သူပုန္တေယာက္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ (၆)

ေနာက္ထပ္တက္လာမယ့္ ထိုးစစ္ကို ေစာင့္ရင္းနဲ႕ မနက္ ၅ နာရီ ေက်ာ္မွာ က်ေနာ္တို႕ အိပ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ ႏိုင္ႏိုင္ တာ၀န္ယူရတဲ့ အိုဗာဟက္က လူ၂ ေယာက္စာ ဆိုေတာ့ အၾကီးၾကီး မဟုတ္ေပမယ့္လည္း ေျခဆန္႕ျပီး အိပ္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ က်ယ္၀န္းပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ့္ အဲမ္-၁၆ေပၚမွာ ေက်ာပိုးအိတ္ကို တင္လိုက္ျပီး ေက်ာပိုးအိပ္ေပၚကို ေခါင္းခ်လိုက္တာနဲ႕ ျပီးခဲ့တဲ့ ၂ ရက္ လံုးမွာ ခရီးပမ္းလာတာေရာ အိပ္ေရးပ်က္တာေရာ ေပါင္းျပီး တခါတည္းကို တန္းျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္ျပန္လန္႕ႏိုးလာလို႕ လက္ထဲက နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ မနက္၉ နာရီ ေက်ာ္ေနပါျပီ။

အဲေတာ့မွပဲ ညက ေသေသခ်ာခ်ာ မျမင္ခဲ့ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကို က်ေနာ့္ေရွ႕တည့္တည့္ ေသနတ္ပစ္ေပါက္ကေန ၀င္လာေနတဲ့ မနက္ခင္း ေန႕အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ အေသးစိပ္ ျမင္ရပါေတာ့တယ္။ ေရွ႕ျမင္ကြင္း တခုလံုးမွာကေတာ့ ျခံဳဖုတ္တခ်ိဳ႕တေလကလြဲရင္ သစ္ပင္ၾကီးၾကီးမားမား မရွိတဲ့ ကြင္းျပင္ၾကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ ကြင္းျပင္ၾကီး အဆံုးမွာေတာ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ကို လွမ္းေတြ႕ေနရပါတယ္။ အဲကြင္းျပင္ၾကီးကို သံဆူးၾကိဳး ၃ ထပ္နဲ႕ ကာျခားထားတာကိုလည္း ေတြ႕ေနရပါေသးတယ္။ ေသာင္ရင္းျမစ္အနားက စျပီးကာထားတဲ့ ပထမဆံုး သံဆူးၾကိဳးျပီးေတာ့ ကိုက္ ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္မွာ ဒုတိယ သံဆူးၾကိဳး။ ေနာက္ဆံုး သံဆူးၾကိဳးကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေတြရဲ႕ အိုဗာဟက္ေတြ အနားေလးမွာပါပဲ။ ညက က်ေနာ္တို႕ ပစ္ခတ္ခဲ့တဲ့ ျခံဳဖုတ္ေတြကေတာ့ ဒုတိယ သံဆူးၾကိဳး၀ိုင္းထဲမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေန႕ခင္းဖက္မွာ ၾကည့္ေတာ့လည္း အဲေနရာမွာ ဘာမွ မေတြ႕ရပါဘူး။ တကယ္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ေနရာယူထားတဲ့ ဘန္ကာေတြက ကုန္းေပၚမွာ ရွိေနတာပါ။ အေရွ႕က ကြင္းဟာ က်ေနာ္တို႕ထက္ နိမ့္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕က ဆယ္ေပေလာက္ ျမင့္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕လည္း ညက န၀တတပ္ေတြ ျပန္ပစ္တဲ့ မီးတန္းေတြက အေပၚကို ေထာင္ျပီး ထြက္ေနတာကို ျမင္ေနရတာကိုးလို႕လည္း ံဲအခုမွပဲ သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ ညကေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ ရမ္းသမ္း ေထာင္ပစ္ေနတာလို႕ ထင္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ သူတို႕လည္း ညက က်ေနာ္တို႕ ပစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕ ေသနတ္ေတြက ထြက္တဲ့ မီးပြင့္ေတြ မီးတန္းေတြ ရွိရာကို ျပန္ျပီး ပစ္ၾကတာကိုး။

ခုမွပဲ ကိုယ့္အိုဗာဟက္ကို ကိုယ္ ေသခ်ာ ျပန္ၾကည့္မိပါတယ္။ ေရွ႕က ေသနတ္ပစ္ေပါက္က တကယ္ေတာ့ အျမင့္ တေတာင္ေလာက္ရွိျပီး အရွည္ ၄ ေပေလာက္ရွိပါတယ္။ ပစ္ေပါက္ရဲ႕ အလယ္မွာ သစ္ပိုင္းၾကီးတခုကို ျဖတ္ျပီးထည့္ခုထားတာပါ။ အဲေတာ့ ေသနတ္ပစ္ေပါက္ ၂ ခုလို ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ အိုဗာဟက္က ၅ ေပ ပတ္လည္ေလာက္ရွိမွာပါ။ အျမင့္ကေတာ့ အထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္သာရံုပဲ ျမင့္ပါတယ္။ စိ္တ္ထင္ ၄ ေပ ေလာက္ပဲ ျမင့္မွာပါ။ ဘယ္ညာ နံရံ ႏွစ္ဖက္မွာေတာ့ ၾကမ္းျပင္ကေန တေတာင္ေလာက္ အကြာမွာ ေျမၾကီးကို တူးျပီး အခန္းအေသးေလး ၂ ခုလို လုပ္ထားတဲ့ ေနရာေလး၂ ခုမွာ မီးခ်စ္ေတြရယ္။ လက္လုပ္ ဗံုးတခ်ိဳ႕ရယ္၊ နာနတ္သီးလို႕ ေခၚတဲ့ အဲမ္-၃၈ လက္ပစ္ဗံုး ၄ လံုးစီကိုလည္း တင္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အိုဗာဟက္ရဲ႕ အမိုးမွာေတာ့ အစိမ္းေရာင္ စစ္သံုး ၀ါးတားပရုဖ္တထည္ကို ကပ္ထားတာ ေတြ႕လိုက္ပါေသးတယ္။ အမိုးေပၚက တစက္ခ်င္းက်ေနတဲ့ မိုးေရေတြကို ကာထားတာပါ။ ဒါမဲ့ အဲမိုးေရေတြက ၀ါတာပရုဖ္ရဲ႕ ေနာက္တဖက္စြန္းကေန အိုဗာဟက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ျပန္က်ျပီးေတာ့ ၾကမ္းျပင္က ဗြက္ထေနတာပါ။ ညကေတာ့ ကိုယ့္ေဇာနဲ႕ကိုယ္မို႕လို႕ ဗြက္ထေနမွန္းေတာင္ မသိခဲ့ပါဘူး။ ခုေတာ့ ေျပာက္က်ားပံုဖ်က္စစ္ေဘာင္းဘီမွာ ရႊံ႕ေတြခ်ည္းပါပဲ။

က်ေနာ့္ေဘးမွာ ဂ်ီ-၃ၾကီးေပၚကို ေက်ာပိုးအိပ္တင္ျပီး အိပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ႏိုင္ကေတာ့ တရွဴးရွဴးနဲ႕ ေျမြတေကာင္ လိုပါပဲ။ သူ႕စကားကသာ ထစ္တာ အသက္ရွဴတာက်ေတာ့ ေျဖာင့္လို႕ကိုး-လို႕ မဆီမဆိုင္ က်ေနာ္ ေတြးမိျပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပံဳးမိပါေသးတယ္။ ဒါမဲ့ သူလက္ထဲမွာေတာ့ အိပ္ခ်္ေက-၃၃ ကို ဖက္ထားသဗ်။ သူ႕ မိန္းမမ်ား မွတ္ေနသလား မသိ။

အဲေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိေနတဲ့ အရာေတြကို ထပ္ၾကည့္မိေတာ့ ေနာက္ထပ္ အဲမ္-၁၆ တလက္၊ အဲမ္-၁၆ က်ည္ေဘာက္ ၅ ေဘာက္၊ ၅.၅၆ မမ က်ည္ ၁၂၀ ပါတဲ့ က်ည္တြဲအိတ္ ၂ တြဲ၊ ေနာက္ အိပ္ခ်္ေက က်ည္ေဘာက္ ၈ ေဘာက္ရယ္ကို ထပ္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာက က်ေနာ့္ အဲမ္-၁၆ အတြက္ အပိုက်ည္ေဘာက္ ၃ ေဘာက္ပဲရွိတာ။ ခုေတာ့ အားလံုး က်ည္ေဘာက္ ၉ ေဘာက္။ ႏိုင္ႏိုင့္အတြက္လည္း အိပ္ခ်္ေက က်ည္ေဘာက္ ၉ ေဘာက္။ ေပ်ာ္စရာၾကီး။ လက္ပစ္ဗံုးေတြကလည္း က်ေနာ့္ဆီမွာ ၂ လံုး၊ ႏိုင္ႏိုင့္ဆီမွာ ၂ လံုး၊ နံရံမွာ ၈ လံုး။ အားလံုး ၁၂ လံုး။ အား- ဒါဆို ေတာ္ေတာ္ လံုေလာက္ေနျပီပဲ။

ေနာက္ေတာ့ အိပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ႏိုင့္ကို သူ မႏိုးေအာင္ ေက်ာ္ခြျပီး အိုဗာဟက္ ၀င္ေပါက္ဆီ က်ေနာ္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ညတုန္းကသာ လူကလည္း စိတ္လႈပ္ရွားေနေတာ့ အိုဗာဟက္ထဲ ဘယ္လို ၀င္ခဲ့မွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ျပန္ထြက္ေတာ့မွ ေလွ်ာက္ေျမာင္းနဲ႕ ဆက္ထားတဲ့ အိုဗာဟက္ထဲ၀င္တဲ့လမ္းက ရွည္မွန္းသိေတာ့တယ္။ ေလးဘက္ေထာက္ျပီး ျပန္ထြက္ရတာပါ။ ၀င္လာတုန္းက ေလးဘက္ေထာက္ျပီး ၀င္လာခဲ့ရတာကိုေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲလမ္းကလည္း တည့္တည့္ၾကီး ေဖာက္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး မ်ဥ္းေျဖာင့္တေၾကာင္းရဲ႕ အလယ္မွာ ဂငယ္ကို တပ္ထားသလိုမ်ိဳး အလယ္ေခါင္မွာ ေကြ႕ျပီး ေဖာက္ထားတာပါ။ (ေနာက္မွ သိတာက လက္နက္ ၾကီးေတြ က်ရင္ လက္နက္ၾကီး အစေတြ တိုက္ရိုက္မထိႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထားတာပါ)

လမ္းအဆံုးေရာက္ေတာ့ ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားပါတယ္။ အိုဗာဟက္နဲ႕ ေလွ်ာက္ေျမာင္း ဆက္တဲ့ေနရာမွာလည္း အမိုးတခုရွိပါတယ္။ သစ္လံုးေတြနဲ႕ မိုးျပီး သဲအိတ္ေတြနဲ႕ အားျဖည့္ထားတာပါ။ အဲ ဆက္တဲ့ေနရာမွာလည္း အိုဗာဟက္က ထြက္ထြက္ခ်င္း ေတြ႕ေနရတဲ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေလွ်ာက္ေျမာင္းနံရံမွာ ေဖာက္ျပီးေတာ့ ၄ ဂါလံ ေရပံုးၾကီး ၂ ပံုးကို ထည့္ထားပါတယ္။ ေလွ်ာက္ေျမာင္းကေတာ့ လူတရပ္ေလာက္ ျမင့္ပါတယ္။ အက်ယ္ကေတာ့ လူ၂ ေယာက္ ယွဥ္ ေလွ်ာက္သြားလို႕ ရရံုေလာက္ပါပဲ။

ေလွ်ာက္ေျမာင္းထဲေရာက္ေတာ့ ဘယ္ဆက္သြားရမွန္း မသိေသးဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အေရွ႕ဖက္ကို ဆက္သြားမိတယ္။ အဲတာက က်ေနာ္တို႕နဲ႕ ကပ္လ်က္ အိုဗာဟက္ပါ။ အ၀မွာ ကရင္ရဲေဘာ္ ၂ ေယာက္ကို ေတြ႕ေတာ့ မွ ေအေက စက္လတ္ရွိတဲ့ အိုဗာဟက္မွန္း သတိရသြားပါတယ္။ (ေနာက္ ၃ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ အဲအိုဗာဟက္ကို ၅၇ မမ ေနာက္ပြင့္လား၊ ၈၄ မမ ေလာင္ခ်ာလားမသိ တိုက္ရိုက္ ထိတာခံရျပီး အိုဗာဟက္ တခုလံုး ပြင့္ထြက္သြားပါတယ္။ ကရင္ရဲေဘာ္ ၂ ေယာက္လံုး က်သြားပါတယ္) ဒါနဲ႕ ေနာက္ျပန္လွည့္ မိေတာ့ ေနာက္အိုဗာဟက္တခုအ၀မွာ အဲမ္-၁၆ တလက္ကို ေထာင္ကိုင္ရင္း ထိုင္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ကိုကိုေလးကို သြားေတြ႕ရပါတယ္။

ညက တို႕ဂြင္ထဲမွာ ေခြးေတြ ၃၀ ေလာက္ က်သြားတယ္လို႕ ေျပာတယ္ကြ-တဲ့ သူက က်ေနာ့္ကို ျမင္တာနဲ႕ လွမ္းေျပာပါတယ္။ - ဟုတ္လား။ မင့္ ဘယ္သူေျပာတာလဲ-လို႕ က်ေနာ္ကေမးေတာ့ - ဟိုး ကြန္ကရစ္ အိုဗာဟက္ၾကီးမွာ ကိုထြန္းထြန္း ရွိတယ္ေလ။ သူ႕စက္ထဲ ၀င္လာတာ- ကိုကိုေလးက ေျပာရင္း - ညက မင္းတို႕ ေခြးေတြ မေတြ႕လိုက္ဖူးလား။

သူေမးတာကို က်ေနာ္ မေျဖပဲ ေလွ်ာက္ေျမာင္းအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲေတာ့မွပဲ ေနာက္ အိုဗာဟက္တခုအ၀မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဆရာစိုးျမင့္နဲ႕ က်ေနာ္တို႕ တပ္ရင္း (၂၀၄) ခြဲ(၃)က ေဆးမွဴး ၀င္းတင့္ဟန္ကို သြားေတြ႕ပါေတာ့တယ္။ လူေတြအားလံုးက က်ေနာ့္လိုပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ရဲ႕။ ညက ဘာမသိ ညာမသိနဲ႕ အိုဗာဟက္ေတြထဲ ၀င္ခဲ့ရ၊ တိုက္ပြဲျဖစ္၊ အိပ္၊ ေနာက္ေန႕မနက္က်ေတာ့ ႏိုးလာ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ထြက္ၾကည့္။ ဒါမဲ့ က်ေနာ္ တေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားေနတာ ျဖစ္မယ္။ အားလံုးက ကိုယ့္ေနရာမွာကိုယ္ ေနေနၾကတာပါ။ အမွန္က ကိုယ့္ေနရာမွာပဲ ကိုယ္ေနရမွာပါ။ အမိန္႕ မရမခ်င္း ဘယ္မွ မသြားရပါဘူး။ က်ေနာ္ကသာ အမိန္႕ မနာခံခ်င္တဲ့ေကာင္ ဆိုေတာ့ ေလွ်ာက္သြားေနတာ။

သူတို႕ အိုဗာဟက္ျပီးေတာ့ ေနာက္တခုက ကြန္ကရစ္ အိုဗာဟက္ၾကီး။ လွလွပပၾကီး။ အဲ ဘန္ကာၾကီးထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ တပ္မွဴးျဖစ္တဲ့ ကိုထြန္းထြန္းနဲ႕ ရဲေဘာ္ စိုးေအာင္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ေလးေထာင့္စပ္စပ္နဲ႕ တကယ့္ ဘန္ကာၾကီး။ ဒါမဲ့ သူက ေလွ်ာက္ေျမာင္းနဲ႕ တိုက္ရိုက္ဆက္ေနတာပါ။ အိုဗာဟက္ အ၀င္လမ္းကလည္း ၄ ေပ ေလာက္သာ။ တိုတိုေလး။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေလွ်ာက္ေျမာင္းနဲ႕ အိုဗာဟက္ အ၀င္လမ္းမွာ ဘာ အကာအကြယ္ ဘာအတားအဆီးမွလည္း မရွိ။ လက္နက္ ၾကီးေတြ က်ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ က်ေနာ္က သြားေတြးမိေနပါတယ္။ (က်ေနာ္ ေတြးမိတဲ့အတိုင္းပဲ ၃ ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႕မွာ သူတို႕ ၂ ေယာက္လံုးကို ၈၁ မမ ေမာ္တာက်ည္စေတြ မွန္ပါတယ္)

ဘန္ကာၾကီးထဲ က်ေနာ္ ၀င္သြားေတာ့ စခန္း ဥကၠဌ ကိုစေအာင္လြင္ကိုပါ ေတြ႕လိုက္ရေသးတယ္္။ ဥကၠဌကေတာ့ ဘာမွ်မေျပာ ကိုထြန္းထြန္းကေတာ့ - ဟ မင့္ေနရာမွာ ဘယ္သူ ထားခဲ့လဲ-တဲ့ က်ေနာ့္ကို ေမးပါတယ္။ - ႏိုင္ႏိုင္ ရွိတယ္ေလ။ - အမွန္ကေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္က အိပ္ေကာင္းေနတုန္းပါ။ ေနာက္ေတာ့ - ေလွ်ာက္သြားမေနနဲ႕ ကိုယ့္ေနရာမွာ ကိုယ္ေန-ဆိုတဲ့ သူ႕ အမိန္႕နဲ႕ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ အိုဗာဟက္ ရွိရာကို ျပန္ခဲ့ရတာပါပဲ၊

အျပန္လမ္းမွာေတာ့ အားလံုးက က်ေနာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ၾကတာေပါ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႕ ကိုယ့္ အိုဗာဟက္ ကိုယ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ႏိုင္ႏိုင့္ကို က်ေနာ္က ႏိႈးရေတာ့တယ္။ - ထဦးဟ၊အားလံုးႏိုးေနၾကျပီ-ဆိုေတာ့ သူလည္း ငုတ္တုပ္ထထိုင္ပါတယ္။ -ဘာျဖစ္တာလည္းဟ-တဲ့ ။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ မထစ္မေငါ့ေသာစကား ႏိုင္ႏိုင့္ဆီမွ ၾကားရျခင္းပါ။

ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ အားလံုးႏိုးေနလို႕ နင့္ကိုလည္း ငါႏိႈးတာ။ ထဦးဟ။ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း ၾကည့္ဦး-

ႏိုင္ႏိုင္က အဲက်မွ ႏိုးထေလသည္။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)