဖြင့္ျပီး ညေနစာ စစားေတာ့ လက္နက္ၾကီးေတြ ဟိုဖက္ကေရာ သည္ဖက္ကေရာ စျပီး ပစ္ေနၾကပါျပီ။ အဲလိုနဲ႕ ညေန ကတည္းက စပစ္တဲ့ လက္နက္ၾကီးသံေတြဟာ ညဥ့္နက္လာေလေလ ပိုစိပ္စိပ္လာေလေလပါပဲ။ က်ေနာ္တို႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း တဂ်ံဳးဂ်ံဳး အသံေတြက မစဲေတာ့ပါဘူး။

က်ေနာ္နဲ႕ ႏိုင္ႏိုင္ တာ၀န္ယူေနရတဲ့ အိုဗာဟက္က အမွန္ေတာ့ ေျမၾကီးကို လူ ႏွစ္ေယာက္စာ က်င္းအရင္တူး။ ျပီးေတာ့မွ အဲက်င္းအေပၚမွာ လူတေပြ႕စာရွိတဲ့ သစ္လံုးေတြကို ကန္႕လန္႕ျဖတ္စီျပီး ဖံုးထားတာပါ၊ အဲသစ္လံုးေတြကို ဖံုးျပီးေတာ့ ေျမဖို႕တယ္။ ျပီးေတာ့ ဖို႕ထားတဲ့ ေျမေပၚမွာ အဲလိုမ်ိဳးေနာက္ထပ္ သစ္လံုးေတြကို နဂိုရ္ခင္းထားတဲ့ သစ္လံုးေတြအေပၚမွာ ၉၀ ဒီဂရီ ကန္႕လန္႕ျဖတ္ ထပ္တင္ထားတာပါ။ ျပီးေတာ့ ေျမထပ္ဖို႕ထားပါတယ္။ အဲေျမအေပၚမွာမွ သဲအိတ္ေတြ ထပ္တင္ျပီး အားျဖည့္ထားတာပါ။ ေျပာရရင္ သစ္လံုးေတြ ႏွစ္ထပ္ ထပ္ထားတဲ့ ေျမက်င္းတခုပါပဲ။ ဒါမဲ့ လက္နက္ၾကီးေတြ အိုဗာဟက္ေပၚကို တိုက္ရိုက္ က်တိုင္း အႏၱရာယ္ ရွိပါတယ္။ သာမန္ အားျဖင့္ ၂ လက္မခြဲ (၆၀ မမ) စိန္ေျပာင္း နဲ႕ ၃ လက္မ (၈၁ မမ) စိန္ေျပာင္း ေလာက္ကေတာ့ ျပသနာ မရွိေပမယ့္ -၁၂၀ မမ ေမာ္တာဆံသာ တိုက္ရိုက္က်ခဲ့ရင္ က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္က ျပိဳသြားမွာပါ။

အဲလိုနဲ႕ ည ၁၀ နာရီ ေက်ာ္လာတဲ့အခါမွာ က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္ထဲကေန က်ေနာ္တို႕ ေရွ႕ျမင္ကြင္းမွာ ေသနတ္ ေျပာင္း၀ေတြကေန ထြက္လာတဲ့ မီးတန္းေတြကို စျပီး ျမင္ရပါေတာ့တယ္။ အသံေတြကေတာ့ ဖလူး တခြင္လံုးမွာ ဆူညံေနတာဆိုေတာ့ ဘာေတြ ျဖစ္ေနလဲ ဆိုတာကို မသိပါဘူး။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ျမင္ေနရတဲ့ တရႊီးရႊီး ျဖတ္ေနတဲ့ မီးတန္းေတြကိုပဲ ၾကည့္ေနရတာပါ။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ မီးေတြ ေတြ႕ေနရျပီဆိုေတာ့ ကိုယ့္အကြက္ထဲမွာ ရန္သူ ေရာက္ေနျပီေပါ့။ ဒါမဲ့ က်ေနာ္တို႕ ျမင္ေနရတာက မီးတန္းေတြက က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္ေရွ႕က ကန္႕လန္႕ျဖတ္ သြားေနတယ္။ ဆိုေတာ့ ရန္သူက က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာ ရွိေနတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ညာဖက္ကို ပစ္ေနတယ္ဆိုတာကိုပဲ သိတယ္။ က်ေနာ္ေရာ ႏိုင္ႏိုင္ေရာ ၾကည့္ေနေပမယ့္လည္း မီးတိုက္ရိုက္ပြင့္ေနတဲ့ ေနရာေတြကို မျမင္ရပါဘူး။ အဲအခ်ိန္မွာ လက္နက္ၾကီးေတြကလည္း က်ေနာ္တို႕ အကြက္ထဲမွာ တဂ်ံဳးဂ်ံဳး က်ေနတာပါပဲ။ တခါတခါဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္ကို ၀င္လာတဲ့ လမ္းရွိရာ ေလွ်ာက္ေျမာင္းအ၀မွာ လက္နက္ၾကီးက်လို႕ အဲလက္နက္ၾကီး ေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ တြန္း၀င္လာတဲ့ ေလဟာ က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္ထဲကို -ဟူးကနဲ-ဟူးကနဲ- ၀င္လာပါေသးတယ္။ က်ိန္းေသတာကေတာ့ ရန္သူက က်ေနာ္တို႕ အကြက္ထဲကို ထိုးေနပါျပီ။

ဒါနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕ ႏိုင္ႏိုင္ ႏွစ္ေယာက္မွာ တေယာက္ကေတာ့ Fox Hole မွာ သြားထိုင္ရဖို႕ အေျခအေန ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ အထဲက ဘာမွ မျမင္ရဘူး မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ ခုလို လက္နက္ၾကီးေတြ က်ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္လည္း အဲမွာ သြားမထိုင္ခ်င္ဘူး။ ႏိုင္ႏိုင္လည္း သြားထိုင္ခ်င္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ပစ္က်င္းမွာက ဘာအမိုးအကာမွ မရွိတာကိုး။ အဲလို ျဖစ္ေနတုန္းမွာ က်ေနာ္တို႕ အိုဗာဟက္အ၀မွာ ရဲေဘာ္ကိုိကိုေလးက လာေအာ္ပါတယ္ - ေဟး... စိုးေအာင္နဲ႕ ကိုထြန္းထြန္းနဲ႕ ထိသြားျပီ။ လူနာသယ္ရမယ္။ တေယာက္ထြက္ခဲ့ - ဆိုတာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္က အိုဗာဟက္ ၀င္လမ္းနဲ႕ အနီးဆံုး ညာဖက္မွာဆိုေတာ့ က်ေနာ္ တြားထြက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ အဲမ္-၁၆ ကေတာ့ လက္ထဲမွာ ဆြဲလ်က္ေပါ့။ ေလွ်ာက္ေျမာင္းအ၀မွာ ကိုကိုေလးကို က်ေနာ္ေတြ႕တယ္။ အဲအခ်ိန္မွာမွ လက္နက္ၾကီးကြဲတာကို ေတြ႕ရေတာ့တာ။ အေပၚက ေလွ်ာက္ေျမာင္းအစပ္မွာ တလံုးကြဲတယ္။ ဘာလဲေတာ့ မသိ။ ထင္တာေတာ့ အမ္-ေဖာ္တီး ထင္တယ္။ ခြမ္း- ဆိုၾကားရျပီး အသံေတြက နားအူသြားတယ္ မီးေတြ အမ်ိဳးစံု ပြင့္ေနတာပဲ။

ေနာက္ေတာ့ ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲကေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႕ ကြန္ကရစ္ အိုဗာဟက္ၾကီးဆီ ေရာက္လာတယ္။ အဲမွာ ေအာ္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္စိုးေအာင္ကို ေတြ႕ရတာပါပဲ။ ေဆးမွဴး ၀င္းတင့္ဟန္ကေတာ့ - ေဟ့ေကာင္ မေအာ္နဲ႕... ၾကားသြားရင္ ေဖာ္တီးအဲမ္ေတြ လာလိမ့္မယ္ - လို႕ ေျပာတာကိုလည္း က်ေနာ္ ၾကားလိုက္ရတယ္။

ျဖစ္တာက ဒီလိုပါ။ သူတို႕ေနတဲ့ အိုဗာဟက္ၾကီးက ကြန္ကရစ္ ဘန္ကာၾကီး။ ဆိုေတာ့ စိတ္ခ်ရတယ္။ ဒါမဲ့ ဘန္ကာနဲ႕ ေလွ်ာက္ေျမာင္းက တိုက္ရိုက္ၾကီး ဆက္ထားတာပါ။ အ၀င္၀က ေလးေပေလာက္ပဲရွိမွာ။ တြားသြားစရာေတာင္ မလိုဘူး။ ထုိင္ျပီး ၀င္သြားလို႕ရတယ္။ ဘန္ကာနဲ႕ ေလွ်ာက္ေျမာင္းအစပ္မွာလည္း သာမန္မိုးထားတဲ့ အကာအရံတခုပဲ ရွိတယ္။ တျခား အမာခံ ဘာမွ မရွိဘူး။ အဲေတာ့ ေလွ်ာက္ေျမာင္းနဲ႕ ဘန္ကာ ဆက္တဲ့ အ၀င္လမ္း အ၀မွာ ၈၁ မမ ( ၃ လက္မ ေမာ္တာ) က်ကြဲေတာ့ အစေတြ ဘန္ကာထဲ ၀င္တာပါပဲ။ အဲမွာ ကိုထြန္းထြန္းက သူ႕ အဲမ္-၁၆ ကို ပစ္ေနတာ။ စိုးေအာင္က ထိုင္ျပီး က်ည္ျဖည့္ေပးေနတာပါ။ ၈၁ အစေတြက စိုးေအာင္ကို တိုက္ရိုက္ မွန္တာပါ။ ဒါမဲ့ ကံေကာင္းတာက သူ႕ တင္ပါးနဲ႕ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကိုပဲ မွန္တာ။ ေသေလာက္တဲ့ ေနရာေတြ တခုမွ မမွန္လို႕ေပါ့။ ကိုထြန္းထြန္းကေတာ့ ၈၁ အစေတြက ကြန္ကရစ္ အိုဗာဟက္က နံရံေတြကို မွန္ျပီး ျပန္လြင့္လာတဲ့ ေက်ာက္စေတြ ေက်ာတခုလံုးကို မွန္တာပါ။

ဒါနဲ႕ ေဆးမွဴး ၀င္းတင့္ဟန္က ကိုထြန္းထြန္းအတြက္ေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး။ စိုးေအာင္အတြက္ေတာ့ သူ႕ေပါင္ကို ျဖတ္ထြက္သြားတဲ့ အေပါက္တေပါက္ကို ေသြးထပ္မထြက္ေအာင္ ပိတ္ေပးႏိုင္တယ္။ ဒါမဲ့ အေပါက္ေတြက အမ်ားၾကီး။ ျပီးေတာ့ တင္ပါးမွာလည္း မွန္ထားေသးတယ္။ မျဖစ္မေန သူ႕ကို က်ေနာ္တို႕ ေနာက္တန္း သယ္ရေတာ့မွာ။ တင္ပါးမွာ လက္နက္ၾကီးစ ၀င္ထားတဲ့ေနရာက ေသြးေတြ ထြက္ေနေသးတယ္။ ဒါနဲ႕ စစ္သံုး ပုခက္တခုကို ရရာ သစ္လံုးတခုနဲ႕ ပစ္ေနခတ္ေနတဲ့ ၾကားထဲက ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲမွာပဲ ပုခက္တခု ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ စိုးေအာင္ကို သူတို႕ အိုဗာဟက္ထဲက ဆြဲထုတ္ရေတာ့တာပါပဲ။ သူကလည္း ဒဏ္ရာရထားတဲ့သူဆိုေတာ့ ဘယ္ လႈပ္ႏိုင္မလဲ။ သူ႕ကို ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲ ဆြဲထုတ္ရတာ။ ဆြဲထုတ္ေတာ့ နာေတာ့လည္း သူ႕ခမ်ာ ေအာ္တာပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ ညအေမွာင္ထဲမွာ ပစ္ေနခတ္ေနတဲ့ၾကားထဲက က်ေနာ္နဲ႕ ရဲေဘာ္သန္းစိန္ဟာ ရဲေဘာ္စိုးေအာင္ကို ထမ္းျပီး ေနာက္တန္းက ေဆးရံုဆီ သယ္ခဲ့ရပါတယ္။ သယ္တယ္ဆိုတာကလည္း အလြယ္တကူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲကေန သယ္ရတာပါ။ ေလွ်ာက္ေျမာင္းဆိုတာကလည္း အက်ယ္ၾကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ၂ ေပခြဲေလာက္ပဲ က်ယ္မွာပါ။ လူတကိုယ္စာ သြားလို႕ ရရံုေလာက္ပါပဲ။ မိုးေတြကရြာ။ လက္နက္ၾကီးေတြကက်နဲ႕ ေလွ်ာက္ေျမာင္းႏႈတ္ခမ္းသားေတြက ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲ ျပန္က်ျပီး ဗြက္ထေနတာပါ။ အဲဗြက္က တေတာင္ေလာက္ရွိပါတယ္။ အဲတတေတာင္ေလာက္ရွိတဲ့ ဗြက္ထဲမွာ ေျခေတြ နစ္ေနရင္းက လူနာပုခက္ကို ႏွစ္ေယာက္တည္း သယ္ရတာပါ။ သယ္ရင္းနဲ႕ လက္နက္ၾကီးေတြ က်လာရင္လည္း ေလွ်ာက္ေျမာင္းနံရံကို ကိုယ္နဲ႕ကပ္ရင္း ဘုရားတျပီး ရပ္ရပါေသးတယ္။

အဲလိုနဲ႕ ေနာက္တန္း ေဆးရံုရွိတဲ့ဆီကို က်ေနာ္တို႕ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ဲင္နေရတာနဲ႕ ထြန္းထားရတဲ့ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဒဏ္ရာ ရထားၾကတဲ့ စစ္သားေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ က်ေနာ္ ေတြ႕ေနရတယ္။ ေျမေအာက္ လိႈဏ္ဂူတခုထဲမွာ အဲလူေတြကို ယာယီပဲ ကုသေပးႏိုင္တာပါ။ ရဲေဘာ္စိုးေအာင္ဆိုရင္ လက္နက္ၾကီးအစေတြက တင္ပါးထဲမွာ ရွိေနတယ္။ ခြဲထုတ္ရမွာ။ ဒီေနာက္တန္းမွာ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေဆးရံုတခုခုကို ပို႕မွ ရမွာ မဟုတ္လား။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲေနာက္တန္းေဆးရံုမွာပဲ သူ႕ကိုထားျပီး က်ေနာ္နဲ႕ ရဲေဘာ္ သန္းစိန္ ထိပ္တိုက္ကို ျပန္လာခဲ့ရ တာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႕ ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ေဘးက ေအေကစက္လတ္ရွိတဲ့ အိုဗာဟက္ဟာ ၅၇ မမ ေနာက္ပြင့္လား ၈၄ မမ ေရာ့ကက္ေလာင္ခ်ာလား မသိ တိုက္ရိဳက္ ထိျပီး ပြင့္ထြက္သြားပါတယ္။ ကရင္ရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္လံုးက်တယ္။ က်ေနာ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီ ပြင့္ထြက္သြားတဲ့ အိုဗာဟက္ရဲ႕ အမိုးေပၚမွာ ဂ်ီ-ဖိုး တလက္ ကိုင္ထားတဲ့ ကရင္ ရဲေဘာ္တေယာက္နဲ႕ အတူ တညလံုး မနက္မိုးလင္းအထိ ေမွာက္လ်က္ၾကီး က်ေနာ္ ေနခဲ့ရတယ္။ ဒါမဲ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မပစ္ခဲ့ရပါဘူး။ အဲဒီညကေတာ့ က်ေနာ္အတြက္ အမွတ္တရအျဖစ္ဆံုး ညပါပဲ။ လက္နက္ၾကီးေတြက ေနရာတကာ ေပါက္ကြဲလို႕။ လက္နက္ငယ္ေတြရဲ႕ မီးတန္းေတြကလည္း ပိုက္ကြန္ကြက္ ေတြလို ရႈပ္ရွက္ခပ္လို႕။

ကြန္ကရစ္ အိုဗာဟက္ၾကီးထဲမွာ က်ေနာ္ မေနရေပမယ့္ က်ေနာ့္ကို ဆူးတေခ်ာင္းေတာင္ အဲညက မခခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ထင္တာကေတာ့ က်ေနာ့္ကို လြမ္းေနမယ့္ အေမ့ေမတၱာေၾကာင့္လို႕ပဲ ထင္ပါတယ္။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)