သူပုန္တေယာက္ရဲ႕ဒိုင္ယာရီ (၉)

ေနာက္ေန႕မနက္ေတာ့ ဆယ္နာရီေက်ာ္မွပဲ က်ေနာ္တို႕ ႏိုးပါတယ္။ ႏိုးတာနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ေနာက္တန္းမွာ ထမင္းထုပ္ သြားသယ္ရင္းနဲ႕ ေရသြားခ်ိဳးၾကပါတယ္။ ယူနီေဖာင္းကေတာ့ ေျပာက္က်ားယူနီေဖာင္း အပိုတစံုစီပဲ ပါၾကတာဆိုေတာ့ ၀တ္ထားတဲ့ယူနီေဖာင္းကို ေလွ်ာ္ရမွာပါ။ မေလွ်ာ္လို႕လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ စစ္ေဘာင္းဘီက ရႊံ႕ေတြနဲ႕ လူးျပီး ႏွစ္ရက္ ေက်ာ္လာေတာ့ မာေတာင္ ေဂါက္ဂက္ၾကီး ေတာင္ ျဖစ္ေနျပီ။ က်ေနာ္တို႕ ေျပာေနတဲ့ ေလွ်ာ္တယ္ဆိုတာကလည္း တကယ္တမ္းေတာ့ ယူနီေဖာင္းကို ေရစြတ္ ျပီးေတာ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ ေဘးက ေက်ာက္တုန္းေတြေပၚမွာ ကိုင္ရိုက္ၾကတာပါ း) ဆပ္ျပာေတြ ဘာေတြ ဘယ္ပါလိမ့္မလဲ။ လူတိုက္ဖို႕ေတာင္ ဆပ္ျပာ မနည္း ရွာေနရတာ။ ယူနီေဖာင္းအတြက္ကေတာ့ ေ၀းစြ ပါပဲ။ ေရခ်ိဳး အ၀တ္ေလွ်ာ္ျပီးသြားေတာ့ ထမင္းထုပ္ေတြ သယ္ဖို႕ ေနာက္တန္းက စားဖိုဆီ သြားရပါတယ္။ (အမွန္ကေရသြားခ်ိဳးခ်ိန္မွာေတာင္ ကိုယ့္ေသနတ္ကိုလည္း လြယ္ရပါေသးတယ္။ ရည္းစား ဓါတ္ပံုသာ ကိုယ္နဲ႕မကြာ ျဖစ္လို႕ ရခ်င္ရမယ္၊ ကိုယ့္ေသနတ္ကေတာ့ ကိုယ္နဲ႕ ကြာလို႕ မရဘူး)

အဲဒီေန႕ကေတာ့ ဖလူးခံတပ္ထဲကို က်ေနာ္တို႕ ေရာက္တာ ေလးရက္ေျမာက္တဲ့ေန႕ပါ။ ေလးရက္ေျမာက္ဆိုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနေတြ နည္းနည္း ပါးပါး သိေနျပီဆိုပါေတာ့ေလ။ ထမင္းထုပ္သယ္ျပီး ျပန္တဲ့အခါ ေနာက္တန္းကေန ထိပ္တိုက္ ေရာက္တဲ့အထိ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြထဲက ေလွ်ာက္ရင္ အၾကာၾကီး ေလွ်ာက္ရတယ္။ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြကေန မသြားပဲ ဖလူး အတြင္းထဲက သြားရင္ လမ္းတိုပါတယ္။ ဒါမယ့္ လက္နက္ၾကီးေတြ က်ရင္ ခိုဖို႕ ကတုပ္က်င္းေတြ ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြ မရွိပါဘူး။ အေဆာက္အဦးေတြနဲ႕ ၾကခတ္၀ါးရံုေတြပဲ ရွိပါတယ္။ တခါတခါလည္း အဲအတြင္းလမ္းကေန ကရင္ရဲေဘာ္ေတြ ျပန္လာၾကတာကိုလည္း ေတြ႕ေတြ႕ေနရေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲလမ္းဟာ ေနာက္တန္းကေန ထိပ္တိုက္ကို အတိုဆံုးလမ္းဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ သိေနၾကပါတယ္။ တခါမွသာ မသြားဖူးၾကတာပါ။ အဲေန႕ကေတာ့ ဘယ္သူက စသလဲေတာ့ မမွတ္မိဘူး - ေလွ်ာက္ေျမာင္းေတြက မသြားဘူးကြာ အတြင္းလမ္းကသြားမယ္- လို႕ တေယာက္ေယာက္က စေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ထင္တာကေတာ့ ေဆးမွဴး ၀င္းတင့္ဟန္-ပဲ ျဖစ္မယ္။ ဒါမဲ့ ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

ဘယ္သူကမွလည္း မျငင္း၊ ဘယ္သူကမွလည္း မေထာက္ခံပဲ က်ေနာ္တို႕ ၆ ေယာက္လံုးထိပ္တိုက္ကို ဖလူးရဲ႕ အတြင္းလမ္းထဲကေန တက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တန္းစားဖိုက ထမင္းထုပ္ေတြကို လက္နက္ၾကီး ပစ္က်င္းေတြနားကေန ျဖတ္ျပီး သယ္လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူသြားလမ္းတခုအတိုင္းက်ေနာ္တို႕ ေလွ်ာက္လာပါတယ္။ အဲမွာ အေဆာက္အဦးေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ဘယ္ေရာ ညာေရာမွာ အိမ္ေတြ အေဆာက္အဦးေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ အမ်ားစုကေတာ့ သြပ္မိုးထားပါတယ္။ ဒါမဲ့ အေကာင္းပကတိရွိတဲ့ အေဆာက္အဦးဆိုလို႕ တခုမွ မရွိပါဘူး။ အားလံုးက အမိုးေတြမွာ နံရံေတြမွာ လက္နက္ၾကီးေတြ ထိမွန္ေပါက္ကြဲ ေဖာက္ထြင္းထားလို႕ ေပါက္ျပဲ လန္ျပန္ေနတဲ့ အိမ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေက်ာက္ေပါက္မာေတြနဲ႕ လူတေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာလိုပါပဲ။ အိမ္တိုင္း အေဆာက္အဦးတိုင္းဟာ အေတာ့ကို အက်ည္းတန္ေနတာပါ။

အဲလိုနဲ႕ တေနရာေရာက္ေတာ့ ေၾကြအိုးအိမ္သာေတြ (က်ေနာ့္ စိတ္ထင္ ေလးလံုးေလာက္ ရွိမယ္) ရွိတဲ့ အေဆာက္အဦးတခုကို သြားေတြ႕ ပါတယ္။ ေရွ႕မွာလည္း အုတ္ေရကန္ေလးတခု ရွိေနေသးတယ္။ ဒါနဲ႕ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ ေဘးက ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္ သန္းစိန္ကို - ေဟ့.. ငါ ၾကံဳတုန္း အိမ္သာ တက္လိုက္ဦးမယ္။ တေယာက္ေတာ့ ေနခဲ့ကြာ - လို႕ ေျပာေတာ့ - ဟာ..ဗ်ာ... ခင္ဗ်ားကလည္း အေရးထဲ ... ဒီမွာ ေရခ်ိဳး အ၀တ္ေလွ်ာ္ျပီးလို႕ ဗိုက္ဆာရတဲ့ၾကားထဲ၊ က်ဳပ္ေတာ့ မေစာင့္ဘူး - လို႕ ေျပာေတာ့ - ဟ ... နင္ဗိုက္ဆာေနတာနဲ႕ ငါလည္း အိမ္သာ တက္ခ်င္ေနတာနဲ႕ အေတာ္ပဲေပါ့ ဟ... ဟား..ဟား... - က်ေနာ္က သူ႕ကို ေနာက္ေတာ့ ရဲေဘာ္သန္းစိန္က မ်က္ႏွာၾကီး မဲ့ျပီး - ခင္ဗ်ားဗ်ာ....- ဆိုျပီး ဆက္ထြက္သြားပါတယ္။ ေဆးမွဴး ၀င္းတင့္ဟန္ကေတာ့ - အကိုၾကီး က်ေနာ္လည္း ၀ိတ္ေလွ်ာ့ခ်င္ေနတာ။ အခု အထူးတန္းရတာေပါ့။ က်ေနာ္ အေဖာ္ရွိတယ္ - လို႕ ေျပာျပီး အနားက ေၾကြအိမ္သာရွိတဲ့ အခန္းတခုထဲ ၀င္သြားပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း အနားက အဲလို အခန္းတခုထဲ၀င္ျပီး ေလွ်ာ့ေပါ့ျခင္းအမႈကို ျပဳရတာေပါ့ေလ။

တခုေျပာျပခ်င္တာက က်ေနာ္တို႕ေတြအတြက္ ဒီဖလူးခံတပ္ထဲမွာ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနတာက အေပါ့အေလးသြားရတဲ့ ကိစၥပါပဲ။ တခါတခါ စားထား ေသာက္ထားတာေတြက တကယ့္ အခ်ိန္ေကာင္း (လက္နက္ၾကီးေတြ ဆက္တိုက္က်လို႕ အသက္ေတာင္ ျပင္းျပင္း မရွဴရဲတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳး) က်မွ ဒုကၡ ထေပးတတ္ေတာ့ အေတာ့္ကို စိတ္ညစ္ဖို႕ေကာင္းတဲ့ ကိစၥလည္း ျဖစ္ေနတာကိုး။ အေပါ့သြားတာကေတာ့ သိပ္ ကိစၥ မရွိလွေပမယ့္ ၊ အေလးကေတာ့ အေတာ့ကို ေလးလံတဲ့ ျပသနာပါပဲ။ တူရြင္းတလက္ကို ကိုင္ျပီး လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာ တေနရာရာကို သြားရပါတယ္။ ေတာထဲကို သြားရတာေပါ့ေလ။ သြားေနတုန္းမ်ား - ထံု-ထံု-ထံု ဆိုတဲ့ အသံ (ေမာ္တာဆံေတြ ေျပာင္း၀က ခုန္ထြက္လာတဲ့ အသံ)မ်ား ၾကားရရင္ ဖင္တြန္႕တယ္ဆိုတဲ့ စကားက အမွန္ပါပဲဗ်ာ။ ကိုယ့္ကိစၥကို အျမန္ျပီး၊ ျပီးတဲ့ကိစၥကိုလည္း ကိုင္လာတဲ့ တူရြင္းနဲ႕ အျမန္ဖံုး။ အဲဒါေတြကို ဂ်ိမ္း-ဒုန္း-ဆိုတဲ့ အသံေတြ မၾကားခင္ ျပီးျပတ္ေအာင္ လုပ္ရတာဆိုေတာ့ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေပေတာ့။ အဲေတာ့ အဲလိုမ်ိဳး အေျခအေနမွာ - ခုလို ေၾကြဇလံုေလးကို တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အေျခအေနမွာ ေတြ႕ရေတာ့ ကိုယ္ၾကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို လူ တေယာက္မွ မရွိတဲ့ လမ္းၾကားထဲ ေတြ႕ရသလိုေပါ့ေလ။

အဲေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ ေဆးမွဴး၀င္းတင့္ဟန္ ႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ကိစၥ ၀ိစၥေတြျပီးေတာ့ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္နဲ႕ ႏိုင္ႏိုင့္အတြက္ ထမင္းထုပ္ကို ဆြဲ၊ ေဆးမွဴး ၀င္းတင့္ဟန္လည္း သူနဲ႕ ဆရာစိုးျမင့္အတြက္ ထမင္းထုပ္ကိုဆြဲျပီး ဆက္ထြက္ လာၾကပါတယ္။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းတခု ေတြ႕ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ ေသနတ္ဒဏ္ရာ လက္နက္ၾကီး ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ မြစာက်ဲေနတာပါပဲ။ အဲဘုရားေက်ာင္းကိုလည္း ေက်ာ္လာျပီးေရာ ေနာက္ထပ္ ဘာ အေဆာက္အဦး တခုကိုမွ ထပ္မေတြ႕ရေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ထပ္က်ေနာ္တို႕ ေတြ႕ရတာကေတာ့ သဲျဖဴျဖဴနဲ႕ ေျမလမ္းကေလးတခုရယ္ ေဘးဘယ္ညာက ၾကခတ္၀ါးရံုေတြပါပဲ။

ေဆးမွဴး ၀င္းတင့္ဟန္ကလည္း လူပံုကသာ ခ်ာလီခ်က္ပလင္၊ စကားေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ ဂႏၱ၀င္ေတြခ်ညး္ပဲဗ်။ သူက တကယ္ေတာ့ အႏုပညာသမား၊ ကဗ်ာေတြလည္း ေရးတယ္၊ စာေတြလည္း ေရးတယ္၊ ဗမာျပည္မွာ ရွိရွိသမွ် ဂီတ တူရိယာ ပစၥည္း အားလံုးေလာက္ နီးနီးကိုလည္း တီးတတ္တယ္။ ေၾကး၊ ၾကိဳး၊ သားေရ၊ ေလ၊ လက္ခုပ္- အားလံုးေပါ့။ က်ေနာ္ တကယ္ေျပာေနတာပါ။ သူက Conductor လည္း လုပ္ခဲ့တယ္ - လမ္းစဥ္လူငယ္ ဘင္ခရာတီး၀ိုင္းမွာ - း) တကယ္ေျပာတာပါ။

အဲ အႏုပညာသမားၾကီးက က်ေနာ့္ကို ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ - အကိုရာ အခုလို သဲျဖဴျဖဴႏုႏုနဲ႕ ေျမလမ္းေလးတခုမွာ ေဘးက ၾကခတ္၀ါးရံုေလးေတြကလည္း ရွိေနတာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ ေကာင္မေလးနဲ႕သာ က်ေနာ္ အတူတူ ေလွ်ာက္ေနရရင္ ဘာျဖစ္မယ္ ထင္သလဲ - လို႕ ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း - အင္း.... ငါထင္တာကေတာ့ ေကာင္မေလးက မင္းကို ပါးရိုက္မွာပဲ... အဟီး.... - လို႕ ေနာက္ေျပာမိတုန္း

အဲလို ေျပာေနတုန္းမွာပဲ -ထံု-ထံု-ဆိုျပီး အသံ ႏွစ္ ခ်က္ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ - ဟ..ဟ... ေမာ္တာသံထင္တယ္ - က်ေနာ္က ၀င္းတင့္ဟန္ကို ေျပာေနတုန္းမွာပဲ ေနာက္ထပ္ -ထံု-ထံု-ထံု-ဆိုတဲ့ အသံ သံုးသံကိုလည္း ထပ္ၾကားလိုက္ရပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႕ သင္တန္းမွာ ေလ့လာဆည္းပူးထားတာေတြေရာ လက္ေတြ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြေရာ အားလံုးေပါင္းျပီး ေထာင့္တစ္ ေထာင့္ႏွစ္ စသည္ျဖင့္ စကၠန္႕ေတြကို ေရတြက္ရင္း ေမာ္တာဆံ က်ကြဲမယ့္ အခ်ိန္ကို ေရေနမိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ျခမ္း ေတာ္ေတာ္ လွမ္းလွမ္းမွာ ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း-ဆိုျပီး ေမာ္တာ က်ည္ ႏွစ္လံုး က်ကြဲသြားတာကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ - ေဟ့ေကာင္ေရ႕ ေနာက္ သံုးလံုး က်န္ေသးတယ္ ဟ ... ေျပးမွ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္ - က်ေနာ္က သူ႕ကို ေျပာရင္း စေျပးေတာ့တာပါပဲ။ သူလည္း ေနာက္ကလိုက္ေျပးရင္း က်ေနာ့္ကို ေက်ာ္ တက္သြားေလရဲ႕။ (ေတာ္ေတာ္ အေျပးျမန္တဲ့ေကာင္ဗ် း)

အဲမွာပဲ က်ေနာ္တို႕ ေရွ႕ အေတာ္လွမ္းလွမ္းမွာ - ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း-ဆိုျပီး က်ကြဲတဲ့အသံေတြ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ ေနာက္ထပ္ -ထံု-ထံု-ထံု-ထံု-ဆိုတဲ့ အသံ ေလးသံကို ထပ္ၾကားရတာပါပဲ။ က်ေနာ္ထင္တာကေတာ့ တခါတရံမွာ ရန္သူက အိုပီ (Observation Post) ကေပးတဲ့ ညႊန္းရပ္ (Six Digit Grid Direction) ေတြနဲ႕ ေျမပံုအတိုင္း ပံုေသပစ္ကြက္ (Fixed Target) ကို စမ္းသပ္ ပစ္ခတ္ေနတာလို႕ေတာ့ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးက ေန႕ခင္း ျမင္ရတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ လုပ္ရတာကိုး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ိန္းေသေနတာကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ ေဆးမွဴး၀င္းတင့္ဟန္ကေတာ့ ပစ္ကြင္း (Target Range) ထဲ ေရာက္ေနတာပါပဲ။ ပထမ ႏွစ္လံုးက ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွာ က်ကြဲတယ္။ ဒုတိယ သံုးလံုးက က်ေနာ္တို႕ အေရွ႕ဖက္ကို က်ကြဲတယ္ဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေလးလံုးက ဘယ္ကို က်မွာလဲ။ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ကို ေျပးေနတုန္းမွာပဲ - ရွပ္-ရွပ္-ရွပ္-ရွပ္- ဆိုတဲ့ အသံကို ထပ္ျပီး ၾကားလိုက္ ရပါတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ေမာ္တာဆံက က်ေနာ္တုိ႕ ေခါင္းေပၚက ေက်ာ္သြားလို႕ပါ။ ေမာ္တာဆံေနာက္က အျမီးပိုင္းကို ေလတိုး သြားတဲ့အသံပါ။ အဲေနာက္ေတာ့ -ဂ်ိမ္း-ဂ်ိမ္း-ဆိုတဲ့ အသံနွစ္သံအျပင္ - ရႊပ္......ဆိုတဲ့ အသံအရွည္ၾကီး တခုကိုလည္း ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အသိထဲမွာေတာ့ အနားမွာ ေမာ္တာဆံက်ကြဲျပီဆိုတာ သိလိုက္ပါတယ္ အဲဒါနဲ႕ တဆက္တည္း က်ေနာ္လည္း ေတြ႕ရာေနရာမွာ ဒိုင္ဗင္ထိုး ၀ပ္ခ်လိုက္တာပါပဲ။ က်ေနာ့္ အေရွ႕မွာက ၀င္းတင့္ဟန္ဆိုေတာ့ သူ႕ကို က်ေနာ္က ျမင္ေနရတာကိုး။ သူလည္း ၀ပ္ခ်လိုက္တာပါပဲ။ သူ႕ေရွ႕တေနရာမွာ ဖုန္ေတြ ေထာင္းေထာင္းထသြားတယ္။

က်ေနာ္လည္း ျပားေနရာကေန ေရွ႕ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၀င္းတင့္ဟန္လည္း ျပားေနတုန္းပဲ။ ဒါမဲ့ ေနာက္ထပ္လည္း ဘာသံမွ ထပ္မၾကားရဘူး။ က်ေနာ္ ကုန္းထလိုက္တယ္။ ၀င္းတင့္ဟန္လည္း က်ေနာ့္လိုပဲ ကုန္းထလာတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕က လမ္းကို ၾကည့္မိေတာ့ ေမာ္တာဆံ ေျမၾကီးထဲ၀င္သြားတဲ့ အရာကို ေတြ႕ေနရတယ္။ အဲ ေမာ္တာဆံက မကြဲဘူးေလ။ မကြဲလို႕ ေျမၾကီးထဲ ထိုး၀င္သြားတာ။ မကြဲလို႕လည္း ရႊပ္...ဆိုတဲ့ အသံၾကီးကို က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ၾကားခဲ့ရတာေပါ့။ ကြဲခဲ့ရင္ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုး ဂန္႕ျပီေပါ့။ ၾကည့္ရတာ ၈၁ မမ (၃ လက္မ ေမာ္တာ) ျဖစ္ပံုရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္ကိုတေယာက္ နားလည္တဲ့အၾကည့္နဲ႕ ၾကည့္ျပီး ထိပ္တိုက္ေရာက္ေအာင္ အသားကုန္ ေျပးခဲ့ရေတာ့တာေပါ့ဗ်ား။

အဲေနာက္မွာေတာ့ ထမင္းထုပ္သြားယူတိုင္း ေလွ်ာက္ေျမာင္းမ်ားကပဲ က်ေနာ္တို႕ ေလွ်ာက္ခဲ့ပါေၾကာင္း။ (ဘာလို႕ဆို အေမ့ကို က်ေနာ္ ျပန္ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္ေလ)

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)