၂၃ ႏွစ္တာ မွန္ကူကြက္မ်ား...
သည္ေန႕ အလုပ္နားရက္ဆိုေတာ့ မနက္ေစာေစာမထပဲ အားရပါးရအိပ္လိုက္ဦးမည္-ဟု အားခဲထားသမွ် ဧည့္ခန္းထဲမွ ႏိႈးစက္သံေၾကာင့္ သူ ႏိုးသြားသည္။ မေန႕ညက ႏိႈးစက္ကို ပိတ္ထားဖို႕ ေမ့သြားသည္ပဲ။ ႏိႈးစက္ကို သြားပိတ္ဖို႕ အိပ္ယာထဲမွ လူးလဲထလိုက္ရင္း ညက မပိတ္ပဲ ထားခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာစာအုပ္ စာမ်က္ႏွာကို အိပ္ခ်င္မူးတူး မ်က္လံုးမ်ားက ေရာက္သြားေသးသည္။ ဧည့္ခန္းထဲ သူေရာက္သည္အထိ ႏိႈးစက္ၾကီးက ေအာ္ေနဆဲ။ ႏိႈးစက္ကို ပိတ္ျပီး မ်က္ႏွာသစ္ဖို႕ ေရခ်ိဳးခန္းဆီ လွည့္အလာမွာ... ဂြဒ္ေမာနင္း ပါပါး..-ဆိုေသာ သားၾကီး၏ ႏႈတ္ဆက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေက်ာင္းသြားဖို႕ ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္ကာ သူ႕အခန္းမွ ထြက္လာေသာ သားၾကီးသည္ပင္ ၁၄ ႏွစ္သား ၉ တန္းေက်ာင္းသားၾကီး ျဖစ္ေနျပီ။ အခ်ိန္ေတြသည္ ဘယ္လို ကုန္သြားေလသည္လဲ။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ သြားတိုက္ေနရင္းက သူ႕ စိတ္အေတြးမ်ား အတိတ္သို႕ ျပန္ေျပးလႊားေနေတာ့သည္။
-----------------------------------------------------------------------------------
- သပိတ္... သပိတ္... ေမွာက္... ေမွာက္... -
- စစ္အစိုးရ... အလို မရွိ... -
- ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး... တို႕ အေရး... တို႕ အေရး... -
- အေရးေတာ္ပံု... ေအာင္ရမည္... -
လြန္ခဲ့ေသာ ၂၃ ႏွစ္က အသံမ်ား သူ႕နားထဲမွာ ဆူညံလာၾကျပန္သည္။
- ေၾသာ္... ၂၃ ႏွစ္ေတာင္ ရွိခဲ့ပါေပါ့လား... - သည္လိုေတြးရင္ သူ႕ရင္ထဲမွာ ေလးေလးပင္ပင္ၾကီး တခုကို ထမ္းပိုးထားရသလို ခံစားေနမိသည္။
ဘ၀၏ အခ်ိဳ႕ အခ်ိဳးအေကြ႕မ်ားက ညင္သာသည္။ တခိ်ဳ႕ အခ်ိဳးအေကြ႕မ်ားကေတာ့ တံေတာင္ဆစ္ခ်ိဳး ေကြ႕ခ်ိဳးၾကီးမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုေကြ႕ခ်ိဳးၾကီးမ်ားမွာ လူကိုယ္တိုင္ လြင့္စင္က်သြားႏိုင္သည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၈) ရက္ ေကြ႕ခ်ိဳးၾကီးထဲမွာ လူေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ဘ၀ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ လြင့္စင္က်သြားၾကဖူးသည္။ သည့္ေနာက္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၁၈) ရက္ ေကြ႕ခ်ိဳးၾကီးထဲမွာ ေနာက္ထပ္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ လူေပါင္းမ်ားစြာ လြင့္စင္သြားခဲ့ၾကျပန္သည္ မဟုတ္လား။
ထိုေကြ႕ခ်ိဳးၾကီးမွာ သူလည္း လြင့္စင္သြားခဲ့သည္။ လြင့္စင္သြားခဲ့ေၾကာင္း သူ သတိထားမိသည့္ အခ်ိန္မွာ အျခားေသာ ေထာင္ခ်ီေနသည့္ လူငယ္မ်ားႏွင့္ အတူ သူသည္လည္း ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ တေနရာမွာ ေရာက္ရွိေနခဲ့ျပီ။
----------------------------------------------------------------------------------
တကယ္ေတာ့ သူတို႕ အားလံုးမွာ ေရြးခ်ယ္စရာ သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မရွိ။ စစ္အုပ္စုက ဖြင့္ထားေသာ လမ္း ၃ လမ္းသာ ရွိသည္။ ထို လမ္း ၃ သြယ္ကို သူတို႕ အားလံုး ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈအလိုက္ ေရြးခ်ယ္လိုက္ၾကရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
တလမ္းက ဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွာ ေရြးေကာက္ပြဲလမ္း။ ထိုလမ္းကို လူ႕ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ-အမည္ျဖင့္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္မ်ားထဲမွ မိုးသီးဇြန္ဦးေဆာင္ကာ လိုက္ခဲ့ၾကသည္။ တနည္း ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကရသည္။
ေနာက္တလမ္းမွာ ေျမေအာက္အဖြဲ႕အစည္းအျဖစ္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ဆန္႕က်င္ၾကရသည့္ လမ္း။ ထိုလမ္းကို ဗကသ-အမည္ျဖင့္ မင္းကိုႏိုင္ ဦးေဆာင္ကာ ၈၈ မ်ိဳးဆက္မ်ားက ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္ဆံုးတလမ္းကေတာ့... လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးလမ္း။ သည္လမ္းကေတာ့ ၾကမ္းတမ္းသလို ရႈပ္ေထြးေပြလီ အႏၱရာယ္လည္း မ်ားလွသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သည္လမ္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ သူအပါအ၀င္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္၀င္မ်ားအဖို႕ရာ ေခါင္းေဆာင္မႈ ျပႆနာကို ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ၾကရသည္။ ထိုစဥ္က ရွိေနသည့္ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္မ်ားထဲမွာ... လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေပၚ ေရာက္လာသည့္ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္၊ ၀င္းမိုး၊ ေအာင္ႏိုင္... သူတို႕က High Profile အျဖစ္ဆံုး...။ သို႕ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (ေခၚ) မကဒတ ကို ဖြဲ႕စည္းျဖစ္ေတာ့ သူတို႕ မပါ၀င္လာေတာ့။ သည္အခါ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး လမ္းေၾကာင္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္မ်ားအတြက္ ေခါင္းေဆာင္မႈျပႆနာ ရွိလာသည္။
မကဒတ၏ ပထမအၾကီမ္ညီလာခံမွာ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ဥကၠ႒ ျဖစ္လာသည္။ ရကသ ဥကၠ႒အျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ဖူးေသာ သန္း၀င္းက အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္လာသည္။
လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ဆိုသည္မွာ လြယ္ကူေသာ ကိစၥ မဟုတ္။ သူကေတာ့ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကိ္ု ဆင္ႏႊဲေနေသာ ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းမွ ေပါက္ဖြားလာသူပီပီ ဤကိစၥကို သိေနသည္။ ထိုစဥ္က သူ႕ အသက္မွာ ၂၄ ႏွစ္ သာ ရွိေသးသည္။ သို႕ေသာ္လည္း လီနင္-၏ ေရေသာက္ျမစ္ ၃ သြယ္လို ကိစၥမ်ိဳးကိုလည္း နားလည္ေနေသးသည္။ သည့္အတြက္ သူကိုယ္တိုင္ မကဒတ အဖြဲ႕၀င္ ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ မကဒတ၏ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႕အစည္းတခုအျဖစ္ ေန႕ခ်င္းၾကီးလာသည့္ ျဖစ္ရပ္ကို သူ လက္မခံႏိုင္ေသး။
မကဒတမွာ... ႏိုင္ငံေရးအရ အေတြးအေခၚ တခု ရွိေနျပီလား.... မကဒတမွာ... လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ဖို႕ ကိုယ္ပိုင္ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမတခု ရွိေနျပီလား... မကဒတက ဆင္ႏႊဲမည့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္... အင္အား ေရေသာက္ျမစ္ေတြ ရွိေနျပီလား... သည္လို သူ႕ဘာသာ ေမးခဲ့သည့္တိုင္... ထိုစဥ္က သူက သာမန္ ရဲေဘာ္တဦးမွ်သာ-ဆိုေတာ့ကာ... သူ႕အေမးမ်ားကို သူ႕ဘာသာပဲ ေျဖခဲ့ရဖူးသည္။
ေနာက္ေတာ့ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ မကဒတ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္း၏ တပ္ရင္း ၂ ရင္း အနက္ တပ္ရင္း ၂၀၄ ၏ တပ္ရင္းမွဴးအျဖစ္ သူ တာ၀န္ေပးအပ္ခံရသည္။ တပ္ရင္း ၂၀၄ ၏ ပထမဆံုး တပ္ရင္းမွဴးမွာ ဦးမ်ိဳးခ်စ္ျဖစ္သည္။ ဒုတိယေျမာက္ တပ္ရင္းမွဴးမွာ ယခု လက္ရွိ မကဒတ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ ဆလိုင္းေယာေအာင္ ျဖစ္သည္။ သူက တတိယေျမာက္ တပ္ရင္းမွဴးျဖစ္သည္။
သူ တပ္ရင္းမွဴးအျဖစ္ တာ၀န္ယူရသည့္ အခ်ိန္မွာ မဟာမိတ္ ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ(၆)နယ္ေျမ ဒူးပလာယာခရိုင္ရွိ ဖလူးခံစစ္စခန္းကို ရန္သူက အျပင္းအထန္ ထိုးစစ္ဆင္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သူ႕မွာလည္း ထိုအခ်ိန္က ေကာ့ကရိတ္-နွင့္-၀င္းေရးျမိဳ႕နယ္အတြင္း ေကဒဲန္ဒီအို တပ္ရင္းတပ္ခြဲမ်ားႏွင့္ တြဲဖက္ျပီး လႈပ္ရွားစစ္ကို မိမိတပ္ဖြဲ႕မ်ားအတြက္ အေတြ႕အၾကံဳယူေနရခ်ိန္ျဖစ္သလို... ဖလူးခံတပ္စခန္းလို ခံစစ္ေသအတြက္လည္း အင္အားမ်ားကို ထုတ္ႏႈတ္ထားရခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က သူ႕ ကြပ္ကဲမႈေအာက္မွာ တပ္ရင္းဖြဲ႕စည္းပံုထက္ ေက်ာ္လြန္ေသာ လူအင္အား ရွိေနသည္။ တိုက္ခိုက္ေရး အင္အားကလည္း ရွိေနသည္။ မရွိသည္က - ေသနတ္...သာ။ ေသနတ္ မရွိမွေတာ့ သည္လူေတြက ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ မဟုတ္ေတာ့။
သည္ေတာ့ တပ္ရင္းမွဴး တေယာက္အေနျဖင့္ ေသနတ္ အရွာ ထြက္ရေတာ့သည္။ မီးက်ိဳး ေမာင္းပ်က္-ဟု ဆိုလ်င္ ေသနတ္ကိုင္ဖူးသူမ်ား သိလိမ့္မည္။ သူ႕မွာေတာ့ မီးက်ိဳးက်ိဳး ေမာင္းပ်က္ပ်က္... ပစ္လို႕ တခ်က္ ထြက္ရင္ ျပီးေရာ ေသနတ္မ်ားကိုလည္း ၀ယ္ခဲ့ရဖူးသည္။ လွ်ိဳ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္၀ွက္ ၀ယ္ရသျဖင့္ ေမာင္းတင္လို႕ရရင္ ပစ္လို႕ရတာပဲ-ဆိုကာ ေမာင္းတင္ၾကည့္ျပီး ပစ္မရေသာ ေသနတ္မ်ားကိုလည္း ၀ယ္ခဲ့ဖူးေသးသည္။
ေနာက္ဆံုး Home-Made Rocket Launcher ေတြပါ သူ ၀ယ္သည္.... တရုပ္လုပ္ ၆၂ မမ ဒံုးပစ္ ေလာင္ခ်ာမ်ားက ေစ်းေကာင္းသည္... ပစ္ေကာင္းသည္... ထိခ်က္ေကာင္းသည္... သည္ေတာ့ ၆၂ မမ ေလာင္ခ်ာ အနည္းဆံုး ၂ လက္ေလာက္ေတာ့ ရွိမွ ျဖစ္မည္... ပထမဆံုး ထြက္ခဲ့ေသာ စစ္ေၾကာင္းအတြက္ သူ စဥ္းစားရသည္... စစ္ေၾကာင္း တေၾကာင္းလံုးမွာ ၆၀ မမ ေမာ္တာ တလက္ ရွိသည္။ ေမာ္တာအသီး အလံုး ၃၀ ေက်ာ္ ရွိသည္။ အာရ္ပီဂ်ီ-၅ တလက္ ရွိသည္။ ဒံုးက်ည္ (၇) လံုး ရွိသည္။ အဲမ္-ေဖာ္တိ တလက္ ရွိသည္။ အသီး - ၃၀ - ေလာက္ရွိသည္။ ခုေတာ့ ၆၂ မမ ၂ လက္ ရျပီ။ အသီးကေတာ့ အဖူး(တပ္မဟာ-၆ မွဴး) ဆီမွာ ေတာင္းရမည္။ စက္လတ္ တလက္ေတာ့ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေသာ္လည္း မ၀ယ္ႏိုင္ေတာ့။ ထိုစဥ္က ေအေက စက္လတ္ တလက္က ဘတ္ တေသာင္းခြဲေလာက္ ေစ်းေပါက္သည္။ ၁၆ စက္လတ္တလက္က ၂ေသာင္းခြဲေလာက္ရွိသည္။ ေသနတ္မ်ားကို ကိုင္ၾကည့္ ပစ္စမ္းရံုကလြဲလို႕ ေစ်းပင္ မဆစ္ရဲ။
---------------------------------------------------------------------------------
ေနာက္ေတာ့ ၁၉၈၉ ဒီဇင္ဘာ လကုန္ခါနီး ၂၉ ရက္မွာ ဖလူး ခံစစ္စခန္းၾကီး အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ရန္သူ႕လက္သို႕က်သြားသည္။ သည္စဥ္က သူ႕မွာ ရွိရွိသမွ်ေသာ အေကာင္းဆံုး ရဲေဘာ္မ်ား၊ အေတြ႕အၾကံဳရွိျပီး ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႕ လူသစ္မ်ားကို အေသအခ်ာ တြဲျပီး ဖလူး ခံစစ္စခန္းအတြက္ အားျဖည့္ရန္ ၆၅ ေယာက္ကို ထုတ္ႏႈတ္ထားခဲ့သည္။ ပထမအသုတ္ တပ္စုႏွင့္ သူကိုယ္တိုင္ စုရပ္မွ စတင္ ထြက္ခြာစဥ္မွာပင္ မနက္ အေစာၾကီး ၉ နာရီမွာ က/န ၀င္လာသည္။ စခန္းကို ျပန္လွည့့္ရန္ႏွင့္ တပ္ရုတ္ဆုတ္ခြာမႈအားလံုးကို ၂၄ နာရီအတြင္း အျပီး စီစဥ္ရန္။ သူကိုယ္တိုင္ ၁၉၈၉ ဇြန္လမွာ တလလံုးနီးပါး တပ္စု တစုႏွင့္အတူ ရန္သူကို ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ခဲ့ဖူးေသာ သည္ခံတပ္စခန္းၾကီး က်သြားျပီဆိုေသာ သတင္းကို သူ မယံုႏိုင္။ ေတာ့ေနာ္- ဟု သူတို႕ ေခၚေသာ တပ္မဟာ(၆) စက္ၾကီး (ဆသရ-ဗဟို) ကို သူလွမ္းေခၚသည္။ (ဟုတ္တယ္- ဖလူး က်သြားျပီ၊ ၂၄ နာရီအတြင္း စခန္းကို ဆုတ္ပါ...) ဟူေသာ အမိန္႕ကိုသာရသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္သည္ သူတို႕ စခန္းအတြက္ အခ်ိဳးအေကြ႕ၾကီးျဖစ္သည္။
ေရွ႕တန္းသို႕ ခ်ီေနသည့္ သူ႕ စစ္ေၾကာင္းတခုလံုး ေနာက္တန္းစခန္းသို႕ ေျခဦးျပန္လွည့္လာသည့္ လမ္းမွာ အားလံုး တိတ္ဆိတ္။ မည္သည့္ အသံတခုမွ် မထြက္။ ႏွလံုးသားေတြ ကြဲအက္ေနသည္လား...။
အေျခခ်ရာ စခန္းသို႕ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အနီးဆံုး အလံုျခံဳဆံုး မြတ္ဆလင္ စခန္း တခု ရွိရာ ေမာကဲရြာသို႕ ဆုတ္ဖို႕ ျပင္ရသည္။ မီးရွိဳ႕စရာ ရွိသည္မ်ားကို မီးရွိဳ႕၊ ဖ်က္ဆီးစရာ ရွိသည္မ်ားကို ဖ်က္ဆီး၊ ေျမျမွဳပ္ပစ္သင့္သည္မ်ားကို ေျမျမွဳပ္ အေတာ့ကို အလုပ္ရွဳပ္သြားၾကသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္ လက္ျဖင့္ တည္ေဆာက္လာခဲ့ေသာ ဘားတိုက္မ်ားကို မီးရွိဳ႕ပစ္ၾကဖို႕ကိုေတာ့ သူတို႕ အားလံုး မရွိဳ႕ပစ္ၾကရဲ။ စခန္းမွာ ရွိရွိသမွ် လူအားလံုး ေမာကဲရြာသို႕ ဆုတ္ခြာသြားျပီးျပီ။ သူႏွႈင့္ သူ႕ စစ္ေၾကာင္းမွ တပ္စု တစု သာ က်န္ေနခဲ့ေသာ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းသည္ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္လ်က္.... ပထမဆံုး အၾကိမ္အျဖစ္ သူ႕ စိတ္ထဲမွာ အားငယ္စိတ္မ်ား ၀င္လာသည္။ ဖလူးျပီးေတာ့ ေက်ာက္ခက္၊ ေက်ာက္ခက္ျပီးေတာ့ ေသ့ေဘာဘိုး၊ ေသ့ေဘာဘိုးျုပီးေတာ့ ေ၀ၚေလ၊ ေ၀ၚေလျပီးရင္... ငါတို႕ ဘယ္ကုိ ဆုတ္ရဦးမလဲ...။
---------------------------------------------------------------------------------
ဖလူး က်လဲ ဘာျဖစ္မွာလဲ... ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး...။ strategic post တခု က်သြားသည့္အခါ ေနာက္ဆက္တြဲ ဘာေတြျဖစ္မည္လဲကို တပ္မွဴးတိုင္း သိပါသည္။ ဖလူး ခံစစ္စခန္းျဖင့္ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ေသာ ေထာက္ပံ့ေရးလမ္းေၾကာင္းအားလံုး ဆံုးရွဳံးသြားသည္၊ လံုျခံဳေရးအားလံုး ဆံုးရွဳံးသြားသည္။ ရန္သူက တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ ၀င္ထြက္ႏိုင္ျပီ ဆိုမွေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး မ်က္ေစ့မွိတ္ေျပာလို႕က မရေတာ့ျပီ။ အေျခအေနက ကိုယ့္ အင္အားျဖင့္ overtake ကလည္း ျပန္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ အရာအားလံုးက mobile ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ အရင္က သူတို႕ အေျခခံစခန္းေလးက ခုအခါမွာ က်ီးႏွင့္ ေျခာက္ေျခာက္။ ကိုယ့္တပ္ကိုပါ body နွင့္ မထားႏိုင္ေတာ့။ ေပ်ာက္က်ား တပ္စိပ္ေတြ အျဖစ္ ခြဲထုတ္ရသည္။ ဆြဲဆန္႕ရသည္။ ထိုအခါ... မဟာမိတ္ ေကအဲန္ယူ တပ္စိတ္မ်ားႏွင့္ တြဲရသည့္အတြက္ ကိုယ့္ အင္အားေတြက ဟိုတကြက္ သည္တကြက္.... မကဒတမွာ ကိုယ္ပိုင္ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ မရွိေသးတာကို သူ အေတာ္ စိတ္တိုသည္။ ခုေလာဆယ္ေတာ့ ရွိေစေပါ့ေလ။
---------------------------------------------------------------------------------
သည္လိုႏွင့္ သည္ ေကြ႕ခ်ိဳးၾကီးတခုမွာပဲ သူုကိုယ္တိုင္ လြင့္စင္ထြက္သြားသည္။ တရက္သားမွာ ေမာင္လြမ္းဏီ-ဆိုေသာ ကဗ်ာဆရာႏွင့္ သူေတြ႕လိုက္ခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ ေကြ႕ခ်ိဳးၾကီး တခုကို သူ ေတြ႕လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ လူတိုင္းက ခ်စ္ေသာ၊ လူတိုင္းႏွင့္ အလြမ္းတည့္ေသာ ေမာင္လြမ္းဏီ။ သူႏွင့္ အလြမ္း မတည့္စရာ ဘာရွိမည္နည္း။ ကဗ်ာေတြကို ခ်စ္ေသာ သူ႕အတြက္ သူေရးထားေသာ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ကဗ်ာေလးေတြကို တခုပ္တရ ဖတ္ရွႈ ျပဳျပင္ေပးသူ... သူ႕ ကဗ်ာ လက္ဦးဆရာမွာ ေမာင္လြမ္းဏီျဖစ္ေလသည္။ သူ႕ကိုလည္း ညီအရင္းတေယာက္လိုခ်စ္ေသာ ေမာင္လြမ္းဏီ။ တခါတခါလည္း သူႏွင့္ ေမာင္လြမ္းဏီ အၾကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ မင္းဟာ... ဦးလွေရႊ သား မဟုတ္ဘူးဟု ေျပာေသာ ေမာင္လြမ္းဏီ စကား အေပၚ သူအနာေပၚ ဒုတ္က်ဘူးသည္။ က်ေနာ္က ဘယ္သူ႕ သားမွ မဟုတ္ဘူး ကိုလြမ္းဏီ-ဟု သူ အက်ယ္ၾကီး ျပန္ေအာ္ဖူးသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုလြမ္းဏီသည္ မကဒတမွာ တာ၀န္ေက်ပြန္ေနေနဆဲ...။ က်ေနာ္ကသာ အေ၀းမွာ။ သို႕ေသာ္လည္း ကိုလြမ္းဏီႏွင့္ က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားမ်ား နီးေနသည္ကို ကိုလြမ္းဏီ သိပါသည္။
----------------------------------------------------------------------------------
ရာသီမ်ား ေျပာင္းသလို အခ်ိန္ကာလမ်ား အေျခအနမ်ား ေျပာင္းခဲ့ျပီ။
သို႕ေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႕ စိတ္မ်ား ယံုၾကည္ခ်က္မ်ား မေျပာင္းလဲေသးပါ။
လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲျဖင့္သာ အဆံုးသပ္တိုက္ပြဲကို ရယူႏိုင္မည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့သျဖင့္သာ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚကို က်ေနာ္တို႕ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
၂၃ ႏွစ္တာ ခရီးမွာ မကဒတ၏ အလံေတာ္သည္ ယေန႕ထက္ထိ အျမင့္မားဆံုး လူးလြန္႕လ်က္...
တေန႕ေန႕မွာ ရန္ုကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ ခမ္းမေရွ႕မွ အလံတိုင္မွာ က်ေနာ္တို႕ မကဒတ အလံကို လႊင့္ထူပါမည္...
(ေအာင္သာငယ္)
on Wednesday, October 12, 2011 at 6:56am
