အေသေမြးခဲ့တဲ့ေန႕

အခန္းေတြတိုင္းမွာ ဘာတခုမွမရွိတဲ့ အိမ္ေတြက
အရိပ္ေတြနဲ႕သာ ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့အခါ...
ဖန္ခြက္ ေဟာင္းေလာင္းေတြနဲ႕ပဲ
ျပည့္ႏွက္ေနရွာတဲ့ အခန္းလြတ္ေတြကလည္း
တျခားအရာေတြအတြက္ ေနရာမေပးႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ...
ေန႕ေတြကို မ်ိဳမ်ိဳခ်ပစ္ခဲ့တဲ့ ညေတြဆိုတာကလည္း
ပက္ပက္စက္စက္ကို လင္းလက္ေနတဲ့အခါ...
ရင္ဘတ္ထဲမွာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ က်ိတ္မွိတ္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့ရတဲ့ အသံေတြသာ
ဘယ္သူမွ မၾကားရေအာင္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေပါက္ကြဲရရွာ...

သူ႕ပန္းတိုင္ရွိရာ ဒံုးစိုင္းေျပးသြားတဲ့
ငါ့အိမ္ေရွ႕က လမ္းကေလးက ေျဖာင့္တန္းေနဆဲမွာ...
အမူးသမားတေယာက္က ေကြ႕ေကာက္ ယိုင္ထိုးရင္း
မ်ဥ္းေျဖာင့္တေၾကာင္းကို တြန္႕လိမ္သြားေအာင္ ေရးဆြဲခဲ့တာ...

သည္လိုနဲ႕
တစ္နဲ႕ တစ္ ေပါင္းလို႕ ႏွစ္ မရခဲ့တဲ့အေၾကာင္း
ဂဏန္းေပါင္္းစက္တခုက ေကာင္းေကာင္း သိသြားတဲ့အခါ
သိဂၤ ါရအလကၤာေတြ ေသသြားပါျပီ...

သည္လိုနဲ႕
စာတအုပ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြကို
စိတ္မပါ လက္မပါ တရြက္စီ တရြက္စီ အပ်င္းေျပ လွန္သလိုမ်ိဳး
ညေတြကို တညစီ တညစီ ဆြဲယူလို႕
သစ္ရြက္ေတြလို တညျပီး တည ထပ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ
ည ႏွစ္ည အၾကား အညွပ္ခံထားခဲ့ရတဲ့ ေန႕ရက္တရက္
ထြက္က်လာပါျပီ...

ငံု႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့...
အဲသည္ေန႕မွာ
ေနေရာင္ဆိုတာ
ပါကို ပါမလာခဲ့ဘူး...

ATN